Ας σταματήσουν να μας τρομοκρατούν

Τα είχαμε χύμα, τώρα μας ήρθαν και τσουβαλάτα να πούμε. Μας είχαν ζαλίσει τον έρωτα οι ομιλούσες κεφαλές με την «αμυνόμενη αστυνομία» που της έπεσε το ηθικό επειδή δεν την άφηναν να κάνει «σωστά» τη δουλειά της. Την ίδια ώρα που η αστυνομία έπνιγε το κέντρο με καραβιές χημικών, ξόδεψαν τα δικά τους, πήραν από την επαρχία, μετά έφεραν από Κύπρο, από Ισραήλ, από του διαόλου το κέρατο –αμυνόμενος καρκίνος, δερματικές και αναπνευστικές παθήσεις σε δεκαπεντάχρονα παιδιά –είπες τίποτα; Πάνω στην άμυνα συλλάβανε και καμιά εκατοστή πιτσιρίκια –για να περνάει η ώρα.

Πέσανε μετά οι σφαίρες στην κλούβα των ΜΑΤ, τους έφταιξε το πανεπιστημιακό άσυλο, βγάλανε κι οι Τριανταφυλλόπουλοι κάποια ανάληψη ευθύνης από άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση –κάναμε γιορτές με την ησυχία μας.

Και τώρα πυροβόλησαν τους ΜΑΤατζήδες στα Εξάρχεια –άρχισε πάλι το γλέντι. Κάνανε ντου στο «Καφετί» και στο «Doctor Feelgood», πιάσανε ένα κάρο κόσμο, μετά πήγανε κι από το «Nosotros» -οχτακόσια χρόνια έχουν περάσει κι αυτοί ακόμα μαϊμουδίζουν την ατάκα από το «Καζαμπλάνκα» -«συλλάβετε τους συνήθεις ύποπτους». Το γελοίο του θέματος είναι οτι ο αστυνομικός της ταινίας, λέει την παραπάνω ατάκα για να κουκουλώσει έναν φόνο και να καλύψει τον φιλαράκο του, τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ!

Βγήκανε και οι σύλλογοι των αστυνομικών στα δελτία ειδήσεων να διαμαρτυρηθούν οτι φταίνε τα Μέσα για τη στοχοποίησή τους –βέβαια! Δεν φταίνε αυτοί που βαράνε πιτσιρίκια, δεν φταίνε αυτοί που ρίχνουν δακρυγόνα σε καθιστικές διαμαρτυρίες, φταίνε οι ειδήσεις που τα δείχνουν! Που δεν τα δείχνουν δηλαδή, για να λέμε και του Πρετεντέρη του δίκιο –αλλά τέλος πάντων. Είπα «ειδήσεις» και θυμήθηκα μια μούρη που μοστράρουν σαν αναλυτή στα παράθυρα –του κοτσάρουν και τίτλο από κάτω «κοινωνιολόγος». Πιπερόπουλος το όνομα –ωραίος τύπος! Με εντυπωσίασε κάνοντας μια αγανακτισμένη παρομοίωση των διαδηλώσεων με το καμάκι σε γκόμενα. «Ποιος ο λόγος για 280 διαδηλώσεις στο κέντρο τον τελευταίο χρόνο; Είναι δηλαδή σα να στέλνεις λουλούδια σε μια κυρία, να της στέλνεις γλυκά, να της αγοράζεις και μια Μερσεντές στο τέλος –αλλά εκείνη να μην ανταποκρίνεται! Δεν σε θέλει βρε παιδί μου, τι επιμένεις;» Μη γελάς ρε –έτσι τα είπε ο επιστήμων! Δηλαδή, τα αιτήματα των διαδηλωτών είναι σαν τις προσπάθειες να ρίξεις μια γκόμενα –αν δεν σου τα ικανοποιούν, αν δεν σου κάθεται η κυβέρνηση, μην επιμένεις! Γίνεσαι και φορτικός σα να λέμε! «Συγνώμη, μήπως θα θέλατε να αποσύρετε τον νόμο για την παιδεία; Όχι; Μα γιατί καλέ; Προσέξτε με λίγο! Ωραίο παιδί είμαι, γιατί δεν αποσύρετε τον νόμο; Θα σας πάω και βόλτα με το σκάφος μου, θα περάσουμε καλά! Όχι; Εντάξει λοιπόν –να μη γίνομαι φορτικός. Θα την πέσω σε άλλη γκόμενα, θα πάω να φυτέψω δέντρα στην Πάρνηθα –αντίο σας!» Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι εργάτες στο Σικάγο δεν είχαν καμιά ελπίδα εκείνη την Πρωτομαγιά που τους μακέλεψε η αστυνομία. Διότι ήταν άπλυτοι και βρωμεροί –που πας κύριέ μου; Βάλε ένα σινιέ κοστουμάκι, ρίξε και λίγο πέρφιουμ αν θες να διεκδικήσεις με αξιώσεις!

Τον έψαξα λίγο αυτόν τον Πιπερόπουλο, έχει, λέει πτυχίο «Κοινωνιολογίας και Ψυχολογίας» (μαζί -ένα πράγμα οι δυο επιστήμες) από πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης! Σα να λέμε «έχω πτυχίο ιατρικής και αρχιτεκτονικής», όχι δυο πτυχία –ένα πτυχίο! Διδάσκει στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας μάνατζμεντ –σωστός; Κι εγώ είμαι πυρηνικός φυσικός και ανθρωπολόγος ταυτόχρονα και διδάσκω καλλιτεχνικά στο Λύκειο Γκράβας –πως με βρίσκεις; Αρκούντως εμπεριστατωμένο για να με καλέσουν σε πάνελ;

Θέλω να πω κάτι τώρα που άρχισε η γνωστή παπαρολογία περί τρομοκρατίας. Όποιος νομίζει οτι η τρομοκρατία έχει καμιά σχέση με την αριστερά ή (ακόμα περισσότερο) με τον αναρχισμό, είναι ηλίθιος με πατέντα. Ή βλέπει πολλές ταινίες με τον Μπρους Γουίλις. Να στο κάνω λιανά κιόλας, επειδή ο Τζανφράνκο Σαγκουινέτι τα έχει γράψει ήδη από το 1977 όλα αυτά:

«Από θεωρητική άποψη, οι λίγοι που κατεβαίνουν οπλισμένοι στις διαδηλώσεις θέλουν να αποτελέσουν, ή αποτελούν εκ των πραγμάτων μια νέα διαχωρισμένη εξουσία στο εσωτερικό ενός επαναστατικού κινήματος που ακριβώς πολεμάει εναντίον κάθε διαχωρισμένης εξουσίας. Η προσφυγή στη χρήση των όπλων δεν είναι ένα αφηρημένο ή βολονταριστικό ζήτημα, αλλά μια επακριβής πρακτική αναγκαιότητα, που ορισμένες καταστάσεις επιτάσσουν όχι σ' ένα μέρος, αλλά σε ολόκληρο το επαναστατικό κίνημα.... Και ούτε μπορούμε ν΄αγνοήσουμε τις δυνατότητες προβοκάτσιας που προσφέρει στους αστυνομικούς η αυτοσχέδια και χωρίς συνειδητότητα χρήση των όπλων, αν αυτοί μεταμφιεστούν κατάλληλα. Αν θέλουμε πραγματικά να πολεμήσουμε την καταστολή, ας πολεμήσουμε και ότι μπορεί να δώσει ένα πρόσχημα και μια δικαιολόγηση στην καταστολή. Όπως δεν δείχνουμε καμιά επιείκεια στους εχθρούς μας, έτσι δεν πρέπει να δείχνουμε καθόλου, ούτε προς τους εαυτούς μας –πρέπει να κάνουμε ανελέητη κριτική των λαθών που μπορεί να είναι μοιραία για την ανάπτυξη όλου του κινήματος. Η κριτική των όπλων δεν μπορεί ποτέ να αγνοήσει τα όπλα της κριτικής. Η ανυπομονησία να χρησιμοποιηθούν τα όπλα σήμερα με κάθε τίμημα, στην πραγματικότητα καθυστερεί την ώρα που το προλεταριάτο θα καταφύγει στα όπλα στο σύνολό του, γιατί κάνει και ξεσπάει πιο γρήγορα η καταστολή. Εκείνοι που αυταρέσκονται στην ηλίθια χρήση των όπλων δεν είναι το πιο προχωρημένο και το πιο 'σκληρό' κομμάτι του σημερινού επαναστατικού κινήματος, μα η οπισθοφυλακή της θεωρητικής και στρατηγικής του συνείδησης.

Όσο για την τρομοκρατία, αυτή σήμερα... όχι μόνο είναι άχρηστη αλλά και αδικαιολόγητη. Η τρομοκρατία δεν είχε ποτέ ιστορική αποτελεσματικότητα, παρά μόνον εκεί όπου κάθε άλλη μορφή επαναστατικής δραστηριότητας είχε γίνει αδύνατη από μιαν απόλυτη καταστολή κι όπου, άρα, ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού κλίνει υπέρ των τρομοκρατών. ... Όμως αυτή τη στιγμή το τωρινό κίνημα εμπνέει κιόλας συμπάθεια στην εργατική τάξη. Η τρομοκρατία αντίθετα.... ωφέλησε πάντα το Κράτος, ακόμα κι όταν δεν την προωθούσαν οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες». (Περί της τρομοκρατίας και του κράτους –εκδόσεις Ύψιλον, 1982).

Δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο για ένα τόσο απλό θέμα.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά