«Όνειρα γλυκά, μάπες!»

Έτσι αυτό που έκανα, ήτανε που πήγα κι έβγαλα δυο εισιτήρια πλατεία για το Ξέρω την Αγάπη μου. Ήτανε φιλανθρωπική παράσταση και ξέρω γω τι. Δεν είχα και μεγάλη όρεξη να το δω, αλλά ήξερα πως η παλιοΣάλυ, η βασίλισσα των κάλπηδων, θα ξελιγωνότανε άμα της έλεγα πως έβγαλα εισιτήρια για κει, γιατί παίζανε οι Λαντς και τα ρέστα. Της αρέσανε τα έργα που υποτίθεται πως ήτανε πολύ στεγνά και διανοουμενίστικα που λένε, με τους Λαντς και δε συμμαζεύεται. Εμένα πάντως δε μ΄αρέσει το θέατρο, άμα θέλετε να ξέρετε. Δεν είναι βέβαια τόσο απαίσιο όπως ο σινεμάς, αλλά σίγουρα δεν είναι και να τρελαίνεσαι. Πρώτα πρώτα, σιχαίνομαι τους ηθοποιούς. Ποτέ τους δεν κάνουνε σαν πραγματικοί άνθρωποι. Έτσι νομίζουνε μόνο. Μερικοί από τους καλούς το καταφέρνουνε, έστω και λιγάκι, αλλά όχι τόσο που να το γλεντάς να τους βλέπεις. Κι άμα κανένας ηθοποιός είναι στ΄αλήθεια καλός, πάντα το καταλαβαίνεις πώς το ξέρει που είναι καλός, κι αυτό τα χαλάει όλα. Πάρτε για παράδειγμα τον Σερ Λώρενς Ολιβιέ. Τον είχα δει στον Άμλετ. Μας είχε πάει πέρσι ο D.B. με τη Φοίβη. Μας έκανε πρώτα το τραπέζι και μετά μας πήγε. Αυτός το είχε ξαναδεί, κι απ΄όσα μας έλεγε στο τραπέζι δεν κρατιόμουνα, έλεγα πότε θα΄ρθει η ώρα να το δω. Μα δεν το φχαριστήθηκα και πολύ. Απλούστατα, δεν μπορώ να καταλάβω τι υπέροχο έχει ο Σερ Λώρενς Ολιβιέ, αυτό είν΄όλο. Έχει απίθανη φωνή κι είναι τρομακτικά ωραίος τύπος, κι είναι όμορφα να τόνε βλέπεις άμα περπατάει ή μονομαχεί ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν ήτανε όπως μας παράστησε ο D.B. τον Άμλετ. Πιο πολύ με κωλοστρατηγό έμοιαζε, παρά με τύπο ζουληγμένο και λυπημένο. Το καλύτερο μέρος σ΄ολόκληρο το έργο ήτανε εκεί που φεύγει ο αδερφός της παλιόφιλης της Οφηλίας –εκείνος που στο τέλος μονομαχεί με τον Άμλετ –και ο πατέρας του τού δίνει ένα σωρό συμβουλές. Την ώρα λοιπόν που ο πατέρας του τού δίνει ένα σωρό συμβουλές, η παλιόφιλη η Οφηλία του κάνει κάτι πλάκες εκειπέρα του αδερφού της, και του τραβάει το μαχαίρι το μαχαίρι απ΄τη θήκη του, και τον τσιγκλάει όλη την ώρα και κείνος προσπαθεί να κάνει πως τον ενδιαφέρουνε πάρα πολύ όλες οι μπούρδες που του αραδιάζει ο πατέρας του. Αυτό ήτανε το ωραίο. Μου την έδωσε. Δε βλέπεις όμως συχνά τέτοια πράγματα. Το μόνο που άρεσε στο Φοιβάκι, ήτανε εκεί που ο Άμλετ χαϊδεύει εκείνο το σκύλο στο κεφάλι. Το βρήκε αστείο και όμορφο, κι είχε δίκιο. Θα πρέπει πάντως να διαβάσω μόνος μου το έργο. Το κακό με μένανε είναι πως πάντα πρέπει να τα διαβάζω και μόνος μου αυτά τα πράγματα. Άμα τα παίζει ένας ηθοποιός ούτε που τον ακούω. Όλη την ώρα σφίγγομαι, γιατί τρέμω μήπως κάνει από στιγμή σε στιγμή τίποτα κάλπικο.



Αυτό που μου τη δίνει στ’ αλήθεια είναι ένα βιβλίο που, άμα τελειώσεις να το διαβάζεις, θα’ θελες να’ χεις φιλαράκο σου τον συγγραφέα που το΄γραψε, και να μπορείς να τον παίρνεις τηλέφωνο όποτε σου κάνει όρεξη. Δεν θα με πείραζε να πάρω τηλέφωνο εκείνο τον Άισακ Ντίνσεν. Και το Ρινγκ Λάρντνερ, εξόν που ο D.B. μου΄πε πως είχε πεθάνει. Πάρτε όμως εκείνο το βιβλίο, την Ανθρώπινη Δουλεία του Σώμερσερ Μωμ. Το διάβασα πέρσι το καλοκαίρι. Είναι πολύ καλό βιβλίο και τα ρέστα, αλλά δε θα΄θελα να τηλεφωνήσω του Σώμερσερ Μωμ. Δεν ξέρω. Απλά και μόνο δεν είναι από τους τύπους που θα΄θελα να τηλεφωνήσω. Αυτό είν΄όλο.


Πάντως είμαι μουρλός. Μα το Θεό. Εκεί που πήγαινα στο μπάνιο, άρχισα να παρασταίνω πως είχα να πούμε μια σφαίρα στην κοιλιά. Μου την είχε φυτέψει ο γερο Μώρις. Τώρα πήγαινα στο μπάνιο να τραβήξω μια γερή δόση ουίσκι ή κάτι τέτοιο, να μου στυλώσει τα νεύρα και να με βοηθήσει να δράσω στ΄αλήθεια.
Μ’ έβλεπα κιόλας να βγαίνω από το βρωμομπάνιο, ντυμένος και τα ρέστα, με το αυτόματο στην τσέπη, και να παραπατάω λιγάκι. Έπειτα θα κατέβαινα από τη σκάλα, αντίς με το ασανσέρ. Θα κρατιόμουνα απ΄το κάγκελο και τα ρέστα, και το αίμα θα κύλαγε απ΄την άκρη των χειλιών μου, λίγο λίγο. Αυτό που θα΄κανα, είναι που θα κατέβαινα μερικά πατώματα –κρατώντας την κοιλιά μου με τα αίματα να τρέχουνε παντού –κι έπειτα θα πάταγα το κουμπί του ασανσέρ. Μόλις θ΄άνοιγε τις πόρτες ο γερο Μώρις, θα μ΄έβλεπε με το αυτόματο στο χέρι και θ΄άρχιζε να ξεφωνίζει με εκείνη την πολύ τσιριχτή χέστικη φωνή, να τον αφήσω ήσυχο. Πάντως εγώ θα του τη φύτευα. Έξι σφαίρες, ίσια στη μαλλιαρή κοιλάρα του. Μετά θα πέταγα το αυτόματο στο πηγάδι του ασανσέρ –αφού θα σκούπιζα πρώτα όλα τα αποτυπώματα και τα ρέστα.
Κι έπειτα θα σερνόμουνα ξανά στο δωμάτιό μου και θα τηλεφώναγα της Τζαίην να΄ρθει να μου δέσει τις πληγές. Τη φαντάστηκα να μου βαστάει ένα τσιγάρο για να καπνίζω εκεί που θα ξεμάτωνα και ξέρω γω τι.
Ο άτιμος ο σινεμάς. Μπορεί να σε καταστρέψει. Δεν κάνω πλάκα. Έκατσα στο μπάνιο κάπου μια ώρα, και μπανιαρίστηκα και τα ρέστα. Μετά γύρισα πάλι κι έπεσα στο κρεβάτι. Έκανα κάμποσο να κοιμηθώ –δεν ήμουνα καθόλου κουρασμένος –αλλά στο τέλος κοιμήθηκα. Το μόνο που ήθελα στην πραγματικότητα, ήτανε ν΄αυτοκτονήσω. Μου ΄ρχοτανε να σαλτάρω απ΄το παράθυρο. Κι εδώ που τα λέμε μπορεί και να το΄κανα, αρκεί να ήμουνα σίγουρος πως θα βρισκότανε κάποιος να με σκεπάσει μόλις θα΄σκαγα κάτω. Δεν ήθελα να μαζευτούνε τίποτα περίεργοι και να με χαζεύουνε που θα΄χα γίνει λιώμα.

Υ.Γ.: Κατά πως φαίνεται, δεν θα το γράψει -σ΄αυτή τη ζωή τουλάχιστον -ο J.D. Salinger το βιβλίο που τόσα χρόνια περίμενα. Εντάξει. Αρκεί που κρυφοκοίταξε στις μαλακίες που έκανα πιτσιρικάς και τις δημοσίευσε από πάνω, αρκεί που ξεκαθάρισε αυτά που σκεφτόμουν μπερδεμένα όταν είχα κάνει την εγχείριση "Στο πωςτολένε -στο κλειδόχορδό μου". Ας πάει λοιπόν να βρει τον παλιόφιλο τον Χόλντεν Κόλφηλντ...

Posted in: Κολλήματα