14. Το σκοινί του Αρχάγγελου και οι μαύρες αφίσσες

‘Όταν έγινε η έκρηξη, η τρίτη σήμερα το πρωί, ήρθε κι΄έπεσε, σφυρίζοντας στην αυλή της, ένα κομμάτι ζεστό σκαμένο σίδερο και μια χρυσή ηλιαχτίδα απ΄όνα εξαπτέρυγο.
Στους τοίχους ήταν κολλημένες κάτι αφίσσες με σκοτεινά πρόσωπα και άδεια μάτια πούλεγαν:


Σε μια απ΄αυτές –από κάτω,
Είχαν ζωγραφίσει ένα ψεύτικο μουστάκι.

Στην πλατεία η μπάντα έπαιζε πατριωτικούς σκοπούς …

Έξω από την όπερα, τρέχαν, τ΄αγόρια, τους δίναν έναν αριθμό ……14, 15 …..
έτσι γεμίζουν,
έτσι πυροβολούν
κι΄ένα τουφέκι στα χέρια.

Ήταν η τρίτη έκρηξη σήμερα το πρωί.
Μάζεψε από κάτω το ζεστό μολύβι και τη μυτερή αχτίδα και τάβαλε μέσα στη λουστρινένια τσάντα.
Είχε μια μαύρη τσάντα από λουστρίνι, ένα γάτο καστανό και μια μουριά στην αυλή της. Ήταν μια μουριά παλιά κι΄όταν έπεφτε να κοιμηθεί την έβλεπε ανάμεσα απ΄το φεγγίτη.

___________________Τα κορίτσια με τις σκούρες κάλτσες και τα κρεπ παπούτσια, μπαίναν στα σπίτια, σκίζαν τα σεντόνια λουρίδες–λουρίδες.
-«Για τους πληγωμένους», έλεγαν ….
Το μεγάφωνο πάνω στο τζιπ, βούιζε στους δρόμους, χτυπούσε ο ήχος πάνω στ΄άδεια σπίτια, γύριζε, αντάμωνε με τη μπάντα, μπλεκόταν με τις φωνές των αγοριών.
-τους αριθμούς,
-τις προσταγές,
-τις εκρήξεις,
τις κραυγές
και ησύχαζε κοντά στο ποτάμι.

Πάνω απ΄την καμμένη εκκλησιά είχε μείνει μόνο ο ωραίος Αρχάγγελος με τα σταυρωμένα χέρια. Ο Αρχάγγελος που κάθε Κυριακή πρωί αγαπούσαν τα κορίτσια.

Κάτω στο λιμάνι μια μικρή ανάπηρη χτυπούσε το μεταλλικό μπαστούνι της πάνω στα σιδερένια πόδια της.
-Με ρυθμό.
Αργά ….,
φόρτωναν οι εργάτες τους σταυρούς στα πλοία και ό,τι άλλο απόμεινε απ΄τις εκκλησιές.

_____________. Τα πλοία έφυγαν. Δυο μαρμαρένιες βλεφαρίδες πέσαν τσακισμένες. Μια φορτηγίδα γύρισε μονάχη.

Κάποιος πέταξε ένα μακρύ διχαλωτό σκοινί κι΄άρπαξε τον Αρχάγγελο απ΄το λαιμό. Άρχισαν όλοι μαζί να τραβούνε, το άγαλμα κουνήθηκε πάνω στη βάση του κι΄όταν ο κόσμος σκόρπισε τρομαγμένος, έπεσε με το κεφάλι κάτω και τις φτερούγες ανοιχτές.
Τα πλακάκια της αυλής, κεραμιδιά τετράγωνα και άσπρα, σκίστηκαν. Σπάσαν οι γλάστρες με τις καμέλιες και ο φεγγίτης έμεινε άδειος. Έσκυψε και βάλθηκε να μαζέψει τα χαλάσματα. Ο γάτος πήγε να σκαρφαλώσει στη μουριά, άλλα δεν ήταν εκεί …
Έφυγε. –Πήρε αγκαλιά το γάτο κι΄έφυγε.

Η σιδερένια κλειδωσιά λύγισε στριγγώντας και η ανάπηρη μάζεψε από κάτω το δάχτυλο του Αρχάγγελου.
Από ψηλά ένα μαρμάρινο φτερό κατέβαινε σιγά-σιγά.
Πέρασε από μπροστά της (κάτι ψιθυρίζοντας, με μάτια που κοίταζαν πέρα απ΄τα τείχη).
Στον ουρανό, ανέβαινε ο αέρας, πυκνός, βαρύς, στριφογυρίζοντας τ’αποκαΐδια και τις φωνές …
-Έτσι γεμίζει.
-Έτσι πυροβολεί.
-Το 14 με το 13…, στη Βόρεια Πύλη.
-Τις εκκλησιές, ….
κάφτε τες.
-Ν’ αδειάσει ο δρόμος, -φωνάξτε. –Δεν εργάζονται τα μεγάφωνα …
-Να παίζει η μπάντα, …
οι σειρήνες …
Πέσανε … Έρχονται …
Γέμισε το λιμάνι φωνές, τα πλακόστρωτα μάτωσαν, οι ξύλινες σκάλες σωριάστηκαν μέσα στη σκόνη.
«Σεντόνια για τους πληγωμένους».
Οι μοτοσυκλέτες τρέχαν ουρλιάζοντας τις λαρυγκόφωνες κοιλιές τους, στόμωναν οι μπαταρίες, γίνονταν βραχνές φωνές με άκαφτη βενζίνη οι εξατμίσεις και χώνονταν μέσα στο πλήθος που άνοιγε δρόμο σκορπώντας.
-Έρχονται …. έρχονται …»
Ο Αρχάγγελος κυλούσε κάτω απ΄τα πόδια των κοριτσιών και τ΄ άχρωμά του μάτια ικέτευαν … Να τα στολίσουν θέλανε, σαν όπως τα πρωινά της Κυριακής.

_____________________________________________

-«Η Βόρεια πύλη έπεσε, τάκουσες;»
-«Και ο 14;»
-«Και ο 13;»
-«Πάμε κατά το ποτάμι …»
Τα παιδιά τρέχαν στις γωνιές ψιθυρίζοντας.
Έτσι οπλίζουνε.
Έτσι πυροβολούνε.
Κοίταζαν. –Χτυπούσαν, γέμιζαν τα μάτια τους μ΄απορημένο αίμα και ρωτούσαν:
«Γιατί;»

Όλα τελείωσαν σε λιγότερο από μια ώρα.
Έμεινε λίγη σκόνη κι΄ένα απόηχο απ΄το λαχάνιασμα που όλο ξεμάκραινε.
Το πρώτο φλάουτο τόχε σκάσει, η μπάντα όμως έπαιζε όταν ο εχθρός μπήκε μέσα.
Αυτός δεν ενοχλήθηκε.
Συντόνισε το βήμα του με το ρυθμό της μπάντας, (με τα τραγούδια μας), και προχώρησε.
____________________ Στην πλατεία, το κοριτσάκι αντάμωσε τις άδειες κόγχες του Αρχάγγελου, τίναξε μια δυο φορές τα σιδερόδετα πόδια του πάνω στο πλακόστρωτο και ξεψύχησε.

Εκείνη βρήκε τον καστανό της γάτο κάτω στο ποτάμι παγωμένο, μ’ ένα γαλακτόχρωμο υγρό, χυμένο γύρω απ΄τα μάτια του.
Γυρίζει στους δρόμους με τις μαύρες αφίσσες, με τα παπούτσια σκισμένα, τη λουστρινένια τσάντα κρεμασμένη στον ώμο και το διχαλωτό σκοινί του Αρχάγγελου στα χέρια.
Οι εχθροί τραγουδούν τα τραγούδια της,
τα τραγούδια μας …
και προχωρούν.
Στους τοίχους οι αφίσσες ακόμα λένε.
«Προσέχτε ο εχθρός είναι
ανάμεσά μας»



__________________________________________________________
Και ο «εχθρός» τώρα είμαστε εμείς.
Και τα τραγούδια μας, τραγούδια ξένα.
Και ξένες οι αφίσσες μας … για μάς φοβούνται.

Υ.Γ.: Η ιστορία είναι δανεισμένη από τους "Τυμβωρύχους" του Νίκου Νικολαϊδη -ένα τρομερό, απ΄όλες τις απόψεις, βιβλίο. Και ανήκει, όπως και τα προηγούμενα αποσπάσματα, αποκλειστικά στο γνωστό Κάθαρμα. Πως σου φαίνεται; Καλά τα πήγα;

Posted in: Η μουσική των σφυριών,Κολλήματα