Buenas

Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό για απροσδιόριστο διάστημα. Αν βρούμε καμιά πρόσβαση στην Αβάνα, θα στείλουμε τα νέα μας, μπορεί να ανεβάσουμε και καμιά φωτογραφία -μήπως και μας λυπηθείτε όταν μας δείτε μέσα στην κακοπέραση. Αλλιώς, μετά τις 17 Ιουνίου, με τη Βραζιλία (ελπίζω) να επελαύνει ασταμάτητη προς τον τελικό.

Αν όλα πάνε σύμφωνα με το μεγαλόπνοο σχέδιο, θα πετάμε ήδη για Αβάνα, όταν διαβάζετε αυτό το post. Ήθελα να επισημάνω δυο πραγματάκια, λόγω της ημέρας:
1. Είστε πολύ (και πολλοί) ρεμάλια.
2. Θα μου λείψετε.

Εμείς τώρα πηγαίνουμε να βρούμε κάτι περίεργους που μας έλειψαν επίσης. Πάμε να βρούμε τον Tony και τη Diana, που θα μας φιλοξενήσουν. Είναι ένα ρομαντικό ζευγαράκι ηλικιωμένων, που αποφάσισαν να νοικιάζουν δωμάτια για να συμπληρώνουν το εισόδημά τους. Έτσι λένε. Μαλακίες, δεν τους πιστεύω. Απλά, έχουν φύγει τα παιδιά τους από το σπίτι, έχουν κάνει δικές τους οικογένειες και το ζευγάρι απόμεινε μόνο σ' ένα τεράστιο, άδειο σπίτι και γουστάρει να βλέπει κόσμο (σαν όλους τους κουτσομπόληδες Κουβανούς). Και επειδή είπα για κουτσομπολιό –να μην ξεχάσω τον σκύλο τους τον Perry, ένα ασχημομούρικο, μικροκαμωμένο, ρατσιστικό, μαύρο σκυλί που ειδικεύεται στο να χώνει τη μουσούδα του παντού. Εφτά φορές τη μέρα φέρνει γύρα τη γειτονιά για να κόψει κίνηση, δεν υπάρχει περίπτωση να μπει άνθρωπος στο σπίτι και να μην τον μυρίσει –τα βράδια, αν αργούσαμε να γυρίσουμε μας περίμενε στην εξώπορτα γκρινιάζοντας. Μετά, υποθέτω, κοιμόταν. Αυτός, σίγουρα θα μας περιμένει στην εξώπορτα, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Η Diana δούλευε σε τράπεζα, ο Tony ήταν γκρουπιέρης σε καζίνο, αλλά μπήκε σε μια Μονάδα Επίδειξης με μοτοσυλέτες (κάτι πειραγμένες Harley) της Αστυνομίας -μετά την Επανάσταση. Έχει σπάσει κάθε κόκαλο στο σώμα του, πάνω από μια φορά -κάποτε μάλιστα, σε μια επίδειξη, έπεσε από κάτι ξυλοπόδαρα, 3 μέτρα ψηλά, που τα είχε στερεώσει στους μαρσπιέδες της μηχανής. Έσκασε που λες, ανάμεσα στον κόσμο που παρακολουθούσε -τότε ο Fidel διέλυσε τη Μονάδα Επίδειξης γιατί, λίγο ακόμα και θα γινόταν ομαδική γενοκτονία με τις σαχλαμάρες τους.
Μετά ο Tony πήγε και πολέμησε στην Αγκόλα. Με τους Κουβανούς που έτρεχαν για βοήθεια, όταν οι αριστερές κυβερνήσεις έμπλεκαν σε φασαρίες. Μπορεί, αυτή τη φορά, να τον ψήσω να μου διηγηθεί τίποτα ιστορίες από εκείνα τα χρόνια. Είναι και ντροπαλός, δυο κουβέντες λέει και μαζεύεται σαν κοριτσάκι -πρέπει να τον ποτίσεις για να ξεκινήσει λογοδιάρροια.
Πάντως, λέει ωραίες ιστορίες γενικότερα. Όπως εκείνη που ήταν σε ένα side car και ο οδηγός της μηχανής πήγαινε μαλλιοκούβαρος. Σε μια στροφή κόπηκε η μπάρα σύνδεσης του side car με τη μηχανή -πολλαπλά κατάγματα στο κεφάλι ο Tony.

Αλλά, πάνω απ' όλα, τρελλός και παλαβός με τη Diana. Πήγαινε και την έπαιρνε από την τράπεζα με ποδήλατο, για να μην περιμένει το λεωφορείο στις μέρες της "Ειδικής Περιόδου" που υπήρχε έλλειψη βενζίνης. Κι όταν η Diana έπαθε καρκίνο έμεινε σπίτι, μαζί της.
Τους θυμάμαι όταν τους πρωτογνωρίσαμε -μόλις είχαν αρχίσει να νοικιάζουν δωμάτια, διακριτικοί, αθόρυβοι, ντροπαλοί με τον κόσμο. Ευτυχώς, είχαμε μαζί τον ξάδερφό μου. Όσοι τον ξέρουν, καταλαβαίνουν τι εννοώ. Κάθε βράδυ, αγοράζαμε ένα μπουκάλι Havana Club και τους πλακώναμε στην πάρλα. Κοντέψαμε να τους χάσουμε τους ανθρώπους, από το ποτό και τα πούρα (ξυστά πέρασε το εγκεφαλικό -εγώ στη θέση τους δεν θα μας ξαναμίλαγα). Όταν φύγαμε έκλαιγαν (και όχι μόνο αυτοί -είδα δάκρυα και στη δική μου παρέα, να μην επεκταθώ έτσι;)

Πάμε να βρούμε και τον Osvaldo -είναι ο ταξιτζής που είχαμε, ένας μαύρος, γεροδεμένος και πάντα γραβατωμένος. Έχεις δει τον σωφέρ της κυρίας Νταίζη; Έτσι είναι ο Osvaldo, στο πιο νέο. Και όλο γκρινιάζει που ο Fidel δεν τους αφήνει να βγάλουν έξτρα χρήματα -όσα μπορεί ο καθένας. Και είναι αναγκασμένος να ζει σε ένα σπίτι 90 τετραγωνικών, με τη γυναίκα του και τα 2 παιδιά του και ντρέπεται να καλέσει κόσμο.

Έτυχε την προηγούμενη φορά να είναι τα γενέθλιά του και μας είχε καλέσει στην "τρώγλη". Ήταν μια σπιταρώνα στην πιο κυριλέ συνοικία της Αβάνας. Γεμάτη playstation και cd players για τα παιδιά. Αλλά εκεί -στη γκρίνια ο Osvaldo. Γκρίνια και κομπίνα -έπαιρνε άδεια από τη δουλειά και μας γύριζε παντού με το ταξί, κονόμαγε στη μαύρη και έβριζε τον Fidel. Γκρινιάρης, απατεωνάκος αλλά και άρχοντας, γενικότερα, ο Osvlado. Επειδή μια φορά τον κεράσαμε ένα πιάτο φαϊ, μας έκανε δώρο μια κουτάρα με πούρα -πάνω από 300 ευρώ κοστίζουν στην Ελλάδα.

Θα βρούμε τη Leysi και τον άντρα της -η Leysi είναι η φιλενάδα της Tomboy. Την είχαμε πάρει ωτοστόπ μέχρι Σάντα Κλάρα την προηγούμενη φορά και αλλάξανε mails με την Tomboy. Από τότε αλληλογραφούν και περιμένουν να ξανασυναντηθούν. Προχτές μας έγραψε η Leysi πως θα πάρουν μια βδομάδα άδεια, γιατί μένουν στη Σάντα Κλάρα -να έρθουν στην Αβάνα για να μας δουν. Και μάλιστα θα είναι εκεί, για συμπαράσταση στην Tomboy, όταν θα πάει για την εγχείρηση στα μάτια της. Τέτοια ξήγα η Leysi.

Αν είμαστε μάλιστα τυχεροί, θα πιούμε καφέ στον Oratio και τη Marta. Ο Oratio είναι ένας χίππης, δούλευε αρχιτέκτονας, αλλά τα παράτησε και ασχολείται αποκλειστικά με το σπίτι του. Έχει πάρει ένα παλιό αρχοντικό, νοικιάζει δωμάτια και φτιάχνει συνεχώς. Κολλάει πλακάκια, βάφει, μερεμετίζει. Η Marta έχει, λέει, ιδιαίτερες ψυχικές δυνάμεις. Ρίχνει βότσαλα, λέει ΤΑΡΩ, τέτοια πράγματα. Έχουν κι ένα φάντασμα σπίτι τους, έναν μαύρο που έκανε μετά θάνατον κατάληψη σε κάποιο δωμάτιο και δεν τους αφήνει να το φτιάξουν. Μας το έδειξαν (το δωμάτιο), αλλά δεν το είδαμε (το φάντασμα). Ωραία πράγματα! Ο Oratio έλεγε πως δεν τα πιστεύει όλα αυτά, αλλά δεν χάνεις τίποτα να χύνεις καμιά γουλιά κρασί πίσω από την πλάτη σου -έτσι, για τα πνεύματα, βρε αδερφέ. Και γκρινιάζει γιατί ο Fidel έριξε όλα τα λεφτά σε νοσοκομεία και σχολεία και άφησε τα ιστορικά κτίρια της Αβάνας να καταρρεύσουν. Είπαμε -αρχιτέκτονας. Και θεοπάλαβος.

Εκτός από όλους αυτούς θα δούμε και την Αβάνα. Θα χαθούμε στην παλιά πόλη (την κανονική -όχι την τουριστική), θα πιάσουμε κουβέντα με γιγάντιους τύπους που ειδικεύονται στο διεθνές κουτσομπολιό, θα κεράσουμε Mohito κάποιους παραδοσιακούς απατεώνες που παίρνουν προμήθεια από τα μαγαζιά, θα πιούμε Daquiri στη Floridita, δίπλα στον Χέμινγουεϊ και θα ξαναπάμε στο Jazz Cafe. Θα στηθούμε σε ουρές μαζί με πολυλογάδες Κουβανούς που ρωτάνε "ultimo;", σταμπάρουν αυτόν που είναι μπροστά τους και τριγυρίζουν εκτός γραμμής, κάνοντας την ευθεία-τεθλασμένη.

Αν τα καταφέρουμε, θα νοικιάσουμε αυτοκίνητο για να κυκλοφορήσουμε και λίγο εκτός Αβάνας. Ο προορισμός δεν έχει σημασία -τα άτομα που θα πάρουμε ωτοστόπ μετράνε. Αν πάρεις πάνω από 60 -αξίζει τον κόπο. Αλλιώς, τζάμπα η βενζίνη.

Η Κούβα είναι ξεχωριστή. Το λέω εγώ που σιχαίνομαι τα ταξίδια. Που μιζεριάζω παντού. Που απεχθάνομαι τον ποδαρόδρομο. Η Κούβα όμως είναι αλλιώς. Είναι κόλλημα. Και μην αρχίσουμε τώρα την παπαρολογία σχετικά με το καθεστώς, εντάξει; Γιατί βαρέθηκα ν΄ακούω γκρίνια για τον Castro, την προηγούμενη φορά που πήγα. Βέβαια, αν πας να τους αρχίσεις τα διαφωτιστικά, περί κοινοβουλευτισμού και πολυκομματισμού σε γειώνουν κανονικά οι Κουβανοί. Δικός τους είναι ο Castro και τον γουστάρουν, να τον έχουν και να τον βρίζουν. Στην τελική δεν έχω δει πολλούς Προέδρους να καβαλάνε το τζιπάκι και να τρέχουν πρώτοι στις φασαρίες. Είτε διαδήλωση είναι είτε εισβολή.
Κι αν πεθάνει ο Castro; τους ρωτάς. Τότε γελάνε και σου λένε το ανέκδοτο με το δεινοσαυράκι. Και δεν το παίζουν τζάμπα μάγκες εκεί πέρα, δεν βρίζουν, δεν πουλάνε μούρη για το πόσο τεράστιοι και αγωνισταράδες είναι. Τους ρωτάς για τους Αμερικάνους που τους έχουνε πηδήξει τόσα χρόνια με το εμπάργκο και σου απαντάνε «ε, τι να κάνουν κι αυτοί –δεν φταίνε σε τίποτα, οι κυβερνήσεις τους είναι υπεύθυνες». Grande τύποι.

Στην Κούβα υπάρχει φτώχια, αλλά δεν υπάρχουν φαβέλες. Ούτε γκέτο. Ούτε παραγκουπόλεις. Και υπάρχουν νοσοκομεία, σχολεία που ντρέπεσαι να πατήσεις. Υπάρχουν ουρές έξω από τους σινεμάδες που κάνουν αφιερώματα στον παγκόσμιο κινηματογράφο και ουρές έξω από τη Λυρική. Εντάξει, δεν υπάρχει ιδιωτική τηλεόραση και διαφημίσεις στους δρόμους. Δεν είπα πως έφτιαξαν την ιδανική κοινωνία εκεί πέρα, αλλά κάτι ψιλά έχουν κάνει. Και κάτι χοντά, όσο να πεις. Κάτι χοντρά λάθη και κάτι χοντρά σωστά. Έτσι το είδα.

Εμείς τώρα πετάμε για εκεί και να σου πω κάτι παράξενο; Εγώ που σιχαίνομαι τις πατρίδες και τα σύνορα, θα χαιρόμουν πολύ να είχα ένα τέτοιο μέρος για πατρίδα (αλλά δεν το έχω -γι' αυτό "γαμιούνται οι πατρίδες και οι στρατοί"). Γιατί είναι ωραία να βλέπεις το νησί από ψηλά, σαν κοκτέιλ είναι, με φοίνικες αντί για ομπρελίτσες στα ποτήρια. Και νιώθεις καλά όταν σε κοιτάζουν χαμογελαστά μάτια. Άσε που γαμιέσαι στο γέλιο όταν βλέπεις -πρώτη εικόνα στο αεροδρόμιο -τους υπεύθυνους ασφαλείας να ασχολούνται περισσότερο με το καμάκι στις Κουβανές και λιγότερο με σένα.

Αυτά.

Να προσέχετε όσο θα λείπουμε και να εύχεστε να βρεθεί πρόσβαση σε υπολογιστή εκεί που πάμε. Αλλιώς θα σας ταράξουμε στην πολυλογία όταν γυρίσουμε.

Υ.Γ.: Σκατά συναισθηματικό μου βγήκε γαμώτο. Μάλλον φταίει η αλλαγή ώρας.

Posted in: Κολλήματα