"Που πήγαν όλοι οι δεινόσαυροι;"

«Ακόμα μια δοξασμένη μάχη για τη βασιλεία;» διαπιστώνει χαμογελαστός. Και μετά ανοίγει τέρμα γκάζι στην Καβασάκι του με το φρένο πατημένο πριν την αφήνει χαλαρά, κάτω από τα πόδια του, να τιναχτεί και να κολλήσει στον τοίχο τον αληταρά με το άσπρο μαλλί που έχει μαχαιρώσει ύπουλα το αδερφάκι του. Είμαστε στα 1984 και εκείνος είναι ο Motorcycle Boy. Μίκι Ρουρκ.

Βγαίνουμε από το ΑΤΤΙΚΟΝ αμίλητοι μετά το τέλος της ταινίας –κάτι μας έχει χτυπήσει αλλά δεν ξέρουμε τι. Ασυναίσθητα προσπαθούμε να κοπιάρουμε το στυλάκι του ηθοποιού που μόλις είδαμε –χαμόγελο ειρωνικό, μάτια που κοιτάνε πίσω από τους ανθρώπους λες και είναι διάφανοι, λίγα λόγια –«κάθομαι εδώ και βαριέμαι, μη με σκουντήξεις γιατί θα σε ξεκοιλιάσω». Μίκι Ρουρκ.

Ιρλανδός τρομοκράτης που θέλει να τα παρατήσει, Πολωνός μπάτσος με προβλήματα υπογονιμότητας και ξεροκεφαλιάς, ο «Όμορφος Τζόνι», ο γιάπης που δεν ανήκει πουθενά, ο κουρελιασμένος εαυτός του Μπουκόφσκι, ο Φραγκίσκος της Ασίζης και τελικά ο Χάρι Έιντζελ –ιδιωτικός ντετέκτιβ, πρώην τραγουδιστής που πούλησε την ψυχή του στο Διάβολο. Μίκι Ρουρκ.

Είναι εκείνη η σκηνή στον «Δαιμονισμένο Άγγελο» -ο Μίκι Ρουρκ συναντάει τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Η σκηνή που ο Διάβολος Ντε Νίρο βγάζει όλη την απειλή του ρόλου του απλώς ρολάροντας ένα αυγό κάτω από τα μακριά του νύχια πριν το θρυμματίσει. Το ίνδαλμα κι ο θαυμαστής. Ο Ντε Νίρο κάθεται άνετος στον θρόνο της καταξίωσης όσο ο Ρουρκ σκίζεται σε λωρίδες για να αποδείξει... Τι να αποδείξει; Ο Μίκι Ρουρκ δεν είχε. ΠΟΤΕ. ΤΙΠΟΤΑ. ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ.


Και γι΄αυτό έπεσε.

Η καριέρα μου Μίκυ Ρουρκ πήγε κατά διαόλου όταν ξέχασε να πάρει τηλέφωνο τον Ντάστιν Χόφμαν –ο οποίος τον έψαχνε για να παίξει τον ρόλο που τελικά πήρε ο Τομ Κρουζ, στον «Άνθρωπο της Βροχής». Στη συνέχεια δεν δέχτηκε να παίξει τον ρόλο του Κέβιν Κόστνερ στους «Αδιάφθορους», αρνήθηκε να παίξει στο «Platoon» και στη «Σιωπή των Αμνών» και απέρριψε τον ρόλο που τελικά πήρε ο Τζον Τραβόλτα στο «Pulp Fiction».

Η πρώτος του γάμος με την ηθοποιό Debra Feuer διαλύθηκε κι ο δεύτερος γάμος του με την Carré Otis ήταν πραγματική καταστροφή. Αυτός μονίμως εκτός ελέγχου, εκείνη πρεζάκι –χώρισαν το 1998, αφού εκείνη τον κατηγόρησε για βιαιοπραγία και μετά απέσυρε τις κατηγορίες. Παρ’ όλα αυτά εκείνος πέρασε 10 χρόνια υποφέροντας για χάρη της.
«Υποφέροντας; Όχι, θα πρέπει να υπάρχει μια άλλη, χειρότερη λέξη για όλο αυτό. Το να μην είναι δίπλα μου έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Επειδή εκείνη ήταν κάτι πραγματικά μοναδικό, αλλά ήμασταν φωτιά κόντρα στη φωτιά. Την περίμενα 10 χρόνια να γυρίσει, μέχρι που πέθανε ο Τζόε (ο αδερφός του). Κι όταν ο Τζόε πέθανε σταμάτησα να την περιμένω».
«Δεν συμβιβάζομαι. Η Carré ήταν αστραπές και κεραυνοί. Αν δεν μπορώ να έχω αστραπές και κεραυνούς δεν θέλω να έχω τίποτα άλλο. Σίγουρα θα υπάρξουν περιστασιακά πηδήματα, εδώ κι εκεί, αλλά δεν συμβιβάζομαι. Δεν μπορώ».

Μετά απ΄όλα αυτά παράτησε την ηθοποιία και επέστρεψε σε αυτό που έκανε από πιτσιρικάς, πριν μπλέξει με το χώρο του θεάματος. Αγώνες πυγμαχίας.
«Ήταν κάτι που αγαπούσα να κάνω και το διασκέδαζα κιόλας –ήταν πολύ θεραπευτικό για μένα. Ήταν πολύ καθαρό, δεν υπήρχε γκρίζο εκεί πέρα. Κατάφερα να ξεκολλήσω, να ξεφύγω από τις μαλακίες της ηθοποιίας. Επειδή είχα χάσει το πάθος και τον πόθο και τον σεβασμό για την ηθοποιία και ίσως στην πραγματικότητα να μην αφορούσε την ηθοποιία όλο αυτό, ίσως στην πραγματικότητα να τα είχα χάσει όλα αυτά αναφορικά με τον εαυτό μου».
Του τσακίσανε το πρόσωπο κι έτσι η φάτσα του έγινε ασορτί με την υπόλοιπη ζωή του. Πέρασε κοντά 15 χρόνια στην απέξω, μέχρι να τον επαναφέρει θριαμβευτικά ο Αρονόφσκι σε μια φόλα ταινία (που λάτρεψαν οι κριτικοί), τον «Παλαιστή». Σημείωση: η ταινία είναι όντως χάλια αλλά ο Μίκι Ρουρκ είναι πάλι κυρίαρχος.

Ξαναβγήκαμε από το σινεμά αμίλητοι, πασχίζοντας να μιμηθούμε το στυλ του πρωταγωνιστή –κουρελιασμένο μπουφάν πιασμένο με μονωτική ταινία. Υπήρξαν τρεις ηθοποιοί που δεν έπαιξαν ΠΟΤΕ σε καμιά ταινία. Τζέιμς Ντιν, Μάρλον Μπράντο, Μίκυ Ρουρκ. Δεν έπαιξαν ποτέ. Επειδή οι ταινίες έπαιζαν γι΄αυτούς, φίλμαρε ο σκηνοθέτης προσπαθώντας να αποθανατίσει την παρουσία τους –άλλοι σκηνοθέτες τα κατάφεραν, άλλοι όχι. Κάποιοι είπαν οτι αν ο Μίκι Ρουρκ πέθαινε μετά τον «Δαιμονισμένο Άγγελο» θα γινόταν ίνδαλμα αναλόγου διαμετρήματος με τον Τζέιμς Ντιν. Αλλά ο Μίκι Ρουρκ δεν τα κατάφερε να πεθάνει. Που διάολο ήταν όλα αυτά τα χρόνια;
«Ο Randy (ο Κριός, Robinson –κεντρικός ήρωας της ταινίας του Αρονόφκσι) ζει μέσα στην ντροπή. Ζει σε κατάσταση πλήρους παρακμής. Αυτό τον εξευτελισμό τον έζησα για 5, 6, 7,8, 9, 15 χρόνια. Μετά συνήλθα. Έχασα τα πάντα, τη γυναίκα μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου, τη φήμη μου στον χώρο. Πλήρωνα 500 δολάρια το μήνα για ένα διαμέρισμα που ζούσα εγώ και τα σκυλιά μου. Κανένας δεν ήξερε πόσο άφραγκος ήμουνα. Ένας φίλος μου έδινε καμιά διακοσαριά δολάρια το μήνα για να αγοράζω τίποτα να τρώω. Έπαιρνα τηλέφωνο την πρώην γυναίκα μου και έκλαιγα σα μωρό προσπαθώντας να την πείσω να γυρίσει πίσω. Ήμουν απελπισμένος. Και ήμουν μόνος. Κι αυτό πήγαινε για χρόνια, πολλά χρόνια»
«(Το να είσαι κάποιος και μετά να ξεπέφτεις) είναι πολύ, πολύ χειρότερο. Πολύ χειρότερο. Ειδικά αν ζεις σε μια σκατούπολη σαν το Λ.Α., μια πόλη χτισμένη πάνω στο φθόνο κι εφόσον ήσουν κάποιος εκεί πέρα πριν γαμηθείς εντελώς. Για μένα ήταν 15 ολόκληρα χρόνια. Και σου το θυμίζουν όλοι, κάθε μέρα. Κι εγώ φερόμουν τόσο απαίσια που όλοι μου θύμιζαν την ξεφτίλα μου με τον χειρότερο τρόπο. Αλλά το θέμα είναι οτι μόνος μου προκάλεσα τη δυστυχία μου»
«Ποτέ (δεν θα ξαναφτάσω σε τέτοια χάλια). Όχι μετά από τόση προσπάθεια που έκανα να γλιτώσω. Όχι. Ήμουνα στην Κόλαση. Τώρα επέστρεψα πάλι πίσω. Ήμουνα στην Κόλαση. Κι έπρεπε να μείνω εκεί για τόσο πολύ καιρό, έμοιαζε να μην υπάρχει διέξοδος.... Θυμάμαι μια φορά, μπήκα σ΄ένα εστιατόριο και οι άνθρωποι γύρισαν όλοι προς το μέρος μου –ήταν σα να είχε μόλις μπει ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης».

Εντάξει, αλλάξανε πλέον τα κόζια και ο Μίκι ξαναβρέθηκε στον αφρό, αλλά παραμένει άγριος.
«Η Evan Rachel Wood (που έπαιζε την κόρη του στον Παλαιστή) είναι μια πολύ καλή μου φίλη κι αυτό είναι όλο. Και πες σ΄αυτόν τον πούστη που έγραψε αυτές τις μαλακίες στην εφημερίδα (οτι είχαν ερωτικό δεσμό) πως θα του σπάσω τα γαμημένα τα πόδια όπου τον πετύχω!»
Ωραίες κουβέντες, ειδικά όταν προέρχονται από έναν, υποψήφιο για Όσκαρ, ηθοποιό! Σιγά μην του δίνανε Όσκαρ δηλαδή!

Είπαν οτι όλα αυτά -η επιθετικότητα, η αυτοκαταστροφικότητα -οφείλονται στην κακομεταχείριση που υπέστη σαν παιδί από τον πατριό του. Κάποιο τραύμα που τον έβγαλε εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος.
«Ο πατέρας της Loki (του τσιουάουα του) ο Beau Jack είναι μάλλον υπεύθυνος για το οτι είμαι ακόμα εδώ. Θυμάμαι οτι καθόμουν μια μέρα μέσα στη ντουλάπα και σκεφτόμουν οτι δεν πρόκειται να τη βγάλω καθαρή και τότε κοίταξα κάτω κι ο πατέρας της με κοίταζε. Με κοίταζε κι έμοιαζε να με ρωτάει ποιος θα τον φροντίζει αυτόν αν εγώ δεν είμαι πια εδώ;»


Δεν χρειάζεται ψυχίατρος για να αποφανθεί σχετικά με το οτι η Loki είναι η μοναδική του φίλη πλέον, ούτε και σχετικά με το οτι περνάει τις ώρες του σώζοντας κακοποιημένα τσιουάουα –έχοντας κι ο ίδιος υπάρξει κακοποιημένο παιδί.
«Αλλά δεν γουστάρω να το κουβαλάω αυτό. Δεν θέλω αυτή τη γαμημένη ταμπέλα. Δεν θέλω να θεωρούμαι θύμα κακοποίησης. Μακάρι να υπήρχε κάποια άλλη ξεφτιλισμένη λέξη που να το περιγράφει. Επειδή δεν πρόκειται ποτέ να δεχτώ αυτόν τον χαρακτηρισμό».
«Δεν έχω πια (καμιά επαφή με τη μητέρα του). Ήμουνα θυμωμένος μαζί της όλη μου τη ζωή για όσα έκανε. Επειδή μας γύρισε την πλάτη ενώ θα έπρεπε να είναι υπεύθυνη για μένα και τον Τζόε (τον αδερφό του). Αλλά δεν ασχολήθηκε. Το άφησε να συμβαίνει (εννοεί την κακομεταχείριση από τον πατριό τους). Και συνέβαινε για μια δεκαετία. Και ήταν πιο εύκολο να είμαι έξαλλος παρά να μάθω να το διαχειρίζομαι όλο αυτό, ήμουνα μικρός και εγκαταλελειμμένος. Αλλά ήμουνα 50-50 σχετικά με αυτήν, μέχρι που πέθανε ο Τζόε πριν 2,5 ή 3 χρόνια. Επειδή εκείνος ήταν ακόμα αναστατωμένος από όσα είχαν συμβεί. Έτσι, όταν πέθανε σταμάτησα να μιλάω μαζί της. Εντελώς. Και μετά, περίπου πριν 3 μήνες, έπαθε Αλτσχάιμερ. Οπότε τώρα είμαι, νομίζω, εντάξει μαζί της –επειδή κι αυτή δεν θυμάται πλέον τι έχει γίνει».
«Η γιαγιά μου ήταν το μοναδικό πρόσωπο που αγαπούσα πραγματικά, η μοναδική που φρόντιζε εμένα και τον Τζόε. Μέναμε μαζί της τα Σαββατοκύριακα και στις γιορτές κι όταν έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι ήμουνα τρομοκρατημένος. Πέθανε κι αυτή, τον προηγούμενο μήνα, 99 χρονών. Μια βδομάδα πριν πεθάνει είχε πει στην ετεροθαλή αδερφή μου ‘αν είναι να μείνω σ΄αυτό το αναθεματισμένο κρεβάτι για μια ακόμα μέρα, τουλάχιστον φέρτε μου έναν όμορφο άντρα να ξαπλώσει δίπλα μου’. Ήταν φοβερό άτομο. Μου έστριβε κάθε πρωί τα τσιγάρα μου πριν ξεκινήσω για το σχολείο».

Τελικά τι συνέβη όλα εκείνα τα χρόνια; Γιατί ο Μίκι Ρουρκ έπιασε πάτο;
«Ξέρεις το τραγούδι ‘Πολέμησα τον Νόμο και ο Νόμος νίκησε’; Λοιπόν εγώ πολέμησα το σύστημα και το σύστημα με ξεκώλιασε. Είπα κάποτε στον ψυχίατρό μου, ‘ο Σον Πεν, ο Αλ Πατσίνο –κανένας απ΄αυτούς τους τύπους δεν έχει περάσει όσα εγώ’. Και μου απάντησε, ‘Κανένας απ΄αυτούς τους τύπους δεν θα ήξερε πως να πέσει τόσο χαμηλά όσο εσύ –μόνο εσύ μπορούσες να πέσεις τόσο χαμηλά’».
«Είναι ίσως αλήθεια (οτι τα προηγούμενα 15 χρόνια τον βοήθησαν να ωριμάσει). Αλλά δεν περίμενα να χρειαστούν 15 χρόνια. Σκεφτόμουν οτι ίσως θα έπαιρνε ένα με τρία χρόνια και μετά όλα θα έμπαιναν πάλι στη θέση τους. Αλλά κι εγώ δεν ήμουνα λίγο κακός. Ήμουνα πραγματικά κακός. Και για κάθε τι που κάνεις στη ζωή σου πληρώνεις το τίμημα».
Ο Bruce Springsteen έγραψε ένα τραγούδι για την ταινία, σαν χάρη στον Μίκυ Ρουρκ –κι αυτό το τραγούδι λέει: «Έχεις δει ποτέ κάποιο σκυλί με ένα μόνο γερό πόδι να προσπαθεί να προχωρήσει στο δρόμο;/ Αν έχεις δει σκυλί με ένα μόνο γερό πόδι, τότε έχεις δει εμένα».
Τα παραπάνω αποσπάσματα δημοσιεύτηκαν εδώ.

Ο Μίκι Ρουρκ έδωσε μια συνέντευξη, για την ακρίβεια κάθισε κάτω και κουβέντιασε με τον Κρίστοφερ Γουόκεν. Μερικά αποσπάσματα ακολουθούν παρακάτω:



CW: Cristopher Walken, MR: Mickey Rourke


CW: Και μετά ήρθες στη Φλόριντα. Κι άρχισες να αγωνίζεσαι στους πρώτους σου αγώνες πυγμαχίας. Και ξαφνικά βρέθηκες στο θέατρο. Δεν το ήξερα οτι έχεις παίξει στο θέατρο. Ένα έργο του Ζαν Ζενέ δεν ήταν;
MR: Ναι, πρέπει να έπαιξα σε μια ντουζίνα, Off-Off-Broadway παραγωγές. Και το έργο του Ζενέ ήταν το πρώτο που έκανα. Πως διάολο το λέγανε; Ναι, Deathwatch.
CW: Ένας τύπος σε έβαλε σ΄αυτό –τι ήταν; Καθηγητής;
MR: Ξέρεις τι ήταν; Ένα παιδί που ήμασταν μαζί στην ομάδα ποδοσφαίρου στο γυμνάσιο και τώρα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι. Σκηνοθετούσε ένα έργο και δεν του άρεσε ο πρωταγωνιστής, ή ο πρωταγωνιστής είχε φύγει, ή αυτός τον είχε απολύσει κι εγώ καθόμουνα στην παραλία μια μέρα –ήρθε λοιπόν και μου είπε, «Φίλε, κάνω αυτό το έργο για το Πανεπιστήμιο», κι εγώ του είπα, «Εντάξει, αλλά εγώ δεν πάω στο Πανεπιστήμιο». Κι εκείνος είπε, «Σιγά μην το προσέξει κανένας αυτό!» Έτσι λοιπόν με έβαλε στο γαμήδι το έργο. Και μου άρεσε. Μου άρεσε πάρα πολύ. Είχα τότε κάποιο τραυματισμό από τους αγώνες κι έπρεπε να μείνω αρκετούς μήνες εκτός, μέχρι να αναρρώσω –έτσι λοιπόν βρέθηκα να έχω παρατήσει το μποξ και να ασχολούμαι κανονικά με την ηθοποιία, εντελώς κατά τύχη.
CW: Πόσα χρόνια ήταν αυτό πριν συναντηθούμε στο Actors Studio;
MR: Περίπου 4 χρόνια πριν. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο που ήμουνα στη Ν. Υόρκη δεν είχα που να μείνω. Εκείνη την εποχή, η πόλη ήταν διαφορετική απ΄οτι σήμερα.

CW: Λοιπόν, είδα τώρα τελευταία τον "Παλαιστή" και ήσουνα καταπληκτικός. Είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις ανεξάρτητες ταινίες στις μέρες μας.... Αλήθεια, τι κάνει το σκυλί σου;
MR: Γαβγίζει συνέχεια επειδή δεν της δίνω τόση σημασία όπως παλιότερα.
CW: Δώστης ένα παιχνίδι ή κάτι τέτοιο. Το είχα σημειώσει αυτό στη λίστα των ερωτήσεων που ετοίμασα να σου κάνω. Είχα σημειώσει να ρωτήσω «Τι κάνει το σκυλί σου;»
MR: Ναι, η Λόκι είναι ακόμα στη γύρα. Είναι 16,5 χρονών πια. Δεν ήξερα οτι είδες τον "Παλαιστή".
CW: Το είδα. Ήταν πολύ δυνατό και φαινόταν ότι δεν είχατε πολλά λεφτά για να το γυρίσετε.
MR: Ναι, ήταν πραγματικά δύσκολο επειδή στην αρχή ο Ντάρεν Αρονόφσκι ήθελε να παίξω εγώ στην ταινία. Έψαξα λίγο σχετικά με το τι τύπος είναι και οι πληροφορίες που πήρα μου άρεσαν. Ρώτησα ανθρώπους που είχαν δουλέψει μαζί του και τους θεωρούσα αξιόπιστους και όλοι είπαν, «Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει τι θέλει». Αλλά ο προϋπολογισμός της ταινίας ήταν πολύ σφιχτός, έπρεπε να γίνει με 6 εκατομμύρια. Και μετά βρέθηκα εκτός ταινίας πριν καν αρχίσουν τα γυρίσματα επειδή ήθελαν κάποιο μεγάλο όνομα να πρωταγωνιστεί –κι ο Ντάρεν δεν ήξερε αν μπορούσε να κάνει την ταινία με τόσο λίγα χρήματα. Έτσι λοιπόν, λίγες βδομάδες μετά που με αντικατέστησαν, μου τηλεφώνησαν και μου είπαν, «Είσαι πάλι μέσα στην ταινία». Και μετά συνάντησα τον Ντάρεν, αλλά δεν χοροπήδαγα κιόλας από τη χαρά μου επειδή ήθελε να κάνω ένα εξάμηνο βάρη και να βάλω 10 κιλά και μετά να κάνω τρεισήμισι μήνες προπόνησης στο ρέστλινγκ... Κι όπως ξέρεις, είναι μια απ΄αυτές τις ταινίες για τις οποίες δεν πληρώνεσαι στο τέλος. Οπότε ο ατζέντης μου ήταν ο μόνος που χάρηκε για το ρόλο που πήρα (γελάει).
CW: Ο ρόλος είναι βασισμένος σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο;
MR: Βασίζεται σε όλους εκείνους τους παλαιστές του ’80 που πέρασαν από τα ρινγκ και προσπάθησαν να μείνουν εκεί πέρα όσο περισσότερο γινόταν ενώ γερνούσαν χρησιμοποιώντας φάρμακα αύξησης όγκου. Στο τέλος πολλοί απ΄αυτούς κατέληξαν χωρίς νοσοκομειακή περίθαλψη, χωρίς κανένα στήριγμα. Κατέληξαν να μοιάζουν με ναυάγια στο τέλος της καριέρας τους ενώ δεν ήταν πάνω από 40 χρονών.
CW: Έχεις μεγάλη εμπειρία στην πυγμαχία. Υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στην πυγμαχία και το ρέστλινγκ;
MR: Τα δυο αυτά σπορ μοιάζουν όσο το πινγκ πονγκ και το ράγκμπι. Στην πυγμαχία δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί. Στο ρέστλινγκ όλα είναι κανονισμένα από πριν. Αλλά αυτό που δεν ήξερα για το ρέστλινγκ είναι οτι πραγματικά πονάς πολύ. Επειδή, ξέρεις, παλεύεις μπροστά σε κοινό και πρέπει να κάνεις αυτά τα άλματα και 40% δεν προσγειώνεσαι σωστά.
CW: Και μπορεί να βρεθεί κάποιος τυχαίος αγκώνας στο πρόσωπό σου ή κάτι τέτοιο.
MR: Ακριβώς. Οπότε αυτοί οι τύποι είναι κυριολεκτικά κομματιασμένοι στο τέλος της καριέρας τους. Επειδή εγώ ήξερα οτι όλα αυτά είναι χορογραφία σκεφτόμουν –εντάξει δεν χτυπάει κανένας τους. Αλλά απέκτησα σεβασμό γι΄αυτό το σπορ. Επειδή ήμουνα πολύ άσχετος πριν –δεν ήξερα τίποτα για το θέμα.
CW: Νομίζω πάντως οτι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μου που ευχαρίστως θα τους πλάκωνα με μια πτυσσόμενη καρέκλα.
MR: Ακριβώς.
CW: Είχε πλάκα;
MR: Λοιπόν, ναι, αλλά δεν σε πετυχαίνει πάντα η επίπεδη πλευρά της καρέκλας. Μερικές φορές σε πετυχαίνουν τα πόδια κι αυτό πονάει.
CW: Άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε.
MR: Ναι. Εννοώ, μέχρι να τελειώσουν τα γυρίσματα ο προπονητής μου με κουβάλαγε τρεις ορόφους για να με πάει σπίτι μου, κρατώντας το χέρι μου λες και ήμουνα κανένας γερο-σακάτης. Έκανα τρεις μαγνητικές τομογραφίες τους πρώτους δύο μήνες των γυρισμάτων. Νόμιζα οτι ποτέ δεν θα τελειώσει όλο αυτό.



CW: Οι ηθοποιοί σε αγαπάνε. Το ξέρεις αυτό. Θα πρέπει να το ένιωσες κιόλας.
MR: Ξέρεις τώρα, δες πως έγιναν τα πράγματα: ήμουνα εκτός δουλειάς για 13 ή 14 χρόνια, περνούσα κάποιο είδος εξορίας ... Εννοώ, τα πρώτα πεντέμισι χρόνια επέστρεψα στους αγώνες πυγμαχίας και μετά πέρασαν 7 ή 8 χρόνια μέχρι να ξαναδουλέψω έστω και λίγο. Ο Στιβ Μπουσέμι μου έδωσε κάτι να κάνω στο "Animal Factory" [2000] και ο Συλβέστερ Σταλόνε μου έδωσε έναν ρόλο στο "Get Carter" [2000] . . .
CW: Ήσουνα όμως φανταστικός στο "The Pledge" [2001] του Σον Πεν.
MR: Όταν έκανα το ρόλο στην ταινία του Σον Πεν ζούσα σε ένα άθλιο διαμέρισμα και κάποιος με πήρε τηλέφωνο ή εμφανίστηκε ξαφνικά στο διαμέρισμα και με ρώτησε αν ήθελα να κάνω ένα μεροκάματο. Κάτι τέτοια με στήριζαν για λίγο καιρό μόνο. Αλλά ήταν το "Sin City" [2005] που με ξανάβαλε στο παιχνίδι.

CW: Όταν πυγμαχούσες, είχες κανονικούς αγώνες με επαγγελματίες;
MR: Ναι. Έπαιξα 12 αγώνες –10 νίκες, 2 ήττες.
CW: Που;
MR: Γερμανία, Ιαπωνία, Αργεντινή, Οκλαχόμα, Σαιντ Λούις, Μαϊάμι...
CW: Οι θεατές ήξεραν οτι είσαι ηθοποιός, έτσι;
MR: Ακριβώς. Προσπάθησα να αλλάξω το όνομά μου για τους αγώνες, αλλά ο μόνος τρόπος να βγάλω χρήματα ήταν να χρησιμοποιώ το κανονικό μου όνομα. Εγώ ήθελα να αλλάξω το όνομά μου, να το κάνω Ρομέο –κάτι, αλλά μου λέγανε, «Όχι, αυτό δε γίνεται. Πρέπει να χρησιμοποιείς το Μίκι Ρουρκ». Επειδή με πληρώνανε πολλά λεφτά για να πάω στην Ευρώπη και την Ασία, για να αγωνιστώ. Εγώ ήθελα να αλλάξω το όνομά μου σε Ρομέο Φλορεντίνο. Αλλά δεν με άφηναν. Ρομέο Φλορεντίνο –αυτό είναι ένα πολύ καλό όνομα για πυγμάχο.
CW: Αλλά εκείνοι πλήρωναν για τον Μίκι Ρουρκ και ήθελαν τον Μίκι Ρουρκ.
MR: Ακριβώς. Όχι τον Ρομέο Φλορεντίνο.

CW: Και λοιπόν, πως ήταν όλο αυτό; Επειδή εμένα αν με χτύπαγε κάποιος, ακόμα κι απαλά, θα έπεφτα κάτω με τη μία. Αυτό είναι σίγουρο.
MR: Θες να ξέρεις πως είναι; Σε κάποια φάση αναισθητοποιείσαι από τα πολλά χτυπήματα. Τότε ακριβώς παθαίνεις τη ζημιά. Δεν είναι οι αγώνες που σε γαμάνε. Είναι η δεκαετία που περνάς παίζοντας ξύλο στα γυμναστήρια.
CW: Έτσι λένε οτι τραυματίστηκε κι ο Μοχάμετ Άλι.
MR: Ναι, έτσι γίνεται. Επειδή μπορούσα να δίνω αγώνες στα γυμναστήρια με ρυθμό 30 γύρων τη βδομάδα.
CW: Φόραγες όμως προστατευτικό κεφαλιού, σωστά;
MR: Τις περισσότερες φορές το φορούσα, αλλά υπήρχαν και φορές που δεν το έβαζα. Τότε, ήταν νομίζω εκεί γύρω στον ενδέκατο αγώνα μου, άρχισα να έχω απώλεια μνήμης. Έκανα μια νευρολογική εξέταση και μου είπαν, «Πρέπει να σταματήσεις να αγωνίζεσαι, αμέσως». Κι εγώ τους παρακαλούσα για έναν ακόμα αγώνα, έναν ακόμα αγώνα, κι ο γιατρός με ρώτησε, «Πόσα θα σε πληρώσουν;». Μου χρειάζονταν τρεις αγώνες ακόμα, για να πάρω το πρωτάθλημα. Έτσι λοιπόν του είπα, «Απλά πρέπει να αγωνιστώ τρεις φορές ακόμα». Κι εκείνος είπε, «Άκου, απαγορεύεται να σε χτυπήσουν στο κεφάλι έστω και για μια μόνο φορά –τα νεύρα σου είναι χάλια».
CW: Ελπίζω να έχεις ξεμπερδέψει εντελώς με όλα αυτά.
MR: Ναι, τελείωσα πριν 10 χρόνια. Έβγαλα και μια φωτογραφία στο γυμναστήριο του Freddie Roach, με μένα να κάθομαι σε μια κουνιστή καρέκλα.

CW: Μια ιστορία λέει οτι ο Julian Schnabel έκανε έναν ζωγραφικό πίνακα με σένα.
MR: Ναι, ζωγράφισε κάτι επηρεασμένος από τον ρόλο μου στο "Rumble Fish". Το έλεγε, The Motorcycle Boy. Θυμάμαι οτι μου το έδειξε μια μέρα στο Ξενοδοχείο Mayflower –πάνε χρόνια από τότε. Σ΄αυτό το ξενοδοχείο γνώρισα κι εσένα..
CW: Το Mayflower ήταν ο παράδεισος των ηθοποιών.
MR: Ήταν το μέρος που ξεσκάγανε οι ηθοποιοί. Και θυμάμαι οτι μου έφερε τον πίνακα μια μέρα και εγώ τον κοίταζα, αλλά δεν μπορούσα ... τον κοίταξα από τα πλάγια, τον γύρισα ανάποδα, έψαχνα να βρω μοτοσυκλέτα εκεί μέσα, αλλά δε φαινόταν πουθενά κάτι τέτοιο. Ήταν κάποιο είδος αφαιρετικής ζωγραφικής. Αλλά εγώ κι ο Julian παραμείναμε φίλοι για μια εικοσαετία.
CW: Ο Julian ισχυρίζεται οτι έχει τα γάντια πυγμαχίας του Μάρλον Μπράντο..
MR: Ναι, έτσι είναι.
CW: Αλλά κανένας δεν τα έχει δει μέχρι σήμερα.
MR: Τόσα χρόνια μου λέει να μου τα δώσει κι εγώ του λέω να τα κρατήσει αυτός.
CW: Θα έπρεπε να τα πάρεις νομίζω.
MR: Ναι, αλλά έχω τόσα πολλά ζευγάρια γάντια μέσα στο σπίτι μου που θα τα μπέρδευα στα σίγουρα.
CW: Κάποτε που γυρίζαμε μια ταινία βρέθηκα σε μια δημοπρασία. Εκεί λοιπόν πουλάγανε το σορτσάκι του Μοχάμετ Άλι –το κανονικό σορτσάκι, υπογεγραμμένο κι απ΄όλα! Ήταν στα 1972 μετά από εκείνη την ιστορία με τον πόλεμο του Βιετνάμ, που ο Μοχάμετ Άλι αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο στρατό. Και τότε τον είχαν βγάλει εντελώς στο περιθώριο. Κανένας λοιπόν δεν ήθελε να αγοράσει το σορτσάκι. Το πήρα για 40 δολάρια. Στο έχω δείξει ποτέ;
MR: Όχι, δε νομίζω. Αλλά θυμάμαι οτι την έχουμε ξανακάνει αυτή την κουβέντα, επειδή, όταν ήμουνα 12 ή 13 χρονών ο Άλι μου είχε δώσει κι εμένα ένα σορτσάκι του –άσπρο σατινένιο με χρυσές ρίγες. Το σορτσάκι αυτό ήταν γεμάτο αίματα και η μάνα μου το πέταξε αμέσως στα σκουπίδια. Νομίζω οτι αυτή ήταν η πρώτη φορά που καταράστηκα τη μητέρα μου.
CW: Αυτό που αγόρασα ήταν κανονικό Everlast. Άσπρο και μαύρο κι έγραφε «Ο πραγματικός πρωταθλητής: 1972». Και κανένας δεν ήθελε να το αγοράσει επειδή ο Άλι ήταν στη μαύρη λίστα τότε. Θέλω να σου το δείξω μια μέρα.
MR: Άκου μια αστεία ιστορία σχετικά με τον Άλι. Ήταν νομίζω πριν τον έβδομο ή τον όγδοο αγώνα μου και ήμουνα πολύ αγχωμένος επειδή θα αντιμετώπιζα έναν τρομερά σκληρό τύπο από τις Μπαχάμες με φοβερά στατιστικά. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια, τα χέρια μου ίδρωναν, τα πόδια μου ίδρωναν. Ήμουνα σκέτο κουρέλι. Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο εκείνο τον φωτογράφο, τον Χάουαρντ Μπίνγκχαμ που είχε κάνει το βιβλίο για τον Άλι. Του λέω, «Χάουαρντ μπορείς να μου κάνεις μια χάρη; Φίλε έχω αυτό τον αγώνα και είμαι ψυχολογικό ράκος. Μπορώ λες να πάρω τηλέφωνο τον Άλι; Νομίζω οτι θα τα κατάφερνε να με ηρεμήσει». Αυτό έγινε πριν 10 ή 12 χρόνια.
CW: Που ήσουνα τότε;
MR: Σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Μαϊάμι. Το επόμενο βράδυ λοιπόν χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν ο Χάουαρντ Μπίνγκχαμ και είχε τον Πρωταθλητή στην άλλη άκρη της γραμμής. Ο Άλι δεν με θυμόταν από τότε που πήγαινα στο ίδιο γυμανστήριο μ΄αυτόν, όσο ήμουν παιδί, αλλά άρχισε τα «Ναι, είσαι στο κρεβάτι τώρα και θέλεις τη μανούλα σου...» Με βοήθησε πάρα πολύ. Μου μίλησε για 15 με 20 λεπτά. Αυτή είναι μια ανάμνηση που θα κρατήσω για πάντα
CW: Συνάντησα κι εγώ τον Άλι μια φορά και μπορούσες να το νιώσεις αμέσως. Είχε τρομερό πνεύμα ο άνθρωπος.
MR: Θυμάμαι τότε που τον έλεγαν το Μαστίγιο του Λούισβιλ. Τον ακούγαμε σε όλο το γυμναστήριο –δεν έβαζε γλώσσα μέσα του. Φώναζε σε όποιον έμπαινε στο γυμναστήριο.

CW: Έγραψες το "Homeboy", σωστά;
MR: Ναι, έγραψα το "Homeboy".
CW: Γράφεις ακόμα;
MR: Δουλεύω ένα σενάριο που λέγεται "Wild Horses" εδώ και 18 χρόνια.
CW: Το έχω ακούσει αυτό. Περί τίνος πρόκειται;
MR: Είναι για δυο αδέρφια που δεν έχουν ειδωθεί για πολλά χρόνια και συναντιούνται για ένα τελευταίο ταξίδι με μοτοσυκλέτες.
CW: Σε πολλούς ηθοποιούς αρέσει να σκηνοθετούν. Τους αρέσει να δίνουν οδηγίες. Εσύ πως το βλέπεις αυτό;
MR: Όχι, ούτε οδηγίες για παρκάρισμα δεν θα μπορούσα να δώσω (γελάει).
CW: Ακριβώς. Οι άνθρωποι με ρωτάνε σχετικά με αυτό, συνέχεια. Ρωτάνε, «Πως και δεν σκέφτηκες να σκηνοθετήσεις;» Κι εγώ λέω, «Αυτό αποκλείεται».
MR: Είμαι μαζί σου σ΄αυτό. Μου φτάνουν οι δυσκολίες που έχω στο να παίξω έναν ρόλο.
CW: Αν ποτέ σκηνοθετούσα και με ρώταγε κάποιος, «Τι νομίζεις οτι πρέπει να κάνουμε;» θα του έλεγα, «Κάντε οτι θέλετε». Κι αυτό δεν είναι το καλύτερο για έναν σκηνοθέτη.

MR: Όχι, όχι, όχι. Μια και το έφερε η κουβέντα, είδα τον κοινό μας αγαπημένο σκηνοθέτη πρόσφατα. Ξέρεις ποιον λέω, έτσι; Ήταν υπέροχα που τον ξαναείδα.
CW: Κι εγώ τον έχω πετύχει κάποιες φορές –και μου λείπει αρκετά.
MR: Εμένα μου έχει λείψει το να δουλεύω μαζί του. Ο Αρονόφκσι μου θύμισε αρκετά τον Μάικλ Τσιμίνο.
CW: Είναι πραγματικά μυστήριο για μένα το γιατί δεν κάνει πια ταινίες.
MR: Δεν ξέρω. Επειδή, φίλε, έχω να πω οτι στο πλατό είναι σαν κανονικός στρατηγός. Βγάζει το καλύτερο από μέσα σου.
CW: Προφανώς είναι δική του απόφαση γιατί έχει τη δυνατότητα να γυρίσει ταινία οποτεδήποτε κι αν το θελήσει. Κι αυτό με πάει στην "Πύλη του Ουρανού" [1980]. Ήταν μια ταινία που κάναμε μαζί.
MR: Ήμουνα τόσο αγχωμένος που θα δούλευα μαζί σου. Νομίζω οτι μόλις είχες πάρει το Όσκαρ σου για τον "Ελαφοκυνηγό" [1978].
CW: Περίπου ένα μήνα πριν αρχίσουμε τα γυρίσματα. Ήμουνα πραγματικά αντιπαθητικός τότε.
MR: Λοιπόν, ήσουνα πραγματικός βασιλιάς για τους ηθοποιούς αδερφέ. Εννοώ, δεν χάναμε ευκαιρία να σε θαυμάσουμε.
CW: Όχι, ήμουνα μάλλον κακός μπελάς.
MR: Βασικά, ήσουνα πάντα, σαν ένα παράξενο πλάσμα που ήρθε από μακριά.
CW: Ξέρεις, εκείνη την εποχή που κάναμε την "Πύλη του Ουρανού" κανένας δεν είχε καταλάβει οτι θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα η ταινία. Επειδή όλοι μας περνάγαμε καταπληκτικά. Εγώ κι εσύ είχαμε μια σκηνή στην ταινία. Ήταν νυχτερινή σκηνή και φεύγαμε από τον στάβλο για να πάμε στο σπίτι της Ιζαμπέλ Χιούπερτ. Περπατούσαμε στα σκοτεινά και περνούσαμε μπροστά από κάτι περίεργα μαγαζιά που πουλούσαν αντίκες. Και θυμάμαι οτι, κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, εσύ με ρώτησες, «Τι είναι αυτό;» Κι εγώ σου απάντησα, «Ιπτάμενος δίσκος». Αν δεις την ταινία και ακούσεις προσεκτικά -έχουν ξεχάσει να το αφαιρέσουν.
MR: Κάτι τρέχει με σένα και τους εξωγήινους. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που τρώγαμε στο Outlaw Inn και με ρώτησες, «Τι νομίζεις οτι συνέβη με όλους τους δεινόσαυρους;» Εγώ απάντησα, «Δεν ξέρω» -κι εσύ είπες, «Νομίζω οτι έβγαλαν φτερά και πέταξαν μακριά σε άλλον πλανήτη». Πάντα στο υπενθύμιζα αυτό, αλλά εσύ ποτέ δεν θέλησες να συνεχίσεις εκείνη την κουβέντα που είχαμε τότε.
CW: Αλλά εσύ συνέχιζες να μου το υπενθυμίζεις. Υπάρχει μια τέτοια σκηνή στο Homeboy.
MR: Γι΄αυτό την έγραψα. Επειδή σκέφτηκα οτι έτσι θα έχω τη μοναδική ευκαιρία να δειπνήσω με κάποιον από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς και να μιλήσω μαζί του για δεινόσαυρους σε άλλους πλανήτες.

CW: Υπάρχει επίσης αυτή η ιστορία που κυκλοφορεί, οτι εγώ σε έμαθα πως να βάζεις μέικ απ. Κάτι μου θυμίζει αλλά...
MR: Όταν ήμουνα νεαρός και πήγα στο Actors Studio, συνήθιζα να παρακολουθώ τι κάνει ο Ντε Νίρο, ο Πατσίνο, ο Κεϊτέλ κι εσύ –και εσύ ήσουνα ο πιο διαθέσιμος απ΄όλους, πίστεψέ με. Πέρναγες πολλή ώρα με τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Νομίζω οτι πραγματικά σου άρεσε να βρίσκεσαι εκεί. Θυμάμαι λοιπόν οτι είχαμε μια κουβέντα, κάποια στιγμή, και μου είχες πει οτι στο θέατρο βάφεις μόνος σου τα μάτια σου. Όταν λοιπόν μου το είπες, πήγα κι αγόρασα ένα γαμωσέτ για μέικ απ, για να βάφω κι εγώ τα μάτια μου. Πέντε χρόνια μετά, όταν κατάφερα να βρω δουλειά –νομίζω οτι πέρασα από 78 οντισιόν μέχρι κάποιος να μου δώσει μια γαμημένη δουλειά. Ήταν εκείνος ο ρόλος στο "Diner" [1982], για την ακρίβεια. Κι εγώ επέμενα να βάψω μόνος μου τα μάτια μου. Οπότε ο βοηθός σκηνοθέτη με τραβάει στην άκρη μια μέρα και μου λέει, «Κοίτα, δεν πρόκειται να γυρίσουμε τον Δράκουλα εδώ πέρα»..
CW: Έφταιγε το οτι μεγάλωσα στο Μπρόντγουεϊ, μέσα στα μιούζικαλ και τις χορογραφίες και εκεί πέρα κάναμε πολλά πράγματα με το μέικ απ. Το κουβάλαγα αυτό και στις ταινίες και ήταν τεράστιο λάθος. Μου πήρε δεκαετίες για να το καταλάβω.
MR: Ναι, πολλές φορές παρατηρούσα τα μάτια σου στις ταινίες. Έχεις πάντως πολύ έντονα μάτια.
CW: Η συμβουλή για τα μάτια δεν ήταν καλή.
MR: Ναι. Αν δεις τα κοντινά μου στις σκηνές του "Diner", τα μάτια μου είναι ίδια με του Δράκουλα. Αλλά μετά με ανάγκασαν να το σταματήσω αυτό και ήμουνα άγρια τσαντισμένος, σκεφτόμουν, Θεέ μου, αν ο Κρίστοφερ Γουόκεν σου λέει να βάφεις μόνος σου τα μάτια σου, θα πρέπει να τα βάφεις μόνος σου τα γαμημένα!
CW: Ήταν λάθος μου αυτό που σου είπα. Λυπάμαι. Λοιπόν, τώρα ξαναγύρισες να ζήσεις στη Ν. Υόρκη;
MR: Έζησα και στο Λονδίνο και το Παρίσι για ένα διάστημα Στο Λονδίνο έμενα στο ίδιο ξενοδοχείο, ξέρεις κάθε φορά που πήγαινα, για 20 χρόνια. Στο ίδιο δωμάτιο.
CW: Πάντα κοιτάζω στη λάθος πλευρά του δρόμου εκεί πέρα, όταν πρέπει να περάσω απέναντι. Αλλά σου αρέσει που γύρισες στη Ν. Υόρκη;
MR: Είμαι ενθουσιασμένος. Εδώ είναι που γνωριστήκαμε οι δυο μας. Εδώ είναι που ξεκίνησαν όλα.
CW: Εγώ πάντως έχω περάσει τόσα πολλά χρόνια εδώ που ευχαρίστως θα μετακόμιζα.
MR: Μένεις ακόμα στο Κονέκτικατ;
CW: Ναι. Αν περάσεις ποτέ από κει, έλα να με δεις.

MR: Θυμάμαι, πολλά, πολλά χρόνια πίσω –είχα έρθει σπίτι σου. Ήταν κι εκείνος ο τύπος, ο Λένι, που έψαχνε για κανένα μπουκάλι κρασί και κοίταξε μέσα στην κάβα σου κι εκεί μέσα βρήκε το Όσκαρ σου, ανάμεσα στα μπουκάλια των ποτών.
CW: Ναι, έχω αυτό το χώρο εκεί πέρα που φυλάω διάφορα πράγματα. Αλλά θυμάμαι οτι τότε που είχες έρθει, εγώ είχα μόλις στρώσει αμμοχάλικο στην αυλή κι εσύ καθόσουν συνέχεια εκεί έξω και μου έλεγες «Ωραίο αμμοχάλικο».
MR: Είχες όντως ρίξει τόνους αμμοχάλικο στην αυλή. Περνάς καθόλου από το Actors Studio τώρα τελευταία;
CW: Σπάνια. Πριν μια βδομάδα ήμουνα στη γειτονιά και πέρασα λίγο από εκεί. Είναι καλά, επειδή σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει αλλά οι αίθουσες είναι φρεσκοβαμμένες και καθαρές. Αλλά το μέρος δείχνει ακόμα το ίδιο.
MR: Είχαμε κάποιους ωραίους τύπους εκεί μέσα, τότε.
CW: Είχαμε. Όλα ήταν πιο διασκεδαστικά.
MR: Έμοιαζε σα να ήμασταν στη "Φωλιά του Κούκου".
CW: Ναι, λίγο. Θυμάσαι εκείνες τις συνεδρίες που έπρεπε να βάλει τις φωνές ο καθένας στους άλλους;
MR: Ναι. Και όλο το θέμα είχε να κάνει με το ποιος διευθύνει τη συνεδρία. Όταν διεύθυνε η Σέλεϊ Γουίντερς, συνήθως την κοπάναγα για τσιγάρο. Είχε εκείνη την τσιριχτή φωνή, σα νύχια που ξύνονται στον πίνακα.
CW: Άκου, ήταν καταπληκτικό μέρος για να βρεις γκόμενες.
MR: Ναι, εντάξει, αλλά ποτέ δε σε είδα με καμία.
CW: Προτιμούσα να τις ακολουθώ όταν έφευγαν.
MR: Εγώ προτιμούσα να ακολουθώ τον Αλ Πατσίνο κι εσένα. Και τον Χάρβεϊ Κεϊτέλ. Στ΄αρχίδια μου οι γκόμενες. Ήθελα να δω τι κάνατε όλοι εσείς.

CW: Άρα λοιπόν θα είσαι απασχολημένος για το επόμενο διάστημα.
MR: Ναι. Το έχεις περάσει κι εσύ αυτό, έτσι;
CW: Ναι και είναι υπέροχο αυτό το πράγμα. Κάνεις κάτι πραγματικά όμορφο κι αυτό είναι πιο σημαντικό, ίσως, ακόμα και από τα βραβεία. Μετά από 30 χρόνια είσαι ακόμα μέσα στους κορυφαίους ηθοποιούς, κάνεις σημαντικά πράγματα κι αυτό είναι πολύ δυνατό. Ξέρεις, υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει, «Τίποτα δεν γίνεται πριν την ώρα του». Μου αρέσει πολύ αυτό.
MR: Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
CW: Ναι.
MR: Που πήγαν όλοι οι δεινόσαυροι;
CW: Κάθονται στο δέντρο, εδώ απέξω.

Posted in: Κολλήματα