"Να θυμηθώ, να ξεχάσω να θυμηθώ"

Πριν πολλά χρόνια, κατά Ιταλία μεριά, είχε γίνει μια φτιάξη. Τότε, που λες, η κοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι κυβέρνηση έφτασε, περνώντας από συγκυβέρνηση –κάποιοι μίλαγαν για ιστορική δικαίωση του Ευρωκομουνισμού του Μπερλιγκουέρ –«έμπαινε καμπούρη και τα ρέστα δικά σου» κατάσταση!

Θυμάσαι τι έγινε μετά;

Ένας πρωθυπουργός που την κοπάνησε από τη χώρα του για να μη μπει φυλακή, «Επιχείρηση Καθαρά Χέρια», αδιάφθοροι εισαγγελείς που τους έβλεπε ο Κέβιν Κόστνερ και τράβαγε τα μαλλιά του γιατί ήταν περισσότερο αγγούρια από τον δικό του Έλιοτ Νες, αποκαλύψεις για δωροδοκίες στα μεγάλα κόμματα, «κρεμάλα στους πολιτικούς» σε στυλ γουέστερν σπαγγέτι –μπουρδέλο η χώρα, τρόπος του λέγειν δηλαδή, καθότι στα μπουρδέλα υπάρχει κάποια στοιχειώδης οργάνωση.

Θυμάσαι τι έγινε στη συνέχεια;

Έσκασε ο ταϊκούν, με τα κανάλια και την ποδοσφαιρική ομάδα, ο καβαλιέρε (ίσα ρε λείψανο!) με το βαμμένο μαλλί και το ύφος λιγδιάρη πρωταγωνιστή τσόντας κι έγινε πρωθυπουργός. Χρησιμοποιώντας το σύνθημα «εγώ έχω λεφτά, δεν έχω ανάγκη να κλέψω σαν τα λιγούρια τους πολιτικούς». Κι ο κόσμος μάσησε το παραμύθι –ακόμα έτσι είναι η κατάσταση στην Ιταλία κι ας έχει μπλεχτεί σε ένα σωρό σκάνδαλα ο «καβαλιέρε», τι σκάνδαλα δηλαδή; Πταίσματα και συκοφαντίες των πολιτικάντηδων! Αν δε με πιστεύεις, το λένε και στις ειδήσεις. Των καναλιών. Του «καβαλιέρε».

Γιατί στα αναφέρω όλα αυτά; Επειδή ζούμε σε μια χώρα που τρέφεται με σήριαλ-απομιμήσεις όσων προβάλλονται στην αλλοδαπή. «Σεξ εντ δε σίτυ» αυτοί; «Σχεδόν ποτέ», εμείς. «Τα φιλαράκια» εκείνοι; Ένα σωρό σκατολοϊδια με κακό χιούμορ και αντιγραμμένες καταστάσεις εμείς. «Χουανίτα (ή όπως διάολο τη λένε) η Άσχημη» αυτοί; «Μαρία η Άσχημη» εμείς. Μπετίνο Κράξι αυτοί; Λιάπη και Τσουκάτο εμείς. «Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα» -έτσι δεν πάει;

Έβλεπα χτες έναν καραγκιόζη παρουσιαστή ειδήσεων. Τι είπε σε μια στιγμή ο άνθρωπος; «Προβλέπω ότι, έτσι όπως πάει η κατάσταση, όλο το καλοκαίρι τα κανάλια θα ελέγχουν τις συμβάσεις του Δημοσίου για να διαπιστώσουν αν έγιναν παρατυπίες! Τι να κάνουμε; Αφού δεν γίνεται από τη Βουλή κάποιος πρέπει να το κάνει!» Κατάλαβες; Βάλε από δίπλα και τις στημένες δημοσκοπήσεις (γιατί κάθε δημοσκόπηση που παραγγέλνεται από συγκεκριμένο όμιλο συμφερόντων είναι στημένη), «τι μας δείχνουν οι δημοσκοπήσεις κύριε Θεοφύλακτε;» «Οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα Νίκο μου –όλα τα ευρήματα συγκλίνουν προς αυτό».

Σπάστα και ξαναρίχτα.

Πριν κάτι χρόνια υπήρχε μια κυβέρνηση Σημίτη –η οποία «πω πω τι έκανε στον τόπο! μίζες, ρεμούλες, απάτες, μεταφορές μετακομίσεις ο Μήτσος». Και ήρθε ο «κυρίαρχος λαός» και έστειλε την διεφθαρμένη κυβέρνηση στον αγύριστο –τόσο μακριά είναι ο αγύριστος που ακόμα πάνε αυτοί του ΠΑΣΟΚ, άντε να δούμε πότε θα γυρίσουν! Τρία ζήτω για τον «κυρίαρχο λαό» και ένα καραφάκι ποικιλία στο 3. Την κυβέρνηση Σημίτη διαδέχτηκε η κυβέρνηση Καραμανλή. Η οποία έχει ομαδικό ρεκόρ «ένα σκάνδαλο το μήνα» -δυνατά παιδιά, επιδέξια, δεν μπορείς να πεις! Κι άρχισε το παραμύθι.

Τον πρώτο καιρό για όλα έφταιγε η προηγούμενη κυβέρνηση. Κάνανε απεργία οι εργαζόμενοι; Κατά του ΠΑΣΟΚ διαμαρτύρονταν. Δεν πετάγανε τα αεροπλάνα και δεν κολυμπάγανε τα πλοία; Το ΠΑΣΟΚ είχε ρίξει ζάχαρη στα ρεζερβουάρ τους. Έπαιρνε φωτιά το δάσος; Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε προσλάβει πυροσβέστες. Αν τολμούσες να υπαινιχθείς ότι «για στάκα μισό λεπτό ρε μάγκες –ποιος κυβερνάει δηλαδή, εσείς ή το ΠΑΣΟΚ;» σου αφαιρούσε το λόγο ο Χατζηνικολάου. Όχι μόνο στα δελτία –και σε μπλογκ να το έγραφες, πάλι το ίδιο γινόταν –όλοι έχουμε έναν μικρό Χατζηνικολάου στην παρεγκεφαλίδα μας.

Αργότερα το γυρίσανε το παραμύθι. Σε στυλ «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είμαστε –αλλά γιατί να τρέχετε τώρα; αφήστε εμάς στα πράγματα που έχουμε και αρχηγό παχουλό –καλοζωισμένο, φραπαδούρα μάγουλο να πούμε!» Δεν ξέρω αν είναι όλοι ίδιοι, ή ο ένας χειρότερος από τον άλλο –ξέρω όμως ότι ο καθένας έχει ατομικά συμφέροντα. Αν μου έχει τάξει διορισμό ο Κωστάκης, τότε μιλάμε περί φωτισμένου ηγέτη. Αν μου έχει τάξει ο Γιωργάκης, τότε είναι καιρός να προχωρήσει και «να τα αλλάξει όλα». Καθένας για την πάρτη του –αυτό το καταλαβαίνω. Ή μάλλον, θα το καταλάβαινα –αν γινόταν. Γιατί ούτε αυτό δεν γίνεται! Όλοι συμφωνούν ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει με τις εκλογές και μετά πλακώνονται στις καρμπονάρες παρακολουθώντας τα αποτελέσματα, πίνουν και δυο μπύρες κολλητά –καληνύχτα. Δηλαδή, βλέπουν ότι τους έχουν πιάσει μαλάκες και τους δουλεύουν κανονικό γαζί αλλά δεν τρέχει τίποτα. «Την υγειά μας νάχουμε».

Και ξαφνικά (εντάξει –καθόλου ξαφνικά, αλλά το βάζω για να δώσω δραματική χροιά) σκάει το σκάνδαλο Siemens. «Σαν κεραυνός έπεσε στην πολιτική ζωή του τόπου», σαν αστραπόβροντο, σαν το ακίνητο ζεϊμπέκικο του Κούρκουλου στον «Αστραπόγιαννο»! Τα πολιτικά κόμματα παίρνουν φράγκα από εταιρείες! Φοβερό! Ανήκουστο! Εξωφρενικό! 35 βουλευτές έπαθαν έμφραγμα όταν το έμαθαν –οι 25 από αυτούς δεν είχαν ακόμα κατοχυρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα –αφήσανε χήρες και ορφανά στους πέντε δρόμους!
Είχα ένα φιλαράκο προ δεκαετίας –ο πατέρας του ήταν καπετάνιος του Βαρδινογιάννη κι εκείνος δούλευε στη Μότορ Όιλ. Μου έλεγε λοιπόν ότι, πριν τις εκλογές, φεύγανε οι επιταγές από τα γραφεία για τα ταμεία των κομμάτων. Όλα τα ταμεία, όλων των κομμάτων. Θα πεις –καταδεχόταν το ΚΚΕ, το ΚΟΔΗΣΟ και το ΔΗΚΚΙ να πάρουν χρήματα εφοπλιστών; Θα το πεις; Δεν θα το πεις –πάω στοίχημα! Έδιναν λοιπόν εισφορές σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ανάλογα με την εκλογική τους δύναμη. Για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο οι άνθρωποι –μη σκάσει καμιά χαριστική τροπολογία και πεταχτεί κάποιος περίεργος νηστικός διαμαρτυρόμενος. Μπίζνες είναι αυτές –πώς να γίνει δηλαδή;
Είχα διαβάσει παλιά ότι οι καπιταλιστικές, να πούμε, κυβερνήσεις υπάρχουν όσο και εφόσον εξυπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Αν χαλάσει η μανέστρα, ή αν εμφανιστεί άλλος πολιτικός, πιο επιδέξιος –οι κυβερνήσεις πέφτουν. Δεν το ‘ξερες; Περίεργο! Μέχρι και στο «Ζαγκόρ» το γράφανε –δεν το είχες προλάβει;

Θα αναρωτηθείς –«μα γιατί, αν είναι έτσι τα πράγματα, δεν γίνονται κατευθείαν πρωθυπουργοί οι επιχειρηματίες και αναγκάζονται να τα σκάνε σε μεσάζοντες;» Διότι δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε κατάσταση μονοπωλίου –κατάλαβες; Ποιος θα γίνει πρωθυπουργός; Ο Μπόμπολας; Θα τον φάνε οι Λαμπράκηδες; Ο Κόκκαλης; Θα τον φάνε οι Αλαφούζοι … ξέρω ΄γω … Όταν φτάσουμε στο «υψηλό πολιτισμικό επίπεδο» της Ιταλίας, όπου ένας επιχειρηματίας θα μονοπωλεί τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης –μπορεί να βγάλουμε κι εμείς κανένα μπαστουνόβλαχο καβαλιέρε. Μέχρι τότε …

Περίμενε –γιατί θα χαθεί η μπάλα αν ανοίξει περισσότερο η ανάλυση. Το κεντρικό νήμα είναι η απαξίωση της πολιτικής ζωής, η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Ναι ρε κορόιδο –κι αυτό πρόσφατα έγινε, μέχρι χτες οι πολίτες ορκίζονταν στο όνομα της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας! Δεν με πιστεύεις; Αφού το άκουσα στις ειδήσεις –το λένε και τα γκάλοπ, τι ζητάς τώρα;

Πρόσεξε λοιπόν κάποια περίεργα γεγονότα:

-Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος ξεκινάει, πλέον, από τις τηλεοράσεις. Μπορεί να υπάρχει διαμέσου των αιώνων, αλλά, κάποια στιγμή σκάει στις οθόνες και τότε γίνεται «πραγματικότητα». Τότε, οι παρουσιαστές ειδήσεων αναλαμβάνουν ρόλο ιεροεξεταστών, εισαγγελέων και γενικότερα απολυμαντών της πολιτικής ζωής. Με τι δικαίωμα –θα ρωτήσεις; Με το δικαίωμα της επιβολής που τους δίνει το Μέσο –εδώ κανονίζουν μέχρι και τον καιρό, όποτε θέλουν βρέχει, όποτε θέλουν έχει καύσωνα και «χεστήκαμε τι κάνει εκεί έξω». Εδώ αμφισβητούν ακόμα κι αυτά που βλέπουν τα μάτια μας, στην πολιτική ζωή θα κολλήσουν;
-Οι «πολιτικοί» που αναλαμβάνουν να καθαρίσουν τον τόπο από τη διαφθορά ανήκουν, σχεδόν πάντα, στον ακροδεξιό χώρο. Ο Μπερλουσκόνι, ο Σαρκοζί κι εδώ ο Καρατζαφέρης (γιατί διατηρούμε κάποια ροπή προς τη χοντροκοπιά τύπου βιντεοταινίας του ‘80, όσο να πεις). Ο δικός μας, που λες, γύρναγε στα κανάλια με αποδείξεις περί Λιάπη και πληρωμένων ταξιδιών στο ένα χέρι και με τη γαλανόλευκη στο άλλο –σε στυλ «με λένε Τρινιτά και βαράω δυνατά». Ανατρίχιασα!
-Φαινόμενα απαξίωσης της πολιτικής ζωής χρειάζονται κυβερνήσεις ευθυνόφοβων κλεφτοκοτάδων. Είδες το ΠΑΣΟΚ; Τόσα χρόνια μέσα στα κόλπα, ξέρουν να παίζουν μια χαρά. Με το που έσκασε η αποκάλυψη, νάσου ο Τσουκάτος οικειοθελώς στον εισαγελλέα –«εγώ τα πήρα και τα έδωσα στο κόμμα κι όπως δεν γουστάρει τη βόλτα του μα τον Τουτάτη!» Σκάσανε από δίπλα κάτι ταμίες –«μας τα ‘δωσε αλλά νομίζαμε ότι ήταν από κάτι κουπόνια που πούλαγε στην Ομόνοια», εντάξει όλα! Βγήκε και το επίσημο κόμμα να καταδικάσει –μέσα είσαι μάγκα μου, γι΄αυτό υπάρχουν οι Τσουκάτοι για να μαζεύουν τις σφαλιάρες καθότι κοντοί. Σαν τον Σημίτη –μην ξεχνάς. Μετά έρχεται η κυβέρνηση και πλακώνεται στα «ναι μεν, αλλά …» Στην αρχή δεν ξέρει τίποτα για το φόνο. «Εμείς; Οι δικοί μας; Άντε από δω καλέ –κάποιο λάθος κάνετε ή θέλετε να μας συκοφαντήσετε!» Στη συνέχεια κάτι ψυλλιάζεται –«Βεβαίως! Έγινε, αλλά όχι όπως το λέτε! Εντάξει είναι ο δικός μας ο άνθρωπος, όλα νόμιμα, όλα στο φως και τα καρπούζια με δοκιμή!» Για να καταλήξουν τελικά σε αυτό που οι προηγούμενοι έλεγαν με τη μία, όταν έσκαγαν βρωμοδουλειές -«όποιος έχει στοιχεία, να τα πάει στον εισαγγελέα». Στο μεταξύ, με την παλινδρόμηση, έχουν φροντίσει να γίνουν ρόμπες ξεκούμπωτες. Πρόσφοροι για εκμετάλλευση από τους παπαράτσι της πολιτικής ζωής. Ποιας πολιτικής ζωής δηλαδή; Κοινοβουλευτική οπερέτα πες το καλύτερα.
-Φαινόμενα απαξίωσης τέτοιου είδους χρειάζονται την αριστερά σε κατάσταση «μου σπάσανε το μπαγλαμά/ κάτι παλιόμαγκες εψές αργά». Αυτή η θολούρα έρχεται συνήθως μετά από αριστερής χροιάς διακυβέρνηση, κατά την οποία ξεφτιλίζονται οι αριστερές αξίες με τη χρήση μόνο της αριστερής φρασεολογίας, αλλά όχι και της αριστερής πρακτικής (βλέπε ΠΑΣΟΚ). Ακολουθεί συνήθως μια περίοδος σχετικοποίησης του στυλ «σας είδαμε κι εσάς, τα ίδια σκατά με τους άλλους είσαστε». Και μπαίνουν οι αριστερές ομάδες στο δωμάτιο με τα κλειστά παράθυρα χάνοντας επαφή με τον έξω κόσμο, ή γίνονται λατέρνες που παίζουν παραγγελιές. «Τι θέλει ο κύριος; Κάτι εθνικοχριστιανικό; Πιάσε μια Κανέλλη με απ’ όλα. Κάτι σε ποπ βλαχογκλαμουρία; Και Γκλέτσο έχουμε! Μήπως θέλετε τρέντι και νεανικό; Βάλε Τσίπρα μάστορα, ρίξε και δέκα μπλόγκερς και ακτιβιστές στα κάρβουνα γιατί ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!»
-Στην από πάνω κατηγορία χωράνε και τα «παιδιά του χώρου», αναρχικοί, πράσινοι ακτιβιστές, φραξιονιστές, αριστεριστές κ.λ.π. Αλλά επειδή έχω κάποια σχετική ευαισθησία τους βάζω χωριστά. Τι γίνεται εδώ; Ξύλινη φρασεολογία –οκάδες 2, δράμια 4. Απομονωτισμός του κερατά –«εμείς έχουμε το κοπυράιτ της επανάστασης, όλοι οι άλλοι είναι προδόται». Τραμπουκισμοί του τύπου «τι μπλούζα φοράει αυτός που βαράει; μαύρα; άρα, ή παόκι είναι ή αναρχικός!» Λογοκρισία ολοκληρωτικού τύπου. Σα να βάλθηκαν τα παιδιά να αποδείξουν το δίκιο των μικροαστών οι οποίοι τους θεωρούν χαβαλέδες καταστροφείς.

Εντάξει; Και τελικά, αυτό που μένει είναι τα ιστορικά παραδείγματα –μπας και φανεί κατά που πάει το πράγμα. Κάνε σούμα: κοινοβουλευτικά κόμματα ανυπόληπτα, εξωκοινοβουλευτική αριστερή απομονωμένη και η προπαγάνδα να βαράει κόκκινο. Με τι σου μοιάζει;

-Ίσως με τις μέρες που προηγήθηκαν της ανόδου του Γ΄ Ράιχ στην εξουσία.
-Ίσως με την εποχή που προετοίμασε την άνοδο του Μπερλουσκόνι.
-Ίσως με τις τελευταίες μέρες της προεδρίας του Κλίντον, τότε που πρόβαρε το στέτσον του ο Μπους τζούνιορ.
-Ίσως και με κάτι ακόμα χειρότερο.

Δεν ξέρω αν ο ολοκληρωτισμός ετοιμάζεται να κάνει θριαμβευτική είσοδο ή αν πρόκειται απλώς για ένα ξαναμοίρασμα ρόλων –ξέρω όμως ότι τίποτα δεν είναι ίδιο με τίποτα άλλο στα δυτικά καθεστώτα.
Αν είσαι αντιεξουσιαστής επαναστάτης μπορεί και να το βλέπεις έτσι, σε στυλ «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη», που λέγανε κι οι φεμινίστριες. Αλλά τότε πρέπει κάτι διαφορετικό να προτείνεις –λοιπόν … Το κάψιμο μαγαζιών δεν είναι διαφορετική πρόταση, το κάνουν χρόνια οι μπράβοι που πουλάνε προστασία και οι θρησκόληπτοι εθνικιστές. Το ξύλο δεν είναι διαφορετική πρόταση, ρώτα τους χούλιγκανς σχετικά. Η απομόνωση των διαφωνούντων δεν είναι διαφορετική πρόταση όσο ο κόσμος θυμάται τη Σιβηρία και τη Μακρόνησο. Όλα αυτά, θα μπορούσαν, ίσως, να δικαιολογηθούν από τις συνθήκες –αν υπήρχαν οι γαμημένες οι συνθήκες! Πάει να πει, στη Γαλλική Επανάσταση δούλευε κάργα η γκιλοτίνα και ο λαός χειροκροτούσε από κάτω. Εδώ πέρα, ποιος χειροκροτεί;
Κι αν δεν την έχεις δει «θάνατος στ΄αφεντικά», και πάλι τίποτα δεν είναι ίδιο. Γιατί υπάρχουν κριτήρια –κατάλαβες; Και τα κριτήρια τα χρησιμοποιείς για να συγκρίνεις –ξέρεις τώρα, εκείνο το πράγμα που μοιάζει μπακάλικο αλλά το κάνεις κάθε φορά που χώνεις το χέρι στην τσέπη. Ούτε αυτό σε καίει; Για πες μου λοιπόν, τι είναι σημαντικό για σένα; Και πόσα σημαντικά σου δικαιώματα καταπατούνται; Κανένα δικαίωμα; Εντάξει –άραξε, μια χαρά βολεμένος είσαι κι όποιος πάει ν΄αλλάξει την κατάσταση φάτου το λαρύγγι.
Μήπως όμως σε πηδάνε κι εσύ σφυρίζεις αδιάφορα για να μην το πάρει χαμπάρι ο κόσμος; Αν σου αρέσει αυτή η κατάσταση –όλα καλά. Σου αρέσει όμως;

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά