Η ζωή τραβάει την Αλεξάνδρας (με σημαίες)

Οι διαδηλωτές έκαναν την αγωνιστική γυμναστική τους χτες στο κέντρο της Αθήνας. Με άλλα λόγια, το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, πραγματοποίησε την καθιερωμένη πορεία διαμαρτυρίας. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να πάω στις εκδηλώσεις του Φόρουμ -κρίμα, γιατί η θεματολογία φαινόταν ενδιαφέρουσα και είχαν καλές συναυλίες.

Από πιτσιρικάς τις βαριόμουν τις πορείες. Βαριόμουν το αργό περπάτημα, τα συνθήματα κατόπιν εντολής ντουντούκας, πάθαινα και αγοραφοβία με τόσο κόσμο μαζεμένο γύρω μου. Σε αυτή την πορεία είχα να βρω και την υπόλοιπη παρέα, οπότε ήμουν στα όρια να πάθω και το σύνδρομο του super market.

Επειδή λοιπόν εφάρμοσα την αγαπημένη μου τακτική που συνίσταται σε παράλληλη κίνηση με την διαδήλωση, από τα στενά και τα πεζοδρόμια, είδα ωραία πράγματα. Είδα ασφαλίτες παντού. Κλασσικούς, με βλάχικο στυλάκι και καδένα στο ανοιχτό πουκάμισο (καλά αυτοί είναι απέθαντοι). Προοδευτικούς, με μπουφανάκια Nautica. Και άλλους, ντυμένους φρικιά, έτοιμους για τις παλιές, καλές, προβοκατόρικες ενέργειες, που όλοι ξέρουμε και όλοι αγαπάμε.
Όπως αυτούς εδώ δεξιά, που έρχονται με τις τσαντούλες και τις πετρούλες παρέα με τα ΜΑΤ. Και είδα τις καβάντζες με τις μολότωφ, τα καδρόνια και τις πέτρες, στα παρτέρια της Αλεξάνδρας. Και τους πιτσιρικάδες που φύλαγαν τσίλιες, μαζεμένοι μπροστά -έτσι ώστε να καρφώνεται η καβάντζα κι από ελικόπτερο ακόμα.

Η πορεία είχε αφόρητη παπαρολογία από τα μεγάφωνα που ήταν στημένα στην Αλεξάνδρας. Όλοι οι συνδικαλιστο-κοπρίτες αγόρευσαν και χαιρέτησαν σε άπταιστα ελληνικά τους αλλοδαπούς συμμετέχοντες στην πορεία. Οι οποίοι ξένοι συμμετέχοντες είχαν αρκετό χαβαλέ. Με τύμπανα, με σφυρίχτρες, με χορούς -πανηγύρι. Σαφέστατα πιο εντυπωσιακοί φαίνονταν οι Τούρκοι αριστεροί (από όσους είδα τουλάχιστον).

Στη συνέχεια ο ακούραστος ρεπόρτερ DCD, τον οποίο έψαχνα αγωνιωδώς, με πληροφόρησε μέσω κινητού τηλεφώνου, πως άρχισαν οι μολότωφ. Οπότε η πορεία σταμάτησε. Τα μπλοκ πάτησαν φρένο, πριν ακόμα ξεκινήσουν και οι συμμετέχοντες περίμεναν. Τι;

Το είδαμε σε λίγο, εκεί έξω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Μπόλικα καλυμμένα πρόσωπα έτρεχαν μπροστά και τα ΜΑΤ ακολουθούσαν πετώντας δακρυγόνα. Μια ωραία ατμόσφαιρα! Έχω να παρατηρήσω πάντως οτι τα δακρυγόνα έχουν εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου. Παλιά έπεφταν κάτι τσουξογόνα που έκαιγαν μάτια, μύτη, μάγουλα -παρέα με κάτι ασφυξιογόνα που δημιουργούσαν αίσθηση πανικού -σκέτη φρίκη. Λέγανε τότε πως οι μπάτσοι είχαν πάρει μια ληγμένη παρτίδα από το Ισραήλ και την ξόδευαν πάνω μας -έτσι λέγανε, αλήθεια-ψέμματα, δεν ξέρω. Πάντως τα χτεσινά δακρυγόνα ήταν φρεσκότατα και λειτουργούσαν σαν αποφρακτικά μύτης -ας είναι καλά οι άνθρωποι, μου πέρασε κι ένα ανοιξιάτικο συνάχι που με γυρόφερνε.

Αφού λοιπόν οι ΜΑΤατζήδες έπαιξαν κυνηγητό με τα παιδιά, ξεκίνησε η διαδήλωση με παλμό και δυναμισμό. Και με αλυσίδες. Σχεδόν σε όλα τα μπλοκ είχαν κάνει αλυσίδες οι ομάδες περιφρούρησης -για να μην μπουν τίποτα αναρχικοί, αληταράδες, κ.λ.π. Είδα και την καταπληκτική σκηνή όπου διαδηλωτές από μπλοκ (Έλληνες ήταν, μάλλον κοινοβουλετικοί αριστεροί) έβριζαν τα ΜΑΤ που παρέλαυναν δίπλα τους. Θα πεις, μπράβο τους -να ακούσουμε κι ένα ΜΠΑΤΣΟΙ- ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ -ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ. Μην βιαστείς να το πεις όμως. Οι διαδηλωτές έβριζαν τα ΜΑΤ γιατί δεν είχαν πιάσει τα παιδιά που πετούσαν μολότωφ. Και τους χάλαγαν την πορεία, που θα έφτανε στην Αμερικάνικη πρεσβεία και θα την έβλεπε ο Μπους και θα απέσυρε τα στρατεύματά του από όλον τον κόσμο πανικόβλητος. Άσε που θα ματαίωνε την εισβολή στο Ιράν!

Αφού είδα και κάποιους να καταστρέφουν μια κάμερα παρακολούθησης της κυκλοφορίας των πολιτών, μέσα στην γενική κατακραυγή των οργανωμένων διαδηλωτών, αποφάσισα οτι είχα δει αρκετά. Άφησα τον μαχητικό ρεπόρτερ DCD με την παρέα του να ακολουθήσουν την πορεία -συμμετέχοντας στο βέλγικο και το τούρκικο μπλοκ (από τα λίγα που δεν είχαν περιφρούρηση) και αποσύρθηκα με τους υπόλοιπους σε ταβέρνα-γιάφκα των Εξαρχείων, προκειμένου να επανεκτιμήσουμε τα πεπραγμένα και να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για την δράση του αγωνιστικού κινήματος. Με άλλα λόγια, πλακωθήκαμε στο κρασί και στο σαβούριασμα.

Από τα λίγα που άντεξα να δω, θυμήθηκα πως αν δεν υπήρχαν τα παιδιά με τις κουκούλες δεν θα υπήρχε η παραμικρή ομορφιά στις πορείες. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι ας έχει γεμίσει χαφιέδες και ασφαλίτες η παρέα των παιδιών. Όταν τους βλέπεις να τρέχουν, να καίνε, να κατεβάζουν τζαμαρίες και στ' αρχίδια τους η προβοκάτσια, στ΄αρχίδια τους η κοινή γνώμη -είναι όμορφο, γαμώτο. Γιατί, είπαμε, η φωτιά είναι συναρπαστική.

Τελικά μια διαδήλωση είναι αποτελεσματική, μονάχα όταν απαγορεύεται. Και απαγορεύεται όταν πρόκειται να γίνει αποτελεσματική.

Το βράδυ, στις ειδήσεις της ΝΕΤ άκουσα για τα ιδανικά των διαδηλωτών και την αντιπολεμική τους διάθεση, την οποία υπερασπίστηκαν για μια ακόμα φορά. Μόνο που, τι κρίμα, για μια ακόμα φορά, οι ομάδες των "γνωστών-αγνώστων" αμαύρωσαν το νόημα της πορείας. Έτσι είπε η κυρία ΝΕΤ. Μετά βρήκε κι ο Λόρδος Βύρωνας, ο Χαρλεάς και εξήγησε πως η περιφρούρηση της πορείας είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία γιατί σεβαστήκαμε, ως έθνος τους φιλοξενούμενούς μας, αλλά παράλληλα, δεν αφήσαμε τους ακτιβιστές να δράσουν. Έμεινα με την απορία -οι φιλοξενούμενοί μας δεν ήταν ακτιβιστές;

Μετά πήγα για ύπνο.

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες της πορείας είναι από το Indymedia (http://athens.indymedia.org/).

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά