"Είμαστε οι δράκοι μας και οι ήρωες μας -και πρέπει να μας σώσουμε από τους εαυτούς μας"

«Ποιος ξέρει πως θα κάνει την αγάπη να μείνει;»

Αυτός πάντως δεν ήξερε. Κι αυτή δεν ήξερε. Κάθονταν απέναντι από την τηλεόραση, κουρασμένοι από τη δουλειά περιμένοντας να κοιμηθούν. Κάποια αξιοπρεπή ώρα, όχι νωρίς, ούτε πολύ αργά. Εργάσιμες μέρες. Ξυπνούσαν βιαστικοί γιατί πάντα έκλεβαν λίγο παραπάνω ύπνο. Έπιναν καφέ. Έφευγαν. Ποιος ενδιαφέρεται να κρατήσει την αγάπη; Αυτός πάντως ναι. Κι αυτή επίσης. Αλλά δεν ήξεραν πως.
Ήταν παντρεμένοι σε πείσμα της δοξασίας που θεωρεί τον γάμο –οδοστρωτήρα μιας σχέσης. Πριν παντρευτούν ήταν, φυσικά, ερωτευμένοι. Έβλεπαν τα υπόλοιπα ζευγάρια και γελούσαν από οίκτο –αυτοί ποτέ δεν θα καταντούσαν έτσι. Γελούσαν από αυτοπεποίθηση. Μετά παντρεύτηκαν και δεν γελούσαν πια.
«Πως πέρασες σήμερα;»
«Χαζές δουλειές –όλο τα ίδια και τα ίδια. Έχουμε γίνει εξπέρ στο να κάνουμε τα πάντα, αργότερα και ακριβότερα από ότι προβλεπόταν».
«Καλά, παντού έτσι γίνεται. Θα πάμε για φαγητό;»
«Θα κάνουμε τίποτα το βράδυ;»
«Σε πήρε κανένας τηλέφωνο;»
«Καλύτερα. Δεν θέλω να δω κανέναν απόψε. Έχω ψοφήσει».
«Κι εγώ. Λες να έχει τίποτα η τηλεόραση; Σιγά μην έχει! Να πάρουμε κανένα dvd».
«Έχω λίγη δουλειά, κάτι προτάσεις που πρέπει να φτιάξω για την αυριανή παρουσίαση».
«Έχω να ξυπνήσω νωρίς γιατί πρέπει να προετοιμάσω μια συνάντηση».
«Καλύτερα νωρίς. Βρίσκεις και πιο εύκολο παρκάρισμα».

Οι ώρες που περνούσαν στις δουλειές τους ήταν πολλές. Οι περισσότερες της ημέρας. Αποβλάκωση. Ενίοτε και αποκτήνωση. Όμως εκείνη τη μέρα είναι κάπως διαφορετική. Κατά το μεσημέρι πέρασε ένας κολλητός του, που έτυχε να έχει κάποια ραντεβού στο κέντρο. Η δουλειά είχε κόψει, υπήρχε χρόνος για μια μπύρα. Γιατί όχι; Δεν γίνονται κάθε μέρα αυτά. Σκέφτηκε.
Συναντήθηκαν στο κοντινότερο καφέ, κάθισαν έξω γιατί είχε ήλιο, χάζεψαν τους περαστικούς. Έτυχε να περνάνε κάποιες πιτσιρίκες –ο κολλητός του έκανε νόημα.
«Καλές ε; Και που να καλοκαιριάσει κιόλας!»
Συμφώνησε. Βαριόταν να χαζεύει γυναίκες γιατί καμιά δεν συγκρινόταν με τη δικιά του. Δεν ήταν θέμα εξωτερικής εμφάνισης –σίγουρα υπήρχαν γυναίκες πιο όμορφες. Πιο προκλητικές, πιο εντυπωσιακές. Και λοιπόν; Που είναι η οικειότητα; Που είναι η κατανόηση; Που είναι το δικό σου σπίτι; Εκεί που βγάζεις τα παπούτσια σου, ξαπλώνεις στον καναπέ κι ο χώρος δίπλα σου δεν είναι άδειος γιατί υπάρχει εκείνη. Εκεί που ξυπνάς το βράδυ και αναπνέει δίπλα σου –ξανακοιμάσαι σίγουρος, όλα είναι εντάξει. Τα καλλυντικά της στον καθρέφτη του μπάνιου –γκρινιάζεις που δεν έχει μείνει καθόλου χώρος για την ξυριστική σου μηχανή, αλλά χαίρεσαι που βρίσκονται όλα εκεί. Όταν έφυγε κάποτε, για ταξίδι, είδες τον καθρέφτη άδειο -το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες ήταν να τον σπάσεις, να κόψεις τις φλέβες σου. Μετά θυμήθηκες πως σε δυο μέρες θα ερχόταν πίσω.
«Δε σε βλέπω να ενθουσιάζεσαι με τα κοριτσάκια που κυκλοφορούν».
«Έχεις δίκιο. Δεν.»
«Ανησυχητικό αυτό. Να το προσέξεις. Σε γιατρό έχεις πάει;»
«Κοίτα να δεις … εντάξει, κυκλοφορούν μια χαρά γυναίκες. Μια χαρά δηλαδή, όταν τις βλέπεις από μακριά. Όμως, αν πλησιάσουν με ξενερώνουν. Δεν θέλω πάρε δώσε μαζί τους, δεν αξίζει τον κόπο».
«Σιγά μωρέ! Δηλαδή, θα σε χάλαγε ένα πήδημα;»
«Ναι. Απολύτως. Ποιος ο λόγος; Έχω αυτό που θέλω, γιατί να τραβηχτώ με κάτι που δεν θέλω;»
«Για ανανέωση;»
«Κάτσε –μιλάμε για πήδημα με άλλη γυναίκα ή για spa στην Ελβετία;»
Ο άλλος κουνάει το κεφάλι επιτιμητικά. Κι αυτός χαμογελάει αδιάφορα. Είναι τόσο κακό να θέλεις τη γυναίκα σου;
«Πως τα πάτε μεταξύ σας;»
«Μια χαρά στις διακοπές, χάλια τον υπόλοιπο καιρό. Γυρίζουμε στο σπίτι αλλά στην ουσία έχουμε ξεμείνει στις δουλειές μας και φροντίζουμε να μην ενοχλεί ο ένας τον άλλο. Συγκατοίκηση έχουμε καταλήξει».
«Παλιά δεν ήταν έτσι»
«Παλιά δεν ήμασταν παντρεμένοι».
Άσχημη παραδοχή από κάποιον που κορόιδευε τα υπόλοιπα παντρεμένα ζευγάρια –«εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς και ποτέ δεν πρόκειται να γίνουμε σαν αυτούς».

Αυτή, τον σκέφτεται. Δουλεύει μηχανικά και προσπαθεί να βρει τι είναι σωστότερο να κάνει. Τον βλέπει να βαριέται κι αυτό της προκαλεί ανασφάλεια. Μια αδιαφορία πάνω στα έπιπλα, κάθε απόγευμα –αυτό δεν είναι καλό. Θέλει να κάνουν πράγματα μαζί, διασκεδαστικά πράγματα, ενδιαφέροντα πράγματα, μαζί. Πρέπει να του προτείνει. Αλλά είναι τόσο κουρασμένη! Μπερδεμένη με τη δουλειά της και μπερδεμένη στη δουλειά της. Δεν μπορεί να χαλαρώσει. Να σκεφτεί. Αλλά πρέπει –και για τους δύο.

«Πες στην αγάπη πως θα πας μέχρι το Junior’s Deli στην Λεωφόρο Flatbush του Μπρούκλιν να πάρεις ένα τσισκέικ, και αν η αγάπη μείνει, θα το μοιραστείτε. Η αγάπη θα μείνει».

Είναι Σάββατο μεσημέρι -χαζεύουν βιτρίνες. Αυτός βαριέται, εκείνη όχι. Θα καθίσουν κάπου κεντρικά, θα πιούν κρασί μαζί με το φαγητό, θα ζαλιστούν. Μετά θα επιστρέψουν σπίτι –απόγευμα χωρίς καμιά υποχρέωση. Η ώρα που τα ζευγάρια βρίσκουν τον εαυτό τους. Μπορεί να είναι τετριμμένο αλλά λειτουργεί. Απογευματινός καφές κοιτάζοντας την Κυριακή. Όχι ακόμα, μένει το Σάββατο βράδυ –κάποια βόλτα με φίλους, διασκέδαση ίσως. Χαζεύουν το φως της κολώνας που ανάβει έξω από το παράθυρό τους.
«Ας μείνουμε μέσα. Δεν έχω όρεξη»
«Ούτε εγώ. Σκέφτηκα να πεταχτώ μέχρι το περίπτερο για σοκολάτες και να τις τσακίσουμε πίνοντας ρούμι. Είσαι;»
Είναι.

Κυριακή μιζέρια. Ποδόσφαιρο. Μόνος ή με φίλους. Μεσημεριανό φαγητό –πάντα με φίλους. Που είναι η μιζέρια; Στο ότι η ώρα περνάει. Μαζεύονται αγχωμένοι κάτω από τα σκεπάσματα, έχουν ήδη αργήσει για την επόμενη εργάσιμη μέρα. Πως χάθηκε αυτό το Σαββατοκύριακο; Που χάθηκε; Αναρωτιούνται. Κάνουν λάθος, δεν χάθηκε απλά πέρασε. Χρειάζονται περισσότερο χρόνο κι ο χρόνος δεν τους χρειάζεται για να περάσει. Τους έχει γραμμένους κανονικά, αδιαφορώντας για τις ανάγκες τους. Σκέφτονται πως το να είσαι παντρεμένος σημαίνει πως ξοδεύεσαι στις υποχρεώσεις. Σκέφτονται πως θα έπρεπε να είναι διαφορετικά, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι΄αυτό. Μετά σκέφτονται την επόμενη μέρα στη δουλειά που είναι πάντα άσχημη γιατί οι Δευτέρες κουβαλάνε ότι περίσσεψε από την προηγούμενη βδομάδα και μάλιστα με τόκο. Κι έτσι κοιμούνται χωριστά στο ίδιο κρεβάτι.

«Πες στην αγάπη ότι θέλεις ένα ενθύμιο και κόψε μια τούφα από τα μαλλιά της, Κάψε τα μαλλιά στον φούρνο της γειτονιάς σου, ανακατεμένα με σύμβολα γιν/γιανγκ από τρεις μεριές. Κοίτα βορειοδυτικά. Μίλα γρήγορα, όσο καίγονται τα μαλλιά, σε μια πειστικά εξωτική γλώσσα. Πάρε τις στάχτες από τα καμένα μαλλιά και φτιάξε ένα μουστάκι στο πρόσωπό σου με αυτές. Βρες την αγάπη. Πες της πως είσαι κάποιος άλλος –καινούργιος. Θα μείνει.»

Συζητάνε συχνά. Όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελαν –αλλά συζητάνε. Κουβεντιάζουν για τις διακοπές τους, έχουν καταλήξει να ορίζουν τη ζωή τους όπως οι διαρρήκτες. «Θα κάνω δεκαπέντε μηνάκια στη στενή μέχρι να βγω πάλι στην πιάτσα για κανένα τρίμηνο, καθαρός, άνετος κι ωραίος». Στην αναγωγή δεν βγαίνει θετικό άθροισμα. Έντεκα μήνες πηξίματος για ένα μήνα ζωής –πιο συχνά ανεβαίνουν οι φάλαινες στην επιφάνεια για ν΄αναπνεύσουν. Ποιο είναι το πρόβλημα; Πως γερνάνε, βαραίνουν, νυστάζουν γρήγορα. Πιο γρήγορα απ΄ότι παλιά. Το βλέπουν ήδη, έρχεται η μέρα που θα πάνε διακοπές σε ακριβό ξενοδοχείο και θα κοιτάζουν τη θάλασσα. Έρχεται η μέρα που η δουλειά θα είναι πιο ενδιαφέρουσα από τις διακοπές –και η μέρα εκείνη δεν θα είναι καινούργια μέρα.

Οι φίλοι πιστεύουν γι΄αυτούς πως είναι ταιριαστό ζευγάρι. Είναι. Από την πρώτη στιγμή έδεσαν και, με τα χρόνια απέκτησαν κοινά χαρακτηριστικά. Ταιριαστό ζευγάρι –και να μην ήταν, έγιναν. Οι φίλοι πιστεύουν γι΄αυτούς πως είναι ευτυχισμένοι. Είναι. Και δεν είναι. Τι είναι ευτυχία; Να ζεις με τον άνθρωπο που γουστάρεις. Είναι. Μαζί κι ευτυχισμένοι. Να περνάς καλά με τον άνθρωπο που γουστάρεις. Δεν περνάνε καλά. Ή, αν αυτό είναι το «καλά» -μοιάζει τόσο συμβατικό, λίγο, μίζερο. «Σπίτι έχετε, δουλειά έχετε, αυτοκίνητο έχετε –τι σας λείπει;» «TULIP μας λείπει». Το καλύτερα, το τέλεια, το ανεπανάληπτα που πάντα επαναλαμβάνεται –αυτά δεν έχουν κι αυτά τους λείπουν. Σαν παιδιά που κλειδώθηκαν κατά λάθος μέσα στο παιχνιδάδικο και δεν ξέρουν τι να πρωτοδιαλέξουν. Γιατί, κάποια στιγμή θα τους πάρουν χαμπάρι και θα τους διώξουν –έτσι είναι τα πράγματα.

«Ξύπνα την αγάπη στη μέση της νύχτας. Πες της ότι ο κόσμος πήρε φωτιά. Άνοιξε το παράθυρο και κατούρα απέξω. Γύρνα ήρεμος στο κρεβάτι και διαβεβαίωσε την αγάπη πως όλα θα πάνε καλά. Αποκοιμήσου. Η αγάπη θα είναι εκεί το επόμενο πρωινό»

Έχουν δικούς τους κώδικες, μικρές πόρτες που πρέπει να σκύψεις για να περάσεις. Τα χρησιμοποιούν όλα αυτά όταν βλέπουν πως η κατάσταση γίνεται απροχώρητη. Διασκεδάζουν τότε, βγάζοντας πολύχρωμα γυαλάκια από τις τσέπες τους γιατί ξέρουν πως τα διαμάντια είναι αυτό ακριβώς –γυάλινες πέτρες που φιλτράρουν το φως και αν το πιστέψεις έτσι είναι. Αποφεύγουν τότε να συγκρίνουν με το παρελθόν γιατί πάντα το παρόν βγαίνει ζημιωμένο. Εντάξει, υπάρχει μια αδικία εδώ –το παρελθόν γυαλίζει και το παρελθόν είναι λείο, λουστραρισμένο, βιτρινάτο –αλλά το παρελθόν δεν σου δίνει τόπο να πατήσεις. Επειδή είναι λείο –κατάλαβες; Πέρασε –ξεκόλλα, φτιάξε την ημέρα –μην δυσανασχετείς που δεν είναι ίδια με τότε.
«Θυμάσαι;»
«Θυμάμαι»
«Τι άλλαξε;»
«Τίποτα»
«Και γιατί δεν είναι ίδια με τότε;»
«Γι΄αυτό ακριβώς, γιατί τίποτα δεν άλλαξε».

Θα κοιταχτούν σίγουροι στο τέλος της μέρας. Βλέπεις, τίποτα δεν πάει καλά γιατί τα πάντα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Αλλά εκείνος εξακολουθεί να υπάρχει κι εκείνη υπάρχει επίσης –ο κόσμος εξακολουθεί να αρχίζει και να τελειώνει στα πόδια τους. Και επειδή αυτοί ορίζουν το παιχνίδι, είναι σίγουροι πως όλα γίνονται με τη σειρά που αυτοί αποφάσισαν. Αρκεί να θυμούνται ότι αυτοί ορίζουν το παιχνίδι.
Δεν ξέρουν αν «η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους», αλλά δεν τους νοιάζει κιόλας. Γιατί, στην τελική ανάλυση, οι θεωρίες δεν ζουν έξω από τους ανθρώπους και οι άνθρωποι πρέπει να θυμούνται πως όλα είναι εκεί έξω, τους περιμένουν. Και είναι μέρα επειδή αυτοί το λένε ή νύχτα γιατί έτσι το αποφάσισαν, κάνει ζέστη γιατί αυτό θέλουν ή κρύο γιατί μπέρδεψαν τους διακόπτες. Έτσι ακριβώς κοιμούνται και ξυπνάνε, προχωράνε ή σταματάνε αλλά πάντως πηγαίνουν.

«Όταν δυο άνθρωποι ερωτεύονται, η μαγεία τους κατακλύζει ορμητικά. Η μαγεία είναι, εντελώς φυσιολογικά, παρούσα –εκεί. Έχουμε την τάση να τρέφουμε αυτή τη δωρεάν μαγεία χωρίς να κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια για να δημιουργήσουμε καινούργια. Και ένα πρωί ξυπνάμε για να ανακαλύψουμε πως η μαγεία έχει χαθεί. Αγωνιζόμαστε να τη φέρουμε πίσω, αλλά συνήθως είναι πολύ αργά, γιατί την έχουμε εξαντλήσει. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δουλέψουμε σαν κολασμένοι για να δημιουργήσουμε κι άλλη μαγεία, από την αρχή. Είναι δύσκολη δουλειά, αλλά αν θυμηθούμε πως γίνεται, θα αυξήσουμε σημαντικά τις πιθανότητες που θα κάνουν την αγάπη να μείνει».

Υ.Γ.: Ο τίτλος και οι ενδιάμεσες σκέψεις ανήκουν αποκλειστικά στον Τομ Ρόμπινς.

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως