Ο δρόμος του Κάιν

Πρέπει να ήταν το φθινόπωρο του ’84 -καθόμουν με μια παρέα στο ΤΣΑΦ, πίναμε καφέδες –όταν τον είδα για πρώτη φορά. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, έξω από την Εθνική Τράπεζα, να πουλάει τον ΣΠΑΣΤΗ. Εντυπωσιακός.
«Ποιος είναι αυτός;» είχα ρωτήσει.
«Ο Κάιν», είχε απαντήσει κάποιος από την παρέα.
Τον χάζευα για ώρα πολλή. Άγριος μου φαινόταν, με εκείνα τα μακριά ράστα μαλλιά και την ένταση να υποβόσκει σε κάθε του κίνηση. Δεν είχα δει τον «Εξολοθρευτή Άγγελο» του Μπουνουέλ –ίσως γι΄αυτό σκέφτηκα πως ο άνθρωπος στο απέναντι πεζοδρόμιο ήταν ένας Εξολοθρευτής Άγγελος. Μετά από χρόνια, είδα το «Άβε Μαρία» του Γκοντάρ και συνειδητοποίησα πως, σκέτο το «Άγγελος» ήταν αρκετό.

Δεν μίλησα ποτέ στον Παναγιώτη Παπαδόπουλο –τον Κάιν. Ούτε τότε, ούτε μετά –όταν κόλλαγε τις αφίσες του στην πλατεία –όχι μόνος, «ο Κάιν και το άσπρο ποντίκι του». Δεν έτρεξα ποτέ να τον βοηθήσω στις πορείες, όταν διαδήλωνε μόνος του, κοντά, δίπλα στα οργανωμένα μπλοκς αλλά όχι μέσα σε αυτά. Όταν αποτελούσε εύκολο στόχο για τους μπάτσους και οι «σύντροφοι» κοίταζαν αλλού για να μην δουν το ξύλο που έτρωγε.

Δεν τον υπερασπίστηκα ούτε όταν αμφισβητήθηκε, κατακρίθηκε, ξυλοκοπήθηκε για τις απόψεις του –από αυτούς που θα έπρεπε να λογίζονται σαν δικοί του σύντροφοι. «Ο Κάιν δίνει κοινή συνέντευξη με τον Αρκουδέα –ο Κάιν ξεπουλήθηκε!», ο «Κάιν στέλνει στεφάνι στην κηδεία του Σόντερς –ο Κάιν είναι χαφιές!», «ο Κάιν καταδικάζει τη 17Ν –ο Κάιν είναι προδότης!», «οι φασίστες του ΛΑΟΣ συμφωνούν με το κείμενο του Κάιν για την καταδίκη των εμπρησμών –ο Κάιν είναι φασίστας!», «ο Κάιν καταδικάζει το κάψιμο του βιβλιοπωλείου του Γεωργιάδη και το χτύπημα στο βιβλιοπωλείο της Πρωτοπορίας –ο Κάιν ξεμωράθηκε!»

Έψαξα στο indymedia και αλλού –μάζεψα κάποια πράγματα που έχει γράψει ο Κάιν, μαζί με την τωρινή του ομάδα –το «Μαύρο και Κόκκινο –Νότια Προάστια». Ξαναδιαβάζοντάς τα, είδα πως παραμένει ένας ρομαντικός αναρχικός ποιητής. Έγραψε κάποια στιγμή για το περίφημο «μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου»:

«Τραβώντας ο καθένας, από όποια μεριά υπάρχει πιά χιλιοστό νά κόψει, τό ξεχείλωσε τό μήνυμα τού Νοέμβρη. Λάστιχο έγινε καί μάς χτυπάει στό πρόσωπο, δέν αντέχει πιά τίς "γιορτές" καί τίς "τιμές" μας. Η κάθε παραταξιακή αρματωσιά θέλει δικό της τό Πολυτεχνείο, δικιά του η "εξέγερση", μόνο τό δικό του στεφάνι θά καθήσει πάνω στό σβέρκο τών νεκρών. Καί ξύλο, μπουνιές, βρισιές, συνθήματα για τό ποιός πρώτος θά καθήσει στά δεξιά καί αριστερά τού μνημόσυνου, τί σειρά θά έχει τό δικό του μπλόκ, ποιός θά είναι μπροστά καί ποιός θά είναι στό τέλος γιά νά κλείσει τήν πόρτα...
Τό Πολυτεχνείο ζούσε μέχρι που εμείς αποφασίσαμε νά τό τεμαχίσουμε. Αν εξαιρέσεις τά πρώτα ζεστά χρόνια τής μεταπολίτευσης, ο επιτάφιος παρατράβηξε. Ισως μέ κάτι βαρύτερο από τάνκ τό πατήσαμε στήν εντατική καί από τότε προσπαθούμε μέ χτυπήματα στό στήθος, ηλεκτροκαλώδια καί χαστούκια νά τό κρατήσουμε στή ζωή...
Αδικος κόπος... Μέ χιλιάδες πανώ τό τυλίξαμε καί τό πετάξαμε στό νεκροτομείο γιά τό μάθημα ανατομίας πού προσπαθεί νά ξεκινήσει τήν επανάσταση από τά σωθικά τού τότε καί όχι από τίς αναφορές στό τώρα!
Κάπου στήν πορεία βρέθηκαν καί οι "κοινωνικοί αγωνιστές" τής 17Ν πού βούτηξαν τό κουτάλι κι αυτοί στό βάζο τής καπηλείας. Ο "Νοέμβρης του 73" έγινε τό διαβατήριο γιά νά παρελάσουν στόν ορίζοντα τού κινήματος όλες οι σημαίες τής "λαϊκής εξουσίας".
Μιάς εξουσίας πού αντικαθιστά τό παλιό μέ τό παλαιότερο αδυνατώντας ή μέ μάτια γεμάτα φόβο νά ορθώσει ένα νέο πολιτικό παρόν απαλλαγμένο από τούς "επαναστατικούς" ακροβατισμούς τού χθές.
Ηταν μιά "σύγχρονη εποχή" θυμάμαι. Ολοι "μοχθούσαν" στίς διακηρύξεις τους γιά τόν εργάτη, μά κανείς από τίς "πρωτοπορίες" δέν τόν πήρανε σοβαρά ποτέ! Στήν χώρα πού είχε κάποτε τό δικό της Μάη μέσα στόν χειμώνα, οι πύλες τού μικρού μας Πολυτεχνείου παραμένουν ακόμη κλειστές!!!»
Και συμφωνώ απολύτως. Όλοι συμφωνούμε –αρκεί να παραβλέψουμε πως το συγκεκριμένο κείμενο αναφέρεται και σε εμάς! Είμαστε πρόθυμοι να καταγγείλουμε την καπηλεία του «μηνύματος του Πολυτεχνείου», αρκεί να μας αναγνωριστεί το δικαίωμα «αυθεντικής ερμηνείας» που «ελέω αγωνιστικότητας», μόνο εμείς κατέχουμε!

Αλλά, όπως έγραψα και παραπάνω, υπάρχουν και οι χαφιέδες. Οι δοτοί, οι πουλημένοι, οι πράκτορες του Κράτους, οι ενταγμένοι σε κρυφές μισθοδοτικές καταστάσεις της οποιασδήποτε ΚΥΠ ή οι ηλίθιοι που παίζουν το ίδιο παιχνίδι δωρεάν. Ο Κάιν κατηγορήθηκε και για τα δύο. Ηλίθιος ή έμμισθος πράκτορας; Πριν αντιγράψω κάποια σχετική απάντησή του, θέλω να αναφέρω τη δική μου άποψη. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει πως οι προβοκάτορες βρίσκονταν πάντα ανάμεσα σε αυτούς που πουλούσαν «ασυμβίβαστο ριζοσπαστισμό». Εκείνους που άναβαν το φυτίλι, κάτω από τις ιαχές του πλήθους, και ανατίναζαν τις προοπτικές των κινημάτων. Εκείνους που έσπερναν με τις ενέργειές τους, τον φόβο και στερούσαν τη λαϊκή αποδοχή από τα αγωνιστικά κινήματα. Επαναλαμβάνω τα δυο στοιχεία –βία και ιαχές του πλήθους. Τι από τα δύο υπάρχει στην περίπτωση του Κάιν;

«Σύντροφε από ΚΚΕ(?),
Δέν ξέρω άν τά λές από πρόθεση ή από άγνοια... "τό Κράτος καί ο μηχανισμός του κατασκευάζει αναρχικούς"...
Χρόνια θυμάμαι τήν "οδηγία" τού ΚΚΕ πρός τούς εργαζόμενους, πώς πίσω από τούς αναρχικούς είναι οι "εγκέφαλοι" τής άρχουσας τάξης καί τά "σκοτεινά σχέδια αποσταθεροποίησης καί αποπροσανατολισμού".
Καί νά οι ρεκλάμες τού κόμματος(καί όχι μόνο τού ΚΚΕ),"προβοκάτορες, ασφαλίτες, πράκτορες" γιά αγωνιστές πού έχουν δώσει αρκετά στήν ιστορία τού κινήματος (πολύ περισσότερο, τό αίμα τους) προσπαθώντας νά συμβάλλουν στήν αποδέσμευση τών ανθρώπων από τήν εκμετάλλευση καί τήν καταπίεση τής κάθε μορφής εξουσίας. Καί νά οι "κόκκινες πολιτοφυλακές" στίς πορείες, ο "κομμουνισμός" τής περιφρούρησης από τούς "ταραξίες", οι ξυλοδαρμοί νεολαίων πού είναι έξω από τήν "στοίχιση" τής ερυθράς πλατείας (η πελατείας), η παράδοση αρκετών από αυτούς στά ΜΑΤ.
Ευτυχώς υπάρχουν σήμερα πολλά βιβλία (πού μπορείς νά βρείς παντού) πού μπορούν νά σέ πληροφορήσουν ή νά σέ βάλουν στόν όμορφο (καί μοναχικό, αλήθεια) κόσμο καί τήν ιδέα τού αναρχισμού.
Εκτός κι άν έχεις βάλει στήν σκέψη σου "τελεία" (ελπίζω πώς όχι) ερμηνεύοντας τό αναρχικό κίνημα μέσα από τόν τσελεμεντέ τής "υψηλοτάτης ηγεσίας" όπου όλοι (εκτός από εκείνη) είναι "όργανα τού ιμπεριαλισμού", "χαφιέδες" καί "αντικομμουνιστές".
Τό λάθος τών αποψεών σου τό στήριξαν βέβαια καί πολλά λάθη δικά μας πού ταύτισαν τόν αναρχισμό -δυστυχώς- μέ τήν αυτοσκοπούμενη βία καί τήν αυτοπαγίδευση σέ μιά πρακτική (όχι πάντα, άλλα έδρασε καθοριστικά όλα αυτά τά χρόνια) πού μάς απομόνωσε από τήν ουσία τών κοινωνικών αγώνων καί διευκόλυνε τήν Εξουσία νά μάς συκοφαντήσει. Καί κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα... Βενζίνη καί μπουκάλι (είναι ο μόνος δρόμος?) από "συνήθεια", καί κάποτε γίνεται τραγωδία. Ετσι τήν πλήρωσε μέ τήν ζωή του ο Μιχάλης Καλτέζας το ‘85 στήν Στουρνάρα. Ένας δολοφόνος "έχασε τήν ψυχραιμία" του καί σημάδεψε. Καί άν καμμιά φορά τά λέω από εδώ (μέ περισσότερες "δόσεις" αυτοκριτικής) είναι γιά νά μήν υπάρξουνε ξανά καινούργια μνήματα, "ήρωες", "ζείς, εσύ μάς οδηγείς", "τό αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει" καί ξανά τό "βιολί" από τήν αρχή. "Στερνή μου γνώση νά σέ είχα πρώτα", τά ζήσαμε εμείς τότε, οι νέοι σύντροφοι/σσες άς κλείσουν τόν κύκλο μέ τά δικά μας αδιέξοδα αντί νά τόν ανοίγουν κι άλλο!

Συντροφικά,
δέν επιθυμώ νά τραβήξω ή νά χαϊδέψω τ΄αυτιά κανενός. Ο καθένας δικαιούται νά έχει τά "μαύρα" ή τά όποια κέφια του.
Καί ο καθένας έχει τήν ελευθερία νά έχει κλειστά ή ανοιχτά τά αυτιά του.
Διαφορετικές απόψεις μέσα στόν χώρο υπήρχαν καί θά υπάρξουν. Επιλογές επίσης. Μόνο πού κάποιοι δέν μπορούν νά αποδεχθούν πώς αυτές διατυπώνονται(από μεριάς μου ή καί από άλλους συντρόφους/σσες) καλοπροαίρετα καί χωρίς φυσικά "ύποπτες αξιώσεις"...»
Εντάξει, όσοι κινήθηκαν στους χώρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, θυμούνται πως ήταν μονίμως προβοκάτορες και «νεροκουβαλητές στον μύλο της αντίδρασης» για το «καθαγιασμένο ΚΚΕ». Αλλά δεν πρόκειται μόνο γι΄αυτό. Τα λάθη του αριστερού, αναρχικού, εξωκοινοβουλευτικού χώρου –αυτά τα λάθη στοίχισαν ανθρώπινες ζωές και γι΄αυτά τα λάθη κανένας δεν φαίνεται πρόθυμος να αναλάβει ευθύνες. Δεν με απασχολεί ο καταμερισμός –δεν πρόκειται να υπολογίσω πόσα λάθη έκανε ο Κάιν τότε. Γιατί μου αρκεί η έκκλησή του –«όχι άλλοι ηρωικοί νεκροί», γιατί μου αρκεί η αγωνία του –αν πρεσβεύεις την επανάσταση για την καλυτέρευση της ανθρώπινης ζωής θα πρέπει να σε νοιάζει κιόλας η ανθρώπινη ζωή. Σωστά;

Κάπου εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί ο κατευθυντήριος άξονας των απόψεων, αλλά και της πρακτικής του Παναγιώτη. Ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής και η άρνησή του να κοστολογήσει τις ζωές των ανθρώπων. Η απέχθειά του για την βία, από όπου κι αν προέρχεται αυτή, εφόσον η βία μπορεί να στερήσει ανθρώπινες ζωές. Καταγγέλλοντας τη βία, διαδηλώνει στη μνήμη αναρχικών συντρόφων και στέλνει στεφάνι στον Σόντερς. Προθυμοποιείται να παραβλέψει τους κοινωνικούς ρόλους για χάρη των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από αυτούς. Υποστηρίζει πως τα ματωμένα χέρια δεν μπορούν να οικοδομήσουν μια καλύτερη κοινωνία γιατί το αίμα μολύνει. Αυτό, τουλάχιστον, καταλαβαίνω εγώ.

Αρνείται όλους τους στρατούς και είναι πρόθυμος να υποστηρίξει όσους αποφεύγουν τη στράτευση –είτε σαπίζουν σε στρατιωτικές φυλακές, είτε θησαυρίζουν από σαπουνόπερες σαν τον Παπακαλλιάτη.

Προσπαθεί να παρουσιάσει τις ιδέες του, αρπάζοντας τις ευκαιρίες –είτε αυτές αφορούν πορείες στους δρόμους, είτε αφορούν κοινές συνεντεύξεις με τον ίδιο τον Διάβολο!

Αντιτίθεται στο κάψιμο των βιβλίων, των οποιονδήποτε βιβλίων –αρνείται την παρεμπόδιση διακίνησης ιδεών, των οποιονδήποτε ιδεών.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να συνοψιστούν στη λέξη «συνέπεια». Όλα τα παραπάνω συνιστούν συστατικά στοιχεία του χαρακτηρισμού «ασυμβίβαστος». Ο Παναγιώτης ακολουθεί, χρόνια τώρα, τον μοναχικό δρόμο της προσωπικής του ηθικής –ξεκορμίζοντας (δανείζομαι αυτή τη λέξη από τον Καζαντζάκη) ακόμα και από τους ίδιους τους συντρόφους του. Κι αυτό με μαγεύει στον Παναγιώτη –όσο κι αν διαφωνώ με τις απόψεις του.

Βλέπεις, ο Παναγιώτης θα μπορούσε σήμερα να είναι ένα «ζωντανό μνημείο» -ένας «αξιοσέβαστος αγωνιστής» από τους τόσους που κυκλοφορούν στα στέκια, ζαλίζοντας τους πιτσιρικάδες με υπαρκτά και ανύπαρκτα κατορθώματα. Θα μπορούσε να πουλάει φτηνή απαξίωση του σήμερα, προτάσσοντας ένα ηρωικό χτες, ή να αναπολεί, παρέα με τους συντρόφους του, προσπαθώντας να χωνέψει τα κοψίδια στην ταβέρνα. Θα μπορούσε, πολλοί το κάνουν, πολλοί το κάνουμε.

Αντί γι΄αυτό, προτιμάει να τον κοροϊδεύουν οι ξαναμμένοι πιτσιρικάδες και να σημαδεύουν το κεφάλι του όταν κατεβαίνει στις πορείες. Προτιμάει να πολεμήσει για τις θέσεις του με προσωπικό κόστος, παρά να συνταξιοδοτηθεί.

Και οι πιτσιρικάδες είναι εκεί, ίδιοι με αυτό που εμείς ήμασταν κάποτε –εριστικοί, απερίσκεπτοι, ασεβείς και φορτωμένοι. Καλά κάνουν –έτσι πρέπει να είναι. Μόνο που θα γίνονταν λιγότερα σφάλματα σε επίπεδο διεκδικήσεων, αν αξιοποιούνταν οι εμπειρίες του παρελθόντος.

Και η δική μου άποψη; Εντάξει, την έχω ξαναγράψει -αλλά εδώ μπορώ να την αιτιολογήσω. Μπορώ να παραδεχτώ ότι οι διαφωνίες μου με τις απόψεις του Κάιν είναι, κυρίως, θυμικές αντιδράσεις που πασχίζουν να εμφανιστούν σαν λογικά επιχειρήματα. Θα το πω πιο απλά: είμαι χούλιγκαν. Αν βρεθώ στο γήπεδο την ώρα που η ομάδα μου χάνει το παιχνίδι θα επικροτήσω τις καταστροφικές ενέργειες των τυφλωμένων οπαδών. Αφού χάνουμε, ας καούν τα πάντα! Ας εκτονωθούμε! Πως το βλέπεις αυτό; «Αφού χάνουμε σήμερα, ας γαμήσουμε την ομάδα και για τους υπόλοιπους αγώνες –ας της στερήσουμε κάθε δυνατότητα διόρθωσης ενός άσχημου αποτελέσματος», έτσι ερμηνεύεται, με βάση τη λογική, η παραπάνω στάση. Πως το βλέπεις;

Χαίρομαι όταν βλέπω αυτοκίνητα να καίγονται από παιδιά με κουκούλες, συμπαθώ όσους αποφασίζουν, αυτοδίκαια, να φορέσουν τη στολή του «κοινωνικού αγωνιστή», απεχθάνομαι όσους βρίσκονται στην απέναντι πλευρά. «Με το χαβά του θυμικού σου/ μαντζούνι του μυαλού σου/ πιπιλάς», που έλεγε κι ο Παυλάκης. Εκτόνωση!

Τι σου θυμίζει η λέξη «εκτόνωση»; Εμένα πάντως, μου θυμίζει τις τσόντες και τους πορνοσινεμάδες. Εσένα; Ας μην διαφωνήσουμε –η εκτόνωση είναι ο αποπροσανατολισμός της δράσης.

Εξακολουθώ να διαφωνώ με τις απόψεις και τις πρακτικές του Κάιν, ακόμα και όταν βλέπω το άσκοπο της δικής μου «λογικής». Και αν αυτή μου η διαφωνία δεν είναι η αποθέωση της αλλοτρίωσης που προκαλείται από ένα καταπιεστικό κοινωνικό σύστημα –τότε, ειλικρινά, αδυνατώ να καθορίσω την έννοια της λέξης «αλλοτρίωση».

«Ας μην είμαστε απόλυτοι», θα υποστηρίξεις. «Οι θεωρίες κρίνονται από την πρακτική τους εφαρμογή και, σε αυτό το επίπεδο, ο Κάιν δεν έχει καταφέρει τίποτα. Εκτός από το να αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη (στην καλύτερη περίπτωση) και με εχθρότητα από αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι σύντροφοί του». Κάνεις λάθος.

Γιατί ο «καινούργιος, καλύτερος κόσμος» θα δημιουργηθεί από «καινούργιους, καλύτερους ανθρώπους» και τέτοιος είναι ο Κάιν. Ένας άνθρωπος που περπατάει ανάμεσα στα λάθη του, ένας άτυχος άνθρωπος γιατί γεννήθηκε σε μια εποχή εχθρική για την ηθική του, ένας άνθρωπος που διαθέτει το πείσμα της ιδεολογίας.

Ποτέ δεν του μίλησα –αλλά πάντα τον σεβόμουν. Και αυτό το κείμενο θα ολοκληρωθεί με τη δική του μαρτυρία, τις δικές του απόψεις σχετικά με την καταδίκη της βίας (της 17Ν, αλλά και γενικότερα). Όλοι εσείς που στραβώνετε τα μούτρα όταν ακούτε για αναρχικούς –διαβάστε προσεκτικά:

«TΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ …
- δέν συμμετείχε στήν εξαγορά τής μνήμης τής εξέγερσης τού ' 73 από εξουσιαστές, κόμματα, οργανώσεις καί "κοινωνικούς αγωνιστές", ούτε σπίλωσε τόν ματωμένο Νοέμβρη μέ "τακτικό στρατό" καί μέ τίς από τά "αριστερά" εμφυτευμένες τού κινήματος, σχεδιασμένες σέ υπόγεια , "αντικαθεστωτικές δολοφονίες"

- δέν βάπτισε κάνες όπλων μέσα στήν δεξαμενή τής συλλογικής μνήμης γιά νά παρασύρει σέ νέες ήττες τούς εξαθλιωμένους καί αδικημένους τού κοινωνικού πολέμου

- δέν επιλέγει "στρατόπεδο", ούτε "τόπους θυσίας" μέ ονόματα "εθνικών" ή "κοινωνικών ηρώων". Επιλέγει εκείνη τήν στάση ζωής καί αντίστασης όπου η ταξική του πάλη δέν δολοφονεί γιά τό "δίκαιο τής επανάστασης" καί τήν "αποκατάσταση τής ειρήνης"

- δέν φέρνει στολή, σημαία καί πατρίδα καμμιάς "πρωτοπορίας" , "κλειστής" ή "ανοικτής συνέλευσης στρατευμένων" πού μάς προτείνουν ένα νέο Κόσμο -μιά νέα Κόλαση από "απόλυτες αλήθειες"- μέ τίς προδιαγραφές τού παλιού

- δέν ακολουθεί κανένα "πολέμαρχο" καί "στρατιωτικό ακόλουθο" τής "επανάστασης", τό "οπλοστασιό" του δέν είναι "ο σκοπός αγιάζει τά μέσα" καί αρνείται τίς πατρίδες ή τίς "πατρίδες" τών κάθε λογής εκμεταλλευτών καί ηγετών πού δολοφονούν ή εξασκούνται στήν βαρβαρότητα στό όνομα τής "λαϊκής βούλησης καί επιθυμίας"

- έχει λιποτακτήσει οριστικά από τό στρατόπεδο τής τυφλής υπακοής καί τής "σιδερένιας" συνωμοτικής πειθαρχίας στήν ένοπλη γραμμή καί σέ έναν εντολέα καί εκτελεστή "λαϊκό στρατό" πού καθοδηγεί ή αποδίδει "δικαιοσύνη" μέ στρατιωτικούς όρους

- δέν ανήκει σέ εκείνες τίς παλαιο-αποικίες τής δήθεν "αντιστρατιωτικής πάλης" πού φωνάζουν γιά "δίκαιες δίκες" καί "αφοπλισμό", τήν στιγμή πού οι ίδιοι δέν έκαναν κάν "δίκη" εκτός από εκείνη τήν "πολιτική δράση" πού ναρκισσεύεται μόνο μέ τήν αφή στήν σκανδάλη

- δέν ανήκει σέ εκείνους πού διεκδικούν από τό στρατόπεδο τής αστικής νομιμότητας, όσα ο "παράνομος στρατός" τους κάποτε είχε εκτελέσει στά μπλόκα καί στίς ενέδρες "αναλαμβάνοντας τήν ευθύνη"

- όσες "πύλες" καί άν είχε (ή έχει ακόμη...) τό στρατόπεδο τών "ελίτ-πρωτοποριών", δέν θά τίς περάσει. Δέν θά καταταχθεί ποτέ εκεί. Δέν θά ντυθεί τίς "επιλογές" τους, τήν "ηθική" τους, τήν "αποστολή" τους, τό "φρονημά" τους. Δέν αρνηθήκαμε τόν εθνικό στρατό γιά νά συμφωνήσουμε μετά στίς "επιχειρήσεις" ενός νέου "σωτήρα -αυτοκράτορα" γιά τήν απαλλαγή τής κοινωνίας από τό "θεσμημένο κακό". Δέν έχουμε κοινή πορεία μέ "αποθήκες" στρατιωτικής αντίληψης πού "καταφέρνουν" νά φαίνεται ο διεθνισμός σάν μιά άλλη κοιτίδα νεοφιλελεύθερου φασισμού ή σοσιαλφασισμού

- συναντήθηκε μέ τήν μνήμη τού νεκρού πατέρα μου στήν κατοχή, στόν εμφύλιο, στήν Κορέα μέ τήν δέσμευση νά μήν κρατήσω ποτέ όπλο είτε γιά τίς πηγές τού κεφαλαίου, είτε γιά τίς "ιδεοληψίες" εκείνες πού θέλουν νά "εκπροσωπήσουν" τά συμφεροντά μας στά ακροδάκτυλα τής ένοπλης "σοφίας"


Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΝΗΜΗ...
- είναι η μνήμη χιλιάδων, εκατομμυρίων σκοτωμένων στά μέτωπα τών πολέμων, στό τέμπλο τής "δημοκρατίας" ή τής "επανάστασης". Από μικρό παιδί θυμάμαι φορτηγά μέ νεκρούς μάρτυρες καί θύματα μιάς "αλλαγής" πού ποτέ δέν ήρθε καί "στρατούς" νά αποχωρούν ή νά έρχονται διεκδικώντας ή απαιτώντας τήν "υποστήριξη" καί τήν "συνδρομή" μας. Δέν υπάρχει περίσσιος χώρος στήν μνήμη μου πιά, αφού έχει υπερχειλίσει από τά πτώματα "ελεύθερων πολιορκημένων", μεραρχίες καί λόχους εσωτερικών ή εξωτερικών εχθρών, πεδία μάχης καί βιντεοταινίες φρίκης. Στήν μνήμη τού δικού μου καταυλισμού, μικροί καί μεγάλοι στρατοί κλείνουν καί ανοίγουν φυλακές καί Μακρονήσια όποτε αυτοί θέλουν.

Στό όνομα -άλλη μιά φορά- τής απελευθέρωσης από τούς στρατοδίκες τού εσωτερικού εχθρού, δέν θά τραγουδήσουν στήν πλάτη μου οι μιλιταριστές (οι άλλοι έκτακτοι στρατοδίκες...) τής "επανάστασης" τόν εθνικό ύμνο τής "αυθεντίας" πού τεμαχίζει τήν ανθρώπινη υπόσταση στήν γιάφκα τής αποκτήνωσης, "μέ όλα τά μέσα"

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ(ΟΠΩΣ ΕΤΣΙ ΤΟ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ "ΚΟΡΥΦΩΣΗ" ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΥ...)
- έχει χιλιάδες γιώτα πέντε (ένας από αυτούς καί εγώ) άοπλου "άτακτου στρατού" πού δέν κατατάχθηκε, δέν εκπαιδεύθηκε, δέν όπλισε, δέν σημάδεψε. Δέν ξέρει από "πολεμικές συνθήκες", δέν θέλει νά τίς γνωρίσει. Δέν θά τά "βγάλει πέρα" σέ έναν "εμφύλιο". "Στρατιώτες" του ονείρου ενός άλλου Κόσμου χιλιάδες "τρελοί"
ορκίστηκαν στόν πασιφισμό μιάς "χαμένης πατρίδας" πού ακόμα ψάχνουν, χωρίς η "θητεία" τους νά ατιμωθεί από τό αίμα άλλων. Δέν όπλισαν ποτέ, δέν σημάδεψαν "κινούμενο στόχο" παρά ίσως μερικές φορές τόν εαυτό τους στήν σκοπιά

- δέν χειροκροτεί μιλιταριστές καί στρατευμένους πού υποδύονται τούς "ειρηνιστές" καί "ανυπότακτους"

ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ "ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΥΣ ΑΛΛΟΥ...", ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ, ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ!!!


Ενας από τούς "καραγκιόζηδες τών Εξαρχείων"(τότε) πού προσπάθησε νά κρατήσει τήν ψυχραιμία του...

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)»

Posted in: Κολλήματα