Απλά μαθήματα λοβοτομής

Αυτές τις μέρες ακούω μανιωδώς. Έχω γίνει όλος ένα αυτί και κάτι δάχτυλα, για να γυρίζω τα κουμπιά –να λαμβάνω όλες τις πηγές ήχου. Δεν θέλω να χάσω τίποτα, περιγραφές των γεγονότων, αντιρρήσεις, γνώμες, απόψεις –μαλακίες, όλο τα ίδια λένε. Διατυπώνουν διαφορετικά τις ίδιες προτάσεις λες κι έχουν καταπιεί εκθεσιολόγιο. Λες κι εκεί έξω τίποτα δεν γίνεται, λες και η ζωή είναι μεταγλωττισμένο βραζιλιάνικο σήριαλ –να αλλάζουν μόνο οι πρωταγωνιστές αλλά ποτέ η υπόθεση. Περιφέρουμε τη μαλακισμένη κοσμοθεωρία μας κι «αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με αυτήν, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα».

Άκουσα προχτές τον Λεωνίδα Κύρκο, για παράδειγμα, να απαγορεύει σ΄αυτούς που τα σπάνε να χρησιμοποιούν τον όρο «Αριστερά». Είδες κάτι μαλακίες που γίνονται όταν επαναφέρεις τους ξεμωραμένους στο προσκήνιο; Σα να βάζεις, ας πούμε, τον Κούδα να παίξει μπάλα σήμερα –πλάκα θα του κάνουν τα πιτσιρίκια, ρεζίλι θα γίνει ο άνθρωπος. Όχι ότι ο Κύρκος έχει πολλή σχέση με τον Κούδα –όχι βέβαια. Άλλωστε ο Κύρκος, σαν πραγματικός Αριστερός συγκυβέρνησε με τη Δεξιά πριν κάτι χρόνια για το καλό του τόπου. Διότι αυτό είναι το καθήκον του σωστού Αριστερού. Να γίνεται καθεστωτικό δεκανίκι κάθε φορά που το σύστημα μπάζει νερά –μην τύχει και αλλάξει κάτι στο πολιτικό τοπίο, μην τύχει και πλακώσουν τίποτα άπλυτοι και μας πάρουν τις καρέκλες –προσοχή σύντροφοι! Εξορίες, εκτοπίσεις, ξύλο, διωγμοί, φυλακές, εμφύλιος, εκτελέσεις –τόσο κόπο κάναμε για να βρεθούμε μέσα στο κοινοβούλιο, «μην χύσουμε την καρδάρα με το γάλα» τώρα που γίναμε καθεστώς! Δεν βλέπεις τους συντρόφους Κνίτες που κλειδαμπαρώσανε τις σχολές για να μην τις καταλάβουν οι ταραξίες; Δεν βλέπεις τη συντρόφισσα Αλέκα που δέχεται τα ολόθερμα συγχαρητήρια του Καρατζαφέρη επειδή το ΚΚΕ περιφρουρεί τις πορείες του; Δεν βλέπεις τους δύο Αλέκους (σα σίκουελ του σίκουελ «Οι Δύο Τζέικ» είναι αυτοί) που πλακώθηκαν στα πλασιεδιλίκια μπας και καπελώσουν όσους φωνάζουν στους δρόμους; «Βλέπε, άκου, σώπα» μαλάκα.

Ακούω και ειδήσεις πολλές, σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις –κάνουν ήδη απολογισμό των γεγονότων, ενώ τα γεγονότα ακόμα καλπάζουν. Βιάζονται, βλέπεις. Πρέπει να παίξουν διαφημιστικά σποτ, αλλά ποιος θα τους δώσει διαφημίσεις όταν καίγεται η Αθήνα; Πως θα κατέβει ο κόσμος να αγοράσει; Κατανοούν την οργή των παιδιών, σκύβουν το κεφάλι στοργικά πάνω στα αιτήματά τους, δικαιολογούν το ξέσπασμά τους αλλά «θα πρέπει να διακόψουμε τη ροή του προγράμματος για τις απαραίτητες διαφημίσεις και σε λίγο πάλι κοντά σας». Θα πρέπει να διακόψουμε τη ροή της εξέγερσης για το απαραίτητο καταναλωτικό όργιο κι από του χρόνου πάλι στις επάλξεις.

Ακούω επίσης τους καταστηματάρχες να θρηνούν για τις τρομακτικές ζημιές στο κέντρο της Αθήνας –«μεγάλο πλήγμα στον παραγωγικό κλάδο σε περίοδο κρίσης», λένε οι μορφωμένοι σχολιαστές –από πότε ρε πιθήκια έγινε «παραγωγικός κλάδος» το εμπορικό κατάστημα και η τράπεζα; Τι παράγουν για πείτε και σε μένα να ξέρω! Μεταπράτες είναι, μεσάζοντες, ενδιάμεσοι. Και πως γίνεται να υπάρχει κρίση από τη μια μεριά, αλλά τα μαγαζιά να μη δουλεύουν λόγω των ταραχών; Δηλαδή αν σταματήσουν οι πορείες θα γεμίσει το πορτοφόλι των καταναλωτών; Βλέπω και τους δρόμους του κέντρου στο καπάκι –κάτι τράπεζες καμένες, κάποια αυτοκίνητα πολυτελείας… Αλλά πουθενά δε βλέπω το σεληνιακό τοπίο που μου έταξαν –τι έγινε δηλαδή; Προλάβανε και αποκαταστήσανε τις ζημιές στο τσακ μπαμ;

Ακούω τριγύρω τους «γενναίους του Μπρανκαλεόνε» να κριτικάρουν με ύφος βετεράνου των οδομαχιών. Αν ήταν αυτοί εκεί έξω δεν θα σπάγανε βιτρίνες, θα απαγόρευαν το πλιάτσικο, θα οδηγούσαν κάθε διαδήλωση κατευθείαν στον στόχο της –μη σου πω ότι θα ανάγκαζαν τους ΜΑΤατζήδες να πετάξουν τα γκλοπς και να ενωθούν μαζί τους! Τώρα, γιατί δεν τα κάνουν όλα αυτά και αρκούνται στην παρακολούθηση των γεγονότων από την κλειδαρότρυπα … Δεν το έχω ακούσει ακόμα αυτό. Ούτε έχω ακούσει τι κάνανε στα νιάτα τους μετά τη δολοφονία του Καλτεζά, όταν ο δολοφόνος αθωώθηκε με δόξα και τιμή. Εκφράσανε την αγνή και άδολη αγανάκτησή τους υποθέτω. Κι έτσι έδωσαν ένα γερό χτύπημα στο σύστημα –αλλάξανε τον κόσμο! Υποθέτω. Γι΄αυτό τώρα την έχουν δει «πουτάνες στα κρεβάτια σας ν΄ακούσουμε ειδήσεις» -τσιμπάνε κουτσομπολίστικα μονόστηλα εφημερίδων προσπαθώντας να αποδείξουν τέρατα. Όσοι τα σπάνε είναι περίεργοι τύποι, μάλλον κατευθυνόμενοι, ίσως βαριεστημένα βουτυρόπαιδα, σαν το παιδί που σκότωσε ο μπάτσος. Και τα σπάνε τόσο βιαστικά για να προλάβουν να κάνουν Χριστούγεννα στα χιονοδρομικά κέντρα, στα σαλέ και τις Ευρώπες. Και όσοι τα σπάνε είναι κλέφτες, πλιατσικολόγοι, λιγούρια, μετανάστες –φορτώνουν εμπορεύματα σε σακιά για να τα πουλήσουν στη μαύρη. Μέχρι και στην πρωτοβουλία των αναρχικών να μαζέψουν χρήματα για να τα δώσουν στη γριούλα που της σπάσανε το περίπτερο –μέχρι κι εκεί πρόβλημα βρήκαν, το πιστεύεις; Δεν τους άρεσε η τράπεζα στην οποία ανοίχτηκε ο λογαριασμός συμπαράστασης! Γιατί, βλέπεις, πήγανε οι αναρχικοί και ανοίξανε λογαριασμό στη Γιούρομπανκ που είναι κάργα αντιδραστική –δεν πήγανε στη Λαϊκή Επαναστατική Τράπεζα, ας πούμε! Ντροπή σας ρε! Χάθηκαν οι τράπεζες που πρωτοστατούν στον αγώνα της κοινωνικής αλλαγής; Στη Γιούρομπανκ βρήκατε ρε; Ντροπή σας που τα σπάτε, ντροπή σας που μαζεύετε λεφτά για γριούλες, ντροπή σας που διαδηλώνετε, ντροπή σας γενικώς!

Μόνο την κυβέρνηση δεν ακούω. Τσιμουδιά αδερφάκι μου! Ο πρωθυπουργός ασχολείται με τα σημαντικά προβλήματα του τόπου (δημοσκοπήσεις, αναστήλωση της προσωπικής του εικόνας, συγκαλύψεις, σοβαντίσματα, ψευδοροφές), βάλανε και τον Κούγια κυβερνητικό τους εκπρόσωπο τώρα που έφυγε ο Ρουσσόπουλος -καθάρισαν αυτοί. Γυρνοβολάνε την άποψη ότι η δολοφονία του πιτσιρικά ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, μια «κακιά ανθρώπινη στιγμή», την ώρα που οι μπάτσοι πυροβολούν στους δρόμους, δέρνουν, ψεκάζουν και ποδοπατάνε παιδάκια. Πολλά μεμονωμένα περιστατικά, ο θρίαμβος της ατομικότητας. Η αστυνομία (σε συλλογικό επίπεδο) υπερασπίζεται την δημοκρατία και την κοινωνική σταθερότητα, αλλά (σε ατομικό επίπεδο) παρεκτρέπεται. Άνθρωποι είναι κι αυτοί –τι να κάνουν; Φοβούνται, χάνουν την ψυχραιμία τους –ξέρεις τι είναι να σου πετάξουν νεράντζι; Ξέρεις πόσο επικίνδυνες είναι οι καθιστικές διαμαρτυρίες; Χρειάζεται αμυντική τακτική εδώ πέρα –«η τάξις, η γαλήνη, η κοινωνική σταθερότης» κλυδωνίζονται από τις συνεχόμενες διαδηλώσεις. «Να απαγορευθούν λοιπόν οι διαδηλώσεις ή έστω να διαλύονται εν τη γενέσει τους» -για το καλό της δημοκρατίας. Και των εμπόρων. Και των ιδιοκτητών Πόρσε Καγιέν. Και του προφίλ της κυβέρνησης –βεβαίως. Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, θα ακολουθούσαν την κλασσική τακτική των παραιτήσεων. Όλοι οι εμπλεκόμενοι, Αττικάρχης, Γενικός Γραμματέας, Υπουργός –έστω για λόγους ευθιξίας. Κανονικές παραιτήσεις –έτσι; Και δεν θα περίμεναν να γίνει της πουτάνας τόσες μέρες, ελπίζοντας –τι; Να βαρεθούν τα παιδιά και να γυρίσουν στα σχολεία τους; Να τα λιώσουν οι μπάτσοι; Ή μήπως να χοντρύνουν τόσο πολύ τα πράγματα ώστε να πάνε σε αναγκαστικές εκλογές; «Η χώρα έχει περιέλθει σε ακυβερνησία, ζητώ νωπή (το αντίθετο του ‘κατεψυγμένη’) λαϊκή εντολή προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κατάσταση» -κάπως έτσι την κόβω τη δήλωση του Πρωθυπουργού. Αλήθεια, γιατί η χώρα «περιήλθε»; Τι φταίει; «Να δεις θα φταίει η τριλογία. Η ντίσκο, το χασίς τα Γιου Εφ Οου». Μάλλον έτσι θα είναι.

Χτες το μεσημέρι άκουσα φωνές κάτω από τη δουλειά μου –«μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και τέτοια. Βγήκα στο μπαλκόνι, πιτσιρίκια περνάγανε, μάτια αγριεμένα, πρόσωπα σταμπαρισμένα από χημικά αέρια –αεράτα παιδιά, όπως πρέπει να είναι τα παιδιά όλου του κόσμου. Τουμπάρανε έναν κάδο απορριμμάτων αλλά δεν ξέρανε τι να κάνουν μετά –υπάρχει, βλέπεις, αυτή η απορία στο θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Τι να τα κάνεις τα σκουπίδια που σου μαθαίνουν στο σχολείο; Πώς να κουμαντάρεις τα σκουπίδια που σου στρετσάρει στο κεφάλι η τηλεόραση, οι γονείς, το λάιφ στάιλ; Πως θα περπατήσεις την κάθε μέρα σε δρόμους τίγκα στο σκουπίδι; Τελικά, οι πιτσιρικάδες προσπάθησαν κάπως να κάψουν τον ρημαδο-κάδο απορριμμάτων –μπας και ξεφορτωθούμε κανένα σκουπίδι –δεν το βλέπω και τόσο παράλογο αυτό. Λίγο πριν δίνανε λουλούδια στους μπάτσους κι εκείνοι τους ψέκαζαν με χημικά. Πετάγανε νεράντζια και αλεύρι όσο οι μπάτσοι τους κυνηγάγανε να τους λιανίσουν. Ποιους κυνηγάγανε; Αυτούς που έφευγαν!
Και οι πιτσιρικάδες δεν κατάφεραν να βάλουν φωτιά στον κάδο, βγήκανε έξω οι εργαζόμενοι, φοβήθηκαν μην τους κάψουν τα αυτοκίνητα αυτά τα παιδιά με τα καμένα όνειρα. Και αναθάρρησαν οι εργαζόμενοι όταν έφτασε μια διμοιρία ΜΑΤατζήδων –τους έβλεπα να περνάνε από δίπλα μου με ατσαλάκωτες στολές –τρέξανε να σηκώσουν τον κάδο από το οδόστρωμα, να βάλουν τα σκουπίδια στη θέση τους. Να διώξουν τα παιδιά, να βάλουν τα σκουπίδια στη θέση τους. Κάπως έτσι.

Λοιπόν, μετά από τα τόσα που άκουσα λέω να πειστώ. Να συμφωνήσω με τον Λεωνίδα Κύρκο, να ενδιαφερθώ για τις θέσεις των κομμάτων, να εμποτιστώ από τηλεοπτικές αναλύσεις, να κατανοήσω την αγωνία των καταστηματαρχών, να δω το φως το αληθινό κάτω από το πρίσμα των βετεράνων του καναπέ, να υποστηρίξω την κυβέρνηση, να υπεραμυνθώ της τάξης, της γαλήνης και της κοινωνικής σταθερότητας. Και να κατακεραυνώσω τους εχθρούς της δημοκρατίας, τους άθλιους τρομοκράτες, κουκουλοφόρους, προβοκάτορες.

Αυτοί φταίνε για όλα, αυτοί είναι οι υπεύθυνοι, αυτοί είναι οι ένοχοι. Αυτοί.

(Επισυνάπτω χαρακτηριστικό δείγμα κουκουλοφόρου προς διευκόλυνσιν των Αρχών και προκειμένου να προστατευθεί το κοινωνικό σύνολο).

(η φωτογραφία είναι από το indymedia)


Λοβοτομήστε τον ρε μαλάκες –τι περιμένετε;

Υ.Γ.: Έλα όμως που κάποιοι τα λένε καλύτερα από μένα, όπως ο pikei και ο Σαμσόν Ρακάς!

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά