"Ο βασιλιάς Αρθούρος στην αποβάθρα"

Το καλοκαίρι του ‘82 δούλευα γκαρσόνι σ' ένα εστιατόριο –χρειαζόμουν τα φράγκα για ν΄αγοράσω στερεοφωνικό, τέτοια φάση. Εκείνο το καλοκαίρι δεν έβγαινα συχνά –έκανα οικονομίες, αλλά αυτός δεν ήταν ο σημαντικότερος λόγος. Όταν γύρναγα σπίτι από τη δουλειά στηνόμουν μπροστά στην τηλεόραση, επειδή είχε Μουντιάλ και η Βραζιλία του Τέλε Σαντάνα ζωγράφιζε στα απανταχού ισπανικά γκαζόν.



Ήμουνα παθιασμένος με την ομάδα –γούσταρα εκείνο τον κουλτουριάρη τον Σώκρατες (τον επιλεγόμενο και Γιατρό), λάτρευα το αλήτικο στυλάκι του Ζίκο, ήταν κι ο άλλος ο φαλακρός (και αντιτουριστικός) ο Φαλκάο... Στο τέρμα ο απερίγραπτος Ταφαρέλ –ο μοναδικός τερματοφύλακας που φαινόταν ικανός να φάει γκολ ακόμα κι όταν τα ball boys επέστρεφαν τη μπάλα στο γήπεδο –«11 εκατομμύρια ποδοσφαιριστές έχει η Βραζιλία σα χώρα –χάθηκε να βρουν έναν κανονικό τερματοφύλακα;» αναρωτιόταν ο Διακογιάννης στις μεταδόσεις. (Διόρθωση: όπως μου επισήμανε ο φίλος ο ΤΟΤΟ κι ο Manuel από κάτω, τερματοφύλακας εκείνη την εποχή ήταν ο Βαλντίρ -έχω αυτό το ψυχολογικό να συνδέω αυτομάτως τον οποιοδήποτε χάφτη Βραζιλιάνο γκολκίπερ με τον αθάνατο Ταφαρέλ, μονίμως!)

Το απόγευμα που πήγα στο μαγαζί για ν΄αγοράσω επιτέλους το ρημαδοστερεοφωνικό ήμουνα στα μαύρα πανιά, που λένε. Ρώτησα τι έπαιρνα με αυτά που είχα, μου δείξανε ένα (ιδιοκατασκευή –ελεεινός τενεκές), το φορτώθηκα κι έφυγα αμίλητος. Βλέπεις, νωρίτερα εκείνο το απόγευμα η Βραζιλία είχε χάσει 3-2 από την Ιταλία και ήξερα οτι θα έπρεπε να περάσουν 4 χρόνια μέχρι να ξαναδώ τους καλλιτέχνες στα γήπεδα.



Αργότερα συνειδητοποίησα οτι τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ πια ίδια, μετά από εκείνο το καταραμένο παιχνίδι. Τι είχε συμβεί;
Μέχρι το συγκεκριμένο ματς η Βραζιλία κρέμαγε σαγόνια θεατών και αντιπάλων με το παιχνίδι της, ενώ η Ιταλία σερνόταν, από ισοπαλία σε ήττα. Μια ισοπαλία χρειαζόταν στους Βραζιλιάνους για να περάσουν, οι Ιταλοί ήθελαν μόνο νίκη. Και το παιχνίδι πήγαινε στο γκολ, έβαζε ο (ανύπαρκτος μέχρι εκείνη τη μέρα) Πάολο Ρόσι, απαντούσαν οι Βραζιλιάνοι... Στο 2-2, χρειαζόταν απλώς υπομονή. Κάτσε πίσω, κράτα τη μπάλα και άσε τον χρόνο να περάσει –απλά πράγματα, αλλά αδιανόητα για τους Βραζιλιάνους. Όπως αδιανόητο φαινόταν για τον βραζιλιάνικο εγωισμό να πάει παίκτης πάνω στον γαμημένο τον Ρόσι και να του δώσει τα πόδια στο χέρι –ποιος να πήγαινε; Αφού όλοι έβγαιναν μπροστά για να βάλουν κι άλλο γκολ –για τους Βραζιλιάνους, η ισοπαλία ήταν η μοναδική ρεαλιστική προοπτική, γι΄αυτό και τη σνόμπαραν επιδεικτικά.. Άλλωστε, σ΄εκείνο το Μουντιάλ οι Βραζιλιάνοι ήταν μονίμως τσακωμένοι με τον ρεαλισμό.

Τέσσερα χρόνια μετά, στο επόμενο Μουντιάλ, οι Βραζιλιάνοι εμφανίστηκαν αμήχανοι –τους πήρε καιρό μέχρι ν΄αποφασίσουν οτι τελικά "το αποτέλεσμα μετράει". Και το αποτέλεσμα ήταν οτι δεν ξαναείδαμε αλανιάρικο ποδόσφαιρο απ΄αυτούς στα γήπεδα –οι μεγάλοι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές έκαναν καριέρα σε ευρωπαϊκές ομάδες, έμαθαν τα κόλπα, έμαθαν να σαρώνουν τους τίτλους πουλώντας μαγεία με το σταγονόμετρο. Όλο και λιγότεροι «μη εξευρωπαϊσμένοι» Βραζιλιάνοι έπαιζαν πια στις εθνικές ομάδες των Μουντιάλ –ο Ρομάριο ήταν η τελευταία αναλαμπή και ο Εντμούνδο (παρατσούκλι «το Ζώο»), ο τελευταίος μεγάλος κοπρίτης που πέρασε από τις παγκόσμιες διοργανώσεις.

Από εκείνη την ομάδα του ’82 ο Ζίκο έκανε καριέρα στην Ευρώπη κι ο Σώκρατες έκανε αντίσταση κόντρα στη χούντα της Βραζιλίας, σαν παίκτης της Κορίνθιανς, μέχρι που του κόψανε τη μπάλα κι ησυχάσανε.
Το πρώτο μου στερεοφωνικό τίναξε τα πέταλα μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, παρ΄όλα αυτά, εγώ συνέχισα να βλέπω ποδόσφαιρο –κατάλαβα λοιπόν κάτι απλό. Υπάρχουν, χοντρικά, τρεις ποδοσφαιρικές νοοτροπίες:

1. Το παιχνίδι σκοπιμότητας. Με τις ρίζες στο σιχαμένο ιταλικό κατενάτσιο, πρόκειται για τακτική του τύπου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Τι θέλουμε; Πώς θα το πάρουμε; Όλα τα άλλα είναι άνευ σημασίας. Νίκη με μισό γκολ, ισοπαλία όταν μας βολεύει ακόμα κι αν μπορούμε να νικήσουμε, «η καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα» -τέτοια πράγματα. Το «τσούκου τσούκου μπολ» του πάλαι ποτέ επιτυχημένου, ευρωπαϊκά, Παναθηναϊκού και η Εθνική Ελλάδος στο Πανευρωπαϊκό του 2004 είναι δυο πρόχειρα παραδείγματα του συγκεκριμένου συστήματος.
2. Το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Ξεκίνησε με τους Ολλανδούς του Άγιαξ και αποθεώθηκε στην Ισπανία. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη τακτική, απλώς «πνίγουμε τον αντίπαλο». Δεν τον αφήνουμε να πάρει ανάσα, πιέζουμε συνεχώς και σε όλο το γήπεδο –μαρκάρουμε μέχρι και τους αναπληρωματικούς που κάθονται στον πάγκο. Κάποια στιγμή ο αντίπαλος σκάει και τον μουρλαίνουμε στα γκολ.
3. Το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας ή προσωπικοτήτων. Το βραζιλιάνικο στυλ δηλαδή, όπου 10 βιρτουόζοι προσπαθούν να βάλουν γκολ κι ένας τερματοφύλακας ψάχνει τους συμπαίκτες του με τα κιάλια, μέχρι να σιχτιρίσει και να κατηφορίσει κι αυτός προς την αντίπαλη εστία.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα πριν 3 μήνες περίπου, τη μέρα που έπαιζε ο Ολυμπιακός με την Άλκμαρ –στον πάγκο είχαν δηλώσει για προπονητές τον Ψηλό και το Κοντό κι εγώ κάπνιζα τα τσιγάρα αλυσιδωτά, περιμένοντας έναν ακόμα ευρωπαϊκό εξευτελισμό της Θρυλάρας. Τότε μπήκε η Tomboy χαμογελαστή (κάθε μέρα την έπρηζα με τα χάλια της ομάδας μου) και μου δήλωσε: «Πήρατε τον Ζίκο για προπονητή –το ξέρεις;» Επιτόπου, τα θυμήθηκα όλα! «Ποια ομάδα; Θα πάω στο Καραϊσκάκη μονάχα για να δω από κοντά τον Τεράστιο!» δήλωσα. Εκείνο το βράδυ ο Θρύλος κέρδισε με τον Ζίκο να παρακολουθεί από τη θύρα των επισήμων.


Σαν προπονητή τον Ζίκο τον θυμόμουν να κοουτσάρει την Ιαπωνία στο Μουντιάλ του 2006 και να φτάνει τη Φενέρ Μπαξέ μέχρι τους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ το 2008. Έμαθα οτι, στη συνέχεια, τον διώξανε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με τη στάμπα του αποτυχημένου. Άνευ σημασίας, για τα γούστα μου, όλα αυτά.

Έκλεισαν λοιπόν τον Ζίκο για να κοουτσάρει τον Ολυμπιακό και το σκεπτικό της Διοίκησης ήταν οτι είχε κάνει μεγάλες επενδύσεις σε Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές. Έφερνε αυτή τη θρυλική μορφή μπας και καταφέρει τους Βραζιλιάνους να παίξουν μπάλα, ξεπερνώντας το σοκ Κετσπάγια. Έτσι είχανε δηλώσει στις φυλλάδες.

Ποια ήταν η κατάσταση του Ολυμπιακού όταν ανέλαβε ο Ζίκο; Μετά από μια καλή χρονιά όπου ο Βαλβέρδε ίδρωσε για να παίξει η ομάδα ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο (και τα κατάφερε κιόλας σε 4-5 αγώνες), η Διοίκηση απέλυσε τον Ισπανό επειδή δεν πήρε την πατροπαράδοτη πίπα στον πρόεδρο Σωκράτη.
Στη θέση του Ισπανού ήρθε ο Κετσπάγια –που δίδαξε στην ομάδα ποδόσφαιρο σκοπιμότητας ανακατεμένο με μπινελίκια –προκειμένου να περάσουμε τις ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ, τις ιστορικές Σλόβαν Μπρατισλάβα και Σέριφ Τιραμισού ή όπως διάολο τη λέγανε! Φυσικά, όταν ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο πρώτο του παιχνίδι πρωταθλήματος απέναντι στην Καβάλα (μέσα στο γήπεδό του) απολαύσαμε τον τραγέλαφο που παρατηρείται όταν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ομάδες παίζουν ποδόσφαιρο σκοπιμότητας –τουτέστιν οι 20 ποδοσφαιριστές κοιτάγανε ο ένας τον άλλον σαν ηλίθιοι, μέχρι να σφυρίζει ο διαιτητής τη λήξη.

Τι ακριβώς περίμεναν όλοι από τον Ζίκο; Το απλούστερο πράγμα –να χαλαρώσει τους ποδοσφαιριστές, να τους ξαναθυμίσει οτι παίζουν μπάλα (εκτός των άλλων) και για να διασκεδάζουν, να τους εξηγήσει οτι ο κόσμος ερχόταν στο γήπεδο για να τους θαυμάσει κι αυτοί έπρεπε να ανταποκριθούν στο ρόλο τους.

Ποια ήταν η ποδοσφαιρική τακτική που ήξερε, εκτιμούσε, λάτρευε ο Ζίκο; Μα το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας –θέλει και ρώτημα; Το ποδόσφαιρο που έμαθε αυτός στις αλάνες, το ποδόσφαιρο που παίζει τα τελευταία χρόνια η Μπαρτσελόνα και ο κόσμος την παρακολουθεί με δέος. Σύμφωνοι;

Το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας απαιτεί την ύπαρξη προσωπικοτήτων οι οποίες θα πάρουν τις ρημάδες τις πρωτοβουλίες –έχει τέτοιους ποδοσφαιριστές ο Ολυμπιακός; Θεωρητικά ναι. Μέλμπεργκ, Γκαλέτι, Ντουντού, Μαρέσκα, Ντιόγο, Τοροσίδης, Στολτίδης, Ζαϊρί, Λεντέσμα, Μπράβο, Ντάρμπισιρ... Θεωρητικά!

Μετά οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να τραυματίζονται σαν άλογα κούρσας σε καπνοχώραφο, αρχίσανε και κάτι δημοσιογραφικές ρουφιανιές του στυλ «τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού είναι παιδική χαρά»... Οι πρώτες μουρμούρες για τον Ζίκο ο οποίος έκανε αυτό ακριβώς για το οποίο τον προσέλαβαν! Κι ο λόγος προφανής: ο Ζίκο έκοψε μαχαίρι τις προσδοκίες των κολαούζων βετεράνων της ομάδας (Τζόρτζεβιτς, Κοβάσεβιτς) και των λοιπών παραγοντίσκων τύπου Θεοδωρίδη περί σουλάτσων στα αποδυτήρια, ξεκαθάρισε ο άνθρωπος οτι μόνο αυτός και οι βοηθοί του θα έχουν επαφή με τους ποδοσφαιριστές.

Ο Ολυμπιακός αποδεκατισμένος κατάφερε να κερδίσει τον δυναμωμένο, φέτος, Παναθηναϊκό που εμφανίστηκε στο Καραϊσκάκη λες κι οι παίκτες του είχαν καπνίσει τη μισή φούντα της Καλαμάτας πριν τον αγώνα! Και όλοι περιμέναμε να διαβάσουμε ύμνους για την προπονητική ιδιοφυΐα του Ζίκο, κι ας μην έκανε τίποτα περισσότερο από τα αναμενόμενα! Μην ξεχνάς οτι λίγο πριν είχε καταφέρει να περάσει η ομάδα στον επόμενο γύρο του Τσάμπιονς Λινγκ κερδίζοντας μέχρι και την Άρσεναλ.

Αλλά δεν έγινε έτσι. Βλέπεις, ο Ζίκο είναι σοβαρός άνθρωπος –δεν επρόκειτο να παίξει τον αρλεκίνο της Διοίκησης –γι΄αυτό βγήκε και δήλωσε οτι η ομάδα χρειάζεται τέσσερις μεταγραφές, αν θέλει να κάνει τίποτα της προκοπής. Μέχρι εκεί ήταν τα ψωμιά του Ζίκο!

Πέσανε οι καραγκιοζαραίοι των αθλητικών φυλλάδων να τον φάνε. Θυμήθηκαν οτι αποκλείστηκε από το Κύπελλο κάνοντας πάντα το προφανές, βάζοντας δηλαδή τους αναπληρωματικούς να παίξουν στο πρώτο παιχνίδι της διοργάνωσης! Κι αυτό ήταν η αρχή του κορδονιού.

Στο επόμενο παιχνίδι ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον Άρη, ο οποίος, σύμφωνα πάλι με τους ειδήμονες αθλητικογράφους, είχε έναν άμπαλο προπονητή ονόματι Έκτορ Ραούλ Κούπερ! Ο Ζίκο έκανε για μια ακόμα φορά τα αναμενόμενα. Έβαλε δηλαδή όσες προσωπικότητες διέθετε η ομάδα του και ήταν σε κατάσταση να φορέσουν αθλητικά παπούτσια. Μεταξύ αυτών, έβαλε και τον Ντομί να παίξει αμυντικό χαφ –κάτι που είχε δοκιμάσει και στο παιχνίδι με την Άρσεναλ. Οι παίκτες του Κούπερ πήγαιναν σα μοτεράκια, οι παιχταράδες του Ολυμπιακού περίμεναν πότε θα κουραστούν οι άλλοι (επειδή πλησίαζαν και οι χριστουγεννιάτικες διακοπές) ο Νικοπολίδης έφαγε μια φάβα γκολ κι έτσι πήρε τέλος η σεμνή τελετή.

Την άλλη μέρα πέσανε τα κοράκια του τύπου πάνω στον Ζίκο λες και έπαιζε αυτός μπάλα! Το πρόβλημα ήταν η τοποθέτηση του Ντομί στα χαφ –έπρεπε, αποφάνθηκαν οι ειδικοί, να βάλει τον Λεντέσμα ή τον Στολτίδη που είχαν να παίξουν από του Αγίου Πούτσου ανήμερα, ή έστω τον νεαρό Κατσικογιάννη. Φυσικά, κανένας δεν έγραψε οτι όσοι ποδοσφαιριστές γύρισαν από μακροχρόνιο τραυματισμό (Ντιόγο, Γκαλέτι) έκοβαν βόλτες στο γήπεδο σα γαλοπούλες.

Ακολούθησε η άδεια 9 ημερών –όπως είχε υποσχεθεί ο Ζίκο στους ποδοσφαιριστές. Άδεια την οποία θα έπαιρνε έτσι κι αλλιώς ο ίδιος για να πάει να παίξει στον αγώνα προς τιμήν του στο θρυλικό Μαρακανά. Βλέπεις, ο Ζίκο είναι κάποια προσωπικότητα –δεν είναι του τύπου «που’σαι κόουτς, πάρε και τα κοστούμια του Προέδρου από το καθαριστήριο όπως έρχεσαι». Δεν το ήξεραν αυτό στον Ολυμπιακό πριν τον προσλάβουν; Δεν ήξεραν οτι μέχρι Υπουργός Αθλητισμού είχε φτάσει στη Βραζιλία; Το ήξεραν.

Τα κοράκια ορμήσανε πάλι με χαρά επειδή μυρίστηκαν κρέας –γιατί να δώσει άδεια ο Ζίκο, γιατί να τη δώσει σε όλους; Και άλλα τέτοια γραφικά. Λες και πήρανε τον Ζίκο στον Ολυμπιακό για παιδονόμο ή για λοχία! Μα, αν θέλανε τέτοιον είχανε τον Τιμούρη το Σκυλομούρη –ποιος ο λόγος να πληρώνουν ένα κάρο λεφτά τον Βραζιλιάνο; Στ΄αρχίδια τους των φυλλάδων –αυτοί όταν πρέπει να θάψουν θα το κάνουν, είτε ο άλλος μαχαιρώνει κόσμο στο προπονητήριο, είτε φυτεύει μαργαρίτες στου Ρέντη.



Ο Ζίκο ήρθε για να διαχειριστεί προσωπικότητες κι αυτό προσπάθησε να κάνει. Αν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας δεν έχουν ποδοσφαιρικό εγωισμό, αν θέλουν διμοιρίτη για να τους στήσει μέσα στο γήπεδο, αν θέλουν αυστηρά προκαθορισμένο σύστημα τότε ας ψάξει η Διοίκηση για καινούργιο Βαλβέρδε. Ή ας κάνει τίποτα τεμενάδες στον παλιό, τον κανονικό Βαλβέρδε, μπας και ξαναγυρίσει. Επειδή δεν προσέλαβαν τον Ζίκο για κάτι τέτοιο.

Μετά ήρθε η σφαλιάρα από την ΑΕΚάρα (φρέσκο μέλος του κλαμπ των πρώην μεγάλων ομάδων οι οποίες συμμετέχουν στο πρωτάθλημα με μοναδική επιδίωξη να κερδίσουν τον Ολυμπιακό). Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού είδαν οτι ο «μπαμπάκας» κόουτς δε φωνάζει και βγήκανε στο γήπεδο για να λουφάρουν. Ο Νικοπολίδης έφαγε 2 ΓΚΟΛ ΦΑΒΕΣ αυτή τη φορά, ο εκλεκτός Κατσικογιάννης έπαιξε αλλά δε φάνηκε, ο Γκαλέτι περπάταγε, ο Ντιόγο σερνόταν, ο σούπερ σκόρερ Μύτογλου προσπάθησε (αλλά δεν κατάφερε) να χαλάσει το πρώτο γκολ του Παπαδόπουλου... Μια ωραία ατμόσφαιρα!

Την επόμενη –όλοι ζητούσαν το κεφάλι του Ζίκο. Επειδή άργησε να βάλει τον παίχτουρα Ζαϊρί (ναι μωρέ, αυτόν, που όταν έπαιζε σκύλιαζαν οι δημοσιογράφοι οτι είναι λίγος και εκνευριστικά ατομιστής). Επειδή έβαλε τον Κατσικογιάννη κι όχι τον ογκόλιθο Στολτίδη (ετών 30φεύγα με μία και μοναδική καλή εμφάνιση στο φετινό πρωτάθλημα) ή τον Λύκο Λεντέσμα (που έχει κάνει μόλις μισή καλή εμφάνιση φέτος).

Μετά αποκαλύφθηκε οτι ο Ντουντού, όντας τραυματίας είχε παίξει σε φιλικό στη Βραζιλία κι επιδεινώθηκε η κατάστασή του –μεγάλη προσωπικότητα που βάζει πάνω απ΄όλα την ομάδα ο Βραζιλιάνος Αρχηγός!

Σε ένα αποκορύφωμα γλειψίματος των δημοσιογράφων (αφού δεν τον έκραξαν για τα κοροϊδίστικα γκολ) και της Διοίκησης (η οποία όλο και κάπου θα τον βολέψει τώρα που ετοιμάζεται για σύνταξη), ο σεβάσμιος Αντώνης "Τοτέμ" Νικοπολίδης κάλεσε τους ποδοσφαιριστές σε συζήτηση, την ώρα που ο Ζίκο τους περίμενε σα μαλάκας να βγουν για προπόνηση! Φυσικά, η συζήτηση των ανησυχούντων ποδοσφαιριστών βγήκε την άλλη μέρα στις φυλλάδες. Κι ακόμα πιο φυσικά δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να γράψει οτι η συγκεκριμένη ενέργεια είναι αισχρή και αντιεπαγγελματική –ο δε Νικοπολίδης που τη διοργάνωσε θα έπρεπε να βλέπει τα υπόλοιπα ματς από την τηλεόραση του σπιτιού του και να πληρώνει πρόστιμα μέχρι να ξαναμαυρίσουν τα μαλλιά του!

Αργότερα, ο Ιεροκλής "Καλό Παιδί" Στολτίδης είδε φως και μπήκε -τσακώθηκε με τον Ζίκο (για να μη μείνει πίσω στο γλύψιμο δημοσιογράφων) και στο επόμενο παιχνίδι της ομάδας οι βεντέτες του Ολυμπιακού κέρδισαν με μπλαζέ υφάκι τη Λάρισα... Α ναι, ο Νικοπολίδης τσίμπησε ακόμα ένα κοροϊδίσιο γκολάκι –αλλά ποιος ασχολείται μ΄αυτά; Το θέμα είναι να κρεμάσουμε τον Ζίκο ανάποδα –έτσι μόνο θα λυθούν τα προβλήματα του Ολυμπιακού!

Αμφιβάλλεις;

Μα εδώ το λέει μέχρι κι ο αντικειμενικός Χελάκης, ο οποίος κάνει ένα αρθράκι με τον παραπλανητικό τίτλο «Ο Ζίκο είναι μια καλή δικαιολογία για όλους τους άλλους» (χωρίς βέβαια να αναπτύσσει αυτή τη θέση πουθενά μέσα στο άρθρο του!) Γράφει ο αντικειμενικός (για το παιχνίδι με την ΑΕΚ):

«Το κλίμα ήταν «στραβό», το 'φαγε και ο Ζίκο με τους πειραματισμούς και τις ανοησίες του. Αντί να στηριχθεί στον τρόπο παιχνιδιού και στους παίκτες που τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο στο Τσάμπιονς Λιγκ, προτίμησε να αφήσει στον πάγκο τον Λεονάρντο και τον Ζαϊρί, να ξενιτέψει τον Οσκαρ στα αριστερά και να εμπιστευτεί τον νεαρό Κατσικογιάννη με κίνδυνο να τον κάψει.
Σκέφτομαι, μάλιστα, μήπως του χάλασε το dvd player και δεν μπορούσε να ξαναδεί σε ποια θέση παίζοντας ο Τοροσίδης είχε δώσει τη νίκη στον Ολυμπιακό επί της ΑΕΚ στο παιχνίδι του πρώτου γύρου. Αλλά από έναν προπονητή που τον ρωτούν τη γνώμη του για τον Μπεν Αρφά και η απάντησή του είναι ότι δεν τον γνωρίζει, όλα μπορείς να τα περιμένεις. Τουλάχιστον ας απέφευγε απαντήσεις που τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα σε διοίκηση και οπαδούς. Γιατί δεν γίνεται ο Ντουντού να παίζει μισή ώρα σε παιχνίδι με τους φίλους του Ροναλντίνιο και εσύ να δηλώνεις ότι δεν είναι αρμοδιότητά σου να το γνωρίζεις.»

Διακρίνεται εύκολα η περίφημη κολοκυθωτή κωλοτούμπα του τύπου: «Μα έβαλε τον Ντομί στα χαφ!» «Και ποιον να βάλει;» «Ας βάλει έναν κλασσικό χαφ!» «Μα έβαλε τον Κατσικογιάννη στα χαφ; Θα τον κάψει!» «Και ποιον να βάλει;» «Ας βάλει τον Στολτίδη!» Αν έβαζε τον Στολτίδη, το κορδόνι θα συνεχιζόταν με τον ίδιο ρυθμό –είμαι βέβαιος! Γιατί; Επειδή και τον Λεονάρντο που προτείνει ο κόουτς Χελάκης να παίξει αριστερά, τον έβαλε στο επόμενο παιχνίδι ο Ζίκο και έλαμψε δια της απουσίας του! Και τον Ζαϊρί τον έβαλε με την ΑΕΚ αλλά ο Μαροκαίν περιορίστηκε σε δυο γιόμες στη μικρή περιοχή και κάποια καραγκιοζιλίκια με τα οποία εκβίασε (ως συνήθως) το προσωπικό γκολ!
Μέχρι πριν λίγο καιρό τσιρίζανε να παίζει ο Τοροσίδης στα πλάγια πίσω από τον Γκαλέτι επειδή στις πτέρυγες είναι η δύναμη του Ολυμπιακού –τώρα τσιρίζουν γιατί παίζουν από τα πλάγια και κανένας δεν επιτίθεται από το κέντρο!

Αμ το οτι ο Ζίκο δεν γνώριζε τον Μπεν Αρφά τι σου λέει; Δηλαδή εσύ τον γνώριζες; Τον είχες ακούσει πουθενά; Ή απλώς ψήθηκες επειδή γράψανε οι φυλλάδες οτι πρόκειται περί παίχτουρα; Έχει παίξει, λένε, στην Εθνική Γαλλίας 5-6 φορές, τι λε ρε παιδί μου! Κι ο Στηβ Μανταντά έχει παίξει στην Εθνική Γαλλίας, τον ξέρει κανένας; Ή είναι υποχρεωμένος ο Ζίκο να κατέχει απέξω τα τεχνικά χαρακτηριστικά των μικρομεσαίων ποδοσφαιριστών όλης της Ευρώπης; Άσε που έπρεπε ο Ζίκο να έχει βάλει ντετέκτιβ να παρακολουθούν τον Ντουντού στην άδειά του –κι αυτό αρμοδιότητά του είναι σύμφωνα με τον Χελάκη!

Το ωραίο βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως μάθανε οτι τον παίρνουμε και πλάκωσαν κι οι γύφτοι! Τουτέστιν, έρχεται κάποιος απίθανος ρεπόρτερ ονόματι Νικολόπουλος να γράψει άρθρο κατά του Ζίκο! Αναρωτιέται ο άτομος: «Δεν ακούει και δεν διαβάζει εφημερίδες ο Ζίκο;» Πώς τολμάει δηλαδή να μην έχει μάθει φαρσί τα ελληνικά μέσα σε 3 μήνες ο Ζίκο ή (ακόμα κι έτσι) να μην έχει έναν υπάλληλο ειδικά επιφορτισμένο με το καθήκον της ανάγνωσης των παπαρολογιών του ελληνικού αθλητικού τύπου! Αλλά συνεχίζει ο γιγάντιος θαυμαστής του Πίκου Απίκου:

«Η γενικότερη χαλαρότητα και το ότι ο Ζίκο βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, φάνηκε και από ένα άλλο γεγονός χθες. Είναι η τοποθέτηση του προπονητή της Λάρισας, Μαρίνου Ουζουνίδη ότι στατιστικά ο Ολυμπιακός δέχεται το 70% των τερμάτων από το 60ο λεπτό και μετά και εκεί προσπάθησε να «χτυπήσει» η ομάδα του. Όταν κλήθηκε να το σχολιάσει ο προπονητής των «ερυθρολεύκων», απάντησε με περίσσεια ειλικρίνεια ότι δεν γνώριζε αυτό το στατιστικό. Δηλαδή τι διάολο μελετούν ο προπονητής και οι συνεργάτες του σε μια ομάδα; Δεν ενδιαφέρουν τα σημεία που χωλαίνει η ομάδα για να βελτιωθεί; Για ποια σκληρή δουλειά μιλάει λοιπόν ο Ζίκο; Όπως έλεγε παλιά μια ατάκα: «Ήταν σκληρός και τον έλεγαν βιτάμ». Για τόσο σκληρή δουλειά μιλάμε μάλλον…»

Βέβαια, η κανονική δήλωση του Ζίκο ήταν: «Αυτό που είπε ο προπονητής της Λάρισας οτι μετά το 60' πέφτουμε, αυτή είναι μια στατιστική που εμείς δεν μελετάμε. Ο προπονητής της Λάρισας την μελέτησε. Εμείς δεν θέλουμε γενικά να δεχόμαστε γκολ», πράγμα εντελώς διαφορετικό από τη μαλακία που υπαινίσσεται ο Νικολόπουλος. Επειδή ο Ζίκο απλώς λέει οτι προσπαθούν να μη δέχονται γκολ ΓΕΝΙΚΌΤΕΡΑ –δεν το εξειδικεύει στη χρονική στιγμή. Άλλωστε με την ΑΕΚ και τον Άρη τα φάγανε πολύ νωρίτερα –δεν είναι λοιπόν μονάχα το πρόβλημα χαλάρωσης στα τέλη του αγώνα! Δεν είναι αλλά πρέπει να γίνει –επειδή έτσι θα καταλογίσουμε στον Ζίκο και κακή προετοιμασία των παικτών! Άλλο που στις δυο ήττες της ομάδας τα γκολ μπήκαν νωρίς! Αδιάφορον καθότι συμπερασματικά άβολον!

Τι είναι λοιπόν αυτός ο Ζίκο; Τρελός, ανόητος, άμπαλος; Επειδή (το έχουν αναλύσει οι φυλλάδες) είναι ο βασικός υπεύθυνος για την κακή φυσική κατάσταση της ομάδας παρόλο που δεν τους έκανε αυτός προετοιμασία το καλοκαίρι! Κι επειδή βάζει τους ποδοσφαιριστές να παίξουν σε λάθος θέσεις! Κάτσε να το δούμε αυτό το τελευταίο:

Δυο ομάδες κάνουν πρωταθλητισμό στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια –ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, ρίξε μια ματιά στα φετινά ρόστερ τους (δε μετράω τους τερματοφύλακες –ούτε τους διαιτητές).

Ο ΠΑΟ διαθέτει: 2 αριστερούς μπακ, 4 κεντρικούς αμυντικούς, 3 δεξιούς μπακ, 4 αμυντικούς μέσους, 2 αριστερούς χαφ, 2 δεξιούς χαφ, 2 μεσοεπιθετικούς, 4 επιθετικούς –σύνολο 23 ποδοσφαιριστές.

Ο Ολυμπιακός διαθέτει : 3 αριστερούς μπακ, 3 κεντρικούς αμυντικούς, 3 δεξιούς μπακ, 0 (μηδέν είναι αυτό!) αριστερούς χαφ, 2 δεξιούς χαφ, 2 αμυντικούς μέσους, 3 κεντρικούς μέσους, 1 μεσοεπιθετικό, 3 επιθετικούς –σύνολο 20 ποδοσφαιριστές.

Μιλάω για αυτούς που μπορούν να παίξουν σε επίπεδο πρωταθλήματος –όχι για τους πιτσιρικάδες, έτσι;

Συμπέρασμα εύκολο, νούμερο 1: Η διαφορά των 3 παικτών, έχει ονοματεπώνυμο για τον Παναθηναϊκό. Λέτο, Καραγκούνης, Σισέ.

Συμπέρασμα εύκολο, νούμερο 2: Αν μετρήσεις τους παίκτες στο κέντρο των ομάδων, πάλι με μείον 3 βρίσκεται ο Ολυμπιακός.

Συμπέρασμα σχετικό, νούμερο 3: Το μαγικό μείον 3 καλυπτόταν πέρσι από τους Τζόρτζεβιτς, Λέτο και Μπελούτσι στον Ολυμπιακό. Οι οποίοι έφυγαν και δεν αντικαταστάθηκαν.

Πόσο μαλάκας λοιπόν θα πρέπει να είναι κάποιος ώστε να θεωρεί οτι η φετινή κατάσταση της ομάδας οφείλεται στο κοουτσάρισμα του Ζίκο κι όχι στο ελλιπές της ρόστερ;

Πόσο παραμυθάς μπορεί να είναι κάποιος όταν κατηγορεί τον Ζίκο για χρησιμοποίηση παικτών σε λάθος θέσεις, από τη στιγμή που οι συγκεκριμένες θέσεις είναι δηλωμένα κενές; Αν αύριο ο Ολυμπιακός μείνει χωρίς τερματοφύλακα, ο (όποιος) Ζίκο θα βάλει τον Παπαδόπουλο να παίξει τέρμα –τι θα γίνει τότε; Θα τον κατηγορήσουν πάλι οτι χρησιμοποίησε λάθος παίκτη στη θέση;

Πόσο ηλίθιοι είναι οι θεατές του Καραϊσκάκη όταν γιουχάρουν τον Ζίκο για τα χάλια της ομάδας κι απλώς μουρμουρίζουν κάτι διστακτικά «Πρόεδρε, μήπως να' παιρνες κάνα παίκτη;»

Πόσο καλά δουλεύει το Τμήμα Επικοινωνίας του Ολυμπιακού και καταφέρνει να στρέφει την κουβέντα σε οτιδήποτε άλλο εκτός του προφανέστατα ελλιπούς ρόστερ;

Πόσα παίρνουν οι δημοσιογράφοι (αν παίρνουν δηλαδή –επειδή τους κόβω για εντελώς ηλίθιους) προκειμένου, σε κάθε μεταγραφική περίοδο, να φτιάχνουν σήριαλ αστρονομικών μεταγραφών αποκρύπτοντας οτι ο Ολυμπιακός στην ουσία δεν κινείται για κανέναν παίκτη κι όταν το κάνει, ενεργεί κυρίως για τα μάτια (του τύπου: «πόσο κάνει ο τάδε; 10 μύρια; εντάξει –δίνω 2 σε 24 άτοκες δόσεις, μου τον πουλάς;»)

Οι ομάδες παίζουν ποδόσφαιρο όσο οι καλές ομάδες εφαρμόζουν κάποια μακροπρόθεσμη ποδοσφαιρική τακτική. Παραλλαγές σε αυτές τις τακτικές υπάρχουν πολλές, αλλά οι τακτικές είναι δυο καθαρές και μια μεικτή:

1. Φτιάχνεις ομάδα από τα τμήματα νέων του συλλόγου σου –επενδύοντας κυρίως σε υποδομές.
2. Φτιάχνεις ομάδα αγοράζοντας παίκτες –επενδύοντας κυρίως σε μεταγραφές.
3. Φτιάχνεις τον κορμό της ομάδας ακολουθώντας τη μια τακτική (όποια θέλεις) και τον ενισχύεις ακολουθώντας την άλλη τακτική –επενδύεις μοιρασμένα.

Η πρώτη τακτική έχει το κακό οτι όσο χτίζεις ομάδα ξεχνάς τα πρωταθλήματα. Η δεύτερη τακτική έχει το κακό οτι πρέπει να χώσεις χοντρά πακέτα για να αγοράσεις παρφέ παίκτες. Η τρίτη τακτική έχει το κακό οτι χρειάζεσαι οργάνωση.

Ας αποφασίσει λοιπόν ο λαοπρόβλητος ηγέτης του Ολυμπιακού –ο πατερούλης των απανταχού γάβρων Σωκράτης, τι απ΄όλα θέλει! Να φτιάξει ομάδα αφήνοντας για κάποια χρόνια πίσω τα πρωταθλήματα ή να δώσει λεφτά για ν΄αγοράσει ποδοσφαιριστές, όπως έκανε παλιότερα; Και τελικά –γιατί τρωγόμαστε να πηγαίνουμε στο Τσάμπιονς Λιγκ και να περνάμε στη δεύτερη φάση; Για τη δόξα της ομάδας; Μπρρρ –παγώσαμε! Για να κονομάμε λεφτά από την Ουέφα; Εντάξει –πήγαμε και κονομήσαμε. Που κέρατο είναι τα λεφτά; Τα ξοδέψαμε όλα για να αγοράσουμε τον Λούα –Λούα; Ή τα παντελόνιασε η προεδράρα; Επειδή, στη δεύτερη περίπτωση εγώ ο βαμμένος και φανατικός οπαδός δεν έβγαλα κέρδος –μάλλον μαλάκας πιάστηκα!

Και τελικά, όταν παίρνεις έναν προπονητή ο οποίος κάνει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πράγματα δε στέκει να του φορτώσεις οτι ΕΚΑΝΕ ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά για τα οποία τον προσέλαβες! Όταν ο προπονητής σου ζητάει 4 Βραζιλιάνους παίκτες, μεταξύ των οποίων και ο Αντριάνο κι εσύ του λες οτι παζαρεύεις κάποιον άγνωστό του Μπεν Αρφά (που δεν παίζει ούτε Τσάμπιονς Λιγκ) και του φέρνεις τελικά τον ζογκλέρ Λούα Λούα –ε, δεν φταίει ο προπονητής ρε διάολε!

Παραθέτω ένα ακόμα απόσπασμα του άρθρου του Νικολόπουλου (ο Ρασούλης που είναι άραγε;) επειδή είναι ενδεικτικό νοοτροπίας:

«...θεωρώ ότι μετά από όσα έχουν συμβεί, πρέπει από μόνος του ο Ζίκο να «πάρει το καπελάκι του και να φύγει» και να μην περιμένει το σχετικό μήνυμα από την διοίκηση. Εκτός κι αν περιμένει την αποζημίωση, ώστε να κάνει πιο άνετα διακοπές για το υπόλοιπο της σεζόν. Και μάλλον αυτό είναι το πιθανότερο…»

Δηλαδή, ο συγκεκριμένος φωστήρας πρεσβεύει την άποψη πως ένας εργαζόμενος (εντάξει, υψηλόμισθος –αλλά, ας μην του το υπογράφανε το μεγάλο συμβόλαιο) ο οποίος κάνει μια χαρά τη δουλειά του (έστω, κατά την προσωπική του άποψη) θα πρέπει να παραιτηθεί από μόνος του αν έτσι γουστάρει το αφεντικό του! Ελπίζω αυτή την άποψη να την εφαρμόσει και στο μέσο που δουλεύει αναφορικά με τον εαυτό του –επειδή είναι βολικό να απαιτείς την εφαρμογή της ηθικής του αφεντικού από τους άλλους, όμως όταν το πράγμα φτάνει σε σένα, θυμάσαι τότε να τη δεις ΓΣΕΕ την υπόθεση!

Και για να μη νομίζεις οτι πρόκειται για μεμονωμένη αντίληψη ηλιθίου, πάρε ένα ακόμα απόσπασμα από το άρθρο του Γκαραγκάνη με τίτλο «Ζίκο ...και φύγε!»:

«Όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα, λύση πλην της απομάκρυνσης του Βραζιλιάνου δεν υπάρχει. Η κατάσταση από την πλευρά των δημοσιογράφων το δείχνει με ακρίβεια.
Το καλύτερο για τον ίδιο είναι να «βράσει» τα τριακόσια χιλιάρικα ή το ένα εκατομμύριο (διίστανται οι πληροφορίες για το ύψος της αποζημίωσης) και να την… κάνει. Πολλές φορές η υστεροφημία είναι σημαντικότερη από το αναφαίρετο εργασιακό δικαίωμα της οικονομικής ανταμοιβής σε περίπτωση απόλυσης!» Ωραίος ο καμπούρης, δεν μπορείς να πεις! Τι μένει να πεις, αφού "η κατάσταση από την πλευρά των δημοσιογράφων το δείχνει με ακρίβεια";

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις –δεν πιστεύω οτι ο Ζίκο είναι ο μεγαλύτερος προπονητής από γενέσεως φούτμπολ, ούτε ισχυρίζομαι οτι είναι αλάθητος. Απλά τον θεωρώ σπουδαία ποδοσφαιρική προσωπικότητα, βλέπω οτι δεν είναι παραμυθατζής και πιστεύω οτι κάνει ακριβώς τη δουλειά για την οποία προσλήφθηκε. Του έχω κι αδυναμία –εντάξει;

Το κατά πόσο είναι (ή δεν είναι) κατάλληλος για προπονητής του Ολυμπιακού εξαρτάται από το τι θέλει η Διοίκηση από την ομάδα. Αν αυτό που θέλουν είναι να κοροϊδεύουν τους οπαδούς και να φορτώνουν τις δικές τους πουστιές σε κάποιον άσχετο –ο Ζίκο είναι ο καταλληλότερος. Επειδή έχει μια κάποια αξιοπρέπεια και δεν θα κάτσει να ξεκατινιαστεί διοχετεύοντας ρουφιανιλίκια στις φυλλάδες –εντάξει;

Posted in: Κολλήματα