«Κι αυτοί που μας δικάσανε/ μετανιώνουν,
μετανιώνουν», βλέπω παντού κόκκινα. Είμαι δίπλα στο συγκρότημα,
στριμωγμένος, αυτοί είναι τα Αρνάκια,
εδώ είναι ο Πήγασος και βλέπω
κόκκινα. Έχω ένα ποτήρι Στολίσναγια τόνικ, δυο γουλιές ποτό στον πάτο και πολλά
παγάκια, έχω μια Καμήλα βρεγμένη και σβηστή γιατί ο κόσμος γύρω μου χορεύει και
σπρώχνεται, έχω ένα κεφάλι τόσο γεμάτο που μετράει για εντελώς άδειο και μίσος
–το μόνο που έχω είναι μίσος.
Κάποιος
ξεχαρβαλωμένος μαλλιάς πέφτει πάνω μου, τον σπρώχνω, κοπανάει στο διπλανό
ηχείο, ξαναβρίσκει την ισορροπία του, με πλησιάζει.
«Τι
θες; Τι θες;» ουρλιάζω.
Με
περνάει από το πλάι, φεύγει. Είμαστε κι οι δυο μας πολύ τυχεροί.
Θέλω
να ανάψω καινούργιο τσιγάρο και να πάρω καινούργιο ποτό αλλά είμαι ρέστος. Θέλω
να συνεχίσει το συγκρότημα κι, εντάξει, το συγκρότημα συνεχίζει και όλα είναι
εντάξει για λίγο, αλλά μετά δεν είναι καθόλου εντάξει, γιατί ακούγεται ένα
απίστευτο γκντουπ από την πόρτα, βαριέμαι να κοιτάξω, άλλωστε δεν έχω θέα προς
την πόρτα, αλλά κάποιοι κοιτάζουν κι ακούω να φωνάζουν «μπάτσοι».
«Κωλόπαιδα,
θα σας λιώσουμε»
«Βγείτε
όλοι έξω ρε».
«Βρωμιάρηδες».
«Πού
πας ρε μουνί;»
Εγώ
δεν πάω πουθενά, έχω ακουμπήσει στο ηχείο δίπλα στη σκηνή και χαζεύω –κάποια
κεφάλια ανοίγουν, χέρια έρχονται μπροστά για να προστατεύσουν τα πρόσωπα, οι
μπάτσοι σπρώχνουν προς τα μέσα και φωνάζουν να βγούμε όλοι έξω, γελάω, πώς να
βγούμε έξω; Από τα παράθυρα; Το σκέφτομαι κιόλας όσο βγάζουν τα παιδιά
σέρνοντας –τραπέζια πέφτουν, παιδιά κυλιούνται σε σπασμένα γυαλιά, ένας
καργιόλης με μουστάκι ποντικοουρά με πλησιάζει.
«Έλα
μαζί μου».
«Έχω
ταυτότητα».
«Στ΄
αρχίδια μου. Προσάγεσαι».
«Γιατί;»
«Ρε
άντε γαμήσου».
Και
μου σκάει μια με το γκλοπ –πάει για το πρόσωπο αλλά με πετυχαίνει στο λαιμό,
σκοτεινιάζω.
Μας
έχουν κάνει μια σειρά έξω από το μαγαζί και βαδίζουμε σε στυλ αιχμάλωτοι πολέμου προς το αστυνομικό
τμήμα της Καλλιδρομίου. Μπροστά μου είναι ο Τάσος ο Ραμόουν, πίσω μου η Εβίτα,
δεν βλέπω και καλά, είναι νύχτα, τα αυτιά μου βουίζουν.
Όταν
φτάνουμε στο κωλάδικο μας στοιβάζουν στο διάδρομο, οι χτυπημένοι κάθονται σε
δυο ξεδοντιασμένους πάγκους, οι αξιοπρεπείς στήνονται πλάτη-τοίχο και οι άδειοι
βολευόμαστε στο πάτωμα.
«Ανοίξτε
διάδρομο ρε μαλακισμένα», μας φωνάζουν κάτι περαστικοί μπάτσοι όσο κλωτσάνε ότι
γόνατο βρουν εύκαιρο.
Ανάβουν
τα πρώτα τσιγάρα, βγαίνει ένας σαπιοκοιλιάς από το γραφείο του, «σβήστε τα
τσιγάρα ρε μαλακισμένα», κανείς δεν ακούει τίποτα. Έχουν μπουζουριάσει και το
Ντάνυ που μπαινοβγαίνει σε γραφεία ψάχνοντας να βρει «ποιος είναι ο υπεύθυνος
εδώ;»
Κοιτάζω
μια χαραμάδα στο τσιμεντένιο πάτωμα –τα πράγματα δεν πάνε καλά και προσεχώς
χειρότερα, κατά πώς φαίνεται…
Η
Τζούλια είναι έγκυος.
Το
μουνόπανο, ονόματι Γιάννης, τα κατάφερε μια χαρά. Διότι αν πηδάς την άλλη
νταγκλαρισμένη, γιατί να μην τελειώσεις και μέσα; Μισές δουλειές θα κάνουμε;
Πάμε
λίγο πίσω…
Οι
μέρες μετά από την εξομολόγηση της Τζούλιας κύλησαν πιο παγωμένες κι από
ξεχασμένη μπύρα στην κατάψυξη. Ήμασταν μαζί, εντάξει, αλλά δεν ήμασταν… Εκείνη
κάπου χαμένη, εγώ αμήχανα θυμωμένος, όταν πήγαινε η κουβέντα στο γνωστό θέμα η
Τζούλια κλείδωνε κι όταν η κουβέντα γύριζε αλλού, σταματάγαμε γιατί νιώθαμε ότι
κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.
Το
ήξερε από την πρώτη στιγμή –απλά της πήρε τρεις βδομάδες να το επιβεβαιώσει.
«Είμαι
έγκυος».
«Θα
το αγαπάω σα δικό μου».
Δεν
είχε όρεξη ούτε να με φτύσει –κοίταξε από την άλλη κι εγώ υπενθύμισα στον εαυτό
μου ότι κάτι πρέπει να κάνω με το χιούμορ μου, κανένας δε γελάει με τα αστεία
μου, αλλά όλοι γελάνε μαζί μου.
«Τι
γίνεται παρακάτω;» ρώτησα διστακτικά.
«Τι
θες να γίνει; Αυτό που γίνεται πάντα –θα το ρίξω…»
«Έχεις
ξανακάνει….»
«Όχι
–μα τι μαλάκας είσαι;»
Μα τι μαλάκας είμαι, άραγε;
«Από
λεφτά…» ξεκίνησα να υπολογίζω τι θα πούλαγα και πώς θα το έκλεβα πριν το
πουλήσω.
«Θα
πληρώσει ο Γιάννης. Δική του μαλακία είναι…»
«Τώρα
μιλάς σωστά…»
«Μην
παίρνεις θάρρος. Όταν λέω ότι θα πληρώσει…»
«Κατάλαβα».
Αυτό έλειπε δα…
«Θα
πάω να τον βρω…»
«Μαζί
θα πάμε…»
«Ούτε
να το σκέφτεσαι. Μόνη μου θα πάω, δε χρειάζεται να μπλέξει σ΄αυτό ούτε καν η
Άννα».
«Μόνη
σου ε;»
«Μόνη
μου –ναι».
«Μου
τελείωσαν τα τσιγάρα, πετάγομαι να πάρω».
«Εντάξει…»
Είχα
αφήσει το γεμάτο πακέτο μου μπροστά της και είχα φτάσει μέχρι Σούνιο –ποιος
μαλάκας έβρεχε κρύο; Νύχτα πηχτή και κάτι ψοφόσκυλα να αλυχτάνε –ήθελα να μείνω
για πάντα διπλωμένος πίσω από τις κοτρώνες και θα το έκανα αν δεν με ενοχλούσαν
τα αγκάθια. Τα οποία ένιωσα μετά από μισό πακέτο τσιγάρα –μασάνε οι Καμήλες;
Ένας
μπάτσος με κλωτσάει στον αστράγαλο –γιατί αυτό είναι το κακό με τους μπάτσους,
δε σ΄αφήνουν ούτε να πονέσεις με αξιοπρέπεια. Διαλέγουν να σε χτυπήσουν εκεί
που θα δακρύσεις, οι γαμημένοι.
Σήμερα
η Τζούλια ντύθηκε, στολίστηκε και πήγε να βρει τον αρχίδη. Κι εγώ έψαξα κάπου
να κρυφτώ για να μη με βλέπω.
Η
ώρα περασμένη, κοιτάζω το ρολόι, με κοιτάζει κι εκείνο με απορία, γιατί τα ρολόγια δε φτιάχτηκαν για να μετράνε
αυτού του είδους το χρόνο… Ο κόσμος γύρω μου αραιώνει, τους τραβάνε στα
γραφεία και μετά τους διώχνουν, στην αρχή το κάνουν με σύστημα, μετά βαριούνται
κι αρπάζουν στο σωρό. Εμένα με προσπερνάνε. Μου ρίχνουν και τίποτα κλωτσιές,
έτσι για να μη νιώθω ανεπιθύμητος.
Την
πήγα μέχρι Πειραιώς για να πάρει λεωφορείο –δεν ήθελε να την πάω παραπέρα. Όταν
μπήκε, έμεινα να τη χαζεύω –τόσο όμορφη και τόσο απελπισμένη, ποιος δεν θα
ήθελε να πηδηχτεί μαζί της; Της την είχα πέσει πριν φύγουμε από το σπίτι και
έγινε ότι ακριβώς γινόταν και τις προηγούμενες τρεις βδομάδες, δηλαδή απολύτως
τίποτα. Να έχει γυρίσει άραγε; Δεν αντέχω να πάω σπίτι και να μην είναι…
«Σήκω
ρε κοπρίτη».
Εμένα
το λέει ο σαπιοκοιλιάς.
Σηκώνομαι
–τι δηλαδή; Να του χαλάσω χατίρι;
Με
πάει σπρώχνοντας μέχρι το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας, με χώνει μέσα και
φεύγει. Πίσω από το γραφείο κάθεται ένας κουρασμένος πενηντάρης, έχει βγάλει το
σακάκι κι από το πουκάμισό του φαίνεται φανελάκι με ολίγη τρίχα.
«Ποιος
είσαι εσύ;» ρωτάει το φάκελο στον οποίο έχει χώσει τη μύτη του.
Απαντάω.
«Ταυτότητα».
Του
δίνω.
Πατάει
ένα κουμπί, ακούγεται κορνάρισμα σαν αυτά που κάνανε οι ντουντούκες στο γήπεδο
αλλά στο πιο ξεψυχισμένο.
Μπαίνει
ο άλλος που με έφερε.
«Πάρτη
και γράψε τα στοιχεία του», λέει ο πενηντάρης.
Όταν
φεύγει ο άλλος, σηκώνει το κεφάλι του –με κοιτάζει απορημένος.
«Φαίνεσαι
καλό παιδί –τι δουλειά είχες εκεί μέσα;» απορεί με πατρικό ύφος.
«Δεν
γινόταν τίποτα παράνομο –μουσική παίζανε», μουρμουρίζω.
«Μουσική…»
τον πιάνει ένας ξερόβηχας. «Μουσική το λέτε εσείς αυτό το πράγμα; Οι γείτονες
πάνε να τρελαθούν από τη φασαρία, μπουκάλια σπάνε, έχει γεμίσει ο δρόμος γυαλιά
–θα βγει να παίξει κάνα παιδάκι και θα πάθει τίποτα…»
«Ποιο
παιδάκι; Υπάρχουν παιδάκια σ΄αυτή τη γειτονιά;» απορώ με τη σειρά μου.
«Ε,
που να υπάρξουν; Αφού τα διώξατε με τις φασαρίες σας…» φουντώνει.
«Συγνώμη,
με έχετε δει εμένα να κάνω τίποτα; Σας έχουν κάνει κάποια καταγγελία;»
«Τι
σημασία έχει αυτό βρε παιδί μου; Δεν έκανες μέχρι τώρα, θα κάνεις αύριο. Είσαι
κι εσύ υπεύθυνος για την κατάσταση…»
«Ποια
κατάσταση;»
«Τα
κερατιλίκια που γίνονται στο κωλομάγαζο».
«Εντάξει
–και γιατί δεν το κλείνετε; Γράφει πουθενά ότι απαγορεύεται η είσοδος;» έχω
αρχίσει να τσιτώνω και είναι μαλακία αυτό γιατί θα με μπουντρουμιάσουν σε κάνα
υπόγειο και θα με κάνουν ασήκωτο…
«Θα
το κλείσουμε, μη σε νοιάζει…» χαμογελάει.
«Όπως
κλείσατε και την Πλάκα», μου ξεφεύγει το πικρόχολο.
Πετάγεται
–κοκκινίζει.
«Δεν
την κλείσαμε εμείς, απόφαση της κυβέρνησης ήταν η ανάπλαση…»
«Εντάξει
κι εσείς για ποιον δουλεύετε; Για την κυβέρνηση δε δουλεύετε;»
«Ρε
άντε μου στο γερο-διάολο νυχτιάτικα», πετάγεται.
Βλέπω
το κουμπί στην κοιλιά του να ζορίζεται αλλά στο τέλος αντέχει.
Βουτάει
ένα ποτήρι νερό, το κατεβάσει αμάσητο και ξανακάθεται.
«Να
μη σε ξαναδώ εδώ μέσα…»
Σηκώνω
τους ώμους.
«Εσείς
με φέρατε….»
«Να
μην ξαναπατήσεις στο κωλομάγαζο ρε μαλακισμένο. Δεν καταλαβαίνεις;»
Καταλαβαίνω.
Κι εγώ καταλαβαίνω, κι αυτός καταλαβαίνει ότι αύριο πάλι εκεί θα είμαι. Ξύνει
το κεφάλι του μπαϊλντισμένος.
«Να
σε ρωτήσω.. Έχει υποπέσει στην αντίληψή σου τίποτα παράνομο…» λέει συνωμοτικά.
«Δηλαδή;»
«Ναρκωτικά,
τίποτα βενζίνες σε μπιτόνια, στιλέτα….»
«Ναρκωτικά
και στιλέτα ούτε έχω δει, ούτε θέλω να δω. Τώρα για βενζίνες…»
«Ναι;»
«Έχουν
ένα μπιτόνι δίπλα στη σόμπα…»
«Ρε
άιντε γαμήσου μούλε…»
Ναι –εντάξει, αυτό θέλω κι εγώ αλλά με
ποιαν;
Με
κοιτάζει μπερδεμένος.
«Τι
γελάς ρε βλάκα;»
Τι
να του πεις τώρα; Ότι περνάω καλύτερα μαζί του από ότι στο σπίτι της Τζούλιας;
Ότι φοβάμαι να πάω, περισσότερο απ΄ότι φοβάμαι να με χώσουν σε κάνα κρατητήριο;
«Εντάξει;
Μπορώ να φύγω;» τον ρωτάω.
«Εξαφανίσου»,
μουγκρίζει.
Πολύ θα το ήθελα κύριε σταθμάρχα μου, αλλά
δε γίνεται..
Μαζεύω την ταυτότητά μου και βγαίνω στο κρύο
–έχει πάρει να χαράζει και πετυχαίνω τον Άλκη λίγο πιο κάτω, στον πεζόδρομο της
Καλλιδρομίου να καπνίζει βολεμένος στην εξώπορτα μιας πολυκατοικίας.
«Σε
μαζέψανε κι εσένα;» τον ρωτάω όσο χώνομαι δίπλα του.
Με
κοιτάζει. Χαμογελάει. Βγάζει κι ένα κονιάκ από την τσέπη του παλτού του, το
πασάρει –τραβάω κάτι γερές για να συνέλθω, σκατά γίνεται το στομάχι μου κι ο
λαιμός μου καίει σαν εξάτμιση παπιού. Τότε βλέπω το πρήξιμο στο πρόσωπό του
–όλη η αριστερή πλευρά έχει γίνει μωβ τούμπανο.
«Σε
μαζέψανε», συμπεραίνω.
«Αλλά
έπαιξαν ωραία τα Αρνάκια –άξιζε…» χαμογελάει. Και μετά πονάει και σταματάει να
χαμογελάει.
«Πού
θα τη βγάλεις;» τον ρωτάω.
«Κάπου…
γενικά…» σηκώνει τους ώμους.
«Θες
να έρθεις μαζί μου; Η φίλη μου μένει εδώ πιο κάτω…»
«Δεν
το κουνάω από δω πέρα», μου ξεκαθαρίζει.
«Γιατί;»
«Περιμένω
την ανατολή….»
«Ποια
ανατολή; Αφού απέναντί σου έχεις πολυκατοικία;»
«Από
εκεί την περιμένω», μισογελάει και μου δείχνει ένα παράθυρο.
Γίναμε δύο οι μαλάκες…
Ανάβω
μια Καμήλα και καρφώνομαι στο απέναντι παράθυρο –δεύτερος όροφος, ημίφως. Δε
φαίνεται τίποτα και μετά από λίγο φαίνεται ένας τύπος να τραβάει τις κουρτίνες.
Ο Άλκης μού παίρνει την Καμήλα από το χέρι. Σηκώνομαι –τι άλλο να κάνω;
Ψάχνομαι, βρίσκω το πακέτο και του το πετάω, δεν κάνει κίνηση να το πιάσει, το
πακέτο σκάει στο στήθος του πριν προσγειωθεί ανάμεσα στα πόδια του.
Δε
λέω κουβέντα –με καταπίνει το ξημέρωμα.
Είναι
μισοσκόταδο μέσα στο διαμέρισμα –από το ρολό του παραθύρου μπαίνει ψόφιο φως,
κοντοστέκομαι.
Βλέπω
λίγο φως στο δωμάτιό της, περπατάω στις μύτες, τη βρίσκω καθισμένη στο κρεβάτι
να διαβάζει.
«Ήρθες;»
λέει χωρίς να πάρει τα μάτια της από το βιβλίο.
«Ναι»,
παραδέχομαι.
«Έλα
να ξαπλώσεις».
Βγάζω
τα ρούχα μου, χώνομαι δίπλα της, στην αρχή τραβιέται μακριά γιατί είμαι
παγωμένος, μετά το μετανιώνει, έρχεται δίπλα μου. Κάνω να την αγκαλιάσω,
προσπαθώ να γυρίσω προς το μέρος της και τότε ανακαλύπτω ότι ο λαιμός μου έχει
τσιμεντώσει στην αριστερή πλευρά. Μου ξεφεύγει ένα βογκητό, σηκώνει τα μάτια
της.
«Τι
έπαθες;»
«Εντάξει
είμαι. Μας μαζέψανε για εξακρίβωση…»
«Από
πού;»
«Στον
Πήγασο ήμουν…»
Στηρίζεται
στους αγκώνες της, γυρίζει το πρόσωπό μου προς τα δεξιά, ανάβει το κεντρικό
φως.
«Είσαι
χάλια…»
«Τώρα
το κατάλαβες;» χαμογελάω.
«Άσε
τις σαχλαμάρες… Πρέπει να σε δει γιατρός».
«Αν
γίνεται χωρίς να τον δω κι εγώ –εντάξει».
Πέφτει
δίπλα μου απελπισμένη. Αλλά αμέσως πετάγεται σαν ελατήριο, πάει στο μπάνιο κι
επιστρέφει με μια βρεγμένη πετσέτα. Μου την δένει στο λαιμό αγνοώντας τις
αντιρρήσεις μου.
«Τι
έγινε;» ξαναρωτάει.
«Δε
σημάδεψε σωστά ο μπάτσος –το πήγαινε για εξαγωγή φρονιμίτη», εξηγώ.
«Να
προσέχεις…»
Δεν
μπορώ να κοιτάξω προς το μέρος της για να καταλάβω σε ποιον το λέει.
«Εσύ,
τι έγινε;» ρωτάω.
«Εντάξει».
«Εντάξει;
Τι εντάξει;»
«Μου
έδωσε τα λεφτά….»
«Α,
εντάξει…»
Αγκαλιάζει
το μπράτσο μου, κολλάει πάνω μου.
«Μην
το κάνεις αυτό», παρακαλάει.
«Να
μην το κάνω –εντάξει δεν θα το κάνω… Και πώς δηλαδή; Όλα καλά, ο καιρός
νεφελώδης κι αν δε βρέξει θα χιονίσει; Έτσι θα το παίξουμε;»
«Μπορούμε
να το ξεχάσουμε;» ψιθυρίζει.
«Ξέρω
‘γω; Μπορούμε;» απορώ.
Απομακρύνεται,
ξαπλώνει στο μαξιλάρι της και μου γυρίζει την πλάτη.
«Μεθαύριο
θα πάω… Έκλεισα ραντεβού».
«Πού
είναι;»
«Κέντρο
–Βασιλίσσης Σοφίας…»
«Ωραία».
«Δεν
θα έρθεις».
Τινάζομαι.
«Τι
πράγμα;»
«Θα
πάω με την Άννα…»
Η
πετσέτα έχει παπαριάσει το λαιμό μου –την πετάω νευριασμένος.
«Έτσι
αποφάσισες λοιπόν;»
«Δε
σε αφορά…»
«Δε
με αφορά…»
Πετάγεται
πάλι, γυρίζει προς το μέρος μου.
«Είναι
δική μου υπόθεση, μόνη μου έμπλεξα…»
«Αν
το βλέπεις έτσι…»
«Πώς
αλλιώς δηλαδή;»
«Καθόλου
αλλιώς –κάνε ότι καταλαβαίνεις».
Τώρα
είναι η σειρά μου να της γυρίσω την πλάτη.
Κάνουμε
ότι κοιμόμαστε, κάνουμε ότι το πιστεύουμε κιόλας. Ο δρόμος απέξω έχει ξυπνήσει
για τα καλά –χάσαμε το σκουπιδιάρικο με τον καυγά, όμως τα λεωφορεία οργώνουν
το μυαλό μας κανονικότατα.
Πρέπει
να φύγω από εδώ μέσα, αλλά τι θα γίνει αν με χρειαστεί; Δεν θέλω να είμαι εδώ
αλλά δε γίνεται να είμαι και κάπου αλλού. Φιφτίν
λαβ…
Η
επόμενη μέρα είναι μια ηλιόλουστη μέρα, μόνο που δεν προλαβαίνουμε να δούμε και
πολύ τον ήλιο. Σηκωνόμαστε απόγευμα, βγαίνουμε για φαγητό, σκαλίζουμε τα πιάτα
μας μέχρι να μας βαρεθεί το γκαρσόνι στο μπαρμπα-Γιάννη και να μαζέψει. Κλούβες
αδειάζουν Ματατζήδες στο σωρό –τους χαζεύουμε έξω να κλείνουν τους δρόμους.
Ακόμα μια ευτυχισμένη μέρα στην πλατεία θα ξεκινήσει με το που θα πέσει η
νύχτα…
«Τι
γίνεται εκεί πέρα;» με ρωτάει. «Έχω καιρό να πάω…», σταματάει.
«Έχουν
σκυλιάσει οι καργιόληδες», μουρμουρίζω τρώγοντας μια πατάτα.
«Και
κανένας δεν κουνιέται;» απορεί.
«Ποιος
να κουνηθεί; Αφού κάθε μέρα κάνουν σκούπα –μόνο οι περιπτεράδες κάθονται στην
πλατεία πάνω από μισάωρο…»
«Τόσο
καλά…»
«Τόσο…»
Την
κοιτάζω όσο εκείνη κοιτάζει το τίποτα.
«Αν
ήθελες…» ξεκινάω.
«Άστο.
Δε θέλω… Τίποτα…»
Τίποτα…
«Θέλω
μόνο κάτι…» ψιθυρίζει.
«Πες…»
«Επειδή
έχω ακούσει ότι μετά τη φάση δε σε πιάνει ύπνος, θέλω να μείνεις μαζί μου τη
νύχτα».
«Εντάξει…»
«Σίγουρα;»
«Κάθε
βράδυ μαζί σου δε μένω;»
«Ειδικά
για αύριο το βράδυ… Υποσχέσου το, αλλιώς να πω στην Άννα».
Την
κοιτάζω, με κοιτάζει κι εκείνη –θολά.
«Στο
υπόσχομαι….»
Δε
λέμε τίποτα άλλο.
Τη
μέρα της έκτρωσης ξυπνάει αχάραγα –κάνει μπάνιο με τις ώρες όσο εγώ κατουριέμαι
στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι. Ντύνεται. Περιμένει. Η Άννα, ως συνήθως, αργεί.
Αλλά έχουν κανονίσει να έρθει από εδώ, για να μη μπορώ να προτείνω να την πάω
με τη μηχανή. Όλα υπολογισμένα, όλα σωστά…
«Εσύ
τι θα κάνεις;» με ρωτάει.
«Θα
πάω στη σχολή».
«Εντάξει…»
Την
πλησιάζω –μυρίζω το άρωμά της.
«Τι
ώρα θέλεις να είμαι πίσω;»
Σηκώνει
τους ώμους.
«Κατά
τις 3 θα έχουμε τελειώσει. Μη βιαστείς… Έλα κατά τις 7… 8… Έτσι κι αλλιώς θα
είμαι κοτόπουλο –μάλλον θα με βρεις να κοιμάμαι. Για τη νύχτα σε θέλω…»
Για τη νύχτα με θέλει… Κάποτε αυτό θα ήταν
ερεθιστικό…
Όταν
μπαίνει η Άννα με κοιτάζει σα να της πήδηξα το σόι, μέχρι γιαγιά ας πούμε…
Ανάβω τσιγάρο, τι ρωτάω αν θέλει καφέ, δε θέλει. Η Τζούλια με φιλάει βιαστικά
και φοράει το μπουφάν της. Η Άννα έρχεται δίπλα μου όσο ρίχνω το βραστό νερό
από το μπρίκι στην κούπα.
«Σε
είχα κόψει για μαλάκα –αλλά τόσο πολύ;» μου σφυρίζει.
Πώς είπατε;
Μένω
με το μπρίκι πλαγιασμένο, σκέφτομαι αν πρέπει την κοπανήσω μ΄αυτό ή να την
κουτουλήσω -ευτυχώς, γιατί η αναποφασιστικότητα με σώζει…
«Κάποια
περιθώρια για βελτίωση πάντα θα υπάρχουν», κάνω χαμογελαστός.
Με
κοιτάζει αγριεμένη, πλησιάζει τη μούρη της στο δεξί μου αυτί.
«Είσαι
έτοιμη να φύγουμε Τζούλια;» τσιρίζει.
Κι
έτσι φεύγουν, αφήνοντας πίσω τους ένα δεξί αυτί να κουδουνίζει κι ένα μαλάκα
που δεν έχει όρεξη να πιει καφέ. Ανάβω μια Καμήλα, την κοιτάζω, με κοιτάζει κι
εκείνη μπερδεμένη. Οπότε, την πετάω μέσα στην αχνιστή κούπα του καφέ, ντύνομαι
σα να με κυνηγάνε και ξεκινάω για τη σχολή.
Το
αμφιθέατρο έχει γνωρίσει και καλύτερες μέρες –λίγοι βαριεστημένοι τύποι
ντουμανιάζουν τα έδρανα ψηλά, δίπλα στα παράθυρα, κάθομαι στη μέση, μόνος. Η
παρέα είναι άφαντη γιατί αυτό συμβαίνει με τις παρέες –όσο χάνεσαι, τόσο τις
χάνεις. Βγάζω ένα τετράδιο κι ένα Μπικ, αρχίζω να ζωγραφίζω κύβους και μαύρα
πουλιά που πετάνε στον ανύπαρκτο ορίζοντα, κοιτάζω το ρολόι μου, τώρα θα
περιμένει έξω από την αίθουσα, ίσως και να κλαίει, μπορεί κιόλας να ντρέπεται
να τη δει έτσι η Άννα. Τι να σκέφτεται; Ποιον να σκέφτεται;
«Αυτό
κι αν είναι έκπληξη…» φωνάζει όσο βολεύεται δίπλα μου.
Την
κοιτάζω –χαμογελάει, προσπαθώ να κάνω το ίδιο αλλά χωρίς επιτυχία.
«Καλώς
τη Μαργαρίτα…» παρατηρώ.
Έρχεται
κοντά μου, με φιλάει στο μάγουλο.
«Τι
έγινες εσύ; Ακούω διάφορα…»
«Καλά
ή άσχημα;» απορώ.
«Καλά…»
«Τότε
μην τα πιστεύεις», της λέω.
Με
τσιμπάει στο μπράτσο.
«Πω
πω, τι μούτρα είναι αυτά….» γελάει.
«Αν
ήξερα ότι θα σε δω, θα φορούσα τα καλά μου».
Ανοίγει
την τσάντα της, βγάζει ένα λαστιχάκι, κόκκινο με δυο κεράσια διακοσμητικά,
μαζεύει τα μαλλιά της αλογοουρά.
«Τι
μάθημα έχουμε;» τη ρωτάω.
«Ψυχολογία».
«Αυτό
μας έλειπε τώρα…» αναστενάζω.
«Τι
έχεις εσύ μωρέ;»
«Εντάξει
είμαι…»
Με
κοιτάζει σκεφτική.
«Δεν
είσαι εντάξει –για την ακρίβεια είσαι σα φάντασμα. Σήκω –φεύγουμε από εδώ
μέσα…»
Πετάγεται
σαν ελατήριο, με τραβάει κιόλας.
«Έλα,
πάμε πριν έρθει η καθηγήτρια…»
Ξαφνιάζομαι
τόσο πολύ που την ακολουθώ αδιαμαρτύρητα.
Έξω
έχει ήλιο γιατί έτσι συμβαίνει στις καταστροφές –τα πάντα είναι εκτυφλωτικά.
«Πού
έχεις τη μηχανή;» με ρωτάει βιαστικά.
«Έξω
από τη βιβλιοθήκη όπως πάντα… Αλλά ρε συ…»
Δεν
προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου γιατί έχει φτάσει ήδη στη μηχανή. Ανεβαίνω
–ανεβαίνει πίσω μου.
«Φύγε»,
μου ρίχνει μια αγκωνιά στα πλευρά.
«Για
πού;»
«Για
όπου… Μόνο φύγε ρε παιδάκι μου…»
Κοιτάζω
το ρολόι μου –τώρα θα έχει μπει μέσα, ίσως να την έχουν ήδη ναρκώσει.
Παίρνω
τη Συγγρού καρφί, αφήνω τη μηχανή να πάει μόνη της μέχρι τον Ιππόδρομο κι εκεί
διαλέγω παραλία αντί για λιμάνι –αλλάζω λωρίδες, τώρα θα πονάει αλλά δε θα το
νιώθει –αυτό άραγε σημαίνει ότι δεν πονάει; Η Μαργαρίτα έχει κολλήσει πάνω μου
όσο αλλάζω λεωφόρο, την έχω ξεχάσει –νιώθω όμως ότι η καρδιά της κάνει αντήχηση
στην πλάτη μου και κοπανάει μπροστά, στο δικό μου στήθος. Δεν μου κάνει καθόλου
εντύπωση που εκεί μέσα ακούγεται μια καρδιά κι όχι δύο.
Κόβω
ταχύτητα απότομα λόγω τύψεων και βέβαια, σαν κλασικός μαλάκας διαλέγω να το
κάνω μέσα σε στροφή –η μηχανή ψαλιδίζει, η Μαργαρίτα γίνεται χαλκομανία στην
πλάτη μου, βγαίνω στην Παραλιακή δαντελωτός, ευτυχώς έχω αφήσει πίσω μου τ΄
αμάξια.
Στην
ευθεία είμαι νωχελικός σα σαλίγκαρος, η Μαργαρίτα με σκουντάει στο πλευρό.
«Τι
σ΄ έπιασε;» σφυρίζει στο αυτί μου.
«Τι
μ΄ άφησε πες καλύτερα…» μουρμουρίζω.
Την
πάω στα κλασικά στέκια –παραλία με το κύμα να σκάει βρώμικο στη λασπωμένη άμμο,
ένα γέρικο γκαρσόνι με παπιγιόν, απ΄αυτά που σερβίρουν το νες σε φακελάκι και
δίπλα το βραστό νερό σε μεταλλικό δοχείο, η απόλυτη μιζέρια…
Θέλω
να τη ζορίσω, να σηκωθεί να φύγει βρίζοντας και τώρα η Τζούλια είναι σίγουρα
μέσα στο χασάπη –τους βάζουν, λέει, ένα σωλήνα και ρουφάνε το έμβρυο, μετά
κάνουν απόξεση –προσπαθώ να μην σκέφτομαι τι σημαίνει αυτό, απόξεση…
«Θα
μου πεις τι τρέχει;» κάνει όσο ανακατεύει ανυπόμονα τη ζάχαρη στο τσάι της.
Την
κοιτάζω –είναι πολύ όμορφη, τα μάγουλά της έχουν κοκκινήσει από την έξαψη –για
πόσο ακόμα θα αντέχει τις μαλακίες μου;
«Θα
σου πω, αλλά δεν θέλω να το συζητήσω –εντάξει;»
«Εντάξει»,
σκύβει το κεφάλι, βγάζει μια Καμήλα από το πακέτο μου και τη στριφογυρίζει
ανάμεσα στα δάχτυλά της. Το κάνει αυτό σε όλη τη διάρκεια που εγώ της διηγούμαι
την ιστορία με κάθε συνταρακτική λεπτομέρεια.
Όταν
τελειώνω ο καφές έχει κρυώσει, πίνω αργά, κοιτάζοντας την Καμήλα να περνάει
ανάμεσα στα δάχτυλά της σαν μπαστούνι ταχυδακτυλουργού.
Μετά
από κάμποση ώρα χαζέματος έξω από τις βρώμικες τζαμαρίες, επιτέλους μιλάει.
Σιγά –με το ζόρι ακούγεται.
«Παντρεύομαι
τον άλλο μήνα…»
Ξαφνιάζομαι
χαμογελαστά.
«Η
ώρα η καλή», εύχομαι.
«Αυτό
έχεις να πεις μόνο;»
Την
κοιτάζω ξαφνιασμένος.
«Μη
μου πεις ότι είσαι…»
Ξαπλώνει
πίσω στην καρέκλα της, γελάει.
«Έγκυος;
Όχι ρε…»
Την
περιμένω να μου εξηγήσει.
«Είπε
ο Σάκης… δηλαδή μου έκανε πρόταση… Είπε –γιατί να περιμένουμε; Θα είναι πιο
βολικό να μένουμε μαζί, θα μπορώ να διαβάζω καλύτερα…»
Σταματάει.
Δεν έχω σκοπό να κάνω κανένα σχόλιο.
«Πολύ
χάλια αυτό το μαγαζί», λέει τελικά.
«Το
ξέρω», παραδέχομαι.
«Τότε
γιατί μ΄ έφερες εδώ;»
Σηκώνω
τους ώμους αμήχανα.
«Μ΄
έφερες εδώ για τον ίδιο λόγο που πήγαινες σαν παλαβός με τη μηχανή. Γιατί
θέλεις να με ξεφορτωθείς. Σωστά;»
Την
κοιτάζω αμίλητος –τι σκατά να πω;
«Την
αγαπάς τόσο πολύ;»
Τελικά λοιπόν θα το συζητήσουμε…
«Δεν
ξέρω αν την αγαπάω –ξέρω όμως ότι δεν μπορώ να την αφήσω όσο νιώθω ότι με
χρειάζεται. Και ξέρω ότι δεν θα ησυχάσω αν δεν τον ξεσκίσω τον πούστη…» αφήνω
τις λέξεις τακτικά πάνω στο μεταλλικό τραπέζι σαν κουλουράκια με γεύση κανέλα.
«Πόσο
μακριά είναι η Βάρκιζα από δω;» με ρωτάει στο ξεκάρφωτο.
«Κάνα
τέταρτο –πες εικοσάλεπτο…»
«Πάμε;»
χαμογελάει.
«Τι
να κάνουμε στη Βάρκιζα;»
«Πάμε
και θα δεις».
Σηκώνομαι
πίσω της –από την ώρα που τη συνάντησα στη σχολή με σέρνει σαν ανεμοστρόβιλος
κι αυτό κάπου αρχίζει να μου τη δίνει άσχημα.
Στο
δρόμο μιλάμε λίγο –της δείχνω τα Λιμανάκια και ψηλά τον Κρεμαστό Λαγό, δεν της
λέω όμως ότι από εκεί πάνω έφυγε ένα βράδυ ο Γιωργάκης ο αδερφός του Σόλωνα με
μια δανεική βέσπα, απλώς κορνάρω δαιμονισμένα όταν περνάμε την τρύπα του
Καραμανλή… Έχει αρχίσει να πιάνει κρύο –ο ήλιος βαρέθηκε να μας καρφώνει και
κρύφτηκε, κόβω όταν φτάνουμε στη Βάρκιζα. Στα δεξιά οι βάρκες κουνιούνται
ανήσυχα –σηκώνει αέρα.
«Και
τώρα;» τη ρωτάω.
«Αριστερά
–εκεί, στα κάγκελα», μου δείχνει.
Κάνω
αριστερά, ανεβάζω τη μηχανή στο πεζοδρόμιο, κατεβαίνει όσο εγώ περιμένω.
«Δε
θα κατέβεις;»
«Τι
κάνουμε εδώ;»
Με
κοιτάζει –χαμογελάει.
«Εδώ
είναι ένα ξενοδοχείο…»
Κοιτάζω
πάνω από το κεφάλι της –έχει δίκιο.
«Και
λοιπόν;» απορώ.
«Τι
και λοιπόν βρε παιδάκι μου; Κατέβα επιτέλους, θα με σκάσεις;»
Κατεβαίνω
–τεντώνω τα πόδια μου να ξεμουδιάσουν. Εκείνη έχει ήδη προχωρήσει.
«Δε
θα έρθεις;» λέει γυρίζοντας προς το μέρος μου.
Τι γίνεται εδώ πέρα;
Μπαίνουμε
στο ξενοδοχείο, κάποτε θα πρέπει να ήταν πολυτελείας -όχι ότι τώρα είναι «περάστε, γαμήστε, τελειώσατε» δηλαδή…
Βάζω ασυναίσθητα το χέρι στην τσέπη για να δω τι λεφτά έχω.
«Πληρώνω
εγώ, μην ανησυχείς», με πιάνει σφιχτά από το μπράτσο.
Γυρίζω
να την κοιτάξω την ώρα που αυτή πάει να με φιλήσει στο μάγουλο κι έτσι
φιλιόμαστε σχεδόν κανονικά –στην αρχή δηλαδή κοπανάνε τα χείλη μας, αλλά στη
συνέχεια τα καταφέρνουμε.
«Είναι
καλό ξενοδοχείο», μου λέει αμήχανα όταν ξεκολλάμε.
«Σωστά,
γιατί δεν είμαι και κανένας τυχαίος…» σχολιάσω.
Μου
τραβάει μια κλωτσιά στο καλάμι κι έτσι φεύγω σφαίρα για τον ρεσεψιονίστ.
«Καλησπέρα,
ένα δωμάτιο…» ψιθυρίζω.
«Για
πόσες μέρες;» με κοιτάζει με μισό μάτι.
«Για
σήμερα…»
«Έχουμε
ένα στον πέμπτο με θέα θάλασσα», με πληροφορεί.
«Εντάξει…»
«Πρωινό
σερβίρουμε μεταξύ 7 και 9».
Χεστήκαμε…
Το
δωμάτιο είχε κάτι βαριές κουρτίνες που έκοβαν το φως όπως το μαχαίρι το
βούτυρο, είχε κι ένα διπλό κρεβάτι ολυμπιακών διαστάσεων, συν μια σιφονιέρα
πολύ Λουί Κενζ με ανάλογη καρέκλα. Πάνω τους έπεφτε μια πολική ψύχρα που σε
μούδιαζε αμέσως όταν έκλεινε η πόρτα. Κοντοστάθηκα, η Μαργαρίτα κόλλησε δίπλα
μου.
«Γιατί
όλο αυτό;» τη ρώτησα.
«Είπες
να μην το συζητήσουμε», απάντησε.
«Μάλιστα…
από οίκτο λοιπόν…»
Ξεκόλλησε
από κοντά μου, πήγε και κάθισε στην καρέκλα, αφήνοντάς με να στέκομαι σαν
αγγούρι.
«Δεν
σου περνάει από το μυαλό ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκτός από σένα;»
θύμωσε.
Πήγα
και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού, άναψα μια Καμήλα.
«Υπάρχουν
ε;» έκανα χαζά. «Και τι θέλουν αυτοί οι άλλοι άνθρωποι; Εκτός από το να παρηγορήσουν
ένα μαλάκα που η γκόμενά του κάνει έκτρωση…»
Πετάχτηκε
στον αέρα, ήρθε δίπλα μου.
«Πάψε
μωρέ..» έκανε παρακαλετά. «Σου έτυχε κάτι άσχημο, εντάξει, κάτι πολύ άσχημο.
Δεν είσαι ο μόνος…»
«Θες
να πεις…»
«Ο
Σάκης πηδιέται με μια συνάδελφό του. Παντρεμένη…»
«Α»,
έκανα σα χάνος.
«Δεν
ξέρω πόσο καιρό τραβάει το όλο πράγμα…»
«Αλλά
θα παντρευτείτε τον άλλο μήνα».
«Γιατί
όχι;»
Γέλασα.
«Όντως
–γιατί όχι;»
«Είχες
την εντύπωση ότι υπάρχει έρωτας; Νομίζεις πως γι΄αυτό παντρεύονται οι άνθρωποι;»
Έσβησα
το τσιγάρο, έξυσα το κεφάλι μου αναποφάσιστος –πού ήθελα να πάει το όλο πράγμα;
«Δε
με νοιάζει γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι. Τι κάνουμε εδώ, μου λες;» την
κοίταξα κι αυτή μαζεύτηκε λίγο.
«Τώρα,
ακόμα, τίποτα…» ψιθύρισε.
«Να
κάτι που πρέπει να αλλάξει», διαπίστωσα και πέρασα το χέρι μου πίσω από την
πλάτη της.
Τότε
κατάλαβα πόσο την ήθελα –δηλαδή, εντάξει, οποιαδήποτε κι αν μου καθόταν και
ειδικά τώρα που είχα περάσει ένα διάστημα βασανιστικής αποχής μετά από μια
περίοδο καθημερινού σεξ… αλλά τη Μαργαρίτα την ήθελα διαφορετικά. Ήθελα να
είναι το κορίτσι μου, να ξυπνάω δίπλα της και να τη χαζεύω όσο κοιμάται. Και η
Τζούλια; Τώρα μάλλον θα ξύπναγε, όλο της το κορμί μουδιασμένο κι απροετοίμαστο
για τον πόνο που θα ερχόταν αργότερα…
Η
Μαργαρίτα είχε καθίσει πάνω μου με τα πόδια περασμένα πίσω από την πλάτη μου,
ένιωθα το άρωμά της να με καρφιτσώνει καθώς αγωνιζόμουν να τη γδύσω και τότε
ξέχασα, γιατί η μέρα μου είχε βαριές κουρτίνες που έκοβαν τον κόσμο απέξω όπως
το μαχαίρι το βούτυρο και τελικά υπήρχε ένα κρεβάτι ολυμπιακών διαστάσεων που
μας ήταν εντελώς άχρηστο –γίναμε ένα κουβάρι, θα χωράγαμε ακόμα και σε ράντζο
εκστρατείας και η Μαργαρίτα ήταν παγίδα σφιχτή που με τραβούσε μέσα της –εκεί
δεν υπήρχε χώρος ούτε για τον ιδρώτα μας να τρέξει.
Μετά
άκουσα ανθρώπους να φωνάζουν και μετά κατάλαβα ότι αυτοί οι άνθρωποι ήμασταν
εμείς κι αυτό ήταν φυσικό γιατί δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος στον κόσμο εκτός από
εμάς τους δύο κι ανάμεσα στις άναρθρες κραυγές είπαμε λόγια φοβερά που έπρεπε
να ξεχαστούν αμέσως γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να τα αντέξει, κλείσαμε τα
μάτια κι αφήσαμε τα λόγια να χτυπάνε στους τοίχους σαν πυροτεχνήματα και μέσα
στα κεφάλια μας να ξεθυμαίνουν και δε λέγαμε να ξεκολλήσουμε γιατί ξέραμε ότι
όλα θα ήταν ανυπόφορα μετά απ΄ αυτό.
Έξω
είχε πέσει σκοτάδι, άνοιξα τις κουρτίνες για να χαζέψω τα λίγα φώτα που έπαιζαν
στη θάλασσα. Τράβηξα δυο Καμήλες από το πακέτο και ξάπλωσα δίπλα της, άναψα και
της έδωσα τη μία –συνηθισμένος σε κοπέλες που καπνίζουν μετά το σεξ.
Πήρε
το τσιγάρο και άρχιζε να το στριφογυρίζει ανάμεσα στα δάχτυλά της, τράβηξε μια
τζούρα, πνίγηκε, συνέχισε να παίζει μαζί του.
«Πεινάς;»
με ρώτησε.
Πεινούσα.
Κι έτσι γύρισα προς το μέρος της, άρχισα να τη φιλάω στους ώμους και το λαιμό
όσο εκείνη πάλευε να ξεφορτωθεί την Καμήλα και τελικά καταφέραμε να τις αφήσουμε
στο τασάκι, να καούν άκλαυτες οι Καμήλες.
Αυτή
τη φορά ήταν πιο ήρεμα, όλα πήγαιναν σε αργή κίνηση και κατάλαβα τι εννοούσαν
όλοι εκείνοι που μιλούσαν για αιωνιότητα.
Ξύπνησα
κρατώντας τη σφιχτά πάνω μου. Έξω ήταν ακόμα νύχτα κι εγώ έπρεπε να είμαι ήδη
στο σπίτι της Τζούλιας, δεν χρειαζόταν να κοιτάξω το ρολόι μου για να το
καταλάβω. Ξύπνησε κι εκείνη. Με κοίταξε χαμογελαστή.
«Πεινάς;»
με ρώτησε.
Πεινούσα.
Καταφέραμε
να σηκωθούμε κατά τις 8 το πρωί, στα τζάμια έκοβε βόλτες η υγρασία. Ντυθήκαμε
χωρίς να κοιταζόμαστε.
«Βγες
πρώτος», μου είπε.
«Γιατί;
Λες να έχει βάλει τίποτα ντετέκτιβ ο Σάκης;» αστειεύτηκα ηλίθια ως συνήθως.
«Ο
Σάκης…» μουρμούρισε. «Άστο θα βγω εγώ πρώτη για να πληρώσω κιόλας».
«Τι
μαλακίες είναι αυτές τώρα…»
Με
κοίταξε σοβαρή.
«Εγώ
πληρώνω, το είπαμε αυτό. Για να μη νιώθω πουτάνα…»
Σοβαρολογούσε;
«Έστω
μισά-μισά», πρότεινα.
Γέλασε.
«Πόσων
χρονών είσαι;» με ρώτησε.
«Είμαι
σε μια ηλικία που δεν με ενοχλεί να νιώθω λίγο πουτάνος», μουρμούρισα
κουμπώνοντας το τζιν μου.
Με
φίλησε βιαστικά σε στυλ πολυάσχολο κι εξαφανίστηκε.
Όταν
βγήκα στο δρόμο έμπαινε ήδη σε ένα ταξί.
Η
διαδρομή μέχρι το σπίτι της Τζούλιας ήταν αρκετά μεγάλη για να αποκτήσω τύψεις
αλλά πολύ μικρή για να αποφασίσω το οτιδήποτε. Καθυστέρησα λίγο παραπάνω
περνώντας από την πλατεία –νέκρα και σπασμένα καθίσματα στοιβαγμένα δίπλα στο
άγαλμα.
Όταν
μπήκα στο διαμέρισμά της είδα ότι το μικρό φωτιστικό δίπλα στο κρεβάτι είχε
μείνει αναμμένο. Το έσβησα. Η Τζούλια κοιμόταν.
Έβγαλα
τα παπούτσια μου και κάθισα δίπλα στο κρεβάτι. Την κοίταξα.
«Βγάλε
τα ρούχα σου και πέσε να κοιμηθείς», μουρμούρισε μισοκοιμισμένη.
Έτσι
κι έκανα. Χρειαζόμουν ύπνο, αλλά δεν πεινούσα πια…
Υ.Γ.: Ο τίτλος του κεφαλαίου ανήκει στους Sex Pistols
Οκ. Ευχαριστώ. Έχεις δρόμο ακόμα μέχρι τη μέρα που έφυγε ο Άσιμος. Ανηφόρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ καλά, μη νομίζεις οτι θα το πάω κολλητά, μέχρι εκείνη τη χρονιά. Μάλλον είμαι σαν το γάιδαρο που έγραφε ο Ριζοσπάστης οτι πέταγε, στο γνωστό ανέκδοτο. Ε, πάω δυο τρία μέτρα εκεί πέρα και μετά πέφτω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς το βλέπεις; Για κάποιον λόγο δε σου βγαίνει παραπέρα η ιστορία, ε; Πέρσι το καλοκαίρι πάντως αλώνιζες, είχες γράψει πολύ. Αλλά το πέρσι είναι πέρσι και τέλος. Ξαναδιάβασα (άλλη μια φορά) το "Μοντεζούμα". Κάθε φορά βρίσκω κι άλλα κομμάτια του εαυτού μου μέσα στις σελίδες, κομμάτια μου που ενδεχομένως να μην υπήρχαν καν όταν το πρωτοδιάβασα. Ξέρεις πιο είναι φίλε μου το "κακό" με αυτό το βιβλίο; Όταν το (ξανά)τελειώνω, δεν μπορώ για καιρό να διαβάσω τίποτε άλλο.. Έχω ερώτηση. Έτυχε ποτέ να μάθεις αν αυτή η Τάνια, η μεγαλοβίζιτα στο "Μοντεζούμα", ήταν υπαρκτό πρόσωπο; Μου φαίνονται όλα τόσο ρεαλιστικα. Αν και ο Μεγάλος έδινε τόσο ζωντανά σχήματα σε συλλογικά αρχέτυπα, που δύσκολα ξεχωρίζεις το αληθινό από τη μυθοπλασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η ιστορία μου είχε κρατήσει καλή παρέα όταν ήμουνα στον γαμημένο Ευαγγελισμό για μήνες (νταξ, δεν πεθαίνα, ούτε έγω ή κάποιος δικός μου, οπότε οκέυ). Χάρηκα, που όταν ξαναμπήκα εδώ μετά από καιρό, είδα καινούργια πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλοσπάντων, ευχαριστώ και ελπίζω σε συνέχεια, από κάποιον που στα 80ς ήτανε αγέννητος.