"Όταν κρύψαμε τα πρόσωπά μας, μάς είδαν"

Ξέρετε κάτι ρε μάγκες; Παραβρώμισε η ιστορία -σε λίγο θα την κοπανήσουν τα ραδίκια από τη λαϊκή και θα σας στρώσουν στο κυνήγι. Δεν ξέρω πόση εμπιστοσύνη έχετε στην κατασταλτική σας δύναμη, αλλά μέχρι τώρα δε φαίνεται να σας βγαίνει η παρτίδα. Και το χειρότερο, για σας, είναι ότι «πάει να κρυφτεί η μαϊμού αλλά φαίνεται ο κώλος της».

Για πείτε μου ρε ειδήμονες, τι χαρακτηρίζει μια κοινωνική εξέγερση; Ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους και φωνάζει, οι συγκρούσεις με την αστυνομία είναι καθημερινές, δημόσια κτίρια καταλαμβάνονται –τι χαρακτηρίζει μια κοινωνική εξέγερση κύριε Πρετεντέρη μου; Ας πούμε –η ύπαρξη αιτημάτων; Απ΄αυτά που ΔΕΝ έχουν οι διαδηλωτές –οι οποίοι ΔΕΝ φωνάζουν τίποτα στις πορείες, ΔΕΝ ζητάνε να φύγει η κυβέρνηση, ΔΕΝ ζητάνε αφοπλισμό της αστυνομίας, ΔΕΝ ζητάνε καλύτερες συνθήκες στην παιδεία, ΔΕΝ διαμαρτύρονται για τα φορολογικά μέτρα, ΔΕΝ απαιτούν να τιμωρηθεί ο δολοφόνος του παιδιού, ΔΕΝ διαμαρτύρονται κατά της αστυνομικής βίας, ΔΕΝ, ΔΕΝ, ΔΕΝ… Δε λένε τίποτα στις διαδηλώσεις (σαν τους μπλόγκερς με τα μαύρα), απλά κατεβαίνουν, κάνουν χαβαλέ, σπάνε και καμιά βιτρίνα και μετά φεύγουν –έτσι; Ή μήπως ΚΡΥΒΕΤΕ σκόπιμα τα αιτήματα των διαδηλωτών για να διαπιστώσετε αμέσως μετά ότι δεν υπάρχουν αιτήματα;

Για πείτε μου κυρία Κανέλλη, τη μαρξιστική θεωρία σε τι μετάφραση τη διαβάσατε; Επειδή, καλό είναι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο σε κόμιξ που έβγαζε παλιά η Σύγχρονη Εποχή, αλλά, κάπως απλουστευτικό νομίζω. Πείτε μου λοιπόν που το βρήκατε γραμμένο ότι «δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική εξέγερση εφόσον τα παιδιά που συμμετέχουν στις φασαρίες ανήκουν σε διαφορετικές τάξεις»; Είπε ποτέ κανένας θεωρητικός ότι η εξέγερση είναι προνόμιο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ της εργατικής τάξης; Δεν θα το πάω σε καινούργιες αριστερές θεωρίες, όπου εξετάζεται το ταξικό ζήτημα σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα (μη σπάσουμε και καμιά κομματική αρμοκόλληση), θα μείνω αποκλειστικά στα κείμενα του Μαρξ. Έλεγε ο άνθρωπος ότι «η ανθρώπινη ιστορία είναι η ιστορία της διαπάλης για την κατοχή των μέσων παραγωγής, ανάμεσα σε μια εκμεταλλεύτρια τάξη και σε μια εκμεταλλευόμενη», σωστά. Μέχρι εκεί το διαβάσατε; Παρακάτω που λέει ότι στη συγκεκριμένη διαμάχη δεν παίρνουν μέρος ΜΟΝΑΧΑ οι δυο αυτές τάξεις, αλλά και τα ενδιάμεσα στρώματα της ταξικής διαστρωμάτωσης, είτε υποστηρίζοντας τους προλετάριους, είτε λειτουργώντας σαν μισθοφορικές δυνάμεις στο πλευρό των καπιταλιστών –αυτό δεν το πήρατε πρέφα;

Να ξεκαθαρίσω –δεν λέω ότι στην Αθήνα ξεκίνησε αυτές τις μέρες η επανάσταση. Λέω απλά ότι υπάρχει κοινωνική εξέγερση, καταπιεσμένοι από τη μια μεριά, καταπιεστές και δυνάμεις καταστολής από την άλλη. Κι αν ψάχνεις να βρεις τα αίτια, φτάνει να ρίξεις μια ματιά στα αποτελέσματα του τελευταίου Ευρωβαρόμετρου. Το 80% των πολιτών δηλώνουν απελπισμένοι για την οικονομική τους κατάσταση περιμένοντας επιδείνωση των πραγμάτων μέσα στο επόμενο έτος. Τέτοια αποτελέσματα εμφανίστηκαν μόνο εδώ και στην Ουγγαρία –η οποία έχει κηρύξει πτώχευση σαν κράτος!

Άσε που καρφώνετε χοντρά την τιμημένη ιστορία του τιμημένου κόμματός σας κυρία Κανέλλη μου –όταν ζητάτε «να κάνουν κλοιό γύρω από τους 200 κουκουλοφόρους οι αστυνομικοί και να τους συλλάβουν»! Εντάξει, μην ουρλιάζετε, έχουμε διαβάσει ιστορία και διαθέτουμε μνήμη, θυμόμαστε ότι πάγια πρακτική του ΚΚΕ ήταν να παραδίδει στους μπάτσους (ή στους Γερμανούς παλιότερα) όσους ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ είχαν ιδεολογικές διαφωνίες μαζί του.

Κι εσείς κύριοι διευθυντές ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ, γιατί παραποιήσατε το βίντεο της δολοφονίας του πιτσιρικά; Για να αποδείξετε ότι η δολοφονία του έγινε σε συνθήκες ταραχών; Και μετά κατηγορείτε τον Κούγια ρε μάγκες;

Γιατί δικαιολογούσατε στα κανάλια σας τους τραμπούκους της Πάτρας και όσους «αγανακτισμένους» επιτέθηκαν σε διαδηλωτές; Τι λέτε τώρα που ένας τέτοιος «αγανακτισμένος» πυροβόλησε τον πιτσιρικά στο Περιστέρι; Μήπως βλέπετε κάποια ηθική αυτουργία; Μπα –που τέτοια ευαισθησία!

Αλλά, σα να μην έφταναν οι επαγγελματίες πλακώσανε τώρα και οι ερασιτέχνες λάτρεις του Γκαίμπελς, οι επιμελώς-ατημέλητοι καλογυμνασμένοι εκπρόσωποι του δόγματος «δε βαριέσαι μωρέ –όλα σκατά είναι, όλοι ίδιοι είναι, όλοι δίκιο έχουν και όλοι άδικο -πάμε να πούμε κάνα αστείο να γελάσουμε, αφού τίποτα άλλο δε γίνεται», οι παρουσιαστές του ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ. «Εμείς εδώ είμαστε ανοιχτοί, δεν χρειάζεται να μας κάνετε κατάληψη, ελάτε να πείτε ότι θέλετε. Αλλά μας ήρθαν κάτι τύποι και ζήτησαν να διαβάσουμε μια ανακοίνωση, ήταν 4 σελίδες, όλο ξύλινη γλώσσα, τους λέει ο Γιάννης από δω, ‘τι είναι αυτά ρε παιδιά; γιατί δεν τα λέτε πιο απλά;’ Και απαντάνε ‘δεν ξέρουμε, έτσι μας είπε ο καθοδηγητής μας’!!!!» Ωραίοι; Πρώτοι! Ελάτε να πείτε ότι θέλετε, φτάνει αυτά που θα πείτε να είναι πιασάρικα, τσαχπίνικα, τηλεοπτικά σκατά –όμοια με τα δικά μας! Αλλιώς, συγνώμη, δεν έχουμε χρόνο να διαβάσουμε τις 4 σελίδες σας –εδώ δεν προλαβαίνουμε, από την παπαρολογία μας, να παίξουμε τα κοσμοϊστορικά βιντεάκια του γιουτιούμπ με τα γατιά που τρώνε τούμπες και τα παιδάκια που πέφτουν στη λεκάνη της τουαλέτας… Δείξανε και ένα βιντεάκι κοπελίτσας σε μαγαζί με κινητά να λέει ότι «δεν πέφτει κάτω από τα 3,5 μεγαπίξελ» μετά την πίπα περί "καθοδηγήτη" (ποιος σας το είπε αυτό ρε λεβέντες; ούτε οι Κνίτες δε μιλάνε πλέον έτσι!) το αναλύσανε επαρκώς το θέμα των κινητοποιήσεων! Εναλλακτική εκπομπή, κατάλαβες; Εναλλακτική προπαγάνδα, όχι με γραβάτα, αλλά με σταμπτωτό τι-σερτ.

Και όλοι μαζί, χορωδία κρετίνων, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, νοικοκυραίοι, τοκιστές, σουλατσαδόροι να αγανακτούν περί κουκουλοφόρων. Ρε Θωμάδες Τζέφερσον –ούτε ένας από εσάς δεν έχει βρεθεί, ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΣΤΩ, σε φασαρίες; Τι βάζετε για να αποφύγετε τα δακρυγόνα –μάσκες θαλάσσης; Τι κάνετε για να μη δείξουν τη φάτσα σας οι κάμερες –φοράτε ρήμελ, μάσκαρα και πλαστικές βλεφαρίδες; Και γιατί να μη δείξουν τη φάτσα σας –θα ρωτήσετε. Επειδή, στην επόμενη διαδήλωση θα κυκλοφορεί η φωτογραφία σας στους ασφαλίτες και, όταν σας μαγκώσουν, θα σας φορτώσουν «κατά συρροή». Γίνονται αυτά; Όχι δε γίνονται –ποτέ δεν έχουν γίνει άλλωστε!

Άδικα φωνάζω. Υπάρχει κάποιος άλλος που τα είπε καλύτερα από εμένα κι όταν τα έλεγε ήτανε 2 χρόνια πριν και μιλούσε για μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του πλανήτη. Σκεφτόμουν να σηκώσω ολόκληρη την ομιλία του υποδιοικητή Μάρκος, αλλά με πρόλαβε το παιδί της πλατείας. Διάβασε λοιπόν κάποια αποσπάσματα εδώ και μετά σκέψου πόσο τρομακτικά ταιριάζουν με τη σημερινή κατάσταση:

Είπαμε, λοιπόν, ότι ως εδώ, φτάνει πια, και αρχίσαμε να οργανωνόμαστε ένας ένας, μετά μια οικογένεια, μετά άλλη και μετά ένα ολόκληρο χωριό, μια ολόκληρη κοινότητα...

Έφτασε έτσι η μέρα που ήμασταν έτοιμοι και τότε έφτασε η διαταγή από τις κοινότητες να ξεκινήσουμε, γιατί εκεί, όπως και εδώ στις δικές σας οργανώσεις, διατάζει η κοινότητα. Και τότε οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των κοινοτήτων είπαν ότι πρέπει να κάνουμε τον αγώνα και το είπαν όλοι: οι ενήλικες, οι νέοι, οι γυναίκες, ακόμη και τα παιδιά είπαν τη γνώμη τους. Τότε εμείς σκεφτήκαμε ότι δουλειά μας δεν ήταν να μιλάμε, όπως κάνουμε τώρα, αλλά να κυβερνάμε έναν στρατό, έναν λαϊκό στρατό όμως. Σκεφτήκαμε λοιπόν: τους περιμένουμε στα βουνά, σαν αντάρτικο, όμως θα έρθουν στρατιώτες να μας επιτεθούν ή πάμε εμείς εκεί που είναι αυτοί, στις πόλεις; Σκεφτήκαμε λοιπόν, ότι αν αγωνιστούμε εκεί στα βουνά γρήγορα θα πουν ότι είμαστε εγκληματίες, έμποροι ναρκωτικών ή ότι κλέβουμε ζώα, ότι είμαστε κακοί άνθρωποι και κανείς δεν θα μας δώσει σημασία. Οπότε αποφασίσαμε ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να επιτεθούμε στην πόλη με τα όπλα: δεν πήγαμε να διαδηλώσουμε, πήγαμε οπλισμένοι.

Και τους την πέσαμε τα ξημερώματα της 1ης Γενάρη του ’94, όταν όλοι γιορτάζανε και τα πίνανε, ήταν δηλαδή αφηρημένοι, τους επιτεθήκαμε λοιπόν, και δεν ήμασταν λίγοι: ήμασταν χιλιάδες άντρες και γυναίκες, πολλές από τις γυναίκες με βαθμό αξιωματικού και αρκετές ήταν διοικήτριες –μία ήταν η διοικήτρια Ραμόνα που πέθανε πρόσφατα. Επιτεθήκαμε λοιπόν σε εφτά πόλεις, εφτά πρωτεύουσες δήμων, νικήσαμε την αστυνομία και άρχισαν οι συγκρούσεις με τον στρατό. Προετοιμαστήκαμε 10 χρόνια γι’ αυτό και ήρθαν τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, όμως αυτά ήταν αληθινά, και αρχίσαμε να πολεμάμε εναντίον τους, ρίξαμε μερικά ελικόπτερα και αεροπλάνα, και τότε άρχισαν να μας βομβαρδίζουν …

Όμως, καθώς είχαμε πάει στην πόλη, μας είδε εκεί πολύς κόσμος. Και η ανησυχία μας ήταν τι θα απογίνουν οι οικογένειες των συντρόφων, ότι θα τους κάνανε κακό, γιατί όλοι γνωρίζονται στις κοινότητες … Έτσι μας ήρθε η ιδέα να καλύψουμε τα πρόσωπά μας: άλλοι τα κάλυψαν απλώς με ένα μαντήλι (παλιακάτε) και άλλοι με κουκούλες (πασαμοντάνιας). Και πήραμε την πόλη υπό τον έλεγχό μας. Και έφτασαν δημοσιογράφοι απ΄ όλα τα μέρη, άρχισαν να τραβάνε φωτογραφίες και τότε έγινε σύμβολό μας η κουκούλα, που ήταν μαύρη γιατί έχουμε το χρώμα της γης, και έτσι αρχίζει να γίνεται γνωστό σε όλο τον κόσμο αυτό που συμβαίνει. Και όλοι κατάλαβαν ότι ήταν ψέματα αυτά που έλεγε η κυβέρνηση, όπως είναι κι αυτά που λέει τώρα, ότι δηλαδή όλα είναι καλά και ο κόσμος είναι ευχαριστημένος … Τα ίδια έλεγε και τότε: ότι είμαστε χώρα μοντέρνα πια, όπως οι ΗΠΑ, όλοι έχουν αμάξι, τηλεόραση, καλό σπίτι, καλά χωράφια, τρακτέρ, τα πάντα. Όταν λοιπόν ξεσηκωθήκαμε, άρχισαν να έρχονται οι ειδήσεις του πως είναι οι ιθαγενικές κοινότητες στην Τσιάπας και αρχίζουν όλοι να μας κοιτάνε και να ακούνε τη φωνή μας. Γι’ αυτό εμείς λέμε ότι όταν κρύψαμε τα πρόσωπά μας μάς είδαν, ενώ όταν κυκλοφορούσαμε έτσι, «φυσιολογικοί», κανείς δεν μας έδινε σημασία.

Τότε, λοιπόν, έγινε μεγάλη φασαρία και κινητοποίηση, πολύς θόρυβος, γίνανε πολλές πορείες που έλεγαν ότι δεν πρέπει να πολεμάμε, πρέπει να βρούμε λύση με τον διάλογο. Είδαμε ότι υπάρχει πολύς κόσμος που λέει ότι δεν είναι δίκαιο να ζουν έτσι οι ιθαγενείς. Και εμείς είπαμε: πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσουμε αυτόν τον κόσμο που μας μιλάει, να δούμε γιατί συμφωνεί με τον αγώνα μας, αλλά δεν συμφωνεί με τον ένοπλο αγώνα. Και αρχίσαμε λοιπόν να ξύνουμε το κεφάλι μας και να σκεφτόμαστε: προετοιμαστήκαμε 10 χρόνια για να κάνουμε πόλεμο και τώρα μας λένε ότι είναι καλύτερα να μιλήσουμε, οπότε τι κάνουμε;

Και είπαμε να πάμε να μιλήσουμε και με την κυβέρνηση και με τον κόσμο. Και έφτασε πολύς κόσμος σας κι εσάς, κόσμος απλός και ταπεινός, είπε ότι θα προσέχει να μην πάθουμε τίποτα και έκανε μια μεγάλη ζώνη ασφαλείας στον καθεδρικό ναό του Σαν Κριστόμπαλ, κι εκεί μιλήσαμε με την κυβέρνηση. Και είπαμε αυτά που θέλαμε, αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε.

Είπαμε ότι θέλουμε στέγη, δηλαδή γερή και καλή κατοικία με νερό, φως και πάτωμα. Εμείς ζούμε πάνω στη γη, οι τοίχοι μας είναι από λάσπη και η στέγη από άχυρο, μαγειρεύουμε στη φωτιά, και στην κουζίνα κοιμούνται και τα ζώα, εκεί είναι το και κρεβάτι μας …Είπαμε λοιπόν, ότι θέλουμε κατοικία αξιοπρεπή.

Θέλουμε γη, γιατί η γη που έχουμε είναι σκέτη πέτρα. Καλή γη για να δουλέψουμε, αλλά με τα όλα της, γιατί η γη δεν είναι μόνο να έχεις ένα κομμάτι, χρειάζεσαι σπόρους, μηχανήματα και μια καλή τιμή για το προϊόν, γιατί δεν γίνεται να δουλεύεις όλη μέρα και το προϊόν σου να είναι τόσο φτηνό στην αγορά: ό,τι και να παράγεις, είτε είναι καφές, καλαμπόκι, φασόλια, στο πληρώνουν πολύ φτηνά.

Θέλουμε δουλειά, αξιοπρεπή δουλειά όμως, δηλαδή να μας πληρώνουν ένα δίκαιο μισθό και να σέβονται τα εργασιακά μας δικαιώματα.

Θέλουμε καλή διατροφή, γιατί τα παιδιά μας δεν τρέφονται καλά, γιατί έχουμε μόνο τορτίγιες και τσίλι, αλλά κρέας… ξέχασέ το, μόνο στις γιορτές λίγο κοτόπουλο.

Θέλουμε υγεία, δηλαδή νοσοκομεία, γιατρούς, νοσοκόμες, φάρμακα και προγράμματα για να μην υπάρχουν τόσες αρρώστιες, θέλουμε εμβόλια… δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά.

Θέλουμε εκπαίδευση, δεν υπήρχαν σχολεία και όταν υπήρχαν ήταν 4 παλούκια με μια οροφή και ο δάσκαλος ποτέ δεν ερχόταν βέβαια και όταν ερχόταν ήταν μεθυσμένος ή ερχόταν μια μέρα και δεν ερχόταν την άλλη, οπότε τα παιδιά μεγάλωναν χωρίς μόρφωση.

Θέλουμε και ανεξαρτησία, γιατί η χώρα μας, το Μεξικό, δεν είναι ανεξάρτητη, δηλαδή τη χώρα μας δεν την κυβερνούν οι Μεξικάνοι, ξέρουμε πολύ καλά ποιος την κυβερνά: οι γκρίνγκος.

Θέλουμε ελευθερία, ελευθερία ως ιθαγενείς λαοί, γιατί μας εκμεταλλεύονται πολύ, ελευθερία ως Μεξικανοί, ελευθερία για να μπορούμε να μιλάμε, να αγωνιζόμαστε όπως θέλουμε.

Και ακόμα, θέλουμε δικαιοσύνη, και δικαιοσύνη είναι να τιμωρείται όποιος κάνει έγκλημα κι εμείς ξέρουμε καλά ποιος κάνει κακό εδώ: η κυβέρνηση. Αυτούς λοιπόν να βάλουν φυλακή. Δίκαιο δεν είναι να βάζουν φυλακή αυτόν που αγωνίζεται για τα δικαιώματά του.

Και, επίσης, θέλουμε ειρήνη, γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι ειρήνη, είναι σαν πόλεμος, μόνο που μας σκοτώνουν έτσι, σιωπηλά, όχι με βόμβες, μας αφήνουν στη λήθη.

Και τότε η κυβέρνηση έκανε τη λίστα της, μην ανησυχείς θα στα δώσω, είπε, κι εμείς είπαμε κάτσε, εμείς τα θέλουμε όλα αυτά για όλους τους Μεξικανούς και τις Μεξικανές όχι μόνο για μας, και τότε η κυβέρνηση είπε είσαι τρελός; Είσαι απλώς ένας Ινδιάνος, που ζεις στην Τσιάπας, στα βουνά… Εμείς είπαμε, όμως, ότι τα θέλουμε αυτά για όλους τους Μεξικανούς και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να έχουν όλοι αυτά που ζητάμε.

Και η μεξικανική κυβέρνηση έξυσε το κεφάλι της και είπε όχι λοιπόν, είναι πολλά αυτά που ζητάς, δεν μπορώ να στα δώσω όλα, θα δούμε… Και όταν φεύγει πια η κυβέρνηση να πάει στην πόλη, αρχίζουμε να μιλάμε με τους συντρόφους της ζώνης ασφαλείας και αρχίζουν να μας διηγούνται ότι υπάρχουν κι άλλα μέρη, όπου οι άνθρωποι επίσης αγωνίζονται αλλά όχι με τα όπλα, όπου οι άνθρωποι οργανώνονται για να παλέψουν αλλά με μέσα ειρηνικά… Και επιστρέψαμε λοιπόν στα βουνά, αλλά όταν φύγαμε για τον πόλεμο περάσαμε και πήραμε όλη τη γη, σύντροφοι, όλη, και ο γαιοκτήμονας έφυγε τρέχοντας και τότε αυτή η γη μοιράστηκε στους χωρικούς, καλή γη, πεδιάδες με νερό, μοιράστηκε λοιπόν και αρχίσαμε να τη δουλεύουμε συλλογικά, όπως είναι ο δικός μας τρόπος, ο τρόπος των ιθαγενών λαών.

....Τότε είπαμε ότι θα καλέσουμε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες για να κάνουμε μια πορεία. Κάναμε την πορεία το 2001, αν θυμάστε, φτάσαμε μέχρι εκεί που είναι η κυβέρνηση, μαζεύτηκαν πολλοί ιθαγενείς και εκατομμύρια Μεξικανοί που συμφωνούν με τον αγώνα, μέχρι και άνθρωποι από άλλες χώρες είπαν ότι συμφωνούν με τον αγώνα μας. Είπαμε λοιπόν ότι θέλουμε να μας ακούσει η κυβέρνηση, αλλά αυτή δεν θέλει να μπούμε εκεί που είναι οι βουλευτές και οι γερουσιαστές, λέει ότι εδώ δεν μπαίνουν Ινδιάνοι, κυρίως το λέει αυτό το κόμμα που ονομάζεται ΡΑΝ, του Φοξ δεν του αρέσει να μιλάνε οι ιθαγενείς. Και όλοι είπαν ότι πρέπει να μιλήσουμε και τελικά μίλησε μια μικρόσωμη γυναίκα, δεν μίλησα εγώ, αλλά μια γυναίκα που λέγεται διοικήτρια Εστέρ, και αυτή είπε «εγώ δεν μιλάω σαν Ζαπατίστρια, δεν μιλάω σαν Εστέρ, μιλάω εκ μέρους όλων των ιθαγενών γυναικών». Και μίλησε πολύ ωραία, κανείς βουλευτής ή γερουσιαστής δεν μίλησε σαν αυτή τη συντρόφισσα, και μίλησαν κι άλλες συντρόφισσες και σύντροφοι.

Και γυρίσαμε άλλη μια φορά ικανοποιημένοι στην Τσιάπας, και τότε η κυβέρνηση έκανε απατεωνιά: συμφωνούν όλα τα πολιτικά κόμματα, το PRI, το ΡΑΝ, και το PRD, και λένε «δεν μας συμφέρει να κάνουμε τον νόμο, γιατί οι ιθαγενείς λαοί θα οργανωθούν και ο τρόπος των ιθαγενών λαών δεν είναι αυτός ενός πολιτικού κόμματος, οπότε δεν θα τους ελέγχουμε». Έτσι αλλάζουν τον νόμο και πάνε και εγκρίνουν έναν νόμο ίδιο με τον προηγούμενο. Και εμείς είπαμε ότι δεν αξίζει τον κόπο, σε τι χρησιμεύει να κάνεις διάλογο με την κυβέρνηση αν δεν εκπληρώνει τον λόγο της;

Είπαμε, λοιπόν, ότι θα εφαρμόσουμε εμείς οι ίδιοι στις κοινότητές μας τις Συμφωνίες του Σαν Αντρές και άρχισαν τα ίδια τα χωριά να οργανώνονται και να διορίζουν τις αρχές τους και ότι δεν θα ζητήσουμε πια τίποτα από την κυβέρνηση. Αρχίσαμε να κάνουμε σχολεία, νοσοκομεία, να βελτιώνουμε την εκπαίδευση. Και όλα αυτά τα κάναμε με κόσμο που μας στήριξε, κόσμο που έφτανε εκεί και έκανε προγράμματα και δούλευε, και έτσι γίνανε όλα αυτά.

Και αρχίσαμε να βλέπουμε ότι οι νεοφιλελεύθεροι «γαμάτοι» γαμάνε ολόκληρη τη χώρα, ενοχλούν τους δασκάλους, τους εργαζόμενους, τους στερούν όλα τα δικαιώματα και κάθε φορά περισσότερο καταστρέφουν τη φύση, εσείς το ξέρετε, ως ιθαγενείς λαοί, ότι αν καταστραφεί η φύση δεν θα υπάρχει τίποτα πια… Και καταστρέφουν δάση, ποτάμια και λίμνες, τα πάντα. Βλέπουμε, επίσης, ότι θέλουν τη γη μας, ο καπιταλισμός θέλει τη γη των αγροτών αλλά χωρίς τους αγρότες, τη γη των ιθαγενών αλλά χωρίς τους ιθαγενείς, τη θέλει για να την εκμεταλλευτεί, για να πάρει ξύλα, να εμφιαλώσει το νερό και να το πουλήσει. Και εμείς είπαμε ότι δεν θα αντέξουμε, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παραπέρα. Είπαμε ότι θα παλέψουμε για τα 13 σημεία για όλους τους Μεξικανούς, αλλά όχι με τα όπλα, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να κάνουμε μια οργάνωση, ένα κίνημα πολιτών, ειρηνικό.

Καταγραφή ομιλίας: Χρήστος Στεφάνου Επιλογή-μετάφραση: Ματούλα Παπαδημητρίου. Περιοδικό αλάνα, τεύχος 2, Ιούνιος 2006

Κατάλαβες;

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά