Οδός Παραδείσου, Αριθμός 174

Είμαι στο Κάμντεν. Εκεί που οι Μοϊκάνοι σνιφάρουν τα διαφημιστικά πλακάτ που κουβαλάνε -περνώντας τα για μεροκάματο. Αλλά δεν είμαι, με τίποτα, ο Ζορζ Πιλαλί! Κι επειδή δεν έχω oύτε δείγμα γκρέιν να σπρώξω σε κανέναν Τοξότη, στήνομαι υπομονετικά στην ουρά μπροστά από το μηχάνημα ανάληψης για να παντελονιάσω τις τελευταίες μου οικονομίες. Το ξέρω, το ξέρω –δεν είμαι ιπτάμενος αλλά αυτό το δερμάτινο αεροπορικού τύπου ψάχνομαι να το αποκτήσω 20 χρόνια τώρα. Μπορεί και περισσότερο.

Όπου λοιπόν, σταμπάρω έναν δίμετρο Μοϊκάνο με μπουφάν GBH (ποιος θυμάται το Sick boy;) να σουλατσάρει κάποιο πλακάτ που γράφει «Hair Master 6 λίρες». Αποφασίζω αυτομάτως, οτι πρόκειται περί σημάδι της μοίρας και ψάχνω στη στοά να ανακαλύψω τον Αφέντη της Μαλλούρας. Περνάω τα περικάρπια και τις ζώνες με τα καρφιά, τα σταυροκούμπωτα, τα γκοθ –κολλάω σε έναν πάγκο με αναπτήρες μυστήριους. Και τότε παίρνει το μάτι μου, σε μια γωνιά, το σακούλι με το κακό χορτάρι.
«Τι ‘ν’ αυτό αδερφούλη;» ρωτάω τον Ινδό που κουλαντρίζει την πραμάτεια.
«Σκανκ!» μου λέει.
«Και είναι νόμιμο;» ξαναρωτάω.
«Ε, παράνομο δεν το λες –αλλά δεν το μοστράρεις και φάτσα κάρτα σιιιρ», απαντάει ο Ινδός.
«Και την ακούς μ΄αυτό;»
«Την ακούς –άκου λέει!»
«Και το καπνίζεις ανακατωμένο;»
«Άμα θες να λαλήσεις το καπνίζεις μονάχο του».
Την παίρνω κατευθείαν γραμμή οτι είναι χούσπα το χορτάρι και κάνω να την πουλέψω. Αλλά που να γλιτώσεις τον Ινδό;
«Σιιιιρ, σας κατάλαβα ευθείς εξ αρχής οτι είσαστε δυνατό αγόρι! Ελάτε, έχω κάτι μόνο για σας!»
Βρε αμάν, βρε ζαμάν –που να γλιτώσω τον Ινδό; Με τραβάει πίσω από τον πάγκο, μου σκάει ένα γάρο συσκευασμένο σε χρωματιστή πλαστικοποίηση.
«Πόσο κάνει;»
«7 λιρίτσες».
«Ευχαριστώ –δεν είμαι φίλος».
«Θα στο δώσω 6!»
«Άσε με ρε χρυσέ μου!»
«Πόσα θες να δώσεις;»
Τι να του πω; Οτι το έχω σε γρουσουζιά να πληρώσω για δυο πράγματα –τσόντες και μαύρο; Γιατί είναι διαπιστωμένο, αν τα πληρώσεις δε λένε μία –μόνο τα κλεψιμέικα και τα κερασμένα αξίζουν τον κόπο. Τέλος πάντων, με τράβηξε η Tomboy, με έσωσε από τον Ινδό –πάμε παρακάτω.

Και βρίσκουμε τον Αφέντη των Ψαλιδιών, κοντός, μαυριδερός, με μια κοτσιδούλα στυλ Λι Μινγκ Τσινγκ. Για Ινδό τον κόβαμε, Ιταλιάνος μας προκύπτει. Καθόμαστε και μας ξηγιέται κουρέματα έξτρα πρίμα γκουντ –εγώ σε στυλ νεοσύλλεκτος, η Tomboy πολύ νιου γουέιβ. Ωραία πράγματα –πιάσαμε και φιλίες, αν ξαναπάμε να μας κουρέψει τσαλαπετεινούς ή κάτι τέτοιο.

Στον κεντρικό δρόμο έχει πάρει να μεσημεριάζει και γίνεται της ζωοπανήγυρης! Κόσμος αδερφάκι μου –όχι παραμύθια! Γκοθούδες με δεκάσολα παπούτσια σε πατάνε, πάνκηδες πηδάνε πάνω από το κεφάλι σου, μαλλιάδες σε μαστιγώνουν, γκόμενες με μίνι φούστα και καουμπόικη μπότα (άνευ καλσόν –η αδυναμία μου) σε κλωτσάνε στο καλάμι, ταχυδακτυλουργοί κάνουν φούσκες από σαπουνάδα –ίσα με ένα πλυντήριο φαρδιές.
Η πρώτη μου κουβέντα όταν ξεμύτισα από τον Υπόγειο στο Κάμντεν ήταν «Πανκς νοτ ντεντ ρε πούστηδες!» Όταν μεσημέριασε, ανακάλυψα οτι τίποτα δεν έχει πεθάνει στο Κάμντεν ή οτι εγώ πέθανα και βρέθηκα στον παράδεισο. Διαλέγεις και παίρνεις.

Παθαίνουμε εκεί πέρα μια αγοραφοβία και τρυπώνουμε σε ένα πρώην νάιτ κλαμπ, νυν «εμπόριο μεταχειρισμένων ειδών», μπας και σωθούμε. Πέφτουμε πάνω σε γυναικεία παλτά τσίλικα –σαν αυτά που φοράγανε οι Μπάνιμεν στο Φονικό Φεγγάρι, 10 λιρίτσες έκαστο, μεταχειρισμένα –βολεύτηκε φίνα η Tomboy.
Εγώ, βρίσκω έναν πάγκο με μουσικές –έχασα το φως μου! Πανκ πρώτης γενιάς με όλα τα καλά παιδιά –Μπάζκοκς, Τελεβίζιον, Τζενερέισον Εξ, πανκ δεύτερης γενιάς με Όϊδες, με Εξπλόιτεντ, Πήτερ εντ δε Τεστ Τιουμπ Μπέιμπς, αμερικάνικο πανκ, Μπλακ Φλαγκ, Φλίπερ, Σερκλ Τζερκς... Και Σκα, έτσι; Σελέκτερς, Τζατζ Ντρεντ, Μπιτ (σε όλες τις συνεργασίες τους)... «ότι πάρεις 6 λίρες!» Πήρα ένα Στιφ Λιτλ Φίνγκερς, μια συλλογή Σκα και τους Ρέιντιο Μπέρντμαν σε βινύλιο κι έφυγα τραβηχτός από τις Ειδικές Δυνάμεις.

Χτύπησα τελικά και το μπουφάν αεροπορικού τύπου –έγινα σένιος, «νυν απολύεις τον δούλο σου».

Τι άλλο; Τρυπώνω σε ένα μαγαζάκι με κλασσική μουσική και ανακαλύπτω ένα σκασμό βιβλία σε τιμή τζάμπα (8 λίρες το ακριβότερο). Φορτώνομαι σα σαρανταποδαρούσα σε παπουτσάδικο, ότι μου έλειπε από Ίρβινγκ Γουέλς, ένα που δεν το ήξερα του Ντάγκλας Κόπλαντ, το Πρίτι Βάκαντ του Στρόνγκμαν ... Σωστός; Λάθος.

Καθότι έχουμε μετατραπεί σε γομαροτουρίστες –μόνο τα τσολιαδάκια με στολή Εγγλέζου Μπόμπι μας λείπουν –και τώρα πως θα βολτάρουμε άνετοι;

Μέσα στην απόγνωση αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε το πρώτο τυχόν πλακάτ –«Ο Βασιλιάς του Φαλάφελ» -μπας και ξαποστάσουμε λίγο τα πονεμένα μας στομάχια και ξεκουράσουμε τα πεινασμένα μας πόδια. Ή το αντίθετο τέλος πάντων.
Βρίσκουμε το μαγαζί, τρώμε ζόρικα –του σκασμού –σπρώχνουμε τα καφτερά με κάτι κόκες σκέτο πετιμέζι... Πριν σηκωθούμε να ξεκουμπιστούμε σκέφτομαι «δεν ρίχνω ένα κατούρημα κάβα –αντί να ψάχνω μετά γωνία στον κυκλικό Υπόγειο;» Πάω στον ψήστη.
«Εξκιούζ μι μάι φρεντ, που είναι το πιπί ρουμ;»
«Νοτ χίαρ, νεξτ ντορ», λέει ο ψήστης σκασμένος στα γέλια.
Είναι και μια κυρούλα με μαντήλα, είναι κι ένας κοιλαράς στο μαγαζί –όλοι γελάνε ξεκαρδιστικά, πολύ χαίρομαι που διασκεδάζω την Βασιλική Οικογένεια του Φαλάφελ! Κάνω να ψάξω τη διπλανή πόρτα, ανακαλύπτω οτι είναι κλαμπ εκεί πέρα –με δυο μούρες απέξω, τύφλα νάχει ο Βίνι Τζόουνς! Τι να κάνω; Στριμώχνομαι και μπαίνω.

Τελικά το κλαμπ είναι κλαμπάρα! World’s End αν έχεις ακουστά! Κοιτάζω πιο μέσα και βλέπω κάτι μαλλιάδες να προβάρουν. Ρωτάω έναν σκουλαρικάτο, «δε γκιγκ σταρτς ατ φάιβ θέρτυ», μου λέει. Κατουράω τρεχάτος, επιστρέφω στη Φαλαφερί, βουτάω την Tomboy και πιάνουμε πρώτη θέση πίστα. Τι ρώτησες; Πόσο έκανε το εισιτήριο; 0 (ζίρο) λίρες –υπολόγισε την ισοτιμία να βρεις πόσο είναι σε ευρώ. Και κάτι ακόμα –καθόσουνα στο τραπέζι, αν ήθελες αγόραζες να πιείς (δε σου σπάγανε τον πούτσο), αλλά.... Και πρώτη θέση να ήσουνα το συγκρότημα το έβλεπες με το μακαρόνι. Επειδή πηγαίνανε μπροστά στη σκηνή οι όρθιοι, οι πωρωμένοι να πούμε. Γιατί έτσι είναι το σωστό. Θες να καθίσεις σα γερόντιο; Θα βλέπεις μόνο κώλους και μαλλιά. Θες να στηρίξεις το συγκρότημα; Στάσου εκεί μπροστά και κούνα τον δικό σου κώλο.

Ο κόσμος στο μαγαζί, κάθε καρυδιάς... Πάνκηδες, μαλλιάδες, γκοθ, γκλαμ, ίμο, ντεθ, φοιτητικοί τύποι με ζακετούλες και φυσικά οι μόνιμες γκόμενες με μίνι φούστα και καουμπόικη μπότα (άνευ καλσόν –η αδυναμία μου, δεν ξέρω αν στο είπα). Α ναι, σκάει στο μπούγιο μια τύπισσα άρτι δραπετεύσασα από ταινία του ’30, ταγιέρ μοχέρ τύπου «γαλλική αντίσταση», μαλλί φτιαγμένο κότσο φαμ φατάλ, βέλο –μέχρι και δικτυωτό καλσόν με ραφή, άπαιχτη κατάσταση!

5:30 τζαστ (για απόγευμα μιλάμε), βγαίνουν στη σκηνή οι Rooster. Κιθάρα, μπάσο, ντραμς –πολύ μαλλί, στυλάκι που θα γούσταρε να έχει ο Λένι Γκράβιτς –μάλλον φανατικοί των Θέραπι. Εκ των υστέρων ψάχτηκα στο myspace και ανακάλυψα οτι τα παλικάρια ήρθαν από το Τελ Αβίβ –και ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στο Λονδίνο! Τα ρίξανε πολύ ωραία οι τύποι, μερακλώσανε και οι μπροστινοί, για πρώτη εμφάνιση κόψανε κώλους –πάρε ένα βιντεάκι να δεις περί τίνος πρόκειται.

ROOSTER LIVE I WAS THERE


Σκάει το δεύτερο συγκρότημα, κάνει σάουντ τσεκ –λυσσάει ο μηχανικός ήχου, δοκιμές και κόντρα δοκιμές. Βγαίνει μετά ο κομφερανσιέ, μας καλωσορίζει στο «σημερινό δωρεάν γκιγκ» λέει κιόλας οτι θα παίξουν σύνολο 4 ή 5 συγκροτήματα! 4 ή 5 συγκροτήματα –αν έχεις το θεό σου! Πάει τουαλέτα η Tomboy, επιστρέφει μετά από κάνα τέταρτο, επειδή δυο γκόμενες εκεί μέσα είναι λιώμα, είναι και ξυπόλητες, απειλούν η μια την άλλη οτι θα τη χαρακώσει. Καθότι ροκ κλαμπ φίλε μου, όχι τίποτα Μετροπόλιταν Όπερα να πούμε.

Και ξεκινάνε οι Magna Saga. Εντελώς αντιτουριστικοί σε σχέση με τους προηγούμενους, ο τραγουδιστής μυτόγκας με ντύσιμο σπασίκλα, ο μπασίστας με πουκαμισάκι κουμπωμένο ως το λαιμό σε στυλ Τζόι Ντιβίζιον, ο ντράμερ τρομακτικός και ημίγυμνος. Αλλά φίλε οι τύποι παίζουν σε άλλη διάσταση –μένουμε με τα σαγόνια στο πάτωμα, πολύ σπινταριστοί κι αγριεμένοι. Τους κόβω σύντομα να υπογράφουν σε εταιρεία –όποιος αγάπαγε Τζόι Ντιβίζιον θα τους λατρέψει. Δες και κρίνε από μόνος σου.



Στο επόμενο σάουντ τσεκ ανεβαίνουν στη σκηνή δυο γκόμενες με ένα τυπάκι αδύνατο στα ντραμς. Ανεβαίνει κι ο κομφερανσιέ, μας εξηγεί οτι πρόκειται περί του μονίμου συγκροτήματος του μαγαζιού –με λίγα λόγια οι θρυλικές Bleech!

Αρχίζουν τα κορίτσια, ωραίες ήτανε, εμένα δε με ξετρέλαναν πέρα από δυο τραγούδια –αλλά εντάξει. Η τραγουδίστρια πολύ καλή φωνή, η μπασίστρια μπόλικο χοροπήδημα, τι άλλο να ζητήσεις; Έμαθα από τη σελίδα τους οτι είναι τοπ στον κατάλογο των συγκροτημάτων χωρίς συμβόλαιο από εταιρεία –πάρε κι ένα βιντεάκι τους.



Κάπου εκεί την κοπανήσαμε λόγω επικείμενης κατάρρευσης κι έτσι χάσαμε το τελευταίο γκρουπ που μάθαμε οτι ήταν του κιθαρίστα των Buzzcocks! Κατάλαβες φίλε μου; Κατάλαβα να λες και να κλαις.

Φεύγοντας πέσαμε στο κλείσιμο της υπαίθριας αγοράς, ένιωθα και μια λιγούρα –πλησιάζω έναν πάγκο με ντόνατς (απ΄αυτά που τρώνε οι μπάτσοι της Σέχτας).
«Τρία –μια λίρα, πάρτα να ξεπουλήσω», μου λέει ο μάστορας εκεί πέρα.
Τα στοίβαξα κι αυτά σε μια σακούλα και φύγαμε –φορτωμένα, αλλά ευτυχισμένα, μουλάρια.

Στο βαγόνι του Υπόγειου, φορώντας ακόμα τα φρεσκοαγορασμένα γελοία μάλλινα γάντια μου, χρώματος μπλε με άσπρα ζωγραφισμένα δάχτυλα σκελετού στην πάνω πλευρά, σκέφτηκα για όλα αυτά και αποφάσισα οτι τελικά ο παράδεισος μόνο στη γη μπορεί να υπάρχει.

Τα υπόλοιπα που έχεις ακούσει είναι σκέτες διαφημίσεις τουριστικών πρακτορείων από το υπερπέραν.

Posted in: Κολλήματα