"Μην κοιτάξεις τώρα!"

Τον Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη δεν τον έχω συναντήσει ποτέ από κοντά. Έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο μέσω Βλάχου, μετά ανταλλάξαμε κάμποσα μέιλ –είμαστε πεν παλ φρεντς που λέγαμε τα αρχαία χρόνια, επί Καραμανλή (θείου). Είχα ακούσει γι΄αυτόν από τον άλλο Παναγιώτη, τον Κούστα, ο οποίος ήταν εντυπωσιασμένος με το «Καλά μόνο να βρεις», το προηγούμενο βιβλίο του. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα το συγκεκριμένο βιβλίο, ξέρεις γιατί; Επειδή έχω κάποιο κόλλημα με τους πολυκατοικειώδεις ήρωες, αυτούς που είναι δομημένοι σε πολλά επίπεδα –το είπα στον Χατζημωυσιάδη και μου πρότεινε να διαβάσω πρώτα το «Παραμύθι του ύπνου». Το διάβασα.

Κοίτα τώρα τι έγινε με το βιβλίο του Π.Χ., για να καταλάβεις ότι η ανάγνωση μπορεί κάποιες φορές να γίνει πιο επικίνδυνη κι από την ίδια τη γραφή (η οποία, ως γνωστόν μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνη κι από βομβαρδισμό με ναπάλμ σε ειδυλλιακό χωριό και πάει λέγοντας…)
Ξεκινάω λοιπόν το βιβλίο κι αρχίζω να φορτώνω, επειδή ο Π.Χ. είναι ποιητής. Δεν εννοώ ότι γράφει στιχάκια πίσω από τα φύλλα των ημερολογίων τοίχου ρε βλάκα –εννοώ ότι ποιεί, φτιάχνει, χτίζει, δημιουργεί –πως το λένε; Είναι ερωτευμένος με τις λέξεις, τους φέρεται με την ευγένεια ευπατρίδη, τις κανακεύει, τις χτενίζει, τις προσέχει καλύτερα κι από γκόμενες. Και από τις λέξεις φτιάχνει αισθήματα, καταστάσεις, νύχτες, μέρες, ξηρασίες, βροχές … Φτιάχνει διάφορα, επειδή είναι ποιητής. Αλλά εγώ ανήκω σ΄εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που κρεμάνε τους ποιητές στις πλατείες προς τέρψιν του ακατέργαστου όχλου –τέτοιος είμαι. Διάβαζα το βιβλίο και μάζευα αρνητικά, μάζευα αντιρρήσεις, διαφωνίες, επικρίσεις –κοντολογίς, μάζευα σκοινί και σαπούνι για την κρεμάλα.

Όταν τέλειωσα την ανάγνωση ήμουν έτοιμος ή έτσι τουλάχιστον πίστευα. Μια σούμα χρειαζόταν, κάποια τακτοποίηση των επιχειρημάτων και «άντε γεια Π.Χ.». Αυτή η άτιμη η σούμα μου έκανε τη ζημιά αν θες να ξέρεις!

Επειδή έπρεπε να επαναπροσδιορίσω εκ των υστέρων την υπόθεση του βιβλίου, να την ξανασκεφτώ κάπως απομακρυσμένος από το κείμενο, να την ξαναδώ ζωντανή και ολοκληρωμένη πλέον. Το «Παραμύθι του ύπνου» είναι μια καταιγίδα συναισθημάτων που σε βυθίζουν ύπουλα μέσα στην υπόθεση και η υπόθεση είναι απλή. Άντρας, οικογενειάρχης, εξελίσσεται επαγγελματικά και ραγδαία, με αποτέλεσμα να ζήσει την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας η οποία θα τον οδηγήσει στην καταστροφή. Και λοιπόν; θα πεις. Χρειαζόταν ένα ακόμα βιβλίο με θέμα την ανθρώπινη άνοδο και πτώση; Κι αυτή η κυριαρχία της ξηρασίας-ανομβρίας που ξεκινάει από τα δελτία καιρού και κυριαρχεί στις ζωές των ηρώων και την πορεία της κοινωνίας; Σε τι χρειάζονται όλα αυτά; θα ρωτήσεις. Το καλό που σου θέλω μην το κάνεις!

Γιατί έτσι ξεκίνησα κι εγώ, με τέτοιες αμφιβολίες και μπόλικη επικριτική διάθεση –εκεί ακριβώς με βρήκε απροετοίμαστο η αίσθηση του βιβλίου και με τσάκισε κανονικά. Επειδή φίλε μου, ο ήρωας του βιβλίου είναι η φάτσα μας στον καθρέφτη, είναι ο εαυτός μας που παλεύουμε να κρύψουμε, η μικρότητα που τη βαφτίζουμε λογική για να τη μασκαρέψουμε, η κακεντρέχεια που την ονομάζουμε αυτοάμυνα, ο κομπλεξισμός του κτήνους που τον καλλωπίζουμε με όρους όπως «φυσική θέληση» ή «φυσική κυριαρχία του δυνατού πάνω στον αδύνατο». Αυτά είναι ο ήρωας κι αυτά είμαστε όλοι μας, περισσότερο ή λιγότερο –ψέματα! Όχι «αυτά είμαστε», αλλά «έτσι καταντήσαμε», αυτό είναι ο σωστός χαρακτηρισμός. Και η ξηρασία είναι η αίσθηση του τέλους της μέρας, όταν έχεις πετύχει όσα νόμιζες ότι ήθελες, η στιγμή που είσαι έτοιμος να αράξεις και να απολαύσεις τους κόπους σου. Αράζεις, αφήνεις το βλέμμα σου να απλωθεί στις επιτυχίες σου, κοιτάζεις καλύτερα … ξηρασία.

Το «Παραμύθι του ύπνου» θα παρουσιαστεί με σάρκα και οστά (αλλά όχι τόσο άνυδρο) την Παρασκευή, 21 Νοεμβρίου 2008 στις 8:00 μ.μ., στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (Ιπποκράτους 118, Αθήνα). Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Νίκος Κουνενής, συγγραφέας, ο Στέφανος Δάνδολος, δημοσιογράφος-συγγραφέας και ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης. Συντονίζει ο Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου, δημοσιογράφος-συγγραφέας.



Εγώ θα πάω, για να γνωρίσω επιτέλους από κοντά τον Παναγιώτη και να του πω ότι έγραψε ένα όμορφο, δηλητηριώδες βιβλίο. Εσύ αν φοβάσαι τα δηλητήρια καλύτερα να μην έρθεις. Μόνο πρόσεξε την επόμενη φορά που θα περάσεις δίπλα στον καθρέφτη –ξέρω ότι συνήθως τον αποφεύγεις κι εσύ κι εγώ και όλοι μας. Πρόσεξε λοιπόν φιλαράκο γιατί ο καθρέφτης πάντα θα παραμονεύει να σε μαγκώσει –όπως ακριβώς έκανε σε μένα το «Παραμύθι του ύπνου». Προειδοποίησα –εντάξει;

Posted in: Κολλήματα