"Νότια ενός ανύπαρκτου Βορρά"

Κοίτα κάτι –ποτέ δεν ήμουν καλός στους απολογισμούς. Φταίει ότι έχω κακή μνήμη, ποτέ δεν μπόρεσα να γράψω επετειακά κείμενα, δεν θυμάμαι, για παράδειγμα, πόσα χρόνια έχω στα μπλογκς. Δύο; Περισσότερα; Λιγότερα; «Μη δίνεις σημασία».

Θυμάμαι όσους γνώρισα εδώ πέρα, όσους ήθελα να γνωρίσω και δεν το μετάνιωσα ούτε στο ελάχιστο. Κι εκείνους που τελικά, κατάλαβα ότι δεν ήθελα να με γνωρίσουν. Ούτε στο ελάχιστο. Αλλά δεν τρέχει τίποτα –ότι γίνεται, έχει κάποιο λόγο πίσω του. Ή δεν έχει –πράγμα που κάνει ακριβώς το ίδιο.

Όμως δεν έχω όρεξη να μιλήσω γι΄αυτά –οι άνθρωποι είναι μυστήρια τρένα, κάποτε ακολουθούν παράλληλες γραμμές, κάποια στιγμή αλλάζουν οι συρμοί, μερικές φορές εκτροχιάζονται. Συμβαίνουν αυτά.

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος κι αυτό έχει να κάνει με τον φανατισμό μου. Ότι γουστάρω –φαίνεται, ότι βαριέμαι –επίσης. Κάπως υπερβολικός; Εντάξει –και τι έγινε; Ανάμεσα στο μπλαζέ στυλάκι του «μην καρφωθούμε για να μην εκτεθούμε» και στο «φόρα παρτίδα» προτιμώ σαφώς το δεύτερο. Είναι και πιο εύκολο –δεν απαιτεί μεγάλη κατανάλωση φαιάς ουσίας, η οποία δεν μου περισσεύει άλλωστε. Άσε που όταν ποντάρεις τα ρέστα σου μπορεί να κερδίσεις περισσότερα από όσα υπολόγιζες. Ονειρευόσουν. Ή μπορεί και να μείνεις ταπί –πάντως από το γαμημένο το τραπέζι θα σηκωθείς επιτέλους. Μουδιάσαμε ρε αδερφέ.

Έχω λοιπόν αυτό το μπλογκ και, συνήθως, γράφω ιστορίες με πονηρούς σκοπούς. Κρύβω εκεί μέσα κάτι κολλήματα που με ταλαιπωρούν χρόνια, κάποιες αναμνήσεις που φοβάμαι ότι θα ξεχάσω (είπαμε … κακή μνήμη …), μπόλικη ανάγκη επιβεβαίωσης –όχι γενικά, αλλά ειδικά και συγκεκριμένα. Στα συγκεκριμένα μάτια μιας συγκεκριμένης γυναίκας –δεν χρειάζεται να γίνω σαφέστερος, εντάξει; Πονηροί σκοποί. Και έρχονται κάποια άτομα και διαβάζουν τις ιστορίες –μάλλον βρίσκουν δικά τους κομμάτια σε αυτές, δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο από πρόθεση, αλλά χαίρομαι όταν συμβαίνει. Είναι σαν τη στάση λεωφορείου, όπου μονολογείς μια σαχλαμάρα και ο διπλανός σου γελάει ακούγοντάς την. Οικειότητα –έτσι το λένε και είναι όμορφο όταν συμβαίνει.

Έχω δεχτεί κάποιες φορές, το ίδιο σχόλιο με διαφορετική διατύπωση –«γράψε κάτι μικρότερο άνθρωπέ μου! ή πήγαινε να εκδώσεις τις σαχλαμάρες σου, σκέτη πηγή αστιγματισμού έχεις καταντήσει!» Λυπάμαι. Το προσπάθησα. Είπα να φτιάξω κάτι μικρότερο και μου βγήκαν ιστορίες σε συνέχειες –100κάτι σελίδες έκαστη. Εντάξει, το παραδέχομαι. Εγώ ποτέ δεν θα διάβαζα κάτι τέτοιο –το θεωρώ ανθρωπίνως αδύνατο! Από την άλλη –καλοί, χρυσοί οι εκδότες και η χαρά του λογοτεχνίζοντος μπλόγκερ είναι να εκδοθεί. Στη Βουκουρεστίου, στη Σόλωνος, στη Συγγρού –οπουδήποτε. «Γιατί; Καλύτεροι είναι οι άλλοι που εκδίδονται;» Όχι μωρέ –χειρότεροι είναι, αλλά έχουν πιο αποτελεσματικούς νταβατζήδες. ‘Η κάνουν καλύτερο νταβατζηλίκι του εαυτού τους –εγώ πάντως δεν είμαι άξιος. Λυπάμαι.
Μια φορά προσπάθησε ο pikei να με βγάλει στο κλαρί –είπε λοιπόν σε έναν γνωστό του εκδότη (καταπληκτικό άτομο και ιστορική μορφή από τους παλιούς κακούς καιρούς), ότι γράφω ιστορίες. «Φέρτες μου να τις δω και θα σου πω» -εκτύπωσα κάτι σεντόνια και του τα πήγα. Από τότε δεν τον ξαναενόχλησα, ούτε κι αυτός άλλωστε. Μπορεί να τα έχασε, μπορεί να μην βρήκε χρόνο –εμένα πάντως μου αρέσει να πιστεύω ότι όλα όσα του πήγα, δεν άξιζαν μία. Με βολεύει για να μην μπλέκω –κατάλαβες;

Και είναι όλοι αυτοί που σχολιάζουν, εκνευρίζονται, γκρινιάζουν, διαφωνούν κάτω από τις ιστορίες. Αυτούς τους γουστάρω –λατρεύω τα σχόλιά τους. Έχω γνωρίσει τους περισσότερους και δεν μετάνιωσα. Είναι καλή φάση.

Αλλά υπάρχει και κάτι καλύτερο –σημαντικότερο. Δεν ξέρω αν θα το καταλάβεις, αλλά τόση ώρα γι΄αυτό προσπαθώ να μιλήσω. Κοίτα:

Ήρθαν και με βρήκαν κάποιοι καταπληκτικοί τύποι, από αυτούς που παίζουν δυνατή μουσική – χρόνια είχα ν΄ακούσω τέτοια πράγματα. Και περνάμε ωραία όταν συναντιόμαστε –αυτό έγινε μέσω του μπλογκ μου.

Πήρα μέιλ από τον ντράμερ ενός συγκροτήματος που γούσταρα όταν ήμουν 20κάτι, έλεγε «ρε άνθρωπε που μας θυμήθηκες μετά από 20 χρόνια!» Κι αυτό μου άρεσε πολύ.

Περπάτησα στα σκηνικά των ταινιών που άνοιξαν, κάποτε, τον δρόμο μπροστά από τα παπούτσια μου, διάβασα πράγματα που δεν πίστευα ότι υπήρχαν –απίστευτα πράγματα! Γνώρισα εκείνους τους ανθρώπους, τους συγκεκριμένους ανθρώπους και αυτό ήταν πέρα από τις προσδοκίες μου. Άργησα όμως ρε γαμώτο. Και τώρα ακούω κυρίως, βλέπω, χαζεύω. Και θέλω να πιστεύω ότι βρέθηκα «ενδιάμεσος» -μήπως νιώσω λίγο χρήσιμος. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να είναι έτσι, μπορεί όλα να έχουν το σκοπό τους –μπορεί και όχι. Πάντως, εδώ είμαι –αν θέλεις κάτι, χτύπα το κουδούνι. Ή μην το χτυπάς, δεν χρειάζεται –αν θέλεις κάτι, θα το καταλάβω.

Αυτά ήθελα να πω, τα ξαναδιαβάζω –ψέματα, δεν ήθελα να τα πω αυτά, αλλά ίσως και να έπρεπε. Για ποιον; Δεν ξέρω. Γιατί; Δε με νοιάζει. Η ανάλυση δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο –μου ήρθαν, τα είπα, ξεμπέρδεψα. Πάει να πει –μπλέχτηκα ακόμα περισσότερο κι αυτό δεν ήταν κάτι που επεδίωξα. Αλλά έχω μάθει να παίρνω ότι έρχεται, όπως έρχεται –ακόμα κι αν δεν ξέρω τι να το κάνω. Γιατί να ξέρω; Ξέρεις εσύ κι αυτό αρκεί.

Μας αρκεί.

Posted in: Blog off