"... και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους"

Υπάρχουν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι και πρέπει να υπήρχαν από πάντα –απλά αλλάζουν το στυλάκι τους ανάλογα με την κυρίαρχη άποψη της εποχής. Παλιά τους θυμάμαι να τριγυρνάνε αξύριστοι με αφάνες στα κεφάλια, καπνίζανε πίπες ή βρωμερά ελληνικά τσιγάρα, φοράγανε κασκόλ και ήταν μονίμως έτοιμοι να σου γαμήσουν την ψυχολογία. Να σου αποδείξουν οτι τελικά δεν είσαι τίποτα περισσότερο από μια αμόρφωτη μαϊμού, χωρίς πνευματικές ανησυχίες, που χοροπηδάς στους ήχους των αρκουδιάρηδων κατασκόπων της Αμερικάνικης προπαγάνδας –ποιος θα στο ΄λεγε ρε καημένε Τζιμάκο Χέντριξ οτι τελικά ήσουνα κατάσκοπος με αποστολή να αποδυναμώσεις την τιμημένη ελληνική κοινοβουλευτική Αριστερά;

Παλιά ήταν αυτά.

Μετά κοπήκανε τα δωρεάν ταξιδάκια στις χώρες του «υπαρκτού», αποφασίσανε οι Αγωνίτισσες να συμμορφωθούν λιγάκι, μπας και πιάσουν δουλειά στην ιδιωτική τηλεόραση, οι Πασόκοι βαρέθηκαν την πολλή επανάσταση και το ρίξανε στην τεχνοκρατία (ήτανε τότε και της μόδας οι Technotronics όσο να πεις!), μείνανε μόνο κάτι Κνίτες να γεμίζουν τις μπουζουκλερί (πρώην ρεμπετάδικα) και στο τσακίρ κέφι να γαβγίζουν «πάρτο απόφαση ρε Στράτο/ να γραφτείς στο συνδικάτο», ή «στην Αθήνα μεσ’ στο κέντρο/ φύτρωσε καινούργιο δέντρο».

Διαδικασίες μετάβασης "και άλλα συναφή".

Τώρα στα στερνά κυκλοφορούν τα αναβαθμισμένα μοντέλα –το ίδιο σκατόψυχοι με τους προηγούμενους, το ίδιο εξαπλωμένοι ηλικιακά.

Υπάρχουν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα "κεφαλαιώδη εθνικά ζητήματα" –Μακεδονικό, παραβιάσεις του εναέριου χώρου, βραχονησίδες –οι ίδιοι καραγκιόζηδες που τραβάγανε πριν κάτι χρόνια τα βυζιά τους για την εθνική ντροπή των Ιμίων και για τους προδότες του Οτσαλάν. Κι όσο λυσσάνε περί τιμημένου Ελληνισμού, κοιτάζουν πως να λουφάρουν φόρους, πως να κλέψουν ΦΠΑ και πως να πάρουν ρεύμα για το αυθαίρετό τους. Επειδή μάλιστα η πλειοψηφία των σκατοκέφαλων της συγκεκριμένης κατηγορίας έχει καβαλήσει τα 40 –παίζουν μονίμως εκ του ασφαλούς. Μέχρι και πόλεμο είναι έτοιμοι να φτάσουν για την προάσπιση των εθνικών μας συνόρων –τι νόμισες; Και γιατί να μη φτάσουν; Ένα σκασμό λεφτά στοιχίζει μια απλή βόλτα (μετ’ επιστροφής) του στόλου μέχρι τις βραχονησίδες, αλλά τι τους νοιάζει; Μήπως αυτοί θα τα πληρώσουν; Ο μαλάκας ο υπάλληλος που δεν μπορεί να φοροκλέψει σαν την πάρτη τους θα τα σκάσει –γιατί όχι πόλεμος λοιπόν; Μήπως θα τους επιστρατεύσουν; Καβαλημένα 40 και με ενσωματωμένες σαμπρέλες; Σε καμιά περίπτωση! Πάμε για πόλεμο λοιπόν, επειδή το έθνος μας δεν πρέπει να χάσει ούτε σπιθαμή εδάφους (μη σου πω οτι πρέπει να πάρει κιόλας)! Βέβαια, το αυθαιρετάκι που κλέβουν από τα κρατικά δάση, είτε δεν υπολογίζεται στην ελληνική εδαφική επικράτεια, είτε δεν θεωρείται κλεμμένο έδαφος –αφού έχει περάσει στα δικά τους, εθνικώς καθαρά, χέρια.

Υπάρχουν κι άλλοι, οι άνθρωποι της αγοράς, του μόχθου, του κόπου, του κόλπου, του κώλου... Ο παραγωγικός ιστός της χώρας! Μεταπράτες της συμφοράς που αγοράζουν κοψοχρονιά και πουλάνε βάσει ενοικίου σε κεντρική αθηναϊκή οδό. Παίρνουν τα κινέζικα και τα πουλάνε για παρφουμέ γαλλικά, δαγκώνουν τον καημένο που θα ξεπέσει στο μαγαζί τους με τιμές «επειδή σε συμπάθησα», τουτέστιν τόσο ακριβά που θα σου ερχόταν φτηνότερα να το αγοράσεις το κέρατο κατευθείαν από την Αμέρικα και να πληρώσεις καπάκι μια στριπτιτζού κούριερ, να στο φέρει φερστ κλας. Αυτοί τώρα ανησυχούν για τους μετανάστες και την υποβάθμιση της γραφικής Αθήνας και τη μόλυνση της φυλετικής μας καθαρότητας από τους μαυριδερούς. Ανησυχούν και για τους διαδηλωτές, για τους καταληψίες, για τους αναρχικούς, για τους γκραφιτάδες –για όλα ανησυχούν. Μόνο για το οτι τίποτα δεν παράγουν, απλά διακινούν, από πουθενά δεν έχουν προοπτική να γίνουν ανταγωνιστικοί των πολυεθνικών –μόνο για τα δικά τους χάλια δεν ανησυχούν κατά πως φαίνεται. Άκουγα έναν Μπόζο χτες στις ειδήσεις να λέει οτι ένας σκασμός επιχειρήσεις και καταστήματα είναι μέσα στην υπερχρέωση και ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο –γι΄αυτό δεν μπορεί κανείς να τους ζητάει ΦΠΑ! Και κάτι ξόανα τριγύρω κουνάγανε τις φαλακρές τους κούτρες –μπερδεύτηκα λίγο. Δηλαδή, έρχομαι εγώ στο μαγαζί σου και ξηγιέμαι «κράτα φιλαράκι αυτά τα χρήματα, είναι ο φόρος που πρέπει να πληρώσω στο κράτος». Εσύ λες «ναι» και τα κρατάς. Αλλά επειδή έχεις σφίξεις, βάζεις χέρι στο μάτσο και το χρησιμοποιείς για τις δικές σου ανάγκες. Έρχεται μετά ο Κράτος, σε ρωτάει –«μπας κι άφησε κείνος ο μαλάκας ο καταναλωτής κάτι φράγκα για μένα;» «Άφησε αγά μου», λες εσύ, «αλλά τα χρειάστηκα και τα παντελόνιασμα για ίδιον όφελος! Και ένεκα η κρίση, πάνε άκλαυτα τα λεφτουδάκια, τι να σου λέω!» «Αλλα τι θα γίνει που θέλω κι εγώ το νταβατζιλίκι μου;» ρωτάει ο Κράτος. «Από μένα μην περιμένεις φως –άντε στο μαλάκα τον καταναλωτή και ξαναζήτα τα», λες εσύ. Τώρα, εγώ που είμαι ο παραπάνω μαλάκας καταναλωτής δεν δικαιούμαι να απορήσω περί του τι φταίω να πληρώνω διπλά και τρίδιπλα κι εσύ να τα παντελονιάζεις; Δε βγαίνεις κύριε; Κλείστο το ρημάδι! Ή κάνε επανάσταση στην πλατεία Συντάγματος και φέρε κρατισμό πρώην «υπαρκτού» τύπου, να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, να έχουμε το τσερβέλο μας ήσυχο. Δεν μπορεί όμως να μου το παίζεις ελευθεραγορίτης (ετυμολογείται όπως ακριβώς το «μαυραγορίτης») στα κέρδη και κρατικά προστατευόμενος στις ζημιές! Ή θα ψωνίζω από το μαγαζί σου με δελτίο ή φάε τα σκατά της ελεύθερης αγοράς –έτσι πάει.

Υπάρχει επίσης αυτό το καρκίνωμα της ελληνικής οικογένειας (ξέρω –πολλοί το ονομάζουν «ελληνική ιδιαιτερότητα» ή «σύμπνοια», ή «αδιάρρηκτους οικογενειακούς δεσμούς» -αν και γίνοταν κι αλλού αυτά) που επιτάσσει οι εν Χριστώ συνταξιούχοι γονείς να πληρώνουν τα βλαστάρια τους εις τους αιώνας των αιώνων, για να κάθονται, τα βλαστάρια, και να ξύνουν τ΄αρχίδια τους μέχρι ν΄ανοίξει εκείνη η θέση Διευθύνοντος Συμβούλου σε κομματική ΔΕΚΟ. Επειδή αυτή είναι η μοναδική θέση που αρμόζει στα προσόντα των βλασταριών (τουτέστιν πτυχίο δι΄αλληλογραφίας από το Πανεπιστήμιο της Αλμπουκέρκης και μάστερ στη Διαχείριση Σεληνιακών Αποβλήτων). Βέβαια, όταν θα την πιάσουν τη θέση τα βλαστάρια, θα πετάξουν σε κάνα κρατικό Νταχάου τα γερόντια (που βλακωδώς δεν κράταγαν τη σύνταξή τους για ένα γηροκομείο της προκοπής), αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα. Εδώ κουβεντιάζω για την συμβολή των ξυστών βλασταριών στην κοινωνική ζωή του τόπου. Δώσε βάση.

Καθότι διανοούμενα τα βλαστάρια (ολόκληρη Αλμπουκέρκη βγάλανε!) έχουν απόψεις περί παντός του επιστητού. Θες, πουχού, για την πολιτική κατάσταση; Μέσα είσαι! «Όλοι αυτοί που είναι στη βουλή έχουν από 10 σκάφη ο καθένας, το ξέρεις αυτό;» άκουγα έναν τέτοιον να εξηγεί στην ηλίθια ρεπόρτερ τηλεοπτικού σταθμού. Τώρα, εγώ δεν λέω οτι οι βουλευτές έχουν τρελά λεφτά, δεν λέω ούτε οτι οι βουλευτές παίζουν στα διαλείμματα των συνεδριάσεων ακορντεόν έξω από το Κοινοβούλιο για να πάρουν μια φρατζόλα ψωμί στα παιδάκια τους. Λέω απλώς οτι δεν ξέρω. Δεν έχω ασχοληθεί με τα περιουσιακά τους, δεν κατέχω από τιμές κοστουμιών για να τους κόψω επί τη εμφανίσει, χέστηκα στην τελική αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί. Εγώ ξέρω οτι οι βουλευτές είναι εκεί πέρα για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα κάποιων λίγων εταιρειών (σε καμιά από τις οποίες δεν έχω μετοχές ή μερίσματα) και, κατά δεύτερο λόγο, να φροντίζουν ώστε να μην ψοφήσουν εντελώς οι πολίτες –επειδή αν ψοφήσουν οι πολίτες ποιοι θα δουλέψουν και ποιοι θα αγοράσουν από τις εταιρείες; Μέχρι εκεί πάει το μυαλό μου, έχω κι αποδείξεις αν θες, αλλά δε χρειάζεται. Αλλά αναρωτιέμαι –ο χλιμίτζουρας που έλεγε περί σκαφών, που το ήξερε; Λες να έπεσε η ρεπόρτερ στον τρισέγγονο του μάγου Μέρλιν; Στον «Φράνσις το σοφό γαϊδούρι»; Στον «κροταλία των λεωφόρων, το θάνατο τς Αμερικής»; Μπα –δε νομίζω. Απλώς ένας μαλάκας ήταν που βρήκε μικρόφωνο και είπε την παπαριά του. Όμως, ακόμα κι έτσι! Δε γουστάρεις φιλαράκι να τρώνε με χρυσά κουτάλια οι βουλευτές κι εσύ ριζόγαλο τις Κυριακές; Τι κάνεις περί αυτού; Κλέβεις το κράτος εκεί που σε παίρνει, το πληρώνεις εκεί που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και μετά ξύνεσαι κάτω απ΄τον ήλιο παιανίζοντας, «τίποτα δεν αλλάζει, όλοι ίδιοι είναι, και τι να κάνω εγώ;» Αυτό δηλαδή που καταλαβαίνω είναι οτι γκρινιάζεις όσο είσαι έξω από τη φτιάξη, αλλά αν δεις φως (αν ανοίξει η θεσούλα του Διευθύνοντος Συμβούλου που λέγαμε) θα τρουπώσεις, να μασήσεις κι εσύ «στην υγεία των κορόιδων». Κι επειδή το κορόιδο μονίμως εγώ θα είμαι –δε γουστάρω μάγκα μου. Έχω αρκετούς χαραμοφάηδες χρεωμένους στην κεφάλα μου για να βλέπω με συμπάθεια και τους υποψήφιους χαραμοφάηδες –δεν ξέρω αν με κατανοείς.

Ίσως απορήσεις τι με νοιάζουν όλα αυτά, τι κάθομαι και ασχολούμαι...

‘Σου πω...

Τα πουστριλίκια των συνειδητοποιημένων «αγανακτισμένων πολιτών» τα έφαγα με τον εκσκαφέα στα νιάτα μου –χόρτασα.

Τα εθνικιλίκια των μικροαστών που οραματίζονται συνεχιστές του Μεταξά και του Παπαδόπουλου συνήθισα να τα αντιμετωπίζω με ελεγχόμενα νεύρα.

Τους κλεφταράδες που πλασάρονται σαν «παραγωγική τάξη» τους κάνω κέφι περιμένοντας να φαλιρίσουν.

Τους βουτυρομπεμπέδες που ζουν μαζί με τη μανούλα τούς αντέχω –έτσι κι αλλιώς πάντα βρίσκεται κάποια γυναίκα με μητρικές ανησυχίες ή κάποιος στερημένος άντρας να τους φορτωθεί.

Εκείνο που με τρελάνει όμως αδερφάκι είναι να διατυπώνουν τη βαρύγδουπη αποψάρα τους. Τόσα χρόνια στο γκεζί, πάντα απροετοίμαστο με πιάνουν! Τους ακούω, ή τους διαβάζω και παθαίνω σκοτοδίνες!

Συγνώμη που θα βρεθώ εντελώς εκτός θέματος ευθύς αμέσως, αλλά θέλω να δείξω τον λόγο για τον οποίο σκέφτηκα όλα τα παραπάνω. Ο οποίος (λόγος) είναι άσχετος, αλλά ταυτόχρονα και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του κλασσικού κακομούτσουνου. Αντιγράφω από άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου, περί της τελευταίας ταινίας (διάβαζε: πανμέγιστης φόλας) του Κουεντίν Ταραντίνο:

«Φυσικά η ταινία αξίζει τον κόπο. Το πρώτο κεφάλαιο είναι από μόνο του μια αριστουργηματική ταινία μικρού μήκους. Οι ερμηνείες είναι άψογες και το κάστινγκ εκπληκτικό: όλοι έχουν τις κατάλληλες φάτσες. Η μυθοπλασία της ίδιας της ιστορίας και η καταστρατήγηση της ιστορικής πραγματικότητας δεν με χάλασε καθόλου. Τελικά πρόκειται για μια μάλλον αδύναμη ταινία με κάποιες δυνατές σκηνές ανθολογίας, που όμως κάπου παραπέμπουν. Το καλύτερο; Αποκαταστάθηκε επιτέλους η δύναμη του «Gasoline»: το θρυλικό τραγούδι του Μπόουι απέκτησε επιτέλους εικόνα…»

Ωραία γραφή, στρωτή, διανοουμενίστικη αλλά ταυτόχρονα απλοϊκή για να το μισοκαταλάβει ο κάθε πικραμένος! Μόνο που το απόσπασμα αυθαιρετεί λιγάκι!

Π.χ. στο «πρώτο κεφάλαιο» επικρέμεται μια βαριά απειλή από την άφιξη των κακών Γερμανών, λες, «θα γίνει της κόφας εντός ολίγου» και τελικά σκοτώνονται κάτι κομπάρσοι αλλά κανένας από τους συμμετέχοντες στην ιστορία. Τουτέστιν, τζάμπα πήγε το περίμενε. Α, ναι! Έχει κι έναν μονόλογο του κακού Γερμανού (κάποιοι ηλίθιοι τον ονόμασαν «διάλογο» -διάλογος στον οποίο ο ένας μιλάει συνέχεια για ένα δεκάλεπτο κι ο άλλος λέει μόνο «ναι, όχι, εδώ από κάτω είναι» δεν υφίσταται, αλλιώς να κάνω κι εγώ διάλογο με το Μωρουλίνι-Κατρουλίνι το κουκλάκι που μιλάει σαν κανονικός άνθρωπος). Αυτός λοιπόν ο μονόλογος για τον οποίο οι σοβαροί κριτικοί έσκισαν κυλόττες είναι η χιλιοπαιγμένη σκηνή του «μπαίνω στο μυαλό του φυγά για να τον πιάσω». Αν την έχεις δει σε λιγότερες από 10 ταινίες, είσαι όντως πολύ αγνός κινηματογραφικά –για να μην το πω χειρότερα.

Π.χ. Οι ερμηνείες της ταινίας είναι καταφανώς αμήχανες –δεν χρειάζεται πτυχίο για να καταλάβεις οτι οι ηθοποιοί γυρνοβολάνε στον χώρο επειδή ο σκηνοθέτης δεν τους έχει δώσει οδηγίες.

Π.χ. Η μυθοπλασία έχει κάτι τρούπες ναααα (με το συμπάθιο!), εγώ νόμιζα οτι το είχε κάνει το φιλμ πεντάωρο ο Ταραντίνος και του κόψανε τις 3 ώρες γι΄αυτό είχε τόσα κενά.

Π.χ. Το χειρότερο στην ταινία ήταν η χρήση του παλιού εκείνου τραγουδιού του Μπάουι από το σάουντρακ του «Κατ Πιπλ». Επειδή, μπορεί στην ωραία εκείνη ταινία του Σρέντερ να έπαιζε μόνο στους τίτλους τέλους, αλλά είχες ακόμα την εικόνα της ΘΕΑΣ Ναστάζια Κίνσκυ και του τρομακτικού Μάλκομ ΜακΝτάουελ να κινούνται σαν τίγρεις στο πλατό (κι όποιος έχει δει την ταινία ξέρει οτι λέω λίγα). Τώρα πήρε το τραγούδι ο Ταραντίνος και το έβαλε την ώρα που μια συνηθισμένη κοπελίτσα, με μηδενική πλαστικότητα σώματος και εκφραστικότητα επιπέδου πιατέλας, φόραγε τις ζαρτιέρες της όσο προετοιμαζόταν να μακελέψει το σύμπαν! Δηλαδή, πάρε το «In dreams» που ακούγεται στην τρομακτική σκηνή του «Μπλε Βελούδου», όταν ο Χόπερ ρουφάει αιθέρα από τη μάσκα κι ετοιμάζεται να μαχαιρώσει τον πρωταγωνιστή και βάλτο να παίζει όσο κάνει σπαγκάτο ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ πριν δείρει τους κακούς –για τέτοιο πράγμα μιλάμε!

Ε, κάτι τέτοια είναι που δεν μπορώ, μαζί με το γεγονός οτι σε λίγο θα μας τα στρετσάρουν κατάφατσα σαν απόλυτες αλήθειες –εκνευρίζομαι, ρε παιδί μου!

Και μου βγαίνει αυθόρμητα, δεν το θέλω, δεν το επιδιώκω αλλά είχε δίκιο ο μπαρμπα Βιάν –«να τους καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους» βρε παιδάκι μου! Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά