"Που πάει ο καιρός που φεύγει;"

Ήταν ένα διήγημα του Χάρλαν Έλισον που λεγόταν «Δεν έχω στόμα και πρέπει να ουρλιάξω». Καταπληκτικός τίτλος –η ιστορία είχε να κάνει με μια ομάδα ανθρώπων εγκλωβισμένων στο εσωτερικό ενός ζωντανού υπολογιστή, ο οποίος έπαιζε με τους φόβους τους. Κάποιου, του είχε εξαφανίσει το στόμα από το πρόσωπο –έγινε και video game –καλή φάση. Ούτε το πρώτο επίπεδο δεν κατάφερα να περάσω.

Ήταν ένα πρωινό, από αυτά που δε σηκώνεσαι από το κρεβάτι –δηλαδή σηκώνεσαι, αλλά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Πρακτικά, μένεις κάτω από τις κουβέρτες –περιμένοντας να επιστρέψει το υπόλοιπο σώμα σου, που έχει βγει στη γύρα –να ξεγελάσει τις υποχρεώσεις σου. Να τις αναβάλλει για την επόμενη μέρα – σα να λέμε.
Θέλεις να κατουρήσεις. Αν είσαι στη γύρα είναι πρόβλημα, μέχρι να βρεις εύκαιρη γωνία (σε ένα κυκλικό δωμάτιο, λέγαμε παλιά), αν είσαι στο κρεβάτι είναι πρόβλημα, γιατί πρέπει να σηκωθείς. Κι αν σηκωθείς –την πάτησες. Μοιάζει με τον πόλεμο χαρακωμάτων που έβλεπα σε μια παλιά ταινία –έπαιζε εκείνος ο ξενέρωτος με την ελιά στη φάτσα, ο «Τζων Μπόυ» από την «Οικογένεια Γουόλτονς» κι όταν κάποιος σηκωνόταν όρθιος, έτρωγε μια σφαίρα ανάμεσα στα φρύδια. «Ουδέν νεότερο από το δυτικό Μέτωπο». Εμένα μου λες; Αφού όλους σε σακούλες τους φέρνανε πίσω.

Ήταν μια σελίδα του ίντερνετ που σε πήγαινε σε άλλες σελίδες κι από εκεί βρισκόσουν αλλού –ντουζιέρα ψυχιατρείου –κείμενα που σε κάνουν να γελάς, ανακατεμένα με ιστορίες που κουβαριάζουν το στομάχι σου. Και παραδίπλα -10 κιλά κακομοιριά, 2 τόνοι κόμπλεξ, ώριμα, σε κατάσταση βρώσιμου απωθημένου –πέφτεις πάνω σε γνωστά πρόσωπα -τι ψάχνεις εδώ κάτω «Πορφυρό ρόδο του Καΐρου»; Άλλη ταινιάρα κι αυτή –την έχεις δει; Να τη δεις! Βαριέσαι; Δεν πειράζει –και να τη χάσεις, την έχεις ζήσει –όλοι μας δηλαδή. Όλοι σας. Οι υπόλοιποι δεν με ενδιαφέρουν.

Τι θέλω να πως με όλα αυτά; Προφανώς τίποτα. Συγκεκριμένο. Ιδιαίτερο. Αξιοπρόσεκτο. Ολοκληρωμένο.

Θυμήθηκα μια εποχή που η «καλημέρα» ήταν μόνο σχήμα λόγου και μετάνιωσα που την έζησα. Μετά, μετάνιωσα που μετάνιωσα –γιατί έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει τίποτα. Συνεπώς δεν βλέπω λόγο ύπαρξης της λέξης «μετάνοια». Εντάξει, είναι χρηστικό εργαλείο αυτή η λέξη –την έβγαλαν οι γραφειοκράτες των θρησκειών για να διευκολύνεται η λογιστική τακτοποίηση των αμαρτιών.
"Μετανοώ –μπορώ να περάσω;"
"Περάστε –από εδώ παρακαλώ, ο Παράδεισος σας περιμένει –μην ξεχάσετε μόνο να τακτοποιήσετε τις οφειλές σας. Το ταμείο είναι πρώτη πόρτα δεξιά". Ή αριστερά γι΄αυτούς που επιστρέφουν άπρακτοι.
«Πιο ξένος κι από τον Παράδεισο» -μια ξαδέρφη έρχεται από την Ευρώπη, ο κολλητός του ξαδέρφου την ερωτεύεται, πάνε στη διάσημη λίμνη της περιοχής –δεν υπάρχει λίμνη γιατί έχουν παγώσει τα πάντα, το χώμα με το νερό –ένα πράγμα. Στο τέλος φεύγουν με διαφορετικά αεροπλάνα για την Ευρώπη, ακολουθώντας την ξαδέρφη που χάνει το δικό της αεροπλάνο για να μείνει μαζί τους. Ασπρόμαυρο.

Θυμήθηκα τον «Captain Marvel», τον αγαπημένο μου, μαλάκα, ήρωα –Mar Vell τον έλεγαν στην πραγματικότητα (στην πραγματικότητα;) και ήταν αξιωματικός στον Διαπλανητικό Στρατό των Kree –τον είχαν στείλει να παρακολουθεί τη Γη. Αλλά επειδή ήτανε καλό τυπάκι και ρέμπελος τον κατηγορήσανε για προδοσία -ξέμεινε στην Αρνητική Ζώνη, μετέωρος και άσκοπος. Μέχρι που βρήκε τον πιτσιρικά τον Rick Jones κι αλλάζανε διάσταση χτυπώντας κάτι περικάρπια –ερχόταν ο Captain στη Γη, άραζε ο Rick στα Αρνητικά Πεδία. Στο τέλος πέθανε από καρκίνο ο Captain Marvel, γιατί τον είχαν λιανίσει στα τοξικά αέρια κάποια φορά που έσωζε τη Γη, ως συνήθως. Όλοι οι υπερήρωες πήγαν στην κηδεία του –εκεί να δεις μεγαλεία και ξεφτιλίκια! Τι μας διδάσκει η ιστορία αυτή; Τίποτα απολύτως.

Μετά ήταν εκείνος ο ποιητής, ο τραγουδιστής, ο πρεζάκιας. Jim Caroll. Έλεγε ότι «τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο/ στην αρχή μοιάζουν με φιλί και στο τέλος με κατάρα/ αλλά τίποτα δεν είναι αληθινό, αυτή μου είπε πως, όλα επιτρέπονται». Και έλεγε πως «μέχρι να τελειοποιήσουν τις τεχνικές κλωνοποίησης/ καλά θα κάνετε να θυμάστε πως είσαστε ολομόναχοι». Ωραίος τύπος –δεν πρόλαβε να πεθάνει από λευχαιμία , καρδιακή προσβολή ή κάτι παρόμοια ηρωικό όταν ήταν ακόμα νέος. Τον άρπαξε λοιπόν ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και τον έκανε ταινία, έπαιξε κι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο –άπατη πήγε η ταινία. Ευτυχώς.

«Ευτυχισμένες μέρες». Μια παρέα καλοχτενισμένων κολλεγιόπαιδων με συντηρητικούς γονείς κι ο Φόνζυ. Φονζαρέλλι το επώνυμο, ένας τυπάκλας με δερμάτινο μπουφάν -δαγκωμένη καρικατούρα ροκαμπιλά. Που ήταν αλητάκος και τσαμπουκάς –οι γονείς δεν τον πήγαιναν, αλλά οι κολλεγιόπαιδες τον είχαν θεό. Μαλάκας εν ολίγοις, σκέτο υφάκι –μια φορά έβαλε το καλάθι της νίκης ο κολλητός του στον τελικό του κολλεγιακού πρωταθλήματος –πετάγεται ο Φόνζυ να πανηγυρίσει, αλλά θυμάται ότι το στυλ μετράει πάνω απ΄όλα. Ισιώνει χαλαρά την μπριγιαντίνη στο μαλλί και ξανακάθεται. Cool! Βλάκας.

Ξεκίνησα να θυμάμαι το πρωί –κάτι που κάνω συχνά όταν βαριέμαι να ασχοληθώ. Παλιότερα το πάθαινα στα λεωφορεία κι έχανα τις στάσεις. Μετά έκοψα τα λεωφορεία, αλλά ακόμα το παθαίνω. Και χάνω τις μέρες. Όχι δηλαδή ότι τρέχει και τίποτα –γιατί δεν υπάρχουν κερδισμένες μέρες όταν περιμένεις να σχολάσεις. Απλά, πηγαίνοντας να τη συναντήσεις –μπορεί να σε πιάσει μια διάθεση απολογισμού. Μπακάλικο πράγμα ο απολογισμός –ισοζύγιο προθέσεων και γεγονότων, μια ζωή ελλειμματικός καταλήγεις.

• Ο Χάρλαν Έλισον πέθανε εδώ και χρόνια –το διήγημά του χαίρει εκτίμησης στους κύκλους των φανατικών και το video game δεν πουλάει πια, λόγω παλαιότητας.
• Κανένας δεν θυμάται πλέον τον «Τζον Μπόυ» -κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί ήταν ένας μαλθακός μαλάκας.
• Το «Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου» παίζεται μαζί με το «Πιο ξένος κι από τον Παράδεισο» στις διανοουμενίστικες βραδιές της ΝΕΤ που κανένας δεν παρακολουθεί.
  
• Το «Ουδέν νεώτερο από το δυτικό Μέτωπο» δεν παίζεται καν και το «Ουδέν νεώτερο από το δυτικό Μέτωπο» χαρίζεται, λογοτεχνική προσφορά σε κακή μετάφραση, από τις εφημερίδες.
• Ο Captain Marvel πέθανε και κηδεύτηκε με πολλές τιμές –αλλά τι απέγινε ο Rick Jones; Τι γίνεται όταν χτυπάει τώρα τα περικάρπιά του; Μάλλον τίποτα.
• Ο Jim Caroll κάνει συναυλίες με δωρεάν είσοδο.
• Ο Φόνζυ κάνει ρολάκια σε ταινίες δεύτερης διαλογής –με κοιλίτσα και αρχές φαλάκρας. Βγάζει το ψωμί του αναξιοπρεπώς –καμιά φορά κοροϊδεύει τον παλιό του εαυτό και περιμένει να πεθάνει, αν δεν το έχει ήδη κάνει.

Κι εγώ θα την συναντήσω στη μέση της μέρας και χέστηκα για όλα τα υπόλοιπα.

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως