"Η ελευθερία είναι θεραπευτική"

Ποιος θυμάται την έννοια της λέξης «σωφρονισμός»; Ποιος ασχολείται με όρους όπως «κοινωνική επανένταξη» ή «αποϊδρυματοποίηση»; Πάντως, όχι οι Υπουργοί Δημόσιας Τάξης που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ούτε κι αυτοί που πέρασαν τα παλιότερα χρόνια, θα έλεγα –αλλά δεν το λέω. Βλέπεις, τότε υπήρχαν οι «νέοι Παρθενώνες» της Μακρονήσου και η «αναμόρφωση» -μεγάλες κουβέντες που δεν σκοπεύω να ανοίξω.

Αν θέλει κανείς να μιλήσει για τις ελληνικές φυλακές θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις επιγραφές, «Σωφρονιστικά Καταστήματα», που υπάρχουν έξω από τις πύλες τους σαν σκαμπρόζικα ανέκδοτα. Κι αν είσαι μανιακός των ανεκδότων μπορείς να διαβάσεις εκείνα τα άρθρα του «Σωφρονιστικού Κώδικα» που απαγορεύουν, για παράδειγμα, την ειδική μεταχείριση των κρατουμένων (άρθρο 3), που ορίζουν αυστηρά ότι μόνο το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και κανένα άλλο δεν μπορεί να περιορίζεται στις φυλακές (άρθρο 4), που επιβάλλουν στα όργανα της φυλακής «να λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα για την ελαχιστοποίηση των δυσμενών επιπτώσεων από την εκτέλεση της ποινής» (άρθρο 10 παρ. 6), ή εκείνα που αναφέρονται στους υπόδικους και προβλέπουν ότι οι συνθήκες κράτησης «πρέπει να προσεγγίζουν κατά το δυνατό τις συνθήκες ελεύθερης διαβίωσης» (άρθρ. 15). Ξεκαρδίστηκες; Αυτοί που είναι μέσα να δεις γέλια που κάνουν!

Δεν πρόκειται να μιλήσω για τις συνθήκες κράτησης, για τις αισχρές κτιριακές υποδομές –όλα αυτά είναι γνωστά και αδιάφορα (απ΄ότι φαίνεται) στην πλειοψηφία των πολιτών. Μόνο όταν βλέπουμε καμιά εξέγερση στις ειδήσεις κουνάμε το κεφάλι μας –«τι τραβάνε οι άνθρωποι!» και μετά το ξεχνάμε αυτομάτως. Ξέρουμε, αλλά ξεχνάμε –εκεί είναι το θέμα.

Όμως γιατί υπάρχουν οι φυλακές; Για να βάζουμε μέσα τους «κακούς ανθρώπους», θα πεις και δεν προτίθεμαι να διαφωνήσω –για την ώρα τουλάχιστον. Όμως, με ποιο σκοπό κλείνουμε μέσα αυτούς τους παραβατικούς;
Από τα παλιά εκείνα χρόνια που ίσχυσαν οι αρχές του ανθρωπισμού στα Ευρωπαϊκά κράτη, η φυλάκιση συνδέθηκε με την αναμόρφωση. Οι κοινωνίες δέχτηκαν πως κάποια άτομα ανέπτυξαν παραβατική συμπεριφορά και θεώρησαν πως με τις συνθήκες εγκλεισμού (κοινώς μπουζούριασμα) θα πετύχουν να επαναφέρουν τους παραβάτες στον «ορθό δρόμο», προφυλάσσοντας ταυτόχρονα και τους πολίτες από τη δράση τους. Πως θα τους επανέφεραν; Με την κλασσική μέθοδο του «μαστιγίου και του καρότου». Δείχνοντάς τους δηλαδή πως οι «καλές πράξεις» επιβραβεύονται και οι «κακές πράξεις» τιμωρούνται. Από τα αποτελέσματα φαίνεται πως απέτυχαν σχεδόν ολοκληρωτικά σε αυτή τους την επιδίωξη. Αλλά είναι χρήσιμη η αναφορά της αρχικής πρόθεσης για να γίνουν κατανοητές οι διαδικασίες που εφαρμόζονται ακόμα στις φυλακές.

Στην ακριβώς από πάνω παράγραφο αναφέρθηκα σε «συνθήκες εγκλεισμού». Αυτό σηκώνει μερικές επεξηγήσεις, γιατί λειτουργεί κυρίως στο συμβολικό επίπεδο –πέρα από τις πρακτικές του επιπτώσεις. Εξηγούμαι:

-Σε όλες τις περιπτώσεις όπου το άτομο οδηγείται στον εγκλεισμό (άρα, στον περιορισμό της ατομικής του ελευθερίας), εφαρμόζονται κάποιες «διαβατήριες τελετές». Αυτές αφορούν, στην περίπτωση του στρατού για παράδειγμα, το κούρεμα των στρατευθέντων και την ένδυσή τους με την ομοιόμορφη στολή, ή, στην περίπτωση του εγκλεισμού σε μοναστήρι την αντικατάσταση των κοσμικών ρούχων από το ράσο. Ο συμβολισμός σε αυτές τις περιπτώσεις έγκειται στο γεγονός πως το άτομο αφήνει «έξω από το κατώφλι» τον παλιό του εαυτό, την ίδια του την ταυτότητα και γίνεται κάτι άλλο. Διαφορετικό από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Εντάξει;

-Η «διαβατήρια τελετή» στην περίπτωση της φυλάκισης περιλαμβάνει την παρακράτηση των προσωπικών αντικειμένων του ατόμου (σε κάποιες φυλακές εφαρμοζόταν και η χορήγηση στολής και το κούρεμα των κρατουμένων). Η αφαίρεση της ζώνης και των κορδονιών του κρατουμένου δεν σκοπεύει, παρά μόνο προσχηματικά, στην αποτροπή τυχόν απόπειρας αυτοκτονίας. Άλλωστε, οι κρατούμενοι έχουν δείξει πως είναι ικανοί να βρουν τρόπους προκειμένου να προκαλέσουν βλάβη στον εαυτό τους (και στους συγκρατούμενούς τους) ακόμα και χωρίς ζώνη ή κορδόνια. Όμως, παρ΄όλα αυτά το μέτρο είναι σε ισχύ, για συμβολικούς λόγους. Για να γίνει πρόδηλο στον κρατούμενο πως μπαίνοντας στη φυλακή σταματάει να είναι ανεξάρτητο άτομο –γίνεται απλά ένα γρανάζι στη μηχανική λειτουργία του συστήματος της φυλακής. Είδος ομοιμορφοποιημένο, δηλαδή.

-Την ενσωμάτωση του κρατουμένου στο σύστημα της φυλακής, ακολουθεί η καταπίεση για την αποδοχή του ημερήσιου προγράμματος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, για παράδειγμα, να σβήνουν τα φώτα στα κελιά κάποια συγκεκριμένη ώρα –όμως τα φώτα σβήνουν γι΄αυτό ακριβώς. Επειδή οι κρατούμενοι θα πρέπει να εθιστούν στην αναντίρρητη υπακοή. Επειδή η ανυπακοή τους στους κοινωνικούς κανόνες τους οδήγησε στη φυλακή και αυτό πρέπει να αλλάξει, αν θέλουμε να τους σωφρονίσουμε.

-Οι κρατούμενοι χάνουν, πέραν της ατομικότητας, και την έννοια του ιδιωτικού χώρου. Δεν υπάρχουν προσωπικές στιγμές στη ζωή τους εντός της φυλακής, κάθε τους ενέργεια γίνεται παρουσία συγκρατουμένων ή/και φυλάκων.

Αυτά (και άλλα πολλά) έχουν σκοπό να αποδυναμώσουν τα προσωπικά χαρακτηριστικά των κρατουμένων, προκειμένου να αποδυναμώσουν τη διάθεσή τους για παραβατική συμπεριφορά. Βλέπεις κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ; Μην ασχοληθείς με την πρακτική εφαρμογή των παραπάνω μεθόδων –ας κουβεντιάσουμε μόνο για την θεωρητική τους θεμελίωση. Γιατί και σε αυτή υπάρχει πρόβλημα.
Γιατί όλη η παραπάνω μεθοδολογία θεωρεί δεδομένη την εγκληματική –παραβατική συμπεριφορά και άμεσα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση. Η παραβατικότητα είναι μια παθογένεια ψυχολογικής φύσεως σύμφωνα με τη λογική του σωφρονιστικού συστήματος. Η παραβατικότητα αντιμετωπίζεται σαν «σάπιο δόντι» που μπορεί να βγει με τις τανάλιες του σωφρονιστικού συστήματος. Από την άλλη βέβαια –υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το «σάπιο δόντι» έχει κακοφορμίσει στον οργανισμό του «ασθενούς», οπότε αυτός αφήνεται να πεθάνει έγκλειστος (ισόβια) ή εκτελείται (σε κάποιες χώρες).

Είναι σωστή η παραπάνω άποψη; Σίγουρα η ορθότητά της δεν έχει διαπιστωθεί και μάλιστα, σε πειραματικές συνθήκες έχει αποδειχθεί το ακριβώς αντίθετο. Η παραβατικότητα είναι κοινωνικό φαινόμενο και η εμφάνισή της αποτελεί κοινωνικό σύμπτωμα. Σίγουρα κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (κοινωνικά και όχι βιολογικά) οδηγούν κάποιους ανθρώπους στην παράβαση των κανόνων –αλλά η αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών είναι πρώτιστα θέμα που αφορά τους κοινωνικούς θεσμούς και μετά τα άτομα. Απλό παράδειγμα: ποιος πιστεύει πως αν κλείσουμε όλους τους παραβατικούς κατοίκους των γκέτο στη φυλακή θα εξαλείψουμε την εγκληματικότητα που κυριαρχεί εκεί; Μήπως, οι ίδιες οι συνθήκες που επικρατούν στα γκέτο ωθούν τον κόσμο στην εγκληματικότητα;

Η σύγχρονη Ευρώπη αναγκάστηκε να διαπιστώσει το παραπάνω γεγονός, αλλά δεν βρήκε ποτέ το κουράγιο να αλλάξει ριζικά τη θεσμική λειτουργία των φυλακών. Προτίμησε τα ημίμετρα της βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης (όπου ήταν αυτό δυνατό και επιθυμητό), σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των σωφρονιστικών κανονισμών προς το πιο φιλελεύθερο (θυμήσου τα ανέκδοτα που ανέφερα παραπάνω) –με αποτέλεσμα να υπάρχουν πλέον περισσότερες τηλεοράσεις στα κελιά και να παραβιάζεται ασύστολα ο σωφρονιστικός κώδικας. Σε βάρος της φιλελευθεροποίησης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάντα –όχι σε βάρος των διαδικασιών αποπροσωποποίησης που ισχύουν στις φυλακές.
Παράλληλα, η σύγχρονη Ευρώπη αναλώθηκε στη δημιουργία θεσμών επανένταξης των κρατουμένων μετά τη λήξη της ποινής τους καθώς και στην ανάπτυξη των τεχνικών (κάποτε και καλλιτεχνικών) δεξιοτήτων τους, για όσο διάστημα βρίσκονται έγκλειστοι. Από τις περιπτωσιολογικές και στατιστικές μελέτες προκύπτει πως οι παραπάνω πρακτικές, λίγο (στις «ανεπτυγμένες» ευρωπαϊκές χώρες), έως πολύ (στις «υποανάπτυκτες» χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ και την Ελλάδα) απέτυχαν.
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα υπάρχουν προγράμματα κατάρτισης και επιμόρφωσης των αποφυλακισθέντων τα οποία χρηματοδοτούνται από τον ΟΑΕΔ. Σε πρώτη φάση, αυτή φαίνεται να είναι μια κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση της ενσωμάτωσης των πρώην φυλακισμένων στο κοινωνικό σύνολο. Όμως, αν κοιτάξεις στα δικαιολογητικά που απαιτούνται για την εγγραφή σε αυτά τα προγράμματα θα δεις πως είναι απαραίτητη η «Εισηγητική Έκθεση της Κοινωνικής Υπηρεσίας ή του Δ/ντή του Σωφρονιστικού καταστήματος, ότι το άτομο προτείνεται να μπει στο πρόγραμμα επιδότησης της απασχόλησης του ΟΑΕΔ». Γιατί χρειάζεται αυτή η Έκθεση; Δεν βγήκε το άτομο από τη φυλακή; Δεν σωφρονίστηκε εκτίοντας την ποινή του; Ποια είναι η χρησιμότητα αυτού του κωλόχαρτου που μπορεί να χωρίσει τους αποφυλακισθέντες σε ευνοημένους και μη;

Εδώ εμφανίζεται το θέμα της εξουσιαστικής δομής που χαρακτηρίζει το προσωπικό των φυλακών κι αυτό είναι καθοριστικό στην όλη κουβέντα. Η εξουσία των φυλάκων (και του υπόλοιπου διοικητικού και συμβουλευτικού προσωπικού) είναι εμφανής από τη στιγμή της εισόδου στη φυλακή. Είναι, αν θέλεις, και φυσιολογική αφού το σύστημα «σωφρονισμού» επιδιώκει, πέρα από τη στέρηση της ελευθερίας, και την «διαγραφή της προσωπικότητας» την αποπροσωποποίηση του ατόμου. Οι φύλακες δεν υπάρχουν μόνο για να φυλάνε, αλλά και για να συνθλίβουν τα ατομικά χαρακτηριστικά των φυλακισμένων. Και γι΄αυτό έχουν εξουσία που μοιάζει να είναι απόλυτη. Θυμάσαι τις ταινίες όπου ο διευθυντής των φυλακών πληροφορεί τον καινούργιο κρατούμενο πως ο μοναδικός νόμος που ισχύει μέσα στη φυλακή είναι ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ νόμος; Κάπως έτσι.

Έχουμε λοιπόν σχέσεις εξουσίας και έχουμε άτομα που εξουσιάζουν ή εξουσιάζονται –άρα, έχουμε μια άλλη κοινωνική δομή μέσα στις φυλακές. Κι αν συνυπολογίσεις το «άγραφο δίκαιο των παρανόμων», έχεις μια κοινωνική δομή –τερατούργημα της «έξω κοινωνίας». Στο δίπολο εξουσιαστών –εξουσιαζόμενων (με τις κλιμακώσεις που αρθρώνονται στο εσωτερικό των ομάδων αυτών), παρεμβαίνει βοηθητικά η «κάστα των χαρτογιακάδων» που αποτελείται από το υποστηρικτικό προσωπικό (γιατροί, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, δάσκαλοι κ.λ.π.) των φυλακών. Δημιουργείται έτσι ένας αυτόνομος οργανισμός, όπου οι σκοποί έρχονται σε αντίφαση με τα μέσα για την επίτευξή τους. Πως γίνεται αυτό; Πρόσεξε:

ΣΚΟΠΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ)
-Ο σωφρονισμός των κρατουμένων.
-Η προφύλαξη του κοινωνικού σώματος από παραβατικές συμπεριφορές.
-Η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας.

ΜΕΣΑ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΚΟΠΩΝ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ)
-Η αποπροσωποποίηση των κρατουμένων.
-Η παραδειγματική τους τιμωρία.
-Η προσπάθεια επαγγελματικού προσανατολισμού των κρατουμένων, προκειμένου να επανενταχθούν στην κοινωνία.

ΕΜΠΟΔΙΑ (ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ)
-Το κοινωνικό κόστος που συνεπάγονται οι ενέργειες καταπίεσης της προσωπικότητας.
-Ο σεβασμός της νομοθεσίας που αποτρέπει την καταστολή των ατομικών ελευθεριών.
-Η ανάγκη στρατολόγησης παρανόμων για της εξυπηρέτηση κυβερνητικών επιδιώξεων (δωροδοκίες, εκφοβισμοί, στοχοποίηση πολιτικών χώρων κ.λ.π.)

ΣΚΟΠΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΦΥΛΑΞΗΣ)
-Η επίτευξη προσωπικού οφέλους μέσω της εκμετάλλευσης των κρατουμένων (δωροδοκίες κ.λ.π.)
-Η αύξηση του προσωπικού φύλαξης.
-Η μεγιστοποίηση των συνθηκών ασφάλειας του προσωπικού (εντός και εκτός της φυλακής).
-Η μεγιστοποίηση της εξουσιαστικής ισχύος πάνω στους κρατουμένους.

ΜΕΣΑ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΚΟΠΩΝ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΦΥΛΑΞΗΣ)
-Ψυχολογικές και σωματικές τιμωρίες.
-Διαμόρφωση του κανονισμού λειτουργίας και παραβίαση των «ενοχλητικών» διατάξεων του Σωφρονιστικού Κώδικα.
-Δημιουργία δικτύου εκμετάλλευσης των κρατουμένων.
-Τυπολατρική άσκηση των εξουσιαστικών ρόλων.

ΕΜΠΟΔΙΑ (ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΦΥΛΑΞΗΣ)
-Η υπάρχουσα νομοθεσία.
-Η στάση των κρατουμένων.
-Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και η κοινωνική κατακραυγή.

Από τα παραπάνω είναι φανερή η σύγκρουση μέσων και σκοπών, εφόσον διαφορετικά συμφέροντα οριοθετούν την κανονιστική νομοθεσία και την διαχειριστική πρακτική των φυλακών. Και δεν χρειάζεται να σκεφτεί κανείς ιδιαίτερα για να αποφανθεί σχετικά με το ποιος επικρατεί σε αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι κρατούμενοι. Το «υλικό εφαρμογής και παραβίασης» των νόμων και των κανονισμών. Τι γίνεται με αυτούς; Πέρα από την κράτησή τους σε απάνθρωπες συνθήκες, πέρα από τις αγκυλώσεις του δικαστικού συστήματος που προξενούν πολύμηνη προφυλάκιση, η οποία, σε πολλές περιπτώσεις, υπερβαίνει και τον χρόνο καταδίκης που πρέπει να εκτίσει ο κρατούμενος! Οι κρατούμενοι λοιπόν:

-Εντάσσονται, προκειμένου να επιβιώσουν, στις ήδη διαμορφωμένες ομάδες των εγκλείστων, με αποτέλεσμα να υιοθετούν πλήρως παραβατική συμπεριφορά, αντί να «σωφρονιστούν».
-Υφίστανται την αποπροσωποποίηση και την αντιμετωπίζουν αναζητώντας το «καινούργιο τους πρόσωπο», στην κλίμακα αξιών των συγκρατουμένων τους και όχι σε αυτή που ορίζεται από την «έξω» κοινωνία.
-Αναπτύσσουν σχέσεις εξάρτησης με το προσωπικό της φυλακής χάνοντας τον αυτοσεβασμό τους σαν άτομα.
-Τιμωρούνται όταν αγωνίζονται για τα νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους και όχι όταν τα παραβαίνουν.
-Μετά την έκτιση της ποινής τους επανέρχονται στην «έξω» κοινωνία κουβαλώντας το «στίγμα» του πρώην φυλακισμένου –οπότε, μοναδική τους διέξοδος επιβίωσης παραμένει η συναναστροφή με άλλους πρώην φυλακισμένους και η συνέχιση της παραβατικής συμπεριφοράς.

Αυτά ισχύουν για την πλειοψηφία των κρατουμένων και δε έχουν καμιά σχέση με τους σκοπούς «αναμόρφωσης» ή «σωφρονισμού» που, υποτίθεται οτι, εξυπηρετούν οι φυλακές. Μήπως τελικά το συγκεκριμένο σύστημα αποσκοπεί στην δημιουργία παραβατών, προκειμένου να συντηρήσει το καθεστώς αστυνόμευσης που ισχύει στα «πολιτισμένα» κράτη της Δύσης; Αν ναι –θα πρέπει να παραδεχτώ πως πρόκειται για ένα άκρως αποτελεσματικό σύστημα!

Είναι φανερό, από όλα τα παραπάνω, πως το θέμα των φυλακών αποτελεί, από μόνο του, μια καταπιεστική δομή που οδηγεί μεγάλη μερίδα πολιτών στο κοινωνικό περιθώριο και συντελεί στην αύξηση, παρά στην ελάττωση, της παραβατικότητας. Είναι φανερό πως η παραβατικότητα η ίδια, δημιουργείται σαν συνέπεια των εχθρικών προς το άτομο κοινωνικών δομών και δεν έχει καμιά σχέση με γονίδια, έμφυτες τάσεις ή παρόμοιες σαχλαμάρες των υποστηρικτών της κοινωνίας –ζωολογικού κήπου.
Και όσο οι συγκεκριμένες δομές παραμένουν, τόσο τα προβλήματα παραβατικότητας θα μεγεθύνονται. Όσο οι συνθήκες επιβίωσης μεγάλης μερίδας του πληθυσμού δεν θα είναι εξασφαλισμένες, τόσο οι άνθρωποι θα στρέφονται προς την, απαραίτητη για την επιβίωσή τους, παρανομία. Όσο τα κοινωνικά πρότυπα καταξίωσης θα αφορούν την επιδεικτική κατανάλωση, τόσο οι ανάγκες απόκτησης καταναλωτικών αγαθών θα οδηγούν προς την παραβατικότητα. Όσο οι άνθρωποι θα ζουν χωρίς προοπτικές εκπαίδευσης, υγειονομικής περίθαλψης και κοινωνικής αποδοχής, τόσο θα σπρώχνονται προς τον μοναδικό δρόμο που απομένει –την παραβίαση των κανόνων και την εγκληματικότητα.

Εντάξει, η ανάγκη για αλλαγή του κοινωνικού συστήματος μπορεί και να είναι εμφανής –αλλά τι γίνεται στις παρούσες συνθήκες; Τι γίνεται με το υπάρχον σύστημα και τις (περιορισμένες) δυνατότητες που αυτό παρέχει;

-Ας αντιμετωπίζουμε, τους πρώην φυλακισμένους, σαν κανονικούς ανθρώπους και όχι σαν τέρατα που ψάχνουν ευκαιρία να μας κλέψουν ή να μας τεμαχίσουν.
-Ας απαιτούμε την πλήρη εφαρμογή του Σωφρονιστικού Κώδικα, ακόμα και όταν αυτός αντιβαίνει τους επιμέρους κανονισμούς των Σωφρονιστικών Καταστημάτων.
-Ας υποστηρίζουμε τις κινήσεις των κρατουμένων για την αναβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης μέσα στις φυλακές σαν θέμα που μας αφορά προσωπικά.
-Ας φωνάξουμε για τις συνεχείς μεταγωγές κρατουμένων που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν διεκδικώντας τα νόμιμα δικαιώματά τους.

Οι κρατούμενοι είναι οι δικοί μας άνθρωποι που τιμωρούνται για την εκμετάλλευση που εμείς οι ίδιοι αναπαράγουμε. Εμείς τους πετάξαμε στα κελιά, ας μην τους αφήσουμε τώρα στην τύχη τους. Ή στην ατυχία τους.

Την Κυριακή, 4 Νοεμβρίου, μια πορεία θα ξεκινήσει από την πλατεία Ελευθερίας (όχι –δεν είναι μακάβριο αστείο) του Κορυδαλλού, στις 12 το μεσημέρι, με κατεύθυνση τις φυλακές. Παράλληλα, θα γίνουν πορείες στη Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Λάρισα, Βόλο, Ιωάννινα, Κομοτηνή. Οι κρατούμενοι είναι ειδοποιημένοι και θα περιμένουν να ακούσουν τη συμπαράστασή μας. Ας μην τους απογοητεύσουμε για μια ακόμα φορά.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά