Τα σαλιάρικα σκυλιά του Παβλώφ

Είχα πάντα αυτή την εντύπωση, οτι η επικοινωνία μεταξύ της, εκάστοτε, κυβέρνησης και των κοινωνικών ομάδων μοιάζει να γίνεται με τη μέθοδο των σκυλιών του Παβλώφ. Καλλιεργούνται δηλαδή κάποια αντανακλαστικά που ωθούν στην αυτόματη επανάληψη της πράξης (ακόμα και στην αυτόματη επανεμφάνιση συγκεκριμένων αισθημάτων) σαν απάντηση σε συγκεκριμένο ερέθισμα (το γνωστό Παβλοφικό «χτύπημα του κουδουνιού»).

«Χτυπάει το κουδούνι» η κυβέρνηση διαρρέοντας, για παράδειγμα, το περιεχόμενο μιας νομοθετικής πράξης, απαντά αντανακλαστικά η σχετική κοινωνική ομάδα. Λίγο ενδιαφέρει το περιεχόμενο της νομοθετικής πράξης κι ακόμα λιγότερο επηρεάζει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα της νομοθετικής πράξης στο σύνολο της κοινωνικής ζωής (επειδή οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες δεν είναι εκπαιδευμένες -με την Παβλοφική έννοια του όρου- ώστε να αντιδρούν σε θέματα που δεν τις αφορούν ονομαστικά).
Η αντανακλαστική απάντηση της άμεσα σχετιζόμενης με την νομοθετική πράξη κοινωνικής ομάδας λαμβάνει υπόψη της το υποθετικό περιεχόμενο της πράξης μόνο σε επίπεδο προφάσεων εφόσον η ίδια η απάντησή της καθορίζεται από άλλους παράγοντες. Τέτοιοι παράγοντες είναι, για παράδειγμα, η άποψη της κοινωνικής ομάδας για την κοινωνική θέση που κατέχει (αν θεωρεί οτι είναι ευνοημένη αντιτίθεται εκ των προτέρων σε κάθε αλλαγή, αν θεωρεί οτι είναι υποβαθμισμένη βλέπει θετικά την αλλαγή), η κομματική σχέση μεταξύ νομοθετούντος και ηγεσίας της κοινωνικής ομάδας κ.λ.π.

Να δώσω παράδειγμα; Το πρόσφατο σήριαλ με τους ιδιοκτήτες ΤΑΞΙ. Η ηγεσία τους (εμφανώς νεοδημοκρατικής απόχρωσης) διαπραγματεύτηκε με τον Ρέππα το άνοιγμα των κλειστών επαγγελματικών αδειών σε όλη την υπόλοιπη χώρα εκτός Αθήνας και Θεσ/νίκης. Για να κάνει αυτή την «παραχώρηση» η ιδιοκτησία των ΤΑΞΙ έλαβε την υπόσχεση της δυνατότητας μετατροπής της άδειας ΤΑΞΙ σε άδεια μισθωμένου οχήματος ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ (βλέπε βανάκι). Θα αναρωτηθείς τώρα –μα δεν πρόκειται για μια ευθεία διαπραγμάτευση στη βάση των συμφερόντων;Κι αν είναι έτσι, τι Παβλοφικές σαχλαμάρες μάς λες;
Λέω λοιπόν οτι σαφώς και δεν πρόκειται για μια, ας την ονομάσουμε εκλογικευμένη, διαπραγμάτευση. Επειδή η νεοδημοκρατική ηγεσία των ιδιοκτητών ΤΑΞΙ ήρθε από θέση «αν δεν μας δώσεις θα βάλουμε το Σαμαρά να φωνάζει» (αν επρόκειτο για ΠΑΜίτικη ηγεσία, η θέση θα ήταν «ότι και να μας δώσεις εμείς δεν θα το δεχτούμε μέχρι να βγούμε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ»). Επίσης, η ηγεσία ενός κλειστού κλάδου φυσικά εμφορείται από τη λογική «όποιος πάει να πειράξει το επάγγελμα μάς βλάφτει».
Όταν ο επόμενος Ραγκούσης διέδωσε οτι ΔΕΝ θα περάσει το προσυμφωνημένο προεδρικό διάταγμα Ρέππα (χωρίς να πει ΤΙ θα περάσει τελικά), οι ιδιοκτήτες ΤΑΞΙ αντέδρασαν καθαρά Παβλοφικά: «στο δρόμο μέχρι να φύγουν» (σου θυμίζει κάτι αυτό;)
Από την άλλη πλευρά βέβαια, το σωματείο των οδηγών ΤΑΞΙ που θεωρεί οτι βρίσκεται σε δυσχερή θέση, άρα ο κάθε σχετικός νόμος το πιθανότερο είναι πως θα τους ωφελήσει –αντέδρασε θετικά στην προοπτική του καινούργιου νόμου Ραγκούση (ΧΩΡΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται).
Και οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες; Μα φυσικά, επειδή δεν είναι εκπαιδευμένες να αντιδρούν σε θέματα που δεν φαίνεται να τις αφορούν απλώς σφύριξαν αδιάφορα μέχρι τα αποτελέσματα των αντιδράσεων των ταξιτζήδων να τις πλήξουν άμεσα. Και τότε, η αντίδρασή τους καθορίστηκε από Παβλοφικούς όρους (δηλαδή βασίστηκε στην εκ των προτέρων θέση τους αναφορικά με την κυβέρνηση και τους ταξιτζήδες).
Μέχρι σήμερα δεν άκουσα έναν να λέει οτι τα ΤΑΞΙ είναι πανάκριβα, άθλια και πληρώνονται διπλοκούρσες όταν δεν κλέβουν με το ρολόι –δεν άκουσα έναν να αναφέρει οτι σε συνθήκες φόρτου είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις ΤΑΞΙ στις μεγάλες πόλεις κι οτι οι ταξιτζήδες συνήθως επιλέγουν διαδρομή για να πάρουν πελάτη. Δεν ισχυρίζομαι οτι ο νόμος Ραγκούση θα τα λύσει όλα αυτά γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ νόμος Ραγκούση. Λέω απλώς οτι οι ταξιτζήδες δεν είναι και το πρότυπο του συμπαθούς επαγγελματικού κλάδου –έχω μια τέτοια εντύπωση.

Ενώ λοιπόν έδειξα παραπάνω οτι από την πλευρά της κυβέρνησης χρησιμοποιείται η Παβλοφική μέθοδος για την επικοινωνία της με τις κοινωνικές ομάδες, μου είναι δύσκολο (έως και αδύνατο) να δείξω οτι η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται ΚΑΙ από τις κοινωνικές ομάδες. Για να το κάνω πιο λιανά, ενώ μεν πιστεύω οτι το «χτύπημα του κουδουνιού» από την πλευρά των κοινωνικών ομάδων θα προκαλούσε την αντανακλαστική αντίδραση της κυβέρνησης, δεν βλέπω κάποια ομάδα να «χτυπάει» με ευκρίνεια «το κουδούνι». Τα σκυλιά του Παβλώφ είχαν μάθει οτι τα τρία κουδουνίσματα σήμαιναν φαγητό κι όταν τα άκουγαν, έτρεχαν τα σάλια τους. Αν όμως τα κουδουνίσματα ήταν δύο ή τέσσερα, τότε τι γινόταν; ΤΙΠΟΤΑ, εκτός εάν τα σκυλιά είχαν εκπαιδευτεί οτι τα δύο κουδουνίσματα, για παράδειγμα, σήμαιναν ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.

Για να το αναπτύξω, θα φτιάξω ένα μοντέλο που στηρίζεται σε απλές παραδοχές (υποθέτοντας βάσιμα οτι το απλοποιημένο μοντέλο μου δεν διαφέρει δραματικά από την, περιπλοκότερη, κοινωνική κατάσταση). Θα υποθέσω λοιπόν οτι το Παβλοφικό φαγητό των πολιτικών είναι η κατάληψη της εξουσίας –το «κουδούνι που χτυπάει» σημαίνει γι΄αυτούς οτι θα πάρουν την (ή θα παραμείνουν στην) κυβέρνηση. Αυτό βέβαια σημαίνει οτι περιορίζω το μοντέλο μου στα κόμματα εξουσίας –αλλά νομίζω οτι μπορούμε να ζήσουμε με αυτόν τον περιορισμό προκειμένου να μην καταλήξουμε στη συγγραφή βιβλίου. Το Παβλοφικό αυτό «κυβερνώ ή όχι» διαφέρει από το «πολιτικό κόστος» επειδή το δεύτερο είναι αρκετά εκλογικευμένο και ενίοτε μακροπρόθεσμο –καμιά σχέση με τη δύναμη που κινεί τις κυβερνήσεις της χώρας μας δηλαδή. Αν δεχτούμε λοιπόν οτι οι κυβερνήσεις ενεργούν όπως θα προσδοκούσαν οι πολίτες (τρέχουν τα σάλια τους στο χτύπημα του κουδουνιού) ας δούμε μερικά παραδείγματα όπου οι πολίτες προσπάθησαν να «χτυπήσουν το κουδούνι» καθώς και τις ανάλογες κυβερνητικές αντιδράσεις:

-Δολοφονία Γρηγορόπουλου. Ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους απαίτησε τιμωρία των ενόχων κι αυτό επιτεύχθηκε. Για όσους το θεωρούν αυτονόητο να υπενθυμίσω οτι στην ανάλογη περίπτωση της δεκαετίας του ’80 (δολοφονία Καλτεζά) ο δολοφόνος Μελίστας ΟΥΤΕ προφυλακίστηκε (απλώς μετατέθηκε εκτός Αθήνας για να αποφύγει το λιντσάρισμα) ΚΑΙ όταν έγινε η δίκη αθωώθηκε. Το Παβλοφικό μήνυμα που έλαβε η τότε κυβέρνηση μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν «ή τιμωρούνται οι ένοχοι ή πέφτετε».

-Φωτιές και απανθρακωμένοι άνθρωποι στην Πελοπόννησο. Ο κόσμος (αν δεχτούμε οτι) βγήκε στους δρόμους αλλά το μήνυμα που πήρε η κυβέρνηση ήταν «με κάποια χιλιαρικάκια σε πληγέντες και μη, ξαναβγαίνουμε αεράτοι».

-Κίνημα «Δεν πληρώνω». Οι ενέργειες του συγκεκριμένου κινήματος είναι γνωστές, τα αποτελέσματα των ενεργειών του (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) είναι τα εξής: αύξηση εισιτηρίων ΜΜΜ, αύξηση στα διόδια και σταμάτημα των έργων στις εθνικές οδούς. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα μπορώ να υποθέσω οτι το μήνυμα που πήρε η κυβέρνηση από το κίνημα ήταν «άσε τους μαλάκες να περνάνε τζάμπα κι όταν ησυχάσουν θα βγάλουμε διπλά και τρίδιπλα τα σπασμένα». Και για να προλάβω τυχόν διαφωνίες του στυλ «σιγά μη φταίει το κίνημα για τις αυξήσεις» θα πω οτι εδώ πέρα το εξετάζω καθαρά λειτουργικά το ζήτημα: αν έβγαινε ένας υπουργός αύριο και έλεγε «μειώνονται οι τιμές των διοδίων», αυτό θα πανηγυριζόταν σαν νίκη του κινήματος –κάνω λάθος; Όταν βγαίνει λοιπόν ο άλλος κι αυξάνει τις τιμές –τι είναι; Άσχετο με το κίνημα;

-Κάτοικοι Κερατέας. Μετά από μάχες με τα ΜΑΤ, αποκλεισμούς, κατακλυσμούς και άλλα τέτοια το όλο θέμα έχει παγώσει. Οι τοπικές αρχές της Κερατέας προτείνουν ανέφικτες λύσεις, οι ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΓΗΣ κερδίζουν τα ασφαλιστικά μέτρα για το Οβριόκαστρο (!!!!) και η περιφανής νίκη (ποιών;) είναι πλέον αναμφισβήτητη. Το μήνυμα που έστειλαν τελικά οι αγωνιστές κάτοικοι της περιοχής ήταν «μακριά από τον κώλο μου κι ας είν΄και στον δικό σου». Το μήνυμα που έλαβε η κυβέρνηση ήταν «άστο και βλέπουμε». Στο μεταξύ, ΦΥΣΙΚΑ, τα σκουπίδια παραμένουν.

-Αγανακτισμένοι Συντάγματος. Συγκεντρώθηκαν στην πλατεία με βασικό σύνθημα «δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν αυτοί». Τελικά έφυγε απλώς ο Παπακωνσταντίνου και αντικαταστάθηκε από τον Βενιζέλο όποτε το σύνθημα (με τα μέχρι σήμερα δεδομένα) μετατράπηκε σε «καλά –φεύγουμε για διακοπές κι όταν επιστρέψουμε τα ξαναλέμε». Σε αυτό το διάστημα βέβαια ο αγαπητός Βενιζέλος έχει φροντίσει να εξασφαλίσει τους μισθούς των παπάδων, να εξαιρέσει τους ένστολους από τις περικοπές και το ενιαίο μισθολόγιο, να στηρίξει τις λατρεμένες μας τράπεζες, να μειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων και να τσακίσει τους μισθωτούς στις περικοπές μισθών και στις αυξήσεις φόρων. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν οι Αγανακτισμένοι αλλά το μήνυμα που πήρε η κυβέρνηση ήταν «όταν ο κόσμος φωνάζει ενεργοποιούμε τον κομματικό μας μηχανισμό κι όλα πάνε πρίμα». Αυτό τουλάχιστον δείχνει η απομάκρυνση των «ανθρώπων του Γιωργάκη» από τα πράγματα και η ενεργοποίηση των παλαιοκομματικών στελεχών.

Ξέρω οτι η κουβέντα θα ήταν πολύ μεγαλύτερη αν τα παραπάνω γεγονότα εξετάζονταν αναλυτικά αλλά θέλησα να δείξω μέσα από ένα απλουστευμένο μοντέλο την μη αξιοποίηση των Παβλοφικών αντανακλαστικών την κυβέρνησης από τις κοινωνικές ομάδες. Ή (αν το δούμε διαφορετικά) την διαφορετική σημασία των κουδουνισμάτων για την κυβέρνηση –το γεγονός δηλαδή οτι η Χ κοινωνική ομάδα θεώρησε οτι κουδουνίζοντας Ψ φορές θα προκαλέσει την «έκκριση σάλιου» της κυβέρνησης ενώ στην πραγματικότητα τα Ψ κουδουνίσματα μεταφράστηκαν σαν «ώρα για βόλτα και τσισάκια». Όλα αυτά βέβαια προκύπτουν από τα μέχρι σήμερα δεδομένα –αν αύριο τα δεδομένα αλλάξουν θα αλλάξουν και τα συμπεράσματα.

Θα ήθελα τώρα να δείξω μια ακόμα πλευρά της υπόθεσης –την πλευρά της αντικειμενικά θετικής προς το κοινωνικό σύνολο νομοπαρασκευής και την αντιμετώπισή της από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο. Λέω λοιπόν οτι ακόμα και μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δημιουργείται η ανάγκη να παραχθούν νόμοι που βελτιώνουν την κοινωνική διαβίωση. Κλασσικό παράδειγμα οι νόμοι προστασίας των εργαζομένων που εμφανίστηκαν με τη γέννηση του καπιταλισμού (αμέσως μετά την επικράτηση της βιομηχανικής επανάστασης). Το κράτος αντιλήφθηκε οτι για να διατηρήσει το εργατικό του δυναμικό θα έπρεπε να παρέμβει νομοθετικά και να περιορίσει την «ελεύθερη αγορά προϊόντων και υπηρεσιών» -σε διαφορετική περίπτωση θα μέτραγε πτώματα εργαζομένων, εργοστάσια χωρίς προσωπικό και αγορές χωρίς πελάτες. Κάνω μια σημείωση εδώ: το γεγονός αυτό, το οτι δηλαδή η «ελεύθερη αγορά» δεν αυτορυθμίζεται με καμια παναγία αν δεν περιοριστεί η κτηνώδης «ελευθερία» της είναι αρκετό για να καταδείξει την προδιαγεγραμμένη αποτυχία της φιλελεύθερης θεωρίας αλλά η όμορφη προπαγάνδα μας επιμένει να αλληθωρίζει παρακάμπτοντας το πρόβλημα με την επισήμανση «ναι, αλλά στον κομμουνισμό τα πράγματα είναι χειρότερα». Λες και η δολοφονία ενός παιδιού μπορεί να γίνει αποδεκτή επειδή κάποιος άλλος δολοφόνησε ένα βρέφος –τέλος της σημείωσης.

Παραθέτω μερικές αντικειμενικά θετικές νομοθετικές προσπάθειες λοιπόν:

-Ο νόμος Χατζηγάκη που καθιέρωνε το Σύμφωνο Συμβίωσης και την συνκηδεμονία των παιδιών από τους χωρισμένους γονείς. Αντέδρασε το Λάος και το ΚΚΕ στο Σύμφωνο Συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ατόμων, αντέδρασαν οι γυναικείες οργανώσεις στην συνκηδεμονία –ένα το κρατούμενο. Από την άλλη πλευρά οι οργανώσεις ομοφυλοφίλων ΔΕΝ στήριξαν τον νόμο ζητώντας «πολιτικό γάμο ή τίποτα», οι ενώσεις πατεράδων αποδείχτηκαν αδύναμες (έως και ανύπαρκτες), πήρε το μήνυμα η υπουργάρα ως εξής: «ή αφήνεις την κατάσταση ως έχει και κρατάς τις ψήφους που ήδη έχεις, ή την αλλάζεις και χάνεις τις ψήφους σου χωρίς προοπτική να πάρεις καινούργιες από αυτούς που ωφελούνται». Χρειάζεται να γράψω τι έκανε τελικά ο υπουργός;

-Ο νόμος Ραγκούση για την υπηκοότητα. Από τη μια άφρισε η ΝΔ και το Λάος, από την άλλη δεν υπήρξε καμιά στήριξη εκ μέρους του Σύριζα (καλά –για το ΚΚΕ δεν το συζητάμε, ήταν αντίθετο έτσι κι αλλιώς!) ούτε φάνηκε η προοπτική στήριξης από κάποιες κοινωνικές ομάδες εφόσον ο «προοδευτικός εξωκοινοβουλευτικός χώρος» απαξίωσε πλήρως το νομοσχέδιο (πριν ακόμα το δει) όντας σίγουρος οτι δεν έλυνε κανένα πρόβλημα και ήταν απλώς «για τα μάτια». Ο Ραγκούσης πήρε το μήνυμα και έκανε ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ. Έναν νόμο «για τα μάτια», έτσι ώστε και τους δεξιούς να ικανοποιεί και στους αριστερούς να το προβάλλει σαν προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος. Υπέροχο;

-Ο νόμος περί υποχρεωτικής δωρεάς οργάνων μετά θάνατο. Πέσανε οι προοδευτικοί Δελαστίκ αγκαζέ με την οπισθοδρομική κομπανία να καταγγείλουν το μέγα ανοσιούργημα, που είχε γίνει και στην Αργεντινή παρόμοιος νόμος όταν πήγε το ΔΝΤ (!!!) και περιορίζεται η ελευθερία των πολιτών και τι λέει το Σύνταγμα περί αυτού και άλλα τέτοια φίδια. Από την άλλη πλευρά ελάχιστες (και σιγανές) ήταν οι φωνές στήριξης. Αποτέλεσμα; «Θέλω, εδώ, να δηλώσω πώς το ζήτημα αυτό το αντιμετωπίζω με περίσκεψη, συμπεριέλαβα τη σχετική ρύθμιση στο σχέδιο νόμου. Ωστόσο, από την πορεία του κοινοβουλευτικού διαλόγου θα εξαρτηθεί, αν ως υπουργείο θα επιμείνουμε στη συγκεκριμένη διάταξη», τάδε έφη Λοβέρδος. Ελληνιστί «δε γαμιέστε στο κάτω-κάτω; άμα δε γουστάρετε να σωθούν κάποιοι άνθρωποι, μη σώσουν και σωθούν, γιατί να χάσω εγώ ψήφους;»

-Ο νόμος περί αποποινικοποίησης των ναρκωτικών. Δεν πρόλαβε να σκάσει μύτη το νομοσχέδιο για διαβούλευση και πλακώθηκε το τιμημένο ΚΚΕ: «η νομιμοποίηση των ναρκωτικών που εξήγγειλε η κυβέρνηση με δήθεν δάκρυα για τους χρήστες που φυλακίζονται στοχεύει μόνο στο μυαλό και την ψυχή κυρίως των νέων ανθρώπων, αλλά και όλου του λαού. Μια νεολαία μισοζαλισμένη, με σκυμμένο το κεφάλι βολεύει το πέρασμα της πολιτικής τους. Μια νεολαία που στερείται τα δικαιώματά της στην Παιδεία, την Υγεία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, αλλά έχει «δικαίωμα» να καλλιεργεί χασίς σε γλάστρες, είναι ακίνδυνη για το σύστημα που με νύχια και δόντια υπερασπίζονται». Από κοντά και το Λάος, αγκαζέ (στη συγκεκριμένη περίπτωση) με τους «προοδευτικούς εξυπνάκηδες» και τον Πιτσιρικό να κάνουν χιούμορ του τύπου «τα αποποινικοποιούν επειδή, για να τους αντέξουμε θα χρειαστούμε σκληρά ναρκωτικά». Εντάξει, για να μην αδικώ τον Πιτσιρίκο θα πρέπει να διευκρινίσω οτι η θέση είναι πως η κυβέρνηση τρόμαξε από τους Αγανακτισμένους του Συντάγματος και γι΄αυτό κάνει σπασμωδικές κινήσεις για να μας αποσπάσει την προσοχή (τώρα ποιους Αγανακτισμένους εννοεί και ποιών την προσοχή να αποσπάσει όταν όλοι έχουν πάει για μπάνια –δεν το κατάλαβα, δεν πειράζει). Και να πω οτι η θέση του Πιτσιρίκου είναι: «Ο μόνος τρόπος να αποφύγει η κυβέρνηση το μακελειό που την περιμένει είναι να κάνει τα ναρκωτικά υποχρεωτικά».
Επειδή από την άλλη πλευρά δεν έχω ακούσει τίποτα και έχω κάποια άποψη περί του θέματος θα μου επιτρέψεις να πολυλογήσω εδώ πέρα:
Λοιπόν, τα παραπάνω είναι παπαριές κι όποιος τα λέει είναι κτηνάρα. Απάνθρωπος και φασίστας επίσης. Δεν θα ασχοληθώ με τη θέση του ΚΚΕ, θα πω μονάχα οτι κάποιοι εκεί πέρα δεν κάθονται να διαβάσουν ούτε καν τα κλασσικά κείμενα του Μαρξ, με αποτέλεσμα οι απόψεις τους σε τέτοια ζητήματα να φέρνουν προς Λιακόπουλο –σε λίγο θα μας πουν οτι μας ψεκάζουν με ναρκωτικά για να μας έχουν σκλάβους.
Να υπενθυμίσω επίσης τις αντιδράσεις μεγάλης μερίδας «προοδευτικών» (πάλι αγκαζέ με φασιστοειδή τύπου Ροντούλη) στην απαγόρευση του καπνίσματος. Και ν΄αναρωτηθώ –ρε λεμούριοι, σας έκοψε η απαγόρευση του καπνίσματος αλλά τώρα που το θέμα αφορά στο σταμάτημα της κτηνωδίας τού να κλείνονται στη φυλακή για εμπορία τα πρεζάκια ή ο καημένος που πιάστηκε με λίγη φούντα είσαστε υπέρ της διατήρησης της απαγόρευσης;
Από πιτσιρικάς θυμάμαι οτι γίνονταν εκδηλώσεις, συναυλίες, διαδηλώσεις για τη νομιμοποίηση –τρώγαμε ξύλο αβέρτα υπό τους ήχους του Legalize it. Ξέρω επίσης οτι η πλειοψηφία της γενιάς μου (και της προηγούμενης και των επόμενων) έχουν καπνίσει τουλάχιστον φούντα. Άρα ο νόμος της απαγόρευσης είχε καταργηθεί μέσα στην κοινωνία -απόμενε να καταργηθεί και τυπικά. Γνωρίζω επίσης (και δεν σηκώνω αντίρρηση σε αυτό) οτι η απαγόρευση η ίδια λειτουργούσε προωθητικά για τα σκληρά (χημικά) ναρκωτικά καθότι ο ντήλερ ξέροντας πως με ότι κι αν τον έπιαναν θα έτρωγε φυλάκα προτιμούσε να ντηλάρει σκληρά (που θα του εξασφάλιζαν και μόνιμη πελατεία) και θα του άφηναν μεγαλύτερο κέρδος. Γνωρίζω (κι επίσης δεν σηκώνω αντίρρηση) οτι ο εγκλεισμός των περιστασιακών χρηστών τους μετατρέπει (στις περισσότερες περιπτώσεις) σε εξαρτημένους. Γνωρίζω τέλος (κι εδώ είναι που σε τυχόν αντίρρηση θα πέσει φάπα) οτι οι περισσότεροι θάνατοι οφείλονται σε νοθευμένες δόσεις (ή υπερβολικές δόσεις που είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος) κι αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί μονάχα με την αποποινικοποίηση του χρήστη.
Γνωρίζοντας όλα αυτά λοιπόν μπορώ με πλήρη συνείδηση να ευχηθώ ένα πράγμα σε όσους πουλάνε χιουμοράκι του τύπου «μας δίνουν νόμιμη πρέζα για να τους αντέξουμε», σε όσους ψάχνουν να βρουν τους μύχιους σκοπούς που ο Παπαϊωάννου κατεβάζει αυτή τη διάταξη τώρα (λες και γενικότερα οι υπουργοί φτιάχνουν νόμους για το καλό της ανθρωπότητας!) και σε όσους εκπροσωπούν την άποψη «τώρα προέχουν άλλα πράγματα σημαντικότερα της νομιμοποίησης»: ρε μάγκες δεν πάτε να γαμηθείτε μπας και ξελαμπικάρετε; Έχει και η κτηνωδία τα όρια της, νομίζω!

Δεν χρειάζεται να αναφέρω περισσότερα παραδείγματα, έγινε (ελπίζω) εμφανές το γεγονός της «αντικοινωνικής λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας» στις περιπτώσεις όπου θετικοί (για το κοινωνικό σύνολο) νόμοι ακυρώνονται από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο! Εκτός αν υποθέσουμε οτι αυτοί οι γενικώς θετικοί νόμοι αντιστρατεύονται τα συμφέροντα κάποιων κοινωνικών ομάδων οι οποίες έχουν τη δύναμη να μπλοκάρουν τελικά οτι δεν τις συμφέρει ακόμα κι αν έτσι βλάπτεται το κοινωνικό σύνολο. Αυτό, σε απλά ελληνικά σημαίνει οτι βρισκόμαστε σε χειρότερο στάδιο από εκείνο του πρώιμου καπιταλισμού όπου υπήρχε μια πρόνοια προκειμένου να μην ψοφάει ο κόσμος σωρηδόν κι απομείνουν στο τέλος μόνο οι ισχυροί.

Και θα κλείσω όπως το συνηθίζω –με ένα ανέκδοτο: θέλει, λέει, ο Παπαϊωάννου να ρυθμίσει τον χώρο των blogs, με νόμο. Υπέροχο! Ας το κάνει για όσους μπλόγκερς αναρτούν τα κείμενά τους σε ιστοσελίδες που φιλοξενούνται εντός Ελλάδας (μόνο το indymedia μου έρχεται στο μυαλό). Εμάς τους υπόλοιπους που σηκώνουμε τα κείμενά μας στην Πασαντίνα, μας διέπει η αμερικανική νομοθεσία. Ομοίως κάποια ευρωπαϊκή νομοθεσία διέπει τους Ζούγκλες και τους υπόλοιπους δημοσιογελοίους σελιδάδες. Αν κάποιος εγκληματήσει, σύμφωνα με την ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ νομοθεσία, ας πάνε να ζητήσουν τα στοιχεία του από την Πασαντίνα ή από το Βέλγιο και ΒΕΒΑΙΩΣ θα τα πάρουν. Κι ας τον πιάσουν τον «κάποιο» να τον δικάσουν. Άλλα όσο δεν παρανομούμε δεν βλέπω τι είδους νόμος θα μπορούσε να μας απαγορεύσει την πρόσβαση σε σέρβερς του εξωτερικού και την ανάρτηση κειμένων σε αυτούς! Έτσι –για να μη λέμε ότι μας κατέβει και περνιόμαστε για σπουδαίοι - νομίζω;

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά