32. «Είμαστε τα λουλούδια στον σκουπιδοτενεκέ»

Προηγούμενα:
1ο μέρος: Στο ξέφωτο βαδίζοντας προς την κλειστή πόρτα
2ο μέρος: 'Ποτέ ξανά' έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί νωρίτερα

3ο μέρος: Όπου οι μέρες γέλασαν κι έτρεξαν μακριά
31. Το ξημέρωμα είναι δική μας υπόθεση

Τρυπώνω στις ρωγμές του χρόνου, έτσι χάνω το μέτρημα –δυο μέρες είναι το ίδιο με δυο λεπτά εδώ πέρα, όσο περνάω προσεκτικά τα χαλάσματα. Για να μην ματώσω από αβλεψία. Γύρω μου χαμογελάνε αυτοί που είναι ανίκανοι να ξεχωρίσουν το παρελθόν από το μέλλον –το πρώτο δεν θέλουν να το θυμούνται και το δεύτερο ποτέ δεν θα το αποκτήσουν.

Βοηθάω όσο μπορώ, περιφρούρηση, συνεργεία προμηθειών, δεν θυμάμαι πόσες φορές βγήκαμε έξω –κρυμμένοι στα σκοτάδια, κρυμμένοι και στο αρρωστιάρικο φως του ήλιου –είχαμε κάπου να πάμε, με κάποιους να συναντηθούμε, κάτι να κουβαλήσουμε. Βοηθάω όσο μπορώ.

Με την Έλσα κάνουμε αρκετή παρέα, έχουν ξεφουσκώσει οι εγωισμοί μας λόγω εξάντλησης των αποθεμάτων, τώρα είμαστε ήρεμοι. Ένα βράδυ κοιμηθήκαμε αγκαλιά σε δανεικό σλίπινγκ μπαγκ, έμπαζε κρύο από το σπασμένο τζάμι αλλά εμείς νιώθαμε πολύ λουξ. Θα μπορούσαμε να την τραβήξουμε την ιστορία, να πάμε για κάτι περισσότερο, αλλά ποιος ο λόγος; Εδώ μέσα είμαστε αλλιώς –χάσαμε τις ατομικότητές μας, για την ώρα τουλάχιστον –είμαστε αλλιώς εδώ μέσα.

«Άκουσες τον αρχίδη;»
«Ποιον;»
«Τον υπουργό ρε!»
«Ε, τι έγινε μ΄αυτόν;»
«Οι Ματατζήδες... Είναι παιδιά του λαού λέει, με όνειρα, ελπίδες, είναι ο ανθός της νεολαίας!»
«Ο ποιος;»
«Ο ανθός!»
«Της ποιας;»
«Της νεολαίας ρε!»
«Καλά και τι είναι η νεολαία για να έχει ανθούς; Κολοκυθοκορφάδα;»
«Τι ρωτάς εμένα; Ο υπουργός το είπε».
«Ξέρει από κολοκυθοκορφάδες ο υπουργός;»
«Όλο και κάτι θα ξέρει –δεν έχεις ακούσει που λένε για κομματικά μαγειρέματα;»
«Ναι ρε μπαγάσα! Αλλά δεν πίστευα οτι ακριβολογούσαν!»
«Καλά έκανες και δεν το πίστευες –φάε κολοκύθια με τη ρίγανη τώρα!»
Επειδή γεγονός είναι οτι μας πούλησαν οι αξιοπρεπείς πολιτευτές, όλοι τους δηλαδή, ακόμα και οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί που λέγανε οτι θα κάνουν τη συνέλευσή τους μέσα στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Πούτσες μπλε και πράσιν’ άλογα –ήρθαν χτες βράδυ, νομίζω, οι δικοί μου από Πάντειο και μας προφτάσανε τα καθέκαστα. Οτι κόψανε λάσπη οι Οικολόγοι (εναλλακτική λάσπη υποθέτω) και κάνανε το νταβαντούρι τους στην Πάντειο, φορτώσανε οι δικοί μου, πλακωθήκανε στα γαμωσταυρίδια, τους ρίξανε κάτι φάσκελα ξεγυρισμένα και ήρθαν να μπουν στην κατάληψη μαζί μας. Τώρα έχουμε απαρτία, ο Μιχάλης ο Κύπριος, ο Παπ, ο Άκης με τον Παντελή και τέλος η Αναστασία με τη Σόνια που τις λέγαμε «νεόνυμφους» αλλά όχι μπροστά τους. Μαζί τους σπέσιαλ γκεστ ο Βαγγέλης με τον Πέρη τον Αρτινό –ήρθαν για μια συναυλία που θα γίνει σήμερα το βράδυ αλλά δεν τους βλέπω να ξεκολλάνε.
«Μας βρίζουνε από την αρχή μέχρι το κλείσιμο!»
«Ποιοι ρε μάγκα;»
«Τα κανάλια. Αυτές οι κάργιες οι ιδιώτες –δε μας έφτανε η κρατική προπαγάνδα, πλακώσανε τώρα και οι μεγαλοεργολάβοι, μη χέσω!»
«Γιατί δίνεις σημασία;»
«Επειδή σιχτιρίζομαι ρε αδερφάκι! Τα ακούει ο κόσμος και μας περνάνε για ανθρωποφάγους. Και ποιοι τα λένε αυτά; Εκείνοι που φέρανε τον χουνταίο το Μαστοράκη, επέτειο του Πολυτεχνείου να κάνει καλλιστεία!»
«Και πόσοι νομίζεις οτι τα θυμούνται αυτά;»
«Πριν δυο τρεις μήνες έγινε ρε!»
«Ναι εντάξει –πόσοι θυμούνται τη συνέντευξη των φοιτητών στο Μαστοράκη, αυτό εννοώ».
«Εμάς θα μας θυμούνται πάντως –κακό καρφί στο μάτι τους θα γίνουμε αδερφάκι!»
«Ξέρω ‘γω...ότι πεις. Πάμε στη συνέλευση τώρα;»
«Πότε αρχίζει;»
«Πριν μισή ώρα».
«Άραξε ακόμα –έχουμε καιρό. Τουλάχιστον άλλη μια ώρα...»
«Να βρούμε κάπου να καθίσουμε ρε!»
«Μην ανησυχείς –όλο και κάποιος πούτσος θα βρεθεί πρόθυμος να μας φιλοξενήσει».
«Α καλά τότε...»
Κοιτάζουμε όλοι μαζί, ταυτόχρονα δηλαδή, τα κάγκελα και τους περαστικούς. Έχει χαλαρώσει πολύ η μπατσαρία εκεί έξω, ανοιχτοί οι δρόμοι κι εμείς αξιοθέατα. Περνάνε οι άνθρωποι και θαυμάζουν τα θηρία στα κλουβιά τους, άλλοι μας φοβούνται, μερικοί μας φτύνουν και μετά τρέχουν γρήγορα να φύγουν, κάποιοι μας συμπονούν. Βγαίνουν τότε οι πάνκηδες και τους λούζουν όλους ανεξαιρέτως.

«Είμαστε τα λουλούδια στον σκουπιδοτενεκέ/ είμαστε το δηλητήριο στην ανθρωπομηχανή σας/ είμαστε το Μέλλον/ το Μέλλον Σας»

Η συνέλευση δεν διαφέρει σε τίποτα από τις προηγούμενες –καθόμαστε για λίγο ήσυχοι, ακούμε το προεδρείο να δίνει το λόγο σε διάφορες ομάδες, λέει ο καθένας τις απόψεις του, συμφωνούμε στα μίνιμουμ –να διατηρηθεί η κατάληψη, να βγει ανακοίνωση, να αυξηθεί η πληροφόρηση –μετά η κάθε ομάδα κάνει τα δικά της, βουνά προκηρύξεων, ποτάμια τα τρικάκια, όλοι έχουμε δικαίωμα να μιλήσουμε και όλοι το κάνουμε. Ο κεντρικός συντονισμός των ενεργειών εξαντλείται στη ρύθμιση της κυκλοφορίας από και προς τα φωτοτυπικά μηχανήματα –έτσι μας αρέσει.

Μαθαίνουμε νέα απ΄έξω, λύκεια έχουν καταληφθεί, δεκαπενταμελή μαθητών έρχονται στην κατάληψη, κάποια παιδιά θέλουν να μείνουν μαζί μας –παίρνουμε θάρρος. Θέλουμε να απλωθούμε στα εργοστάσια, ήδη η Μπερκσάιρ έχει καταληφθεί από τους εργάτες της επειδή πήγαινε για κλείσιμο –ονειρευόμαστε, καθόμαστε στα σκαλοπάτια, στα έδρανα, καπνίζουμε στα κάγκελα και ονειρευόμαστε, δεν βλέπω τίποτα κακό σε αυτό.

Έχουν έρθει τα νέα οτι οι μπάτσοι έδεσαν τις πρώτες μέρες μπόλικα παιδιά στην Ομόνοια, λόγω ντυσίματος και μαλλιών, κάθε ανακοίνωση που βγάζουμε ζητάει την άμεση απελευθέρωσή τους. Αλλά οι κρατικοί ξεροσταλιάζουν σε συνεντεύξεις τύπου για να αποδείξουν οτι τα χημικά που μας έριξαν δεν είναι επικίνδυνα –γελάμε πολύ, ας μας τα δώσουν τότε να τα ρίχνουμε στις χέβι μέταλ συναυλίες για ατμόσφαιρα. Είμαστε εδώ, βράζουμε, βρίζουμε και γελάμε πολύ.

«Το απόγευμα θα την κοπανήσω –να πάω μέχρι το σπίτι να πλυθώ λιγάκι», λέει ο Βαγγέλης.
«Κι εγώ το χρειάζομαι, σε λίγο θα πέφτει η μπίχλα κομμάτια από πάνω μου», διαπιστώνω.
«Πάμε μαζί;» ρωτάει.
Φοβάμαι να φύγω από την κατάληψη, οι πόρτες είναι μονίμως ανοιχτές από την περιφρούρηση αλλά έχω την αγωνία οτι κάτι θα γίνει, κάπως θα μας μπλοκάρουν και δεν θα μπορούμε να ξαναμπούμε.
«Κούλαρε φιλαράκι –κι αν κλείσουν από μπροστά θα πηδήξουμε από πίσω», λέει ο Βαγγέλης.
Έχω να τυπώσω μια προκήρυξη –μιλάμε για κάψιμο των συμβόλων, για θεσμούς που καταρρέουν όσο οι άνθρωποι φοβούνται να κοιτάξουν –οι υπόλοιποι έχουν κατακρίνει το περιεχόμενο, πολύ ακαταλαβίστικο, τροφή για συκοφάντιση της κατάληψης, έτσι το έχουν θέσει. Αδιαφορούμε, κανείς δε φτάνει πουθενά όσο συμβιβάζεται, «όλα ή τίποτα μωρό μου!» Περνάει τελικά η θέση μας λόγω γενικευμένης ανοχής –ο Παπ έχει χτενίσει το κείμενο, ο Κύπριος έχει κάνει την επιμέλεια, εγώ με τον Άκη τυπώνουμε πυρετωδώς. Αλλά ποιος θα μοιράσει τις προκηρύξεις;
«Λέμε να πάμε για τίποτα ξεβρόμισμα», πληροφορώ τον Παπ.
«Πότε θα γυρίσετε;»
«Μέχρι το βράδυ θα είμαστε πίσω».
«Εντάξει –ελεύθεροι υπηρεσίας»», γελάει.
«Να ΄ρθω μαζί σας;» ρωτάει η Έλσα που έχει προσκολληθεί κανονικά στην ομάδα μας.
Κοιτάζω το Βαγγέλη, μου κάνει νόημα σε στυλ «θα φάμε καλά!», κουνάω το κεφάλι όχι όσο αγανακτισμένα θα ήθελα να φανεί.
«Δεν πρέπει να πας κάποτε σπίτι σου εσύ;» τη ρωτάω.
«Σπίτι; Ποιο σπίτι; Εδώ μένω πλέον», χαμογελάει γοητευτικά η Έλσα.
Θα μπλέξουμε –το βλέπω καθαρά.

Βγαίνουμε από Στουρνάρη, σκοπεύουμε να αποφύγουμε την πλατεία επειδή έχει βγει βρώμα οτι είναι τιγκαρισμένη στους ασφαλίτες, προτιμάμε λοιπόν τα απέναντι στενά. Βαδίζουμε αμίλητοι, συχνά-πυκνά ακουμπάμε σε τοίχους πολυκατοικιών για να τσεκάρουμε το δρόμο. Κάπου υπάρχουν μπάτσοι –σίγουρα πράγματα –το θέμα είναι να τους δούμε πρώτοι. Επιλέγουμε τη Σουλτάνη κι αμέσως φεύγουμε τρέχοντας, σκυμμένα κεφάλια. Στα 100 μέτρα μυριζόμαστε μπλεξίματα, πολλή νέκρα έχει ο δρόμος. Κοιτάζω το Βαγγέλη.
«Δεν είμαστε για να κάνουμε πίσω τώρα», μουγκρίζει.
Βγάζω κεφάλι από τη γωνία –κοζάρω μια κλούβα φρεσκοπλυμένη και οι μπάτσοι –δώρο.
«Από την άλλη πλευρά», δείχνω στο Βαγγέλη.
Μαλακίες –κλειστά κι από κει, καπελάκηδες.
«Τρεχάτε ποδαράκια μου...» φωνάζει ο Βαγγέλης.
Τον ακολουθούμε, περνάει σφαίρα δίπλα στην κλούβα, οι Ματατζήδες βρίζουν αλλά δεν μας κυνηγάνε. Κοντεύουμε να βγούμε Σόλωνος, ακούμε κάτι μπαμ μπουμ πίσω μας –χτυπάνε μάλλον τα πλαϊνά της κλούβας για εκφοβισμό.

Τα τυροπιτάδικα της Σόλωνος είναι τίγκα στους μπάτσους, λίγα αμάξια κυκλοφορούν στο δρόμο, τραβάω πάνω μου την Έλσα.
«Αν μας στριμώξουν βάλτο στα πόδια χωρίς να κοιτάξεις», ψιθυρίζω.
«Τώρα δηλαδή...»
«Κόφτο μωρέ –κράτα το φεμινισμό σου γι΄αργότερα», μανουριάζω.
«Τώρα σας πιάσανε τα σορόπια;» αδημονεί ο Βαγγέλης.
Τρέχουμε στα τυφλά, η Σόλωνος είναι ποτάμι με ρουφήχτρες σωρό, σαθρές οι πέτρες που πατάμε.
«Τρεχάτε μουνάκια!»
«Θα σας λιώσουμε!»
Ακούμε τα γέλια τους από κάθε πεζοδρόμιο, όσο δε μας πιάνουν δε μας νοιάζει. Φτάνουμε Ακαδημίας, ευτυχώς λειτουργούν τα λεωφορεία. Μπαίνουμε στο πρώτο εύκαιρο.
«Τη σκαπουλάραμε», χαχανίζει ο Βαγγέλης.
«Πονάω από το τρέξιμο», αναστενάζει η Έλσα.
Γέρνω πίσω το κεφάλι, να χαλαρώσω κάπως.

Και το λεωφορείο δε λέει να ξεκινήσει.

«Έχω σακουλέψει από την πείνα», παραπονείται ο Βαγγέλης.
«Όταν φτάσουμε Κουκάκι κερνάω ίγκλις μπρέκφαστ», τον καθησυχάζω.
«Δεν το βλέπω να φτάνουμε πουθενά», σχολιάζει η Έλσα.
Κοιτάζω στη θέση του οδηγού –έχει δίκιο. Είμαστε εφτά-οχτώ εδώ μέσα, οι υπόλοιποι έχουν ήδη αρχίσει τη γκρίνια.
«Δεν πάμε να ρωτήσουμε το σταθμάρχη;» λέει μια μεσόκοπη χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της.
«Ναι, ναι –πάμε».
«Δεν είναι κατάσταση αυτή!»
«Έχει διαλυθεί το κράτος!»
Σιγοντάρουν οι υπόλοιποι επιβάτες αλλά κανένας δεν κουνιέται.
«Τι ‘ναι τούτοι ρε;» απορεί ο Βαγγέλης. «Τύφλα να ΄χει ο Ιονέσκο!»
Τελικά ένας μαυριδερός οδηγός δρασκελίζει την πόρτα.
«Δεν πάει πουθενά το λεωφορείο –είναι κλειστό το Σύνταγμα λόγω φασαρίες», ανακοινώνει και εξαφανίζεται αεράτος. Καθόμαστε στις θέσεις μας όσο οι υπόλοιποι κατεβαίνουν βρίζοντας. Υπολογίζουμε πόσο βαστάνε τα πόδια μας, σχεδόν καθόλου, αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε.
«Θα περάσουμε από το Σύνταγμα;» ρωτάει ο Βαγγέλης.
«Αντέχετε;» ζητάω να μάθω.
«Ούτε με σφαίρες!» απαντάνε με μια φωνή.
«Άρα -πάμε Σύνταγμα!» ξεκαθαρίζω.

Γίνεται της Πόπης εκεί πέρα, οργανωμένα μπλοκ και ινδιάνοι που αλαλάζουν στα λουλουδάδικα, συμβατικά δακρυγόνα και νεράντζια. Ο κόσμος φωνάζει «να πέσει η κυβέρνηση», «να μπουν φυλακή οι δολοφόνοι», ανθρώπινες αλυσίδες ανοιγοκλείνουν, πάρτι κανονικό. Επιχειρούμε να διασχίσουμε από τα πλάγια, σύντομα μπλοκαριζόμαστε αριστεράς και οικολογίας γωνία. Νιώθω ασφυξία ανακατεμένη με ζαλάδα εξάντλησης –κρατιέμαι μη λιποθυμήσω γιατί θα με κάνουν γραμματόσημο στην άσφαλτο.
«Βάστα την Έλσα», φωνάζει ο Βαγγέλης.
Κοιτάζω στο πλάι –εκείνη τραμπαλίζεται σα μεθυσμένο κουνούπι, την αρπάζω με το ένα χέρι επειδή με το άλλο κρατάω την ψυχραιμία μου.
«Άνοιξε δρόμο να την κάνουμε», λέω στο Βαγγέλη.
Μπαίνει μπροστά σε στυλ «παίχτης του ράγκμπι» -σκουντάει με τους αγκώνες, ποδοπατάει τους αναποφάσιστους που μας κλείνουν το δρόμο –Βαγγέλης ο άνθρωπος από γρανίτη. Στην αγκαλιά μου η Έλσα κλαίει σιωπηλά, δεν έχω ώρα να ασχοληθώ, στριμώχνομαι βιαστικά στους διαδρόμους που ανοίγει ο Βαγγέλης για να μη χαθούμε. Τελικά βγάζουμε άκρη, το πλήθος μας ξεβράζει στη Φιλελλήνων, πάω ν΄ανασάνω και πέφτουμε σε μπάτσους!
«Πίσω κωλόπαιδα!» σκούζει ένας μπλαβί με αναποδογυρισμένα μάτια.
«Άσε μας ρε άνθρωπε! Να φύγουμε θέλουμε!» φωνάζω εγώ.
«Δε φεύγει κανείς!» αφρίζει ο μπλαβί και παίρνει να μελιτζανίζει.
Ρε, μ΄έναν πούστη που μπλέξαμε, σκέφτομαι απελπισμένος.
«Άσε μας να περάσουμε συνάδελφε. ΕΛΤΑ!» μουγκρίζει ο Βαγγέλης και του δείχνει μια ταυτότητα σε διαφανές πλαστικό.
«Άντε, φύγετε γρήγορα!» σκούζει ο μπάτσος. Κάνει και νόημα στους δικούς του να μας ανοίξουν δρόμο.
«Μάγκα μου ποιος είσαι; Ο Ντικ Τρέισι;» θαυμάζω.
«Πάμε μαλάκα πριν μας σαπακιάσουν στο ξύλο!»κάνει εκείνος όσο με βοηθάει να κουβαλήσουμε την Έλσα.
Βγαίνουμε στη λεωφόρο.

«Ειλικρινά τώρα, πως σου ήρθε το αεροπλανικό με την ταυτότητα;» ρωτάω όσο κατεβαίνουμε τη Συγγρού.
«Τι τα ψάχνεις τώρα; Έχουμε κι εμείς τα μέσα μας», γελάει ο Βαγγέλης.
Ο αέρας ανοίγει μπροστά μας, καυσαέριο και σκουριασμένοι σωλήνες αποχέτευσης –είναι κάπως παρήγορο αυτό.

«Περάστε στο φτωχικό μου!» κάνει χώρο ο Βαγγέλης για να χωθούμε στο ημιυπόγειο, όσο παιδεύεται να βγάλει τα κλειδιά από την πόρτα.
Συναγωνιζόμαστε ποιος θα σωριαστεί πρώτος, διαλέγω έναν ξεχαρβαλωμένο καναπέ, στο Βαγγέλη περισσεύουν κάτι μαξιλάρες ριγμένες στο πάτωμα, η Έλσα βολεύεται σε μια πολυθρόνα.
«Δεν άντεχα να κάνω ούτε μισό βήμα ακόμα», μουρμουρίζει πριν γείρει το κεφάλι της.
«Καλά –ας μας παίρνανε στο κυνήγι και σου ΄λεγα εγώ», ψελλίζει ο Βαγγέλης. Μετά καταλαβαίνει πως τελεί υπό κατάρρευση και αλλάζει ύφος. «Κοπελιά, παίζει ένα κρεβάτι μέσα –αν θες άντε ξάπλωσε, έχουμε ώρα».
Η Έλσα όμως την έχει δει κούτσουρο οπότε τη σηκώνουμε αδιαφορώντας για κάτι αναιμικές διαμαρτυρίες και την αδειάζουμε στο κρεβάτι.
«Τι είναι αυτή ρε φιλαράκι; Την τρως;» ενδιαφέρεται να μάθει ο Βαγγέλης.
«Άστα –πονεμένη ιστορία...» μουρμουρίζω.
«Και το δίδαγμα αυτής;» θέλει να μάθει.
«Οτι όλα εδώ πληρώνονται –κοινότυπο;» απολογούμαι.
«Λατρεύω την κοινοτυπία, αν μάλιστα μου προκύψει και κανένα πήδημα για λόγους εκδίκησης δε θα χαλαστώ καθόλου», γελάει.
«Ίσα μωρή μουχρίτσα!» τον σπρώχνω για πλάκα.

Όσο κάνει μπάνιο κοιμάμαι με το μάτι μισάνοιχτο –κάπου βγαίνει και με σκουντάει, περπατάω σα ζόμπι μέχρι τη ντουζιέρα. Το ζεστό νερό με απονευρώνει, βάζω πολύ κουράγιο για να βγω έξω, πλένω εσώρουχο ελπίζοντας να στεγνώσει γρήγορα πάνω στο καλοριφέρ και ψάχνω μέρος να ψοφήσω. Ευτυχώς ο Βαγγέλης έχει παρατήσει μια κουβέρτα στον καναπέ, γιατί τώρα ροχαλίζει του καλού καιρού χυμένος στις μαξιλάρες. Με παίρνει ο ύπνος πριν ακουμπήσω το κεφάλι μου -χτυπάω στο ξύλο του καναπέ, ξυπνάω, βολεύομαι καλύτερα.

Κάτι με τραβάει από τα βάθη του πηγαδιού, για μια στιγμή νιώθω κουβάς κανονικός, ανοίγω τα μάτια –βλέπω το χέρι της.
«Σήκω, έλα στο κρεβάτι»,ψιθυρίζει δίπλα στο μάγουλό μου.
Προσπαθώ να εστιάσω, η Έλσα φοράει ένα μακρύ μπλουζάκι, τα γυμνά της πόδια, μισό πόντο από τη μύτη μου.
«Τι έγινε;» αναρωτιέμαι.
«Έλα στο κρεβάτι να κοιμηθείς κανονικά», ψιθυρίζει.
«Ο Βαγγέλης;» απορώ.
«Κάπως άτυχος για την ώρα»,σχολιάζει εκείνη.
Την ακολουθώ, ξαπλώνουμε αγκαλιασμένοι, μυρίζει αντρικό αφρόλουτρο και σαμπουάν φτηνό.
«Εντάξει τώρα;» χαμογελάει.
«Εντάξει αλλά μην το παραζορίζεις γιατί θα έχουμε ατυχήματα», μουρμουρίζω.
«Καιρός δεν είναι;» αναρωτιέται.
Τη φυλάω στα χείλη, μετά κάνω λίγο πίσω.
«Καιρός είναι», λέω. «Αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα απολύτως».
Κλείνω τα μάτια –δεν είμαι για τέτοια. Δεν έχω χώρο για τύψεις, προτιμώ τον πατενταρισμένο ρόλο του μαλάκα. Κλείνει κι εκείνη τα μάτια, δείχνει να κοιμάται ακαριαία –ο δικός μου ύπνος πήγε περίπατο και έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Έχω μια δαιμονισμένη όρεξη ν΄αρχίσω τα γαμωσταυρίδια –αλλά δεν το κάνω, μην την ξυπνήσω.

«Τι γίνεται εδώ ρε άτομα; Το ρίξατε στην τσόντα κι εγώ απέξω; Τι ρόλο βαράω δηλαδή –πείτε μου να ξέρω!» μουγκρίζει ο Βαγγέλης από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Ανοίγω τα μάτια, δεν είναι γραφτό μου να κοιμηθώ ποτέ σ΄αυτή τη ζωή –υπολογίζω οτι μόλις πριν λίγη ώρα με πήρε ο ύπνος.
«Όχι αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις!» μουρμουρίζω.
Η Έλσα ξυπνάει ενοχλημένη και αλλάζει πλευρό.
«Πότε είπαμε οτι θα γυρίσουμε ρε ηλίθιε;» ρωτάει ο Βαγγέλης.
«Το βράδυ –γιατί;» αναρωτιέμαι.
«Το βράδυ –ναι. Αλλά ποιο βράδυ;»
Κοιτάζω έξω από τις γρίλιες –κάποιο φως αταίριαστο με την ώρα που υπολογίζω.
«Σήμερα το βράδυ!» κάνω χαζά.
«Το ‘σήμερα’ ήταν χτες –βλάκα!»
«Και τώρα τι είναι;» ρωτάω.
«Τώρα είναι ‘αύριο΄!»
«Το ατενίζω με αισιοδοξία!» χαμογελάω καθησυχαστικά και βουλιάζω πάλι στο μαξιλάρι.
Επιτόπου πετάγομαι. Συνειδητοποιώ οτι είναι η δεύτερη φορά, κολλητά, που πουλάω τους δικούς μου –η γαϊδουριά μου δεν έχει όρια!
«Πρέπει να φύγω!» φωνάζω. «Εσύ μείνε με την Έλσα κι ελάτε αργότερα».
«Κάτσε κάτω ρε. Μαζί βγήκαμε, μαζί θα μπούμε –ξηγηθήκαμε;»
Κάθομαι αποκαμωμένος, αλλά πετάγομαι πάλι καθώς θυμάμαι οτι έχω παρατήσει από χτες το σώβρακό μου στο καλοριφέρ. Τρέχω το μαζεύω –σαν καινούργιο έγινε, μόνο λίγο ξεροψημένο στις άκρες.
«Ξύπνα την κι ετοιμαστείτε τότε», φωνάζω στο Βαγγέλη.

Προχωράμε τροχάδην, κόβουμε από Πλάκα για να φτάσουμε πιο γρήγορα –μαλακίες. Πως να καλύψεις απόσταση μισής μέρας; Η Έλσα έχει κάτι μούτρα μέχρι την άσφαλτο –λες και δεν της έκατσε κάποιο προγραμματισμένο πήδημα, τέτοια τσαντίλα!
Το Σύνταγμα έχει λίγο κόσμο, τουρίστες και συνταξιούχους –δε φαίνονται μπάτσοι στα πέριξ. Φτάνουμε Κοραή, αρχίζουμε να περπατάμε επιφυλακτικά.
«Πάνω στην τρεχάλα δεν πήραμε καμιά προμήθεια!» παρατηρεί ο Βαγγέλης.
Βλέπουμε ένα σουβλατζίδικο απέναντι, μαζεύω οτι έχω στην τσέπη μου, τα δίνω στο Βαγγέλη.
«Πετάξου και ξηγήσου», λέω.
Μένουμε για λίγο μόνοι με την Έλσα.
«Κάπως σπαστικός έτσι;» απολογούμαι.
«Ο Βαγγέλης;» απορεί εκείνη.
«Για μένα λέω», της εξηγώ.
«Εντάξει –έχω δει και χειρότερους...» μουρμουρίζει.
«Αυτό είναι θετικό δηλαδή;» ρωτάω να μάθω.
«Θα σου πω άλλη φορά», απαντάει.
«Κοίτα –δεν θέλω να ξεκινήσουμε τίποτα δακρύβρεχτο...»
«Πολύ μεγάλη ιδέα έχεις για την πάρτη σου! Πως δηλαδή; Ο σούπερ γκόμενος την είδες;»
«Γιατί; Δεν είμαι;»
«Παιδικό μου κόλλημα είσαι και μ΄ένα πήδημα θα σε ξεπετάξω. Αλλά το έχεις καταλάβει και καθυστερείς μην τύχει και τσαλακωθεί ο εγωισμός σου», λέει μέσα από τα δόντια της.
«Ψυχολόγα σκέτη είσαι αδερφούλα μου!» θαυμάζω.
«Κι εσύ μαλάκας –πάμε παρακάτω», μου υπενθυμίζει.
Το παρακάτω περιλαμβάνει μυρωδάτες σακούλες με σουβλάκια και μπύρες σε συσκευασία εξάδας. Φορτωνόμαστε σα γαϊδούρια και προχωράμε.

Έχει τόση ερημιά γύρω από το Πολυτεχνείο που είμαι σχεδόν σίγουρος οτι έληξε η κατάληψη. Με πιάνουν τα νεύρα μου –τι σκατά το θέλαμε το πλύσιμο; Ευτυχώς όμως διακρίνω κλούβες στην Πατησίων, πρώτη φορά χαίρομαι τόσο που βλέπω τους μπάτσους. Φτάνουμε στην πύλη της Στουρνάρη.
«Τι έγινε ρε; Από που ξεφυτρώσατε;» ξύνεται ένας πάνκης της περιφρούρησης.
«Εδώ δεν παραγγείλατε κάτι σουβλάκια;» δείχνω τις σακούλες.
«Εμείς πάπια Πεκίνου και φουα γκρα παραγγείλαμε», λέει ο πάνκης.
«Α, συγνώμη τότε. Να τα γυρίσουμε πίσω».
«Μπείτε ρε πούστηδες κι έχει γυρίσει το μάτι μας!» μουγκρίζει ο πάνκης.
Μπαίνουμε.

Όλοι είναι ανάστατοι επειδή η κυβέρνηση πιέζει τους καθηγητές να υπογράψουν άρση του ασύλου. Οι σκατοφυλλάδες σιγοντάρουν, κάποια μάλιστα δημοσίευσε και τα ονόματα των «ηγετών της κατάληψης» και καλά «προσχεδιασμένη ενέργεια από τα διεθνή αναρχικά κέντρα με σκοπό τη διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης». Ψάχνουμε όλοι την εφημερίδα με τα ονόματα –κάποιος τα βρίσκει, τα φωτοτυπεί, κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι. Βλέπουμε λοιπόν οτι τα ονόματα είναι με τη βούλα –τα έδωσε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης στην εφημερίδα!
«Τι ‘ναι αυτά ρε; Αν χαφιεδίζει ονόματα ο υπουργός στις εφημερίδες, οι δημοσιογράφοι τι δουλειά θα κάνουν;»
«Είναι κανένας απ’ αυτούς εδώ μέσα;»
«Νοητικώς εννοείς;»
«Δεν το κόβω για πάνω από τρεις –τέσσερις, ευτυχώς που δεν το έπαιξε στο Προπό ο υπουργός –άκλαυτος θα πήγαινε».
«Αυτή ρε δε είναι Γαλλία εδώ και δυο χρόνια;»
«Ε και; Αμφισβητείς δηλαδή οτι μπορεί να γύρισε ιγκόγκνιτο και να μπήκε μεταμφιεσμένη στην κατάληψη; Αμφισβητείς τον υπουργό;»
«Ε καλά –σίγουρα! Να φανταστείς προχτές τρακαρίστηκα με τον Κροπότκιν αυτοπροσώπως! Είχε μεταμφιεστεί για να μην τον πάρουν χαμπάρι και δούλευε βάρδια στο φωτοτυπικό!»
«Τι λε ρε παιδί μου! Και τι είχε ντυθεί ο Πιέτρ;»
«Μετανοημένη Κνίτισσα αλλά τον κατάλαβα αμέσως εγώ!»
Εκεί ανοίγουν κάποιες μπύρες και μαλακίζεται εντελώς η σοβαρή πολιτική ανάλυση των εξελίξεων.

Βρίσκω τον Μιχάλη τον Κύπριο, οι υπόλοιποι κάπου βόσκουν στα πέριξ.
«Τι έγινε με τις προκηρύξεις;»
«Τις μοιράσαμε –ευτυχώς που δεν περιμέναμε από σένα».
«Ναι, ευτυχώς δε λες τίποτα!»
Ο Βαγγέλης έχει εξαφανιστεί μαζί με τα παιδιά που στήνουν τη μικροφωνική για τη βραδινή καθιερωμένη συναυλία. Από τα μεγάφωνα μπόλικο πανκ, ελληνικό και ξένο.

Τότε ακούω φωνές πολλές, βρισίδια και ποδοβολητό. Τρέχω στο προαύλιο, μια ομάδα έχει κυκλώσει ένα άτομο και πέφτει ξύλο. Μπλέκομαι ανάμεσά τους.
«Τι έγινε ρε;»
«Χαφιές!»
Κοιτάζω καλύτερα, διακρίνω γνωστή φάτσα, ο τύπος που κάναμε πρώτο βράδυ περιφρούρηση, αυτός που μας κέρασε τσιγάρα. Δείχνει μπλοκαρισμένος και πανικόβλητος.
«Αφήστε τον –είναι δικό μου το άτομο!» τσιρίζω.
Χώνομαι ανάμεσά τους να τον πλησιάσω, κάποιος πιτσιρίκος μου τη βγαίνει άσχημα.
«Τι θες τώρα; Κι εσύ χαφιές είσαι;» λυσσάει.
«Ναι χαφιές και πράκτορας. Γουστάρεις κάτι;» φορτώνω.
«Τι πράκτορας ρε πούστη; Ταξιδιωτικός;» ξεκαρδίζεται ένας Εξαρχειώτης που μας ακούει από το μπούγιο.
Τέλος πάντων, χαλαρώνουν γύρω από τον τύπο, καταφέρνω να τον βουτήξω αγκαζέ.
«Για πάμε παραδίπλα», του σφυρίζω.
Με ακολουθεί αχυρένιος. Αράζουμε στο πεζούλι, τον κερνάω τσιγάρο.
«Ευχαριστώ», λέει.
«Δεν κάνει τίποτα. Ξεχρεώνω το τσιγάρο που μου έδωσες στην ανάγκη», του εξηγώ.
Δε μιλάει.
«Όταν τελειώσεις, να φύγεις πετώντας», του λέω.
«Δεν είμαι χαφιές ρε φίλε», μουρμουρίζει.
Τον κοιτάζω από λαδωμένο μαλλί μέχρι πατούμενο. Τριαντάρης και βάλε –μάλλον δίκιο είχανε αυτοί που του μουντάρανε.
«Σε ρώτησα τι είσαι και τι δεν είσαι;» τον γειώνω.
«Όχι δηλαδή –αλλά....»
«Άστο τότε. Σήκω φύγε και πες στους ανωτέρους σου να μη σας στέλνουν με σκαρπινάκι –είναι ντεμοντέ πλέον».
Γελάει.
«Και γιατί με υπερασπίστηκες αφού είναι έτσι;»
«Για να έχω καλές σχέσεις με το νόμο ρε κορόιδο! Αύριο που θα πέσω στα χέρια σας, το ίδιο θα κάνεις κι εσύ για μένα –μιλάω σωστά;»
Χαμογελάει ψάχνοντας απάντηση.
«Αρχίδια θα κάνεις –μέχρι και μάρτυρας αναγνώρισης θα έρθεις αν με τσιμπήσουν. Κοπάνα τη τώρα, όσο είναι ήσυχοι οι Μάο Μάο», ψιθυρίζω καθώς σηκώνομαι.
Δε μου πήγαινε καρδιά να τον δω λιντσαρισμένο –τι διάολο, ολόκληρο τσιγάρο με είχε κεράσει το άτομο!

Κάνω ν΄ανέβω στις πάνω αίθουσες, μπας και μου αναθέσουν καμιά δουλειά –πέφτω πάλι σε φασαρίες. Τραβήγματα, μπουνίδια, σπρώξιμο πολύ.
«Τι έγινε πάλι γαμώτο;»
«Οι Αρχιτέκτονες!»
«Ε, τι;»
«Έκαναν κατάληψη».
«Που; Εδώ;»
«Ναι, κατάληψη μέσα στην κατάληψη!»
«Κι εμάς τι μας νοιάζει;»
«Ξέρω ΄γω; Πάμε να τους βγάλουμε από την κωλοσχολή τους και μετά το συζητάμε! Θάνατος στους φοιτητές –αυριανούς διευθυντές!»
Ευτυχώς πέφτουν στη μέση κάτι ψύχραιμοι, εξηγούν τα προφανή, καλά κάνουν και μπαίνουν μέσα οι φοιτητές, όλοι μαζί είμαστε, όλοι το ίδιο. Κι αν καταλάβουν όλες τις σχολές ακόμα καλύτερα –δεν υπάρχει πατέντα στην κατάληψη, μη χάνουμε το νόημα από ξεροκεφαλιά.
«Να τους πάμε τρόφιμα κι ότι χρειαστούν».
«Τι μαλακίες μας τσαμπουνάς; Αυτοί τώρα ήρθανε –λες να μην είναι προετοιμασμένοι;»
«Μόνο προετοιμασμένους δεν τους είδα πάντως! Δικοί μας είναι ρε –μη στραβώνετε χωρίς λόγο! Κι αν δεν το ξέρουν οτι είμαστε όλοι στην ίδια πάντα, να τους το δείξουμε εμείς».
Μερικοί πάνκηδες φεύγουν σηκώνοντας τους ώμους αγανακτισμένοι –δεν τα γουστάρουν αυτά, ήρθαν για σύγκρουση και δεν πρόκειται να δεχτούν τίποτα διαφορετικό. Αλλά οι ψύχραιμοι περνάνε τη γραμμή τους, σκαρώνουν και μια επιτροπή να μιλήσει με τους Αρχιτέκτονες.

Παίρνει να βραδιάζει, αράζω δίπλα σ΄ένα βαρέλι αναμμένο, τσιγάρα, κρασιά και κάποια φιστίκια που ξεφύτρωσαν μυστηριωδώς στο πουθενά. Με πλευρίζει ο ξανθός της πρώτης περιφρούρησης, χαιρετιόμαστε χαμόγελα.
«Τι άκουσα; Αυτός που είχαμε μαζί μας ήταν χαφιές;» ρωτάει.
«Ναι, έτσι φαίνεται», λέω.
«Το είχα καταλάβει εγώ από τότε! Δε μου γέμιζε το μάτι», μουρμουρίζει.
«Ναι ε;»
«Ναι. Έχω ενσωματωμένο χαφιεδοεντοπιστή εγώ!»
Κουνάω το κεφάλι. Περιμένω, γιατί είμαι σίγουρος οτι θα συνεχίσει. Και δε με απογοητεύει –πλακώνεται στην πολυλογία, για το πόσο κόβει το μάτι του, πόσους μπάτσους έδειρε, πόσες γκόμενες πήδηξε στην κατάληψη –κλασσική περίπτωση ατόμου που κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις και σου σπάει τον πούτσο με τις παπαριές του στη συνέχεια.
«Λοιπόν έχω ένα σπίτι καβάτζα εδώ απέναντι, μένει κάποια γκόμενα, διευθύντρια σε τράπεζα –εκεί πηγαίνω να καθαριστώ, γενικώς.... με πιάνεις; Όποτε θελήσεις μη ντραπείς, πάμε παρέα –εγγυημένα πράγματα».
Κουνάω το κεφάλι, έχω αρχίσει να μαστουρώνω από την πολυλογία του. Εκείνη τη στιγμή περνάει η Έλσα, μας βλέπει, της κάνω νόημα –κάθεται στην παρέα.
«Τι έγινε; Καλά περνάμε;» ρωτάω.
«Βαρετά κάπως», δυσανασχετεί.
«Ποια είναι η κοπέλα;» χώνεται ο ξανθός.
«Έλσα» συστήνω.
«Χάρηκα! Εσύ δεν ήσουνα προχτές στο φαρμακείο;»
«Όχι», λέει η Έλσα.
«Ξέρεις για τι λέω –έτσι; Που ήρθα να μου δέσετε το αιμάτωμα, ξέρεις που το έπαθα ε;»
Η Έλσα με κοιτάζει απορημένη –σηκώνω τους ώμους και μαζεύομαι στο τζάκετ μου σε στυλ «βγάλτα πέρα μόνη σου». Ο ξανθός γέρνει προς το μέρος της αποπνικτικά.
Κι εγώ λέω να τον ψιλοπάρω.

Βλέπω τον ήλιο να γλιστράει μέσα στις ρωγμές του χρόνου –οι ρυθμοί ακανόνιστοι, οι νύχτες φωτεινές, οι μπάτσοι εκτελούν κάποιο ασαφές σχέδιο. Μας αφήνουν ανοιχτά όσο κυκλοφορούν οι φήμες περί εισβολής, να φύγει όποιος θέλει –κλείνουν τους δρόμους όταν καταλαβαίνουν οτι κόσμος δεν φεύγει, κόσμος έρχεται και το μαγγανοπήγαδο γυρίζει. Έχουν πιάσει 5-6 δικούς μας, έχουν αφήσει μερικούς άλλους, έχουμε προσπαθήσει επανειλημμένως να ξαναπάρουμε την Πατησίων –πήραμε επανειλημμένως τ΄αρχίδια μας.

Οι εφημερίδες κιτρίνισαν στο χρώμα του παγωμένου κάτουρου, τα κανάλια παίζουν αγκωνιές ποιος θα μας βρίσει περισσότερο. Οι πανεπιστημιακοί ακόμα δεν υπογράφουν το χαρτί που θα λύσει τα χέρια των μπάτσων, αλλά κάποια στιγμή θα το κάνουν μπαϊλντισμένοι από το επικοινωνιακό ανάθεμα. Οι Οικολόγοι βγάζουν ανακοινώσεις του σαλονιού –τίποτα δεν λένε, ούτε καν την τιμωρία του Μελίστα δε ζητάνε. Γενικότητες περί καταπίεσης και αυθαιρεσιών, παρφουμαρισμένες με νέφος και έλλειψη υδάτινων πόρων –χρησιμοποιούν ανακυκλωμένο χαρτί που σιχαινόμαστε να το μεταχειριστούμε ακόμα και για σκουπίσουμε τους πισινούς μας.

Είμαστε εγκαταλειμμένοι εδώ –βλέπω θάλασσα έξω από τα κάγκελα και το προαύλιο μια παραλία νησιού, θα φάμε τις προμήθειές μας και μετά θα φαγωθούμε μεταξύ μας για λόγους επιβίωσης. Αλλά δεν θα βγούμε από δω μέσα με τα κεφάλια σκυμμένα, το κάναμε αυτό τόσες φορές –δεν πάει άλλο. Δεν μας παίρνει κιόλας, τελειώνουμε, κατάλαβες;

Έρχονται διάφοροι και μιλάνε στις συνελεύσεις μας, εκπρόσωποι της ΕΦΕΕ, εκπρόσωποι κομματικών νεολαιών, εκπρόσωποι μαθητών, εργατών –εκπρόσωποι γενικώς. Τους προτρέπουμε να σταματήσουν την εκπροσώπηση και να στείλουν εδώ μέσα αυτούς που εκπροσωπούν, μπας και βγει καμιά άκρη. Η εκπροσώπηση σκοτώνει τη συμμετοχή, αυτό φωνάζουμε –σιγά μη μας ακούσουν! Καταλήγουν σε καλυμμένες απειλές του στυλ «είστε εξωφοιτητικοί», «κάνετε κατάχρηση ασύλου», «παρεμποδίζετε τους φοιτητές». Γελάμε και σηκωνόμαστε όρθιοι, να μετρηθούμε –«εμείς συνάδελφε είμαστε από Πάντειο», «εμείς από Νομική», «εμείς από Βιομηχανική», «εγώ από ΑΣΟΕΕ», «εγώ από ΠΟΕ», «εγώ από Λογιστική Αιγάλεω», «κάτσε κάτω ρε! εσύ είσαι σπουδαστής, όχι φοιτητής!» Και χαχανίζουμε δυνατά.
Φεύγουν σιχτιρισμένοι –«αύριο θα μπούμε μέσα», μας προειδοποιούν. «Ελάτε», πανηγυρίζουμε. Με το που φεύγουν καθόμαστε και συζητάμε, τι θα κάνουμε, πως θα ενεργήσουμε.
«Να κλείσουμε τις πύλες, να μην αφήσουμε τα κομματόσκυλα να μαγαρίσουν τον αγώνα μας!»
«Ποιον αγώνα ρε; Βλέπεις κανένα να αγωνίζεται; Τι μας πέρασες, για αγωνιστές της εθνικής αντίστασης ή για μπαλαδόρους; Εγώ δεν τα μπορώ αυτά –ιδρώνω εύκολα!»
«Θα καταντήσουμε ’73 αν μπουν μέσα. Θα μας καπελώσουν και θα μας κλειδώσουν στα υπόγεια, να μας βρουν οι μπάτσοι!»
«Δίκιο έχει! Για πόσο μαλάκες μας περνάνε; Αφού αυτοί είναι κατά της κατάληψης –τι θέλουν εδώ μέσα;»
«Δεν έχουμε άλλη επιλογή –θα τους αφήσουμε να μπουν».
«Τι λες μωρέ; Εμείς ορίζουμε τις επιλογές μας! Όποιος πάει να μας σπάσει θα τον κάψουμε ζωντανό –μπάτσοι, φοιτητές, κομματικοί καθοδηγητές –όλοι τα ίδια».
«Για συνέλθετε γαμώ το στανιό σας! Τι θέλετε δηλαδή; Να τους δώσουμε δικαίωμα; Θα πουν οτι τους απαγορεύουμε να εκφράσουν τις ιδέες τους μέσα στην ίδια τους τη σχολή!»
«Ποιες ιδέες ρε βλάκα; Για κομματόσκυλα μιλάμε!»
«Ξύπνα Βασίληηηη! Το ζουμί δεν είναι στις ιδέες, είναι στην απαγόρευση!»
Πολλά κεφάλια σκύβουν συλλογισμένα. Όλοι καταλαβαίνουμε –δεν γίνεται να απαγορεύουμε, δεν είμαστε εμείς αυτοί που ορίζουν το επιτρεπτό, εμείς είμαστε αυτοί που αντιδρούν στους κανόνες τους.
«Θα αρνηθούμε την ίδια μας τη μορφή σαν κίνημα αν αρχίσουμε να απαγορεύουμε, δεν το πιάνετε;»
«Ναι, αλλά αν μπουν μέσα θα γαμηθούμε σαν κίνημα».
«Καλύτερα τελειωμένοι παρά εξουσιαστές!»
Κανένας δε θέλει να το δεχτεί αλλά και κανένας δεν μπορεί να βρει αντεπιχείρημα. Είμαστε αρκετά ώριμοι πλέον, ούτε τους εαυτούς μας δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε. Είμαστε στο τέλος, είμαστε το τέλος.

Την επόμενη μέρα μαζευόμαστε στα κάγκελα –απέξω κομματικοί της ΕΦΕΕ με τουπέ και υφάκι. Και τη διαμαρτυρία ανά χείρας, για την επικείμενη απαγόρευση εισόδου. Το προεδρείο της συνέλευσης βγαίνει μπροστά από όλους μας, στήνονται στην ανοιχτή πύλη.
«Είμαστε εδώ για να υποδεχτούμε τους συντρόφους φοιτητές που έρχονται αλληλέγγυοι στον αγώνα μας», ανακοινώνει ένας αρχαίος μουσάτος, με χαμόγελο πρέσβη.
Οι απέξω κωλώνουν κάπως, ψάχνονται.
«Τι περιμένετε σύντροφοι; Ελάτε μέσα. Στον αγώνα κανένας δεν περισσεύει!» λέει το προεδρείο.
Ξεσπάμε σε χειροκροτήματα –μέχρι και οι μπάτσοι ξαφνιάζονται, βγαίνουν από τις κλούβες και αγναντεύουν τους μαλάκες.
«Μπείτε μέσα ρε!»
«Όλοι μαζί!»
«Φαντάροι είστε αδέρφια μας!»
«Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα!»
«Τα λεφτά μας πίσω!»
«Καλύτερα μιας ώρας, σκλαβιά και φυλακή –παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή!»
Κρεμασμένοι στα κάγκελα το καφριλεύουμε εντελώς το ζήτημα –οι φοιτητές μπαίνουν αμήχανοι, γινόμαστε όλοι ένα πανί, «απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Πετυχαίνω μέσα στο μπούγιο τον Άκη από τους Αρχιτέκτονες, χαιρετιόμαστε.
«Που ήσουνα ρε ψυχή; Νόμιζα οτι θα ΄ρχόσουν με τους άλλους που μας κάνανε κατάληψη», λέω.
«Ναι σιγά! Αφού παίζανε οι Φολ, αυτό έλειπε να παρατήσω τη συναυλία για να κλειστώ εδώ μέσα!» γελάει.
«Και τώρα; Πως από δω;»
«Για χαβαλέ μαλάκα μου! Περίμενα να δω ξύλο με την ΕΦΕΕ, αλλά τους την κάνατε γυριστή».
Κουνάω το κεφάλι.
«Γυριστή και μαλακίες. Βάλαμε φίδι στον κόρφο μας, θα αρχίσουν τις γνωστές πουστιές τους οι Κνίτες και γάμησέ τα!»
Ξεκαρδίζεται.
«Είσαι ηλίθιος και εντελώς απολιτίκ!» μου εξηγεί.
«Μιλά καλά ρε!»
«Ποιοι Κνίτες, κωθώνι; Που τους είδες; Πασπίτες και Δαπίτες είναι όσοι μπήκανε!»
«Έλα μουνί στον τόπο σου!»
Κοιτάζω τους καινούργιους –σα δίκιο να έχει το ρεμάλι! Σινιέ παιδιά, παπουτσάκι τύπου Τίμπερλαντ, μπουφανάκι υαλοβάμβαξ, πουλοβεράκι ανκορά –δεν είναι Κνίτες αυτοί! Παίρνω να γυρνοβολάω στο προαύλιο πανηγυρίζοντας –έχουμε μπλοκάρει το σύμπαν αδερφέ μου, έχουμε φέρει τα κυβερνητικά μαμόθρεφτα στην κατάληψη -είμαστε αυτοί που ονειρευτήκαμε να γίνουμε!

Το βράδυ στήνεται ένα πάρτι μυθικό, οι ζώνες έχουν χαλαρώσει, όλοι θέλουν να ξεχάσουν τον σκατόκοσμο έξω από τα κάγκελα, όλοι ζουν για το δευτερόλεπτο. Ένα είναι το γαμημένο, δε θα ξανάρθει και γι΄αυτό το κρατάνε σφιχτά. Όλη νύχτα. Και από πάνω μας η μουσική.

Μοιράζομαι ένα τρίφυλλο με την Έλσα αδιαφορώντας για τους παλιούς που με στραβοκοιτάνε –πρέπει, βλέπεις, να δείχνουμε αγωνιστικό πρόσωπο στους ΕΦΕΕ αγύρτες.
«Δε θέλω να με θυμάσαι άσχημα», λέει η Έλσα.
«Έχουμε καιρό για να φτιάξουμε τις αναμνήσεις μας», λέω.
«Σαχλαμάρες. Όταν βγούμε από δω μέσα θα χαθούμε».
Την αγκαλιάζω.
«Όταν βγούμε από δω μέσα θα βρεθούμε ρε πιτσιρίκα. Ξεπλένουμε τα μυαλά μας εδώ, δεν το πήρες χαμπάρι;»
«Πως τη λένε;» ρωτάει παγωμένα η Έλσα.
«Μην ασχολείσαι», λέω.
«Δεν πάει έτσι», διαμαρτύρεται.
«Λάθος –μόνο έτσι πάει», τη γειώνω.
Μοιάζει να το δέχεται.

Κάτι πάνκηδες έχουν πλακωθεί στο μπουνίδι, έτσι για ξεμούδιασμα.

Κι εγώ καθισμένος στο πεζούλι βλέπω μερικά ακόμα ξημερώματα. Βλέπω τους μουσικούς να μαζεύουν ενισχυτές και καλώδια, βλέπω τους θεωρητικούς, αμήχανους και λιγομίλητους, βλέπω την κούραση στα πρόσωπα των παιδιών, βλέπω τη διακριτική αποχώρηση των κομματικών, βλέπω το νήμα να πλησιάζει τρέχοντας. Δε μας τσάκισαν οι μπάτσοι, δε μας σάρωσε η προπαγάνδα, αλλά ποιος μπορεί να αντισταθεί στην απραξία;

Μόνο να χάσουμε μπορούμε πλέον.

Έχει νυχτώσει και τα νέα κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, πρέπει να πάμε όλοι εκεί, για τη συνέλευση. Δίπλα μου κουρασμένα παπούτσια προχωράνε μόνα τους, κοντεύουμε να κλείσουμε ολόκληρο μήνα στην ίδια διαδρομή. Αποφεύγουμε να κοιταχτούμε στις σκάλες –ντρεπόμαστε.

Πιάνουμε έδρανα και περιμένουμε, κοιτάζουμε τριγύρω –μια ερώτηση κρεμασμένη σα σβησμένο τσιγάρο, «μόνο τόσοι έχουμε απομείνει;» Σκύβω το κεφάλι, είμαι εδώ και μια βδομάδα στα πρόθυρα της εξάντλησης, πονάνε κόκαλα που δεν είχα φανταστεί οτι υπήρχαν στο σώμα μου, κοιμάμαι άσχετα σαν κοπρόσκυλο. Η Έλσα έπαθε κάτι μυστήριους πυρετούς, την έδωσα σε ένα φιλικό ζευγάρι τριαντάρηδων που αναγκάστηκαν να φύγουν επειδή δε γινόταν να κρατάει άλλο το παιδί τους η γιαγιά. Μου υποσχέθηκαν οτι θα τη φροντίζουν μέχρι να γίνει καλά ή μέχρι να βγούμε έξω. Ησύχασα κάπως.
Ο Βαγγέλης εδώ και κάτι μέρες τραβιέται με ένα σούργελο, ντεμι-πρεζάκι, απ΄αυτές που τρέχουν στις Ινδίες για φιλοσοφία και φτηνά κοσμήματα, μετά στήνουν τάβλα στα Προπύλαια και θησαυρίζουν –γνωστή μούρη. Μου δήλωσε ερωτευμένος, τον έβρισα επειδή η γκόμενα ήταν για ξεπέτα και αν... -αδιαφόρησε ο δικός μου καθότι μαγεμένος από τις βαρυσήμαντες παπαριές ινδικής κατασκευής και προελεύσεως που αμόλαγε η τύπισσα. Τώρα κάθονται δίπλα μου και χαμουρεύονται –κοιτάω αλλού.

Και πιάνω τα λόγια του ομιλητή από τη μέση.

«... γι΄αυτό όσα πετύχαμε ήταν σημαντικά. Από δω και πέρα μόνο να υποβαθμίσουμε το νόημα της εξέγερσής μας μπορούμε, ότι κι αν γίνει δεν θα μας ωφελήσει. Ας δούμε τα όριά μας, ας συνειδητοποιήσουμε τα όρια της εξέγερσης. Ας αποχωρήσουμε, αυτή η μορφή πάλης τελείωσε, τώρα μας περιμένει ο δρόμος. Να μην εκφυλιστούμε σύντροφοι, να μεταφέρουμε την εμπειρία μας στην κοινωνία....»
Λέω να κοιμηθώ λιγάκι.

«Αύριο το απόγευμα ξεκινάμε!»
«Ετοιμαστείτε!»
«Καμιά πρόκληση να μη μείνει αναπάντητη!»
Πετάγομαι στον αέρα. Τι έγινε;

Θα βγούμε από το Πολυτεχνείο, αύριο το απόγευμα, έτοιμοι για όλα. Ήδη γράφεται η ανακοίνωση, το ζουμί είναι οτι ζητάμε να φύγουμε από εδώ μέσα νικητές. Δεν θέλουμε να δούμε μπάτσο στο δρόμο μας, δε θέλουμε κανείς να μας μιλήσει, να μας εμποδίσει. Αν μας πειράξουν θα χυθεί αίμα, αν μας μπλοκάρουν θα χυθεί αίμα, αν μας κοιτάξουν στραβά θα χυθεί αίμα. Αυτό είναι το ζουμί της ανακοίνωσης. Παθαίνω ταχυπαλμία.

Τρέχω στους διαδρόμους για να ξεκολλήσω, τα παιδιά ετοιμάζονται βιαστικά –λες και βγαίνουμε την επόμενη στιγμή. Ο πολύγραφος ανάβει, τα φωτοτυπικά ζεματάνε. Κάτω στο προαύλιο κουβέντες λερωμένες με μπογιές. Ακούγονται διάφορα, οτι θα μας την πέσουν τη νύχτα, θα μας την πέσουν το ξημέρωμα, θα μας περιμένουν απέξω –δε μας νοιάζει. Μη σου πω οτι αυτό ακριβώς θέλουμε. Να τελειώσει αυτό το μεσοβέζικο πράγμα, να κοντραριστούμε στα ίσα, να ξεμπερδεύουμε. Εκεί έξω όλοι είναι εναντίον μας –οι νοικοκυραίοι, οι εργατοπατέρες, τα κομματόσκυλα... Μόνο τα παιδιά μας υποστηρίζουν στις καταλήψεις των σχολείων –όλοι οι άλλοι βρίζουν κι αγανακτούν. Χωρίς λόγο –κι αυτός είναι ο σημαντικότερος απ΄όλους τους λόγους. Ακούγεται οτι θα γίνει μια μεγάλη συναυλία αύριο –πριν αποχωρήσουμε.

Κι αυτή τη νύχτα κανένας δεν κοιμάται –είμαστε τσιτωμένοι, τρεμάμενα χέρια από την εξάντληση, μάτια που αρνούνται πεισματικά να εστιάσουν, μυαλά ιπτάμενα σα μέλισσες. Οι μπάτσοι απέξω κάνουν ταρζανιές, εικονικές επελάσεις, άσκοπες μετακινήσεις, πολλά παιδιά σκαρφαλωμένα στην πύλη της Πατησίων προκαλούν. «Ελάτε ρε πούστηδες! Ελάτε να τελειώνουμε!» Η ψυχραιμία δεν μας χρειάζεται αυτή τη νύχτα κι έτσι κανένας δεν απορεί για το πού τη χάσαμε.

«Λες να μας μαγκώσουν φιλαράκι;» κρατάει το κεφάλι του ο Βαγγέλης.
«Μην τσιμπάς ρε –θα ξεφύγουμε», τον παρηγορώ.
«Άμα με περάσουν από δίκη χάνω τη δουλειά μου», συνεχίζει εκείνος.
«Δε θα μας περάσουν από πουθενά και για τίποτα. Είμαστε καθαροί φιλαράκι, απλά διαμαρτυρόμαστε –τι θα μας κάνουν; Κάποιο ξύλο και μετά θα μας αφήσουν», τον κοιτάω να δω αν το έχαψε. Επειδή ξέρω για τους άλλους που έχουν πιάσει κατά καιρούς, μέχρι το κάψιμο της Ρώμης τους φορτώσανε κι ας λένε τα βιβλία οτι το έκανε ο Νέρωνας.

Δεν βλέπουμε το ξημέρωμα –είμαστε απασχολημένοι με το να κρυώνουμε. Είχαμε συνηθίσει να είμαστε περισσότεροι –κάποια απομόνωση σήμερα.

Ανεβαίνει η Γενιά του Χάους στην πρόχειρα στημένη σκηνή, κατεβαίνουν συγκροτήματα φτιαγμένα ειδικά για την περίσταση με ότι διατίθεται στα πέριξ –ένας μπασίστας από δω, δυο κιθαρίστες παραπέρα, κάποιος ντράμερ πλήρους απασχόλησης, από τραγουδιστές υπάρχει έλλειψη.

Ήδη έχουν μαζευτεί στην πύλη της Στουρνάρη. Ξεδιπλώνουν ένα πανό πανέμορφο, τριαντάφυλλο στην άκρη –«ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ» με καλλιγραφικά γράμματα. Πέφτει γέλιο τρελό.
«Μαζέψτε το ρε, θα μας περάσουν για Ματατζήδες!»
«Ποια λουλουδού έκανε καλλιτεχνική επιμέλεια;»
«Βγαίνουν εύκολα τα πλαϊνά ξύλα σε περίπτωση ανάγκης;»
Πετάγονται μπροστά οι παλιοί –φωνάζουν.
«Βάλτε κράνη, καλύψτε τις φάτσες σας!»
«Μην τους αφήσετε να σας φωτογραφίσουν –παραμονεύουν σπιούνοι εκεί έξω!»
«Μην κάνετε τίποτα αν δεν προκαλέσουν!»
Περιττά όλα αυτά βεβαίως.

Ξεκινάμε.

Οι Ματατζήδες σηκώνουν τις ασπίδες, παίρνουν θέσεις μάχης τριγύρω. Τους κοζάρουμε, βάζω στοίχημα οτι οι περισσότεροι παρακαλάμε από μέσα μας. «Ελάτε ρε κερατάδες. Δώστε μας ένα λόγο μια γαμημένη αιτία –ελάτε!». Οι μπάτσοι κάθονται στις θέσεις τους, μόνο τιμές που δε μας αποδίδουν.

Μετράμε τα βήματά μας, κοιτάζουμε τριγύρω –αυτός ο δρόμος είναι δικός μας τώρα, για λίγο, για όσο, για πάντα. Είμαστε αποφασισμένοι, αν μας χτυπήσουν δε θα υποχωρήσουμε, δεν θα τρέξουμε να κρυφτούμε αυτή τη φορά –δεν έχει μείνει πουθενά να πάμε, αυτός είναι ο δρόμος μας.

Τα παιδιά φωνάζουν, ο Βαγγέλης περπατάει δίπλα μου, οι Παντειακοί, οι Εξαρχειώτες, ένα μάτσο απειλητικά χαμόγελα.
«Τι έγινε η δικιά σου;» ρωτάω το Βαγγέλη.
«Την κοπάνησε χτες βράδυ –είχε δουλειές», απαντάει.
«Αυτά είναι άμα μπλέκεις με μπιζνεσμανγούμαν», γελάω.
«Ωραία γκόμενα όμως!»
«Τι να σου πω; Εσύ ξέρεις».
Τα στενά τιγκαρισμένα στη μπατσαρία –αλλά δεν κάνουν καμιά κίνηση, περπατάμε σα μπαλαρίνες σε ναρκοπέδιο. Ένα, δυο, τρία μέτρα, βάλε κάτι ακόμα, σε λίγο θα φανεί η πλατεία. Κολυμπήσαμε από το νησί μας μέσα στους ύφαλους, ψάχνουμε για στεριά. Είμαι στη μέση της πορείας –οι μπροστινοί πρέπει ήδη να βλέπουν πλατεία. Σηκώνομαι στις μύτες, δεν τους βλέπω αλαφιασμένους –όλα καλά.

Πίσω μας έρχονται τα ΜΑΤ, σε απόσταση όμως. Εντάξει, αφού δε μας δέσανε μέχρι τώρα, μπορεί και να γλιτώσουμε. Οι πρώτοι έχουν ήδη πατήσει πλατεία. Ακούω πανηγυρισμούς, θέλω να δω και μόνος μου, σπρώχνω, τρέχω –η πλατεία έρημη.

Οι οργανωτικοί λένε να διαλυθούμε ήσυχα, παιδιά ξεμυτίζουν από τα στενά –όλα ήσυχα, δεν υπάρχει μπάτσος εκεί πέρα, μας αφήνουν να φύγουμε. Νικήσαμε. Νικήσαμε νομίζω. Νικήσαμε τελικά; Μάλλον έτσι θα είναι επειδή η νίκη μυρίζει καμένες προσδοκίες κι έχεις αυτή τη γεύση στο στόμα σου, καραμέλα λεμόνι, πικρή και λιγωτική σκέτος θάνατος. Νικήσαμε λοιπόν. Τα παιδιά αγκαλιάζονται, δίνουν ραντεβού για την επομένη, υπόσχονται –«αυτό είναι μόνο η αρχή», «δεν θα τους αφήσουμε σε ησυχία», «θα ξανάρθουμε». Κάνω κι εγώ τα ίδια, ξέρω όμως οτι τελειώσαμε. Ποτέ δεν θα ξαναβρεθούμε κι αν πέσουμε τυχαία ο ένας πάνω στον άλλο θα γυρίσουμε αλλού τα μάτια, θα το παίξουμε άγνωστοι.
«Να σε πάω πουθενά; Έχω τη μηχανή στο ΒΟΞ», προτείνω στον Βαγγέλη.
«Όχι άστο. Λέω να περπατήσω, να σκεφτώ...».
Δίκιο έχει.

Τη βρίσκω να με περιμένει εκεί, μαραμένη κάτω από στρώματα σκόνης, με την πίσω ρόδα κολλημένη στον τοίχο. Με πιάνει τότε μια στεναχώρια –είναι αβάσταχτος ο πόνος των πραγμάτων. Ανεβαίνω και ξεκινάω μετά από κάτι κούφιες μανιβελιές –στο δρόμο με πλευρίζουν μερικές ακόμα μηχανές, κορνάρουμε και παίζουμε τα φώτα –παιδιά γυρίζουν τα κεφάλια, ουρλιάζουν, πανηγυρίζουν, προχωράνε. Φοράω ακόμα το κράνος κι έτσι έχω το ελεύθερο μέχρι και να δακρύσω αν γουστάρω. Αλλά δε μου απομένει στάλα δύναμης, οδηγούμαι άψυχα από τη μηχανή. Απομακρύνομαι.

Αυτό ήταν λοιπόν.

Posted in: Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων,Όπου οι μέρες γέλασαν κι έτρεξαν μακριά