Αμηχανία σε ντο Ελλασόνα

Κάνω πολύ χάζι αυτή την αμηχανία που προκύπτει σε κάθε χειμωνιάτικη αγροτική κινητοποίηση. Οι άνθρωποι της κυβέρνησης κατανοούν «το δίκαιο των αιτημάτων» και εύχονται «ταχεία ανάρρωση», οι άνθρωποι της αντιπολίτευσης «παρίστανται και χαιρετίζουν», που έλεγε κι ένας φιλαράκος γραμματιζούμενος. Οι εξωκοινοβουλευτικοί συμπαρίστανται από μακριά (επειδή κάτι παιδιά που πήγαν πέρσι στους Κρητικούς αγρότες στο λιμάνι κοντέψανε να φάνε μαγκουριές), αναγνωρίζοντας την αγωνιστική διάθεση των «αγωνιζόμενων». Και οι τηλεοπτικοί αρλεκίνοι φυσάνε τις σερπαντίνες τους σε απευθείας μετάδοση –ανάλογα με την κατεύθυνση του ανέμου. Τρελό γέλιο!

Εγώ πάλι, θυμάμαι τους αγρότες «αντεπαναστάτες» που περάσανε από μαχαίρι οι Μπολσεβίκοι όταν η Σοβιετική Επανάσταση πάλευε να εδραιωθεί –σκέφτομαι οτι όλοι καταδικάζουν τέτοιου είδους πρακτικές αλλά πολλοί, ενδόμυχα, εύχονται να καθαρίζανε για πάρτη τους στις καθιερωμένες αγροτικές κινητοποιήσεις τίποτα βρικόλακες Μπολσεβίκοι. Βολικό, όσο να πεις!

Οι αγρότες υπήρξαν, σε επίπεδο θεωρίας, καρφί στο μάτι του Μαρξισμού –επειδή αποτελούσαν απολίθωμα του φεουδαρχικού συστήματος παραγωγής το οποίο θα έπρεπε, νομοτελειακά, να έχει δώσει τη θέση του στον καπιταλισμό. Για να περάσουμε (στη βάση της ίδιας νομοτέλειας) και μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου, στον κομμουνισμό. Τι γίνεται όμως όταν όλες οι εξεγέρσεις του προηγούμενου αιώνα σημειώθηκαν σε χώρες με αυξημένο τον αγροτικό τομέα; Τι γίνεται όταν, αντί οι εναπομείναντες αγρότες να στρατευτούν πίσω από την εργατική πρωτοπορία, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; Ντρεσάρισμα της θεωρίας -λενινισμός, μαοϊσμός, καστρισμός, αυτό γίνεται.Κι άντε μετά να βγάλεις άκρη περί του ότι πολλοί Ρώσοι αγρότες επέμεναν να συρρέουν (ακόμα και κρυφά) στα οπιοπωλεία-εκκλησίες, επέμεναν να διατηρούν τις εθνικιστικές τους τάσεις, αντιδρώντας στην επανάσταση! Άντε να καταλάβεις γιατί οι Κουβανοί αγρότες κρύβανε στις στάνες τους Μπαρμπούδος ενώ οι Βολιβιανοί αγρότες τρέχανε να εισπράξουν την αμοιβή της επικήρυξης του Τσε Γκεβάρα! (Το θέμα περί ταξικής συνείδησης, δεν έχω σκοπό να το ανοίξω άλλο εδώ).

Πολλή ιστορία –αρκετά τα παραδείγματα.

Η οικογένειά μου έχει αγροτικές ρίζες κι εγώ για χρόνια στριφογύρισα σε αγροτικές περιοχές –άλλοτε λόγω συγγένειας, άλλοτε για να κονομήσω κάνα μεροκάματο, μαζί με τους υπόλοιπους φτωχομπινέδες φοιτητές. Είχα και κάτι φίλους «λάτρεις της επιστροφής στη φύση» -τέλος πάντων, έχω κάνει κάποιο μικρό «αγροτικό». Θυμάμαι λοιπόν πως ξεκίνησε το σημερινό πρόβλημα των αγροτών (που, φυσικά, αντικατέστησε τα παλιότερα προβλήματά τους –μη νομίσεις οτι ο πρωτογενής ήταν ποτέ παράδεισος στην Ελλάδα!)

Το κουμπί ονομαζόταν «ποσοστώσεις». Όταν ο (ταρατατζούμ) «εθνάρχης» έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ ξεκίνησε αυτό το μανίκι με τον έλεγχο της αγροτικής παραγωγής –κάτι ανάλογο πήγαν να κάνουν οι Αμερικάνοι με τη NAFTA κι ακόμα σφάζονται στη Λατινική Αμερική. Αλλά οι δικοί μας αγρότες το παίξανε πιο διαλλακτικά κι ευρωλιγούρικα. Ένας από τους λόγους είχε να κάνει με τα κατάλοιπα του Εμφυλίου στην ελληνική ύπαιθρο –βλέπεις, μπορεί ο Εμφύλιος να έληξε στις απρόσωπες πόλεις, αλλά το γινάτι κρατάει ακόμα στην ύπαιθρο. «Εμένα, μου σκότωσε τον πατέρα ο Καραλίβανος για να του κλέψει τη σοδιά, αναγκάστηκα να θρέφω τη μάνα και τις αδερφές μου από 10 χρονών», μου είχε απαντήσει ένας γέρος όταν τον ρώτησα πως διάολο γίνεται να ψηφίζει τόσα χρόνια Δεξιά –κόντρα στα συμφέροντά του. Παραδίπλα, φυσικά, υπήρχε άλλη περίπτωση όπου τον πατέρα τον είχαν σκοτώσει οι Χίτες –δεν ξεχνιούνται εύκολα όλα αυτά, για την ακρίβεια δεν ξεχνιούνται ποτέ –απλώς εξαφανίζονται όταν οι άνθρωποι πεθάνουν. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε η πολιτική συνείδηση στην ύπαιθρο, οι πληγέντες από τους αντάρτες έγιναν πατροπαράδοτοι Δεξιοί, οι πληγέντες από τον στρατό και τους παραστρατιωτικούς έγιναν ΚΚΕδες ή Πασόκοι.... Και η «ποσόστωση» έφερε «επιδότηση» -μπήκε το νερό στ΄αυλάκι. Πληρώνονταν οι καλλιεργητές για να πετάνε την παραγωγή στις χωματερές και μετά πληρώνονταν για να ΜΗΝ καλλιεργούν κι αργότερα τους πλήρωναν για να καλλιεργούν ζημιογόνα προϊόντα. Και μη μου πεις περί αγάπης των αγροτών για τη γη τους κι άλλα τέτοια χίπικα –ή μην τα πεις σε τίποτα καφενεία της επαρχίας, επειδή θα σε φυτέψουν σε κάνα περιβόλι να παριστάνεις το σκιάχτρο.

Τα πράγματα στράβωσαν και λόγω της NAFTA –η ευρωπαϊκή γεωργία (και η ελληνική πολύ περισσότερο) χαρακτηρίζεται από την αξιοποίηση μικρών και κατακερματισμένων εκτάσεων. Συγκριτικά με κάτι Καναδάδες για παράδειγμα, όπου ο αγρότης ψεκάζει το χωράφι του με ελικόπτερο –επειδή έχει έκταση λίγο μεγαλύτερη από την πόλη της Λαμίας, ας πούμε. Τουτέστιν το είδε ασύμφορο το άθλημα η Ευρωπαϊκή Ένωση κι αποφάσισε να τελειώνει με αυτόν τον τομέα παραγωγής. Πως όμως να γίνει αυτό, όταν έβαλες τους αγρότες να καλλιεργήσουν προϊόντα σύμφωνα με τις εμπορικές σου ανάγκες, τους έβαλες να αγοράσουν μηχανήματα, τους έβαλες να ξεσκίσουν τη γη τους και τους επιδότησες από πάνω; Θα πέφτανε κυβερνήσεις αν κόβονταν μαχαίρι όλα αυτά –κι έτσι η Ε.Ε. έβαλε σε εφαρμογή το «σχέδιο τραβεστί». Άρχισε δηλαδή να επιδοτεί τη μετατροπή της χρήσης γης –όπου χωράφι φτιάξε ξενώνα, αγροτικό ροντέο, χιονοδρομικό κέντρο, σινεμά, φτιάξε κάτι άλλο ρε παιδί μου! Και οι εναπομείναντες αγρότες επιδοτήθηκαν για να το γυρίσουν σε τρε σικ βιολογικές καλλιέργειες –το καλύτερο που είχα διαβάσει ήταν η επιδοτούμενη εκτροφή σαλιγκαριών, «πράσινη τσόχα –εύκολο χρήμα»!

Και ζήσανε αυτοί καλά; Οπωσδήποτε!

Διότι ο αγροτικός πληθυσμός έχει αυξημένο το αίσθημα του συντηρητισμού, «έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε –τι είναι αυτά τα καινούργια κόλπα τώρα;» Κι άντε να πείσεις τον άλλον που καλλιεργεί 30 χρόνια τη γη οτι το μέλλον είναι το «ίνγκλις μπρέκφαστ»! Εδώ χτικιάσανε να τον γυρίσουν από την καλλιέργεια του ροδάκινου στην καλλιέργεια καπνού –τι να λέμε τώρα!

Κι άντε, να συνυπολογίσουμε οτι ανέβηκε το μορφωτικό επίπεδο στην επαρχία, ήρθαν οι σπουδαγμένοι γιοι των αγροτών που βλέπουν «μακρύτερα». Πάει τώρα ο μάγκας στον γέρο και του ξηγιέται περί «χοντρή κονόμα με μηδέν κόπο», στρίβει το μουστάκι ο γέρος που θυμάται οτι ακόμα και τις επιδοτήσεις τις παίρνει με κομματική ταυτότητα –αλλά τον αγαπάει τον γιο του –πείθεται να του κάνει το χατήρι.
Στήνεται το επόμενο πρωί στην Αρμόδια Διεύθυνση του Υπουργείου Γεωργίας ο μάγκας, για να κάνει τα χαρτιά του, περί «μετατροπής της χρήσης γης». Τον κοζάρει ο πρόθυμος υπάλληλος, ψάχνει τη λίστα με τα δικαιολογητικά, «να δω τα συμβόλαιά σας;» ζητάει. Παγώνει ο μάγκας. «Τι συμβόλαια; Τα χωράφια τα έχουμε πάππου προς πάππου! Δεν υπάρχουν χαρτιά!» διαμαρτύρεται. «Εντάξει», συμβιβάζεται ο υπάλληλος που έχει και αναδουλειές, «έχετε τουλάχιστον τίποτα επίσημα σχεδιαγράμματα –που να δείχνουν οτι πρόκειται περί καλλιεργήσιμης γης και όχι δάσους;»
Κάνω μια παρένθεση εδώ, έτυχε να βρεθώ σε μια τέτοια περίσταση, πριν από χρόνια, συνοδεύοντας μορφωμένο φίλο, όταν πήγε να καταθέσει χαρτιά για ένταξη στο Κτηματολόγιο (το προηγούμενο –όχι αυτό το τελευταίο που πλήρωνες και έμπαινες άνευ ελέγχου για να βγεις αμέσως μόλις γίνει ο έλεγχος!) Τελικά, αποδείχτηκε τότε οτι δεν υπήρχε τίποτα που να επιβεβαιώνει την ιδιοκτησία ενός μεγάλου μέρους των αγροτικών εκτάσεων και περί δάσους μόνο κάτι φωτογραφίες τραβηγμένες από γερμανικά Στούκας έχουν βρεθεί –άντε βγάλε άκρη, κλείνω την παρένθεση.
Γυρίζει λοιπόν ο γιος στον πατέρα μπαϊλντισμένος, τον χτυπάει στην πλάτη και αποφαίνεται, «καλά ξηγιέσαι γέρο, μ΄αυτούς δεν βγαίνει άκρη, να χέσω τα πτυχία μου μέσα, και πάω τώρα στο καφενείο επειδή ψάχνουνε τρίτον για πρέφα -άντε εσύ στα μπλόκα και πάρτους τα χοντρά».

Τόσο απλά, οι αγρότες παραμένουν προσκολλημένοι σε καλλιέργειες προϊόντων που κανένας δεν θέλει ν΄αγοράσει (αφού έρχονται απ΄έξω φτηνότερα), οι κυβερνήσεις παραμένουν κοροϊδεύουσες τις εκλογικές τους πελατείες και βαφτίζουν το κρέας σε ψάρι για να δώσουν ρεγάλο στους αγρότες τα χρήματα που προορίζονται για μετατροπή χρήσης γης... (Κάνω απλούστευση εδώ πέρα, με σχηματικό τρόπο –δεν έχω όρεξη να αναλύσω διεξοδικότερα, μόνο την άποψή μου θέλω να εξηγήσω).

Τόσο απλά ο αγροτικός τομέας βγαίνει από την παραγωγική διαδικασία και εντάσσεται στην παρασιτική διαβίωση.

Κι ακόμα πιο απλά, το εκάστοτε κράτος που είναι πέραν του δέοντος πρόθυμο να ανοίξει τα κεφάλια 100 παιδιών αν τολμήσουν να διαδηλώσουν στο κέντρο της Αθήνας και να συλλάβει τα 180 απ΄αυτά με την κατηγορία της παρακώλυσης συγκοινωνιών και της σύστασης συμμορίας –αυτό το ίδιο κράτος κουνάει στοργικά το κεφάλι όσο οι αγρότες κλείνουν τις εθνικές οδούς, ή καταστρέφουν τις μπαριέρες και τα δεντράκια της Θεσσαλονίκης μπουκάροντας με τα τρακτέρ. «Other the one and other the other», που έλεγε κι ένας φιλαράκος, αγγλομαθής! 8 μήνες (στην καλύτερη) προφυλάκιση στον πιτσιρικά που (λένε ότι) πέταξε μια μολότοφ, πρώτη θέση στα δελτία ειδήσεων για τους αγροτολεβέντες που καίνε λάστιχα και κλείνουν τα σύνορα σε ζωντανή σύνδεση!

Αμηχανία σε ντο ελάσσονα, στο δρόμο προς Ελασσόνα.

Οι μόνοι που δεν δείχνουν αμήχανοι (καθότι αυτοδιαφημίζονται ως πολυμήχανοι) είναι οι μεταπράτες των πόλεων οι λιανοπωλητές αέρα κοπανιστού –ξέρεις εσύ! Αυτοί που θέλουν ένα κράτος χωροφύλακα, ένα κράτος δραστήριο στην καταστολή όσων εμποδίζουν τις εισπράξεις τους αλλά ταυτόχρονα αλληθωρίζον αναφορικά με τις δικές τους λαμογιές. Αυτοί παίζουν το ρόλο του χορού τραγωδίας: «βουλιάζουμε, καταστρεφόμαστε, χάνουμε λεφτά, εμποδίζεται το εμπόριο, μας πνίγουν τα γραμμάτια!» ξεχνώντας φυσικά να αναφέρουν οτι πουλάνε μεταποίηση κάκιστης ποιότητας σε τιμές ανάλογες των κριασιόν μεγάλων παρισινών μετρ.

Κι αν ρωτήσεις ποιος φταίει, τότε η κουβέντα γυρνάει στο μεταφυσικό. Οι «μεσάζοντες», οι «αγρότες του Κολωνακίου», οι «δημόσιοι υπάλληλοι» (αυτοί κολλάνε παντού), ο Χαλίφης Χαρούν Αλ Ρασίδ και η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ... Μπορεί κι οι μετανάστες!

Είμαι γενικά υπέρ των κινητοποιήσεων, επειδή είμαι άνθρωπος που του αρέσουν τα πάρτι –άσχετα αν δεν πηγαίνω λόγω διαφορετικών μουσικών προτιμήσεων. Μια φορά έπεσα κιόλας σε μπλόκο αγροτών στα διόδια των Μαλγάρων –αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω στη Θεσσαλονίκη και να φορτώσω τη μηχανή στο τρένο, έκανε και σκατόκρυο, πέρασα ακόμα μια μέρα στην πόλη, δεν έπαθα κανένα μεγάλο κακό. Γι΄αυτό και η άποψή μου περί αγροτικών κινητοποιήσεων συνοψίζεται στον γνωστό στίχο του Τζίμι Χέντριξ:

«Ας πέσουν τα βουνά, αρκεί να μην πέσουν πάνω μου».

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά