Οικογενειακές υποθέσεις

Αυτό είναι ένα κομμάτι για μελλοντική χρήση –μια σημείωση παρατημένη σε κάποιο μυστηριώδη σέρβερ της Καλιφόρνια. Επειδή κάποτε εγώ θα την κάνω από τα πέριξ, αλλά αυτή η σημείωση ελπίζω να μείνει και ίσως κάποτε να πέσει πάνω της η κόρη μου, να τη διαβάσει... Μπορεί βέβαια να πρόκειται για υπεραισιόδοξη εκτίμηση, μπορεί ο μυστηριώδης σέρβερ να έχει εξαφανίσει μέχρι τότε όλα τα κείμενα αυτού του μπλογκ, αλλά –δε γαμιέται; Άλλοι στέλνανε μηνύματα σε μπουκάλια πονταρισμένα μεσοπέλαγα –εμείς θα κωλώσουμε;

Έξη μήνες περίμενε το ταξίδι, έξη μήνες μέτραγε τις μέρες, έξη μέρες μέτραγε τις ώρες αγωνιώντας μην κολλήσει καμιά γρίπη, μην πάθει τίποτα και δεν μπορέσει να ταξιδέψει τελικά. Και στη μέση του ταξιδιού, σε μια στοά του Κάμντεν, εκεί καθόταν με το καπέλο κατεβασμένο μέχρι τα μάτια, εξουθενωμένη, μισοκοιμισμένη. Έπιασα το κεφάλι της, ήταν λίγο ζεστό, η Tomboy με ρώτησε, «λες να έχει πυρετό;» Και τότε η κόρη μου έβαλε τα κλάματα, επειδή έξη μήνες περίμενε αυτό το ταξίδι –όχι μόνο για να δει το Λονδίνο –αλλά για να πάει στη συναυλία της Miley Cyrus... Της είπα, «μην κλαις τζάμπα –ακόμα και με ασθενοφόρο, εγώ θα σε πάω στη συναυλία». Κι εκείνη χαμογέλασε.

Σταματάω εδώ και πάω πίσω, για να πιάσω την αρχή του παραμυθιού.

Η κόρη μου ανήκει στην κατηγορία των παιδιών που κόβουν φλέβες περί Miley Cyrus –μιλάμε για παγκόσμιο φαινόμενο με μικρή ακόμα απήχηση στην Ελλάδα. Φταίει αυτή η σειρά της Disney, η Hannah Montana –που παίζεται κάνα δυο χρόνια στην Ελλάδα και κοντά μια τετραετία στην αλλοδαπή. Περί τίνος πρόκειται; Η ιστορία μιας έφηβης που κάνει διπλή ζωή (να λείπουν οι κρυάδες του τύπου «το πρωί μαθήτρια, τα βράδυ πόρνη»). Αυτή λοιπόν η Miley είναι μια Νότια επαρχιώτισσα που ήρθε στην κοσμοπολίτικη Καλιφόρνια μαζί με τον πρώην τραγουδιστή πατέρα της και τον μονίμως ρεμάλη αδερφό της. Πηγαίνει σχολείο σαν κανονικό κορίτσι και, σε τακτά χρονικά διαστήματα, φοράει μια ξανθιά περούκα, μεταμφιέζεται (μην το γελάς, για κάποιο λόγο η περούκα την κάνει πραγματικά αγνώριστη) και δίνει συναυλίες μονίμως sold out. Απλοϊκή υπόθεση; Εντάξει, για παιδικό σήριαλ μιλάμε –τι περίμενες; Να γράψει σενάριο ο Λαρς φον Τρίερ

Επειδή με απασχόλησε το κόλλημα της μικρής φρόντισα να ψάξω λίγο την υπόθεση, είδα και κάποια επεισόδια του σήριαλ. Έμαθα λοιπόν οτι ο μπαμπάς της Miley (στη ζωή και στο σήριαλ) είναι ο Billy Ray Cyrus, αυτός ο παλιός διάττοντας αστέρας της κάντρι –ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Μετά ήρθαν τα ανησυχητικά, επειδή κάπου διάβασα οτι πολύ χριστιανοί οικογενειακώς οι Cyrus, πολύτεκνοι και θιασώτες της άποψης Love can wait (ελέγχεις, έτσι;) Κάθισα μαζί με τη μικρή να δω το σήριαλ, έχοντας έτοιμα τα επιχειρήματα περί του πόσο σαχλαμάρα είναι. Έκανα λάθος.

Εντάξει, το σήριαλ έκανε τρελή επιτυχία επειδή πατάει στο όνειρο κάθε παιδιού που καταπίνει προσβολές κάθε μέρα στο σχολείο του και φαντασιώνεται οτι θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος, κάποιος διάσημος... Εντάξει, το σήριαλ έχει μερικά ηθικοπλαστικά μηνύματα, αλλά...

Η Miley είναι η κόρη όλων των πατεράδων. Τρώει χυλόπιτες με το σωρό στο σχολείο της, κάνει ένα κάρο κωλοπαιδισμούς για να ρίξει τα αγόρια που γουστάρει και μονίμως την πατάει στο τέλος. Ζηλεύει όταν δεν είναι επίκεντρο της προσοχής, καταπιέζει τον ρεμάλη αδερφό της με την περσόνα τής Hannah Montana –κοντολογίς, είναι ένα κανονικό κορίτσι. Που έχει μονάχα μια αρχή: «οι κολλητοί πάνω απ΄όλα!»

Ο πατέρας Billy Ray είναι ανάλογη περίπτωση! Περνάει τις μέρες του τρώγοντας σαβουροφαγητά, γράφει μουσική για την κόρη του (σαν παρακμασμένος μουσικός που είναι), βλέπει πρωινάδικα και σαπουνόπερες –αλλά και διαχειρίζεται τα χρήματα της μικρής χωρίς να έχει αποβάλει τον βλαχαδερό Νότιο που δεν κρύβει καθόλου άλλωστε. Βεβαίως, κάνει ανταύγειες στα μαλλιά του και έχει κάποιες δυνατές ατάκες, του τύπου:

«Ένας καλός πατέρας θα πήγαινε τώρα αμέσως να δει γιατί είναι τόσο αναστατωμένα τα παιδιά του, αλλά ένας έξυπνος πατέρας θα έτρωγε πρώτα αυτή τη ζεστή πίτσα!»

«Λοιπόν, νομίζω οτι έχω την ικανότητα να λέω το λάθος πράγμα ακόμα κι όταν δεν ανοίγω το στόμα μου!»

Φυσικά λατρεύει την κόρη του, ψιλοαγνοώντας τον γιο του (τι σκατά πατέρας θα ήταν άλλωστε;)
Άντε –να δώσω και μια χριστιανική αναφορά από το συγκεκριμένο σήριαλ –ακολουθεί διάλογος κόρης με πατέρα:
«Μπαμπά σ΄αγαπάω και σου υπόσχομαι να μην τα φτιάξω με αγόρι μέχρι να κλείσω τα 16!»
«Χμμμ!»
«18;»
«Χμμμ!»
«25;»
«Χμμ!»
«37, 42, 85; Μπαμπά θέλω να πάω στην εκκλησία με τα πόδια κι όχι με αναπηρικό καροτσάκι!»
Αυτά.

Να κάνω μια παρατήρηση εδώ –περί της αντιμετώπισης του συγκεκριμένου σήριαλ από τα ελληνικά ΜΜΕ. Η οποία συνοψίζεται στην απορία –πόσο μαλάκες είσαστε τελικά;
Όλος ο κόσμος θησαυρίζει από τη μπίζνα Hannah Montana και στο Ελλαδιστάν, τα κρατικά κανάλια, κόβουν το σήριαλ τις περιόδους των γιορτών! Τα μαγαζιά παιχνιδιών μονίμως ξεμένουν από μπιχλιμπίδια Hannah τις ίδιες ακριβώς περιόδους! Μάλλον δεν θέλουν να κονομήσουν –τι άλλο να υποθέσω; Κατά τα άλλα βγαίνουν στις τηλεοράσεις να κλαφτούν για πρώτη της αγοράς και κακούς διαδηλωτές που δεν αφήνουν τον κόσμο να ψωνίσει! Τι να ψωνίσουμε κύριε; Αφού δεν έχεις τίποτα!
Έβγαλε και μια ταινία η συγκεκριμένη σειρά, φυσικά πήγα να τη δω με την κόρη μου. Ήταν μια απλοϊκή ταινία με θέμα το καβάλημα του καλαμιού από την σούπερσταρ και την παρέμβαση του πατέρα της που την πήγε με το ζόρι στο χωριό για να ξαναγίνει άνθρωπος φτυαρίζοντας κοπριά κι αρμέγοντας γελάδια. Στο σινεμά έγινε κόλαση! Τα πιτσιρίκια χοροπηδάγανε, τραγουδούσαν, κουνούσαν χέρια, κάνανε χαβαλέ, κανιβαλίζανε το αγόρι που ερωτεύεται η Miley –πολύ όμορφη κατάσταση. Διάβασα τις κριτικές την επόμενη μέρα και ήταν όλες σε στυλ: «μην πάτε τα παιδιά σας σ΄αυτή την αηδία, σε ποιον απευθύνεται η ξενόφερτη με τις συντηρητικές απόψεις, που, ευτυχώς, δεν έχει καμιά απήχηση στην Ελλάδα!» Υποθέτω οτι αυτοί οι κριτικοί θεωρούν πως η Αννούλα η Βίσση για παράδειγμα, όταν τραγουδάει τις φιλοσοφημένες απόψεις της Κοντοβά («Μπορείς απόψε να βγεις μ' όλες τις τσούλες της γης/ Βγες μπροστά δυνατά για νέους έρωτες/ Να βρεις κορίτσια σωστά για να χαρεί κι η μαμά/ Στην πυρά, στην πυρά με τις ξενέρωτες») αναφέρεται ακριβώς στα προβλήματα των δεκάχρονων παιδιών του σήμερα!

Μερικές επισημάνσεις, απαραίτητες για πληρέστερη κατανόηση:

-Το σήριαλ απέχει πολύ από το να θεωρηθεί «μια ακόμα παιδαγωγική προσφορά της Disney», για την ακρίβεια απορώ πως το προβάλλει αυτή η αρτηριοσκληρωτική εταιρεία.
-Η Miley Cyrus παίζει αυτό που είναι και είναι αυτό που παίζει. Η κόρη μου λέει «η Miley ψάχνει για αγόρι, εδώ και δυο χρόνια» κι έτσι ακριβώς συμβαίνει. Πρόκειται για ένα κορίτσι 17 χρονών που κράταγε (μέχρι πρόσφατα) κανάλι στο you tube, μέσα από το οποίο κανιβάλισε άσχημα τον πρώην γκόμενό της, μαϊμουδίζοντας το γεγονός οτι είναι διαβητικός! Και μετά από μια ακόμα χυλόπιτα δήλωσε: «ο μόνος άντρας που υπάρχει στη ζωή μου είναι ο Ιησούς Χριστός», αλλά το ανασκεύασε ένα μήνα αργότερα όταν χτύπησε καινούργιο γκόμενο! Πανηγύρι κανονικό η κοπέλα!
-Η Αμερική έχει μια τάση να την κόψει φέτες –φταίει υποθέτω και η τρομακτική επιτυχία που γνωρίζει. Κινήθηκε ολόκληρη σταυροφορία εναντίον της επειδή τόλμησε να φωτογραφηθεί φορώντας μια πετσέτα και δείχνοντας γυμνούς ώμους! Μετά πλακώθηκαν να καυτηριάζουν το γεγονός οτι είπε τη λέξη gay σε κάποια συναυλία, δείχνανε και σχετικό βίντεο όπου η πιτσιρίκα τραγουδάει κι όταν ξεκινάει να πει game χάνει ανάσα και μασάει τη μισή λέξη! Μιλάμε για τέτοιες υστερίες!

Συγνώμη αν σε κούρασα, επιστρέφω τώρα στο κρύο πρωινό του Λονδίνου. Και στον αποπνικτικά ζεστό υπόγειο που μας πήγε μέχρι το Κάμντεν, για τον καθιερωμένο φόρο τιμής. Η Tomboy καρφωμένη για κούρεμα στον ηρωικό Eric τον Hair Master, εγώ είχα βάλει στο μάτι κάτι καουμπόικες μπότες μοτοσυκλέτας από το προηγούμενό μας ταξίδι, η κόρη μας να χαζεύει τους πάνκηδες με τα πολύχρωμα μαλλιά. Και το Electric Ballroom να μην έχει το συνηθισμένο του παζάρι, επειδή κάνανε αφιέρωμα σε είδη κινηματογράφου –κάποιο σπάσιμο!
Χρειάζομαι απεγνωσμένα κάλτσες και κοντομάνικες μπλούζες για να φοράω μέσα από το πουλόβερ, επειδή φεύγοντας από την Αθήνα ξεχάσαμε να πάρουμε –ως εκ τούτου ζέχνω. Παίρνω τη μικρή και ξεκινάμε οι δυο μας, την κοιτάζω κιόλας, να δω πότε θα σκυλοβαρεθεί αυτόν τον πανκ-γκοθ παράδεισο. Στο πρώτο μαγαζί που σταματάμε, η μικρή αγοράζει μια μαύρη μπλούζα με μπόλικα φερμουάρ κι ένα αρκουδάκι που κραδαίνει χαιρέκακα ένα Μπλακ εντ Ντέκερ! Στο δεύτερο μαγαζί αγοράζει ένα καπέλο με πούλιες α λα Pauline Black! Στο τρίτο μαγαζί αγοράζει κάτι κομμένα γάντια με μαύρες δαντέλες και κέλτικους σταυρούς! Στο τέταρτο μαγαζί αγοράζει ένα μπουφάν με νεκροκεφαλές, σταυρωτά κόκαλα και καρδούλες! Στο πέμπτο μαγαζί αγοράζει ένα ζευγάρι ροζ Doc Martens (οι τελευταίες που υπήρχαν στο νούμερό της –δεν θα ξαναβγάλει το εργοστάσιο)! Σκέφτομαι δυο πράγματα: α) από που διάολο της ήρθαν όλα αυτά της μικρής και β) πόσο γρήγορα στεγνώνουν οι κάλτσες και οι φανέλες αν τις κρεμάσεις στο αιρ κοντίσιον.
Η μικρή λατρεύει το Κάμντεν και το περπατάει μέχρι τελικής κατάρρευσης –όπως έγραψα παραπάνω. Κι εγώ είμαι χαρούμενος γι΄αυτήν.

Φυσικά, όταν ξημερώνει η μέρα της συναυλίας, η μικρή είναι κεφάτη και φρέσκια σαν τριαντάφυλλο. Περνάμε τη μέρα χαλαρά και ξεκινάμε στις 4 το απόγευμα για το Ο2. Το πρόγραμμα που μας έχουν στείλει, γράφει οτι οι πόρτες θα ανοίξουν στις 6, το πρώτο συγκρότημα θα ξεκινήσει στις 7:30 και η Miley θα βγει στις 8:30. Είμαι μέσα στο άγχος, επειδή η μικρή έχει ντυθεί Κάμντεν και φοβάμαι οτι θα ψοφήσει στο κρύο, φοβάμαι οτι θα κουραστεί υπερβολικά, φοβάμαι οτι θα τσαλαπατηθούμε εκεί πέρα –είναι και η συναυλία είναι sold out... Είναι η πρώτη συναυλία της ζωής της κι εγώ κάθομαι σε καρφιά!

Βγαίνουμε από τον υπόγειο μαζί με άλλες οικογένειες, περνάμε έναν διάδρομο κοντά στα 100 μέτρα όπου το κρύο ξυρίζει και πλησιάζουμε το μεγαθήριο. Στην είσοδο, πύργοι με τη Μiley και τα πιτσιρίκια αλαλάζουν! Παίρνω μια πρώτη ιδέα του κλίματος –χαμογελάω. Μετά συναντάμε ένα λούνα παρκ κανονικό και στεγασμένο –δεν κάνει κρύο εκεί πέρα κι όλα φαίνονται φαντασμαγορικά. Τρώμε χοτ ντογκ και βάφλες –ο κόσμος όλος βολτάρει χαλαρά. Ανασαίνω –μέχρι εδώ καλά.

Έξω από τις θύρες του Ο2 οι πάγκοι πουλάνε μπλουζάκια της συναυλίας, προγράμματα κι εκείνα τα καβλιτζέκια που μοιάζουν με στυλό αλλά βγάζουν πολύχρωμα φώτα. Φυσικά η μικρή τα θέλει όλα και είναι η μέρα της. Ανακαλύπτω, όσο περιμένουμε τη σειρά μας, οτι ΟΛΑ τα κοριτσάκια 9-12 χρονών αγοράζουν το ίδιο σχέδιο μπλούζας (από τα 8 διαφορετικά που υπάρχουν) και ΟΛΑ τα κοριτσάκια 14-16 χρονών αγοράζουν ένα άλλο σχέδιο! Και θυμάμαι οτι έχω χρόνια να δω «στολή συναυλίας» -από τότε που βάφαμε στη ζούλα τα μάτια μας έξω από το Σπόρτινγκ.

Κόβουμε βόλτες μέχρι ν΄ανοίξουν οι θύρες –πολύς κόσμος, πολλά κοριτσάκια, ντυμένα στο ίδιο στυλ με την κόρη μου, κοιτάζονται καθώς διασταυρώνονται, ανταλλάσσουν συνωμοτικά βλέμματα, «σήμερα είναι η μέρα μας», «από που το πήρες αυτό;», «σήμερα ο κόσμος είναι δικός μας» -δε μιλάνε, αλλά τα νιώθω κι ανατριχιάζω.

Οι θύρες ανοίγουν 6 ακριβώς, φυσικά! Και κανένας δεν στριμώχνεται, κάνουμε πλάκα με την Tomboy και λέμε πως αν φωνάζαμε τώρα «ντου ρε, ντου!» θα μας κοιτάγανε όλοι σαν εξωγήινους.

Φτάνουμε έξω από τις πόρτες της Αρένας, ο καθένας στήνεται έξω από την δική του κερκίδα –περιμένουμε υπομονετικά στην ουρά. Από τα μεγάφωνα λένε, «μην κάνετε ουρές, οι θέσεις σας είναι αριθμημένες, πηγαίνετε στα μπαρ μέχρι ν΄ανοίξουν οι πόρτες». Κανείς δε δίνει σημασία –περιμένουμε στην ουρά, Άγγλοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Ιταλοί, Ρώσοι κι εμείς. Από τα μεγάφωνα λένε, «προσοχή παιδιά –για τη δική σας ασφάλεια απαγορεύεται να πατάτε πάνω στα καθίσματα» κι ένα κοριτσάκι πίσω μας απαντάει, «μα δεν θα πατάω πάνω στο κάθισμα –ΘΑ ΧΟΡΟΠΗΔΑΩ πάνω στο κάθισμα». Οι πόρτες ανοίγουν, πηγαίνουμε στις θέσεις μας. Η Αρένα είναι απλώς ένα συναυλιακό όνειρο κι όλες οι εγκαταστάσεις δηλαδή είναι ο καλύτερος συναυλιακός χώρος που έχω δει στη ζωή μου.

Στις 7:30 ακριβώς βγαίνουν οι Metro Station. Δεν ξέρω αν το επεσήμανα παραπάνω, αλλά η οικογένεια Cyrus δείχνει πολύ δεμένη –έτσι λοιπόν, αυτό είναι το συγκρότημα που παίζει ο αδερφός της Maily, ο Tracey, κι ο αδελφός του συμπρωταγωνιστή της στη Hannah Montana. Οικογενειακά κόλπα και κάμποσο παρεϊκά! Ο άλλος αδερφός της Mailey (είναι κι 8 παιδιά πανάθεμά τα!) παίζει κιθάρα στο συγκρότημα της αδερφής του!
Αυτός λοιπόν ο Tracey μου κλόνισε κάπως την αντίληψη περί της βαθιάς χριστιανικότητας της οικογενείας Cyrus επειδή είναι κάπως τρομακτικό παλικάρι -με τόσα τατουάζ που μόνο σε ναό σατανιστών θα γινόταν ευχαρίστως δεκτός! Μπορεί και να κάνω λάθος... Πάντως, από φωνή είναι εντελώς γιούχα (τη δουλειά την κάνει όλη ο άλλος, ο αδερφός του κολλητού). Κι από κιθάρα δεν έχει ελπίδα να γίνει ο επόμενος Randy Rhodes, αλλά από σκηνική παρουσία γαμούσε το άτομο! Ζογκλέρ!



Οι Metro Station πρέπει να κοιμούνται αγκαλιά με τα βινύλια των ποπ πανκ Εγγλέζικων συγκροτημάτων –δείχνουν μάλιστα ένα περίεργο κόλλημα στο γράμμα V. Vibrators, Vapors για την ακρίβεια –πολύ ωραία πράγματα για γέρους σαν εμένα!
Ο Tracey πετάγεται στην άκρη της σκηνής, φωνάζει «ουρλιάξτε!» και τα πιτσιρίκια ουρλιάζουν αφιονισμένα. Μετά φωνάζει, «χοροπηδήξτε!» και τα πιτσιρίκια τινάζονται σαν ελατήρια. «Σου αρέσει;» ρωτάω την κόρη μου όταν σταματάει για λίγο να χτυπιέται. «Τον τιμάω επειδή είναι αδερφός της Miley», μου απαντάει και τότε καταλαβαίνω. Τα πιτσιρίκια ήρθαν εδώ για να το διασκεδάσουν –δεν καταλαβαίνουν από κούραση, δεν κρατάνε τις τσιρίδες τους από το φόβο μη βραχνιάσουν πριν παίξει η Miley, δεν γκρινιάζουν σε στυλ «άντε τελείωνε να βγει η δικιά μας». Τα πιτσιρίκια είναι καταπληκτικό κοινό συναυλίας –ήρθαν να τα χώσουν και θα το κάνουν, ότι κι αν γίνει.
«Είσαστε καταπληκτικοί, είσαστε πολύ καλύτεροι από τους Αμερικάνους, δεν ξέρω τι σας ταΐζουν, δεν ξέρω τι σας ποτίζουν –και δεν θέλω να μάθω –αλλά είσαστε θεότρελοι», τους λέει ο Tracey. «Ε, ρε γλείψιμο!» λέω στην Tomboy. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Επειδή οι πιτσιρικάδες των Metro Station παίζουν εντελώς ακομπλεξάριστα στη σκηνή και χαίρονται όλη τη φάση –δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Έχει τύχει να δω support πριν από μεγάλα ονόματα κι έχω δει το τρακ τους, καμιά σχέση με το θράσος αυτών των παιδιών που παίζουν λες κι όλος ο κόσμος ήρθε αποκλειστικά για χάρη τους.

Στις 8:30 ακριβώς σβήνουν τα φώτα και οι τεράστιες οθόνες της σκηνής αρχίζουν να στροβιλίζονται. Τα πιτσιρίκια μόνο που δεν σπάνε τα καθίσματα από τον ενθουσιασμό. Η πολυαναμενόμενη Miley Cyrus εμφανίζεται μέσα σ΄ένα παγόβουνο, η σκηνή λούζεται στο κρύο μπλε φως, οι γιγαντοοθόνες προβάλλουν την καταστροφή του πλανήτη από χιονοθύελλες, τα πιτσιρίκια μασάνε σίδερα ανεμίζοντας τα πολύχρωμα στυλοφωτάκια τους. Στη μέση του τραγουδιού το παγόβουνο σπάει και η σκηνή λούζεται σε εκρηκτικά κόκκινα-πορτοκαλί φώτα. Κοιτάζω την κόρη μου που είναι ανάμεσά μας –όρθια, χαμένη στο δικό της όνειρο. Δεν την ενοχλώ και δεν εντυπωσιάζομαι από το σόου.

Η Miley ρίχνει 3-4 τραγούδια στη σειρά χωρίς καν να χαιρετήσει τον κόσμο, τρέχει πέρα δώθε εμφανώς αγχωμένη. Λόγω της μικρής έχω δει και την προηγούμενη τουρνέ της σε ταινία –εκεί φαινόταν οτι η Miley διασκέδαζε όλο αυτό το πράγμα –τα γεμάτα στάδια, τη λατρεία, την απογείωση. Τώρα δεν δείχνει να διασκεδάζει καθόλου. Μάλλον επειδή στη συγκεκριμένη περιοδεία δεν είναι πια η Hannah Montana, δεν έχει τις πλάτες της Disney, δεν είναι πλέον το αγαπημένο παιδί-θαύμα της Αμερικής. Είναι μια τραγουδίστρια ποπ που πρέπει να κοντραριστεί με Σακίρες, Μπρίτνεϊ και όλα τα σχετικά –θα τα καταφέρει ή θα πάει άπατη;

«Είναι η πρώτη φορά που παίζω εδώ και είσαστε πολλοί καλύτεροι από τους Αμερικάνους», λέει λαχανιασμένη κι εγώ καταλαβαίνω οτι έχει πρόβλημα με την Αμερική η οικογένεια. Πρόσθεσε και το γνωστό απωθημένο των Αμερικάνων καλλιτεχνών να γίνουν αποδεκτοί από το Αγγλικό ιντελεκτουέλ κοινό... Ιντελεκτουέλ δωδεκάχρονα; Ακόμα κι έτσι!

Η συναυλία συνεχίζεται κι εγώ αρχίζω να ψιλογουστάρω, γιατί σε κάθε τραγούδι ξαναστήνεται από την αρχή όλη η σκηνή. Έχω δει οτι βρίσκονται τεχνικοί μέχρι και στην οροφή της Αρένας, 10 μέτρα ύψος, καθισμένοι στους προβολείς! Χορευτές που βουτάνε σε καταπακτές, κοστούμια που αλλάζουν πριν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου –υπερθέαμα. Στο «Fly on the wall» η σκηνή γίνεται κανονικός ιστός αράχνης, η Miley φτάνει στην άκρη και μια τροχαλία τη βουτάει –σηκώνεται στον αέρα τραγουδώντας, σβουρίζει τριγύρω, κατεβαίνει. «Αυτά τα έχει κάνει κι ο Ρουβάς!» παρατηρεί η Tomboy.

Στις θέσεις από κάτω μας κάθεται μια οικογένεια -πατέρας, μητέρα, αγοράκι, κοριτσάκι. Μας ρωτάνε από που πήρε την μπλούζα η κόρη μου, τους εξηγούμε οτι τις πουλάνε στο μπροστά μέρος της Αρένας, η μητέρα ετοιμάζεται να πάει κατά κει, να φέρει μια και στην κόρη της που δεν μπορεί να τα δώσει όλα άνευ μπλούζας με τη Miley! Γουστάρω.
Μας ρωτάνε από που είμαστε κι όταν τους λέμε οτι η μικρή ήρθε από Ελλάδα για να δει τη συναυλία ενθουσιάζονται. Της λένε οτι είναι πολύ μεγάλη θαυμάστρια της Miley, η κόρη μου κοκκινίζει και δε βγάζει άχνα.

Στη σκηνή η Miley κάνει διάφορα –έχει χαλαρώσει, κοροϊδεύει έναν φανατίλα (μεγάλο άνθρωπο για όνομα του Θεού!) που στέκεται όρθιος στο πλάι. Ο φανατίλας της πετάει ένα τριαντάφυλλο (ή κάτι τέτοιο), εκείνη ρίχνει ένα περιποιημένο πλασεδάκι και το λουλούδι εκσφεντονίζεται μακριά από τη σκηνή, μετά κάνει νόημα στον φανατίλα ν΄ανέβει πάνω –εκείνος κωλώνει (που πας ρε Καραμήτρο;) Η φωνή της κάνει κάμποσα κοκοράκια επειδή είναι 17 χρονών γαμώτο –σ΄αυτή την ηλικία στρώνουν οι φωνές κι αν δεν καπνίζεις, χέσε μέσα, πως να βγάλεις γρέζι; Αλλά τότε ανακαλύπτω οτι η κοπέλα δεν κωλώνει, δεν τη νοιάζουν όλα αυτά –βουτάει το κάθε τραγούδι από τα μαλλιά και το σκίζει. Όπως μπορεί, όσο μπορεί και σ΄όποιον αρέσει! Τα παιδιά πάντως παραμένουν σε κατάσταση υστερίας.

Ρίχνει και μια διασκευή του "I love Rock ‘n’ Roll", ο πατέρας από κάτω μου πωρώνεται. Εντάξει –δεν εντυπωσιάζομαι. Αλλά όταν σκάει μια τσοπεριά στη σκηνή κι εκείνη ανεβαίνει πάνω και μετά η τσοπεριά με τη Miley απογειώνονται δεμένες σε τροχαλίες μου πέφτει το σαγόνι. Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται τα Καρουζέλ, αλλά σκέψου όλη αυτή την κατάσταση στα 7-8 μέτρα από το τσιμέντο! Ακόμα μου σηκώνονται οι τρίχες στο σβέρκο!

Η Miley Cyrus έχει μια διαφορά από τις υπόλοιπες ποπ σταρ που έτυχε ν΄ακούσω πρόσφατα. Αντίθετα με αυτές, εκείνη πατάει γερά στο southern hard rock. Ναι, έχει χιπ χοπ τραγούδια, ναι έχει γλυκανάλατα –αλλά έχει και κάτι ζόρικα για να κοπανάς τη μαλλούρα στα ηχεία! Όπως τότε που τα έριχνε η Pat Benatar, αν θυμάσαι. Κι αυτό μου αρέσει.

Κάποιοι άρχισαν να φεύγουν πριν τελειώσει η συναυλία για να γλιτώσουν το πήξιμο, ρωτήσαμε την κόρη μας. «Ούτε να το σκέφτεστε, αν χάσω τραγούδι της Miley θα αυτοκτονήσω!» μας ξεκαθάρισε. Δεν επιμείναμε.

Κι εμένα με πιάσανε πάλι οι φόβοι –από που θα βγει όλος αυτός ο κόσμος;

Όταν τελείωσε η συναυλία ξεκινήσαμε το γρήγορο βήμα, μπλεχτήκαμε με άλλους που έφευγαν –δεν υπήρχε στρίμωγμα. Σε όλη τη διαδρομή είχαν ανάψει ταμπέλες που έγραψαν «έχουν μπει σε εφαρμογή οι διαδικασίες ασφαλούς αποχώρησης πλήθους» -γέλασα απαξιωτικά. Μετά από λίγο όμως είδα δεκάδες υπαλλήλους με κίτρινα αδιάβροχα να μας δίνουν οδηγίες, μας πήγαν έτσι συντεταγμένους μέχρι το σταθμό του υπόγειου όπου τα μεγάφωνα φώναζαν τα δρομολόγια. Κάναμε να μπούμε, ένας κίτρινος μας φώναζε «μη μπείτε σ΄αυτό το βαγόνι, προχωρήστε μπροστά που έχει χώρο». Τον ακολουθήσαμε κι έτσι βρήκαμε θέση να καταρρεύσει η μικρή!

Εξουθενωμένη, με κατακόκκινα μάγουλα και τον ιδρώτα να τρέχει με ρώταγε: «μα γιατί να τελειώσει η συναυλία; γιατί να μη μείνουμε για πάντα εδώ; στην Αθήνα είναι όλα τόσο βαρετά! πότε θα ξανάρθουμε;»

Δίπλα μας δυο κοριτσάκια είχαν αγκαλιάσει έναν συνομήλικό μου. «Ευχαριστώ μπαμπά», έλεγε το ένα. «Ευχαριστώ κύριε Τάδε», έλεγε το άλλο. «Καλά Χριστούγεννα κορίτσια», χαμογελούσε εκείνος γαλήνια. Τον ένιωθα απόλυτα.

Θέλω να πω κάτι τελευταίο –θέλω να πω οτι είμαι υπερήφανος για την κόρη μου. Γουστάρω τον φανατισμό της, γουστάρω που έχει κόλλημα με τη Miley Cyrus κι όχι με τον Μαρτάκη, τη Βανδή ή εκείνο το αρκούδι που είναι της μόδας τώρα τελευταία.

Κι αν ποτέ διαβάσει αυτό το κείμενο, ελπίζω να μην απογοητευτεί από τα όσα ξέχασα κι όσα δεν πήρα χαμπάρι από εκείνο το βράδυ–ξέρεις, δικό σου ήταν το ταξίδι μικρούλα, εμείς απλά συνοδεύαμε.

Κι αυτό είναι το αγαπημένο μας τραγούδι από τη Miley Cyrus, ευχαριστώ ρε πιτσιρίκα που μου το έμαθες!

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως