"Γεννηθήκαμε για να χάνουμε, όχι για να παζαρεύουμε"

Αφεντικό: Συγνώμη, Luke. Απλώς κάνω τη δουλειά μου. Πρέπει να το καταλάβεις αυτό.
Luke: Μπα, δε νομίζω. Το να λες ότι κάνεις τη δουλειά σου δεν δικαιολογεί τίποτα Αφεντικό.

Διευθυντής: Σε λίγο καιρό θα συνηθίσεις να φοράς αυτές τις αλυσίδες, Luke. Αλλά ποτέ μην πάψεις ν΄ακούς το κουδούνισμά τους. Επειδή θα σου θυμίζει αυτά που σου είπα. Για το δικό σου το καλό.
Luke: Μακάρι να σταμάταγες να ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ για το καλό μου, Διευθυντή.



[Κουβεντιάζοντας για έναν καινούργιο κρατούμενο που πέρασε τη νύχτα στην απομόνωση]
Dragline: Δεν τον έβαλαν στο κουτί για να τον ξεφτιλίσουν. Τον έβαλαν γιατί κόντραρε έναν ελεύθερο άνθρωπο. Αυτοί έχουν τους δικούς τους κανόνες. Δεν πρέπει εμείς να μπλεκόμαστε μαζί τους. Θα το πάθαινε αργά ή γρήγορα γιατί όλο διαμαρτυρόταν. Έπρεπε να υπακούει στους κανόνες όπως όλοι μας.
Luke: Μάλιστα –επειδή τα καημένα τα γερο-αφεντικά χρειάζονται όλο και περισσότερη βοήθεια για να τα καταφέρουν.

[Ο Luke κερδίζει μια παρτίδα πόκερ με μπλόφα]
Dragline: Τίποτα! Μια χούφτα γεμάτη τίποτα! Ηλίθιε γαϊδουροκέφαλε σε κέρδισε με το τίποτα! Όπως έκανε και σήμερα το πρωί, που μου όρμαγε συνέχεια χωρίς να έχει τίποτα να μου ρίξει.
Luke: Ναι, λοιπόν, μερικές φορές, το τίποτα μπορεί να είναι το πιο δυνατό χαρτί.



[Μέσα στην εκκλησία]
Luke: Είναι κανένας εδώ; Ε, Γέρο! Είσαι σπίτι απόψε; Έχεις ένα λεπτό; Γιατί νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε μια κουβεντούλα. Ξέρω ότι είμαι πραγματικά σατανικός τύπος … έχω σκοτώσει ανθρώπους στον πόλεμο, έχω μεθύσει … έχω καταστρέψει δημοτική περιουσία και όλα τα σχετικά. Ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα να ζητάω χάρες …. αλλά ακόμα κι έτσι, πρέπει να το παραδεχτείς, Έχεις πολύ καιρό να μου μοιράσεις καλό χαρτί. Μοιάζει λες και Έχεις φτιάξει έτσι τα πράγματα για να μη μπορώ ποτέ να κερδίσω. Μέσα, έξω, όλα αυτά … νόμοι και κανονισμοί και αφεντικά. Εσύ με έκανες έτσι όπως είμαι. Πες μου λοιπόν, που να σταθώ, που θα χωρέσω εγώ; Γέρο, πρέπει να στο εξομολογηθώ. Ξεκίνησα πολύ δυνατά, πολύ γρήγορα. Αλλά μου φαίνεται ότι με πήρε από κάτω. Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Τι έχεις στο μυαλό Σου για μένα. Τι να κάνω τώρα; Εντάξει. Όλα εντάξει.
[Γονατίζει, κλείνει τα μάτια, προσεύχεται]
Luke: Σε ρωτάω γονατιστός.
[Ανοίγει το ένα μάτι, περιμένει. Μετά ανοίγει και το άλλο μάτι, σταυρώνει τα χέρια του]
Luke: ΄Ντάξει, αυτό σκεφτόμουν κι εγώ. Φαντάζομαι ότι είμαι πολύ ξεροκέφαλος για να παζαρέψω –σωστά; Είμαι δύσκολη περίπτωση.
[Κάνει ένα θόρυβο με τη γλώσσα του]
Luke: ‘Ντάξει. Μάλλον πρέπει να βρω τον δρόμο μόνος μου.
[Σειρήνες και φάροι περιπολικών από το παράθυρο, κάνει δυο βήματα πίσω]
Dragline: Luke?
Luke: [Κουνάει το κεφάλι, χαμογελάει] Αυτή είναι η απάντησή Σου Γέρο; Αν είναι έτσι, είσαι κι εσύ δύσκολη περίπτωση.

[Μιλώντας για τον Θεό στη βροχή]
Luke: Άστον να φύγει. Μπαμ, μπαμ.
Dragline: Κόφτο, Luke. Δεν μπορείς να μιλάς έτσι γι΄Αυτόν!
Luke: Πιστεύεις λοιπόν ακόμα σε αυτό το μεγάλο Αφεντικό με τα γένια; Νομίζεις ότι μας βλέπει από ψηλά;
Dragline: Έλα δω! Δε φοβάσαι; Δε φοβάσαι να πεθάνεις;
Luke: Να πεθάνω; Φίλε, ας πάρει αυτή τη μικρή ζωή όποτε γουστάρει. Το άκουσες αυτό; Μ΄ακούς; Έλα λοιπόν! Είμαι στη διάθεσή σου Γέρο! Άντε! Δείξε μου ότι είσαι εκεί. Έλα λοιπόν! Αγάπα με, μίσησέ με, σκότωσέ με –οτιδήποτε. Απλά, ειδοποίησέ με.
[Κοιτάζει τριγύρω]
Luke: Μου φαίνεται ότι απλά κάθομαι στη βροχή μιλώντας μόνος μου.

Dragline: Χαμογελούσε …. Έτσι ακριβώς! Ξέρεις πως είναι, το ξέρεις … εκείνο το χαμόγελο του Luke. Το έβλεπες στο πρόσωπό του μέχρι το τέλος. Διάολε, αν δεν το είχαν πάρει χαμπάρι από τα πριν, θα μπορούσαν να το καταλάβουν ακόμα κι εκείνη τη στιγμή –δεν υπήρχε περίπτωση να τον νικήσουν. Αυτό το χαμόγελο του γερο-Luke. O Luke! Ήταν κάποιος φοβερός τύπος! Ο Ψύχραιμος Luke! Διάολε, ήταν γεννημένος για να βάλει τον κόσμο σε μπελάδες.




Bert Gordon: Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος παίχτης μπιλιάρδου που να ρίχνει καλύτερα από ότι έκανες εσύ εκείνο το βράδυ στο Ames. Έχεις ταλέντο.
Fast Eddie: Εντάξει λοιπόν, έχω ταλέντο. Τότε τι μπορεί να με κάνει να χάσω;
Bert Gordon: Ο χαρακτήρας.



Bert Gordon: Eddie, πειράζει να γίνω λίγο κυνικός;
Fast Eddie: Γιατί –τι ήσουν μέχρι τώρα;
Bert Gordon: Eddie, έχεις γεννηθεί για να χάνεις.
Fast Eddie: Τι πάει να πει αυτό;
Bert Gordon: Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 10 χρόνια που βλέπω τον Minnesota Fats στριμωγμένο ... πραγματικά στριμωγμένο. Αλλά τον άφησες να σου ξεφύγει.
Fast Eddie: Σου είπα –είχα πιει.
Bert Gordon: Σίγουρα, είχες πιει. Έχεις την καλύτερη δικαιολογία του κόσμου για να χάσεις –δεν υπάρχει πρόβλημα στο να χάνεις, από τη στιγμή που έχεις μια καλή δικαιολογία. Να κερδίσεις …. Αυτό θα ήταν πραγματικά δυσβάσταχτο για την πλάτη σου, λες και είσαι καμιά μαϊμού. Και θα το ξεφορτωθείς κι αυτό το βάρος όταν βρεις μια καλή δικαιολογία. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να μάθεις να λυπάσαι για τον εαυτό σου. Αυτό είναι, πραγματικά, ένα από τα καλύτερα αθλήματα κλειστού χώρου. Ένα άθλημα που όλοι το φχαριστιούνται, ειδικά αυτοί που έχουν γεννηθεί για να χάνουν.
Fast Eddie: Ευχαριστώ για το ποτό.


Fast Eddie: Είμαι ο καλύτερος που έχεις δει ποτέ Χοντρέ. Είμαι ο καλύτερος που υπάρχει. Κι αν ποτέ με νικήσεις –ακόμα και τότε θα είμαι ο καλύτερος.
Bert Gordon: Μείνε μ΄αυτό το παιδί –είναι σίγουρα ΧΑΜΕΝΟΣ.



Sarah Packard: Πως ήξερες ότι το όνομά μου είναι Sarah;
Fast Eddie: Εσύ μου το είπες..
Sarah Packard: Είπα ψέματα. Όταν είμαι πιωμένη λέω ψέματα.
Fast Eddie: Εντάξει, ποιο είναι το όνομά σου σήμερα;
Sarah Packard: Sarah.


Sarah Packard: Είμαι κολεγιοκόριτσο. Δυο μέρες τη βδομάδα, Τρίτες και Πέμπτες, πηγαίνω κολέγιο.
Fast Eddie: Δε μοιάζεις για κολεγιοκόριτσο.
Sarah Packard: Επειδή είμαι χειραφετημένο άτομο. Πραγματικά χειραφετημένη.
Fast Eddie: Όχι, δεν εννοώ κάτι τέτοιο … ότι κι αν σημαίνει. Εννοώ ότι δεν μοιάζεις τόσο νέα.
Sarah Packard: Ούτε και είμαι.
Fast Eddie: Γιατί, λοιπόν, πας στο κολέγιο;
Sarah Packard: Γιατί δεν έχω τι να κάνω τις Τρίτες και τις Πέμπτες.
Fast Eddie: Τι κάνεις τις υπόλοιπες μέρες;
Sarah Packard: Πίνω.



Sarah Packard: Σ’ αγαπάω, Eddie.
Fast Eddie: Ξέρεις Sarah, κάποια μέρα, θα βολευτείς … θα παντρευτείς έναν καθηγητή από το κολέγιο και θα γράψεις ένα σπουδαίο βιβλίο. Ίσως να λέει για μένα το βιβλιο. Ε; «Fast Eddie Felson... Απατεώνας».
Sarah Packard: Σ΄αγαπάω.
Fast Eddie: Χρειάζεσαι αυτές τις λέξεις;
Sarah Packard: Ναι, τις χρειάζομαι πάρα πολύ. Αν ποτέ τις πεις δεν θα σε αφήσω να τις πάρεις πίσω.

[στο παιχνίδι των $3.000 μετά το «σπάσιμο» του Minnesota Fats είναι η σειρά του Eddie]
Fast Eddie: Πώς να το παίξω αυτό, Bert; Να παίξω στα σίγουρα; Έτσι δεν μου έλεγες πάντα; Να παίζω στα σίγουρα, να υπολογίζω τα ποσοστά … Λοιπόν πρόσεξέ με –γρήγορα και χαλαρά. Η μπάλα στην γωνιακή τρύπα. Ναι, γιατί όσοι παίζουν με τα ποσοστά πεθαίνουν αδέκαροι επίσης –έτσι δεν είναι Bert;
[πετυχαίνει το χτύπημα και ο κόσμος τριγύρω πανηγυρίζει]
Fast Eddie: Και πώς να χάσω;



Fast Eddie: Ξέρεις … έχω ένα προαίσθημα, Χοντρέ. Έχω ένα προαίσθημα ότι είναι η μέρα μου σήμερα. Η μπάλα με ένα χτύπημα στη γωνιακή τρύπα, εννοώ, το έχεις νιώσει ποτέ αυτό; Ξέρεις … στα ξαφνικά, νιώθεις ότι δεν γίνεται να αστοχήσεις. Επειδή το έχω ονειρευτεί αυτό το παιχνίδι, Χοντρέ. Το ονειρευόμουν κάθε νύχτα στο δρόμο. 5 μπάλες. Ξέρεις … αυτό είναι το δικό μου τραπέζι, φίλε. Μου ανήκει.



Fast Eddie: Και τι θα γίνει αν δεν σε πληρώσω, Bert;
Bert Gordon: [γελάει] Να μη με πληρώσεις; Θα βρεθείς με σπασμένους αντίχειρες για μια ακόμα φορά. Και δάχτυλα επίσης. Αν το θελήσω, θα σου σπάσουν το δεξί χέρι σε τρία ή τέσσερα σημεία.
Minnesota Fats: Καλύτερα να τον πληρώσεις, Eddie.
Fast Eddie: Άρα, λες ότι είσαι ακόμα ο μάνατζέρ μου –έτσι;
Bert Gordon: Είμαι επιχειρηματίας αγόρι μου.

Fast Eddie: Φίλε –καλύτερα να πεις στους δικούς σου να με σκοτώσουν, Bert. Καλύτερα να το φτάσουν μέχρι τέλους, επειδή, αν με αφήσουν πίσω θα κολλήσω τα κομμάτια μου, το ένα δίπλα στ΄άλλο, θα κολλήσω τα κομμάτια μου ξανά, και μετά, στ΄ ορκίζομαι … στ΄ ορκίζομαι, Bert, θα έρθω πάλι εδώ και θα σε σκοτώσω.

Fast Eddie: Χοντρέ, έπαιξες ένα πραγματικά μεγάλο παιχνίδι σήμερα.
Minnesota Fats: Κι εσύ το ίδιο, Fast Eddie.


Υ.Γ.: Η φράση του τίτλου ανήκει στον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ

Posted in: Κολλήματα