12. Το τέλος μιας συμμαχίας μοναχικών παιδιών

Προηγούμενα:

1. Μπάσκετ με τα φαντάσματα
2. Οι εφιάλτες ξεκινάνε ονειρικά
3. Μαλιμπού Μπιτς
4. Τυφλοπόντικες στον παράδεισο των ερπετών
5. "Χασάν ι Σαμπά"
6. Φλάουερ Στούντιος
7. Κριστίν
8. Ψόφιες τουλίπες και τουμπαρισμένοι χρυσοκάνθαροι
9. Ένα μάτσο μουσικόφιλες ψωλίτσες
10. Ανάπηροι με χρυσαφένια δάχτυλα
11. Το ιλουστρασιόν παραμύθι της παρέας

Τα γεγονότα (πριν και μετά από αυτή τη συνέντευξη) είναι πλέον γνωστά, κυριάρχησαν στην ειδησεογραφία για όλο το προηγούμενο διάστημα. Δεν σκοπεύουμε λοιπόν να επανέλθουμε σχετικά με τη δολοφονία του Πίβοτ αλλά ούτε και για την αυτοκτονία του Τρανζίστορ (λατρεύουμε πάντως να χρησιμοποιούμε αυτά τους τα ονόματα κι έχουμε τη δυνατότητα εφόσον είμαστε μουσικό περιοδικό κι όχι δελτίο ειδήσεων). Άλλωστε η βασική προϋπόθεση προκειμένου να γίνει η συνέντευξη ήταν να μην υπάρχουν αναφορές στα συγκεκριμένα γεγονότα. Προσπαθήσαμε να τη σεβαστούμε όσο ήταν δυνατό. Στη συνέντευξη συμμετέχουν ο Τρανζίστορ (R.I.P) ο οποίος, εκτός των άλλων, ήταν ο μπασίστας του συγκροτήματος Φάντασμα στη Μηχανή κι ο ντράμερ του συγκροτήματος, ο επονομαζόμενος Μέταλλο.


Ερ.: Πόσα χρόνια είχατε να συναντηθείτε οι τρεις σας;
Μ.: Οι τρεις μας; (γέλια)
Τ.: Με το Μέταλλο είχαμε να βρεθούμε πάνω από 20 χρόνια. Τύχαινε βέβαια κάποιες φορές να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο....
Μ.: Αλλά φροντίζαμε να κοιτάζουμε αλλού.

Ερ.: Δηλαδή οι σχέσεις σας είχαν διακοπεί οριστικά με τη διάλυση του συγκροτήματος;
Μ.: (στον Τρανζίστορ) Τι να της πεις τώρα;
Τ.: Πες της οτι είχαν διακοπεί οριστικά.
Μ.: Αν οι μεταξύ μας σχέσεις εξακολουθούσαν, για ποιο λόγο να διαλύαμε το συγκρότημα;

Ερ.: Πόσο καταλυτικός ήταν ο θάνατος του τραγουδιστή σας;
Τ.: Το Φάντασμα στη Μηχανή ήταν μια μουσική, ας την ονομάσουμε, φόρμα που αποτελούνταν από τέσσερα συγκεκριμένα άτομα. Το τέσσερα δεν είναι και τόσο μεγάλος αριθμός, δεν ήμασταν καμιά Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ώστε να μπορούμε να αναπληρώσουμε τα μέλη μας. Θέλω να πω οτι όποιος κι αν έφευγε, το συγκρότημα δεν θα ήταν πια το ίδιο. Δεν θα ήταν το Φάντασμα στη Μηχανή.

Ερ.: Ειδικά αν αυτός που φεύγει είναι ο τραγουδιστής.
Μ.: Δηλαδή τι νομίζεις; Οτι ήμασταν συνοδευτική μπάντα; Έχεις την εντύπωση οτι κάποιος ήταν ο σπουδαίος εκεί πέρα ενώ οι άλλοι ήταν σκέτοι οργανοπαίχτες;

Ερ.: Αυτή ακριβώς θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τον ρόλο του καθενός στο συγκρότημα.
Μ.: Πιστεύω πάντως οτι έχεις σχηματίσει άποψη πριν ακόμα μάθεις.
Τ.: Λογικό είναι. Οτι κυκλοφορεί τόσα χρόνια το έχει χάψει αμάσητο.


Ερ.: Ήταν διαφορετικά τα πράγματα;
Μ.: Αυτός που βλέπεις εδώ δίπλα μου είναι ο καλύτερος παραγωγός που έχω συναντήσει. Χωρίς τον Τρανζίστορ οι δίσκοι μας θα ακούγονταν εντελώς διαφορετικοί –σα ραπτομηχανές θα ακουγόμασταν....
Τ.: Επίσης έπαιζα και μπάσο, να μην το ξεχνάμε αυτό (γέλια).
Μ.: Γαμάτο μπάσο. Πάνω του πάταγε όλη η φροντ λάιν, γιατί άμα δεν έχεις ζόρικο μπασίστα πρέπει ο κιθαρίστας να παίζει και τα ρυθμικά κι ο τραγουδιστής να προσέχει να κρατάει το μέτρο από μόνος του...
Τ.: Καλά, ένα αστείο έκανα –δεν το είπα για να μου φτιάξεις τον επικήδειο. Άλλωστε η ρυθμ σέξιον είναι μπάσο και ντραμς. Αλλά μην περιμένεις από μένα να πω πόσο καλός ντράμερ ήταν το Μέταλλο και τέτοιες σαχλαμάρες -αυτά τα ξέρουν όλοι Εγώ λέω οτι αν δεν υπήρχε το Μέταλλο δεν θα υπήρχε το συγκρότημα.


Ερ.: Θέλεις να μας πεις περισσότερα γι΄αυτό;
Τ.: Όχι.
Μ.: Γιατί όχι ρε Τρανζίστορα; Πες τής κοπέλας –μόνο εγώ θα σου πλέκω το πουλόβερ;
Τ.: Τώρα που τα ξαναθυμάμαι, αυτή η τάση που είχες για εμετό κόντεψε να μας διαλύσει το συγκρότημα (πολλά γέλια κι από τους δυο τους).

Ερ.: Θα μας πείτε τι εννοείτε;
Μ.: Όχι.
Τ.: Όπως βλέπεις δεσμεύομαι.

Ερ.: Η αρχική μου ερώτηση αφορούσε τον τραγουδιστή σας.
Μ.: Ο Γιωργάκης ήταν από άλλο πλανήτη. Κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κανένας δεν κατάλαβε αυτά που προσπαθούσε να πει... τον μόλυνε και το γήινο περιβάλλον...
Τ.: Αυτό από ταινία δεν είναι; Ο Άνθρωπος που έπεσε στη Γη –σωστά;
Μ: Ναι εντάξει, αλλά αποκλείεται να την έχει δει η κοπέλα...
Τ.: Ο Γιωργάκης ήταν αυτός που έδωσε το όνομα στο συγκρότημα κι αυτός που καθόρισε το στίγμα μας από την αρχή. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, από την αρχή ήταν σίγουρος για όλα. Πώς θα λεγόμαστε, τι μουσική θα παίζαμε, πώς θα κάναμε τις συναυλίες...
Μ.: Ο Γιωργάκης ήταν το καλύτερο και το χειρότερο πρόσωπό μας ταυτόχρονα.


Ερ.: Κι ο Πίβοτ;
Μ.: Μεγάλος μαλάκας.
Τ.: Αλλά εξίσου μεγάλος κιθαρίστας. Ο Πίβοτ έφτιαξε τα θέματα για τα περισσότερα κομμάτια μας, σχεδόν για όλα τα κομμάτια μας.... Όταν ξεκινήσαμε το συγκρότημα –του Πίβοτ ήταν η ιδέα να κάνουμε συγκρότημα –όταν ξεκινήσαμε δεν ήξερα οτι μπορούσε να παίξει κιθάρα... Κάποιες φορές κάτι γρατζούναγε με μια δανεική αλλά σε γενικές γραμμές δεν έλεγε και πολλά πράγματα.... Στις πρώτες μας πρόβες, ειδικά τον πρώτο χρόνο ήταν εντυπωσιακό. Κάθε μέρα ερχόταν διαφορετικός Πίβοτ, εγώ τον θυμόμουν σαν τον κολλητό μου από το σχολείο κι εκείνος άλλαζε μέρα με τη μέρα. Όσο καλύτερα μάθαινε να παίζει κιθάρα, όσο καλύτερα τα κατάφερνε στις συνθέσεις, τόσο μακρύτερα πήγαινε....

Ερ.: Μακρύτερα;
Τ.: Απομακρυνόταν από αυτά που θέλαμε σαν ομάδα και κόλλαγε στις δικές του ιδέες, στις δικές του φιλοδοξίες.

Ερ.: Ποιες ήταν αυτές;
Μ.: Να πηδήξει τον κόσμο όλο.
Τ.: Ο Πίβοτ δεν μπορούσε να αντέξει το ημίφως. Ήθελε φαντασμαγορία ή σκοτάδι –ήθελε να γίνουμε οι προφήτες του μίσους, οι καλύτεροι γαμιάδες της γενιάς μας, οι πλουσιότεροι καλλιτέχνες της ανεξάρτητης κι εξαρτημένης δισκογραφίας...

Ερ.: Κι από ότι φαίνεται τα κατάφερε στα περισσότερα.
Μ.: Ναι αλλά χωρίς εμάς. Με τη δική μας δουλειά αλλά χωρίς εμάς.
Τ.: (στο Μέταλλο) Δεν βάλαμε ποτέ κοπυράιτ –κι εσύ θα μπορούσες να πάρεις τη δουλειά μας και να...
Μ.: Όχι σε μένα τέτοιες μαλακίες.
Τ.: Όμως θα μπορούσες...
Μ.: Δεν θα μπορούσα –ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος εκτός από εκείνον.


Ερ.: Είχατε ποτέ κάποια έντονη διαφωνία με τον Πίβοτ; Καυγαδίζατε συχνά;
Τ.: Είχαμε τις διαφωνίες μας αλλά πάντα σε πολιτισμένο επίπεδο. (γελάει)
Μ.: (στον Τρανζίστορ) Θέλει να μάθει γιατί τον σκότωσες.
Τ.: Αλλά δεν ρωτάει για να μη διακόψουμε τη συνέντευξη –σωστά;
Μ.: Ίσως να φοβάται μη σκοτώσεις κι εκείνη...
Τ.: Τι το περάσαμε εδώ πέρα; Για περίοδο εκπτώσεων; Ή συγκρίνει την πάρτη της με τον Πίβοτ;
Μ.: Συγκρίνεις τα μούτρα σου με τον Πίβοτ κοπελιά;


Ερ.: Ας προχωρήσουμε παρακάτω. Ποια περίοδο του συγκροτήματος θεωρείτε σημαντικότερη;
Τ.: (στο Μέταλλο) Να απαντήσω;
Μ.: Αν πρόκειται να πεις αυτό που σκέφτομαι θα προτιμούσα όχι.
Τ.: Η σημαντικότερη περίοδος για το Φάντασμα στη Μηχανή ήταν η εποχή μετά τη συναυλία στο Πνευματικό Κέντρο.
Μ.: (γελάει) Καταπληκτικός –σε παραδέχομαι.

Ερ.: Τι έγινε μετά τη συναυλία στο Πνευματικό Κέντρο;
Τ.: Έβγαλα γκόμενα (γέλια).
Μ.: Εγώ πάλι -όχι.

Ερ.: Τότε δεν είχατε και τα πρώτα προβλήματά σας με την αστυνομία;
Τ.: Με την αστυνομία διατηρούσαμε πάντοτε στενές σχέσεις.
Μ.: Φαίνεται άλλωστε.

Ερ.: Αντιμετωπίζατε πάντως και ιδιαίτερα επιθετικές αντιδράσεις εκ μέρους του κοινού στις αρχικές σας εμφανίσεις.
Τ.: Ναι –ωραία ήταν.
Μ.: Ο Σωτήρης από τους ΑΔΙΕΞΟΔΟ είχε πει κάποτε οτι, από το να κάθεται το κοινό και να σε χαζεύει πίνοντας την πορτοκαλάδα του, προτιμότερο θα ήταν να σου πετάξει την πορτοκαλάδα στο κεφάλι. Έτσι ήταν.
Τ.: Το θέμα είχε να κάνει με τη συμμετοχή, την πρόκληση αντίδρασης, συναισθημάτων. Κι εμείς ζήσαμε σε μια εποχή που ακόμα κι οι παρέες ήταν συμμαχίες μοναχικών παιδιών σε μια προσπάθεια επιβίωσης. Δεν μπορούσαμε λοιπόν να φωνάζουμε από τη σκηνή, «κρατήστε το χέρι του διπλανού σας και προσευχηθείτε για αγάπη και ειρήνη» -έχεις δει εσύ κανέναν στριμωγμένο με την πλάτη στον τοίχο να προσεύχεται για αγάπη και ειρήνη; Απλά θέλαμε να δηλώσουμε οτι επιμένουμε να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, προσπαθούμε να μην ξεφτιλιστούμε και οι υπόλοιποι ας τραβηχτούν ο καθένας όπως του αρέσει. Δεν είχαμε, ή τουλάχιστον δεν είχα, καμιά διάθεση να ηγηθώ κάποιας κίνησης, να καθοδηγήσω...
Μ.: Κανένας μας δεν είχε τέτοια διάθεση εκτός από τον Πίβοτ.


Ερ.: Αυτές οι επιθετικές αντιδράσεις στις πρώτες συναυλίες σας μετατράπηκαν στη συνέχεια σε εκδηλώσεις λατρείας και θαυμασμού. Πώς το εξηγείτε;
Μ.: Επειδή ξεπουληθήκαμε.
Τ.: Αυτό είναι κάπως υπερβολικό. Απλώς το πράγμα ξέφυγε από τους αρχικούς μας σχεδιασμούς. Έφταιγε και ο τρόπος που προσπαθούσαμε να προκαλέσουμε αντιδράσεις, είχαμε γίνει πλέον κοινότυποι.... γραφικοί. Έβγαινε ο Γιωργάκης και τους έβριζε κι από κάτω γελάγανε, δεν τους έκανε πλέον καμιά εντύπωση.
Μ.: (στον Τρανζίστορ) Είχαμε γίνει τσίρκο –φοβάσαι να το πεις;
Τ.: Είχαμε γίνει τσίρκο –αυτό ακριβώς. Πηγαίναμε, δίναμε παράσταση, πληρωνόμασταν και φεύγαμε. Στο τέλος δεν θυμόμασταν καν τι κάναμε πάνω στη σκηνή –όλα γίνονταν αυτόματα λες και δουλεύαμε σε φάμπρικα.


Ερ.: Πόσο επηρέασαν τα ναρκωτικά σε όλα αυτά;
Μ.: Ποια ναρκωτικά; Γίνε πιο συγκεκριμένη.
Τ.: Εντάξει, είναι γνωστό οτι ο Γιωργάκης είχε κάποιες άσχημες περιπέτειες κι εγώ... τέλος πάντων, είχα το μερίδιο που μου αναλογούσε στη γενιά της ηπατίτιδας. Κι έτσι δεν μπορώ να σου πω πόσο επηρέασαν τα ναρκωτικά τη μουσική μας –είναι σα να με ρωτάς για το πόσο επηρέασε τη μουσική μας η παρατεταμένη ανομβρία του τέλους της δεκαετίας του ’80...

Ερ.: Μιλάς μετεωρολογικά ή συμβολικά όταν αναφέρεσαι σε ανομβρία;
Τ.: (γέλια) Πάρτο όπως θέλεις...
Μ.: Νομίζω οτι στο τέλος του ’80 ήμασταν πλέον κανονικοί μουσικοί. Επιτέλους παίζαμε σωστή μουσική.
Τ.: Όπως κατάλαβες η ανομβρία της πόλης μας είχε επηρεάσει τη μουσική μας περισσότερο από τα ναρκωτικά (γέλια).
Μ.: Καλά –μην αρχίσουμε πάλι αυτή την κουβέντα...

Ερ.: Ποια κουβέντα;
Τ.: Μια κουβέντα...
Μ.: Καμιά κουβέντα.

Ερ.: Τι σημαίνει το όνομα του συγκροτήματός σας;
Μ.: Είναι από το βιβλίο του Άρθρουρ Καίσλερ... Το βγάλανε και τίτλο δίσκου οι Πολίς...
Τ.: Μετά από μας πάντως –ένα χρόνο μετά... Το Φάντασμα στη Μηχανή είναι εκείνη η φαντασιακή δύναμη που κινεί την ανθρωπότητα. Αν θέλεις να το απλοποιήσεις μπορείς να το πεις και ψυχή.
Μ.: Τώρα που το λες... Λοιπόν μετά από τόσα χρόνια ανακαλύπτω οτι ήμουνα ντράμερ σε ένα συγκρότημα της σόουλ... (γέλια).

Ερ.: Ο πρώτος σας δίσκος (Με την πλάτη στον τοίχο) θεωρείται πλέον κλασσικός αν και δεν έκανε την επιτυχία των επόμενων κυκλοφοριών σας...
Μ.: Μη λες: ο πρώτος σας δίσκος. Έναν μόνο δίσκο βγάλαμε –Με την πλάτη στον τοίχο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά κι όπως γουστάρεις πάρτο. Αλλά αυτός ήταν ο μοναδικός μας δίσκος. Ότι ακολούθησε ήτανε μαλακίες...

Ερ.: Πώς το εννοείς δηλαδή; Δεν είχαν την έγκρισή σας οι υπόλοιποι δίσκοι;
Μ.: Κατά πρώτον δεν είχαν –και δεν μπορούσαν να έχουν –την έγκριση του Γιωργάκη...
Τ.: Εκ των πραγμάτων... Κι όπως θυμάσαι το Φάντασμα στη Μηχανή υπήρχε μονάχα όταν ήταν ενεργά όλα του τα μέλη.

Ερ.: Εντάξει, αλλά οι επόμενοι δυο δίσκοι σας που κυκλοφόρησαν, περιλάμβαναν την πλήρη σύνθεση του συγκροτήματος –μόνο στον τέταρτο δίσκο αλλάξατε τραγουδιστή.
Τ.: Και μπασίστα...
Μ.: Δεν έχει σημασία.... Κυκλοφόρησαν πολλά πράγματα με τον Γιωργάκη αλλά για κανένα δεν είχε δώσει τη συγκατάθεσή του πέρα από την Πλάτη στον Τοίχο. Οι υπόλοιποι δίσκοι ήταν σκέτη εκμετάλλευση...

Ερ.: Ποιος εκμεταλλευόταν τι;
Τ.: Εμείς οι υπόλοιποι, εκμεταλλευόμασταν τις λίγες στιγμές πραγματικής έμπνευσης που είχαμε.

Ερ.: Θες να πεις οτι δεν είχατε ποτέ άλλοτε έμπνευση εκτός από την εποχή που παίζατε πλήρεις στο συγκρότημα;
Τ.: Θέλω να πω οτι το Φάντασμα στη Μηχανή λειτούργησε για ένα διάστημα και μετά τελείωσε. Πέθανε ο Γιωργάκης, άλλαξαν πολλά πράγματα και στις ζωές των υπολοίπων...
Μ.: Πριν από αυτό, πριν πεθάνει ο Γιωργάκης...
Τ.: Έχεις δίκιο. Ήδη είχαμε τελειώσει πριν πεθάνει ο Γιωργάκης. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν μπορούσε ο καθένας από μας να κάνει εμπνευσμένα πράγματα κι ο Πίβοτ πρώτος απ΄ όλους έβγαλε καταπληκτικές δουλειές... Αλλά δεν ήταν πια το Φάντασμα στη Μηχανή.

Ερ.: Θέλετε να μου μιλήσετε για την τελευταία σας περιοδεία –πότε ήταν; Το ’89;
Μ.: Το ’90. Ξεκινήσαμε μ΄ εκείνη τη συναυλία στον Λυκαβηττό...
Τ.: Ήταν η τελευταία φορά που έπαιξα με το συγκρότημα, στη συνέχεια είχα ένα ατύχημα και δεν ακολούθησα...
Μ.: Μόνος σου πήγες και στούκαρες για να μην έρθεις στην περιοδεία...
Τ.: Μπορεί και να ήταν έτσι... Πάντως θυμάμαι οτι στον Λυκαβηττό κατάλαβα δυο πράγματα. Το πρώτο ήταν οτι ο Γιωργάκης μας έβλεπε ακόμα και γέλαγε...
Μ.: Τον είδες κι εσύ; Ποτέ δεν μιλήσαμε γι΄αυτό.
Τ.: Ναι, κάπου κοντά στην κονσόλα. Το δεύτερο ήταν οτι δεν μπορούσα να ξαναπαίξω με το συγκρότημα, ήταν ανυπόφορο. Έμοιαζε σα να προσπαθούσες να παίξεις πλακωτό με πιασμένη την παραμάνα κι ενώ οι καρποί των χεριών σου κρέμονταν από μισοκομμένες κλωστές –δεν είχε κανένα νόημα ακόμα κι αν κατάφερνες να κουνήσεις τα ζάρια...
Μ.: (γελάει) Πάντα ήσουνα άσχετος στο τάβλι. Αλλά τα πράγματα ήταν όντως γκραν γκινιόλ σ΄εκείνη την τελευταία περιοδεία. Ανεβαίναμε να παίξουμε κι ακολουθούσαμε τα παλιά μας πατήματα, εγώ άκουγα τον Τρανζίστορ ας πούμε και πάνω του έδενα, αλλά το πρόβλημα ήταν οτι δεν έπαιζε ο Τρανζίστορ μαζί μας στη συγκεκριμένη φάση –ήταν κάποιος άλλος... Και το χειρότερο απ΄ όλα –είχαμε έναν καινούργιο τραγουδιστή αλλά εγώ συνέχιζα να μετράω ακούγοντας τον Γιωργάκη... Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ...
Τ.: Πατάγαμε στο σεισμό, πόσο να σταθείς όρθιος όταν η γη φεύγει από τα πόδια σου;
Μ.: Είχα ρωτήσει τον Πίβοτ που τον έβλεπα πιο ψύχραιμο ας πούμε. Ρε φίλε, πώς αντέχεις να παίζεις με το μισό συγκρότημα αλλού; Θυμάμαι οτι είχε πει: δεν τρέχει τίποτα –ακόμα τους ακούω, γι΄αυτό και μπορώ να παίζω.
Τ.: Είχε κάποιο δίκιο...
Μ.: Μαλακίες.

Ερ.: Πάντως, από εκείνη την εποχή και μετά η μουσική σας επηρέασε πολύ κόσμο.
Μ.: Ναι; Ποιους ας πούμε;

Ερ.: Τι να πρωτοθυμηθώ; Έγιναν κάποιες διασκευές των τεσσάρων –πέντε πιο επιτυχημένων τραγουδιών σας...
Μ.: Εντάξει και την 9η του Μπετόβεν διασκευάσανε κάτι καρεκλάδες απ΄ότι θυμάμαι. Αυτό τι πάει να πει; Οτι επηρεάστηκε η ντίσκο από την κλασσική μουσική;
Τ.: Έτυχε ν΄ακούσω τις διασκευές που λες –ήταν όλες τους άθλιες. Όλα όσα απεχθανόμασταν μουσικά υπήρχαν σ΄αυτές τις διασκευές. Κλαψομούνικα σόλα κιθάρας, ερμηνεία όλο πάθος από τον τραγουδιστή...
Μ.: Σε μια διασκευή μάλιστα έχει ντραμ μασίν.
Τ.: Σε κάποια άλλη διασκευή έχουν προσθέσει σαξόφωνο και ακορντεόν...
Μ.: Δεν θυμάμαι τι μισούμε περισσότερο σαν συγκρότημα –το σαξόφωνο ή το ακορντεόν;
Τ.: Το βιολί μισούσαμε πάνω απ΄ όλα –καιρός λοιπόν να βγει κάποια διασκευή κομματιού μας που να έχει και βιολί.
Μ.: Αν ήταν το βιολί πουλί...

Ερ.: Δηλαδή δεν είχαν την έγκρισή σας αυτές οι διασκευές;
Μ.: Όσο οι διασκευές μάς έφερναν χρήματα η έγκρισή μας ήταν δεδομένη. Αυτό βέβαια δε σήμαινε οτι μας άρεσαν... Το θέμα ήταν οικονομικό, όχι αισθητικό.
Τ.: Μια φορά μάς ζήτησαν ένα τραγούδι για να το παίξουν σε κάποια τσόντα με τους γαμιάδες μασκαρεμένους πάνκηδες...
Μ.: Το θυμάμαι –γούσταρα σαν τρελός. Ειδικά επειδή θα παίζανε το κομμάτι κανονικά, δεν θα το πειράζανε...
Τ.: Αλλά δεν ήθελε ο Πίβοτ και σκάλωσε το θέμα.

Ερ.: Ο Πίβοτ ξανάπαιξε όλα τα κομμάτια του συγκροτήματος με διαφορετική ενορχήστρωση.
Τ.: Μαγκιά του.

Ερ.: Σας έκανε πρόταση να παίξετε μαζί του σ΄αυτό το πρότζεκτ;
Μ.: Έχει σημασία;
Τ.: Για να μη χάνεις το χρόνο σου θα σου πω οτι ο Πίβοτ ήταν ο μοναδικός κολλητός που είχα μέχρι σήμερα. Τα υπόλοιπα παιδιά του συγκροτήματος υπήρξαν παρέα μου, ήμασταν δεμένοι κι όλα τα σχετικά –τους αγαπούσα... Αλλά ο Πίβοτ ήταν ο κολλητός μου. Δεν πρόκειται λοιπόν να βγάλεις κάποιο κουτσομπολιό εδώ πέρα... Και για να μη σου αφήσω χώρο για υπονοούμενα θα σου πω στα ίσια οτι ο Πίβοτ μας ζητούσε να συμμετάσχουμε σε κάθε τι σχετικό με το Φάντασμα στη Μηχανή.
Μ.: Και στα άσχετα με το συγκρότημα μάς ζητούσε να συμμετάσχουμε.

Ερ.: Αλλά εσείς δεν συμμετείχατε.
Μ.: Ποιος το λέει αυτό;

Ερ.: Τα κρέντιτς στους δίσκους και τα σιντί.
Μ.: Μην πιστεύεις ότι διαβάζεις.
Τ.: Μπουμτάουν Ρατς νομίζω.
Μ.: Μέσα είσαι.

Ερ.: Δηλαδή συμμετείχατε;
Τ.: Έχεις την εντύπωση οτι αν το κάναμε θα το παραδεχόμασταν σε σένα;
Μ.: Οι δουλειές του Πίβοτ είναι δουλειές του Πίβοτ κι έτσι πρέπει να τις βλέπεις. Εμείς εδώ μιλάμε για το Φάντασμα στη Μηχανή –τι σχέση έχουν όλα τα υπόλοιπα;

Ερ.: Εντάξει –ας μιλήσουμε για το Φάντασμα στη Μηχανή. Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας;
Μ.: Απειλητική ποπ.
Τ.: Σίγουρα ποπ. Με την έννοια οτι χρησιμοποιούσαμε, ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε να χρησιμοποιήσουμε, τις κλασσικές και δημοφιλείς φόρμες του ροκ εν ρολ... Όταν δεν το καταφέρναμε οφειλόταν κυρίως στην ανικανότητα ή τη δειλία μας. Όσες φορές το καταφέραμε, φτιάξαμε αξιόλογα κομμάτια. Σίγουρα ποπ λοιπόν. Όσο για την απειλή... αυτή ήταν κυρίως εσωτερική, κατευθυνόταν περισσότερο προς το συγκρότημα. Θέλω να πω οτι εμείς φοβόμασταν τα τραγούδια μας, χεζόμασταν πάνω μας, την ώρα που το κοινό από κάτω τα χόρευε. Κι εκεί κάπου χανόταν η επαφή, γινόταν αυτιστικό το όλο θέμα...
Μ.: Αυτιστικά απειλητική ποπ λοιπόν.

Ερ.: Μου κάνει εντύπωση που αυτοχαρακτηρίζεστε σαν ποπ συγκρότημα. Η άποψη που επικρατεί σας εντάσσει στο νταρκ γουέιβ, για την ακρίβεια σας θεωρεί πατριάρχες της εγχώριας κίνησης.
Μ.: Γιατί –το νταρκ γουέιβ δεν είναι ποπ;
Τ.: Τι θα πει νταρκ γουέιβ; Μελό μελοποιήσεις Καρυωτάκηδων και μίρλα τύπου Τζόι Ντιβίζιον;

Ερ.: Απορρίπτετε δηλαδή τους Τζόι Ντιβίζιον; Ρωτάω επειδή πολλοί συνέδεσαν την αυτοκτονία του τραγουδιστή σας με αυτή του Ίαν Κέρτις.
Μ.: Μαλακίες. Ο Ίαν Κέρτις ήταν επιληπτικός...
Τ.: Το να προσπαθείς να συνδυάσεις τις αυτοκτονίες δυο διαφορετικών ανθρώπων με βάση το οτι ήταν, ας πούμε, και οι δυο τραγουδιστές ή οτι και οι δυο έγραφαν λυπημένους στίχους μοιάζει με αυτό που λένε οι σαβουρογάμηδες για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους –πως όταν σβήσει η λάμπα όλες οι γυναίκες είναι ίδιες. Αυτός λοιπόν που συνδέει τον Γιωργάκη με τον Ίαν Κέρτις έχει απλώς σαβουρογάμικα μουσικά γούστα. Ότι κάτσει το ακούει –προχτές Τζόι Ντιβίζιον, χτες Φάντασμα στη Μηχανή, σήμερα Διάφανα Κρίνα, αύριο Πουλόπουλο...
Μ.: Πού τον θυμήθηκες τον Πουλόπουλο;
Τ.: Ο Πουλόπουλος είναι το σήμα κατατεθέν του σαβουρογάμη. Γενικότερα, όχι μόνο μουσικά.

Ερ.: Μου φάνηκε οτι διαφωνήσατε προηγουμένως και με τις μελοποιήσεις των ποιημάτων του Καρυωτάκη. Κάνω λάθος;
Τ.: Δεν διαφωνούμε γενικώς με τίποτα αρκεί να μην είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε εμείς. Αν τώρα ρωτάς κατά πόσο μας άρεσαν οι μελοποιήσεις Καρυωτάκη, μπορώ να μιλήσω στο όνομα όλων και να πω οτι τις θεωρούσαμε γελοίες. Παραπέρα, σε καθαρά προσωπικό επίπεδο θα σου πω οτι εγώ δεν τρελαινόμουν για τον Καρυωτάκη –προτιμούσα την ποίηση του Αρανίτση.
Μ.: Εμένα δεν μου άρεσε η ποίηση γενικώς.

Ερ.: Ποιοι σας επηρέασαν μουσικά;
Τ.: Μπορώ να σου πω οτι οι Ραμόνς ήταν αυτοί που μας έδωσαν την ώθηση να φτιάξουμε το συγκρότημα. Είχε φέρει ένα δίσκο τους στο σπίτι μου ο Πίβοτ και μου είπε: αφού αυτοί κάνουν επιτυχία, μπορούμε κι εμείς. Στην αρχή λοιπόν ακούγαμε όλα εκείνα τα συγκροτήματα του πανκ και του νιου γουέιβ και προσπαθούσαμε να τα μιμηθούμε, άρα αυτοί θα πρέπει να μας επηρέασαν...
Μ.: Εγώ στην αρχή άκουγα Πριστ, Σάμπαθ και λίγο Μέιντεν της εποχής του Ντι Άνο. Οι υπόλοιποι δεν ξέρω τι άκουγαν –πέρα από τα κομμάτια που προσπαθούσαμε να διασκευάσουμε, Πίστολς και τέτοια.

Ερ.: Πώς βλέπετε το μέλλον του ελληνικού ροκ;
Τ.: Άμεσα συνυφασμένο με το δικό μας μέλλον (γέλια).
Μ.: Τι θα πει ελληνικό ροκ; Ροκ που το παίζουν Έλληνες ή ροκ με ελληνικό ηχόχρωμα; Αν μιλάμε για το πρώτο δεν έχω ιδέα –πού να ξέρω τι παίζει ο καθένας σ΄αυτή τη χώρα; Αν μιλάμε για το δεύτερο –χέστα. Ροκ με ελληνικό ηχόχρωμα σημαίνει: ηλεκτρικό τσιφτετέλι για να τ΄ αρπάξουμε.
Τ.: Ή τίποτα παραδοσιακοί ρυθμοί για να νιώσει οικεία ο βλάχος.

Ερ.: Μου φαίνεται οτι είσαστε κάπως απόλυτοι.
Τ.: Μας παίρνει να είμαστε –έτσι πιστεύω.
Μ.: Πληρώσαμε για αυτές μας τις απόψεις και μάλιστα διπλή τιμή.

Ερ.: Τι εννοείτε;
Μ.: Τίποτα. Απλά πουλάμε μούρη.
Τ.: Συνηθίζεται άλλωστε στον χώρο των ροκ σταρς.

Ερ.: Θέλετε να μας πείτε τι κάνατε μετά τη διάλυση του συγκροτήματος;
Τ.: Εννοείς, εκτός από το να συμμετέχουμε στις επανακυκλοφορίες των τραγουδιών μας; (γέλια).
Μ.: Εγώ ήμουν ήδη σ΄ ένα σχήμα πριν διαλυθεί οριστικά το Φάντασμα στη Μηχανή... Βγάλαμε ένα δίσκο φρι τζαζ, μετά μπλέχτηκα με ένα καθαρόαιμο ροκ σχήμα –κανονική σεβεντίλα, έπαιζα επιτέλους το χαρντ που ονειρευόμουν από παιδί... Με αυτούς, ξέρεις για ποιους λέω –ας μην σπιλώσουμε υπολήψεις –τρέχαμε σε συναυλίες στην επαρχία, μετά παίξαμε κάνα δυο σεζόν στις μεγάλες πίστες της παραλιακής, δεύτερο όνομα στην καλύτερη... Εκεί πρωτοσυνεργάστηκα με καθαρόαιμα σκυλιά κι αυτό με βοήθησε αρκετά στο να κονομήσω παίζοντας σέσιον στις ηχογραφήσεις τέτοιων τραγουδιών –θα εκπλαγείς αν μάθεις σε πόσα σκυλάδικα, βλαχοπόπ, και τουρκολαϊκά έχω παίξει. Φυσικά, πάντα με ψευδώνυμο καθότι είμεθα και κάποια τζαζ προσωπικότης.... Για να μην πολυλογώ, κατέληξα την τελευταία δεκαετία καθηγητής ωδείου με το δικό μου τμήμα αυτοσχεδιαστικής μουσικής –έτσι το λένε όταν κάποιος είναι όνομα αλλά δεν έχει κάνει σπουδές μουσικής και δεν διαθέτει δίπλωμα.
Τ.: Εγώ πήγα για λίγο στο Λονδίνο, δούλεψα σε στούντιο ηχογράφησης, γύρισα πίσω, βοήθησα κάποιους φίλους να ηχογραφήσουν τη δουλειά τους... Δε θυμάμαι να έκανα κάτι άλλο σχετικά με τη μουσική.

Ερ.: Κι από δω και πέρα;
Μ.: Γιατί; Άλλαξε κάτι; Θα συνεχίσω αυτό που κάνω προφανώς.
Τ.: Εγώ λέω να εκμεταλλευτώ τη δημοσιότητα που κέρδισα από τα τελευταία γεγονότα και να κονομήσω κυκλοφορώντας κάποιον καινούργιο δίσκο...

Ερ.: Έχεις τίποτα έτοιμο;
Τ.: Τι σημασία έχει αυτό; (γέλια).

Ερ.: Κλείνοντας τη συνέντευξη θέλω να σας ρωτήσω αν έχετε να πείτε κάτι τελευταίο.
Τ.: Ξέρω τι θέλεις να ακούσεις, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα το ακούσεις κιόλας... Εγώ πάντως θα πω μονάχα οτι νιώθω πιο ήσυχος τώρα που ξαναβρέθηκα με παλιούς φίλους, νιώθω καλυμμένος, σα να προσγειώθηκα με αλεξίπτωτο σε στέρεο έδαφος. Νιώθω οτι μετά από τόσα χρόνια ο σεισμός σταμάτησε, το έδαφος δεν κουνάει πια. Κι αυτό είναι χαλαρωτικό όσο να πεις...
Μ.: Εγώ δεν νιώθω καθόλου έτσι. Βασικά έχω την αίσθηση οτι μας πιάσανε, μας στριμώξανε και μας πιάσανε.
Τ.: Ακόμα κι έτσι... δεν χρειάζεται να τρέχουμε πια.

Σε αυτό το σημείο ολοκληρώθηκε η συνέντευξη με τα δυο μέλη του Φαντάσματος στη Μηχανή. Προσπαθήσαμε αρκετά να διευκρινίσουμε κάποιες από τις απαντήσεις τους, ειδικά τις απαντήσεις στις τελευταίες δύο ερωτήσεις μας αλλά δεν στάθηκε δυνατό. Ο Τρανζίστορ και το Μέταλλο, δυο θρύλοι της σύγχρονης μουσικής, δυο τσακισμένοι άνθρωποι με εμφανή τα σημάδια του χρόνου πάνω τους, παρ΄ όλο το συντηρητικό παρουσιαστικό τους, γίνονταν ιδιαίτερα επιθετικοί όσες φορές προσπαθούσαμε να επιμείνουμε σε θέματα που τους ενοχλούσαν. Κι επειδή, πριν δώσουν την συνέντευξη, φρόντισαν να απομονωθούν στα ενδότερα του σπιτιού, έχουμε τη βάσιμη υποψία οτι οι απαντήσεις τους ήταν προσχεδιασμένες.

Στη διάρκεια της συνέντευξης καταναλώθηκε ένα μπουκάλι βότκα και δυο πακέτα τσιγάρα, καταχρήσεις στις οποίες συμμετείχαμε προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε την ένταση που συνεπαγόταν η διεξαγωγή συνέντευξης υπό αστυνομικό κλοιό. «Πήγαινε τώρα, φύγε πρώτη και πες τους οτι βγαίνουμε κι εμείς», ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούσαμε από τον Τρανζίστορ.

Αποχωρώντας από το σπίτι στο οποίο αντιμετώπισα μια κατάσταση ιδιότυπης ομηρίας, σκέφτηκα οτι λόγω ηλικίας δεν πρόφτασα να δω καμιά συναυλία του Φαντάσματος στη Μηχανή. Αποχαιρετώντας τον Πίβοτ και το Μέταλλο συνειδητοποίησα οτι, χωρίς να ευθύνομαι, είχα χάσει μια εμπειρία ζωής.

Posted in: Κανένας σεβασμός για τους νεκρούς