2. Μυρωδιά από νεκρολούλουδα

Περίληψη προηγουμένου:
Όπου ο ήρωας κατεβαίνει από το αεροπλάνο επιστρέφοντας στην κωλοπόλη του μετά από 20 χρόνια. Τον περιμένει μια παλιά φίλη, η Ρέα και μπόλικος, άσχετος με το θέμα, εκνευρισμός.

Μένει σε ένα σπίτι, τόσο ζεστό όσο ένα δωμάτιο ψυχιατρείου, τόσο φιλόξενο όσο ένας ψυγειοκαταψύκτης. Σήκωσα ενστικτωδώς τον γούνινο γιακά, ενώ καθάριζα τα πόδια μου στο χαλάκι της εξώπορτας. Το καθιστικό έκλεινε πονηρά το μάτι –«θα αφήσεις τα κόκαλά σου εδώ μέσα ψοφίμι». Δεν έδωσα σημασία.
«Πως σου φαίνεται;» ρώτησε η Ρέα ανοίγοντας τα χέρια της λες και προσπαθούσε να πιάσει όλον το χώρο.
«Μια χαρά», μουρμούρισα. «Καλύτερο κι από νεκροτομείο».
«Είσαι γελοίος», απάντησε σηκώνοντας τη μύτη της στον αέρα. «Δεν το ξέραμε να μένουμε σε σκουπιδότοπο!»
Πέταξα το σακ βουαγιάζ στο πάτωμα κοιτάζοντας τριγύρω. Αν σκουπιδότοποι ήταν τα σπίτια που οι αναμνήσεις σκόνταφταν πάνω στη μουσική, εδώ μέσα είχαν σκοτώσει το χτες χρησιμοποιώντας πανίσχυρα απορρυπαντικά. Καλά είχαν κάνει –να προσθέσω. Έτσι κι αλλιώς, το χτες ήταν σκέτη ρύπανση.
«Πεινάς καθόλου;»
Την κοίταξα. Κάποτε πεινούσα για σεξ, αλλά συνειδητοποιούσα στο «τσιγάρο μετά» ότι η πείνα μου δεν είχε μειωθεί. Γιατί, ίσως πεινούσα για επιβεβαίωση, ρομαντικά φιλιά στο φως των κεριών, παραμύθιασμα σε άβολα παγκάκια και ίσως, λέω ίσως, να πεινούσα και για αγάπη. Τώρα …
«Ένας σκέτος καφές με κουλουράκια και τις απαραίτητες εξηγήσεις θα ήταν αρκετά για την ώρα», της απάντησα.
«Μέσα για όλα εκτός από τις εξηγήσεις. Αυτές, ψάξε βρέστες …», με γείωσε μέσα σε συννεφιά η Ρέα.
Το δέχτηκα για την ώρα. Πάρε ότι σου δίνουν, είναι ο μόνος τρόπος για να τους τα πάρεις όλα. Το είχα μάθει καλά αυτό.
Έστριψα τσιγάρο αυτόματα –πριν με σταματήσει η ευγένεια.
«Κάπνισε αν θέλεις, θα ανοίξω τη μπαλκονόπορτα», είπε η Ρέα.
Είχα ένα φίλο που έλεγε, δηλαδή ο παππούς του έλεγε κι αυτός το επαναλάμβανε, ότι «ο καφές είναι ο σπιούνος του τσιγάρου». Και είχα μόλις επιστρέψει από χώρες εξελιγμένης παρακολούθησης –εκεί ο καφές ήταν σπιούνος από μόνος του, το τσιγάρο είχε φάει βίαιη προσαγωγή. Άναψα στη σωστή ώρα –πάει να πει, μετά τις τρεις πρώτες γουλιές καφέ.
«Για πες μου εσύ που τα ξέρεις όλα και συμφέρεις …» άρχισα την κουβέντα.
Η Ρέα με κοίταξε. Πρέπει να έκανε γυμναστήρια, καράτε, αϊκίντο … τέτοια σκατά. Γιατί είχε αποκτήσει κίνηση ώμων ασορτί με το καχύποπτο βλέμμα της.
«Να βάλω καμιά μουσική πρώτα;» με ντρίπλαρε.
«Και δε βάζεις; Αρκεί μετά να στρώσεις τον κώλο σου για να μου δώσεις μερικές απαντήσεις», επανήλθα οδοστρωτήρας.
«Τι τα σκαλίζεις τώρα;»
«Δεν είναι σκάλισμα. Σκάλωμα είναι», την προειδοποίησα αλλά έδειξε να μην το πιάνει.
«΄Ντάξει –ρίχτα να δούμε τι θα καταλάβεις», αναστέναξε.
«Τι συνέβη τελικά με τον Πέτρο;» άρχισα.
Έκανε να σηκωθεί, της έπιασα το μπράτσο.
«Κάτσε κάτω, δεν είναι ώρα τώρα».
Κάθισε.
«Ο Πέτρος είναι σε μια ιδιωτική κλινική δεν το ‘μαθες;»
Ξεφύσησα.
«Πες μου κάτι καινούργιο –δεν ήρθα να μιλήσουμε για τίτλους εφημερίδων».
«Μου κάνεις κι εμένα ένα τσιγάρο;» παρακάλεσε.
Ήμουν διάσημος εκείνα τα χρόνια για την ικανότητά μου να παρασύρω αθώα κοριτσάκια στον όλεθρο του καπνίσματος –περηφανευόμουν ότι είχα πάνω από δέκα κοπέλες στο παλμαρέ μου. Κατόρθωμα της πούτσας –όσο να πεις. Αλλά χαμογέλασα ετοιμάζοντας το τσιγάρο της –ο καθένας με τα παράσημά του, τι γουστάρεις τώρα;
Έσπρωξα τον αναπτήρα προς το μέρος της, τον πήρε, τον κοίταξε.
«Είναι από τον…»
«Ναι απ΄αυτόν», συμφώνησα.
«Πως κι έτσι;»
«Τι θέλεις τώρα; Του πήρα μια πίπα και μου έδωσε τον αναπτήρα για δώρο –μην πας να μου γαμήσεις την κουβέντα».
Ζύγισε τον Ronson στην παλάμη της πριν μου τον επιστρέψει. Για την ακρίβεια άρχισε να τον αναβοσβήνει παίζοντας με την υπομονή μου.
«Όταν έφυγες πλάκωσε η μπατσαρία. Όχι κανονικά, με σειρήνες και τέτοια … Αλλά αρχίσαμε να βλέπουμε μυστικούς κάτω απ΄το σπίτι μας. Παρακολούθηση και χοντροκομμένη μάλιστα. Αδιάκριτη. Ο Πέτρος δεν έδινε μία. ‘Θα μου κλάσουν μια μάντρα’, έλεγε. Φοβόμουν ότι θα τον έπαιρναν από μέρα σε μέρα. Πήγα στους γέρους του …».
Έσβησε το τσιγάρο άτσαλα –το χαρτί σκίστηκε, ο καπνός χύθηκε έξω από το τασάκι.
«Παρακάτω», την προέτρεψα.
«Παρακάτω, με πέταξαν από το σπίτι τους με τις κλωτσιές. Απογοητεύτηκα –σκέφτηκα ότι έκανα μαλακία. Αλλά μετά κατάλαβα. Όταν έσκασε το ασθενοφόρο έξω από την πόρτα μας και τον πήρε δεμένο. Είκοσι χρόνια –ακόμα μέσα είναι. Θες τίποτα άλλο;»
Έστριψα ακόμα ένα τσιγάρο –κάπως έτσι φανταζόμουν ότι είχαν γίνει τα πράγματα.
«Δηλαδή μου λες ότι η δική σου προστατευτική διάθεση συμπορευόταν με αυτή των γέρων του, αλλά διέφεραν οι μέθοδοί σας –για να το θέσω επιστημονικά. Και ο Πετράν; Στον πούτσο σας όλων –ή πρέπει να προσθέσω ‘στο μουνί σου’; Και δώσμου τον αναπτήρα γιατί κοντεύεις να τον γαμήσεις στο άναψε-σβήσε».
Τον έσπρωξε πάνω στο τραπέζι αμίλητη.
«Και μετά τι έγινε;» ρώτησα.
«Τι θες να γίνει; Μου απαγόρευσαν να τον βλέπω, πήγα καμιά δεκαριά φορές, την έστησα στα κάγκελα … Έχεις δει ανθρώπους να κάνουν βόλτα σε αυλή τρελάδικου; Η μυρωδιά από ξεραμένα σάλια και κατρουλιό σε πιάνει στο χιλιόμετρο. Δεν ήθελα να τον βλέπω άλλο, δεν μπορούσα….»
«Οπότε ‘αντίο Πετράκη –καλά ήταν όσο ήταν’ και στο καπάκι ‘ανοίξαμε και σας περιμένουμε΄ -τα λέω σωστά;»
«Μαλακίες λες, όπως πάντα. Αλλά ξέχασα –εσύ δεν ήσουν εδώ. Την έκανες με το Μάτζικ Μπας και άφησες εμάς να πνιγούμε στα σκατά. Ωραίος –δεν μπορώ να πω!»
«Έλα κόφτο τώρα», πετάχτηκα. Δεν είχε δίκιο, δεν την είχα κοπανήσει έτσι απλά –το σχέδιο ήταν να την κάνουμε όλοι μαζί, τους περίμενα. Αλλά και πάλι με νευρίαζε. Ίσως γιατί τελικά είχε δίκιο. Όσοι την γλιτώνουν είναι πάντα ένοχοι.
Η Ρέα σηκώθηκε, πήγε προς την εξώπορτα.
«Έλα λίγο μαζί μου», έγνεψε.
Την ακολούθησα χωρίς διάθεση. Γενικώς. Πήραμε το ασανσέρ μέχρι το υπόγειο πάρκινγκ. Εκεί κάτω μύριζε μούχλα και καμένο λάστιχο -φαίνεται ότι οι ένοικοι είχαν κόλλημα με τη Φόρμουλα 1. Το τακούνι της μπότας μου χώθηκε σε ένα σπασμένο λούκι.
«Ρε συ, να σου πω», της φώναξα.
Σταμάτησε και γύρισε να με κοιτάξει.
«Αν θέλεις να μου την πέσεις δεν χρειάζεται να το κάνουμε τόσο ρετρό. Μια χαρά είναι και το διαμέρισμά σου».
«Έλα πιο δω ρε γελοίε», γέλασε προχωρώντας μπροστά. Αυτό ήταν κάποια εκεχειρία –έτσι κατάλαβα.
Τριάντα μέτρα μακριά μου η Ρέα αγωνιζόταν με μια μουσαμαδένια κουκούλα. Κατάλαβα τι είχε από κάτω πριν τελειώσει με τα αποκαλυπτήρια. Γιατί, κάτω από τον μουσαμά, γκριζαρισμένη από ένα στρώμα σκόνης, με τις αράχνες να φρουρούν την ομορφιά της –περίμενε η κτηνώδης μπλε-κίτρινη Τενερέ 600, αυτή με το ψηλό φτερό, το Ντακάρ ντεπόζιτο και τις καμήλες που βάδιζαν πέρα, μακριά στις πυραμίδες, αντικαθιστώντας τα αυτοκόλλητα της εταιρείας. Η μοτοσυκλέτα που είχε αλλάξει τον χάρτη, μετά από αυτή, όλα έγιναν χειρότερα. Θηριώδη. Την χάζευα από τα 30 μέτρα –απέφευγα να κινηθώ, για να μη με πάρει χαμπάρι.
«Στη φύλαξα, όταν πήρανε τον Πέτρο την είχε φέρει εδώ και τη φύλαξα …» μουρμούρισε η Ρέα.
«Κοπάνα την», μούγκρισα.
Δεν άκουσε. Δεν κατάλαβε.
«Φύγε, πήγαινε πάνω. Θα έρθω αργότερα», ψιθύρισα και περίμενα μέχρι να ακούσω το ασανσέρ. Όταν ο θάλαμος άρχισε να ανεβαίνει ξύνοντας τοίχο, τότε μόνο μπόρεσα να πλησιάσω. Τα κλειδιά ήταν εκεί που έπρεπε, στη θήκη κάτω από το αριστερό καπάκι. Τα βρήκα και άνοιξα τη σέλα με αργές κινήσεις. Έβγαλα τα εργαλεία και πλακώθηκα σα μανιακός να λύνω τον κινητήρα.

(συνεχίζεται συνεπώς)

Posted in: «Το μικρό άσπρο συννεφάκι που έκλαιγε» (για τον Ν.Ν.)