Ο Αρχηγός είναι πια μόνος

Θυμάμαι εκείνη τη συναυλία στο ΡΟΔΟΝ, τέλη του ΄89 νομίζω. Ο Nick Cave σε μεγάλα κέφια, ξέρεις τώρα -ανθρωποφοβία, θυμός, οργή, επιθετικότητα κι όλα τα σχετικά. Το βράδυ, μετά τη συναυλία τον είχαμε πετύχει στο ΑΛΛΟΘΙ -μια φίλη μου ήταν τρελαμένη μαζί του, όταν τον σταμπάραμε στη μπάρα δεν κρατιόταν. "Είμαι μεγάλη θαυμάστριά σου!" του είχε πει τρέμοντας από συγκίνηση. "Ναι -και λοιπόν;" είχε απαντήσει ο Cave. Μας πήρε δυο ώρες να την παρηγορήσουμε μετά -πολύ κλάμα! Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα -ξέφυγα. Ήθελα να σου πω για εκείνη τη συναυλία, τέλη του '89 νομίζω, σε κάποια φάση κάνει βουτιά ο Cave από τη σκηνή και πέφτει στα παιδιά της μπροστινής σειράς -5 μέτρα πιο πέρα από μένα. Τα παιδιά είναι πολύ αγριεμένα εκεί πέρα -αρχίζει λοιπόν ένα τραβολόγημα, του σκίζουν τη μπλούζα, πέφτει και το σχετικό σπρωξίδι... Εκείνη τη στιγμή φτάνει από πάνω μας τρεχάτος ο Mick Harvey κι αρχίζει να κοπανάει με το κοντάκι της κιθάρας του για να ξεμπλέξει τον Nick. "Γαμημένοι μπάσταρδοι!" μουγκρίζει ο Mick Harvey αγχωμένος και τελικά ο Nick καταφέρνει να σκαρφαλώσει πάλι στη σκηνή με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Σε στυλ "κάποιος είναι μαλάκας εδώ μέσα -ή εγώ ή εσείς".



Τα θυμήθηκα όλα αυτά επειδή διάβασα εδώ πέρα οτι o Mick Harvey αποχώρησε από τους Bad Seeds. Σύμφωνα με τη δήλωσή του:

«Για διάφορους προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους επέλεξα να διακόψω την συνεργασία μου με τον Nick Cave και τους Bad Seeds.
Μετά από 25 χρόνια, νιώθω οτι αφήνω το συγκρότημα την ώρα που βρίσκεται σε μια από τις πολλές περιόδους ακμής του –σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και με φανταστικές προοπτικές για το μέλλον.
Είμαι πεπεισμένος οτι ο Nick θα συνεχίσει να είναι δυναμικός δημιουργικά κι ότι ήρθε η στιγμή να παραχωρήσω τον καλλιτεχνικό και διαχειριστικό μου ρόλο σε αυτή την τρομερή ομάδα ανθρώπων που δημιουργήθηκε και μπορεί να υποστηρίξει τον ίδιο καθώς και τα οράματά του, τόσο μουσικά, όσο και οργανωτικά.
Ήταν μια φανταστική εμπειρία το γεγονός οτι ολοκλήρωσα τις περιοδείες μου με το συγκρότημα στις πρόσφατες συναυλίες μας στην Αυστραλία....
Θα συνεχίσω να δουλεύω με τους Bad Seeds για την επανακυκλοφορία των παλιών μας δίσκων και μετά θα αναζητήσω καινούργιες προοπτικές ενασχόλησης, στο πλαίσιο των ήδη διαμορφωμένων συνθηκών».

Τη θέση του στο συγκρότημα πήρε ο Ed Kuepper, φοβερό τυπάκι, πρώην Saints, θα τον θυμούνται όσοι είδαν την τελευταία συναυλία των Seeds στον Λυκαβηττό -αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.


Καλή τύχη Mick Havey -ο Αρχηγός σίγουρα θα αισθάνεται λιγότερο ασφαλής τώρα που δεν θα είσαι δίπλα του, έτσι νομίζω.

Και επειδή το έφερε η κουβέντα...

Έχω μαζέψει μπόλικα πράγματα σχετικά με τον Αρχηγό, σκέφτηκα οτι αυτή είναι μια καλή στιγμή να τα βάλω εδώ πέρα, άναψε τσιγάρο και συνέχισε:

Γράμμα στη GAP
Πριν κάποια χρόνια η Gap ζήτησε από τον Nick Cave να εμφανιστεί σε μια από τις διαφημιστικές τις καμπάνιες. Αυτό είναι το απαντητικό γράμμα του Cave προς την εταιρεία:

Αγαπητή Gap,

Ίσως να φορούσα ένα από τα τζιν σας αν με πληρώνατε ένα δισεκατομμύριο λίρες, αλλά ακόμα και τότε θα είχα σοβαρές επιφυλάξεις.

Υπογραφή Nick Cave.

Σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη ο Cave εξήγησε τους λόγους που τον οδήγησαν να γράψει ένα τέτοιο γράμμα:

Παίρνω γράμματα από ανθρώπους που μου λένε οτι παντρεύτηκαν με το Ship Song ή έθαψαν τον καλύτερό τους φίλο με το Into my arms και δεν θέλω αυτοί οι άνθρωποι να κοιτάζουν στην τηλεόραση και να βλέπουν οτι έθαψαν τον φίλο τους με τη μουσική μιας διαφήμισης. Νιώθω κάποιο αίσθημα ευθύνης απέναντι σε όλους αυτούς, αν και οι διαφημιστές ανεμίζουν τεράστια ποσά χρημάτων μπροστά στα μούτρα σου. Αλλά κάπου εκεί είναι το σημείο που η μούσα μου στυλώνει τα πόδια.



Γράμμα στο MTV

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΤΟΥ MTV

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΝΤΑΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙΧΑΤΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΝΙΩΘΩ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΟΛΑΚΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΑΝΤΡΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ. ΟΙ ΜΕΤΑΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΤΟΥΕΤΩΝ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ KYLIE MINOGUE ΚΑΙ ΤΗΝ P.J. HARVEY ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ, ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΚΤΙΜΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ. ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΩ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ ΜΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ.

ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΕΩΡΩ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΤΗΣΩ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΕΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΑΝΤΡΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΤΕ ΩΣΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ Ή ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΑΛΛΑ ΝΑ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΝΙΩΘΟΥΝ ΠΙΟ ΑΝΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ. ΕΓΩ, ΣΑΝ ΑΤΟΜΟ, ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΑΝΕΤΑ. ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΟΤΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΟΣΩΝ ΜΕΤΡΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΔΕΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΛΕΠΤΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ ΑΠΟ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ.
ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΕΙΝΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ ΕΓΩ ΤΗΣ ΦΕΡΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΖΕΙ –ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΚΟΠΕΥΩ ΝΑ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΛΛΩ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ. Η ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΙ ΑΝ ΑΚΟΜΑ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ, ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΕΒΑΣΩ Σ΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟ ΚΑΡΟ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΥΑΛΙΣΤΕΡΑ ΒΡΑΒΕΙΑ. Η ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΟΜΑΖΕ! ΘΑ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΟΤΑΝ! ΙΣΩΣ ΚΙΟΛΑΣ ΝΑ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΠΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ!

ΓΙ΄ΑΥΤΌ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ MTV, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΘΥΜΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΑΛΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΜΟΥ ΔΙΣΚΟΥ, ΤΑ ΕΚΤΙΜΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΤΑ ΕΚΤΙΜΩ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΑΣ ΛΕΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ, ΛΕΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ –ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΩ.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ NICK CAVE 21/10/1996


Γράμμα στο Newsletter του συγκροτήματος
Μάρτιος του ‘95


Προς όλους τους Φίλους μου,

Μετά από την παρότρυνση των παιδιών του Tender Pray που έφτιαξαν αυτή τη σελίδα, σκέφτηκα να γράψω κάτι σε όλους σας. Πρώτα από όλα, θέλω να σας ευχαριστήσω για την υποστήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια και να ζητήσω συγνώμη επειδή ποτέ δεν απάντησα στα μέιλ σας. Εννοώ οτι τα διαβάζω όλα και τα εκτιμώ πολύ, με κάνουν να νιώθω πραγματικά όμορφα, κλέβω ιδέες μέσα από αυτά και ελπίζω να συνεχίσετε να μου γράφετε –απλά δεν έχω τον χρόνο να απαντήσω. Έτσι λοιπόν, είμαι τώρα εδώ, τιμώντας όλους εσάς που βαδίσατε με κόπο και δυσκολίες ανάμεσα στον πάγο και το χιόνι για να φτάσατε στο γραμματοκιβώτιό σας και αναγκαστήκατε να γυρίσετε πίσω με άδεια χέρια και να με καταριέστε. Αυτό το γράμμα είναι για σας.

Φίλοι, κάνετε τόσες ερωτήσεις –για τις περισσότερες δεν έχω καν απάντηση, αλλά η Kate από το Brighton θέλει να μάθει πως είναι ο χώρος εργασίας μου. Αυτή η ερώτηση μου αρέσει. Επειδή θεωρώ οτι μπορείς να καταλάβεις πολλά για έναν καλλιτέχνη από το περιβάλλον εργασίας του. Δείτε τον J.G.Ballard. Δείτε τον Jack Henry Abbot. Δείτε τον Shane McGowan.

Έχω ένα τραπέζι κι ένα κομπιούτερ. Στον τοίχο πάνω από το τραπέζι υπάρχει μια όμορφη ζωγραφιά που δείχνει τον Ιησού Χριστό περιτριγυρισμένο από παιδιά. Φαίνεται να τους μιλάει, να τα παρηγορεί με τα χέρια απλωμένα. Ακριβώς από πάνω υπάρχει ένας μικρότερος πίνακας που αναπαριστά την διάσημη σταύρωση του Grunewald. Ο Χριστός φαίνεται σα να πετάει στο μαρτύριό του, με το αγκάθινο στεφάνι και τα χέρια απλωμένα, όπως περίπου τα είχε και στην εικόνα με τα παιδιά. Μου αρέσουν αυτοί οι δυο πίνακες και τους έχω μαζί μου πολλά χρόνια.

Αριστερά από τις εικόνες του Χριστού υπάρχει μια φωτογραφία του James «Δαιμονικού Σκύλου» Elllroy μαζί με το αγαπημένο του μπουλ τεριέ τον Barko, πρόσφατα υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον συγγραφέα. Έγραψα ένα κείμενο για τον Ellroy κι εκείνος με προσκάλεσε να δειπνήσουμε όταν ήρθε για την παρουσίαση των βιβλίων του. Με φοβερό τζετ λαγκ και δείχνοντας κυριολεκτικά διαλυμένος από την κούραση μου δήλωσε οτι το rock and roll δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια «ιδρυματοποιημένη εξέγερση» αλλά παραδέχτηκε με πολλή ευγένεια οτι του άρεσε το τραγούδι μου «Till the End of the World». «Τα αστυνομικά μυθιστορήματα είναι το rock and roll της λογοτεχνίας», ούρλιαξε ένας πληγωμένος Nick Cave, προσπαθώντας να απαντήσει στο παραπάνω επιχείρημα, άρρωστος, με πυρετό, βδομάδες αργότερα. Ο James Ellroy είναι Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ αμερικάνος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας της εποχής μας, για την ακρίβεια είναι ο μοναδικός που γράφει κάτι σημαντικό σε έναν κλάδο στον οποίο κυριαρχεί ο μιμητισμός και τα άψυχα, βαρετά μυθιστορήματα....

Δεξιά από τις εικόνες του Χριστού υπάρχει μια μικρή φωτογραφία του John Lee Hooker, που τον δείχνει αρκετά λυπημένο. Ο John Lee Hooker, όπως πολλοί γνωρίζετε, είναι ο αγαπημένος μου μπλουζίστας και συνεχίζει να με εμπνέει. Ξέρω οτι είμαι κολλημένος μαζί του τόσα χρόνια, αλλά ακούστε το καταπληκτικό «When my First Wife Left me» (το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών) και θα καταλάβετε το γιατί.

Έτσι λοιπόν, έχω τον Ιησού, τον James και τον John Lee –την αγία τριάδα. Παλιοί, έμπιστοι φίλοι που με συντρόφεψαν στα καλύτερα και στα χειρότερα. Περιφερειακά των παραπάνω τριών γιγάντων έχω κολλήσει κάποιες γυναικείες σοφτ πορνό φωτογραφίες, που έκοψα από σχετικά περιοδικά, χρήσιμες για τις στιγμές που νιώθω άδειος από επιθυμίες και έμπνευση.

Έχω κι ένα όμορφο ασπρόμαυρο πορτραίτο της Deanna (του κοριτσιού για το οποίο γράφτηκε το σχετικό τραγούδι), τα χείλη της μελανιασμένα, στο πρόσωπό της πασαλειμμένο το μέικ απ –η φωτογραφία έχει τραβηχτεί από τον καταπληκτικό Αυστραλό φωτογράφο Bill Henson.

Επίσης έχω κολλημένους κάποιους στίχους ποιημάτων. «Γείρε το κουρασμένο σου κεφάλι, αγάπη μου», από τον μεγάλο ποιητή W.H. Auden,
Γείρε το κουρασμένο σου κεφάλι, αγάπη μου Με κατανόηση στο άπιστο μπράτσο μου...

και τη «Φούγκα του Θανάτου» από τον Εβραίο νιχιλιστή Paul Celan,
Μαύρο γάλα της χαραυγής θα πιούμε στο ηλιοβασίλεμα Θα πιούμε το μεσημέρι, το πρωί, θα πίνουμε απ΄αυτό όλη τη νύχτα

Και τα δυο αποσπάσματα είναι μαγικές εισαγωγές.

Έτσι μοιάζει λοιπόν το μέρος που δουλεύω, φίλοι. Μπορείτε να σκεφτείτε ότι θέλετε γι΄αυτό. Εκεί είναι που περνάω τον περισσότερο χρόνο μου, τώρα τελευταία. Παιδεύομαι με αυτή τη συλλογή από τις μπαλάντες των δολοφόνων και φαίνεται οτι θα φτιάξουμε μια ταινία για να τις συνοδεύει, μέχρι το τέλος του χρόνου, άρα, το όλο εγχείρημα δεν θα δει το φως της δημοσιότητας πριν το 1996. Στην Αυστραλία οι Bad Seeds έχουν ήδη ηχογραφήσει 8 τραγούδια γι΄αυτόν τον δίσκο, με τίτλους όπως "The Curse of Millhaven", "Henry Lee", "Where The Wild Roses Grow", "Crow Jane", "Lovely Creature", "King Kong Kitchee Kitchee Ki-Mi-O" καθώς και μια διασκευή του κλασσικού τραγουδιού του Bob Dylan, "Death Is Not The End", αλλά, επειδή αργεί ακόμα η κυκλοφορία του δίσκου, θα σταματήσω να μιλάω για όλα αυτά και θα αφοσιωθώ στο να προχωρήσω τη δουλειά μου. Που σχετίζεται, για παράδειγμα, με τον καινούργιο δίσκο των Bad Seeds, τον οποίο έχω ήδη ξεκινήσει, αλλά θα χρειαστεί αρκετό χρόνο για να ολοκληρωθεί.

Οι Bad Seeds θα πάνε στην Ελλάδα και το Ισραήλ τον Απρίλιο για να δώσουν μερικές συναυλίες. Μαζί μας θα είναι αυτό το πραγματικά εμπνευσμένο Αυστραλέζικο συγκρότημα οι Dirty Three, οι οποίοι είναι απλώς το καλύτερο συγκρότημα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Η συνύπαρξη βιολιού, κιθάρας και ντραμς είναι γαμημένα άγρια! Ο Warren Ellis, ο βιολιστής τους θα παίξει μαζί μας στην Ελλάδα και το Ισραήλ, αν όλα πάνε όπως προγραμματίζουμε. Στην Αυστραλία, τα Χριστούγεννα, πήγα και τραγούδησα μαζί με τους Dirty Three και κάναμε κάποιες πραγματικά γαμημένες διασκευές του "Tupelo", του "Running Scared", του "Wanted Man" καθώς και μια διασκευή του αριστουργήματος νεανικής οργής με τίτλο «Shivers», που είχε γράψει παλιότερα ο Rowland S Howard. Δεν έμεινε κανένας ασυγκίνητος από όσους τα άκουσαν. Φανταστείτε φίλοι, το βιολί του Warren Ellis να θρηνεί πάνω στα γνωστά κλαψιάρικα φωνητικά μου.

Η Anita Lane και ο Mick Harvey μπήκαν τελικά στο στούντιο στην Αυστραλία για να μιξάρουν το «The World’s a Girl» που θα μπει στον πανέμορφο δίσκο της το “Dirty Pearl»...

Με πέταξες στην άκρη, Όπως το δάχτυλο ενός παιδιού... Νόμιζα πως ήσουν εμπνευσμένος Αλλά ήσουν απλά δηκτικός...

Εμπνευσμένο! Μαγικές λέξεις από την Ιέρεια αυτοπροσώπως! Δεν υπάρχει στιχουργός που να μπορεί να στήσει φράσεις τόσο δυνατές σαν την Anita Lane. Στην πίσω πλευρά το σινγκλ θα υπάρχει μια διασκευή του “Je T’ Aime» του Serge Gainsbourg και ένα ντουέτο που τραγουδάω μαζί με την Anita μια οριακή διασκευή του «Bedazzled» του Peter Cook, που ακουγόταν στην ομώνυμη ταινία του Dudley Moore. Όλοι μας θρηνούμε τον πρόσφατο θάνατο του Peter Cook, φυσικά –ήταν ο τελευταίος μεγάλος Εγγλέζος, ο άνθρωπος που είπε το μνημειώδες «Σίγουρα μετανιώνω για διάφορα πράγματα, απλώς δεν θυμάμαι ποια είναι αυτά». Ήταν αυτό το είδος του ανθρώπου.

Ο John Hillcoat που σκηνοθέτησε εκείνη την πρόστυχη ταινία το «Ghosts of Civil Dead» ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει την καινούργια του ταινία, στην οποία δεν με αφήνει να παίξω, αλλά έκλεισε τον Blixa, τον Mick κι εμένα για να γράψουμε το σάουντρακ. Ο πρόχειρος τίτλος της ταινίας είναι «The Small Man» (αργότερα θα βγει μάλλον σαν «To Have and to Hold»), πρόκειται για ένα ρομαντικό μελόδραμα, που τοποθετείται στη Γη των Παπούα στη Νέα Γουινέα και ασχολείται με τα κατάλοιπα του ρομαντισμού –τον αλκοολισμό, την ενδοοικογενειακή βία, την παράνοια, τον φόνο –και δεν με αφήνει να παίξω. Υπάρχει ένας χαρακτήρας στην ταινία, ένας κατεστραμμένος πρώην έποικος που ενσωματώθηκε με τους ιθαγενείς και καπνίζει χόρτο όλη την ώρα και κάθεται σε μια γωνιά εντελώς γαμημένος απ΄όλα χωρίς να λέει κουβέντα. Είναι ένας μικρός, εύκολος ρόλος, αλλά όχι, δε με αφήνει να τον παίξω. Κι ας είμαστε φίλοι τόσα χρόνια κι ας έχω δώσει ένα σωρό δουλειά στη γυναίκα του. Είναι ένας πραγματικά εμπνευσμένος σκηνοθέτης με όραμα, αλλά σε αυτή την περίπτωση πιστεύω οτι κάνει τραγικό λάθος. Πάντως, είμαι ακόμα στη διάθεσή του. Κατά κάποιο τρόπο. Το σάουντρακ θα είναι έτοιμο τον Σεπτέμβριο, θα έχει μπόλικες καμπανούλες μέσα και παθιάρικα έγχορδα και παιδικές χορωδίες και ήχους από ζωύφια. Ναι, φίλοι, θα είναι πραγματική φρενίτιδα ζούγκλας.

Λοιπόν, αυτά από μένα, αγαπητοί αναγνώστες. Εξακολουθήστε να μου γράφετε, εξακολουθήστε να γεμίζετε το γραμματοκιβώτιό μου. Ότι γράφετε το διαβάζω. Πως τα πας Eleanor με το Uzi και τα μπουκάλια του μηλόκρασου; Καλύτερα ελπίζω. Γεια σου Yoko. Και Barbie, τι στο διάολο γίνεται με σένα; Βάζω εδώ μια ζόρικη φράση της Hannah Arendt...

Η θλιβερή διαπίστωση είναι οτι το περισσότερο κακό γίνεται από ανθρώπους που δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα στο μυαλό τους αν θα είναι καλοί ή κακοί.
Με αγάπη,
Nick Cave,
Λονδίνο 1995

Μια πραγματικά κανιβαλιστική συνέντευξη
Περιοδικό Dangerous Rhythms (USA), τεύχος 10, καλοκαίρι 1989.
Του Bart Repcik

Η συνέντευξη που ακολουθεί, πάρθηκε κατά τη διάρκεια της περιοδείας των Bad Seeds για την προώθηση του Tender Pray, ο Nick και οι υπόλοιποι μίλησαν μετά την επιτυχημένη συναυλία τους στο Ritz.



DANGEROUS RYTHMS: Ανάμεσα στα υπόλοιπα πρότζεκτς, είναι κι αυτός ο δίσκος των Die Haut στον οποίο τραγουδάς.
NICK CAVE: Ναι.
D.R.: Τι τίτλο έχει το τραγούδι που λες εκεί;
Nick: I Just Dropped In To See What Condition My Condition Was In
D.R.: Συμμετέχεις και σε έναν δίσκο αφιερωμένο στον Neil Young;
Nick: Λοιπόν, κάναμε ένα δίσκο για τον Neil Young, ναι. Εγώ είπα το Helpless.
D.R.: Αληθεύει οτι σου ζήτησαν να πεις το The Needle and The Damage Done;
Nick: Ναι, μου το ζήτησαν.
D.R.: Άρα, όλοι οι Bad Seeds συμμετέχουν εκεί. Υπάρχει ακόμα ένας δίσκος που συμμετέχεις, αυτός της Anita Lane.
Nick: Ποιος απ΄όλους;
D.R.: Υπάρχει ένας καινούργιος, που βγήκε από τη Mute και δεν μπορώ να τον βρω πουθενά.
Nick: Ο καινούργιος, ο δεύτερος;
D.R.: Δεν ήξερα καν οτι υπήρχε πρώτος!
Nick: Άρα εννοείς τον πρώτο, τον κανονικό, Dirty Secrets λέγεται. Όχι, δεν έχω συμμετοχή εκεί.
D.R.: Αλλά συμμετέχεις στον δεύτερο, σωστά;
Nick: Δεν υπάρχει δεύτερος.
D.R.: Δεν υπάρχει δεύτερος;
Nick: Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς.
D.R.: Από όλους τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις συνεργαστεί επέλεξες τη μητέρα σου για να παίξει στο Kicking Against the Pricks.
Nick: Εντάξει, έπαιξαν κι άλλοι άνθρωποι εκεί. Κι ο Mick έπαιξε.
D.R.: Εντάξει, το ξέρω οτι έπαιξαν πολλοί άνθρωποι, αλλά με ενδιαφέρει να μου πεις πως έγινε και επέλεξες τη μητέρα σου να παίξει.
Nick: Επειδή είναι βιολίστρια. Είναι μια από τις καλύτερες βιολίστριες της Αυστραλίας.
D.R.: Έχει δει τους δίσκους σου και σε έχει δει να παίζεις ζωντανά;
Nick: Μά’στα.
D.R.: Στην Αυστραλία, έτσι;
Nick: Ναι.
D.R.: Το Atra Virago, υπήρχε μέσα στο And The Ass Saw The Angel. Πότε θα κυκλοφορήσει;
Nick: Το Atra Virago;
D.R.: Εντάξει, ξέρω οτι θα περιλαμβάνεται σε μια συλλογή της Giorno, απλά αναρωτιόμουν πότε θα είναι τα βιβλία...
Nick: Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο.
D.R.: Υπάρχει κι ένα άλμπουμ των Honeymoon in Red. Νομίζω οτι κινείται ανάμεσα στο Junkyard και στους Bad Seed, αυτός ο δίσκος, σωστά;
Nick: Τι από το Junkyard, υπάρχει σε αυτό το άλπουμ;
D.R.: Ο Rat Fink στο εξώφυλλο, αλλά αν δεν θέλεις να μιλήσεις για τους Birthday Party...
Nick: Όχι, όχι, όχι. Πότε διέλυσαν οι Birthday Party -ανάμεσα σε ποιους δίσκους;
MICK HARVEY: Το '83. Ανάμεσα στο Mutiny και στο From Her To Eternity, σωστά;
D.R.: Αλλά το Mutiny έγινε αφού είχατε διαλυθεί, σωστά;
Nick: Και τότε πως το κάναμε;
D.R.: Ο Τύπος εκείνη την εποχή ισχυριζόταν....
Nick: Ο Τύπος....
D.R.: Έχεις μια γενικευμένη απέχθεια απέναντι στον Τύπο.
Mick: Ηχογραφήσαμε τον δίσκο πριν διαλυθούμε.
Nick: Ναι, φυσικά –δεν κάναμε τον δίσκο δι΄αλληλογραφίας ή ...
D.R.: Αλλά ο Rowland είχε φύγει από το συγκρότημα όταν ο δίσκος ολοκληρώθηκε. Και ο Tracey είχε ήδη γυρίσει στην Σχολή Καλών Τεχνών, έτσι νομίζω.
Nick: Ο Tracey δεν πήγε στη Σχολή Καλών Τεχνών.
D.R.: Πήγε όμως πίσω στην Αυστραλία.
Nick: Πήγε πίσω στην Αυστραλία αλλά όχι στην Καλών Τεχνών.
D.R.: Κι εκεί πέθανε από επιληψία;
Nick: Όχι, νομίζω οτι πέθανε από επιφορία, το οποίο είναι κάτι διαφορετικό.
D.R.: Θα ξανασχοληθείς με τη συγγραφή μετά And The Ass Saw The Angel;
Nick: Να γράψω μυθιστορήματα; Πιθανώς. Στ΄αλήθεια δεν ξέρω ακόμα. Δεν ξέρω αν μπορώ να αρχίσω κάποιο καινούργιο βιβλίο. Άλλωστε μόλις τέλειωσα αυτό εδώ.
D.R.: Είναι ολοκληρωμένο;
Nick: Ναι, περίπου.
D.R.: Έκανες κάτι στο δίσκο της Annie Hogan που λέγεται Vivo; Ήταν κάτι που δουλέψατε με τον Marc Almond;
Nick: Όχι, ο δίσκος είναι της Annie Hogan.
D.R.: Στον καινούργιο δίσκο του Marc Almond, το Something's Gotten Hold Of My Heart, είναι επηρεασμένο από τη δική σου διασκευή του συγκεκριμένου τραγουδιού του Gene Pitney;
Nick: Ναι. Δεν ξέρω. Δεν το ηχογράφησα εγώ, ο Marc Almond το έκανε.
Mick: Πάντως η Jessamy μου είπε οτι εκείνος δεν είχε ακούσει το τραγούδι ποτέ στη ζωή του πριν ακούσει τη δική μας διασκευή.
Nick: Νάτο, αρχίζουμε τώρα να ασχολούμαστε με φήμες.
D.R.: Η Jessamy Calkin δουλεύει μαζί σας και σε άλλα θέματα εκτός από τις φωτογραφίες;
Nick: Φωτογραφίες η Jessamy Calkin;
D.R.: Ναι, τράβηξε φωτογραφίες για το From Her To Eternity.
Nick: Αλήθεια; Ναι, είναι φίλη μας.
Mick: Είναι η βιογράφος μας.
Nick: Ναι είναι η βιογράφος μας. Γράφει την ιστορία μας.
D.R.: Στο From Her to Eternity έγραψες ένα τραγούδι που λέγεται Wings Off Flies μαζί με τον Clint Ruin κι άλλον ένα τύπο που ονομάζεται Sutcliffe. Ποιος είναι ο Sutcliffe;
Mick: Ο Αντεροβγάλτης του Yorkshire.
Nick: Ναι, ο Αντεροβγάλτης του Yorkshire. Peter Sutcliffe. Ο Peter Sutcliffe είναι ο Αντεροβγάλτης του Yorkshire.
D.R.: Και βοήθησε να γράψετε τη μουσική του κομματιού;
Nick: Όχι, όχι. Βοήθησε να γράψουμε τους στίχους πριν τον συλλάβουν. Μιλάω ειλικρινά, πριν τον συλλάβουν.
D.R.: Νομίζεις οτι θα ξαναδουλέψετε με τον Clint Ruin;
Nick: Με τον Clint; Θα ξαναδουλέψουμε;
Mick: Όχι.
Nick: Όχι.
D.R.: Αλλά είναι κολλημένος μαζί σας, έχει δει πάνω από 50 συναυλίες σας.
Nick: Ναι.
Mick: Ναι, ήταν μεγάλος φαν των Birthday Party. Βασικά, ξεκίνησε να μας βλέπει από την εποχή που ήμασταν ακόμα οι Boys Next Door.
D.R.: Συνεργάστηκε μαζί σας για το Immaculate Consumptive;
Nick: Όχι.
D.R.: Ποιοι το δούλεψαν αυτό;
Nick: Εγώ το έφτιαξα, νομίζω. Για την ακρίβεια, νομίζω, οτι το έφτιαξε η Lydia.
D.R.: Ο καινούργιος Bad Seed είναι ο Roland Wolf. Ήταν σε άλλα συγκροτήματα πριν;
Nick: Roland, ήσουνα σε άλλα συγκροτήματα;
Roland Wolf: Όχι.
Nick: Είναι παρθένος.
D.R.: Τον γνωρίσατε στο Βερολίνο;
Nick: Μά΄στα.
D.R.: Στην ταινία Wings Of Desire συνεργαστήκατε με τον Wim Wenders. Πως έγινε –έψαχνε αυτός για μουσικούς κι εσείς προσφερθήκατε εθελοντικά;
Nick: Ναι.
D.R.: Εντάξει... Το Carny ήταν προ-ηχογραφημένο, αλλά κάνατε κι ένα τραγούδι στα κανονικά γυρίσματα;
Nick: Ναι. Το From Her To Eternity.
D.R.: Ήσουν επηρεασμένος από τον Alex Harvey όταν έκανες το The Carny; Σίγουρα άσκησε πάνω σου κάποια επίδραση εκείνο το πράγμα που ήδη είχε φτιάξει ο Alex. Δεν ισχυρίζομαι οτι έκανες κάποιο κραυγαλέο κοπιάρισμα, μιλάω απλώς για επίδραση.
Nick: Υπαινίσσεσαι οτι τελικά ήταν ένα κραυγαλέο κοπιάρισμα.
D.R.: Αν έτσι θέλεις.
Nick: Όχι, δεν θέλω καθόλου έτσι. Εννοείς το The Tale of the Giant Stone Eater, σωστά;
D.R.: Ναι, ακριβώς αυτό.
Nick: Όχι, δεν ήταν καθόλου έτσι.
D.R.: Αλλά σε πολλά εξώφυλλα ποζάρεις σαν τον Tim Rose, και το βρήκα αρκετά περίεργο που κι εσύ και οι Einstuerzende διαλέξατε τραγούδια από τον ίδιο δίσκο του Tim Rose.
Nick: Δικός του είναι ο δίσκος. (δείχνει τον Blixa) Αυτός αγόρασε τον δίσκο και μετά απλά τον αντιγράψαμε. Αυτός έχει όλες τις ιδέες σχετικά με το συγκρότημα. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι Γερμανός.
D.R.: Έχετε παίξει ποτέ στην Αφρική;
Nick: Ναι, στη Ζιμπάμπουε.
D.R.: Θα θέλατε να παίξετε στη Ρωσία ή σε κάποιο ανάλογο μέρος;
Nick: Όχι.
D.R.: Δυσκολεύεις πολύ την κατάσταση.
Nick: Γιατί;
D.R.: Επειδή κουνάς συνέχεια το κεφάλι σου και μου δίνεις μονολεκτικές απαντήσεις. Αλλά από τα τραγούδια των Birthday Party που ηχογράφησες με τους The Bad Seeds, παίζεις ζωντανά μόνο το Mutiny και το Six Strings. Αυτά είναι τα μόνα πράγματα που θέλεις να κρατήσεις σαν αναμνήσεις από εκείνη την εποχή;
Nick: Λοιπόν, νομίζω οτι διατηρείς ευχάριστες αναμνήσεις από κάποια πράγματα αν δεν τα χρησιμοποιείς συνέχεια εκ των υστέρων.
D.R.: Ποιο είναι το σημαντικότερο γεγονός για σένα, από εκείνη την εποχή;
Nick: Από την εποχή των Birthday Party; Δεν ξέρω...
D.R.: Ίσως οι σχέσεις που έκανες εκείνα τα χρόνια;
Nick: Όχι, δεν ξέρω. Όλα αυτά ήταν κομμάτι της νεότητάς μου. Είναι πολύ δύσκολο να διαχωρίσω τους Birthday Party από τη νεανική μου ηλικία.
D.R.: Όταν βλέπεις σήμερα όλα αυτά τα συγκροτήματα να ανεβαίνουν στη σκηνή και να μιμούνται εκείνο το στυλ του Nick Cave, προσβάλλεσαι, κολακεύεσαι ή τι άλλο;
Nick: Δεν το καταλαβαίνω. Τους κοιτάζω και το βλέπω αυτό το πράγμα αλλά δεν το καταλαβαίνω.
D.R.: Προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτή την παλιά σου περσόνα;
Nick: Όχι. Δεν ήταν μια περσόνα.
D.R.: Εντάξει, μιλάω για την εικόνα που έδειχνες προς τα έξω ή τουλάχιστον για αυτό που οι άλλοι έβλεπαν σε σένα.
Nick: Απλά μεγαλώνω, είμαι πιο γέρος τώρα. Πιο ώριμος.
D.R.: Πόσα ακόμα άλμπουμ πιστεύεις οτι έχεις μέσα σου μέχρι να αποφασίσεις οτι τέλειωσες με τη μουσική;
Nick: Άλλα 12 περίπου.
D.R.: Έχεις συμβόλαιο εφ όρου ζωής με τη Mute;
Nick: Ναι, μέχρι να πεθάνουμε. Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε ένα δίσκο το χρόνο μέχρι να πεθάνουμε.
D.R.: Μπορείς να τους πείσεις να υπογράψουν με τους Die Haut;
Nick: Νομίζω οτι ήδη προσπάθησαν να το κάνουν. Ο Daniel Miller είναι τύραννος κανονικός. Είναι ο Χίτλερ της ανεξάρτητης δισκογραφίας.
D.R.: Υπάρχουν κάποιες πόλεις της Αμερικής που σου αρέσει να παίζεις περισσότερο από κάποιες άλλες;
Nick: Όχι,
D.R.: Παίζετε τα ίδια τραγούδια κάθε βράδυ;
Nick: Όχι.
D.R.: Άρα σήμερα το βράδυ θα ακούσουμε διαφορετικά τραγούδια;
Nick: Όχι.
D.R.: Πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που παίξατε το These Boots Are Made For Walking;
Nick: Θα το παίξουμε αύριο βράδυ στη Νέα Υόρκη.
D.R.: Αλήθεια;
Nick: Και θα παίξουμε αρκετά τραγούδια των Birthday Party αύριο βράδυ. Ναι, το Deep In The Woods, το Sonny's Burning, θα είναι φοβερό το αυριανό σόου, έτσι;
Mick: Δε λες τίποτα!
Nick: Θα παίξουμε γύρω στα 6 τραγούδια των Birthday Party έτσι δεν είναι; Και εσένα θα σου λείψουν όλα αυτά.
D.R.: Όχι δε θα μου λείψουν.
Nick: Καλά, εννοώ οτι αν θες να μας ακούσεις να λέμε τραγούδια των Birthday Party, θα πρέπει να έρθεις στη Νέα Υόρκη. Θα πούμε και το Deep In The Woods, το Hamlet, για την ακρίβεια θα είναι μια συναυλία αφιερωμένη στους Birthday Party. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να μας φωνάζουν το αγαπημένο τους κομμάτι από Birthday Party κι εμείς θα το παίζουμε επιτόπου.
D.R.: Δεν παίζετε το Mutiny πια.
Nick: Ναι, κι αυτό θα το παίξουμε αύριο.
D.R.: Είσαι γνωστός για τα παιχνίδια που παίζεις στον Τύπο. Έχεις κάποιο μίσος ειδικά για τον Matt Snow; Άκουσα το Scum. Αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να σε εκνεύρισε τρομερά πολύ. Το τραγούδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα γράμμα μίσους προς αυτόν.
Nick: Επέζησα κι από αυτόν. Το τραγούδι ήταν, στην πραγματικότητα, για όλους τους δημοσιογράφους.
D.R.: Τι θα χρειαζόταν να κάνει ένας δημοσιογράφος για να κερδίσει την εκτίμησή σου; Θα έπρεπε ας πούμε να είναι πολεμικός ανταποκριτής ή κάτι τέτοιο;
Nick: Ναι, ίσως. Ή να είναι αθλητικός συντάκτης, ίσως. Λοιπόν, μπορείς να πηγαίνεις -αυτό ήταν όλο.

Posted in: Κολλήματα