Καταργήστε το αλσύλλιο!

Έχεις τώρα ένα δασάκι στη γειτονιά σου –τεφαρίκι, περιφραγμένο, με μπόλικες τρύπες στο συρματόπλεγμα και μια πόρτα ανοιχτή να μπαίνει ο κόσμος να χαίρεται τις τσάρκες του. Το΄χεις; Ας πούμε πως ναι. Κοίτα τι συμβαίνει μ΄αυτό το δασάκι –μέσα στην καχεξία είναι, σαχλαμάρες κατάσταση αν το δεις σα βιότοπο κι όλα τα σχετικά. Αλλά είναι ιστορικόν, συμβολικόν και προστατευμένο.

Διότι, πριν κάμποσα χρόνια, είχανε μαζευτεί εκεί μέσα κάτι μαλλιάδες, διαμαρτύρονταν για την πολιτική κατάσταση και μπήκαν οι Ούννοι και τους κατασκότωσαν –μαζεύονται λοιπόν κάθε επέτειο οι διάφοροι τζιτζιφιόγκοι και μιλάνε περί ελευθερία, δημοκρατία, αγωνιστικό μήνυμα, πωλούνται και ντονέρ από πλανόδιους, παθαίνουν τσίρλα οι πιο τολμηροί που τα χλαπακιάζουν –βρωμίζουν το δασάκι και πάνε όλοι σπίτια τους περήφανοι.

Λόγω αυτών των ιστορικών γεγονότων στο δασάκι βγήκε, που λες, ένας νόμος, οτι «ο χώρος είναι ιερός και απαραβίαστος, να έρχεται ο κόσμος εδώ μέσα, να λέει τις ιδέες του, να συζητάει –εντάξει, αν βρεθεί κανένα εγκληματικό μούτρο που πάει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση θα μπουκάρουν οι αστυνόμοι και θα το βουτάνε αυθωρεί, αλλά πέραν τούτου –νον πασαράν». Με πιάνεις;

Μια μέρα λοιπόν είχανε μαζευτεί κάτι παιδιά στο δασάκι και διαμαρτύρονταν κατά τα γνωστά. Μπουκάρουν τότε διάφοροι μπετατζήδες της αγωνιστικότητας, κάνουν τα παιδιά ασήκωτα από το ξύλο και τα πετάνε έξω από το δασάκι. Πάει αυτό –έγινε.

Μια άλλη μέρα ξαναμαζεύονται άλλα παιδιά να διαμαρτυρηθούν. Έρχεται ο κοινοτάρχης της περιοχής δασακίου, ειδοποιεί τους Ούννους, «βγάλτε τα έξω τα κωλόπαιδα και μου τρομάζουνε τη φύση με τις φωνές τους –πως θα μαζέψω εγώ σάλιαγκες να τους πουλήσω για έδεσμα;» Μπαίνουν οι Ούννοι, πλακώνουν πάλι τα παιδιά, τα τσουβαλιάζουν με συνοπτικές διαδικασίες. Πάει κι αυτό –έγινε.

Αλλά τα παιδιά δεν έχουνε μυαλό, άσε που όντας ευκολόπιστα, νομίζουν οτι εφαρμόζονται οι νόμοι που προστατεύουν το δασάκι. Δώστου λοιπόν να ξαναμπαίνουν μέσα –τι να κάνει ο κοινοτάρχης; Αποφασίζει να ξηγηθεί ρελάνς, μπαίνει κι αυτός στο δασάκι και λέει «ελεύθεροι εσείς να διαμαρτύρεστε, ελεύθερος κι εγώ να βολτάρω». Καλώς; Υπέροχα κι ο Βολταίρος χάρισμά σου! Έλα όμως που ο κοινοτάρχης είναι ολίγον μουχρίτσα και αρχίζει το νταραβέρι μέσα στο δασάκι, «περάστε κόσμε, κερνάω και καφεδάκι, φέρτε τα ζωντανά σας να βοσκήσουν στο παχύ γρασίδι, ανοίξαμε και σας περιμένουμε!» Στραβώνουν τα παιδιά. «Για στάκα ρε μεγάλε», του λένε, «εμείς εδώ διαμαρτυρόμαστε, πως την είδες –να μας το κάνεις τσίρκο;» «Διατί παρακαλώ;» απορεί τάχαμου ο κοινοτάρχης. «Ελεύθεροι εσείς, ελεύθερος κι εγώ –ζήτω η ελευθερία!» «Ναι, αλλά εσύ μας γαμείς κανονικά με αυτά που κάνεις! επειδή εμείς αποφασίσαμε να κλείσουμε το δασάκι για να διαμαρτυρηθούμε –αν εσύ πας και το ανοίγεις, τι σκατά διαμαρτυρία θα κάνουμε;» Φουντώνει ο κοινοτάρχης. «Είσθε ανάγωγοι και αντιδημοκρατικοί –διότι δεν σέβεστε την ελευθερία μου! τι είναι η δημοκρατία κύριοι; να γαμείς τις ελευθερίες του άλλου προτάσσοντας τις δικές σου, αυτό είναι! έχω λοιπόν δημοκρατικό δικαίωμα!» Τον βουτάνε τον καλό σου και τον πετάνε έξω τα παιδιά –μένει ο κοινοτάρχης να ωρύεται περί «τραμπουκισμού», με νιώθεις;

Επειδή τώρα δεν μπορεί να τραβάει κορδόνι η όλη κατάσταση κι επειδή ο κοινοτάρχης εκλέγεται από μπετατζήδες αγωνιστές ή μπακαλόγατους που την έχουν δει μεγαλέμποροι (καθότι, δημοκρατία έχουμε –πως αλλιώς;) κοίτα τι σκαρφίζεται. Δίνει σκοινί και σαπούνι στους παραπάνω νομοταγείς και εφαρμόζει το σύστημα «βαράτε πρώτα και ρωτάτε μετά». Κι αυτό έγινε –για χρόνια πολλά, ακόμα γίνεται.

Όμως αυτά τα παλιόπαιδα είναι επίμονα. Φτου κι απ΄την αρχή να μπαίνουν στο δασάκι κι άντε να μαζεύεις κάθε φορά τους ψωμωμένους για να τους πετάξεις έξω. Απηύδησαν οι άνθρωποι –μέχρι και πληρωτούς φέρανε να ρίχνουν ξύλο και προκοπή δεν είδαν! Σκέφτηκαν λοιπόν να βρουν μια λύση ριζική –γιατί έχουν και δουλειές, δεν μπορούν να κάνουν τους πορτιέρηδες στο δασάκι. «Ρε θυμάσαι τι παστρικά γίνονταν τα πράγματα όταν μπαίνανε μέσα οι Ούννοι; Σκοτώνανε και δεν πλερώνανε –μερακλίδικες δουλειές!» Ναι, αλλά πως να το φτιάξεις το πράγμα; Που είναι αυτός ο κωλονόμος και λέει οτι τα όργανα επεμβαίνουν ΜΟΝΟ αν υπάρχει έγκλημα; Έγκλημα η διαμαρτυρία; Σαφώς –αλλά δεν το λέμε παραέξω, μη μας περάσουν για αυτό που είμαστε! Πως θα γίνει λοιπόν;

Βρίσκεται τότε ένας μάγκας σπουδαγμένος στας Ευρώπας κι ανοιχτομάτης. «Ρε σεις, ο νόμος λέει οτι προστατεύει τις ιδέες, αλλά δεν ξεκαθαρίζει σε ποιους πρέπει να ανήκουν οι ιδέες αυτές!» αγορεύει. «Μα, έχουν ιδιοχτησία οι ιδέες;» αναρωτιέται ο κοινοτάρχης. «Σαφώς, κι αν δεν το ξέρεις ντροπή σου που φοράς γραβάτα πτι καρό!» νευριάζει ο σπουδαγμένος. «Επειδή κύριος, άλλο οι ιδέες των κατοίκων της περιοχής δασακίου και ΑΛΛΟ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΓΕΝΙΚΩΣ! Τις πρώτες να τις προστατεύσουμε χίλιες φορές! Ιδέες είναι, ιερά πράγματα! Αλλά τις υπόλοιπες; Λέει πουθενά ο νόμος οτι πρέπει να προστατεύουμε οτι ιδέα κυκλοφορεί στον αέρα; Τι είναι δηλαδή –κοτσύφια, προστατευόμενο είδος, οι ιδέες;» Μένουν τα σοφά λόγια του σπουδαγμένου, σερμαγιά –να δουλεύουν υπογείως.

Γίνονται μετά πολλά και διάφορα –φασαρίες, συζητήσεις, ομιλίες... «Κοινωνικές ζυμώσεις» που λένε και οι φουρνάρηδες της πολιτικής. Μέχρι που μια ωραία πρωία, πάει ένας κοινοτάρχης άνευ δασακίου, επίτιμος προσκεκλημένος, να αναπτύξει τις απόψεις του μέσα στο δασάκι. Έχει ακουστεί οτι ο συγκεκριμένος «άνευ» είναι της θέσης «οι ιδέες των περιοίκων καλές, οι υπόλοιπες ιδέες για τα μπάζα» -εντάξει; Σκάνε τότε κάτι κουμάσια μπαλ μασκέ και του ρίχνουν μισό καντάρι ξύλο.

«Αίσχος!» ωρύεται η ένωση κοινοταρχών απανταχού δασακίων.
«Τρομοκρατία!» σιγοντάρουν οι καρακάξες των γύρω δέντρων.
«Να καταργηθεί ο νόμος συνολικώς!» τραγουδάνε πρίμο σεκόντο.
«Εμείς πάντως δεν είμαστε τραμπούκοι σαν και τα μούτρα σας να ρίχνουμε ξύλο», λένε τα παλιόπαιδα τα διαμαρτυρόμενα –αλλά δεν έχει σημασία.
Κανείς δεν τους ακούει –τι το περάσαμε εδώ; «Αυτοί το κάνανε και έτσι είναι επειδή το λέμε εμείς! Σιγά μην τους δώσουμε και λόγο, τόσα χρόνια τους βαράμε –ήρθανε τώρα να μας πουν οτι δεν είναι τραμπούκοι; Ε, τότε γιατί τους βαράμε εμείς δηλαδή; Τζάμπα; Ποσώς! Αυτοί φταίνε, πάει και τελείωσε!»

Κι έτσι, δώσανε-πήρανε, καταλήξανε στο φιλοσοφημένο συμπέρασμα «επειδή δεν θέλουμε να διαμαρτύρονται τα παιδιά στο δασάκι κι επειδή δεν καταφέραμε τόσα χρόνια να καταργήσουμε τα παιδιά, θα καταργήσουμε το δασάκι!» Υπογραφή –Καρτέσιος.

Εντάξει, μπορεί το παραμυθάκι από πάνω να έχει νοητικά χάσματα –μην το πάρεις τις μετρητοίς. Είπα να το φτιάξω έτσι γιατί βαρέθηκα την ίδια κουβέντα, τόσα χρόνια. Θα μπορούσα να σου γράψω για τα ΚΝΑΤ στο Χημείο, για τον Σταθόπουλο τον πρύτανη των ΜΑΤ, για τον Φίλια και τους υπόλοιπους που προσπαθούσαν πλάγια να σπάσουν τις καταλήψεις σχολών, για τους ΔΑΠίτες που βαράνε αβέρτα-κουβέρτα... Δεν υπάρχει λόγος, τα ξέρεις όλα αυτά.

Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφερθώ στις ευθύνες των κομματικών, συλλόγων και καθηγητών –ούτε στις, από μέρους τους, παραβιάσεις του ασύλου. Και δεν βλέπω λόγο να κουβεντιάσω την απίθανη άποψη περί κοπυράιτ των ιδεών. Ούτε θα ασχοληθώ με την περίπτωση Πανούση, γιατί, ναι μεν το άτομο είναι καθηγητής των σαλονιών και των ψηφοδελτίων, αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι υπάρχει λόγος να τις αρπάζει από τον κάθε μαλακοπίτουρα. Επαναλαμβάνω –μαλακοπίτουρα! Στην καλύτερη των περιπτώσεων, για να μην το πάμε σε στημένο επεισόδιο και άλλα γραφικά.

Θα δεχτώ οτι όλα αυτά είναι σωστά και τεκμηριωμένα και θα υποθέσω οτι αλλάζει ο νόμος του ασύλου. Πως το βλέπετε δηλαδή;

-Θα έχει η αστυνομία το ελεύθερο να μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει; Για να κάνει τι; Να συλλάβει παραβάτες του νόμου; Μα αυτό το δικαίωμα το έχει και τώρα! Το εξασκεί; Μπα! Γιατί; Άντε ρώτα τους.
-Θα βρίσκεται η αστυνομία μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους; Για ποιο λόγο; Για να εμποδίζει την εισβολή ταραξιών; Μα αυτό το κάνει και τώρα αν θέλει, αποκλείοντας τις εισόδους των πανεπιστημίων.
-Να υποθέσω οτι η αστυνομία θα περιπολεί μέσα για να μη γίνονται καταλήψεις από εξωπανεπιστημιακούς; Ωραίο αυτό, ας το υποθέσω! Και πως θα τα καταφέρνει; Θα κάθονται μπάστακες στις πύλες και θα αφήνουν μόνο τους φοιτητές να μπαίνουν μέσα στις σχολές; Κι αν ναι, ποιους φοιτητές; Μόνο της συγκεκριμένης σχολής ή γενικά; Τα ΤΕΙ θα μπαίνουν ή θα τρώνε πόρτα; Επειδή, άλλο φοιτητές και άλλο σπουδαστές –νομίζω; Κι όταν πάει να κλείσει η πύλη θα ζητάνε ταυτότητα; «Συγνώμη συνάδελφε, να δω το πάσο σας; Α, μάλιστα –τριτοετής είστε, αμπαρώστε με την ησυχία σας! Και συγνώμη που σας πέρασα για αλήτη, μα σουλουπωθείτε κι εσείς λίγο!»

Εντάξει, ας κόψω την πλάκα, «η κατάργηση του ασύλου, σκοπό θα έχει να προστατεύσει την πανεπιστημιακή περιουσία από βανδαλισμούς καθώς και την σωματική ακεραιότητα των καθηγητών και φοιτητών από τραμπουκισμούς όπως αυτοί που συνέβησαν πρόσφατα», εκεί δεν εστιάζεται το θέμα; Μ΄αρέσει που ήθελα να κόψω την πλάκα!

Γιατί πως θα γίνει αυτή η προστασία της πανεπιστημιακής περιουσίας, πείτε μου να ξέρω! Φύλαξη των χώρων από την αστυνομία σε μόνιμη βάση; Σε στυλ Εξάρχεια, που εδώ και κάτι χρόνια μοιάζουν με καρικατούρα της Καμπούλ; Και τι θα διαφυλαχθεί με αυτόν τον τρόπο; Θα επιτρέπεται να μπαίνουν οι φοιτητές μέσα σε περίπτωση ταραχών; Κι οι αστυνομικοί τι θα κάνουν τότε; Κατάληψη μαζί με τις παρατάξεις; Απ΄έξω δακρυγόνα κι από μέσα ΜΑΤ; Εντάξει, είπαμε «λαός-στρατός αδερφωμένοι», αλλά όχι κι έτσι!

Ή μήπως κάθε εν δυνάμει αμφιλεγόμενος ομιλητής θα προσέρχεται στα αμφιθέατρα και τις αίθουσες εκδηλώσεων με συνοδεία αστυνομικών;
Και οι συνελεύσεις –που τις πας τις συνελεύσεις; Κι εκεί πέφτει ξύλο –μήπως να περιφρουρούν τα ΜΑΤ τις συνελεύσεις;
Άσε τις δηλώσεις εγγραφής! Εκεί κι αν γίνεται ο κακός χαμός –σπρωξίδι, τακτοποίηση παραταξιακών ημετέρων...
Αλλά και οι εξετάσεις –τρισχειρότερα! Ξέρεις τι αντιγραφή πέφτει; Δεν είναι περιουσία του πανεπιστημίου η διαφύλαξη του εκπαιδευτικού του κύρους; Βάλτε τα ΜΑΤ για επιτήρηση –τι το παιδεύουμε τώρα;

Στην Πάντειο, θυμάμαι, πριν από χρόνια είχε μπει για κατούρημα ο Ντάνος ο Κρυστάλης και πριν φύγει, άφησε αμανάτι μια μπόμπα στην τουαλέτα. Εντάξει, το άτομο ήταν κρατικός υπάλληλος, αλλά δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί αύριο! Μπορεί να μην είναι έμμισθος ο τρομοκράτης (υπάρχουν και τέτοιοι; ας το δεχτούμε για χάρη της κουβέντας). Για να το καλύψουμε κι αυτό λοιπόν δεν βάζουμε τα ΜΑΤ να φυλάνε τις χέστρες; Όλα τα σώσαμε, αμαρτία είναι να σπάσει καμιά πορσελάνη!

Είπα να κόψω την πλάκα και μου βγήκε γελοίο το αποτέλεσμα –κοίτα τι πάθαμε! Σκέψου τώρα οτι τα πράγματα είναι σοβαρά και οι άνθρωποι είναι σοβαροί και η κυβέρνηση της χώρας είναι σοβαρή (δεν πρόκειται, για παράδειγμα, ποτέ να βρεις ένα αυτοκίνητο τίγκα στα εκρηκτικά έξω από μια τράπεζα επειδή οι δημοσκόποι λένε οτι οι τρομοκρατικές ενέργειες συσπειρώνουν τους πολίτες γύρω από την εκάστοτε κυβέρνηση). Σκέψου τα όλα αυτά –σοβαρά.

Γιατί κάποτε είχες ένα δασάκι στη γειτονιά σου, αλλά όταν πήγαινες να τους το δείξεις αυτοί βλέπανε το δέντρο.

Σοβαρά μιλάμε;

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά