4. "Δουλεύει καλά η Γουόρνερ Μπράδερς;"

Προηγούμενα:
1. "Ένα κωλάμαξο με κάτι κερατάδες"
2. "Η καλή νεράιδα ονόματι Δαβίδ"
3. Τρέχεις, τρέχεις -κυνηγάω"

Β’ ΠΡΑΞΗ

Πρόσωπα:
ΓΡΗΓΟΡΗΣ
ΤΑΚΗΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
ΥΠΑΣΤΥΝΟΜΟΣ (Κοντά στα 60)
ΑΝΘΥΠΑΣΤΥΝΟΜΟΣ (Κοντά στα 30)

(Γυμνό δωμάτιο ανάκρισης, ένα τραπέζι με καρέκλες τριγύρω, μια συσκευή τηλεφώνου, μια πόρτα στον κεντρικό τοίχο δίπλα σε μεγάλο μαύρο τζάμι, άλλη μια πόρτα στην αριστερή πλευρά του δωματίου)

Υπ.: (στο τηλέφωνο) Μάλιστα κύριε Διοικητά. Είμαστε γνώστες της υπόθεσης –διεξοδικά... Δεν θα υπάρξει πρόβλημα... Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο... Βεβαίως... Όπως διατάξετε κύριε Διοικητά... Μην ανησυχείτε κύριε Διοικητά... Θα επιταχύνουμε κύριε Διοικητά... Κατανοούμε την κρισιμότητα της περιόδου κύριε Διοικητά.... (μένει λίγο με το ακουστικό στ΄αυτί αμίλητος, μετά το κατεβάζει στη συσκευή). Άντε και γαμηθείτε κύριε Διοικητά...
Ανθ.: (πίσω από το μαύρο τζάμι) Σεμνά –ακούγεσαι!
Υπ.: Και τι έγινε; Μόνος σου δεν είσαι εκεί πίσω;
Ανθ.: (Ανοίγει την πόρτα και κοιτάζει προς το δωμάτιο) Μόνος, αλλά η κάμερα γράφει!
Υπ.: Γιατί την άνοιξες από τώρα; Βλέπεις κανέναν ανακρινόμενο;
Ανθ.: Για να τη δοκιμάσω Υπαστυνόμε!
Υπ.: Μπράβο το αγόρι μου! Σάλτα κλείστη τώρα και γύρνα την ταινία από την αρχή.
Ανθ.: Πριν δω τι τράβηξε;
Υπ.: (ξεφυσάει) Όταν την έθεσες σε λειτουργία άναψε το κόκκινο φωτάκι στα δεξιά;
Ανθ.: Βεβαίως.
Υπ.: Από την πλευρική οθόνη φαινόταν το τραπέζι;
Ανθ.: Μια χαρά!
Υπ.: Tότε τι άλλο να δεις Ανθυπαστυνόμε!
Ανθ.: Ε, πως! Να μη δω τη λήψη; Αν τα παίρνει όλα, αν είναι εντάξει τα πλάνα...
Υπ.: Σκοπεύεις να στείλεις την ταινία σε κανένα φεστιβάλ;
Ανθ: Όχι αλλά...
Υπ.: Άντε λοιπόν γιε μου –κλείστη τη ρημάδα και την ανοίγεις στην ώρα της, άντε και με γκάζωσε άσχημα ο αποπάνω... Να τελειώνουμε γρήγορα λέει...
Ανθ.: Σε πρέσαρε ε;
Υπ.: (ψάχνει το σακάκι του νευρικά, βγάζει ένα μεταλλικό κουτί καραμέλες –τρώει μία) Μαλακίες! Κι ο Διοικητής στην πρέσα είναι από τον Αρχηγό κι εκείνος στην πρέσα από τον Υπουργό... Φταίνε οι σκατοεκλογές, καταλαβαίνεις; Τα ποσοστά της κυβέρνησης πέφτουν, οι εκλογές πλησιάζουν –τρεχάτε μαλάκες να συλλάβετε τρομοκράτες... Και πάλι καλά να λέμε. Στις προηγούμενες εκλογές τούς είχε κατσικωθεί να συλλάβουμε κατασκόπους –που να τους βρω κύριέ μου τους κατασκόπους; Είχαν πέραση βλέπεις τα εθνικά θέματα τότε –άντε εσύ μαλάκα να βρεις μελαψούς που φωτογραφίζουν στρατόπεδα... Πιάσαμε κάτι κακομοίρηδες ψωμόλυσσες, δεν είχαν δει φωτογραφική μηχανή στη ζωή τους –δυο ώρες η ανάκριση, πέντε μέρες τα ιδιαίτερα μαθήματα.... Κι όλα αυτά λόγω εκλογών, με νιώθεις;
Ανθ.: Εντάξει, εκλογές είναι θα περάσουν...
Υπ.: Είσαι ηλίθιος Ανθυπαστυνόμε;
Ανθ.: Γιατί βρίζεις τώρα;
Υπ.: Επειδή δεν μπορώ ν΄ακούω μαλακίες –γι΄αυτό. Χριστιανέ μου, άμα χάσει τις εκλογές η κυβέρνηση πάει η προαγωγή μου! Ποιος ξέρει που θα με στείλουν οι άλλοι...
Ανθ.: Έτσι που το θέτεις...
Υπ.: Πόσα χρόνια έχεις στο Σώμα, Ανθυπαστυνόμε;
Ανθ.: (κομπιάζει) Μαζί με τη Σχολή εννοείς;
Υπ.: (ξεφυσάει) Ποια Σχολή βρε παιδί μου; Πού μετράει η Σχολή;
Ανθ.: Μετράει στα συντάξιμα!
Υπ.: Ανθυπαστυνόμε, έχεις όρεξη να μου σπάσεις τα νεύρα πρωινιάτικα; Πόσα χρόνια είσαι εδώ ρε;
Ανθ.: Αααα, πέντε!
Υπ.: Εγώ στην ηλικία σου βάραγα δεκάωρα κάθε μέρα στη ρύθμιση κυκλοφορίας. Να βρέχει και να είμαστε με το κοντομάνικο επειδή δεν είχε έρθει ακόμα η διαταγή για αλλαγή της θερινής στολής από τα Κεντρικά, να καίει η άσφαλτος, 40 βαθμούς και να λιώνουμε με το μπουφάν, επειδή δεν είχε έρθει ακόμα η διαταγή για αλλαγή της χειμερινής στολής... 10 χρόνια στους δρόμους -πρώτα τροχαία, μετά πεζές περιπολίες... Μέχρι να μπω σε γραφείο σκέβρωσα. Μ’έβλεπε η γυναίκα μου κι ασπρίζανε τα μαλλιά της –αλλά εσείς δεν τα ξέρετε αυτά, εσείς είσαστε της Σχολής! Κι αναρωτήθηκα ο ηλίθιος, πού μετράει η σχολή! Να πού μετράει –στο οτι μας έχει γεμίσει με εξυπνάκηδες και φλούφληδες! Κι αν αύριο αλλάξει η κυβέρνηση, θα έρθει κάποιος φλούφλης σαν του λόγου σου να μου φάει την προαγωγή – 30τόσα χρόνια στο Σώμα και θα αποστρατευτώ με το βαθμό του Αστυνόμου! Ξέρεις πόση σύνταξη παίρνει ο Αστυνόμος;
Ανθ.: Πού να ξέρω;
Υπ.: Ε βέβαια, πού να ξέρεις; Και γιατί να σε νοιάζει δηλαδή! Τα βουτυρόπαιδα της Σχολής αποστρατεύονται με το βαθμό του Ταξίαρχου στη χειρότερη! Γιατί να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους με τις μαλακίες των ανωτέρων εν όψει εκλογών; Αλίμονο σε μας τους μαύρους...
Ανθ.: Ας έμπαινες κι εσύ στη Σχολή!
Υπ.: Ας έμπαινα λέει! Ναι ρε έξυπνε –μου το ζητήσανε κι αρνήθηκα, γούσταρα βλέπεις να ρυθμίζω την κίνηση στα φανάρια! Πως να μπω αγόρι μου; Αφού ήθελε βύσμα...
Ανθ.: Εγώ μπήκα με εξετάσεις πάντως...
Υπ.: Κι εμείς εξετάσεις δίναμε. Πήγα στη Σχολή, έγραψα τα κωλοτέστ, έκανα τα αγωνίσματα... Με στέλνουν μετά για συνέντευξη, κάθονταν εφτά γαλονάδες απέναντί μου κι εγώ κοίταγα. Περιμένανε –περίμενα. Τι περιμένανε;
Ανθ.: Τι περιμένανε;
Υπ.: Να τους δώσω το μπιλιετάκι από το βύσμα μου, τι να περιμένουν ρε παιδί μου; Κοιταχτήκαμε εκεί πέρα κάνα πεντάλεπτο, μπιλιετάκι δεν είχα, με στείλανε στο γερο-διάολο... Εξετάσεις λέει!
Ανθ.: Πάνε αυτές οι εποχές, αλλάξανε τα πράγματα...
Υπ.: Αλλάξανε, πώς δεν αλλάξανε! Εγώ θα βγω στη σύνταξη, με το ζόρι Αστυνόμος κι εσύ θα βγεις στην ξεφτίλα Ταξίαρχος –να χαρώ εγώ αλλαγές! Άντε τώρα φέρε μου τον πρώτο, όσο είμαι ακόμα επικεφαλής. Επειδή τη βλέπω τη δουλειά, σε λίγο θα με στέλνεις εσύ για τα θελήματα –αλλάξανε τα πράγματα.
Ανθ.: Ποιον να φέρω πρώτο;
Υπ.: Εκείνον το νευρικό...
Ανθ.: Έγινε! Θα το παίξουμε καλός-κακός;
Υπ.: Να το παίξουμε αν και δε νομίζω οτι θα βγάλουμε κάτι...
Ανθ.: Εσύ καλός ως συνήθως;
Υπ.: Ε πως αλλιώς βρε παιδί μου! Αφού εγώ είμαι ο ανώτερος! Πως θα γίνει δηλαδή; Εγώ θα γαβγίζω κι εσύ θα του προτείνεις διακανονισμό;
Ανθ.: Και που το ξέρει αυτός ποιος είναι ο ανώτερος;
Υπ.: Αυτό να μου πεις! Τι σημασία έχει που είμαι ο μεγαλύτερος; Σε λίγο, κάποιο τσουτσέκι σαν εσένα θα με διατάζει –αλλάξανε τα πράγματα... Αλλά μέχρι τότε, ας το παίξουμε τυπικά –αν δεν σε πειράζει...
Ανθ.: Όχι –εντάξει...
Υπ.: Δόξα τω Θεώ!
(Ο Ανθυπαστυνόμος κάνει να φύγει, αλλά στη μέση του δωματίου φρενάρει).
Υπ.: Τι έγινε πάλι;
Ανθ.: Η κάμερα...
Υπ.: Ε, τι;
Ανθ.: Να την κλείσω και να τη ρυθμίσω πάλι απ΄την αρχή...
Υπ.: Δηλαδή τόση ώρα γράφει;
Ανθ.: Κάτι λίγο...
Υπ.: Ανθυπαστυνόμε –βαλτός είσαι ή ηλίθιος;
Ανθ.: Γιατί βρίζεις τώρα;
Υπ.: Καλά, συγνώμη, τελείωνε.
(Μένει σκεπτικός να τον παρακολουθεί όσο εκείνος χάνεται στο δωμάτιο πίσω από το μαύρο τζάμι –μετά τον βλέπει να βγαίνει φουριόζος).
Ανθ.: Πάω να τον φέρω!
Υπ.: Κοίτα να μη χαθείς –ακολούθα τις ταμπέλες αν δυσκολεύεσαι!
(Ο Ανθυπαστυνόμος βγαίνει).
Υπ.: Ταξίαρχος το λιγότερο! Γιατί μπορεί να φτάσει μέχρι και Υπαρχηγός! Τα ύστερα του κόσμου! (Σηκώνει το ακουστικό, σχηματίζει ένα νούμερο). Έλα... μπορεί ν΄αργήσω... ναι, όχι πολύ... έπεσε δουλειά... Τι;... Και τι να κάνω εγώ;... Και που να το ξέρω οτι θα φτιάξεις παστίτσιο;... Όχι δεν το θυμάμαι να μου το είπες το πρωί! Και να το θυμόμουν δηλαδή... Και τι να γίνει;... Φάτο μόνη σου, ξέρω ΄γω; ...Ναι.... Ναι... Συγνώμη, δεν ήθελα να σου μιλήσω έτσι, αλλά είμαι πιεσμένος... Συγνώμη, εντάξει;... Θα τα πούμε το βράδυ... Ναι –γεια.... (κλείνει το τηλέφωνο, το κοιτάζει). Άντε γαμηθείτε κι εσείς και οι εκλογές σας! (Κοιτάζει μετά προς το μαύρο τζάμι). Λες να την έχει αφήσει ακόμα ανοιχτή ο μαλάκας;
(Εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα, μπαίνει ο Ανθυπαστυνόμος φέρνοντας μαζί του τον Τάκη –με χειροπέδες).
Ανθ.: Προχώρα!
(Ο Τάκης προχωράει).
Ανθ.: Κάτσε!
(Ο Τάκης κάθεται).
Υπ.: Καλημέρα παιδί μου.
(Ο Τάκης κοιτάει τα παπούτσια του αμίλητος).
Ανθ.: (τον σκουντάει) Σου μιλάει ο προϊστάμενος ρε πούστη! Κουφός είσαι;
(Ο Τάκης τον κοιτάζει κάπως χαμένος και κουνάει το κεφάλι του).
Υπ.: Άστον, τάχει χαμένα –θα συνέλθει... (Κάθεται στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού, ακουμπάει στους αγκώνες κοιτάζει τον Τάκη). Λοιπόν παιδί μου;
Τ.: Τι λοιπόν;
Ανθ.: (τον χτυπάει πίσω από το κεφάλι) Μόνο ο προϊστάμενος ρωτάει εδώ μέσα! Κατάλαβες;
Τ.: (Γυρίζοντας προς τη μεριά του Ανθυπαστυνόμου, ψιθυριστά)... ‘σου γαμήσω...
Ανθ.: (Τον αρπάζει από τη μπλούζα) Τι είπες ρε; Θα πεθάνεις εδώ μέσα! Θα σε κάνω να φτύσεις το γάλα της πουτάνας της μάνας σου ρε!
(Ο Τάκης τον κοιτάζει αμίλητος).
Υπ.: Ηρέμησε Ανθυπαστυνόμε! Το παιδί είναι μπερδεμένο, γι΄αυτό αντιδρά έτσι –θα συνέλθει και θα τα βρούμε. Έτσι δεν είναι παιδί μου;
Τ.: Σ΄ακούω από την ώρα που μπήκα μ΄αυτά τα «παιδί μου» και «παιδί μου», τι συμβαίνει ρε μίστερ; Έχεις πηδήξει τη μάνα μου και πάτε να μου το φέρετε με το μαλακό;
(Ο Ανθυπαστυνόμος τον ξαναχτυπάει από πίσω).
Τ.: Και πες σ’ αυτόν να κόψει τις μελάτες –τόσα χρόνια το ίδιο ρεπερτόριο δεν βαρεθήκατε πια;
(Ο Ανθυπαστυνόμος παίρνει φόρα αλλά ο Υπαστυνόμος τον σταματάει).
Υπ.: Χαίρομαι πάντως που βλέπω οτι είσαι λογικό άτομο. Θα συνεννοηθούμε...
Τ.: Δεν το πιστεύω αλλά προχώρα στο παρασύνθημα...
Ανθ.: (Τον ξαναχτυπάει) Θα μιλάς στον πληθυντικό στον κύριο προϊστάμενο!
Υπ.: Αρκετά! (Γυρίζει προς τον Τάκη). Είδα το φάκελό σου, έχεις απασχολήσει κι άλλες φορές την Υπηρεσία...
Τ.: Το οτι ξεχρέωσα με το νόμο δεν το λέει ο φάκελός μου;
Υπ.: (Ψάχνει τις τσέπες του μανιασμένα, βγάζει το κουτάκι με τις καραμέλες, τρώει ακόμα μία) Ποτέ δεν ξεχρεώνεις με τον νόμο παιδί μου... Άπαξ κι ανοίξεις παρτίδες... Αλλά τι σου τα λέω; Εσύ τα ξέρεις καλύτερα και από μένα...
Τ.: Εντάξει είσαι και φιλόσοφος να πούμε! Εγώ όμως έχω κι άλλες δουλειές, τουτέστιν –πες μου γιατί μας τραβολογάτε, να σου δείξω οτι κάνετε λάθος και να πηγαίνουμε....
Υπ.: Τόσο εύκολα ε;
Τ.: Ρε με κάτι πούστηδες.... (κοιτάζει νευρικά πίσω του αλλά ο Ανθυπαστυνόμος έχει πάει στην άλλη άκρη του δωματίου και χαζεύει το μαύρο τζάμι). Τσεκάρει αν δουλεύει καλά η Γουόρνερ Μπράδερς –έτσι; (τον δείχνει με τον ώμο όσο μιλάει στον Υπαστυνόμο).
Υπ.: Τέλος πάντων –κοίτα πως έχουν τα πράγματα –επειδή θέλουμε να πάμε και σπίτια μας σήμερα, δημόσιοι υπάλληλοι είμαστε κι εμείς...
(Ο Τάκης ακουμπάει τα χέρια στο τραπέζι, οι χειροπέδες τον ενοχλούν αλλά βολεύεται τελικά).
Υπ.: Δυο δολοφονίες και πέντε βομβιστικές ενέργειες...
Τ.: Ποιος ήρθε;
Υπ.: Κανένας δεν ήρθε παιδάκι μου –απλά σου εξηγώ για τι κατηγορείσαι....
Τ.: Εγώ;
Υπ.: Ε, ποιος; Λες να κατηγορούμε άλλον και να σε φέραμε εδώ πέρα για κουτσομπολιό;
Τ.: Ξέρω ΄γω; Όλα παίζουν! Εκτός από το να έχω κάνει αυτά που λες.
(Ο Ανθυπαστυνόμος φεύγει από την πόρτα δίπλα στο μαύρο τζάμι, ο Υπαστυνόμος σκύβει συνωμοτικά πάνω από το τραπέζι).
Υπ.: Στο είπα οτι θέλω να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα –δε στο είπα; Λοιπόν, για να μην καθυστερούμε –αν δεν τα έκανες εσύ όλα αυτά, πες μου ποιος τα έκανε και είσαι ελεύθερος να πας σπιτάκι σου.
Τ.: Όρεξη γι΄αστεία έχεις; Που να ξέρω εγώ ποιος τα έκανε; Ούτε καν για τι πράγμα μιλάς δεν έχω καταλάβει!
Υπ.: Ανθυπαστυνόμε! Φέρτου τον φάκελο!
(Ο Ανθυπαστυνόμος τσακίζεται να βγει από το διπλανό δωμάτιο).
Ανθ.: Τα δείχνει όλα φλου το ρημάδι!
Τ.: Φλου αρτιστίκ ή φλου ακαδράριστο;
Ανθ.: Σκάσε ρε αλήτη!
Τ.: Εγώ να βοηθήσω προσπαθώ!
Υπ.: Το φάκελο Ανθυπαστυνόμε!
(Ο Ανθυπαστυνόμος ξαναμπαίνει και επιστρέφει με ένα μπλε φάκελο. Τον δίνει στον Υπαστυνόμο).
Υπ.: (Ανοίγει και διαβάζει) Στις 27 του παρελθόντος μηνός εξερράγη βόμβα σε υποκατάστημα πολυεθνικής τραπέζης... Οι βομβιστές, δυο άντρες ηλικίας 30 με 35 ετών, άφησαν ίχνη γενετικού υλικού στο ΑΤΜ της τράπεζας κατά την διάρκεια της τοποθέτησης του εκρηκτικού μηχανισμού...
Τ.: Δηλαδή οι βομβιστές τον έπαιζαν όσο έβαζαν τη βόμβα;
Υπ.: Ποιον έπαιζαν;
Τ.: Τον αποτέτοιο τους, τον γεννητικό τους όργανο...
Υπ.: Μα τι είναι αυτά που λες;
Τ.: Εγώ τα λέω; Εσύ διάβασες περί γενετικό υλικό στα κιτάπια σου!
Υπ.: Γενετικό υλικό ρε παιδί μου –τρίχες, δέρμα, τέτοια πράγματα!
Τ.: Εντάξει αντελήφθην –αμόλα καλούμπα...
Υπ.: (κλείνει τον φάκελο) Αργότερα τα υπόλοιπα. Ας ασχοληθούμε τώρα μ΄αυτό το γενετικό υλικό το οποίο ταιριάζει απόλυτα με το δικό σου!
Τ.: Ποιο δικό μου; Πλάκα μου κάνεις; Που το βρήκατε εσείς το γενετικό μου υλικό;
Υπ.: Δεν έκανες εξετάσεις στη φυλακή;
Τ.: Έκανα –και λοιπόν;
(Ο Υπαστυνόμος του χαμογελάει).
Τ.: Δηλαδή θες να μου πεις οτι ανακαλύψατε το γενετικό μου υλικό σε βομβιστική ενέργεια;
(Ο Υπαστυνόμος γνέφει).
Τ.: Και είσαστε σίγουροι οτι δε μιλάμε για το άλλο; Αυτό που βγαίνει από το γεννητικό όργανο; Επειδή πιο πιθανό μου φαίνεται να έχω πηδήξει δίπλα σε καμιά τράπεζα, παρά να την έχω ανατινάξει...
(Ο Υπαστυνόμος ξεφυσάει ο Ανθυπαστυνόμος πλησιάζει απειλητικά).
Ανθ.: Μας κάνεις τον έξυπνο τώρα ρε αρχίδι;
Τ.: Εγώ δεν κάνω τίποτα –εσείς έχετε βαλθεί να με τρελάνετε εδώ μέσα! Μας παρακολουθούσατε ένα μερόνυχτο, μας μπουζουριάζετε, μας αφήνετε άλλες δυο μέρες στην απομόνωση κι ερχόσαστε τώρα να μου φορτώσετε ανατινάξεις, δολοφονίες κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο!
Υπ.: Δηλαδή δεν έχεις σχέση;
Τ: (κοιτάζει τον Ανθυπαστυνόμο) Τι να του πεις τώρα;
(Ο Ανθυπαστυνόμος μπερδεύεται και σηκώνει τους ώμους).
Υπ.: Άλλα λένε τα στοιχεία μας εδώ πέρα.
Τ.: Και τι με νοιάζει εμένα κύριε μπάτσε μου; Εσείς τα φτιάχνετε τα στοιχεία, καθίστε και βρείτε τι γράψατε λάθος...
Ανθ.: Άσε με να τον χώσω μέσα και να τον λιανίσω –δε βγάζουμε άκρη μαζί του!
Τ.: (σκύβει προς τον Υπαστυνόμο) Πες του οτι δεν τον παίζει ωραία τον κακό μπάτσο –μου ΄χει γανώσει το κεφάλι με τις φωνές του και βλέπει οτι δεν κατουρήθηκα πάνω μου –δεν το γυρνάμε στο πολιτισμένο μπας και βγάλουμε άκρη;
Υπ.: (χαμογελάει) Πολιτισμένοι είμαστε και προσπαθούμε να το κρατήσουμε αυτό αλλά εσύ μας δυσκολεύεις...
Τ.: Και τι να κάνω δηλαδή; Να παραδεχτώ μέχρι και τη δολοφονία του Καποδίστρια για να ησυχάσετε;
Ανθ.: Είτε παραδεχτείς είτε όχι –την έχεις πολύ άσχημα. Από τη στιγμή που συμφώνησε το γενετικό υλικό...
Τ.: Αυτό το λέτε εσείς!
Υπ.: Εμείς το λέμε κι ο λόγος μας μετράει περισσότερο από τον δικό σου. Σκέψου, ας πούμε, να σε στείλουμε πεσκέσι στον εισαγγελέα... Από τη μια η έκθεση του εργαστηρίου, από την άλλη εσύ... Ποιον θα πιστέψουν;
Τ.: Ποιον θα πιστέψουν είναι το θέμα ή ποιος λέει την αλήθεια;
(Ο Υπαστυνόμος ρίχνει ένα νευρικό γέλιο).
Τ.: Σωστά.
Υπ.: Γι΄αυτό σου λέω –πέστα να ξεμπερδεύουμε.
Τ.: Τι να πω ρε θείο; Αφού δεν ξέρω τίποτα! Και δεν διαβάζω κι εφημερίδες –ούτε καν για ποιες τρομοκρατικές ενέργειες μιλάς δεν κατέχω!
Ανθ.: Μας κοροϊδεύεις ρε αλήτη;
Τ.: Άντε πάλι! Πες του να ηρεμήσει γιατί αλλιώς, ξαπλώνω στο πάτωμα κι αρχίζω να βγάζω αφρούς... Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, ΟΚέικ;
Υπ.: (ξεφυσάει) Δεν θα ξεμπερδέψουμε σήμερα –κι έχει και παστίτσιο στο σπίτι!
Τ.: Που άμα κρυώσει γίνεται σόλα –άστα να πάνε...
Υπ.: Ρε παιδί μου, πες μας με ποιους βάζεις βόμβες να τελειώνουμε!
Τ.: Καλά -μόνος μου λιάω εδώ μέσα;
Υπ.: Κοίτα –μπορούμε να σε καθαρίσουμε από τις δολοφονίες –οι βόμβες δεν έχουν πολλά. Δέκα χρονάκια με τη μεταμέλεια, στα πέντε θα είσαι έξω...
Τ.: Στις δολοφονίες δηλαδή δεν έχετε βρει δικό μου γενετικό υλικό;
Υπ.: Τι σημασία έχει αυτό τώρα;
Τ.: Αυτό λέω κι εγώ!
Υπ.: (ρίχνει μια κλωτσιά στο πόδι του τραπεζιού) Ρε παιδί μου, τυλιγμένο σε μια κόλα χαρτί σε έχουμε... Γιατί μας παιδεύεις;
Τ.: Ε, μα θα είμαι κακός άνθρωπος –δεν εξηγείται αλλιώς! Ή μπορεί και να μη μου αρέσει το παστίτσιο... τι σου λέει το γενετικό μου υλικό περί αυτού;
Υπ.: (πετάγεται όρθιος) Πάρτον, χώστον μέσα –θα μου ξαναφουντώσει το έλκος αν συνεχιστεί αυτό το πράγμα!
(Ο Ανθυπαστυνόμος σηκώνει τον Τάκη, τον στήνει στα πόδια του και τον βγάζει από το δωμάτιο σπρώχνοντας).
Υπ.: Πάλι στουρνάρια μου φέρανε κι άντε βγάλε άκρη μαζί τους! Είναι κι οι εκλογές πανάθεμα τον πατέρα αυτουνού που τις ανακάλυψε! (Κοιτάζει προς το μαύρο τζάμι). Γράφει από πάνω κι αυτή η μαλακία... (Φεύγει προς το μέσα δωμάτιο. Ακούγονται θόρυβοι. Ξαναβγαίνει).
Υπ.: Έτσι κι αλλιώς δεν ήτανε για δημοσιοποίηση αυτή η ανάκριση...

Posted in: Κροκόδειλοι με σκισμένα πουκάμισα