"Αγάπη μου, Ηρώ"

Όποιος κοιτάζει –βλέπει κι όποιος πεινάει για παραμύθι –το χάφτει άνευ γλάσο. Για όσους έστω και κατά λάθος, ίσως λόγω αυτοματισμού, διαθέτουν ακόμα το κουσούρι του κοιτάγματος, η ακόλουθη διαπίστωση είναι προφανής: Οι εποχές ανακυκλώνονται για λόγους κατανάλωσης και ποδηγέτησης.
Για όσους τώρα γουστάρουν παραμύθι, υπάρχουν άπειρες σελίδες αφιερωμένες στους Αδελφούς Γκριμ, στον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Άνασεν, τον λένε οι Δανοί) κι αν θέλουν κάτι πιο σύγχρονο υπάρχουν οι εκδηλώσεις για το "Ελληνικό Καλτ της δεκαετίας του ’80", κάποια αναπαραγωγή εκπομπής της ΕΡΤ για το ελληνικό ροκ του ’80 στο you tube, τα φορέματα με βάτες και τα περικάρπια με διαμαντάκια που ξαναεμφανίστηκαν στις βιτρίνες...

Αστεία πράγματα; Μακάρι!

Εγώ είχα την ατυχία (επειδή περί τεράστιας γκαντεμιάς πρόκειται!) να ζήσω τη δεκαετία του ’80 με όλα τα φουλ έξτρα –μιζέρια, μιμητισμός, κακοφωτισμένα πλάνα... Όσο πιο γρήγορα τα ξεχάσουμε όλα αυτά, τόσο το καλύτερο για την ψυχική μας υγεία –έτσι πίστευα. Γι΄αυτό και εντυπωσιάστηκα τις πρώτες φορές που άκουσα να γίνεται λόγος περί καλτ ταινίες εκείνης της δεκαετίας. Κάποιος Κρις Σφέτας λέγανε, που έπαιζε σε ταινίες καράτε –ποιος πούστης ήταν αυτός; Δεν είχα ιδέα! Αλλά δε με πείραξε ιδιαίτερα, επειδή τα καράτε δεν ήταν ποτέ του γούστου μου.
Μετά τα πράγματα καλυτέρεψαν προς το χειρότερο –άρχισα δηλαδή ν΄ακούω περί ταινιών με αθάνατες ατάκες του τύπου «η αλήθεια είναι οι Sex Pistols πατέρα!», έπεσε και ο σχετικός βομβαρδισμός με βιντεάκια, ανακάλυψα οτι ο Ευαγγελόπουλος, ο Πετρόχειλος, ο Ευαγγελίδης και οι άλλοι τέτοιοι είχανε βρικολακιάσει! Φυσικά, η επανεμφάνιση της Ρένας Παγκράτη, της Καίτης Φίνου, του Σταμάτη Γαρδέλη, του Πάνου Μιχαλόπουλου και του Στάθη Ψάλτη ήταν καθαρά θέμα χρόνου –κι ο χρόνος είναι, ως γνωστόν, αδυσώπητος. Πάρε αφιερώματα σε «εναλλακτικά μαγαζιά», πάρε αποσπάσματα ταινιών που αντιμετωπίζονταν με την ευλάβεια αποσπασμάτων βιβλίου των Εκδόσεων «Ο Άγιος Θεράπων» (όποιος θυμάται –ξέρει), βάλε και 10 κιλά ελληνικές τσόντες για να απενοχοποιηθεί η φτηνιάρικη έξαψη...

Εγώ δεν τα θυμάμαι όλα αυτά.

Δεν τις ξέρω τις ταινίες και δεν έχω δει τις περισσότερες από τις συγκεκριμένες τσόντες. Αλλά σινεμά πήγαινα καθ΄εκάστην (που λένε και στα πατσατζίδικα), είχε μάλιστα έναν τσοντοσινεμά (ΔΡΟΣΙΑ –ΨΥΞΙΣ) επί της Συγγρού, εκεί που αργότερα άνοιξε η MAD, μαζευόμασταν οι ρεμπεσκέδες φοιτητές και μπουκάραμε συχνά-πυκνά. Το θέμα ήταν να τραβήξουμε μαζί μας τις παρθενώπες τις σχολής και να κάνουμε χάζι τις αντιδράσεις τους όταν άρχιζαν τα όργανα στην οθόνη –θυμάμαι μια στρυφνή που είχε σκυμμένο το κεφάλι από την αρχή ως το τέλος της ταινίας, τέλος πάντων, δεν είναι εκεί το θέμα...

Μαθητές ακόμα, είχαμε πάει να δούμε τα «Τσακάλια» και μετά τη «Στροφή» για να καφριλέψουμε το σινεμά, ένας πεινάλας συμφοιτητής μου, σκατίφλωρος, είχε παίξει σε κάποια από τις επόμενες ταινίες του Δαλιανίδη, είχαμε βρεθεί άλλη μια φορά κατά λάθος στην ΟΠΕΡΑ όταν παίζονταν οι «Φυλακές Ανηλίκων» και κράζαμε τον Βασίλη τον Κολοβό, αυτόν τον άγιο άνθρωπο που είχε την ατυχία να βρίσκεται στην αίθουσα –άντε, να το κάνω πιο μουλτινάσιοναλ, είχαμε σπάσει και κάτι καθίσματα στην προβολή της «Τάξης του ‘84»... Και είχαμε πετάξει σάμαλι σε μια θεατρική παράσταση του «Αγίου Πρεβέζης» του Κολλάτου.

Από τσόντες, προλάβαμε τον Γκουσγκούνη στα τελειώματα, τον Σουγκλάκο τον θυμόμαστε σε αφίσες μουτζουρωμένες με μαρκαδόρο: «ΚΑΤΣ –ΑΠΑΤΗ –ΟΛΑ ΣΙΚΕ», αυτά ήταν όλα.

Πως λοιπόν ξαφνικά οι βιντεοκασσέτες που βγαίνανε με τα τσουβάλια στα τέλη του ’80 αναγορεύτηκαν σε «καλτ»; Θυμάμαι κάτι περίεργες ταινίες που προβάλλονταν στα μεταμεσονύχτια αφιερώματα –τα διοργάνωναν οι Αδελφοί Αλαφούζοι κι όσο περίμενες να κόψεις εισιτήριο περνάγανε από δίπλα σου φέρετρα με γκόμενες, ξεκοιλιασμένοι, νεκροζώντανοι –συνηθισμένα πράγματα. Τις ταινίες δεν τις θυμάμαι επειδή ξεκινάγανε κατά τις 3 το βράδυ και κανένας μας δεν ήταν σε νηφάλια κατάσταση –αλλά, είμαι σίγουρος οτι δεν έπαιζε η Ελένη Φιλίνη, ούτε ο Πετρόχειλος –ίσως να είχα δει κάποια με την Τίνα Σπάθη... Τέλος πάντων, κάπως έτσι το βλέπαμε τότε το «καλτ».

Είδα κι εκείνη την εκπομπή για το ελληνικό ροκ του ’80 που ανέφερα στον πρόλογο –κάπως σόλοικη μου φάνηκε! Μίλαγε πολύ ο Πούλικας, έπαιζαν κι ένα κομμάτι οι Last Drive -παρακάτω; Α ναι, μίλησε και συντάκτης του ΗΧΟΥ –με πιάσανε τα διαόλια μου! Επειδή ήμουνα από τότε αντίθετος με την ελιτίστικη λογική του ΗΧΟΥ –αυτοί ρε παιδί μου, δουλεύανε σε περιοδικό που προμοτάριζε στερεοφωνικά και με τέτοιο κριτήριο επέλεγαν δίσκους. Εγώ είχα ένα μηχάνημα της πυρκαγιάς –τενεκέ σκέτο –δεν μ΄έπαιρνε για ακριβότερο. Και δεν το χρειαζόμουν δηλαδή, η μουσική που άκουγα ήτανε πήχτρα στην παραμόρφωση –ο πιο αρτιστίκ δίσκος που ακούμπησε το πλατό μου ήταν των Van Der Graaf Generator –μια χαρά έπαιζε! Στην αρχή, που λες, οι συντάκτες του ΗΧΟΥ με Φωτεινό Οδηγητή τον Αργύρη Ζήλο, έβγαζαν σπυριά κάθε φορά που έγραφαν για πανκ ή σκα συγκρότημα. Μετά αλλάξανε τα κόζια, το πανκ απέκτησε απήχηση και ο Ζήλος είπε τη μνημειώδη φράση σε ραδιοφωνική εκπομπή: «αυτά είναι τα παιδιά για τα οποία πέθανε ο Sid Vicious»! Ομολογώ οτι δεν είχα καταλάβει, μέχρι εκείνη τη μέρα, οτι ο Sid ήταν συνεχιστής του Τσε Γκεβάρα, του Νέστορα Μάχνο και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη –αλλά, γι΄αυτό υπάρχουν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, για να σε βγάζουν από την άγνοιά σου! Τέλος πάντων, όταν εμφανίστηκε το λεγόμενο New Wave ο ΗΧΟΣ επέστρεψε στα γνωστά του αισθητικά στάνταρ, ανακάλυψε το «αυστραλιανό μεταπάνκ» και τους κουμπάκηδες με τα σύνθια –τελευταίο αστείο που θυμάμαι από το συγκεκριμένο περιοδικό ήταν η ανακήρυξη του κοσμοϊστορικού δίσκου των Coil με τον μεταφυσικό τίτλο «Scatology» ως δίσκου της χρονιάς για το ΄88 (ή το ΄89, θα σε γελάσω...). Scatology λοιπόν –αυτό θυμάμαι.

Είδα μετά στο you tube οτι τη συγκεκριμένη εκπομπή την είχε «ανεβάσει» η Χρύσα Πανταζή –κι έτσι μου λύθηκαν κάποιες απορίες. Η Χρύσα ήταν η «σχέση» του Γιάννη του Ντρενογιάννη (από τότε εργαζόταν στο συγκρότημα Λαμπράκη που έβγαζε τον ΗΧΟ νομίζω), αυτού του σημαντικού (κατά τη γνώμη μου) κιθαρίστα, ο οποίος συμμετείχε στο αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα, τους Anti Troppau Coulcil (έχω ξαναγράψει γι΄αυτούς –ο Βασίλης ο Τζαβάρας υπήρξε η καλύτερη φωνή της εποχής μου και ένας από τους καλύτερους frontmen που έχω δει στη ζωή μου).
Όταν διαλύθηκαν οι Anti Troppau, ο Ντρενογιάννης φόρμαρε τους Yeah! με την Πανταζή στο μπάσο –είχα πάει σε συναυλία τους, αγόρασα και το δίσκο τους, δε λέγανε πολλά (για την ακρίβεια δε λέγανε τίποτα –αλλά είμαι πολύ φανατικός για να το παραδεχτώ). Οι Yeah! φυσικά, εμφανίζονταν στην εν λόγω εκπομπή. Κι ο Πούλικας πανταχού παρών. Πούλικας καπνίζων τίγκα στην απαξίωση, Πούλικας ξυριζόμενος με Bic αλλά μη σταματών την αγόρευση –χέσε μας ρε Πούλικα στην τελική!
Μη με παρεξηγήσεις, τον γουστάρω τον Πούλικα, ωραία φωνή, γρεζαρισμένη, σωστή –έχω και τους δίσκους του –τον προσκυνώ για τη διασκευή του «Υπάρχω»... Ωραίος ο Πούλικας κι απέθαντος, σαν τον Μπέλα Λουγκόζι ένα πράμα! Αλλά, από τα μεγαλύτερα καπέλα της ελληνικής ροκ σκηνής, βρυκόλακας αδερφάκι μου! Όπου μυριζόταν φρέσκο αίμα έτρεχε να το πιει –καπέλωσε, παλιά, τους Socrates μετατρέποντας τις «Βραδιές Μπλουζ» στο ΚΥΤΤΑΡΟ σε βραδιές Πούλικα και συνοδευτικής μπάντας, καπέλωσε μετά κι εκείνο το πολύ ωραίο συγκρότημα που έπαιζε φανκ ροκ τύπου Gang of 4 –ξεχνάω, γαμώτο, τ΄όνομά τους– θαυμάσιοι στα Προπύλαια όταν παίζανε το Life during war time στη συναυλία για την αποποινικοποίηση, προσφάτως πίνει το αίμα του Πιλάλα -γενικά, πολύ Μπέλα Λουγκόζι ο Πούλικας, το ξανάπα αυτό!

Να μη σε κουράζω με έξτρα παραδείγματα –ανέφερα τα παραπάνω ενδεικτικά για να υποστηρίξω την άποψή μου. Τουτέστιν:

Στη δεκαετία του ’80, θυμάμαι οτι φοράγαμε τζιν μπουφάν, καρό καουμπόικα πουκάμισα με τι σερτ από μέσα, στρατιωτικά αμπέχονα, δερμάτινα (πλαστικά δηλαδή) σταυροκούμπωτα, αρβύλες και απομιμήσεις All Star. Και πολλές κονκάρδες και ραφτά, σταμπαριστά, παραμανοτά, πριτσιναριστά -πάνινα σήματα... Κάτι Κνίτισσες φορούσαν ινδικές φούστες (ασορτί με αξύριστες μασχάλες), αλλά οι κοπέλες που εγώ έκανα παρέα φορούσαν τζιν μίνι φούστες και καστόρινες μπότες, ή τζιν παντελόνια. Που στο κέρατο ξεθάφτηκαν τώρα οι βάτες σε στυλ αναβίωσης; Βάτες φόραγε η Αλέξις στη «Δυναστεία», η Μιμή του Αντρέα και κάτι κλώσες που κουνιόντουσαν στις ντισκοτέκ, αγκαζέ με τους καρεκλάδες, υπό τους ήχους του Maria Magdalena. Κι αυτά τα μαλλιά που βλέπω τα φουσκωμένα με τρόμπα ποδηλάτου –εκείνες οι κοπέλες τα είχαν, εμείς τις κοροϊδεύαμε γιατί βρωμάγανε λακ και «θα πηδηχτώ μονάχα μ΄αυτόν που θα παντρευτώ» απόψεις. Αυτά αναβιώνουν σήμερα; Αν ναι –να μας το πουν, για να περιμένουμε δηλαδή, αμέσως μετά, την αναβίωση ενδυματολογίας της θεούσας, φούστα καρό μέχρι κάτω από το γόνατο, καλσόν χρώματος κρεατί, ζιβάγκο με χρυσό σταυρό παπουτσάκι πλακέ ορθοπεδικό κι αξύριστο μουστάκι.

Στη δεκαετία του ’80 «καλτ» σινεμάς ήταν το Rocky Horror και το Liquid Sky, το Out of the blue και το Urgh! για παράδειγμα. Ελληνική «καλτ» δε θυμάμαι –κάτι ταινιούλες της πυρκαγιάς υπήρχαν –αλλά τις βάζανε για να γελάμε πριν το κανονικό φιλμ. Εκτός αν θεωρήσουμε «καλτ» τη συνολική ελληνική κινηματογραφική της δεκαετίας και τότε, άντε να βγάλεις άκρη!



Στη δεκαετία του ΄80 έτυχε να δω τους Sharp Ties, τους Villa 21, τους Yell-o-yell με τον Λάμπρο τον R.R. Hearse, τους Anti Troppau και τους Last Drive (όπως προανέφερα), τους South of no North, τους Next to Nothing, τους Metro Decay,τους X Mandarina Duck, τους Σύνδρομο, τους Χωρίς Περιδέραιο, τον Φάντης Μπαστούνι και τους Άσσους, τους Blue Jeans, τους 320 (αν δεν κάνω λάθος) Κιλά Κρέας και μπόλικο πανκ. Ex humans, Γενιά του Χάους, Stress... Είδα κι άλλους –όμως αυτούς θυμήθηκα πρόχειρα, εντάξει; Αυτούς τους λέγαμε «νέο ελληνικό ροκ» ή «ροκ του ‘80» -που στ΄ανάθεμα ήταν όλοι αυτοί; Δε χώρεσε κανένας τους στο ντοκυμαντέρ περί ελληνικού ροκ; Αλλά χώρεσε ο Δημητριάδης κι ας ήταν παγκοσμίως άγνωστος τη συγκεκριμένη εποχή;



Σκέφτομαι οτι αν ήμουνα σήμερα 20 χρονών θα είχα πειστεί οτι στη δεκαετία του ’80 οι πιτσιρικάδες βλέπανε Στηβ Ντούζο μετά μανίας στους σινεμάδες και ακούγανε κολοσσιαίους ρόκερς με ονόματα όπως Γιοκαρίνης, Μπουλάς, Vasilis (απορώ –τον Αντρέα Μικρούτσικο γιατί τον ξεχνάνε;) και σία... Αν τώρα ήθελα να το ψάξω καθότι υποψιασμένος, θα κατέληγα στο συμπέρασμα οτι η ελληνική ροκ σταμάτησε μετά την εμφάνιση του Σιδηρόπουλου και ξαναγεννήθηκε από τον Αγγελάκα –στο ενδιάμεσο διάστημα υπήρχε μόνο ο Μπέλα Μήτσος, ο κεφτές Τζιμάκος και τίποτα άλλο... Είχαν βγει στο εξωτερικό και οι Socrates, λέγονταν τότε Plaza, τι σημαίνει αυτό;

Ε λοιπόν δεν ήταν έτσι καμάρια μου –ξέρω οτι την ιστορία τη γράφουν οι επικρατέστεροι δημοσιοσχετίστες –όμως δεν τα θυμάμαι έτσι τα πράγματα! Αλλιώς τα θυμάμαι, πιο ενδιαφέροντα απ΄οτι θέλετε να τα παρουσιάσετε κι αυτό έχει τη σημασία του, επειδή η δεκαετία του ’80 ήταν μια στενάχωρη δεκαετία.

Κι επειδή δικιά μας η στεναχώρια, δική μας η μιζέρια –μη μας το γαμάτε με τους απίθανους που ξεθάβετε εκ των (πολύ) υστέρων από τα αζήτητα! Εντάξει ρε μάγκες;

Posted in: Κολλήματα