Κάτι να συμβαίνει

Υπάρχει κάτι που λέγεται «φασισμός της καθημερινότητας». Αυτό το κάτι συνοψίζεται στη ρήση «ή μαζί μας ή εναντίον μας» -στην τεχνητή δημιουργία ενός δίπολου, όπου καθένας τοποθετείται στα πλαίσια της πλατφόρμας «άσπρο-μαύρο» και στοχοθετείται ενίοτε.
Ανάλογη με την αποδοχή του σκοπού είναι και η κατακραυγή για την διαφορετική άποψη. Και ανάλογη με την κατακραυγή είναι και η πιθανότητα εμφάνισης χαφιέδων (οι οποίοι καταγγέλλουν εξοργισμένοι τη διαφορετικότητα) ή προβοκατόρων (οι οποίοι δημιουργούν πλαστές καταστάσεις, προκειμένου να τις καταγγείλουν αμέσως μετά).

Μιλάω για την περίπτωση της Αμαλίας καθώς και για την κινητοποίηση που ακολούθησε μετά τον θάνατό της. Χρειάζεται να διαβάσετε λέξεις συμπάθειας, δηλώσεις συντριβής; Χρειάζεται να πω, πόσο άδικα ήταν όλα αυτά που της συνέβηκαν; Εντάξει, τα είπαν άλλοι καλύτερα από εμένα και συμφωνώ απόλυτα μαζί τους.
Όσο ζούσε η Αμαλία, υπήρξαν κάποιοι ανώνυμοι χαφιέδες που έτρεχαν στο blog της για να επισημάνουν πως τα Καπέλα στα Φώτα, οι funel κι εγώ δεν ξέρω ποιοι άλλοι –δεν είχαν πάρει θέση στο όλο θέμα. Δεν είχαν εκφράσει τη συμπαράστασή τους, δεν είχαν αναθεματίσει, δεν είχαν τοποθετηθεί σαν κυβερνητικοί εκπρόσωποι κάτω από τα σχόλια του Αβραμόπουλου και του Παπανδρέου. Δεν θέλω να πω ότι όσοι σχολίαζαν στα ποστ της Αμαλίας έκαναν όλα τα παραπάνω (εκτός από τους πολιτικούς –σωστά;) Αυτό που λέω είναι πως ο καθένας έχει δικαίωμα να σχολιάζει όπου θέλει και να λέει τη γνώμη του. Κι αυτό δεν είναι, ούτε "γενικά" καλό, ούτε "γενικά" κακό.
Αλλά το παιδάκι που τραβάει τη φούστα της δασκάλας -«κυρία, κυρία, ο Γιωργάκης δεν έγραψε τα μαθήματά του» -είναι ένα μαλακισμένο και ενοχλητικό παιδάκι. Κι όταν το παιδάκι μεγαλώσει και κάνει ακριβώς τα ίδια σε δημόσιους χώρους είναι ένας προβληματικός ενήλικος με ψυχολογικά προβλήματα. Τέτοια άτομα, συνήθως εξελίσσονται σε χαφιέδες στους εργασιακούς χώρους και σε αγανακτισμένους τραμπούκους –έτοιμους να συμμετάσχουν στο πρώτο λιντσάρισμα που θα εμφανιστεί. Κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία, ζητάνε την καταδίκη των άλλων –γιατί; Για προσωπική ευχαρίστηση; Για να ικανοποιήσουν κάποιο διεστραμμένο αίσθημα δικαιοσύνης; Από καθαρό κόμπλεξ; Δεν ξέρω.

Όταν έγινε η κίνηση διαμαρτυρίας στα blogs, μετά τον θάνατο της Αμαλίας –ο ίδιος κομπλεξικός ή κάποιος άλλος (λίγη σημασία έχει) αποφάσισε να φτιάξει κάποια όμορφη προβοκάτσια. Πήρε ένα ποστ, άλλαξε μια λέξη και δημιούργησε κάποια σιχαμένη περιύβριση της νεκρής. Έβαλε και κάποια σχόλια από κάτω –επιλεκτικά (μάλιστα, πετσόκοψε ένα από τα σχόλια για να ταιριάζει καλύτερα στους σκοπούς του) και χαφιέδισε το γεγονός που ο ίδιος δημιούργησε. Τι έχεις να πεις γι΄αυτό;
Ανοίγω παρένθεση –έχω σχολιάσει σε διάφορα ποστ τους λόγους μη συμμετοχής μου στην όλη κίνηση και δεν βλέπω τον λόγο να απολογηθώ ξαναγράφοντας τους εδώ –κλείνω την παρένθεση.

Υπολογίζω πως ανάλογη τρομοκρατία καλυμμένη κάτω από τον μανδύα της πλειοψηφίας –θα υπάρξει στην περίπτωση που το θέμα Τσιπρόπουλου πάρει διαστάσεις. Πολλοί ήταν αυτοί που έβαλαν μπάνερ στη σελίδα τους διαμαρτυρόμενοι για τη φίμωση των blogs. Εγώ πάλι –όχι. Δεν κρίνω τις πράξεις των άλλων, δεν θεωρώ ότι κάνουν λάθος ή κάτι παρόμοιο. Απλά έχω διαφορετική άποψη.
Πιστεύω πως μια κινητοποίηση σχετικά με την αθώωση του Τσιπρόπουλου, με το επιχείρημα οτι αυτός δεν παρέβη τον νόμο περί «συκοφαντικής δυσφήμισης» -δεν θα έχει μεγάλη τύχη. Ο συγκεκριμένος νόμος, όπως τον διάβασα σε σχετικό μέιλ του Τσιπρόπουλου, όριζε σαφώς πως οποιοσδήποτε ασκεί συκοφαντική δυσφήμιση ή εξυβρίζει μέσω διαδικτύου τιμωρείται. Και οποιοσδήποτε συντελεί στη διάδοση της παραπάνω πράξης, είναι επίσης ένοχος. Εδώ λοιπόν, ο νόμος τιμωρεί μια ενέργεια. Και ενέργεια θεωρείται, τόσο η συγγραφή υβριστικού ή συκοφαντικού κειμένου, όσο και η ενεργοποίηση feeder που διαδίδει το σχετικό κείμενο.
Άρα, σε αυτό το πεδίο, πιστεύω πως ο Τσιπρόπουλος δεν έχει καμιά τύχη (και του το είχα γράψει σε μέιλ). Ας μην φέρει κανείς το επιχείρημα πως το ίδιο ακριβώς κάνει και το google ή το in.gr. Γιατί αυτοί μπορεί να κάνουν το ίδιο –αλλά έχουν δημιουργήσει μια αδιάτρητη νομική ασπίδα προστασίας –κι ο κάθε Τσιπρόπουλος δεν έχει τέτοια δυνατότητα.

Θέλεις να πεις πως ο νόμος είναι άδικος; Θέλεις να υποστηρίξεις πως οι νόμοι είναι φτιαγμένοι για τους οικονομικά ισχυρούς και, γι’ αυτό, καταπίνουν σα στραγάλια τους μικρούς; Μαζί σου και να το υποστηρίξω αυτό. Ας μιλήσουμε για την, μόνο κατ΄όνομα, ελεύθερη αγορά –που, στην πραγματικότητα, αποσκοπεί στον στραγγαλισμό των μικρών επιχειρήσεων και στην μονοπωλιακή κυριαρχία των οικονομικών γιγάντων. Μαζί σου.
Όμως, είναι άλλο πράγμα να καταγγέλλεις τις σκοπιμότητες ύπαρξης ενός νόμου και άλλο πράγμα να αμφισβητείς την ορθή εφαρμογή του. Ο νόμος είναι λάθος, αλλά εφαρμόζεται σωστά (κατά τη γνώμη μου πάντα) –τόσο απλό είναι.
Άρα; Τι γίνεται στην υπόθεση Τσιπρόπουλου; Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το όλο θέμα πρέπει να εστιαστεί στο κατά πόσο το επίμαχο κείμενο έθιγε (προκαλούσε οποιαδήποτε οικονομική ή ηθική βλάβη, εξύβριζε κ.λ.π.) τον Λιακόπουλο. Κατά πόσο (και αν), το επίμαχο κείμενο ήταν σατυρικό ή υβριστικό. Έχοντας διαβάσει πολλά ποστ των funel θέλω να πιστεύω πως το επίμαχο κείμενο (ή τα επίμαχα κείμενα) θα θεωρηθούν σατυρικά (όπως και είναι, άλλωστε) και η υπόθεση θα λήξει.

Αν τώρα θέλει κανείς να συζητήσουμε περί του τι θα μπορούσαμε να κάνουμε –εμείς οι bloggers, για να δημοσιοποιήσουμε την κατάσταση, έχω την άποψη πως θα έπρεπε να επικεντρωθούμε στον Λιακόπουλο. Είδα πολλούς να αναδημοσιεύουν κείμενα των funel στα blogs τους, αυτό είναι κάτι προς τη σωστή κατεύθυνση. Γιατί τελικά, ο στόχος θα πρέπει να είναι η γελοιότητα της μήνυσης και όχι η ορθή εφαρμογή του νόμου.

Και επειδή ήρθε η κουβέντα στο πρακτέο –έχω μια απορία. Γιατί οι bloggers έχουμε τόσο πρόβλημα να ξετρυπώσουμε πίσω από τις οθόνες μας; Γιατί η κίνηση της Αμαλίας δεν συνοδεύτηκε από κάποια διαδήλωση, ας πούμε; Κάποια πορεία προς το Υπουργείο Υγείας … δεν ξέρω.
Γιατί η υπόθεση Πολύδωρα (στην οποία συμμετείχα –επειδή την θεώρησα μια πρώτη επίδειξη δύναμης των bloggers) δεν βγήκε στους δρόμους –δίπλα στις διαδηλώσεις που γίνονταν εκείνο το διάστημα;
Γιατί να μην πάμε να φωνάξουμε έξω από το βιβλιοπωλείο του Λιακόπουλου; Δεν θέλουμε να γίνουν γνωστές οι θέσεις μας;
Τι είναι πιο αποτελεσματικό; Ένας βομβαρδισμός από ποστ ή μια διαδήλωση; Και στην τελική –μην το ζυγίζεις, δεν χρειάζεται. Ένας βομβαρδισμός από ποστ και μια διαδήλωση δεν είναι πιο αποτελεσματικά αν γίνουν και τα δύο μαζί –από το να γίνει μόνο ένα από τα δύο;

Από τη μικρή εμπειρία μου στον χώρο, έχω την εντύπωση πως τα ελληνικά blogs είναι χώροι με περιορισμένη αναγνωσιμότητα. Δυο –τρεις φίλοι και τέσσερις –πέντε περαστικοί (στην καλύτερη περίπτωση) μας διαβάζουν. Τι νομίζουμε δηλαδή, πως γράφουμε σε κάποιο μέσο πανελλαδικής εμβέλειας;
Η ζωή είναι εκεί έξω κι εδώ, απλά αναπαριστούμε την πραγματικότητα. Μην φτάσουμε σε σημείο να την αντικαταστήσουμε κιόλας!

Posted in: Blog off