"Το ροκ πέθανε, λένε. Ζήτω το ροκ!"

Διάβασα αυτό το άρθρο στο tvxs και μου έκανε εντύπωση. Σκέφτηκα λοιπόν να εξασκήσω το αγαπημένο μου χόμπι του σχολιασμού, παράγραφο-παράγραφο, αλλά (έτσι για σασπένς, ρε παιδί μου) αποφάσισα να βάλω τον τίτλο του άρθρου στο τέλος του σχολιασμού και όχι στην αρχή. Μην πας λοιπόν κατευθείαν στο λινκ –κάτσε να μάθεις τον δολοφόνο στο τέλος της ιστορίας.
Το όνομα του συντάκτη του άρθρου δεν το δημοσιεύω, ούτε στην αρχή, ούτε στη μέση, ούτε στο τέλος –για τον απλούστατο λόγο οτι δεν υπάρχει! Γράφει βέβαια, «ομάδα tvxs» στην αρχή –αλλά, τα ομαδικά άρθρα εγώ δεν τα καταλαβαίνω. Δεν μιλάμε για διπλωματική εδώ πέρα –μιλάμε για αντιγραφή ειδήσεων (χωρίς καν να αναφέρεται η αρχική πηγή) και για παρουσίαση προσωπικών παύλα ατεκμηρίωτων απόψεων –τι κέρατο ομάδα χρειάζεσαι για να τα κάνεις όλα αυτά;

Αλλά, ας πάρω το άρθρο από την αρχή:

«Ακόμα και σήμερα, πάνω από 50 χρόνια μετά την Επανάσταση, η σχέση της Κούβας με το ροκ ακούγεται «ασύμφωνη» για πολλούς. Ωστόσο, η σχέση αυτή υφίσταται στα κρυφά – και συχνά ακόμα και παρανόμως – εδώ και αρκετές δεκαετίες, γνωρίζοντας την οριστική της «επισημοποίηση» το 2007, με τη δημιουργία της «Κουβανικής Υπηρεσίας του Ροκ».
Η σχέση της Κούβας με το ροκ είναι πλέον επίσημη και έγινε αποδεκτή με «δάφνες» από τους υπαλλήλους του κουβανικού Υπουργείου Πολιτισμού ως «η μουσική του μέλλοντος της νεολαίας τους». Ωστόσο, δεν ήταν πάντα έτσι. Ειδικότερα αν αναλογιστεί κανείς ότι το ροκ συνδυαζόταν πάντα στο μυαλό των νέων με την αντίδραση και η αντίδραση αυτή συχνά δεν ήταν καλοδεχούμενη στην Κούβα.»

Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με κάποιον συντάκτη (ας αφήσουμε στην άκρη τις κρυάδες περί ομάδας!) που διάβασε μια είδηση τριών γραμμών και αποφάσισε να την ξεχειλώσει φτιάχνοντας ολόκληρο άρθρο. Ωραίος και μπράβο του –αλλά είναι κομματάκι τεμπέλης ο άτιμος! Αντί λοιπόν να ψάξει σχετικά με το θέμα, έριξε στο σωρό ότι κοινοτυπίες έχει ακούσει περί ροκ και ανατολικών χωρών, τους τράβηξε μια τηλεμεταφορά και (χρατς ο άτιμος!) τις φόρεσε στην Κούβα! Όμως μ΄αυτά θα ασχοληθώ αργότερα –εδώ απλώς θέλω να σχολιάσω την είδηση: Η ροκ μουσική «επισημοποιήθηκε» στην Κούβα το 2007 με τη δημιουργία «Κουβανικής Υπηρεσίας του Ροκ» και σήμερα η ροκ μουσική χαρακτηρίζεται από το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας ως «η μουσική του μέλλοντος της νεολαίας ΜΑΣ» (είτε μεταφέρουμε αυτούσια κάποια δήλωση –οπότε δηλώνεται σε πρώτο πληθυντικό η νεολαία, είτε γράφουμε το συμπέρασμα κάποιας δήλωσης –οπότε δεν βάζουμε εισαγωγικά και αναφερόμαστε στη νεολαία ΤΟΥΣ, αλλά αυτά μοιάζουν ψιλά γράμματα για τον συντάκτη!) Περί της είδησης λοιπόν σκέφτομαι εγώ –σιγά τ΄αυγά! Η (μια και μοναδική) εταιρεία παραγωγής δίσκων στην Κούβα είναι δημόσια (άρα κρατική) και έχει διάφορους τομείς δραστηριοποίησης. Ένας απ΄αυτούς θα πρέπει να είναι και ο σχετικός με τη ροκ μουσική! Αν πιάσεις τώρα και ρωτήσεις τον υπεύθυνο του συγκεκριμένου τμήματος θα σου πει οτι η ροκ είναι η μουσική του μέλλοντος –αν ρωτήσεις βέβαια τον υπεύθυνο του τμήματος σάλσα, ή του τμήματος σον, ή του τμήματος χιπ χοπ, ή τζαζ –τα ίδια ακριβώς θα σου απαντήσουν για τα είδη στα οποία δουλεύουν! Λογικό μου μοιάζει... Και εντελώς ασήμαντο λόγω του προφανούς του πράγματος. Παρ΄όλα αυτά, ο συντάκτης πετάει τις τσαχπινιές του –περί «αντιδραστικού ροκ» που το έτρεμαν τόσα χρόνια οι Κουβανοί γραφειοκράτες!

«Στα πρώτα χρόνια της επανάστασης, η ροκ μουσική δεν είχε καμία επίσημη υποστήριξη. Για την ακρίβεια τα περισσότερα από τα όργανα ροκ μουσικής που χρησιμοποιούσε η κουβανική νεολαία ήταν χειροποίητα, ενώ ακόμα και τα μικρόφωνα ήταν «κλεμμένα» από παλιές τηλεφωνικές συσκευές.»

Κοίτα να δεις ρε παιδί μου! Ο παλιο-Τσε με τον βρωμο-Φιδέλ κυνηγάγανε τη ροκ! Εντάξει, να μην γίνομαι υπερβολικός –ο συντάκτης αναφέρει οτι «δεν την υποστήριζε το επίσημο κράτος». Τη ροκ! Πότε; «Στα πρώτα χρόνια της επανάστασης»! Δηλαδή; Οι επαναστάτες ανέβηκαν στην εξουσία τον Γενάρη του 1959 –άρα, να υποθέσω οτι ο συντάκτης αναφέρεται στην 5ετία 1959 έως 1964; Να υπενθυμίσω οτι το 1959 στις ΗΠΑ μεσουρανούσε το «Chipmunk song» με τον Ντέιβιντ Σεβίλ και τους Τσιπμάνκς (για σκίουρους μιλάμε –έτσι;), οι Πλάτερνς, ο Φράνκι Άβαλον και ο Πολ Άνκα. Το 1960 και το 1961 γαμούσε κι έδερνε ο Έλβις αφήνοντας λίγο χώρο στη Μπρέντα Λι και τους Έβερλις, το 1962 η Αμερική χόρευε α λα Μοτάουν με Φορ Σίζονς κ.λ.π., το 1963 ήταν σκατά (από μουσικής απόψεως) και μόλις το 1964 έκαναν το ντου στα τσαρτς οι Μπιτλς... Περί αυτής της ροκ γίνεται λόγος –κράτα το, για να μη νομίζεις οτι υπήρχε τίποτα επαναστατικό ή «αντιδραστικό» (από όρους σκίζει ο συντάκτης!) στις ΗΠΑ που το φοβόντουσαν οι Κουβανοί. Ανώδυνα ροκενρολάκια, σόουλ, κάντρι κ.λ.π. Για στάσου όμως! Τα όργανα, λέει, που χρησιμοποιούσαν οι «κυνηγήμενοι ροκάδες Κουβανοί» ήταν «χειροποίητα»! Λες και στην Κούβα υπήρχε κανένα εργοστάσιο της Γιαμάχα, αλλά δεν δίνανε όργανα στους ροκάδες! Ή λες και τα πιάνα, οι κιθάρες και οι ντραμς έβγαιναν ΚΥΡΙΩΣ από μαζικές γραμμές παραγωγής τότε! Ή ματαξαναλές και υπήρχε διαφοροποίηση στις κιθάρες, τα ντραμς και τα πιάνα ανάλογα με το είδος μουσικής που προορίζονταν να παίξουν! Και τα μικρόφωνα «κλεμμένα» ε; Τα εισαγωγικά με υποψιάζουν οτι ο συντάκτης εννοεί πατενταρισμένα ή τροποποιημένα (από τηλεφωνικά κέντρα προφανώς –όχι από τηλεφωνικές συσκευές!) Να προσθέσω όμως οτι στα πρώτα χρόνια της επανάστασης οι Χάρλεϊ της αστυνομίας λειτουργούσαν με «κλεμμένους» κύλινδρους από Σεβρολέτ, οι Σεβρολέτ με «κλεμμένα» μοτέρ από φορτηγά και γενικώς γινόταν της Αγίας Πατέντας τότε στο νησί. Φαίνεται λοιπόν οτι η Κουβανέζικη κυβέρνηση δεν υποστήριζε και την αστυνομία της, αφού τα οχήματα και οι μοτοσυκλέτες χρησιμοποιούσαν «κλεμμένα» εξαρτήματα –ε;

«Οι πολιτικές αντιμαχίες και η εχθρότητα ανάμεσα στην Κούβα και στην κυβέρνηση των ΗΠΑ παρείχαν την απαραίτητη «δικαιολογία» για αρκετούς υπαλλήλους του υπουργείου πολιτισμού να απορρίψουν το ροκ ως μουσική, δείχνοντας έτσι έναν κακώς εννοούμενο «πατριωτισμό», με σκοπό να «προστατεύσουν την εθνική κουλτούρα» από «ξένους σκανδαλώδεις ρυθμούς». Παράλληλα η επίσημη αιτιολογία ήταν ότι έτσι προστατεύονταν τα «ανυπεράσπιστα νιάτα» από την «ιδεολογική αλλοτρίωση» που προερχόταν από την «επικίνδυνη μουσική του εχθρού».

Αρκετοί υπάλληλοι του υπουργείου πολιτισμού –σύμφωνα με τον συντάκτη, λειτουργούσαν σαν ανατολικοί Σταζίτες (ή σαν Έλληνες Κνίτες). Ατράνταχτο επιχείρημα –λόγω αοριστίας! Πόσοι ήταν οι «αρκετοί;» 10, 100, 1.000, 10.000; Επειδή εγώ είδα με τα ματάκια μου ολόκληρο άγαλμα του Τζον Λένον σε πάρκο της Αβάνας –δε μου φάνηκε να νιώθουν απειλούμενοι οι γραφειοκράτες του εκεί Υπουργείου Πολιτισμού! Θα μου πεις, για «ξένους σκανδαλώδεις ρυθμούς» μιλάει ο συντάκτης, όχι για στίχους! Και θα σου απαντήσω οτι, αν υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει στα σοβαρά πως οι Κουβανοί της οργιώδους σάλσα θα σκανδαλίζονταν από τα ροκενρολάκια ή τη σόουλ –τότε ο άνθρωπος αυτός είναι ή ψυχοπαθής ή ηλίθιος! Αν ο συντάκτης εννοεί οτι «αρκετοί» δηλαδή 5-10 υπάλληλοι του Κουβανικού Υπουργείου ήταν σχιζοφρενείς –κι εγώ μαζί του. Συμβαίνουν αυτά! Αλλά αν εννοεί οτι η γραμμή του Κουβανικού Κόμματος ήταν «όχι στη μουσική του διαβόλου» (όπως ίσχυε για το Ρωσικό ή το Πολωνικό ΚΚ –ξέρω ΄γω –κι όπως ισχύει ακόμα και σήμερα για την χριστιανική δεξιά των ΗΠΑ, ας μην ξεχνάμε), τότε ο συντάκτης είναι τουλάχιστον εξωγήινος.

«Άλλωστε, για να μην κατηγορηθούν για δογματισμό, οι υπάλληλοι αυτοί φρόντιζαν να προσθέσουν ότι δεν είχαν τίποτα εναντίον του ίδιου του ροκ, αρκεί η γλώσσα των στίχων να ήταν η ισπανική. Παράλληλα, υπήρχε και αρκετή λογοκρισία στου δρόμους. Οι αστυνομικοί καθώς και τα μέλη του κόμματος συχνά έκαναν «επιδρομές» στο πάρκο της Coppelia όπου Κουβανοί χίπηδες συγκεντρώνονταν για να τραγουδήσουν, με αποτέλεσμα να κατηγορούνται για «αντιπατριωτική» συμπεριφορά και να αναγκάζονται με τη βία να κόψουν τα μαλλιά τους! Παράλληλα, συχνά σταματούσαν τους χίπηδες στο δρόμο και έκαναν έρευνα στους... δίσκους που είχαν στις τσάντες τους. Αν για παράδειγμα μαζί με έναν ισπανικό ροκ δίσκο ανακάλυπταν και ένα βινύλιο των Rolling Stones, ο δίσκος σύντομα γινόταν... χίλια κομμάτια.»

Τελικά το ξεκαθαρίζει ο συντάκτης σε αυτή την παράγραφο –ψυχάκηδες ήταν οι εν λόγω υπάλληλοι! Δεν εξηγείται αλλιώς η ανησυχία τους να μην θεωρηθούν δογματικοί σε μια χώρα με ΕΝΑ ΕΠΙΣΗΜΟ κόμμα! Δηλαδή, μιλάμε για δημόσιους υπάλληλους που φοβόντουσαν μην τους κατηγορήσουν οτι τηρούν κατά γράμμα την επίσημη κομματική γραμμή! Γι΄ αυτό λοιπόν έλεγαν «εντάξει –παίξτε ροκ, αρκεί να είναι στα ισπανικά»! Τουτέστιν, δεν τους ενοχλούσαν οι «ξένοι σκανδαλώδεις ρυθμοί» πλέον –αλλά απέκτησαν πρόβλημα με τους στίχους! Λογικό! Ξέρεις πόσες επαναστάσεις έχουν γίνει λόγω των στίχων του «Κυνηγόσκυλου» του Έλβις ή του «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» των Μπιτλς; Για να το προλάβουν αυτό οι ψυχάκηδες υπάλληλοι εφάρμοζαν λογοκρισία στους δρόμους! Πως; Μα, σπάζοντας τους δίσκους των Στόουνς! Βέβαια, αυτό δεν το γνώριζαν οι Αμερικάνοι γίππις (τους έχετε υπόψη κύριε συντάκτα;) που αποθέωναν τον Τσε Γκεβάρα και είχαν αναγάγει τον Κάστρο σε ροκ σταρ! Ούτε οι Αμερικάνοι χίπηδες το ξέρανε οτι κάνανε «επιδρομές» (εδώ σηκώνω τα χέρια αδυνατώντας να ερμηνεύσω τα εισαγωγικά) οι Κουβανοί στους χίπηδες του Κοπέλια (το οποίο δεν είναι πάρκο κύριε συντάκτα –παγωτατζίδικο είναι ΔΙΠΛΑ σε πάρκο, αλλά τέλος πάντων). Κι επειδή δεν το γνώριζαν -γέμιζαν οι Αμερικάνοι ακτιβιστές τα δωμάτιά τους με αφίσες του Τσε, φοράγανε μπερέδες... Ρε τα κορόιδα! Καλά που βγήκε ο ιστορικός ερευνητής συντάκτης του tvxs για να τους αποκαλύψει την άγνοιά τους! Ρε, κουρεύανε μαλλιάδες στην Κούβα! Που; Στην Κούβα –τη χώρα που κόντεψε να γίνει εξέγερση του στρατού όταν ο Ραούλ Κάστρο έβγαλε εντολή να κουρευτούν και να ξυριστούν οι φαντάροι! Στην Κούβα που οι μπαρμπούδος ήταν σύμβολο της επανάστασης! Κατέχουμε τίποτα σχετικό με τους μπαρμπούδος κύριε συντάκτα; Και το καλύτερο: αφήνανε λέει μόνο δίσκους ισπανόφωνου ροκ! Για πότε μιλάει; Επειδή δεν θυμάμαι ισπανόφωνο συγκρότημα να παίζει ροκ πριν τη δεκαετία του ΄80!

«Παράλληλα, τα επίσημα ΜΜΕ «κορόιδευαν» με σατιρικό τρόπο τους φαν της ροκ και αυτοί που τολμούσαν να ακούν τη μουσική που επιθυμούσαν ήταν μόνο αυτοί που είχαν φίλους διπλωμάτες, πιλότους ή ναύτες στο εμπορικό ναυτικό – τα μόνα επαγγέλματα που επέτρεπαν ταξίδι στο εξωτερικό, όπου μπορούσαν να αγοραστούν οι πολυπόθητοι ροκ δίσκοι».

Τι ωραίο κοκορέτσι! Δεν έφταιγε το εμπάργκο που δεν εισάγονταν ροκ δίσκοι στην Κούβα (όπως δεν εισάγονταν και φάρμακα –μην ξεχνάς), έφταιγε η κυβέρνηση που δεν άφηνε τον κόσμο να ταξιδέψει! Λες κι ο κόσμος είχε λεφτά για ταξίδια! Λες και οι Κουβανοί δεν προμηθεύονταν ακόμα και τα τρόφιμα με το δελτίο! Λες και οι Κουβανοί είχαν το ίδιο κατά κεφαλήν εισόδημα με τους κατοίκους του Λουξεμβούργου ή της Ελβετίας –ρε το κωλοκράτος που δεν τους άφηνε να κάνουν τουρισμό! Και τι να πει κανείς για τα ΜΜΕ που «κορόιδευαν» (εντάξει –εδώ το χέσαμε στα εισαγωγικά) τους φαν της ροκ; Αναρωτιέμαι εγώ –ξέρει ο συντάκτης πόσοι ακούνε (ή ακούγανε) φανατικά ροκ στην Κούβα; Έχει συναίσθηση της μουσικής κουλτούρας της χώρας; Έχει καμιά επαφή με τη λατινοαμερικάνικη μουσική; Επειδή εγώ έχω την εντύπωση πως αν βάλεις ένα ροκ κομμάτι σε κάποιον πιτσιρικά Κουβανό μουσικό θα ξεκαρδιστεί στα γέλια λόγω απλοϊκότητας της μουσικής φόρμας. Οι μουσικοί εκεί πέρα παίζουν παπάδες και είναι (πλέον –στην πλειοψηφία τους) απόφοιτοι κρατικών ωδείων, το ροκ είναι μουσική της πλάκας γι΄αυτούς. Κι από στίχους δεν το συζητάμε. Όποιος έχει περάσει από τα Σπίτια της Μουσικής στην Αβάνα θα έχει παρατηρήσει οτι οι μπαλάντες με κοφτερούς στίχους, όχι μόνο ανθούσαν για χρόνια στο νησί, αλλά απολάμβαναν και κρατικής επιδότησης!

«Σήμερα, το ροκ είναι πλέον «επίσημο» στοιχείο του κουβανικού κράτους, της κουλτούρας της νεολαίας και εν τέλει του τρόπου ζωής της χώρας. Αναμένεται πλέον να δούμε το πώς θα εξελιχθεί αυτή η νέα σχέση ανάμεσα στη ροκ μουσική και το κουβανικό κράτος, και να ανακαλύψουμε τις νέες μορφές έκφρασης που θα βρει η κουβανική νεολαία, στο φως πλέον της «νομιμότητας».

Αλληλούια! Το ροκ έφτασε «επίσημα» στην Κούβα σήμερα! Πως θα το αντέξει το δυσκοίλιο κουβανέζικο καθεστώς; Θα το μάθετε στο επόμενο επεισόδιο του σήριαλ «Άσχετοι Παντογνώστες» (πέφτει μουσική υπόκρουση σε στυλ Πόλεμος των Άστρων)! Τώρα βέβαια...

Εδώ και κάτι χρόνια (το 2005 για την ακρίβεια –δυο χρόνια δηλαδή πριν την «επισημοποίηση του ροκ», κατά τον συντάκτη) οι Audioslave κάνανε μια πολύ ενθουσιώδη συναυλία στην Αβάνα, αψηφώντας το εμπάργκο των ΗΠΑ. Φέτος νομίζω, πήγαν και οι Kool and the Gang για συναυλία στο νησί (αλλά, αν τους θεωρείς ροκ –μάλλον χρειάζεσαι ΩΡΥΛΑ).

Και φέτος τον Μάιο, η «Cuban Rock Agency» (αυτή μάλλον εννοεί ο συντάκτης στην αρχή του άρθρου του) διοργάνωσε την πρώτη της περιοδεία η οποία υποστηρίχτηκε (μεταξύ των άλλων) κι από την Κομμουνιστική Νεολαία. Εντάξει –και πολύ άργησαν, κατά τη γνώμη μου. Εδώ η ΚΝΕ φέρνει Ιαν Γκίλαν και Άλβιν Λι από τις αρχές του ’90 στα φεστιβάλ της...

Δυο συμπεράσματα και μια υπόθεση για κλείσιμο:

1. Πως καταφέρνει κάποιος (σαν τον συντάκτη του tvxs) να γράψει ένα άρθρο το οποίο είναι, κατά 95% ανακριβές; Απλούστατα –μεταφέροντας στο χαρτί (στην οθόνη) τις βλακωδώς αστήρικτες απόψεις του περί της παγκόσμιας πολιτικο-κοινωνικής κατάστασης. Οι Κουβανοί (λένε οτι) έχουν κομμουνισμό, ο κομμουνισμός ισούται με δικτατορία, οι Ρώσοι κυνηγούσαν τη τζαζ επειδή έτσι έχουμε δει σε ταινίες (αμερικάνικες), το ροκ ισούται με τη τζαζ (γιατί όχι;), οι Γερμανοί ναζί κυνηγούσαν το σουίνγκ (από ταινία είναι κι αυτό), άρα, οι κομμουνιστές είναι φασίστες και οι φασίστες κυνηγάνε τη ροκ! Δεν θα μείνω στην πολιτική αγυρτεία της παραπάνω εξομοίωσης, απλά θα υπενθυμίσω το φαινόμενο των Oi skinheads, που παίζουν καθαρόαιμο πανκ και είναι εξίσου καθαρόαιμοι νεοναζί. Θα υπενθυμίσω επίσης το χριστιανικό μέταλ που εκφράζει τις φανατικότερες χριστιανικές συμμορίες (συγνώμη, ομάδες) των ΗΠΑ.

2. Στην Κούβα (όπως και στις περισσότερες λατινοαμερικάνικες χώρες) δεν υπάρχει πλέον κοινό για τη ροκ μουσική. Οι μαύροι καλλιτέχνες (που κυριαρχούν στις μουσικές εξελίξεις) πήραν το αμερικάνικο χιπ χοπ και το απογείωσαν, μπολιάζοντάς το με τοπικούς ρυθμούς –κι αν έχεις ακούσει Orishas καταλαβαίνεις τι εννοώ. Οι στίχοι του χιπ χοπ είναι αρκετά σκληροί –αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον «στυγερό δικτάτορα Φιδέλ Κάστρο, που δεν ανέχεται την κριτική» να δεχτεί τους Orishas στο Προεδρικό Μέγαρο και να αναρωτηθεί, «εσείς είσαστε που κάνετε όλη αυτή τη βαβούρα;» Πλέον, το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει μετακομίσει μόνιμα στη Γαλλία, επειδή η Κούβα προσφέρει μηδενικές προοπτικές προώθησης σε διεθνές επίπεδο αγορών –και, φυσικά, δεν δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο να διαψεύσουν τις φήμες οτι πρόκειται περί «κυνηγημένων μουσικών» -κάτι τέτοια άλλωστε πουλάνε σε κορόιδα, σαν τον συντάκτη του παραπάνω άρθρου. Έχω πάει δυο φορές στην Κούβα και έψαξα πολύ να βρω cd με ροκ μουσική –το μόνο που ανακάλυψα ήταν ένα γκρουπάκι ονόματι Extrema Casualidad, οι οποίοι παίζανε χαρντ ροκ σε στυλ «τύφλα να΄χει ο Κοβερντέιλ» και είχανε φωτογραφήσει στο ένθετο τα πόδια τους με σαγιονάρες! Η Κούβα, όταν την είχα επισκεφτεί, άκουγε μανιωδώς Reggaeton (όπως και η υπόλοιπη Λατινική Αμερική), στα τουριστικά μέρη παίζανε σάλσες, στα μπαράκια παίζανε και κάμποση τζαζ –άκουσα μέχρι ένα ντουέτο (βιολί, κοντραμπάσο) να κάνει κάποια διαστημική διασκευή του Μπίλι Τζιν! Αλλά ροκ... Ξέχασέ το! Η ροκ μουσική είναι ήδη νεκρή στις χώρες που τη δημιούργησαν –μην περιμένεις λοιπόν να τη βρεις, αναγεννημένη, στην Κούβα.

Περνάω τώρα και από την υπόθεση, πηγαίνοντας προς την έξοδο:

Ο τίτλος του παραπάνω άρθρου είναι: «Το ροκ και η Κούβα: μια απαγορευμένη σχέση βγαίνει στο φως» (μπρρρ, σαν τίτλος κουτσομπολίστικου άρθρου για τα νταραβέρια του Κάρολου με τη (γ)Καμίλα μου μοιάζει –αλήθεια, σου είπα οτι στην Αβάνα έχουν και άγαλμα της πριγκίπισσας Νταϊάνας;) Ο συντάκτης έχει βάλει και δυο βιντεάκια από "Κουβανούς ρόκερς" –στο πρώτο βλέπουμε έναν χοντρό μουσάτο μεσήλικα να τραγουδάει α λα Λούτσιο Ντάλα (ή Λαυρέντη Μαχαιρίτσα –αν προτιμάς) και το δεύτερο είναι βιντεοκλίπ κάποιου τραγουδιού χιπ χοπ με περάσματα ροκ κιθάρας. Αν αυτά τα θεωρεί ο συντάκτης ροκ μουσική –πάω πάσο και υποκλίνομαι στον «μεγαλύτερο Έλληνα ρόκερ» Βασιλάκη Παπακωνσταντίνου! Αλήθεια, έχει κάνει και συναυλία ο Νταλάρας στην Κούβα –τι μας διδάσκει αυτό;

Δεν έχω όρεξη να κάτσω να σκεφτώ περί των προθέσεων του συντάκτη του παραπάνω άρθρου, γι΄αυτό θα κάνω μια νεφελώδη υπόθεση περί της πρόσφατης προώθησης του ροκ στην Κούβα. Εκεί λοιπόν οι κυβερνητικοί είναι πονηρά παιδιά –δίνω αμέσως παράδειγμα: αντί να απαγορέψουν τη θρησκεία, όπως πολλές άλλες χώρες του «υπαρκτού», φρόντισαν να την αποδυναμώσουν παρέχοντας ίσα δικαιώματα ΣΕ ΟΛΕΣ τις θρησκείες και τις θρησκευτικές δοξασίες, ΑΣΧΕΤΑ με τον αριθμό πιστών που διέθετε η καθεμιά τους. Υποστήριξαν την άσκηση λατρείας της Σαντερία (η βασική θρησκευτική δοξασία των μαύρων) σαν αντιστάθμισμα του Καθολικισμού (η βασική θρησκεία των λευκών) και, σα να μην έφτανε αυτό, στήριξαν τη δημιουργία Ορθόδοξης θρησκευτικής κοινότητας στην Αβάνα! Ο Κάστρο υποδέχτηκε με τις ίδιες τιμές τον Πάπα και τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής! Μήπως λοιπόν τώρα προσπαθούν να εφαρμόσουν την ίδια τακτική στα μουσικά ρεύματα; Επειδή οι Κουβανοί δεν τα πάνε (διαχρονικά) καλά με τις απαγορεύσεις –μήπως προμοτάρουν τη ροκ σαν αντιστάθμισμα στο κυρίαρχο χιπ χοπ; Μπορεί να είναι κι έτσι –μπορεί και όχι. Ο καιρός θα δείξει...

Όπως, ο καιρός έχει δείξει ότι, τρέχουμε ασθμαίνοντας να καταπιούμε αμάσητη την Αμερικάνικη προπαγάνδα περί Κούβας. Κάνουμε «την τρίχα –τριχιά» και σκίζουμε τις κυλόττες μας υπερασπιζόμενοι άκριτα τους, οποιουσδήποτε, Κουβανούς αντιφρονούντες, την ίδια στιγμή που γράφουμε στ΄αρχίδια μας τους 5 Κουβανούς φυλακισμένους στις ΗΠΑ και τους εκατοντάδες Αμερικάνους πολιτικούς κρατούμενους... Είπα Αμερικάνους; Μα, τι ηλίθιος που είμαι! Εδώ σκιζόμαστε για τους Κουβανούς πολιτικούς κρατούμενους και αδιαφορούμε για τους Έλληνες τέτοιους! Περί Αμερικάνων θα ενδιαφερθούμε;

Κοίτα τι σκέφτηκα ο ηλίθιος!

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά