"Πολύ περίεργος για να ζήσει, πολύ σπάνιος για να πεθάνει"

Θυμάσαι τον Hunter S. Thompson;

Είχαμε 2 σακούλες χόρτο, 75 κομμάτια μεσκαλίνη, 5 καρτέλες με τριπάκια, μια αλατιέρα μισογεμάτη με κοκαΐνη και μια πολύχρωμη πλήρη συλλογή διεγερτικών, ηρεμιστικών, γελαστικών, ουρλιαχτικών.... Επίσης, ένα πεντάλιτρο τεκίλα, ένα πεντάλιτρο ρούμι, ένα καφάσι μπύρες, μια μπουκάλα αιθέρα και δυο ντουζίνες σνιφάκια. Όχι οτι τα χρειαζόμασταν όλα αυτά για το ταξίδι, αλλά όταν βρεθείς να μαζεύεις ναρκωτικά, το θέμα είναι να φτάσεις όσο πιο μακριά μπορείς. Το μόνο που με ανησυχούσε ήταν ο αιθέρας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αβοήθητο και ανεύθυνο και διεστραμμένο από έναν άντρα μαστουρωμένο με αιθέρα και ήξερα οτι σύντομα θα χρησιμοποιούσαμε αυτό το παλιόπραμα...



Αγόρασε το εισιτήριο, κάνε το ταξίδι.

Παράξενες αναμνήσεις αυτή την αγχώδη νύχτα στο Λας Βέγκας. Πέντε χρόνια μετά; Έξι; Μοιάζει σα να πέρασε μια ολόκληρη ζωή ή έστω μια ολόκληρη Εποχή –ένα είδος έξαψης που δεν πρόκειται να ξανάρθει. Το Σαν Φρανσίσκο στα μέσα του ’60 ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, ένα μέρος στο οποίο ήθελες να είσαι. Ίσως να σήμαινε κάτι. Ίσως και όχι, μακροπρόθεσμα... αλλά καμιά εξήγηση, καμιά μείξη λέξεων ή μουσικής ή αναμνήσεων δεν μπορεί να αγγίξει την αίσθηση οτι ήσουν εκεί, ήσουν ζωντανός σ΄αυτή τη γωνιά του κόσμου και του χρόνου. Ότι κι αν σήμαινε... Η ιστορία είναι δύσκολο να γίνει γνωστή, λόγω όλων αυτών των πληρωμένων μαλακιών που γράφονται, αλλά ακόμα κι αν δεν ήσουνα σίγουρος για την «ιστορία» έμοιαζε απόλυτα λογικό να σκεφτείς πως κάθε τόσο, η ενέργεια μιας ολόκληρης γενιάς κλιμακώνεται με τη μορφή ενός τεράστιου όμορφου κύματος, για λόγους που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει όσο αυτό συμβαίνει –και οι οποίοι ποτέ δεν μπορούν να εξηγήσουν εκ των υστέρων τι ακριβώς έγινε. Η σημαντικότερη ανάμνησή μου από εκείνη την εποχή μοιάζει να στηρίζεται σε 5 ή ίσως 40 νύχτες –ή ίσως ξημερώματα –όταν έφυγα από το Φίλμορ μισότρελος και, αντί να πάω σπίτι, προτίμησα να περάσω τη Γέφυρα του Κόλπου, οδηγώντας με 100 μίλια την ώρα, φορώντας στρατιωτικά σορτς και μπουφάν γελαδάρη... πετάχτηκα μέσα απ΄το Τούνελ του Τρέζορ Άιλαντ στα φώτα του Όκλαντ, του Μπέρκλεϊ και του Ρίτσμοντ, καθόλου σίγουρος για το που έπρεπε να στρίψω όταν βρέθηκα στην άλλη πλευρά (μονίμως μπλοκάροντας τα διόδια, εντελώς διαλυμένος για να βρω τη νεκρά όσο έψαχνα για να πληρώσω)... αλλά σίγουρος οτι άσχετα με το ποια κατεύθυνση θα ακολουθούσα θα έφτανα σίγουρα σ΄ένα μέρος όπου οι άνθρωποι θα ήταν τόσο φτιαγμένοι και τόσο αγριεμένοι όσο εγώ: δεν είχα καμιά αμφιβολία γι΄αυτό... Υπήρχε παράνοια σε κάθε κατεύθυνση, κάθε ώρα της ημέρας. Αν όχι πέρα από τον Κόλπο, τότε σίγουρα πάνω από το Γκόλντεν Γκέιτ ή κάτω από τον 101 στο Λος Άλτος ή στο Λα Χόντα.... Μπορούσες να ανάψεις σπίθες παντού. Υπήρχε μια φανταστική συμπαντική αίσθηση πως οτι κι αν κάναμε ήταν σωστό, οτι νικάγαμε... Κι αυτό, νομίζω, ήταν το σημαντικό –η αίσθηση της αναμφισβήτητης νίκης απέναντι στις δυνάμεις του Παλιού και του Κακού. Όχι με μιλιταριστικούς όρους –δεν είχαμε ανάγκη από κάτι τέτοιο. Η ενέργειά μας ήταν απλώς ασταμάτητη. Δεν υπήρχε λόγος να πολεμήσουμε –ούτε εμείς, ούτε αυτοί. Είχαμε τη στιγμή –ήμασταν καβάλα σε ένα πανύψηλο και πανέμορφο κύμα... Τώρα λοιπόν, λιγότερο από 5 χρόνια μετά, μπορείς να ανέβεις σε οποιοδήποτε ξερό λόφο του Λας Βέγκας και να κοιτάξεις Δυτικά, και με το σωστό είδος ματιών μπορείς ακόμα να διακρίνεις το σημάδι που έκανε το νερό –το μέρος όπου το κύμα έσκασε τελικά και γύρισε προς τα πίσω.

Το ’60 ήταν μια εποχή ακραίας πραγματικότητας. Πλέον μου λείπει η μυρωδιά των δακρυγόνων. Μου λείπει ο φόβος οτι θα βρεθώ σακατεμένος από το ξύλο.



Ίσως να μην υπάρχει Παράδεισος. Ίσως όλο αυτό να μην είναι τίποτα περισσότερο από καθαρή υποκρισία –μια ανακάλυψη της παρανοϊκής φαντασίας κάποιου τεμπέλη σουρωμένου βλάχου με καρδιά γεμάτη μίσος που βρήκε τον τρόπο να ζήσει όπως πραγματικά γουστάρει –να κοιμάται μέχρι αργά, να κάνει χαβαλέ, να τσαμπουκαλεύεται, να πίνει ουίσκι και να οδηγεί γρήγορα στους άδειους δρόμους χωρίς να σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από το να ερωτευτεί και να μην τον συλλάβουν.... Res ipsa loquitur. Let the good times roll

Αμερική... η χώρα των 200 εκατομμυρίων πωλητών μεταχειρισμένων αυτοκινήτων με όλα τα χρήματα που χρειαζόμαστε για ν΄αγοράσουμε όπλα και κανέναν απολύτως δισταγμό σχετικά με το να σκοτώσουμε οποιοδήποτε στον κόσμο μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα.

Κάλεσε τον Θεό αλλά, καλού-κακού, απομακρύνσου από τους βράχους.



Το να πηγαίνεις σε μια δίκη έχοντας για δικηγόρο κάποιον που θεωρεί τον τρόπο ζωής σου εγκληματικό, δεν είναι και η καλύτερη προοπτική.

Δεν μου αρέσει να υπερασπίζομαι τα ναρκωτικά, τη βία ή την παράνοια, αλλά αυτά τα πράγματα δούλεψαν μια χαρά σε μένα.

Νιώθω για τη ντίσκο τα ίδια ακριβώς που νιώθω για τον έρπη.

Το κρακ κατέστρεψε την κουλτούρα των ναρκωτικών.

Αν ένα έθνος το κυβερνάνε τα γουρούνια, όλα τα χοιρινά είναι μια χαρά βολεμένα –και εμείς οι υπόλοιποι γαμιόμαστε για να τα φέρουμε βόλτα: όχι απαραίτητα για να νικήσουμε, αλλά κυρίως για να καταφέρουμε να μην ηττηθούμε ολοκληρωτικά. Χρωστάμε στους εαυτούς μας και στη σακατεμένη μας αυτοεκτίμηση να μην καταλήξουμε ένα έθνος πανικόβλητων προβάτων.

Σε μια κλειστή κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι, το μοναδικό έγκλημα είναι να σε πιάσουν. Σ΄ένα κόσμο κλεφτών η μοναδική ασυγχώρητη αμαρτία είναι η ηλιθιότητα.

Αν έγραφα την αλήθεια για όσα ξέρω τα τελευταία 10 χρόνια, γύρω στα 600 άτομα –συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου –θα σάπιζαν σε κελιά φυλακών από το Ρίο μέχρι το Σιάτλ.. Η απόλυτη αλήθεια είναι πολύ σπάνια και επικίνδυνη τακτική στην περίπτωση της επαγγελματικής δημοσιογραφίας.

Αν είναι να τρελαθείς θα πρέπει να πληρώνεσαι γι΄αυτό, αλλιώς θα σε κλείσουν μέσα.

Ήταν ο Νόμος της Θάλασσας, είπαν. Ο πολιτισμός τελειώνει στο ύψος της ακτογραμμής. Όποιος την περνάει, μπαίνει κατευθείαν στην τροφική αλυσίδα και όχι απαραιτήτως στην κορυφή της.


Θα υπάρχει πάντα μια διαφορά ανάμεσα στον Μοχάμετ Άλι και σε μας τους υπόλοιπους. Εκείνος ήρθε, είδε κι ακόμα και αν δεν κατάκτησε πλήρως –έφτασε τόσο κοντά σ΄αυτό όσο αποκλείεται να φτάσει κάποιος άλλος από την καταραμένη τη γενιά μας.

Το Χείλος του Γκρεμού... δεν υπάρχει κανένας τίμιος τρόπος να το περιγράψεις, επειδή οι μόνοι άνθρωποι που έφτασαν ως εκεί, είναι εκείνοι που προχώρησαν ακόμα παραπέρα και τσακίστηκαν.

Η μουσική βιομηχανία είναι ένα αδυσώπητα στενό λαγούμι γεμάτο χρήματα, ένας μακρύς πλαστικός διάδρομος όπου οι κλέφτες και οι νταβατζήδες κυκλοφορούν ελεύθεροι όσο οι καλοί άνθρωποι πεθαίνουν σα σκυλιά. Κι αυτό είναι η θετική πλευρά του πράγματος –υπάρχει και αρνητική.

Η δημοσιογραφία δεν είναι ούτε επάγγελμα, ούτε λειτούργημα. Είναι μια φτηνή απάτη –των γαμημένων και των απόβλητων –ένα πλαστό διαβατήριο για την πίσω πόρτα της ζωής, ένας βρωμερός απόπατος που διέφυγε της προσοχής του ελεγκτή κτιρίων, αλλά αρκετά βαθύς για έναν μεθύστακα που θέλει να ξεφύγει από το πεζοδρόμιο και να αναρριχηθεί μέχρι το κλουβί του χιμπατζή στον ζωολογικό κήπο, όπου θα μπορεί να μαλακίζεται με την ησυχία του.

Όποιος δηλώνει χαρούμενος τα Χριστούγεννα απλώς λέει ψέματα –ακόμα κι αυτοί που πληρώνονται 500 δολάρια την ώρα... Οι Εβραίοι μοιάζουν κάπως αμήχανοι και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι΄αυτό; Τα γενέθλια του μικρού Ιησού είναι πάντα άβολη γιορτή για όσους ξέρουν πως 90 μέρες αργότερα θα κατηγορηθούν για τη δολοφονία του.


«Ευτυχισμένος», μουρμούρισα, προσπαθώντας να κρατήσω τη λέξη. Αλλά είναι μια από αυτές τις λέξεις, όπως η Αγάπη, τις οποίες ποτέ δεν κατάλαβα πλήρως. Οι περισσότεροι άνθρωποι που νταραβερίζονται με τις λέξεις δεν έχουν πολλή πίστη σε αυτές κι εγώ δεν είμαι εξαίρεση –ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλες λέξεις, όπως Ευτυχία και Αγάπη και Τιμιότητα και Δύναμη. Μοιάζουν τόσο αόριστες και ασαφείς αν πας να τις συγκρίνεις με κοφτερές, επιθετικές μικρές λέξεις όπως Αλήτης και Φτηνός και Κάλπικος. Νιώθω πιο άνετα με αυτές τις λέξεις επειδή είναι πιο εύκολο να τις καρφώσεις κάπου και να τις κρατήσεις εκεί, αλλά οι σπουδαίες λέξεις είναι πραγματικά δύσκολες και χρειάζεται να είναι κανείς παπάς ή ηλίθιος για να τις χρησιμοποιεί με πλήρη συνείδηση.

Όταν τα πράγματα γίνονται περίεργα, οι περίεργοι γίνονται επαγγελματίες.

Είμαστε όλοι καλωδιωμένοι σε ένα ταξίδι επιβίωσης, πλέον. Δεν υπάρχει πια η ταχύτητα που μας έσπρωχνε το ΄60. Αυτή ήταν η τραγική κατάληξη του ταξιδιού του Τιμ Λίρι. Γύρναγε όλη την Αμερική πουλώντας «προέκταση του ασυνείδητου» χωρίς να καταδεχτεί να σκεφτεί για την τρομακτική πραγματικότητα που καθόταν εκεί και περίμενε όλους όσους τον πήραν στα σοβαρά... Όλα αυτά τα παθητικά, πεινασμένα για παραισθησιογόνα, φρικιά που νόμιζαν οτι μπορούν να αγοράσουν Ειρήνη και Κατανόηση για τρία δολάρια το τριπάκι. Αλλά η ήττα τους και η αποτυχία τους είναι και δική μας. Αυτό που πήρε μαζί του ο Λίρι ήταν η θεμελιώδης ψευδαίσθηση ενός τρόπου ζωής τον οποίο βοήθησε να δημιουργηθεί... μια γενιά αθεράπευτα σακάτηδων, αποτυχημένων εξερευνητών, που ποτέ της δε συνειδητοποίησε τη ζωτική παγίδα της Κουλτούρας των Παραισθησιογόνων: τη μάταιη και απεγνωσμένη ψευδαίσθηση οτι κάποιος... ή κάποια δύναμη τέλος πάντων –θα βρισκόταν να κρατάει το φως στο τέλος του τούνελ.

(Οδήγησε τη μηχανή) πιο γρήγορα, ακόμα πιο γρήγορα –μέχρι η έξαψη της ταχύτητας να κυριαρχήσει στον φόβο του θανάτου.

Η ιδέα μου περί θανάτου, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ήταν οτι θα κατέβαινα κάποιον βουνίσιο δρόμο με 120 μίλια την ώρα και θα συνέχιζα ευθεία αντί να στρίψω, θα καρφωνόμουνα σε τίποτα μπαριέρες κι έτσι θα τελείωνε όλο αυτό... θα βρισκόμουν λοιπόν εκεί πέρα, μπλοκαρισμένος στο μπροστινό κάθισμα, σχεδόν γυμνός, με μια κάσα ουίσκι δίπλα μου και μια κάσα δυναμίτη στο πορτ μπαγκάζ... πεσμένος πάνω στην κόρνα, με τα φώτα ανοιχτά, κι απλά θα αιωρούμουν για όσο θα με συγκρατούσαν οι σπασμένες μπαριέρες, μια ανθρώπινη βόμβα, και μετά θα έπεφτα στο γκρεμό. Θα γινόταν μια τρομακτικά εντυπωσιακή έκρηξη. Καθόλου πόνος. Κανένας δεν θα τραυματιζόταν. Είμαι απόλυτα βέβαιος, εκτός αν άλλαξαν τη χάραξη της εθνικής, οτι αυτό το μέρος είναι ακόμα εκεί. Όταν γυρίσω σπίτι θα πάω να ρίξω μια ματιά, για να σιγουρευτώ.

Καλύτερα να με φροντίσεις λίγο Κύριε, αν δε θες να με έχεις σύντομα κοντά σου.

Νάτος που φεύγει. Ένα από τα πρωτότυπα μοντέλα που έπλασε ο Θεός. Ένα είδος πανίσχυρου μεταλλαγμένου που δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να μπει σε μαζική παραγωγή. Πολύ περίεργος για να ζήσει, πολύ σπάνιος για να πεθάνει.


Μια άλλη μέρα σαν κι αυτή, πολλά χρόνια πριν, περνούσα τη γέφυρα του Λούισβιλ στο Κεντάκι, οδηγώντας μια παλιά Σέβι –μαζί μου ήταν 3 ή 4 μάγκες που δούλευαν, όπως κι εγώ, σε ένα εργοστάσιο επίπλων στο Τζέφερσονβιλ της Ιντιάνα... τα λάστιχα πατινάρανε στη βρεμένη άσφαλτο, οι τζαμοκαθαριστήρες σκουπίζανε την πρωινή βροχή κι εμείς πηγαίναμε στη δουλειά κρατώντας τις σακούλες με το μεσημεριανό μας και γκαρίζοντας στους ήχους κάποιου κάντρι σταθμού του ραδιοφώνου, όταν κάποιος είπε: «Ιησού Χριστέ! Τι μας έπιασε και πάμε να δουλέψουμε μια μέρα σαν αυτή; Θα πρέπει να έχουμε τρελαθεί! Τέτοιες μέρες το μόνο που θέλεις είναι να βρίσκεσαι στήθος με στήθος με μια καλή γυναίκα, σε ένα ζεστό κρεβάτι, κάτω από μια τσίγκινη στέγη, με τη βροχή να κοπανάει από πάνω κι ένα μπουκάλι καλού ουίσκι δίπλα στο κρεβάτι»


Μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σου σε οποιονδήποτε, αλλά ποτέ μη γυρίσεις την πλάτη σε ένα πρεζόνι, ειδικά αν κραδαίνει κάποιο μαχαίρι μπροστά στα μούτρα σου.

Μετατρεπόμαστε σε ένα έθνος αγχωμένων σκλάβων του Φόβου –φόβος του πολέμου, φόβος της φτώχειας, φόβος κάποιου τυχαίου τρομοκρατικού χτυπήματος, φόβος μήπως υποβαθμιστούμε ή απολυθούμε λόγω της κρίσης, φόβος μήπως συλληφθούμε για χρέη και καταλήξουμε κλειδαμπαρωμένοι σε κάποιο απομακρυσμένο στρατόπεδο με την νεφελώδη κατηγορία οτι είμαστε φιλικά προσκείμενοι σε Τρομοκράτες.

Υπάρχουν εποχές, κι αυτή είναι τέτοια, όπου ακόμα και όταν έχεις δίκιο νιώθεις πως έχεις άδικο. Τι να πεις, για παράδειγμα, σε μια γενιά που διδάχτηκε οτι η βροχή είναι δηλητήριο και το σεξ είναι θανατηφόρο; Αν το να κάνεις έρωτα μπορεί να αποβεί μοιραίο κι αν μια δροσερή ανοιξιάτικη ψιχάλα μπορεί να μετατρέψει μια καθαρή λίμνη σε λακκούβα με μαύρο δηλητήριο μπροστά στα μάτια σου, δεν μένουν και πολλά να κάνεις, εκτός από το να βλέπεις τηλεόραση και να ξεσκίζεσαι στη μαλακία. Είναι ένας παράξενος κόσμος. Κάποιοι άνθρωποι πλουτίζουν όσο οι υπόλοιποι τρώνε σκατά και πεθαίνουν.


Όχι Άλλα Παιχνίδια. Όχι Άλλες Βόμβες. Όχι Άλλο Περπάτημα. Όχι Άλλος Χαβαλές. Όχι Άλλο Κολύμπι. 67. Αυτό σημαίνει οτι περάσανε 17 χρόνια από τότε που ήμουνα 50. 17 περισσότερα χρόνια από όσα χρειαζόμουν ή ήθελα. Βαρεμάρα. Είμαι μονίμως στριμμένος. Καθόλου Χαβαλές –για όλους. 67. Αρχίζεις να γίνεσαι Άπληστος. Φέρσου σαν κανονικός γέρος. Ηρέμησε—Δεν θα πονέσει.

Υ.Γ.: Ο Hunter S. Thompson προτίμησε να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, στις 20 Φεβρουαρίου του 2005.

Posted in: Κολλήματα