Όταν τα blogs χτύπησαν στον ανεμιστήρα

Ήταν γνωστό (πριν ακόμα το πει ο Έκο) ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Όχι γιατί δεν γίνεται τίποτα, αλλά γιατί δεν έχει απομείνει κανένας να τις εκφωνήσει –πως σου φαίνεται αυτό; Κάτι σαν «το δέντρο που πέφτει στη μέση ενός έρημου δάσους» -κάνει θόρυβο, ναι ή όχι; Προφανώς κάνει –αλλά που το ξέρεις αφού δεν είσαι εκεί να το ακούσεις;
Τον Αύγουστο λοιπόν δεν υπάρχει κανείς –εκεί, εδώ –μόνο στα παραθεριστικά θέρετρα κυκλοφορεί κόσμος. Τρώνε κονσέρβα καλαμαράκι, βλέπουν το μελτέμι να βγάζει φύκια και σκουπίδια στην ακτή και αναστενάζουν: «τι ωραία περνάμε!» Βάζουν κι ένα θαυμαστικό στο τέλος μήπως και ψήσουν τον εαυτό τους να μην τους φέρει αντίρρηση.

Τον Αύγουστο εγώ διαβάζω blogs. Πολλά blogs –ότι κυκλοφορεί, οπουδήποτε. Όλους τους άλλους μήνες δεν προλαβαίνω –με το ζόρι διαβάζω τα blogs όσων με ενδιαφέρουν (και είναι μπόλικοι, ευτυχώς). Τον Αύγουστο χαίρομαι που η Αθήνα είναι άδεια -έχω τότε τη δυνατότητα να επιλέξω τη διαδρομή για τη δουλειά ανάλογα με τα κέφια της μηχανής μου (τι; δεν θέλεις να στρίψεις εδώ; δε γαμιέται –πάμε ευθεία!) και να ανακαλύψω τις καινούργιες τάσεις του blogging. Έτσι ακριβώς.

Τον Αύγουστο του 2005 δεν ήξερα ότι υπήρχαν blogs –ασχολιόμουν αποκλειστικά με την ευγενή προσπάθεια κατάκτησης του 5^ου, συναπτού, Champions League από τον Θρύλο (στο Football Manager). Είχα πάρει και τέσσερα διηπειρωτικά συν δύο Μουντιάλ με τη Βραζιλία και είχα αξιοποιήσει πλήρως το ταλέντο των Ντιέγκο, Ρομπίνιο, Ελάνο (άπαντες πλαισίωναν την ιστορική ομάδα του Ολυμπιακού), καθώς και του μυθικού (με την έννοια πως η ύπαρξη του οφειλόταν μάλλον σε καλοπροαίρετη φάρσα των σχεδιαστών του παιχνιδιού) Ανατόλι Τοντόροφ του Βούλγαρου εκτελεστή, που σκόραρε για πλάκα, περισσότερες από 30 φορές στη σεζόν. Μεγάλες στιγμές! Τι να κάνει τώρα ο Ανατόλι άραγε; Μάταια τον έψαχνα στις συνθέσεις ακόμα και των εφηβικών βουλγάρικων πρωταθλημάτων –μούφα ο Ανατόλι, τέλος πάντων.

Τον Αύγουστο του 2006 ανακάλυπτα πως μια σημαντική μερίδα bloggers είχε ψηλώσει ίσα με 20 πόντους την έννοια του όρου «υπεράνω». Posts αυτοθαυμασμού, κείμενα γραμμένα με σκοπό την επίδειξη των αδιαμφισβήτητων ικανοτήτων του γράφοντος (σαν τις αχρειάστες ντρίπλες που έκανε από δεξιά ο Ελάνο πριν πασάρει κι έχανε τη μπάλα). Και απαντήσεις στα λατρευτικά σχόλια με ύφος «το ξέρω πως είμαι τέλειος και γι΄αυτό έχεις καθήκον να με λιβανίζεις». Μη μου ζητήσεις ποσοστά και μην περιμένεις να σου πω ονόματα –ούτε που τα θυμάμαι άλλωστε. Μπορεί να ανήκα κι εγώ σε αυτή την κατηγορία –δεν είναι κακό ή καλό, είναι απλά ένα γεγονός. Το κάθε blog εξυπηρετεί τις ανάγκες του κατόχου του –είναι προτιμότερο να σε θαυμάζουν γιατί είσαι ο μοναδικός ποιητής που μπορείς να κάνεις ρίμα με τις λέξεις «αρχίδια» και «αποκαΐδια», παρά να επιδίδεσαι σε ακροβατικά δίπλα στην αναμμένη καφετιέρα –αυτό το τελευταίο λερώνει και τσούζει (άσε που μπορεί να σπάσεις κανένα δοχείο του καφέ και να σε πλακώσουν στις σφαλιάρες οι συνάδελφοι). Δεν είναι κατακριτέο λοιπόν να εκτονώνεις τις μύχιες επιθυμίες σου μέσα από το blog σου –αυτό λέω εγώ. Κι αυτό κάνουμε όλοι, σε τελική ανάλυση.

Τον Αύγουστο του 2007 διαπίστωσα πως μια καινούργια μερίδα bloggers εξερευνούσε ενδελεχώς τα όρια της «οικειοποίησης του χώρου». Ποιου χώρου; Άστο αυτό για αργότερα μάλλον η έννοια του «χώρου» εμφανίστηκε στη γειτονιά μετά τις «κινητοποιήσεις των bloggers». Ποιες; Αργότερα είπαμε! Διάβασα λοιπόν τις απόψεις bloggers που διαπίστωναν πως έχουμε γίνει πολλοί εδώ μέσα (που;) και καλά θα ήταν να ξεφορτωθούμε τη σκαρταδούρα (έτσι μου έκανε, θυμάμαι κι εκείνο το κωλόπαιδο ο Ανρί, όταν γελάστηκα και τον πήρα στο Θρύλο –γκρίνιαζε, λέει, γιατί είχα άλλους πέντε επιθετικούς και ανησυχούσε για το μέλλον του –άσε μας ρε Αρνί!). Και πως θα γίνει αυτό; Απλούστατο –«εμείς που το λέμε, οι ‘παλιοί’, οι ανιδιοτελώς άφθαρτοι, οι ‘εντάξει τύποι’, οι ‘γαμώ τα παιδιά’ θα απαξιώσουμε τους καινούργιους, τους ψεύτικους, τους συμφεροντολόγους». Γιατί «κουραστήκαμε, αηδιάσαμε, σιχαθήκαμε να βλέπουμε τη μικρότητα, την εμπάθεια και την ιδιοτέλεια του κάθε δημοσιοσχετίστα που ήρθε εδώ για να βγάλει γκόμενα (ή γκόμενο), να βγάλει λεφτά, να βγάλει ότι είναι να βγάλει τελοσπάντων». Μη τις γκουγκλίσεις τις φράσεις στα εισαγωγικά –δικές μου είναι, ελεύθερη απόδοση όσων κατάλαβα.

Υπάρχουν και άλλοι που διακατέχονται από επαρμένη μετριοπάθεια –γράφουν απολογητικά για τον εαυτό τους, εξηγούν τους λόγους που τους ώθησαν «αυτούς τους μικρούς και ταπεινούς» να ανοίξουν blog, τους λόγους για τους οποίους επέλεξαν συγκεκριμένο άβαταρ, συγκεκριμένη γραμματοσειρά, συγκεκριμένο χρώμα τεμπλέιτ. Σαν τη δασκαλεμένη Δήμητρα των «Απαράδεκτων», που προετοίμαζε τον λόγο της για την επιτροπή των καλλιστείων: «Μήπως, ποια είμαι εγώ; Τι αξίζω; Μπορεί να έχω τέσσερα πτυχία, να μιλάω εφτά γλώσσες άπταιστα και να διαθέτω τέλειο κορμί –αλλά είμαι μια απλή κοπέλα σαν όλες τις άλλες –ποια είμαι εγώ να σας ζητήσω να με επιλέξετε;» Ούτε αυτό να το γκουγκλίσεις έτσι; Στο περίπου το έγραψα.

Τέλος πάντων, είναι κακό να ιδρώνεις επιδιώκοντας της οικειοποίηση κάποιου «χώρου». Ναι –εφόσον υπάρχει «χώρος». Αλλιώς είναι απλά αστείο. Θυμήσου το αυτό για αργότερα. Και είναι κακό να σε διακρίνει αυτή η επαρμένη σεμνότητα; Όχι δα –πρόκειται μάλλον για την εξέλιξη της παραπάνω κατηγορίας των «υπεράνω».

Δικαιολογημένη η ερώτησή σου και σε προλαβαίνω: «από πού κι ως που εσύ βάζεις τους άλλους σε κατηγορίες και ποιος είσαι στην τελική ανάλυση για να τους κρίνεις;». Λάθος νούμερο ένα: δεν βάζω κανένα σε καμιά κατηγορία –γιατί, για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχω συνολική άποψη επί του θέματος (και δεν έχω). Απλά είδα δυο –τρία πράγματα που μου φάνηκαν αξιοσημείωτα και τα αξιοσημειώνω. Λάθος νούμερο δύο: δεν κρίνω, λέω αυτά που βλέπω. Και δεν αξιολογώ –εντάξει μουστάκια;

Όλα τα παραπάνω δεν τα είπα χωρίς λόγο –ήθελα να καταλήξω κάπου. Ήθελα να καταλήξω σε μερικά συμπεράσματα που προέκυψαν από την ανάγνωση των blogs –γιατί είμαι και άνθρωπος της ανάλυσης, ας πούμε. Και οι παραπάνω αναφορές μου είναι χρήσιμες προκειμένου να γίνω κατανοητός (τουλάχιστον σε μένα τον ίδιο). Λοιπόν:

-Σε ένα άρθρο εφημερίδας διάβασα πως «οι bloggers εκτονώνουν την αποτυχία καθιέρωσής τους στον δημοσιογραφικό ή στον λογοτεχνικό χώρο μέσα από τα ιστολόγια». Δεν ξέρω αν είναι έτσι –ξέρω όμως πως είναι ΚΑΙ έτσι. Υπάρχει σίγουρα κόσμος στα blogs που γυρνούσε με ένα άρθρο παραμάσχαλα τα περιοδικά και τις εφημερίδες –υπάρχουν σίγουρα κάποιοι που χτύπησαν μπόλικες εκδοτικές πόρτες με χειρόγραφα υπό μάλης και απορρίφθηκαν επανειλημμένα ή ανεπανάληπτα. Χρησιμοποίησαν μετά το blog τους –απέκτησαν (το όποιο) κύρος και άνοιξαν τις πόρτες που ήταν κλειστές προηγουμένως. Κάποιοι –όχι όλοι, εντάξει; Και καλά έκαναν. Μαγκιά τους! Εδώ κυκλοφορεί κόσμος που στήνει κώλο για μια θεσούλα και μαχαιρώνει τον διπλανό του για να την αποκτήσει –οι bloggers θα μας πειράξουν; Όχι βέβαια! Ο καθένας όπως μπορεί πορεύεται και λογαριασμό δίνει μόνο στον καθρέφτη του πριν πέσει για ύπνο (κι αυτό αν θέλει –όχι υποχρεωτικά).

«Ναι, αλλά είναι διαφορετικό πράγμα το blog από την εφημερίδα ή το βιβλίο», θα πεις. Συμφωνώ. Αυτός που γράφει όποτε γουστάρει μπορεί να ζοριστεί στο «κατά παραγγελίαν». Κι ο «λογοτεχνικός» blogger έχει τόση σχέση με τον συγγραφέα όση η «εύκολη» γκόμενα με την «επαγγελματία πουτάνα». Είναι άλλο πράγμα δηλαδή να πηδιέσαι στο τζάμπα από δυο –τρεις φίλους και άλλο να κάνεις πεζοδρόμιο –στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει να ψήσεις τον πελάτη ότι αξίζεις τα λεφτά σου ΠΡΙΝ σε δοκιμάσει. Συμφωνώ.

Όμως, όταν αρκεί να έχεις θείο βουλευτή, να κάνεις στρωτή χωρίστρα και να μοιάζεις επιθυμητός γαμπρός στις μαμάδες για να γίνεις «τιτάνας της δημοσιογραφίας» (σωστά κύριε Χατζηνικολάου μου;) δεν βλέπω τίποτα κακό στους bloggers που χρησιμοποίησαν το blog τους για να δουλέψουν σε έντυπα. Τουλάχιστον αυτοί έχουν κάποια μεγαλύτερη εξάσκηση στο συντακτικό.

Και όταν φτάνει να διαθέτεις κάποιο εύηχα ρομαντικό όνομα («Αγνή Σιόπαχα» ας πούμε), και να βρεις έναν πολλά υποσχόμενο τίτλο («Νύχτωσε αγάπη μου –σκεπάσου» ας ξαναπούμε) για να εκδόσεις το αριστούργημά σου σε κάποια θυγατρική εκδοτική τηλεοπτικού σταθμού που ψάχνει επενδυτική χασούρα προκειμένου να γλιτώσει τους φόρους –τότε δεν βλέπω τίποτα κακό στην έκδοση της «λογοτεχνίας των blogs». Γιατί στο κάτω –κάτω, σε αυτή την περίπτωση θα βρεθούν και 10 άτομα που σε ξέρουν και θα αγοράσουν το βιβλίο σου.

Όλα καλά λοιπόν και διαφωνία καμία –μόνο κάτι διαδικαστικό. Αν θέλεις να ανοίξεις μια πόρτα και «να τρουπώσεις» σαν τον Βουτσά στη σχετική ταινία, μην το παίζεις εκπορθητής του συστήματος ρε μάγκα. Μην το παίζεις αναμορφωτής των πάντων, ασυμβίβαστος αγωνιστής, αδέκαστος κριτής –δεν είσαι δα και «η μεγαλύτερη λευκή ελπίδα που εμφανίστηκε μετά τον Ρόκυ Μπαλμπόα». Εκτός αν αυτό το στυλ σου χρησιμεύει για «να τρουπώσεις» οπότε πάω πάσο. Και συγνώμη που το έθιξα κιόλας.

-Διάβασα πολλές φορές την έκφραση –φετίχ «η κοινότητα των bloggers». Αυτό κολλάει με τον «χώρο» που έλεγα παραπάνω και προκαλεί ανάλογης έντασης γέλια στους φίλους μου. Τόσο τρανταχτά που κόντεψαν να με καρπαζώσουν κάποια φορά, όταν είχα πει πως «ντρέπομαι που είμαι blogger». Μη βαράτε ρε! Δεν εννοούσα πως οι bloggers είναι κάτι ενιαίο –ντρέπομαι που είναι blogger όσο ακριβώς ντρέπομαι που είναι Έλληνας. Γιατί οι πράξεις μερικών (ακόμα και ενός) αντανακλούν πάντα στο σύνολο –όσο χαλαρά οριζόμενο κι αν είναι αυτό. Και οι bloggers είναι ένα σύνολο –όπως και να το κάνουμε. Είναι τα άτομα που έχουν blog. «Έλληνας blogger» –αν προσθέσεις και το «Ολυμπιακός» έχεις τα τρία κακά της μοίρας σου.

Αλλά «κοινότητα»; Οι bloggers; Πως σας ήρθε αυτό; Μάλλον κάποιος φωστήρας δημοσιογράφος θα το ξεκίνησε –σαν αυτούς που λένε για τις «ουρές ταλαιπωρίας στα διόδια» και τον καιρό που «δείχνει τα δόντια του». Έχει δόντια ο καιρός; Όχι –αλλά έχουν οι bloggers! Αυτό όμως δεν τους μετατρέπει αυτομάτως σε κοινότητα.

Κοινότητα είναι ένα σύνολο ανθρώπων που στοχεύουν στην επίτευξη παρόμοιων σκοπών, υπακούουν σε άγραφους κανόνες και συνδέονται με διαπροσωπικές σχέσεις (συγγένειας, οικογένειας, φιλίας). Βγαίνει μόνο σε μεγέθη small, extra small –από medium και πάνω το λέμε «κοινωνία» και στηρίζεται στους νόμους.

Τι από αυτά έχουν οι bloggers; Διαπροσωπικές σχέσεις; Πως; Μέσω διαδικτύου; Παρόμοιους σκοπούς; Όχι βέβαια! Άγραφους κανόνες; Σιγά τώρα!

Οι bloggers είναι κάποιες (λιγότερο ή περισσότερο) ασύνδετες παρέες. Αυτό μάλιστα! Διαδικτυακές ή «πρόσωπο με πρόσωπο» συναθροίσεις ανθρώπων που έχουν (σε επίπεδο παρέας πάντα) κοινούς κώδικες επικοινωνίας, συνήθως χαλαρούς και γι΄αυτό εύκολα παρεξηγήσιμους. Δεν ξέρω αν τα forums είναι διαδικτυακές κοινότητες (δεν έχω σχετική εμπειρία), αλλά ξέρω πως κάποιες πραγματικές κοινότητες ανθρώπων εκφράζονται διαδικτυακά. Πάρε για παράδειγμα τις διαδικτυακές κινητοποιήσεις των bloggers:

Οργισμένα κείμενα που ξεδοντιάστηκαν στην πορεία για να εκφράζουν περισσότερο (ανομοιογενή) κόσμο, με αποτέλεσμα να μην λένε τίποτα πέρα από τα προφανή. Ζητούσαν (ζητούσαμε;) να κάνει καλά τη δουλειά της η Αστυνομία και να σέβεται τον πολίτη, να μην παίρνουν φακελάκια οι γιατροί και να μην δίνουν οι ασθενείς, να σβήνει τις φωτιές η Πυροσβεστική και να αναδασώνονται τα καμένα δάση. Πως θα γίνονταν όλα αυτά; Δεν ήταν (ήμασταν) υποχρεωμένοι να προτείνουμε –αυτό είναι σωστό. Απλά είδαν (είδαμε;) την αδικία και φώναξαν (φωνάξαμε;) –κι αυτό σωστό είναι. Κάνε τώρα τον κόπο να κοιτάξεις εδώ (έστω και για χάρη του παραδείγματος). Ρίξε μια ματιά στις κινητοποιήσεις που έγιναν και παρουσιάζονται στο Indymedia. Δες λίγο την ανακοίνωση που έβγαλαν εκεί. Βλέπεις καμιά διαφορά ανάμεσα σε όλα αυτά και την Κυριακάτικη πορεία των bloggers (λέμε τώρα) στη Βουλή; 27 συνέλαβαν και θα τους περάσουν από δίκη, η Πάρνηθα αστυνομοκρατείται και τραμπουκοκρατείται –βλέπεις καμιά διαφορά; Δεν μπορεί, σίγουρα θα διακρίνεις πως οι bloggers έκαναν την «αγωνιστική τους γυμναστική» και ξόφλησαν από υποχρεώσεις, την ώρα που κάποιοι άλλοι τρώνε ξύλο αβέρτα. Και μάλιστα, αυτοί οι άλλοι δεν παίζουν σα θέμα στις ειδήσεις και δεν εμφανίζονται στα blogs. Γιατί; Επειδή οι άλλοι είναι αληταράδες, αναρχικοί, αριστεροί και τα ταλαίπωρα blogs μας δεν αντέχουν «τις ταμπέλες»; Ή μήπως επειδή αυτοί είναι μια πραγματική κοινότητα πραγματικών ανθρώπων ενώ εμείς, σε γενικές γραμμές, είμαστε … άντε να μην πω τι είμαστε.

-«Τα blogs του εξωτερικού είναι φορείς ειδήσεων, διαμορφώνουν καταστάσεις, πιέζουν την εξουσία». Διαβασμένο το έχω κι αυτό μουστάκια! Και θα δηλώσω την πλήρη άγνοιά μου σχετικά με τα blogs του εξωτερικού. Μόνο ένα έχω «διαβάσει» με συνταγές ελληνικής κουζίνας στα γιαπωνέζικα –οπότε καταλαβαίνεις γιατί βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη. Κι εκείνο το blog μου άρεσε –το βρήκα καλοφτιαγμένο, αλλά δεν αποτελεί δείγμα μελέτης των ξένων blogs –σωστά;

Την ώρα λοιπόν που αυτά (λένε πως) γίνονται με τα blogs του εξωτερικού, στην Ελλάδα αναβιώνουμε το στυλ Εισαγγελάτου όταν πρόκειται για τη μεταφορά γεγονότων. Κάποιοι από εμάς –όχι όλοι. Πόσοι «κάποιοι»; Αρκετοί από αυτούς που έχω διαβάσει. Ψάχνουμε να βρούμε τον φταίχτη –καλά και σώνει! Να του φορτώσουμε τα κρίματα όλων και να θεωρήσουμε την υπόθεση λήξασα. Γιατί πάντα κάποιος πρέπει να φταίει. Κάποιος άλλος εκτός από εμάς! Πάντα!

Αναπαράγουμε λοιπόν μια είδηση (παρέα με μια νοοτροπία) –«ο Γιακουμάτος έπαιζε μπαρμπούτι με τα λεφτά του ΙΚΑ στην Ομόνοια». Το ψάξαμε; Το διασταυρώσαμε; Όχι –στ΄αρχίδια μας. Έτσι κάνουν οι ειδήσεις, έτσι κάνουν οι εφημερίδες, έτσι θα κάνουμε κι εμείς. Το πολύ –πολύ να πούμε «γράψε λάθος» την επόμενη μέρα και ξοφλήσαμε. Κι αυτό είναι η καλή περίπτωση. Γιατί υπάρχει το χειρότερο -«ο Κάστρο είναι ένας δικτάτορας που σκοτώνει κόσμο νυχθημερόν», «ο Τσάβες είναι ένας δικτάτορας που πίνει αίμα μωρών παιδιών για να στρώσει μάγουλο φραπαδούρα», «ο Μοράλες είναι ένας δικτάτορας που ρουφάει κόκα πριν την πουλήσει», «οι αναρχικοί είναι κωλόπαιδα που σπάνε βιτρίνες από ανία», «οι Ζαπατίστας ξαντεριάζουν αθώους Μεξικάνους παρακρατικούς για να φτιάξουν κολιέ» -αυτά τα λίγα θυμάμαι. Που τα ξέρουμε; Τα ψάξαμε; Που τα στηρίζουμε; Πουθενά –έτσι λένε όλοι, έτσι λέμε κι εμείς. Αναπαράγουμε. Και γι΄αυτό είμαστε κατά τεκμήριο ασόβαροι. Αστείοι. Κι αν κάποιος πάει να πει κάτι σωστό θα πρέπει να αποδείξει τον ισχυρισμό του και να ανεχτεί το βρισίδι των υπολοίπων που νιώθουν ότι απειλούνται τα δικά τους στερεότυπα.

Στα ελληνικά blogs ο καθένας λέει ότι θέλει και λογαριασμό δεν δίνει σε κανένα. Κατά τεκμήριο –έτσι; Μην ξεχνιόμαστε. Κι αυτό είναι η καλή περίπτωση γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχει, ας πούμε, ένας κακομοίρης blogger που δεν χρησιμοποιεί το id του –αλλά επιμένει να με βρίζει ανώνυμα. Γράφει, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ότι του έκλεψα το bloghood (για το οποίο, όσο λειτουργούσε, δεν έδινε έναν πούτσο στην κυριολεξία), γράφει ότι μανιπουλάρω κόσμο (αλλά δεν εξηγεί ποτέ για ποιο σκοπό το κάνω), υποστηρίζει πως έχω φτιάξει εκατοντάδες περσόνες (μη γελάτε Deuced, weirdo, κι εγώ δεν ξέρω ποιοι άλλοι –δεν υπάρχετε, εγώ σας έφτιαξα), βρίζει τη γυναίκα μου (εντάξει –αυτό είναι κατανοητό, δεν τα καταφέρνει στις σχέσεις του με το άλλο φύλο, και με κανένα φύλο, οπότε ζηλεύει), εύχεται τον θάνατο της κόρης μου (για να αποδείξει πως η μαλακία δεν έχει όρια). Μετά πάει και υποστηρίζει πως όλα τα παραπάνω τα γράφω μόνος μου για να προκαλέσω εντυπώσεις. Ανώνυμος είναι –ότι θέλει γράφει και λογαριασμό δεν δίνει -αυτή είναι μια όμορφη εικόνα του ελληνικού blogging. Τι θα πει που υποστήριζε παλιότερα ότι τις διαφωνίες του τις λύνει «πρόσωπο με πρόσωπο»; Τότε είχε id, τώρα είναι Ανώνυμος –άλλαξε και το παραμύθι του. Τρέχει τίποτα; Όχι βέβαια!

Είπα «Ανώνυμος» και θυμήθηκα κάποια κουβέντα που είχα διαβάσει για την ανωνυμία στο διαδίκτυο. Κοίτα κάτι:

-Στο διαδίκτυο υπάρχουν τα id. Αυτά δηλώνουν ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, όχι προσωπικά στοιχεία χρήστη. Τι εννοώ; Είμαι ο Motorcycle boy και εκφράζω δέκα πράγματα –δεν έχει σημασία αν ονομάζομαι Αρμάνδος Δελαπατρίδης ή Τιμόθεος Κώνστας (έτσι κι αλλιώς ο κακομοίρης Ανώνυμος θα γράψει για μια ακόμα φορά, το πραγματικό μου όνομα στα σχόλια). Δεν με ξέρεις και γι΄αυτό δεν είναι σημαντικό να ξέρεις το όνομά μου. Αν ήμουν ο Απόστολος Γκλέτσος ή ο Άρης Σπηλιωτόπουλος θα είχε ίσως αξία να μάθεις το όνομά μου –αλλά δεν είμαι. Δεν είμαι ούτε γνωστός, ούτε διάσημος. Αν έγραφα με το πραγματικό μου όνομα όμως –ίσως να είχα πρόβλημα. Ίσως να διάβαζαν αυτά που γράφω οι συνάδελφοι τους οποίους κοροϊδεύω, κάποια πρώην μου την οποία απεχθάνομαι … Και τότε θα ήμουν λιγότερο ελεύθερος να εκφραστώ. Δεν σας έχω γράψει ούτε τα ονόματα των συναδέλφων, ούτε το όνομα της πρώην. Γιατί θα πρέπει να εμφανίσω το δικό μου;

Από την άλλη πλευρά –αν ποτέ βρίσω κάποιον επώνυμα, ο «κάποιος» μπορεί να με βρει. Πίστεψέ με υπάρχουν τρόποι και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος περιμένει να δικαιολογήσει τα μισθά της. Αν καταγγείλω κάτι, θα πρέπει να βγω εκεί έξω για να το υποστηρίξω, αλλιώς έχω κάνει μια τρύπα στο νερό. Είτε εκφραστώ επώνυμα, είτε ψευδώνυμα. Και όποιος θέλει, στην τελική ανάλυση, να με γνωρίσει το έχει κάνει. Τι διαφορά έχει λοιπόν να υπογράψω αυτό το κείμενο σαν Άρης Μαλτέζος, Πέτρος Θεοτοκάτος ή Motorcycle boy; Γιατί τα δυο πρώτα ονοματεπώνυμα θα του έδιναν μεγαλύτερη εγκυρότητα; Ε;

Τον Αύγουστο χαίρομαι που η Αθήνα είναι άδεια -έχω τότε τη δυνατότητα να επιλέξω τη διαδρομή για το σπίτι ανάλογα με τα κέφια μου (πως; έχεις απορία για το αν κουνιούνται οι σημαίες στο Παναθηναϊκό στάδιο; και γιατί δεν περνάς από εκεί να τις δεις;) και να ανακαλύψω τις καινούργιες τάσεις του blogging. Και μετά από αυτό επιστρέφω στα blogs εκείνων που εκτιμώ για να διαβάσω παλιά τους posts. Υπήρχε ένα παιχνίδι με ερωτήσεις -μια από αυτές ήταν «ποιοι είναι οι σημερινοί σας ήρωες». Είχα γράψει το όνομα του Μάρκος και τριών bloggers στην απάντηση. Αυτό ισχύει και δεν είναι καθόλου αστείο. Εδώ μέσα γνώρισα αυτούς κι άλλους τόσους ανθρώπους που με εντυπωσίασαν. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο –αλλά ξεχωρίζουν (αν και όχι με την πρώτη ματιά). Απλά έχουν την ηθική τους, την δική τους ηθική και περπατάνε μαζί της. Γι΄αυτό, ίσως, διαθέτουν ακόμα την ικανότητα να εκπλήσσονται, να οργίζονται και να απορούν. Ζωντανοί άνθρωποι με λίγα λόγια –όχι λουστραρισμένοι «τίποτες» που βγάζουν βόλτα τα στερεότυπα τους για να τα αερίσουν. Γνώρισα ανθρώπους που ξέρουν τι θα πει ο όρος «αξιοπρέπεια», ανθρώπους που, ειλικρινά απορώ πως διάολο επιβιώνουν. Και έκανα φίλους, κανονικούς –από αυτούς που δεν χρειάζεται να κοιτάξεις δίπλα σου στη δυσκολία –το ξέρεις ότι θα είναι εκεί. Πόσοι είναι αυτοί; Πολλοί πάρα πολλοί. Μειοψηφία μέσα στο σύνολο των bloggers αλλά και πάλι πολλοί. Πάρα πολλοί!

Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν κι άλλοι –ακόμα περισσότεροι που δεν τους έχω γνωρίσει ακόμα, αν και πολύ θα ήθελα. Γι΄αυτό άλλωστε χαζεύω τα blogs τον Αύγουστο. Γιατί υπάρχουν κάποιοι που γράφουν θανατερά κείμενα, κάποιοι άλλοι που βλέπουν πέρα από τα προφανή και κάποιοι ωραίοι τύποι που διαβάζονται με χαμόγελο. Πόσοι; Πολλοί –πάρα πολλοί! Η πλειοψηφία; Και που να ξέρω; Ρώτα τον Νικολακόπουλο.

«Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις γιατί δεν υπάρχει αναγνωστικό κοινό», λέει ο Έκο. Ελπίζω να έχει δίκιο, γιατί το συγκεκριμένο post δεν είναι κείμενο καταγγελίας, ούτε βαρύγδουπη ανακοίνωση. Απλά ένα μακροσκελές «κάτι» για να συζητάω με τους φίλους μου. Της από πάνω παραγράφου.

Posted in: Blog off