"Το μόνο που ζητήσαμε ήταν τα πάντα -το μόνο που μας έδωσαν ήταν ο πάγος"

Είμαι κάποιον καιρό εδώ πέρα και έχω καταλάβει οτι πρέπει πολλές φορές να επαναλαμβάνουμε την ίδια κουβέντα, επειδή σήμερα την ξεκινάμε με τον Άλφα (όχι σε κύκλο) και μεθαύριο την συνεχίζουμε με τον Βήτα (όχι τον Κωνσταντίνο πάντως). Γι΄αυτό σκέφτηκα να κάνω τις συστάσεις –όχι οτι θα τις διαβάσει κανένας, αλλά εγώ θα μπορώ να τις ξαναφέρνω στην επιφάνεια όποτε γουστάρω και να μην ξαναρχίζω συνέχεια από τη Γέννεση, κεφ. 1, εδάφιο 1 –«εν αρχή ην ο Λόγος» και τέτοια, ας πούμε.

Εγώ λοιπόν που (δε) με βλέπεις ξυπνάω νωρίς το πρωί επειδή εργάζομαι και πρέπει να πάω στη δουλειά μου. Συνήθως με ξυπνάει η καμπάνα της κοντινής εκκλησίας και ενοχλούμαι διότι κι εγώ έχω απόψεις, ας πούμε, αλλά δεν πήγα σε κανενός το σπίτι να τις φωνάξω 7 παρά 10 το πρωί –άσε που τώρα τελευταία δεν πίνω πολύ και δεν βλέπω κανένα λόγο να κουδουνίζει το κεφάλι μου σε στυλ χανγκόβερ. Πάντως, θα μπορούσα να πω (και ήδη το κάνω δηλαδή) οτι κάθε πρωί (ακόμα και στις αργίες και εορτές) ξυπνάω με την υπενθύμιση του κοινωνικού καταναγκασμού. Ζεις εδώ άρα θα πρέπει να δουλεύεις για μας, κάνε και το σταυρό σου, μη σου πάρει ο διάολος τα ρέστα! Αυτό.

Πάω στη δουλειά μου με μηχανή που την ακριβοπλήρωσα, επειδή όποιος αγοράζει μηχανή είναι μπον βιβέρ ταξιδευτής κι όχι ένας καημένος από το σπίτι του οποίου δεν περνάνε λεωφορεία και στην κοντινή του λεωφόρο δεν κινείται τίποτα φαρδύτερο του ανθρώπινου σώματος, λόγω μποτιλιαρίσματος. Σ΄αυτή τη λεωφόρο παίζω κάθε μέρα το κεφάλι μου, γιατί κάποιοι ανοίγουν τρύπες, κάποιοι άλλοι τις ασφαλτώνουν σε στυλ "μικρογραφία των Απαλαχίων Ορέων"και τριγύρω οι οδηγοί είναι μαστουρωμένοι από το πλάσμα της τηλεόρασής τους με αποτέλεσμα να πιστεύουν ακράδαντα οτι δεν υπάρχει κανένας άλλος δίπλα τους στον δρόμο. Επειδή εδώ ότι γίνεται δεν έχει καμιά σχέση με τους ανθρώπους –εδώ μιλάνε τα κατασκευαστικά συμφέροντα και οι άνθρωποι τα ακούνε από κινητά τηλέφωνα-βεντούζες.

Με το που πατάω το πόδι μου στη δουλειά συνειδητοποιώ δύο πράγματα: α) οτι η χώρα έχει σχεδόν μηδενικό πληθωρισμό, άρα δεν υπάρχει λόγος αυξήσεως των μισθών και β) οτι στα προϊόντα που διαμορφώνουν τον πληθωριστικό δείκτη δεν συμπεριλαμβάνονται ο καφές, τα τσιγάρα και οι τυρόπιτες. Μιας και είμαι στη δουλειά να σου πω κάτι σχετικό. Από μικρός ασχολήθηκα με διάφορα –πλασιέ, εργάτης σε εργοστάσιο, σερβιτόρος, υπάλληλος βιβλιοπωλείου και χαρτοπωλείου, συντάκτης περιοδικού του ειδικού τύπου... Και κατάλαβα οτι δεν είμαι καλός στο άρπαγμα, ούτε στο φούμαρο –οπότε, σκέφτηκα να δουλέψω στο Δημόσιο. Να μην πρέπει να κλέψω τα λεφτά του μισθού μου και να έχω την δικαιολογία οτι μπορεί η δουλειά μου να βοηθήσει στη βελτίωση της ζωής των συνανθρώπων μου. Μπορεί, είπα! Τέλος πάντων, γι΄αυτή μου την ιδέα τιμωρήθηκα με πολύχρονη εκταφή σε βομβαρδισμένα κτίρια, με γυμνά καλώδια να κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου, με σωλήνες καλοριφέρ να στάζουν κινέζικο μαρτύριο, με σπασμένους σωλήνες κλιματιστικών να ρίχνουν παγάκια –έπρεπε κιόλας να αρπάζω υπολογιστή για να δουλέψω, την ώρα που ο πολιτικός προϊστάμενος καθόταν πάνω από το κεφάλι μου σε έναν όροφο-παλατάκι, με σούπερ λάπτοπ και άλλα έξτρα και απορούσε (ο πολιτικός προϊστάμενος): «Γιατί θα πρέπει να έχει κάθε υπάλληλος το κομπιούτερ του; Τι να το κάνει; Ένα κομπιούτερ ανα δύο υπαλλήλους είναι μια χαρά –έχω δει και τον γιο μου τι κάνει στο σπίτι, όλο παιχνίδια παίζει στο κομπιούτερ». Μίλησα για το εργασιακό περιβάλλον, που είναι το μόνο θετικό στη δουλειά μου στο Δημόσιο, δεν θέλω να συνεχίσω παρουσιάζοντας τα αρνητικά –εντάξει; Γιατί εδώ δουλεύω υπηρέτης των πολιτικών βλέψεων του προϊσταμένου μου, δουλεύω για να τον κάνω αναγνωρίσιμο στην εκλογική του περιφέρεια.

Μετά τη δουλειά γυρίζω σπίτι κάπως θολωμένος και έχω αυτό το βίτσιο της ξεκούρασης. Να κάτσω βρε παιδί μου 2 ώρες, να αδειάσω το κεφάλι μου, να δω ωραίες εικόνες, να χαλαρώσω. Γι΄αυτό αγόρασα τηλεόραση. Είμαι και λάτρης του κινηματογράφου, γουστάρω επίσης μουσική –πήρα λοιπόν ένα ηχοσύστημα της προκοπής, να ακούω και να βλέπω. Αλλά μετά ανακάλυψα οτι εφόσον θέλεις να δεις κάτι σοβαρότερο των διαφημίσεων και αξιοπρεπέστερο των ξανθών κοριτσιών που δακρύζουν πάνω από το σκίσιμο της φούστας τους ακούγοντας τηλεθεατές να εξιστορούν τα παραφουσκωμένα τους προβλήματα, αν λοιπόν θέλεις να δεις κάτι που να βλέπεται πρέπει να πληρώσεις έξτρα. Να νοικιάσεις ταινίες, να βάλεις συνδρομητική τηλεόραση... Σου είπα κιόλας οτι είμαι γαύρος; Ε, ακόμα κι αυτό, ακόμα και την ομάδα μου να παίζει μπάλα, για να τη δω θα πρέπει να την πληρώσω χρυσή. Επειδή ζω στη Μπουρδελολάνδη, θες να πηδήξεις; Σκάστα. Θες να πάρεις μάτι; Πλήρωσε. Θες να πιεις έναν καφέ; Θα τ΄ακουμπήσεις λες και τον πίνεις μαζί με 129 τοπ μοντέλα, ενώ θα κάθεσαι μόνος σου με θέα (και οσμή) τον εξαεριστήρα της κουζίνας.

Μερικά βράδια βγαίνω βόλτα και τότε είμαι αναγκασμένος να περνάω ανάμεσα σε σιδερόφρακτους μπάτσους που με κοιτάζουν περίεργα –όταν απομακρύνομαι, πέφτω σε ανθρώπους στοιβαγμένους σε πάρκα και πλατείες, βλέπω σκελετωμένα παιδιά, μυρίζω την αποφορά του δυτικού μας πολιτισμού. Κι αν θελήσω να βολτάρω στην εξοχή, πρέπει να την ψάξω την εξοχή κάτω από τόννους σκουπιδιών και ανθρώπινων. Περιττωμάτων. Επειδή εδώ πιστεύουμε σε έναν Θεό κι αυτός λέγεται υπερκατανάλωση. Τρέχουμε 25 ώρες τη μέρα για να εξασφαλίσουμε την ευλογία του και τρέμουμε την κατάρα του.

Δεν ξέρω αν σου είπα –έχω και μια κόρη κι αυτό είναι, από μόνο του, ανησυχητικό. Επειδή πηγαίνει δημόσιο σχολείο και το δημόσιο σχολείο εφαρμόζει πιστά το επίσημο διδακτικό πρόγραμμα, τουτέστιν, εξευτελισμός των παιδιών μέσω της υπερανάδειξης των αδυναμιών τους και μέσω του κανιβαλίσματος των ευαισθησιών τους, κακοποίηση των παιδιών συχνά-πυκνά, αδιαφορία για τα προβλήματά τους και την προσωπική τους ασφάλεια... Μιλάω τώρα για τους εκπαιδευτικούς, δεν πέρασα ακόμα στους συμμαθητές και δεν παρουσίασα το πρόγραμμα φύλαξης των παιδιών από τα ολοήμερα σχολεία που αποσκοπεί στο να χάνει ο γονέας μια ώρα την ημέρα από τη δουλειά του. Γιατί εδώ πέρα «ο τζάμπας πέθανε» κι αν θέλεις ότι δικαιούσαι πρέπει να το πληρώσεις διπλά.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα πολλή, αλλά νομίζω πήρες μια ιδέα της καθημερινότητάς μου.

Κατάλαβες, υποθέτω, οτι ο κόσμος που ζω, απέχει πολύ από το να με ευχαριστεί. Παρακάτω;

Ότι δεν μας ευχαριστεί καλό είναι να προσπαθούμε να το αλλάξουμε, το λένε και οι τηλε-ψυχολόγοι, εγώ θα σου πω κάτι περισσότερο. Αυτή η πόλη, αυτή η χώρα, αυτό το κοινωνικό σύστημα σκοπεύει στη φυσική και πνευματική μας εξόντωση. Έχουν ξαμολύσει τα σκυλιά τους και μας περιμένουν, μας κομματιάζουν κάθε μέρα που ξεμυτάμε από τον προσωπικό μας χώρο, ακόμα περισσότερο, έχουν μπει στον προσωπικό μας χώρο. Και κάπως πρέπει να γλιτώνουμε –κάθε μέρα.

Έτσι κι εγώ έγινα αριστερός. Όχι επειδή θέλω το καλό του κόσμου, όχι επειδή είμαι επαναστάτης –αλλά γιατί πρέπει με κάποιον τρόπο να αποκρούω τα χτυπήματα.

Ο όρος αυτός της «αριστεράς» είναι μια τερατογέννεση, επειδή προέρχεται από την τοπολογία των κοινοβουλίων και η αριστερά σκοπεύει στην κατάργηση των κοινοβουλιών. Αλλά χρησιμοποιούμε τον όρο απλουστευτικά κι αυτό είναι καλό όσο δεν μας τρώει η απλούστευση κι όσο δεν κοροϊδευόμαστε οτι η αριστερά μπορεί να επιβιώσει μέσα στα κοινοβούλια.

Επειδή η αριστερά είναι κατά βάση αντιεξουσιαστική. Θέλουμε να καθορίζουμε τη ζωή μας σε συνεργασία με τους συναθρώπους μας, να αποφασίζουμε εμείς για εμάς και να μη μιλάει κανένας παλιοκερατάς στο όνομά μας. Θέλουμε τους εκπροσώπους μας να μας υπηρετούν και όχι να μας διαφεντεύουν. Και θέλουμε να τους παύουμε άμεσα, επειδή στραβοξυπνήσαμε μια μέρα και δεν μας αρέσει το χτένισμά τους. Αυτά θέλουμε. Για αρχή. Μετά θα θελήσουμε περισσότερα, θα θελήσουμε τα πάντα.

Θα μου πεις –είναι αναγκαίο να είσαι αριστερός για να εξοργίζεσαι; Όχι βέβαια. Αλλά όταν βλέπεις οτι κάτι πάει στραβά εδώ πέρα, όταν το «κάτι» γίνεται «τα πάντα», κάπου πρέπει να ψαχτείς, να πάρεις μια ιδέα. Βλέπεις ας πούμε οτι το πόδι σου σαπίζει και βγάζει λέπια, δεν θα πας σε έναν γιατρό; Δεν θα ανοίξεις έστω μια ιατρική εγκυκλοπαίδεια να δεις τι διάβολο σου συμβαίνει; Έτσι ανοίγεις και εκείνα τα βιβλία των αριστερών φιλοσόφων, οικονομολόγων, κοινωνιολόγων και λοιπά. Άκου τώρα τι παθαίνεις με τέτοια βιβλία.

Οι παραπάνω επιστήμονες έχουν αυτό το πρόβλημα –οτι είναι δηλαδή επιστήμονες. Κάποιοι, μεταξύ τους, θεωρούν οτι πρέπει να έχεις διαβάσει 10 καντάρια βιβλία πριν ανοίξεις το δικό τους κι έτσι γράφουν ακαταλαβίστικα, για στρουκτουραλισμούς, φορμαλισμούς, αποστερήσεις, φανξιοναλισμούς και της Παναγιάς τα μάτια. Το κάνουν αυτό επειδή πατάνε πάνω στην ήδη υπάρχουσα γνώση για να προχωρήσουν ένα ακόμα στάδιο την ανάλυσή τους. Σωστοί –αλλά αν εσύ δεν κατέχεις την ήδη υπάρχουσα;
Είναι και κάποιοι άλλοι που γράφουν μια τρακοσάρα σελίδες για να αναφέρουν τα αυτονόητα. Οτι η γη γυρίζει, οτι οι άνθρωποι εξαρτώνται από τις ανάγκες τους, οτι ο γάτες γαυγίζουν στα κεραμμύδια προσπαθώντας να μάθουν μια ξένη γλώσσα... Το κάνουν αυτό επειδή θέλουν να γκρεμίσουν κάποια κοινή αντίληψη κι έτσι τη στήνουν στα πόδια της, τη στολίζουν, την κανακεύουν και μετά της ρίχνουν μια –χρατς! Και τη φέρνουν τούμπα, με το κεφάλι στο χώμα και τα πόδια στον αέρα. Πριν όμως φτάσουν εκεί, εσύ έχεις κλείσει το βιβλίο μπουχτισμένος επειδή «τα ξέρεις όλα αυτά –σιγά τους επιστήμονες!» Ή, αν είσαι ψυλλιασμένος, πηδάς τις σελίδες του στησίματος, πηγαίνεις κατευθείαν στην κατεδάφιση και δεν καταλαβαίνεις μία!

Γι΄αυτό και πολύς κόσμος δεν διαβάζει βιβλία. Βαριέται, δεν έχει χρόνο, δεν έχει όρεξη και στην τελική τα βιβλία δεν είναι εικονογραφημένα. Κι έχουν και παραπομπές μεγαλύτερες από το ίδιο το κείμενο! Δεν διαβάζει βιβλία ο κόσμος αλλά τρώγεται να έχει άποψη. Επί παντός. Άλλωστε, τι είναι όλοι αυτοί οι επιστήμονες; Κάτι σαχλαμαράκηδες που λένε κοινοτυπίες –σιγά! Κι εγώ μπορώ να το κάνω!

Να το κάνεις μανούλα μου, αλλά από που θα πάρεις στοιχεία για να διαμορφώσεις την άποψή σου; Οι επιστήμονες βάζουν στο τέλος του βιβλίου τους τη βιβλιογραφία, για να δεις από που βρήκαν τα στοιχεία. Εσύ; Η δική σου βιβλιογραφία είναι τα δελτία ειδήσεων, τα κουτσομπολίστικα άρθρα των εφημερίδων, οι φήμες που κυκλοφορούν και η προσωπική σου οπτική επειδή εσύ έχεις μάτι και γεννήθηκες στην πιάτσα και σου κόβει! Κολοκύθια με τη ρίγανη! Επειδή σε όλα αυτά κυριαρχεί ο υποκειμενισμός και μας ξεσκίζει τα πάτερα. Αν, ας πούμε, εγώ έχω ένα σπιτάκι στο κέντρο και θέλω να το νοικιάσω –το πιο πιθανό είναι να θέλω κρεμασμένους τους μετανάστες που ρίχνουν την αξία της περιοχής. Και έτσι θα βρω στήριξη στις ειδήσεις και στα κίτρινα άρθρα εφημερίδων... Τι θα πουν όλα αυτά; Πολλά σε προσωπικό επίπεδο και απολύτως τίποτα σε κοινωνικό επίπεδο. Επειδή είναι άλλο το «θέλω να εξαφανιστούν οι μετανάστες για να κονομήσω» κι άλλο το «οι μετανάστες βλάπτουν το έθνος μας». Κι όσο αρνούμαι να παραδεχτώ το προφανές, τόσο γίνομαι θύμα της προπαγάνδας που ψάχνει ηλίθιους σαν εμένα για να ανθήσει.

Είπα παραπάνω οτι είμαι αριστερός –να σου πω και τι σημαίνει αυτό, πέρα από θεωρητικές αντιλήψεις. Έτσι για να μη με ρωτάς συνέχεια κι εγώ επαναλαμβάνω τις ίδιες απαντήσεις.

Είμαι αριστερός σημαίνει οτι παλεύω κάθε μέρα μέσα στο σπίτι μου για να καταργήσω τις εξουσίες των οικογενειακών ρόλων. Θέλω να επιλέγω τις καθημερινές σπιτικές δουλειές με βάση τη διάθεση αλληλεγγύης και όχι με βάση τη σωματική μου διάπλαση η οποία υπερτερεί αυτής της γυναίκας μου. Θέλω να μιλάω με την κόρη μου και όχι να την διατάζω. Θέλω αυτή η ομάδα που λέγεται «οικογένεια» να λειτουργεί για το καλύτερο των μελών της κι αυτό δεν θα το μάθω αν δεν πω την άποψή μου κι αν δεν ρωτήσω τους υπόλοιπους για τις δικές τους απόψεις. Το τρίγωνο λοιπόν είναι ισοσκελές και όχι ορθογώνιο, το τετράγωνο δεν είναι απλώς παραλληλόγραμμο.

Κι επειδή έχω ένα παιδί, έχω πολλά παιδιά. Κι όσο το παιδί μου είναι στο σπίτι, τα υπόλοιπα παιδιά μου πλένουν τζάμια στα φανάρια, κακοποιούνται, πεινάνε, πεθαίνουν.

Κι επειδή αγαπάω τη γυναίκα μου, αγαπάω όλες τις γυναίκες. Κι αυτές που εκπορνεύονται για να ζήσουν, κι εκείνες που ξυλοκοπούνται και τις άλλες που τις λιώνουν επειδή τις πέτυχαν σε αδυναμία.

Κι επειδή αγαπάω όλους αυτούς, δεν μπορεί να μην αγαπάω τους άντρες σαν κι εμένα. Ειδικά όσους μένουν ανάπηροι σε εργοστάσια και κουρελιάζονται σε ξένες χώρες ψάχνοντας πως θα ζήσουν την οικογένειά τους.

Άρα, η οικογένειά μου δεν μου αφήνει άλλο περιθώριο από το να είμαι αριστερός.

Και γι΄αυτό παλεύω να κάνω τη δουλειά μου όσο μπορώ καλύτερα, στο βαθμό που από αυτή εξαρτάται η επιβίωση κάποιου πολίτη. Και γι΄αυτό προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο χειρότερα γίνεται, όταν η δουλειά μου αποσκοπεί στην εκμετάλλευση των πολιτών.

Και νευριάζω στην αρχή -θυμώνω αργότερα.

Με τους αδιάφορους, επειδή η αδιαφορία είναι συμμετοχή στην καταπίεση που τρώω εγώ, η οικογένειά μου και οι συμπολίτες μου.

Με τους εξυπνάκηδες, επειδή η προσπάθεια αναγωγής της υποκειμενικής άποψης σε αναμφισβήτητη αλήθεια μας σπρώχνει βαθύτερα στο βάλτο που μας ανάγκασαν να ζούμε.

Με όσους επιβουλεύονται άλλους ανθρώπους (είτε λόγω συμφέροντος, είτε λόγω ηλίθιας εμμονής) επειδή τότε τα θύματα είναι μονίμως οι αδύναμοι κι εγώ απεχθάνομαι τις επιθέσεις των δυνατών στους αδύνατους.

Αυτά, δειγματοληπτικά –για να πάρεις μια ιδέα περί του τι κατευθύνει τις κινήσεις μου.

Ποτέ δεν θέλησα να οδηγήσω κανέναν πουθενά. Κι αν κάποιες φορές χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό είναι επειδή έχω την εντύπωση οτι μια προσπάθεια έχει καλύτερο αποτέλεσμα όταν την κάνουν 10 μαζί παρά 1 μόνος του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι χρειάζομαι τους υπόλοιπους 9 για να προσπαθήσω, αυτό δεν σημαίνει καν οτι έχω την επιλογή να ΜΗΝ προσπαθήσω λόγω της σχεδόν σίγουρης αποτυχίας της προσπάθειάς μου.

Επειδή ζω εδώ πέρα και δεν έχω καμιά όρεξη να με ποδοπατήσουν εμένα και τους δικούς μου και δεν είμαι ιδιαίτερα πρόθυμος να λοβοτομηθώ και τελικά την πάρτη μου προσπαθώ να γλιτώσω. Την πάρτη μου και τους δικούς μου ανθρώπους.

Και γι΄αυτό είμαι αριστερός. Ξηγηθήκαμε;

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως,Συμβαίνουν κι αυτά