"Πετάξου μέχρι τη γωνία -να δεις αν έρχομαι"

Αυτή είναι μια ανακοίνωση –γιατί οι καλοί λογαριασμοί απομακρύνουν τους δοσατζήδες από την πόρτα μας. Μια ανακοίνωση που θα διαβάσουν μόνο εκείνοι που γνωρίζουν ήδη το περιεχόμενό της –και όχι αυτοί στους οποίους απευθύνεται. Γιατί, κάποιοι άνθρωποι, απλά δεν έχουν μάθει να διαβάζουν.

Τις τελευταίες μέρες, οι περισσότεροι έγκριτοι δημοσιογράφοι σπαταλάνε στιγμές από τον πολύτιμο χώρο τους για να ασχοληθούν με τα μπλογκς. Από κοντά έρχονται και τα κυβερνητικά στελέχη με γενικόλογες σαχλαμάρες, ανεφάρμοστες προτάσεις και τηλεοπτικά ντελίρια. Τι τρέχει; Ξεκίνησε η επανάσταση και δεν με πήραν ούτε ένα τηλέφωνο;

Θέλω να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα –γιατί βαριέμαι τις μετέπειτα διευκρινήσεις. Ποτέ δεν αναφέρθηκα σε κάποια ομάδα ανθρώπων, ή σε κάποιον επαγγελματικό κλάδο, συνολικά. Στη δική μου οπτική δεν υπάρχουν ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. Δεν μπαίνει στο ίδιο κουτί ο τυπάκος που γράφει τις κηδείες, με τον άλλο που κάνει πολιτικό ρεπορτάζ ή, ακόμα καλύτερα «αποκαλυπτικό κοινωνικό» ρεπορτάζ. Επίσης, όταν αναφέρομαι σε δημοσιογράφους, κάνω άμεσα τον συσχετισμό με την ΕΣΗΕΑ. Ξέρεις τι είναι η ΕΣΗΕΑ; Το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων –η Ένωση που προστατεύει το δικαίωμα της ελευθεροτυπίας –εκτός των άλλων. Σωστά; Για να μπεις στην ΕΣΗΕΑ, έχω ακούσει πως δίνεις εξετάσεις! Η ΕΣΗΕΑ δέχεται να δουλεύουν οι υποψήφιοι δημοσιογράφοι για κάποιο χρονικό διάστημα (6 μήνες ή περισσότερο;) χωρίς να πληρώνονται! Σωστά; Είναι αυτή η Ένωση, συνδικαλιστικό όργανο στην τελική ανάλυση; Γιατί εμένα μου μοιάζει με συνδικάτο σαν εκείνα που πλάκωναν στο ξύλο τον Μάρλον Μπράντο στο «Λιμάνι της Αγωνίας».

Αυτοί οι δημοσιογράφοι λοιπόν, που κάνουν τα ρεπορτάζ τους στις εφημερίδες, που λένε βαρύγδουπες ανοησίες στα τηλεοπτικά δελτία και τα ραδιόφωνα είναι –στην πλειοψηφία τους –άσχετοι με τα θέματα που πραγματεύονται. Πως με βλέπεις; Αφοριστικό και απόλυτο; Να σου δώσω μερικά παραδείγματα:

-Πόσοι από τους δημοσιογράφους που κάνουν ρεπορτάζ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής έχουν τελειώσει κάποια σχετική πανεπιστημιακή σχολή; Καλά, άστο -ίσως θα σου φανεί υπερβολικό. Πόσοι δημοσιογράφοι έχουν διαβάσει ή παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο σχετικά με την θεματική ενότητα την οποία καλύπτουν; Αυτοί που καλύπτουν το οικονομικό ρεπορτάζ σε ποια, προηγούμενη, επιμόρφωση στηρίζονται; Θυμάμαι, από την εποχή που δούλευα σε ένα περιοδικό μοτοσικλέτας, πως δεν υπήρχε περίπτωση να προσληφθεί συντάκτης χωρίς να έχει κάποιο χαρτί σχετικό με τη Μηχανολογία ή έστω, χωρίς να διαθέτει πρακτική εμπειρία πάνω στο αντικείμενο της μοτοσικλέτας. Θα μου πεις –έτσι πρέπει να είναι, γιατί πρόκειται για τον λεγόμενο «ειδικό τύπο». Μαλακίες. Κανένας δεν θα πάθει μη επανορθώσιμη ζημιά, αν γραφτεί λάθος η ροπή της καινούργιας Malaguti. Από την άλλη –αν ερμηνεύσεις λάθος κάποιο casus belli μπορεί να βγάλεις τον κόσμο στους δρόμους και να αδειάσεις τα ράφια των σουπερμάρκετ. Βλέπεις τη διαφορά;

-Εντάξει, οι δημοσιογράφοι δεν ξέρουν, αλλά ερευνούν! Ενημερώνονται πριν γράψουν το άρθρο τους, αναζητούν πηγές … Το σταματάω πριν πάθω καμιά υστερία. Ένα κάρο κόσμος έχει ανοίξει και συντηρεί κάποιο μπλογκ, δεν χρειάζεται διδακτορικό στην πληροφορική για να κάνεις κάτι τέτοιο. Κι όμως, ο ηλίθιος αρθρογράφος του «Πρώτου Θέματος» (είμαι επιεικής χαρακτηρίζοντας το άτομο ‘ηλίθιο’ και όχι ‘συκοφάντη’) γράφει: «Ο κ. Ανδρέας Καψαμπέλης, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαρρέουν από την έρευνα είναι ο δημοσιογράφος ο οποίος πλήρωνε τους λογαριασμούς για τη λειτουργία του blog ….». Τι έγινε ρε συ; Έβαλε ενοίκιο το blogspot και δεν το πήρα χαμπάρι;
Θέλεις να δώσω κι άλλα παραδείγματα ασχετοσύνης ή μπορείς να τα βρεις από μόνος σου; Θυμάμαι τη συζήτηση που είχα με κάποιον δημοσιογράφο παύλα μπλόγκερ, σχετικά με μια έρευνα που είχε δημοσιευτεί (από κάποιον συνάδελφό του δημοσιογράφο) για τα μπλογκς. Ρωτούσα, σαν ηλίθιος που είμαι, σε τι πηγές είχε στηρίξει την έρευνά του ο δημοσιογράφος. Η απάντηση ήταν: «εντάξει μωρέ, άνοιξε 5-6 μπλογκς, διάβασε και έβγαλε συμπέρασμα. Ο δημοσιογράφος δεν έχει υποχρέωση να κάνει κάτι περισσότερο»!! Δεν θέλω να πω εδώ πως αυτή η άποψη είναι ο «χρυσός κανόνας της δημοσιογραφίας», απλά λέω πως την έχω δει πολυδιάστατη και πανηγυρικά αποδεδειγμένη σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες.

-Όμως, υπάρχει και η περίπτωση όπου οι «δημοσιογράφοι, απλά, καταγράφουν την είδηση». Σωστά; Βεβαίως –είχα και ανάλογη εμπειρία αυτής της «απλής καταγραφής»! Ένα φεγγάρι έτυχε να βρεθεί το όνομά μου σε κάποιο έγγραφο που σχετιζόταν με μια πολύκροτη υπόθεση. Είμαι δημόσιος υπάλληλος –το ξέρεις έτσι; Έτυχε λοιπόν να έχω γράψει ένα έγγραφο διαμαρτυρίας –το οποίο είχε κινηθεί ΑΥΣΤΗΡΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ. Με είχε πάρει τηλέφωνο κάποια δημοσιογράφος (θα την αποκαλώ, συνθηματικά, ‘τσαχπίνα’) και μου είχε πει ότι το έγγραφό μου βρισκόταν στο γραφείο της. Στην απορία μου σχετικά με το πώς βρέθηκε εκεί ένα χαρτί που προοριζόταν για ενδοϋπηρεσιακή χρήση –μου είχε απαντήσει τσαχπίνικα: «εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε τρόπους να βρίσκουμε τέτοια χαρτιά»!!! Να υπενθυμίσω εδώ, πως ο μοναδικός τρόπος ονομάζεται «υπεξαίρεση δημόσιου εγγράφου» και είναι πλημμέλημα ή κακούργημα –ανάλογα με την σπουδαιότητα του εγγράφου. Να υπενθυμίσω επίσης ότι ο υπαλληλικός κώδικας απαγορεύει στους δημόσιους υπάλληλους να δίνουν συνεντεύξεις κι αυτό το ξεκαθάρισα στην τσαχπίνα δημοσιογράφο. Προσφέρθηκα βέβαια να την βοηθήσω, αναφέροντάς της την γνώμη μου σχετικά με την προσέγγισή της στο θέμα που ερευνούσε. Με λίγα λόγια, υποστήριξα πως έλεγε βλακείες. Την επόμενη μέρα, η δημοσιογράφος μίλησε στο δελτίο ειδήσεων και ανέφερε πως είχε επιβεβαιώσει το ρεπορτάζ της μετά από συνομιλία με τον άμεσα εμπλεκόμενο υπάλληλο!! Και τα επόμενα βράδια, το έγγραφό μου κυκλοφορούσε στα κανάλια με το όνομά μου φάτσα –κάρτα! Είδες πως γίνεται η «απλή καταγραφή»; Είδες πως προστατεύονται τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών; Τι κρίμα να μην έχω «γράψει» το έγγραφο σε dvd –ώστε να περιλαμβάνει κι εμένα η πρόσφατη ευαισθητοποίηση των μπλόγκερς που προβάλλεται από τα Μέσα!

Αυτού του είδους οι δημοσιογράφοι λοιπόν ξεκίνησαν την σταυροφορία της καταπολέμησης των συκοφαντικών μπλογκς. Με το γνωστό στυλάκι του «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Αρχίζοντας από το press-gr … –για περίμενε μισό λεπτό! Τι είναι αυτό το press-gr; Ένα μπλογκ το οποίο διαχειρίζονται δημοσιογράφοι! Ένα μπλογκ με θεματολογία μεταξύ «Πρώτου Θέματος», «Παρόντος» και «Εσπρέσσο»! Διάβαζα τις προάλλες –σχετικά με τις επιτυχίες του συγκεκριμένου μπλογκ. Λοιπόν, μέσα στις αξέχαστες επιτυχίες του, περιλαμβάνεται η αποκάλυψη του ονόματος του Κουκοδήμου, και η αποκάλυψη του ονόματος του Σεργιανόπουλου (στην περίπτωση της σύλληψής του για κατοχή ναρκωτικών)!! Για τέτοιες επιτυχίες μιλάμε; Παλιά τα λέγαμε χαφιεδισμό όλα αυτά –τώρα τα ονομάζουμε «δημοσιογραφικές αποκλειστικότητες». Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Κάποιοι δημοσιογράφοι, μετέφεραν την σκουπιδοπρακτική, που χρησιμοποιείται σε κάποια έντυπα (και κανάλια), στον χώρο των μπλογκς. Και για αυτόν τον λόγο οι δημοσιογράφοι κατηγορούν τα μπλογκς! Αυτό το κάνανε παλιά και τα ΜΑΤ (κι ακόμα το κάνουν). Σπάγανε βιτρίνες και μετά περίμεναν να περάσει κανένας μαλλιάς για να τον τσιμπήσουν και να του φορτώσουν την κατηγορία. Είναι όμορφο να βλέπεις επαγγελματικούς κλάδους να επωφελούνται, αφομοιώνοντας δημιουργικά, ο ένας από την εργασιακή εμπειρία του άλλου!

Είναι μόνο οι δημοσιογράφοι; Μπα –που τέτοια τύχη! Από δίπλα έρχονται τα κυβερνητικά στελέχη, όπως έλεγα και παραπάνω. Αντιγράφω από τη χτεσινή (28/2) ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ:

«Κύρωση της σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης που ψηφίστηκε το 2001 στη Βουδαπέστη και όχι νέα νομοθετική ρύθμιση, είναι το σχέδιο νόμου για την ασφάλεια των υπολογιστών που ετοιμάζει η κυβέρνηση, διευκρίνισε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Θ. Ρουσόπουλος. Την ίδια σύμβαση έχουν υπογράψει η Αλβανία, η Βουλγαρία, η Κροατία, η Κύπρος, η Δανία, η Εσθονία, η Γαλλία, η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Νορβηγία, η Ρουμανία, η Σλοβακία, η FYROM και η Ουκρανία. Βάσει αυτής τιμωρούνται οι κάθε είδους παρεμβολές σε δεδομένα και συστήματα υπολογιστή και τα αδικήματα που διενεργούνται μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ο συνδυασμός των παραπάνω, είπε ο Θ. Ρουσόπουλος, με το σχέδιο για το απόρρητο των επικοινωνιών που προωθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης, θα διασφαλίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάθε πολίτη από αδικήματα και επιθέσεις στην προσωπικότητά του που γίνονται μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών».

Δηλαδή; Ας υποθέσουμε πως η παραπάνω είδηση σημαίνει κάτι –κι ας ψάξουμε να βρούμε τι είναι αυτό. Μετά την κύρωση της σχετικής σύμβασης θα συλλαμβάνονται οι αχρείοι που στέλνουν ιούς στον υπολογιστή μου; Μπα, δε νομίζω –γιατί, συνήθως, οι ιοί έρχονται από εξωτικά μέρη όπου δεν ισχύουν αυτές οι συμβάσεις ή από εταιρείες αντι-ιοικών, προκειμένου να πλασαριστεί η καινούργια έκδοση των προγραμμάτων τους.
Θα προστατευόμαστε, εμείς οι πολίτες, από τις επιθέσεις κατά της προσωπικότητάς μας; Πως θα γίνει αυτό; Θα συνυπογράψει τη σύμβαση και η Google; Γιατί εγώ θυμάμαι, ότι κάποτε ζήτησα τα στοιχεία ενός ατόμου που ερχόταν στο μπλογκ μου και έβριζε και απειλούσε την κόρη μου και τη γυναίκα μου. Η Google μου είχε απαντήσει, πως έχω τη δυνατότητα διαγραφής των σχολίων ή ελέγχου τους πριν τη δημοσίευσή τους. Θα αλλάξει αυτό;
Ή, όταν μιλάνε για «αδικήματα και επιθέσεις στην προσωπικότητα», εννοούν μονάχα τις, παγκοσμίου κύρους, αναγνωρισμένες πολιτικές προσωπικότητες της χώρας μας; Ειδικά αν αυτές ανήκουν στο κυβερνών κόμμα!

Τον χορό των τερατολόγων κλείνουν, συνήθως, οι άσχετοι επαΐοντες. Αυτοί που έχουν γεννηθεί ξερόλες και, ως εκ τούτου, μπορούν να καταθέσουν «παντού και πάντα» τη βαρυσήμαντη γνώμη τους. Όπως, ας πούμε ο συγγραφέας Σάκης Σερέφας. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν τον είχα ακούσει ποτέ τον άνθρωπο μέχρι χτες που διάβασα την άποψή του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Τον γκούγκλισα λοιπόν και βρήκα κάποιο ποίημά του, με τίτλο «Δωμάτιο με μύγες στη στιγμή» -το οποίο δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Γράφει ο καλός αυτός συγγραφέας παύλα ποιητής:

«Μεταμοντέρνα κουτσομπόλα...
Του Σάκη Σερέφα*

Δεν μου αρέσουν οι αποκριάτικες μάσκες. Ούτε σπάω πλάκα με τα κουτσομπολιά. Ούτε τα ψευδώνυμα τα αρέσω, με πιο διαδεδομένο το Θεός. Αρα δεν γουστάρω και τα ανώνυμα ή ψευδώνυμα ιστολόγια. Είναι η μεταμοντέρνα κουτσομπόλα της γειτονιάς, και μάλιστα χωρίς κότσια, δηλαδή με μάσκα. Ο κάθε πονεμένος, σαλεμένος, γρουσούζης ή αδόλεσχος ρίχνει μπροστά από τη μούρη του το τσεμπέρι της ανωνυμίας και πέρδεται τα φαφούτικα λογάκια του στην πιάτσα. Ονοματάκι δεν έχεις, ορέ λεβέντουρα;

* Συγγραφέας»

΄Ντάξει μας τα έχουν πει κι άλλοι –ενίοτε, πιο επιστημονικά. Αλλά, όταν δεν διαβάζουν οι δαιμόνιοι ρεπόρτερς, δεν μπορεί να έχει κανείς ανάλογες απαιτήσεις από τους λογοτέχνες –προκειμένου να μην επαναλαμβάνουν τετριμμένα θέματα. Πάμε ακόμα μία λοιπόν:

-Τι σε νοιάζει το ονοματάκι μου κύριε συγγραφεύς; Από την Ασφάλεια είσαι;
-Αν εγώ σου πω το ονοματάκι μου, εσύ, που θα ξέρεις ότι είναι το αληθινό;
-Γιατί δεν έχεις την ίδια απαίτηση από τις εφημερίδες που περιλαμβάνουν σχολιασμό από ανώνυμους ή ψευδώνυμους συντάκτες;
-Τι είναι τελικά το σημαντικό; Το όνομα ή αυτά που γράφω;
Παράδειγμα νο.1: Γράφω πως ο τάδε Υπουργός τ΄αρπάζει και υπογράφω με όνομα, επώνυμο και πατρώνυμο.
Παράδειγμα νο.2: Γράφω πως η συμφωνία που υπέγραψε ο τάδε Υπουργός είναι επιζήμια και το τεκμηριώνω με αναφορά σε πηγές, στοιχεία, μελέτες. Στο τέλος υπογράφω σαν «Μαραμένη Γλαδιόλα»
Σε ρωτάω τώρα –τι από τα δύο θα πιστέψεις; Ποιο θεωρείς έγκυρο; Σε καλύπτει μόνο η αναφορά του ονόματος γιατί «εφόσον υπάρχει όνομα μπορεί να κάνει μήνυση ο θιγόμενος»; Σε μια χώρα που ο κάθε Τριανταφυλλόπουλος συκοφαντεί αβέρτα-κουβέρτα και ξεμπερδεύει με πρόστιμο από τα δικαστήρια που το πληρώνουν τα κανάλια αγόγγυστα; Μαλακία μου κάνει η συγκεκριμένη θέση –τι λες κι εσύ;
-Έχω διαβάσει αρθράκια σε φυλλάδες που λένε «γνωστός (υπουργός, βουλευτής, τραγουδιστής, ηθοποιός, επίσκοπος) βρέθηκε στα εξωτερικά ιατρεία ιδιωτικού νοσοκομείου με ένα ψάρι στον κώλο». Τι ακριβώς ενημέρωση προσφέρουν αυτά τα αρθράκια, πέρα από κουτσομπολιό; Ειδικά εφόσον δεν αναφέρεται το όνομα του «γνωστού». Τι απήχηση έχουν αυτά τα αρθράκια σε σχέση με την αναγνωσιμότητα των μπλογκς; Και ποια ήταν η αντίδρασή σας σε αυτό το φαινόμενο;
-Στα κανάλια μπορούν να πουν ότι γουστάρουν για σένα και είναι στο χέρι τους αν θα σε αφήσουν να απαντήσεις στις κατηγορίες. Στις εφημερίδες μπορούν να γράψουν ότι θέλουν και είναι στο χέρι τους αν θα δημοσιεύσουν την άποψή σου. Στα μπλογκς, αν θίγεσαι, μπορείς να ανοίξεις ένα μπλογκ και να απαντάς σε όσα σε θίγουν. Βλέπεις καμιά διαφορά ανάμεσα στα δικαιώματα πρόσβασης στο κάθε μέσο;

Ας τελειώνουμε το παραμύθι. Όσον καιρό διαβάζω μπλογκς, έχω βρει άτομα αξιόλογα, ενδιαφέροντα, συμπαθητικά ή αδιάφορα. Αυτά τα άτομα λέγονται «μπλόγκερς». Άντε τώρα να πεις στον Σκιές πως πρέπει να αναγράφει τα πραγματικά του στοιχεία για να προσδώσει κύρος στα γραφόμενά του. Πήγαινε στον pikei και υποστήριξε ότι αυτά που γράφει είναι σημαντικά επειδή τα γράφει επώνυμα και όχι για το περιεχόμενό τους. Άντε στη bοnnie και βγάλτην φόρα –παρτίδα, για να ικανοποιηθεί η περιέργειά σου. Αποκάλυψε τα στοιχεία του Ροϊδη με το πρόσχημα της αξιοπιστίας του περιεχομένου. Ή, πιο απλά, άντε και γαμήσου –κι εμάς, άσε μας στην ησυχία μας.

Η ιστορία του press.gr και όλων των σχετικών μπλογκς επιπέδου «Μάκης-Θέμος», είναι ιστορία που αφορά τους δημοσιογράφους και όχι τους μπλόγκερς. Ας μαζέψουν λοιπόν τα σκουπίδια τους κι ας αυτορυθμιστούν όπως γουστάρουν. Και να πάρουν μαζί τους όσους μπλόγκερς την έχουν δει επίδοξοι «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Αν κάποιοι θέλουν να προβληθούν για να βρουν δουλειά στα μέσα, για να γίνουν διάσημοι ή για να βγάλουν φράγκα –είναι δικαίωμά τους. Αλλά, ο συσχετισμός της λειτουργίας των μπλογκς με τις προθέσεις του κάθε μεμονωμένου μπλόγκερ μοιάζει με το επιχείρημα «δεν φταίει το πόδι για την κλωτσιά –φταίει το παπούτσι».

Κι όπως έλεγε το παλιό ανέκδοτο:
(Χτυπάει το κουδούνι της πόρτας)
-Ποιος είναι;
-Σκουπίδια.
-Δεν θέλουμε. Έχουμε.

Posted in: Blog off