"Λοιπόν, είπα ΄γειά σου' κι αυτός είπε 'αντίο'"

Ήταν εκείνη η αποχαιρετιστήρια συναυλία του ’73. Ο κόσμος δεν το ήξερε, κάτι φήμες κυκλοφορούσαν στα ταμπλόιντ όμως, όλοι πίστευαν οτι πρόκειται για διαφημιστικό κόλπο. Μέχρι το τελευταίο τραγούδι που ο Bowie, το ανακοίνωσε -«ευχαριστούμε, ήσασταν υπέροχοι κι αυτή είναι η τελευταία φορά που εμφανίζομαι στη σκηνή».

3 Ιουλίου του 1973, ο Ziggy Stardust πέθαινε επί σκηνής, όπως ακριβώς ήταν γραμμένο –«when the kids had killed the man, I had to break up the band». Οι «Αράχνες από τον Άρη» ακολούθησαν τον αρχηγό τους στην αιωνιότητα –πεθαίνοντας κι αυτές μαζί του.

Ο Bowie, φυσικά, δεν εξαφανίστηκε. Μετά τον θάνατο του Ziggy φόρεσε το μανδύα του «Λεπτού Άσπρου Δούκα» και πνίγηκε στην πηχτή άσπρη σκόνη του Βερολίνου. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Είδα για πρώτη φορά την αποχαιρετιστήρια συναυλία στην «ΕΛΛΗ» και, πραγματικά, δεν έχω δει τίποτα ζωντανότερο στο πανί. Μόνο το «Τελευταίο Βαλς» των Band πλησιάζει –ίσως επειδή κι αυτό ήταν αποχαιρετιστήριο. Αλλά και πάλι, δεν ξεκολλάνε οι ήρωες από το σελλυλόιντ –ίσως, μόνο κάποιες στιγμές, όπως τότε που ο Robbie Robertson, στην αρχή της ταινίας (και, ταυτόχρονα, το τέλος της συναυλίας) εμφανίζεται απορημένος -«ακόμα εδώ είσαστε εσείς;»

Αλλά εκείνη τη νύχτα στο Hammersmith Odeon δεν ήταν μόνο ο Bowie. Αυτός άλλωστε, το είπα και παραπάνω, επέζησε της «rock ‘n’ roll αυτοκτονίας» -όμως υπήρχε το τέρας στα αριστερά του που εξεράγη ανεπιστρεπτί μπροστά τα μάτια των κλαμένων πιτσιρικιών. Ο Mick Ronson, μπορεί να έβγαλε δυο δίσκους, μπορεί να συνόδευσε αρκετούς καλλιτέχνες, αλλά δεν είχε μείνει τίποτα από αυτόν πλέον. Ήταν δίπλα στον Bowie, από την εποχή του «The man who sold the world» και απανθρακώθηκε σταδιακά μέσα από glam σόλα. Ότι περίσσεψε το διέλυσαν τα ποτά –ο Mick Ronson ήταν ο Ziggy Stardust! Θυμάσαι; «Ziggy played quitar».

Αν έχεις αμφιβολίες –άσε το βίντεο που ακολουθεί να φτάσει μέχρι το τέλος. Παρακολούθησε τον Bowie να κοιτάζει λατρευτικά τον «Rock ‘n’ Roll Μεσσία» και δες την αγωνία των σεκιουριτάδων να τον τραβήξουν μακριά από το σαρκοφάγο πλήθος.

Κι αν δεν σου φτάνει αυτό –άσε τον Bowie να εξηγήσει την κατάσταση στο «My Death». Για ποιον νομίζεις ότι κλαίει ο χαρισματικός χαμαιλέοντας;

Ξαναθυμήθηκα τον Mick Ronson σε μια κουβέντα με τον Perry -έχει εκείνη τη φωτογραφία από την αποχαιρετιστήρια συναυλία στο δωμάτιό του -"ο θάνατος του Ronson με έκανε να ξεκολλήσω από το αλκοόλ", υποστηρίζει ο Perry.
Και μαζί μ΄αυτόν, θυμήθηκα τον Rhandy Roads, τον Keith Moon, τον Bon Scott, τον Sid Vicious ...
Και το μαλάκα που τραγούδαγε πως "είναι καλύτερα να καείς, παρά να ξεθωριάσεις", αλλά, μόνο στα λόγια έμεινε.

Γι΄αυτό σου λέω όταν χαιρετάς τον άλλο, πρόσεξε αν θα σου πει "γειά σου" ή "αντίο". Μερικές φορές, έχει σημασία.

Posted in: Κολλήματα