"Αυτοί που ξεχνούν, θα χαθούν"

«Όλα άρχισαν όταν εκείνος ο κρετίνος ο Πέρυ Κόμο τραγούδησε τη Γκλεντόρα. Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις», έλεγε η επιγραφή και από πάνω, η οθόνη, έπαιζε λούπα τον Νικολαϊδη καθισμένο σε κάτι σκαλιά. Μιλούσε με ένα άτομο και έβλεπαν στο βάθος, κάποιο φως από έναν σκοτεινό διάδρομο. Στη συνέχεια, ο Νικολαϊδης γύριζε και κοίταζε προς το μέρος μας. Παιχνιδιάρικα. Ή απειλητικά –δεν ξέρω.

Μπήκαμε από τους πρώτους όταν άνοιξαν οι πόρτες του Gagarin –σταμάτησα για λίγο, δίπλα στην είσοδο, για να χαζέψω το βιβλίο. «Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα». Ένα cd του Συμεών Νικολαϊδη. Το soundtrack του «Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου» -από τον Τουλιάτο. Οι άλλοι με τραβούσαν μέσα στην αίθουσα –είχαν τον λόγο τους. Όταν τελικά μπήκαμε, όλες οι καρέκλες ήταν πιασμένες. «Αν δεν καθυστερούσες, κάπου θα βρίσκαμε να καθίσουμε», γκρίνιαξε η Tomboy. Είχε δίκιο –ήμουν, για μια ακόμα φορά, το χοντρό παιδί που το ξαμόλησαν στο ζαχαροπλαστείο. Με άλλα λόγια -εκστατικά ηλίθιος. Ο Άσωτος χοροπήδαγε γιατί είχε ξεπαγιάσει περιμένοντάς μας και ο Deuced ήταν κουλ, όπως είναι συνήθως ο Deuced. Περιμέναμε τον Νίκο τον Χανιώτη που ποτέ δεν ήρθε –ή ίσως και να ήρθε όταν είχαμε πια φύγει –όπως συμβαίνει σε εκείνη την ταινία του Νικολαϊδη.

Στην αίθουσα υπήρχαν κάποιες σειρές καθισμάτων για τους «επίσημους» και στον εξώστη, κάποιες άλλες σειρές, για τους «λιγότερο επίσημους». Στράβωσα που δεν μας άφηναν να καθίσουμε. «Ο Νίκος δεν θα το ήθελε αυτό», σκέφτηκα. Μετά σκέφτηκα, ότι σκεφτόμουν μαλακίες. Πρώτον, γιατί ο Νίκος δεν είναι πια εδώ και δεύτερον, γιατί δεν τον ήξερα καθόλου για να έχω άποψη σχετικά με το τι θα ήθελε. «Ποιος Νίκος μαλάκα μου; Τι ήταν –κολλητός σου; Για σοβαρέψου!» Σοβαρεύτηκα. Με είχε, μάλλον, επηρεάσει το κλίμα. Κάποια αμηχανία. Στα ηχεία έπαιζε το «See you later alligator». Ο Άσωτος γκρίνιαξε για τη μουσική. «Υπήρχε στις ταινίες του», είπα. Περιμέναμε.

Είδα τον Μάνο Ελευθερίου δίπλα στη γκαρνταρόμπα και τον Βαλαβανίδη να κοιτάζει σκανταλιάρικα την κάμερα στο φουαγιέ. Είδα τον Τζούμα και τον Παναγιωτίδη να περιφέρονται, είδα εκείνη τη γυναίκα να παραπατάει –«ποια είναι;» αναρωτήθηκε η Tomboy –σκέφτηκα, ήμουν αρκετά γέρος για να θυμηθώ –«αυτή που έπαιζε στα ‘Κουρέλια’», της είπα και μείναμε να κοιτάζουμε τη Ρίτα Μπενσουσάν σκεπτικοί. «Πόσο γερασμένοι δείχνουν όλοι!», σχολίασε η Tomboy. Έτσι ήταν. «Πόσο μαγικά γερασμένοι», θα συμπλήρωνα. «Εκτός από τον Σπυριδάκη!» αποφανθήκαμε.

Στην οθόνη, ο Νικολαϊδης διάβαζε την εισαγωγή από τα «Γουρούνια στον Άνεμο» και μετά, έκανε πάσα στον Χατζηνάσιο. Στην οθόνη. Κι ο Χατζηνάσιος κάθισε σε ένα λευκό πιάνο και έπαιξε κομμάτια από το soundtrack της «Γλυκιάς Συμμορίας». Όχι στην οθόνη πλέον –αλλά στη σκηνή. Ενώ προβάλλονταν κομμάτια της ταινίας –εκεί που ο Σπυριδάκης βάζει μια καραμπίνα στο στόμα του ετοιμοθάνατου Μόσχου, δαγκώνει κι αυτός την κάνη από μια άλλη καραμπίνα και κατεβάζει ταυτόχρονα τις σκανδάλες, ο Χατζηνάσιος έπαιξε ένα κρεσέντο –με γονάτισε. Μετά, έπαιξε κομμάτια από την «Πρωινή Περίπολο» -έχεις δει την ταινία; Ρώτησα τον Άσωτο –«σιγά μην ερχόταν ποτέ αυτή η ταινία στην Κρήτη», μου απάντησε. Θέλω να πω κάτι. Η «Πρωινή Περίπολος» είναι η απόδειξη του πόσο μεγάλος σκηνοθέτης υπήρξε ο Νικολαϊδης. Δες την ταινία. Πρόσεξε λίγο καλύτερα όλα εκείνα τα ονειρικά μέρη στα οποία είναι γυρισμένη. Δεν θα το καταλάβεις στην αρχή –γι΄αυτό δες την πάλι. Θα ανακαλύψεις πως όλα αυτά τα μέρη είναι εδώ δίπλα, στη στοά της Χαριλάου Τρικούπη, στις όχθες του Κηφισού, ίσως. Πως έγιναν τα, τόσο κοινότυπα, μέρη –φουτουριστικά; Μέτρα τους ηθοποιούς που συμμετέχουν. Στην αρχή φαίνεται πως είναι εκατοντάδες –μετά ανακαλύπτεις ότι δεν είναι περισσότεροι από μια δεκάδα. Κι από αυτούς, μόνο ο Σπυριδάκης και η Βάλεϊ έχουν ατάκες. Αλλά η ταινία έχει καταιγιστικό ρυθμό –σαν αμερικάνικη υπερπαραγωγή.

Η Δώρα Μασκλαβάνου διάβασε ένα θανατερό κομμάτι από τη «Στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα» -και ξαναθυμήθηκα πόσο λάτρεψα τις σελιλόιντ ηρωίδες του Νικολαϊδη. Ο Άσωτος γκρίνιαξε –«δεν το ‘χει το κομμάτι». Ποιος ενδιαφέρεται; Ποιος είναι αυτός που καταλαβαίνει τι λένε οι μοιραίες γυναίκες όταν μιλάνε; Παρακολουθείς σαστισμένος και αμήχανος –είσαι τυχερός όταν δεν απευθύνονται σε σένα γιατί είναι αδύνατο να απαντήσεις. Τι να πεις; «Είσαι θεά και σε λατρεύω» -όταν αυτή ρωτάει τι ώρα είναι;

Κάποια στιγμή ανέβηκαν στη σκηνή τα «Κουρέλια». Ο Βαλαβανίδης, ο Τζούμας, ο Παναγιωτίδης, ο Πολύτιμος. Αυτοί οι γέροι δεν έμοιαζαν καθόλου καλοκάγαθοι, μάγκα μου. Σαν ροκ συγκρότημα έμοιαζαν και πίσω έπαιζε σκηνές από την ταινία κι ο κόσμος χειροκροτούσε το χορευτικό του Τζούμα με τον Βαλαβανίδη. Στην ταινία. Η Ρίτα Μπενσουάν δεν ήταν πάνω στη σκηνή. Λογικό φαινόταν, είχα μετρήσει πάνω από δέκα βόλτες της για ανεφοδιασμό από το μπαρ –την άκουγα ήδη λιώμα. Αλλά, θυμήσου την ιστορία. Ο Άλκης έχει μόλις σκοτώσει μια Β.Π. πιτσιρίκα, ο Κωνσταντίνος εμφανίζεται ξαφνικά –«επάγγελμα; μα φυσικά, ταχυδακτυλουργός από την Οντέσα!», ο Χρήστος παρκάρει το μοτοποδήλατο και η Ρίτα … λοιπόν, η Ρίτα, με μάσκα νυχτερίδας πετάγεται από τις σκιές για να κόψει λαρύγγια. Μόλις την έχει κοπανήσει από το ψυχιατρείο –την είχαν κλείσει μέσα γιατί «σε κάποια φάση την είδε κάπως περίεργα, νυχτερίδα κι έτσι, ας πούμε –οπότε δάγκωσε ένα κακομοίρη στο λαιμό, στην πλατεία Συντάγματος». Κάπως έτσι δεν πήγαινε η ταινία; Σε πληροφορώ πως η Ρίτα είναι πραγματική. Αυτό που είχες δει στην ταινία –όπως την είχες δει στην ταινία. Πραγματική! Γι΄αυτό και την ανέβασαν πάνω στη σκηνή τα υπόλοιπα «Κουρέλια».



Ο Βαλαβανίδης διάβαζε τα χειρόγραφά του ενώ οι υπόλοιποι έκαναν χαβαλέ τριγύρω. Η Ρίτα αδημονούσε. Φώναζε. «Τη σκηνή του δείπνου των φίλων, τη γυρίσαμε σε χρόνο ρεκόρ, αν και υπολογίζαμε να μας πάρει βδομάδες, γιατί ήμασταν συγκεντρωμένοι σε αυτό που κάναμε», είπε ο Βαλαβάν. «Σιγά τον χρόνο ρεκόρ! Μέχρι να τελειώσει η ταινία είχα αλλάξει τρεις γκόμενους!» πετάχτηκε στο μικρόφωνό του η Ρίτα.
Ο Τζούμας διάβασε ένα ποιητικό κείμενο με σπασμένη φωνή –κανείς δεν τον διέκοψε. Έφτασε η σειρά της Ρίτας. Διαλυμένη από τα χρόνια και το αλκοόλ. Λιώμα. «Κουρέλι». Αληθινή. Απόλυτη. Έτσι έπρεπε. Είπε πως ο Νίκος ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισε και δεν της έλεγε ποτέ να μην πίνει, γιατί έπινε και τότε πολύ, όπως πίνει και τώρα και δεν της έλεγε πως είχε πάρει κιλά και ήταν χοντρή –δεν της την έλεγε γενικώς, ενώ όλοι οι υπόλοιποι στην πιάτσα ήταν γαμημένοι και μαλάκες, γι΄αυτό κι εκείνη είχε παρατήσει το θέατρο. Κατέρρευσε. Και όσοι την άκουσαν –διαλύθηκαν, έτσι πρέπει να είναι.
Οι υπόλοιποι την πήραν αγκαλιά και την κατέβασαν από τη σκηνή –ο Παναγιωτίδης διάβασε το πρώτο κεφάλαιο από το βιβλίο –ο κόσμος χειροκρότησε. Μετά έπαιξε, μαζί με τον Πολύτιμο, εκείνο το jam που έκαναν στην ταινία και ήταν φοβερό.

Στο φουαγιέ γινόταν χαμός –ο Λουκιανός Κηλαηδόνης κουβέντιαζε με κάποιους τύπους, ο Τζώνυ ο Βαβούρας θυμήθηκε τον «Δράκουλα των Εξαρχείων» και έλεγε «Χελόου μάστερ» στον Κωνσταντίνο Τζούμα, ο Περάκης χάζευε τον κόσμο … Όλοι οι άνθρωποι που θαύμαζα, τόσα χρόνια, ήταν εκεί –τριγύρω. Ψώνιο την έκανα!

Στη σκηνή έπαιζε κάποιο συγκρότημα που δεν άκουσα το όνομά του και τραγουδούσε η Τζένη, που δεν θυμάμαι το επώνυμό της. Τη Τζένη την είχα γνωρίσει στις εμφανίσεις των Ded City Jetz –τράβαγε φωτογραφίες από το συγκρότημα. «Είναι φίλη μου από παλιά –έχει άπειρες ενοχοποιητικές φωτογραφίες μας», μου έλεγε τότε ο Νίκος «Ladies’ Man» Χανιώτης. «Αλλά έχει φωνάρα –πρέπει να την ακούσεις!» Όταν ξαναμπήκα στην αίθουσα, τραγουδούσε το «Johnny Guitar», τραγούδι-φετίχ για μένα. Θυμάμαι το τέλος από τα «Κουρέλια», η παρέα φευγάτη, ο Άλκης έχει αυτοκτονήσει και ο Πολύτιμος, που τον περιμένουν σε όλη την ταινία –χτυπάει το κουδούνι. Κανένας δεν ανοίγει. Ο Πολύτιμος κάθεται στα σκαλιά της εξώπορτας, ανάβει τσιγάρο και πέφτει από πάνω το «Johnny Guitar». Ανατριχίλα! Το ίδιο πράγμα έπαθα κι όταν άκουσα τη Τζένη να το τραγουδάει. Και μετά «Cry me a river». Χειροκροτήματα. Ο Deuced δεν την πάλευε άλλο –έχει κι ένα διαλυμένο γόνατο ο σκατόγερος –έπρεπε να φεύγουμε.



Στη σκηνή ανέβηκε ο Σπυριδάκης με την Μισέλ Βάλεϊ. «Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα το Μάντερλεϊ …», είπε εκείνη και έφαγα τριπ ξεγυρισμένο. Δεν είναι λίγο πράγμα να βλέπεις μπροστά σου τη σκηνή από την «Πρωινή Περίπολο», με τους ηθοποιούς ολοζώντανους! Η Βάλεϊ ανήκει κι εκείνη στην κατηγορία των θεϊκών γυναικών του Νικολαϊδη. Είπα «θεϊκές γυναίκες» και θυμήθηκα … που είναι η Μέρεντιθ Χέρολντ; Αν υπήρχε κι αυτή εκεί, χτες βράδυ –θα άρχιζα να πιστεύω στην ύπαρξη του Παραδείσου. Αντί γι΄αυτήν όμως, έσκασε σε βίντεο ο Λαζόπουλος και έβγαλε έναν δεκάρικο –ο κόσμος άρχισε να γιουχάρει, «ο Νικολαϊδης ήταν αυτό το κάτι …», έλεγε ο Λάκης, η Ρίτα περνούσε από δίπλα μου για τον απαραίτητο ανεφοδιασμό –«τι ‘κάτι’ –ο Νίκος ήταν τα πάντα ρε μαλάκα!» τσίριξε.

Ο Σπυριδάκης είπε πως δεν μπορούσε να διαβάσει το τελευταίο βιβλίο του Νικολαϊδη γιατί ένιωθε σα «να έβλεπε τα ρούχα του Νίκου πεταμένα πάνω σε ένα δέντρο μετά από την έκρηξη». Είπε πως δεν τον πείραζαν οι άσχημες κριτικές τον Νικολαϊδη –αλλά «όταν οι αριστεροί του την έχωσαν, αυτό τον πείραξε». Η Ρίτα συνέχιζε να φωνάζει από κάτω. Ο Τουλιάτος συνόδευσε με τα κρουστά του την οθόνη που έπαιζε το «Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου», η Χριστοδουλίδου ανέβηκε στη σκηνή μαζί με την Βίκυ Χάρις –είπαν καλά λόγια για τον Νικολαϊδη, είπαν ότι γνώρισαν την οικογένειά του και την αισθάνονταν δική τους, τον είπαν «πατέρα» και «δάσκαλο» και «παππού» -η Ρίτα πετάχτηκε στον αέρα –«ο Νίκος ήταν εραστής, είχε μια πούτσα νααα –ρε!». Έτσι έπρεπε να είναι.



(αυτό το βιντεάκι είναι, φυσικά, αφιερωμένο στην Tomboy)

Φύγαμε χωρίς να ακούσουμε την Τζένη Κιτσέλη, ούτε τη Μαρί Λουίζ Βαρθολομαίου. Φύγαμε πριν παίξουν οι Last Drive και ο Τζώνυ ο Βαβούρας. Τσακισμένοι από την ορθοστασία –γιατί έχουμε και κάποια ηλικία. Ευτυχισμένοι. Εγώ τουλάχιστον.

Στο σπίτι, διάβασα τις πρώτες σελίδες από το βιβλίο –γιατί, όλο αυτό ήταν η παρουσίαση ενός βιβλίου, μην ξεχνάς! Μετά, δεν είχα ύπνο –ήθελα να διαβάσω κι άλλα από τη «Στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα» γιατί ψυλλιάζομαι ότι θα μάθω επιτέλους για τον Μιχάλη τον Βιθέντε και τον Μπογκομόλετς και ίσως να γράφει κάτι για τον Χλωμό Εραστή –γαμώτο, μου τις χρωστούσε αυτές τις εξηγήσεις ο Νικολαϊδης. Ή, τουλάχιστον, έτσι θέλω να πιστεύω.

Και κάτι τελευταίο –βαρέθηκα να ακούω χτες πως ο Νικολαϊδης «είναι εδώ …μαζί μας». Δεν ισχύει μάγκα μου, γιατί ο Νικολαϊδης δεν ήταν ποτέ εδώ –ούτε όσο ζούσε. Μην ξεχνάς …

«Σημασία έχει –όχι πια εδώ».

Εντάξει;

Υ.Γ.1: Λόγω μόνιμου κόμπλεξ και καλπάζουσας αναβλητικότητας –δεν είμαι σίγουρος αν θα το αποφάσιζα να πάω στη χτεσινή εκδήλωση. Ευτυχώς που ήρθε εκείνο το μέιλ της Έφης Παπαζαχαρίου και ψήθηκα –της το χρωστάω λοιπόν, κατά κάποιο τρόπο, το χτεσινό.


Υ.Γ.2: Όπως έμαθα, όσο έγραφα αυτό το κατεβατό –ο Χανιώτης είχε έρθει τελικά, απλά καθόταν σε άλλο μέρος και δεν συναντηθήκαμε. Σαν εκείνη την ταινία …

Posted in: Κολλήματα