"Άντε -και του χρόνου σπίτια μας!"

Εγώ, εντάξει, δε γουστάρω καλοκαιρινές διακοπές και άλλα τέτοια –είμαι της φράξιας Σοφίας Αρβανίτη, «μη μου μιλάς για καλοκαίρια/ για ακρογιαλιές και γι΄αστέρια», κάπως έτσι -τέλος πάντων. Αλλά απορώ μ΄αυτούς που γουστάρουν.

Εννοώ.

Εντάξει αδερφάκι, θέλεις θάλασσα (καθότι και το κορίτσι το ίδιο θέλει να πούμε), αρμύρα, ήλιο, καρπούζι στην άμμο και ξέρω ‘γω... Αν ζεις σε καμιά πολιτισμένη χώρα, τύπου Σερβία, Κροατία, Ιταλία, Πορτογαλία ή σε καμιά Λατινική Αμερική –τυχερός είσαι. Επειδή κάπου μπορεί να πετύχεις την ονειρεμένη ακροθαλασσιά. Αν όμως αδερφάκι ζεις στην Ελλάδα τον ήπιες κανονικά. Και μην πιστεύεις τους χάρτες -ας πούμε και το Κουβέιτ θάλασσα έχει αλλά αν κάνεις να πέσεις στα ήσυχα νερά της θα βγεις μαριναρισμένος σα φιλετάκι πανέ.

Εξηγούμαι περαιτέρω.

Εκεί κατά τον Μάη μήνα κάθεσαι μπροστά σε γεωπολιτικούς χάρτες να καταστρώσεις τις διακοπές σου. Απορρίπτεις τα βουνά καθότι Μεσογειακός τύπος με ροπή προς τα εγκαύματα τρίτου βαθμού και την ηλίαση. Βάζεις κάτω λοιπόν τα παραθαλάσσια. Και ξεκινάς από τα νησιά, επειδή εκεί καταλαβαίνεις τι θα πει καλοκαίρι. Το έλεγε κι ο Βαγγελάκης ο Γερμανός, «Μύκονο και Σαντορίνη/ σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι». Δεν έλεγε Κατάκωλο και Λιδόρικι ο ποιητής –νησιά έλεγε κι από αυτά αρχίζεις το ψάξιμο. Άσε που σε ιντριγκάρουν αυτοί οι «ερωτευμένοι πιγκουίνοι», τουτέστιν ακόμα και σαμπρέλα τριαξονικού να έχεις γίνει από την πολλή μάσα, δεν μπορεί, τον έρωτα θα τον συναντήσεις στο νησί! Ψάχνεις λοιπόν στα νησιά και...
Εμείς τουλάχιστον, όταν είδαμε πόσο κάνουν τα εισιτήρια των καραβιών και πόσο κοστίζει το δωμάτιο σε ελληνικό νησί (βγάλε την Κρήτη και την Πελοπόννησο –που μπορεί να δείχνουν, αλλά δεν είναι νησιά), αποφασίσαμε να κρατήσουμε τα φράγκα και να πάμε μια βδομάδα στην Ευρώπη το χειμώνα, που στοιχίζει και φθηνότερα.

‘Νταξει, θα που πεις, υπερβολικός! Υπάρχουν κι ελληνικά νησιά χωρίς πολυκοσμία ούτε κακοσμία. Υπάρχουν –είπα εγώ το αντίθετο; Μόνο που το καράβι δένει σ΄αυτά τρεις φορές το μήνα (τα καλοκαίρια) κι αν πάθεις τίποτα αλλεργία από τσίμπημα σφίγγας ας πούμε, δε σε σώζει ούτε το ελικόπτερο του Παλαιοκώστα.

Άρα, νησί γιόκ κι ας λέει οτι θέλει ο κάθε Γερμανός. Αποφασίσαμε στεριά, να έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο. Και καταλήξαμε να προτιμήσουμε κάμπινγκ (ένεκα η οικονομική κρίση) στη Χαλκιδική –σκέφτεστε τίποτα καλύτερο; Πάντως, σε όσους το είπαμε, έδειξαν να ενθουσιάζονται με την ιδέα.

Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση περί οικονομικής κρίσεως που μας πρήξανε τα κανάλια και η κυβέρνηση. Ε, λοιπόν το ακούσανε φαίνεται οι ρουμτουλετάδες των νησιών και οι ξενοδόχοι και πήραν τα μέτρα τους. Υπολόγισαν δηλαδή, «αφού δεν θα έχω φέτος γεμάτα τα δωμάτια όλη τη σεζόν, αλλά, πουχού, το ένα τρίτο αυτής, θα τριπλασιάσω τις τιμές για να μη χάσω κιόλας ο άνθρωπος!» Σωστοί νομίζω.

Εμείς πάντως θα πηγαίναμε Χαλκιδική και φακ δεμ ολ, που έλεγε κι ένας φιλαράκος, θεός σχωρέστον –έχει γίνει τώρα εξέκιουτιβ σε τράπεζα και πάει μόνο ολ ινκλούσιβ στην αλλοδαπή. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά και δεν τους φακ ολ τελικά...

Διότι το καλό πήδημα από τα προκαταρκτικά φαίνεται –έτσι κι εμείς όταν πήγαμε στον ΟΣΕ να βγάλουμε εισιτήρια πληροφορηθήκαμε οτι τα τρένα απεργούν Δευτέρες και Παρασκευές. Γιατί; Επειδή πάνε να τα ξεπουλήσουν και τα έχουν ρημάξει στην απαξίωση, που ακούστηκε άλλωστε να υπάρχει φτηνό, ασφαλές και γρήγορο μεταφορικό μέσο Αθήνα-Θεσσαλονίκη; Και τα αδέρφια της Ετζίαν τι θα γίνουν; Κλέφτες θα γίνουν; Τέλος πάντων, με το δίκιο τους οι άνθρωποι απεργούν αλλά το γεγονός ήταν οτι ταξίδι με τρένο δεν έπαιζε σαν πιθανότητα.

Αρνούμενοι πεισματικά (σαν ήρωες αρχαίας τραγωδίας) να λάβουμε υπόψη την προειδοποίηση της μοίρας, αποφασίσαμε να διατηρήσουμε την καλοκαιρινή μας αισιοδοξία και να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο για το ταξίδι μας. Ή ίσως και να μας τύφλωσε καμιά αγάμητη θεά, σαν τον Αίαντα που πέρασε τα πρόβατα για Τρώες και τα μακέλεψε –ξέρω ΄γω;

Και να πεις οτι δεν έρχονταν οι οιωνοί με το τσουβάλι; Πριν βγούμε στην Εθνική (από Αττική οδό) έσκασε καινούργια προειδοποίηση: «Συμφόρηση στην έξοδο της Εθνικής οδού λόγω έργων». Ωραίων έργων, μπλοκμπάστερ –αν κρίναμε από την ουρά που είχε μαζευτεί και περίμενε υπομονετικά να τα θαυμάσει. Τουτέστιν, τρία τέταρτα κολλημένοι –αλλά όταν ο άνθρωπος πάει ντουγρού στη συμφορά δεν μασάει από κάτι τέτοια.

Έτσι βγήκαμε στην Εθνική κι έτσι άρχισε το γλέντι.

Ξεκίναγε η άσφαλτος τρεις λωρίδες, σούπερ, «ευρωπαϊκή πλενόμενη». Πήγαινες να πατήσεις λίγο γκάζι, αλλά έβλεπες την ταμπέλα «Διόδια στα 1.000 μέτρα» και έπεφτες στα φρένα. Πολλά διόδια. Πολύχρωμα διόδια. Διόδια για όλα τα γούστα. Διόδια των 2,7 ευρώ, διόδια των 2 ευρώ, μέχρι και διόδια του 1 ευρώ βρήκαμε –διόδια για όλα τα βαλάντια. 7 διόδια μετρήσαμε στο «πήγαινε» κι άλλα τόσα στο «έλα», μπορεί και περισσότερα. Ευτυχώς το τελευταίο διόδιο πριν φτάσουμε Θεσσαλονίκη το είχαν καταλάβει οι σύντροφοι του ΚΚΕ και ήταν δωρεάν. Έμαθα οτι ο Πρετεντέρης αναφέρθηκε στο θέμα και κατηγόρησε το ΚΚΕ οτι «εθίζει τον λαό στο τζάμπα» με αυτές του τις ενέργειες. Δίκιο έχει ο Πρετεντέρης –τι είναι ο λαός δηλαδή για να έχει τζάμπα μεταφορές; Ο Τσίμας είναι που ταξίδευε προσκεκλημένος του Χριστοφοράκου να δει τη Φόρμουλα 1;
Δυο επιμέρους παρατηρήσεις εδώ:
1. Όποιος αντιμετωπίζει τον λαό σα σκύλο του Παυλώφ που μπορεί να εκγυμνάζεται ώστε να αντιδρά με συγκεκριμένο τρόπο σε συγκεκριμένα ερεθίσματα είναι απλώς φασίστας.
2. Απ΄ότι έμαθα αργότερα, τα διόδια που είχε κλείσει το ΚΚΕ ήταν τα μοναδικά Δημόσια Διόδια σε όλη τη διαδρομή. Άρα, τζάμπα μάγκες οι σύντροφοι –όταν φωνάζουμε κατά της ολιγαρχίας και υπέρ του κρατισμού καλό είναι να το εφαρμόζουμε και στην πρακτική μας. Όχι να κωλώνουμε μπροστά σε μπράβους ή/ και τυχόν μηνύσεις.

Θα μου πεις οτι έτσι είναι ο καπιταλισμός φιλαράκι –θες δρόμους; Θα τους πληρώσεις. Θες οδική ασφάλεια; Θα τα στάξεις! Εντάξει, αν είναι να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο –χαλάλι του καπιταλισμού και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αλλά δεν συνέβησαν ακριβώς έτσι τα πράγματα!

Καθότι εμείς βεβαίως πληρώναμε τα διόδια (κάθε μισή ώρα και ένα) αλλά «ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία». Κάποιος την έγραψε σε ταμπέλα με μπογιά. Διότι στο 80% του οδικού άξονα Αθήνας-Θεσσαλονίκης εκτελούνταν έργα! Έφευγες από το διόδιο ανάλαφρος κι έτοιμος να γκαζώνεις –τσουπ η ταμπέλα στη μάπα «Έργα σε μήκος 5 χιλιομέτρων»! Κάθε 5 χιλιόμετρα και άλλη ταμπέλα! Από τα 500τόσα που κάναμε, ζήτημα να πατήσαμε 80 χιλιόμετρα εθνικής οδού με περισσότερες της μιας λωρίδες! «Έργα και Ημέρες» κανονικά! Έργα παντού κι αν τύχαινε να νυχτώσουν οι ημέρες –χέσε μέσα, θα σε βρίσκανε σε κάνα χαντάκι μετά από πενταετία σαν τον μοτοσυκλετιστή που λέγανε στις ειδήσεις!
Δυο έξτρα παρατηρησούλες και εδώ:
1. Αυτή η εταιρεία «Κλειδί –Πέταλου Μαλιακού» ή κάπως έτσι –τι σκατά άκρες έχει; Τα έργα της ξεκινάνε έξω από τον Άγιο Κωνσταντίνο και φτάνουν μέχρι την Κατερίνη! Χοντρικά τα δημοπράτησε το ΥΠΕΧΩΔΕ ή ξεμείναμε από εταιρείες στη χώρα;
2. Όταν λένε οι ειδήσεις «φεύγει το πρώτο κύμα εκδρομέων –ουρές στα διόδια», τι ακριβώς καταλαβαίνετε ρε σεις –γαμώ τα ΥΠΕΧΩΔΕ σας μέσα; Οτι ΤΟΤΕ είναι η κατάλληλη εποχή για να κάνετε έργα στην Εθνική και τις εξόδους της; Μήπως να κάνατε και εργασίες συντήρησης στα λιμάνια των νησιών τώρα που είναι καλοκαιράκι και, όσο να πεις, δεν τρελαίνονται και τα πλοία να δέσουν σε λιμάνι!
3. Έχω ακούσει οτι τα σύγχρονα κράτη απαγορεύουν τα μονοπώλια. Γι΄αυτό, ας πούμε, η Αττική οδός έχει κάτι ταμπελάρες που σε προειδοποιούν: «αν πας από δω θα τα στάξεις, αν πας από την άλλη –τζάμπα και η κούραση δική σου». Στην Εθνική δεν ισχύουν αυτά; Απαγορεύεται δηλαδή να μην αγοράσω τις υπηρεσίες των ιδιωτικών εταιρειών; Αν ναι –γιατί; Κι αν όχι –αιτιολογήστε την απάντηση με σχετικό χάρτη.
4. Έχει βγει καμιά ντιρεκτίβα να γίνει η Εθνική πίστα αγώνων εντούρο και το αγνοώ; Επειδή, αν δεν κάνεις αγώνες εντούρο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να γεμίζεις το δρόμο ασφάλτινα μπαλώματα και σαμαράκια -τέτοια είναι ΟΛΑ τα κομμάτια της Εθνικής που έχουν παραδοθεί πρόσφατα, γι΄αυτό ρωτάω.

Πάμε παρακάτω... Αλλά δεν έχει παρακάτω –επειδή φτάσαμε κάποια μέρα στο κάμπινγκ. Ωραίο κάμπινγκ, ευρύχωρο, παραλιακό! Ήταν και δίπλα στη θάλασσα, να το πούμε κι αυτό! Αλλά να πούμε και περί θάλασσας, όχι της συγκεκριμένης –γενικότερα περί ελληνικής θάλασσας. Ρε φίλε, έχεις πάρει χαμπάρι τη μπουρδελοκατάσταση που επικρατεί πλέον στις ελληνικές θάλασσες από καιρικής απόψεως;

Τουτέστιν, όλο τον Ιούνη και το πρώτο μισό του Ιούλη υπάρχει ωραία θαλασσίτσα, δροσερή, γάργαρη, καθαρή κι όλα τα σχετικά. Μετά όμως μπαίνει ο διάολος μέσα της! Πλακώνουν κάτι ανακατωσούρες και γίνεται αχταρμάς ο βυθός με την επιφάνεια. Έρχονται και τίποτα μελτεμοειδείς αέρηδες, γεμίζει το κύμα φύκια, πλαστικές σακούλες –άμα κολυμπάς σε σχετικά κλειστό κόλπο, δένει και κάποιο ιστιοπλοϊκό να αποφύγει τον καιρό, οπότε συναγωνίζεσαι στο κρόουλ με επιπλέουσες κουράδες –έρχονται μετά οι τσούχτρες, οι μέδουσες και τα άλλα θαλάσσια τέρατα, οι χοντρές με τα παιδάκια που κατουράνε δίπλα σου, οι μπόμπιρες με τις μαρμαλάδες, οι σφίχτες με τις ρακέτες και οι θεογκόμενες με τα αντηλιακά που φτιάχνουν κανονικές πετρελαιοκηλίδες σε ακτίνα χιλιομέτρων... Τουτέστιν, το δεύτερο μισό του Ιούλη και τον Αύγουστο –σκατά φλαμπέ οι ελληνικές θάλασσες. Και έλα να μου πεις μετά για το μαγευτικό Αιγαίο –ειδικά για το Αιγαίο!

Βάλε τώρα στο ντεκόρ και τις παραδοσιακές ελληνικές ταβέρνες –υπάρχουν κάποιοι που γκρινιάζουν επειδή στις ταβέρνες πουλάνε κατεψυγμένα, λοιπόν εγώ παρακαλάω να τα πετύχω τα κατεψυγμένα! Επειδή παίζει η μόδα του «φρέσκου, σήμερα το πρωί το ψαρέψαμε», άκου τώρα! Αν είσαι ψαροφάγος, μάλλον ξέρεις να εκτιμάς το φρέσκο ψάρι κι αν είσαι μεγιστάνας μπορεί και να το πληρώσεις. Εγώ όμως δεν είμαι σε τέτοια φάση. Παραγγέλνω λοιπόν καλαμαράκι-χταποδάκι, για να μην τη σπάω στους υπόλοιπους, τους ψαρολάτρεις. Και περιμένω να φάω το κατεψυγμένο μου, το τηγανητό μου, το ξεροψημμένο μου κι έτσι. Τόσο αθώος άνθρωπος είμαι!
Αλλά όταν ο μαγαζάτορας μου φέρνει «Το Καλαμάρι του Βαρκάρη», ένα κτήνος μήκους πιατέλας –τι σκατά να φάω; Πως να ξεροψηθεί αυτό το πράμα που είναι ίσα μ΄ένα μωρό φάλαινας; Το γεμίζουν κιόλας με κάτι σκατολοϊδια, αφήνουν και μισό κιλό άμμο μέσα, το πληρώνεις στο τέλος και για φρέσκο! Το κτήνος που ανάθεμα κι αν το ψαρέψανε, πιο πιθανό είναι να το πέταξε στα βράχια η οικογένεια Καλαμάρη αηδιασμένη από την ασχήμια του! Φτιάχνουν και κάτι πατάτες ατηγάνιστες εσωτερικώς, επειδή τις έχει κόψει ο μάστορας ίσα με το μπράτσο του εγγονού του την κάθε μία κι όταν τις δαγκώνεις κάνουν κριτς κρατς σα μήλο, οπότε αναφωνούμε όλοι στο τέλος εκστασιασμένοι: «Εδώ είναι παράδεισος, όλα φρέσκα, τίποτα προτηγανισμένο!» Στην επιστροφή βεβαίως ψάχνουμε καμιά καντίνα μπας και στομώσουμε την πείνα μας.

Φυσικά, στο τέλος της μέρας, σε περιμένουν οι πολυτέλειες του κάμπινγκ τις οποίες πληρώνεις αδρά. Πολυτέλειες όχι αστεία –το τονίζω αυτό!
-Σε περιμένει το τρεχούμενο νερό στα παραθαλάσσια ντους, το οποίο τρέχει αφειδώς όλη μέρα εκτός από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να ξεπλύνεις τα αλάτια από πάνω σου.
-Σε περιμένουν οι γραφικές τουαλέτες οι οποίες βρίσκονται μονίμως στην κατάσταση «WC γηπέδου Κλεάνθης Βικελίδης μετά από ντέρμπυ Άρης-ΠΑΟΚ».
-Σε περιμένουν επίσης σπασμένες ντουζιέρες και νερό που τρέχει (τρέχει... τρόπος του λέγειν –για την ακρίβεια απλώς στάζει) όσο εσύ ξεροσταλιάζεις από κάτω, τίγκα στη σαπουνάδα.
-Σε περιμένει τέλος (δωρεάν, χωρίς να πληρώσεις ούτε ευρώ!) ο καλός γείτονας με την τηλεόραση τσιταρισμένη καταμεσής του κάμπινγκ –οπότε, ακούς τις ειδήσεις σου (ενημερώνεσαι), ακούς και τις επαναλήψεις των σήριαλ (ψυχαγωγείσαι δηλαδή).

Όταν επιστρέφεις από όλη αυτή την κατάσταση, φυσικά μιλάς για ονειρεμένες διακοπές –να μη σε περάσουν και για μαλάκα ή ξενέρωτο! Ή ίσως και να θυμάσαι μόνο τα καλά, σαν τους κολλημένους με τη στρατιωτική τους θητεία που τη νοσταλγούν επειδή ξέχασαν το πήξιμο που φάγανε τότε.

Πάντως εγώ, στο ταξίδι της επιστροφής, κολλημένος κοντά μια ώρα έξω από τη Λάρισα (γινόντουσαν κάτι έργα μπροστά) σκεφτόμουν οτι η Θεσσαλονίκη για όσους μένουν στην Αθήνα είναι πλέον προσβάσιμη μόνο μέσω αέρος. Η Εθνική δεν πατιέται, τα τρένα δε λειτουργούν –μόνο τα αεροπλάνα μένουν. Κι αυτό είναι κάποια πρόοδος όσο να πεις –τι τα θες φιλαράκι;

«Οι ουρανοί είναι δικοί μας» που έλεγε και η παλιά χουντική εκπομπή της ΥΕΝΕΔ–που να τραβιέσαι σαν τους Ευρωπαίους με τρένα και λεωφορεία; Χαχόλος είσαι; Και που να ταλαιπωρείς την αυτοκινητάρα σου; Θα ανάψουν τα 2.000 κυβικά σου στην Εθνική με την πολύωρη οδήγηση –άσε καλύτερα!

Αυτό λέω κι εγώ κάθε φορά που καλοκαιριάζει και φτάνει η ώρα των διακοπών. Άσε καλύτερα!

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά