"Πες στις γυναίκες οτι φεύγουμε"

Οι Grinderman μιλάνε για το πρώτο single που θα κυκλοφορήσει –από τον δίσκο με τίτλο το όνομά τους. Το single έχει τίτλο «Get it on»:

«Αυτό το πράγμα τραγουδιέται ακουμπώντας σε λούπες από μαντολίνο κι έχει βασιστεί σε μια κρυφή μελωδία με λαγούτο του 11^ου αιώνα», ρίχνει την πρώτη μπαλιά ο Ellis.

«Του 12^ου αιώνα», υπολογίζει ο Casey.

«Είναι ένας θρήνος για τον μεσσιανικό rock ‘n’ roll ήρωα», λέει ο ανανεωμένος Cave, «και ξεκινάει, φυσικά, με μια ξεκάθαρη δήλωση προθέσεων».

«Ποντίκια, σκυλιά, μπαμπουίνοι, ύαινες», λέει ο Marty.

«Ναι, εντάξει, για μένα όλοι οι εχθροί της έμπνευσης παίρνουν μορφές ζώων», εξηγεί ο Cave, «είναι όλα γύρω μας … και φυσικά, μέσα μας».

«Από όλες τις λούπες που σας έστελνα, αυτή ήταν η πρώτη που πραγματικά ούρλιαζε για να χρησιμοποιηθεί», μουρμουρίζει ο Ellis, από τη μαύρη τρύπα της γενειάδας του.

«Ναι, γιατί αλέθει (grinds) τα πάντα … τα ισοπεδώνει …», μουγκρίζει ο Sclavunos.

Οι Grinderman έβγαλαν αυτό το τραγούδι σε 45άρι δισκάκι και περιορισμένα αντίτυπα –ήταν το πρώτο βινύλιο που αγόρασα, εδώ και 10 χρόνια. Είχα ακούσει ήδη το τραγούδι, ας είναι καλά ο marquee που ψάρεψε τη σελίδα τους στο myspace –αλλά γούσταρα να έχω το συλλεκτικό βινύλιο, για χάρη του παλιού κακού καιρού.

Τον Φεβρουάριο του 2006, τα τέσσερα μέλη των Grinderman κλείστηκαν στα London's Metropolis Studios για έναν πενθήμερο μαραθώνιο ηχογραφήσεων. Το αποτέλεσμα ήταν μπόλικες ώρες ακατέργαστου υλικού.

Τον Απρίλιο του 2006, οι Grinderman πέρασαν μια βδομάδα με τον παραγωγό Nick Launay, στα στούντιο της RAK. Ξαναδούλεψαν το υλικό, κατέληξαν σε 13 τραγούδια και επέστρεψαν στα Metropolis για την τελική μίξη.

Warren: «Θέλαμε να είναι κάτι πραγματικά ανοιχτό, κάτι απελευθερωτικό. Πήγαμε σε μέρη που, σε κανονικές συνθήκες, δεν θα πηγαίναμε … και προσπαθήσαμε να το τραβήξουμε ακόμα πιο μακριά …»

Marty: «Με τον Nick να παίζει κιθάρα, αλλάζει όλη η δυναμική»
Warren: «Ο Launay μαζεύει όλους τους καλούς ήχους. Δεν θέλαμε να υπάρχουν εμπόδια ανάμεσα στον ήχο της μπάντας και την παραγωγή και ο Launay ήταν τέλειος σε αυτό.»

Jim: «Το όνομα Grinderman (Μυλωνάς) έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα στο συγκρότημα. Περιγράφει τη μουσική που κάνουμε, περιγράφει αυτό που κάνουμε. Αλέθουμε».

Το αποτέλεσμα της διαδικασίας σύνθλιψης διαφορετικών μουσικών ειδών ανάμεσα στις μυλόπετρες των Grinderman ήρθε στα χέρια μου σε μορφή cd. Είχα δει τα σημάδια στην τελευταία συναυλία του ακουστικού σχήματος που έφερε μαζί του ο Cave στον Λυκαβηττό –αυτό το σχήμα είναι, στην ουσία, οι Grinderman. Είχα ακούσει τις μεταλλικές εκτελέσεις των τραγουδιών που λειτουργούσαν όπως οι μπίλιες του φλίπερ –χτυπώντας σε ασύγχρονα ακόρντα, ξεχασμένα από την εποχή των Birthday Party, χαράζοντας διαγώνια αυλάκια στην περίοδο των Bad Seeds και καταλήγοντας σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Είχα σκεφτεί τότε πως για τον Cave ίσχυε το «μια φορά ρεμάλι –για πάντα ρεμάλι». Υπήρχαν όλες οι προειδοποιήσεις –αλλά και πάλι απροετοίμαστος πιάστηκα από το cd των Grinderman. Γιατί;

Σκέψου τι έπαθαν αυτοί που έβαλαν για πρώτη φορά στο πικάπ τους, το «Disraeli gears» των Cream! Ή το «Born to run» του Bruce Springsteen, το «True mask Replica» από τον Captain Beefheart, το «Electric ladyland» του Jimi Hendrix το "Nadir's big change" του Peter Hammill! Δεν μπορείς να πεις πως όλοι αυτοί δεν ήταν προετοιμασμένοι! Όπως και δεν μπορείς να ισχυριστείς πως αν βάλεις το δάχτυλο στην πρίζα δεν θα σε τινάξει το ηλεκτρικό ρεύμα –σωστά;

Το ξέρεις, το περιμένεις, το υπολογίζεις αλλά και πάλι παθαίνεις ηλεκτροπληξία –αυτό ακριβώς είναι η πρώτη δουλειά των Grinderman. Και επειδή κανέναν από τους παραπάνω δίσκους δεν αγόρασα όσο ακόμα το βινύλιό του ήταν ζεστό, επειδή ήξερα απέξω τα τραγούδια πριν πάρω τους δίσκους, άρα καταλάβαινα τον ηλεκτρισμό που κυλούσε στα αυλάκια τους –αλλά ΔΕΝ ΜΕ ΤΙΝΑΖΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ, γι΄αυτό ακριβώς είμαι ευγνώμων στους Grinderman που με αξίωσαν να ζήσω το φαινόμενο «όρθια μαλλιά, ορθάνοιχτα μάτια –κοκαλωμένος» από πρώτο χέρι. Και για πρώτη φορά.

«Πρέπει να σηκωθώ και να ξαναπέσω για να αρχίσω πάλι από την αρχή», λέει ο Cave, ενώ οι μουσικοί φαίνονται να κουρδίζουν ακόμα –στο ξεκίνημα του «Get it on». Θυμάσαι τι είπε παραπάνω; «Το κομμάτι ξεκινάει με μια ξεκάθαρη δήλωση προθέσεων», ποιο ξεκάθαρη δεν θα μπορούσε να γίνει. Αλλά γιατί το κυκλοφόρησαν σε 45άρι βινύλιο; Μάλλον γιατί έτσι ξεκίνησαν όλα –«στην αρχή». Φαζαρισμένες κιθάρες που έμπαιναν σε λάθος στιγμή, παραμόρφωση όσο δεν παίρνει και ακατέργαστες κραυγές, πολύ πριν ο τραγουδιστής μάθει να τραγουδάει. Οι Grinderman πάνε πίσω –όχι γιατί στέρεψαν από έμπνευση (άλλωστε το διπλό ‘Abbatoir Blues/ Lyre of Orpheus’ ήταν ότι πιο ολοκληρωμένο κυκλοφόρησαν οι Bad Seeds την τελευταία δεκαετία) κι όμως οι Grinderman αποφασίζουν να πάνε πίσω, γιατί κάτι ξέχασαν εκεί κάτω, κάτι άφησαν και επιστρέφουν για να το μαζέψουν. Να το μαζέψουν και να το αλέσουν –όπως λένε.

Δεν σου έχει έρθει ποτέ η διάθεση να γυρίσεις στα στέκια που σύχναζες όταν ήσουν πιτσιρικάς; Να αράξεις με την παρέα και να κάνετε μαλακίες, να τραγουδήσετε για τις εποχές που σας έδερνε η αγαμία –«Είδα ένα κορίτσι μέσα στο πλήθος/ έτρεξα, φώναξα/ της ζήτησα να πάμε βόλτα μαζί/ αλλά είπε πως δεν ήθελε./Της διάβασα Έλλιοτ της διάβασα Γέιτς/, έκανα τα πάντα για να μείνω έξω, αργά/ έφτιαξα τα κάγκελα στην αυλή της/ αλλά ακόμα δεν ήθελε./ Της αγόρασα μια ντουζίνα κατάλευκα περιστέρια/ της έπλυνα τα πιάτα με πλαστικά γάντια/ την είπα ‘γλυκιά μου’ και ‘αγάπη μου’/ αλλά ακόμα δεν ήθελε./ ΓΑΜΩΤΟ!» (No pussy blues).

Να μιλήσεις για το τέλειο κορίτσι που, για πάντα θα κυκλοφορεί σαν φάντασμα στα όνειρά σου -«Νομίζω πως άκουσα ένα μωρό να κλαίει/ όσο σκεφτόμουν την Ηλεκτρική Αλίκη που περνούσε/ με κάνει να νιώθω πάλι σαν μικρό παιδί/ όσο σκέφτομαι την Ηλεκτρική Αλίκη σε μια ασημένια βροχή» (Electric Alice)

Να φρικάρεις με όσα γίνονται γύρω σου, με πολέμους και αίματα στις ειδήσεις, αλλά τώρα που είσαι με την παρέα –για το μόνο που θέλεις να μιλήσεις να είναι η καθημερινή σου φρίκη –όχι η παγκόσμια -«Ένα παιδί πεσμένο στο γκαζόν/ οι γείτονές του στο τηλέφωνο/ ο τηλεφωνητής ρωτάει ‘Τι έγινε;’/ ‘Σας παρακαλώ κύριε, πείτε μου τι έγινε;’/ ‘Το παιδί είναι πεσμένο στο γκαζόν/ μου έσπαγε τα νεύρα τόσον καιρό/ γιατί οδηγούσε το ποδήλατό του στο γκαζόν/ τώρα είναι πεσμένο στο γκαζόν’/ Θα με αγγίξει κάποιος;/ Σας παρακαλώ, ας με αγγίξει κάποιος!/ Γλυκιά μου ας πάμε ένα ταξίδι μέχρι τον ΑΡΗ» (Honey bee –let’s fly to Mars).

Να παραδεχτείς ότι τελικά, έχεις γαμήσει τη ζωή σου και εκείνη η γυναίκα σε κουμαντάρει ακόμα -όσο κι αν το σιχαίνεσαι -«Σε είδα να περπατάς στο δρόμο/ σε φώναξα από το παράθυρο αλλά δεν με άκουσες/ σε περίμενα να έρθεις πάλι σε μένα./ Δεν σε χρειάζομαι για να με ελευθερώσεις./ Γιατί κάθε φορά που σε βλέπω, αρρωσταίνω/ και κάθε φορά που σε σκέφτομαι, αρρωσταίνω/ και κάθε φορά που σε ονειρεύομαι, αρρωσταίνω/ και κάθε φορά που κλαίω για σένα, αρρωσταίνω./ Δεν σε χρειάζομαι για να με ελευθερώσεις./ ΕΝΤΑΞΕΙ ΛΟΙΠΟΝ! Ελευθέρωσέ με.» (I don’t need you –to set me free).

Κι όταν περισσεύει το ποτό, να κλάψεις για τον πατέρα σου -«Ο μπαμπάς μου ήταν αστροναύτης/ αυτό μου έλεγαν συνέχεια/ ο μπαμπάς μου έφυγε μακριά πολύ νωρίς/ τώρα ζει στο φεγγάρι». (Man in the moon)

Αλλά γιατί όλα αυτά; Τι ανάγκη έχεις να λιώσεις με τους φίλους σου, να θυμηθείς κάθε δυστυχία της ζωής σου, να αναπολήσεις τις ήττες σου; Γιατί αυτοί οι τύποι γύρισαν πίσω τις ζωές και τις μουσικές τους; Λένε -«Είμαστε άρρωστοι και κουρασμένοι/ από αυτή την απαρηγόρητη αυτό-εξυπηρέτηση./ Το μόνο που θέλαμε ήταν ένας συναινετικός βιασμός για το απόγευμα/ και λίγο ακόμα από το ίδιο για το βράδυ./ Είμαστε επιστήμονες/ κάνουμε γεννετικά πειράματα,/ αφήνουμε τη θρησκεία/ στους ψυχοπαθείς και τους φανατικούς,/ αλλά είμαστε κουρασμένοι/ δεν έχουμε τίποτα για να πιστέψουμε,/ είμαστε χαμένοι./Πες στις γυναίκες οτι φεύγουμε» (Go tell the women we are leaving)

Οι φίλοι μου το ξέρουν πως ο Nick Cave πήγαινε παράλληλα με τη δική μου ζωή . Εντάξει, μου ρίχνει κάποια χρονάκια αλλά δεν τρέχει τίποτα. Τον είχα δει να σέρνεται απορημένος, όταν εγώ δεν ήξερα που πατάω. Τον άκουσα να απογοητεύεται από γυναίκες όταν εγώ κατέστρεφα συστηματικά τις προοπτικές μου. Τον είδα καλοβολεμένο οικογενειάρχη μπροστά σε ένα πιάνο, όταν, επιτέλους κατάφερα να φέρω τη δική μου ζωή σε μια ρότα. Τον άκουσα πρόωρα γερασμένο από τη ρουτίνα, όταν εγώ αναρωτιόμουν αν θα καταντήσω έτσι. Και τον πέτυχα –στις δυο τελευταίες του συναυλίες, όταν έψαχνε να βρει από πού την κοπανάμε. Ε, τώρα το βρήκε ο γαμημένος!

Το βρήκε και το ονόμασε Grinderman –γιατί σκοπεύει να αλέσει ότι κουβαλάει στο κεφάλι του κι ας έρθουν οι υπόλοιποι να ζυμώσουν φρέσκο ψωμί με το μπαγιάτικο αλεύρι του -«Είμαι ο Grinderman/ στην ασημένια βροχή/ στο χλωμό φως του φεγγαριού/ είμαι ανοιχτός μέχρι αργά./ Ναι, είμαι ο Grinderman/ εφτά μέρες τη βδομάδα/ με κάθε τρόπο που μπορώ». Και το ηλεκτρικό βιολί γίνεται ηλεκτρικό μπουζούκι στα χέρια του μάγου, η rhythm section έρχεται κατευθείαν από τα στούντιο της Electra, μετά το τέλος της ηχογράφησης του «L.A. Woman», ο δικός μου παίζει κιθάρα σε πλυσταριό –πίσω στο 80κάτι, αλλά για όλα αυτά ας μιλήσει ο marquee που είναι ειδικός. Εγώ μόνο να ακούω και να γουστάρω –μέχρι εκεί κατέχω. Άσε που είμαι και βιαστικός, γι’ αυτό σου λέω -περίμενε λίγο ρε Αρχηγέ, πάω να πω στις γυναίκες ότι «εμείς φεύγουμε» κι έρχομαι πίσω σου. Περίμενε ρε!

Grinderman είναι οι παρακάτω:

Nick Cave - vocals, electric guitar, organ, piano
Warren Ellis - electric bouzouki, Fendocaster, violin, viola, acoustic guitar, backing vocals
Martyn Casey - bass, acoustic guitar, backing vocals
Jim Sclavunos - drums, percussion, backing vocals

While everything is quiet and easy
Mr. Grinder can have his way...
Memphis Slim, 1941

Υ.Γ.: Φυσικά, το ποστ είναι αφιερωμένο στον marquee de mud που προσπάθησε μάταια να με προειδοποιήσει για τον επερχόμενο τυφώνα, γράφοντάς μου μέχρι και τα demo των Grinderman και σε όλους τους παλιόγερους που γνωρίζω (φρικιό με τον Άσσο μπαστούνι -για σένα λέω).

Posted in: Κολλήματα