"Αλλά εμείς είμαστε οι άλλοι!"

Πήγαινα ακόμα Γυμνάσιο, θυμάμαι, όταν άρχισα να κατεβαίνω συστηματικά στο Καραϊσκάκη. Λεφτά για εισιτήριο -«θα αστειεύεστε βέβαια!» -περιμέναμε στο ημίχρονο ν΄ανοίξουν οι θύρες μπας και μπούμε τζάμπα. Όσο περιμέναμε, είχαμε ανακαλύψει αυτό το μαλακισμένο παιχνίδι –τη στήναμε στα, πέριξ του σταδίου, στενά κι όταν βλέπαμε ξεμοναχιασμένο του την πέφταμε. Ο διάλογος –πάντα ίδιος:
«Με ποιους είσαι εσύ ρε; Με μας ή με τους άλλους;»
«Με σας ρε παιδιά –με σας!» ψέλλιζε τρεμάμενος ο ξεμοναχιασμένος.
«Αλλά εμείς είμαστε οι άλλοι!» πανηγυρίζαμε εμείς ο κανίβαλοι.
Από τότε μου έμεινε η απορία –ποιοι είμαστε εμείς, ποιοι είναι οι άλλοι; Για να τη λύσω, πέρασα 6 χρόνια στην Πάντειο κι ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν κατάφερα να βρω την απάντηση. Μη νομίσεις όμως οτι αυτά τα χρόνια πήγανε χαμένα –επειδή, μπορεί να μη βρήκα την απάντηση, έμαθα όμως να ρωτάω καλύτερα. Έμαθα οτι στο γενικό και στο φλου δεν υπάρχουμε ούτε εμείς, ούτε οι άλλοι –υπάρχουμε μονάχα «σε σχέση με».

Εμείς είμαστε «εμείς» -σε σχέση με κάποιον συνεκτικό παράγοντα. Εμείς, γύρω από το Καραϊσκάκη ήμασταν Ολυμπιακοί.
Οι άλλοι είναι «άλλοι» -επειδή δεν μοιράζονται τον δικό μας συνδετικό παράγοντα. Οι άλλοι, γύρω από το Καραϊσκάκη ΔΕΝ ήταν Ολυμπιακοί. Σίγουρο αυτό; Και τότε τι ρόλο βάραγε η κομπίνα: «εμείς είμαστε οι άλλοι»; Μη γίνεσαι κορόιδο!

Και μάθε να ρωτάς: Τι θέλαμε εμείς οι κανίβαλοι εκεί έξω; Να μπούμε τζάμπα στο γήπεδο. Τι είχε ο ξεμοναχιασμένος που δεν είχαμε εμείς; Εισιτήριο! Άρα....

Ένα μεγάλο «εμείς» (ας το πούμε: φίλαθλοι του Ολυμπιακού) σπάει σε ένα μικρότερο «εμείς» (ας το ονομάσουμε: φίλαθλοι του Ολυμπιακού που έχουν έρθει στο γήπεδο) κι αυτό σπάει, με τη σειρά του, σε πολλά διαφορετικά «εμείς» (φίλαθλοι με εισιτήριο και φίλαθλοι χωρίς, φίλαθλοι με ακριβό εισιτήριο και φίλαθλοι με φτηνό, οργανωμένοι και μεμονωμένοι φίλαθλοι, κ.λ.π.)
«Εμείς» λοιπόν, ήμασταν όντως «εμείς οι Ολυμπιακοί» -όμως ήμασταν ταυτόχρονα και οι «άλλοι, που δεν έχουν εισιτήριο». Αντιλαβού;

Φέρτο τώρα όλο αυτό στις μεγάλες αίθουσες προβολής –για να το κάνουμε υπερπαραγωγή:

Τη σήμερον ημέρα και στην παρούσα χώρα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάμποσες μεθόδους «ταξικής» διάκρισης –η κάθε μέθοδος αντιστοιχεί σε συγκεκριμένο χαρακτήρα ερωτήματος. Αν θελήσω να διακρίνω τις «τάξεις» σε σχέση με την κατοχή, ή μη, των μέσων παραγωγής... χέσε μέσα Αποστόλη! Οπότε το αφήνω στην άκρη αυτό. Αν θέλω όμως να διακρίνω με βάση τον βαθμό συμμετοχής τους στα έσοδα του κράτους; Τότε, πολύ εύκολα θα μπορέσω να μιλήσω για δυο «τάξεις»: αυτούς που κονομάνε κι αυτούς που πληρώνουν (υπάρχει και η ενδιάμεση –που ξύνεται, αλλά άσε την απέξω για την ώρα).
Είναι αυτές τάξεις με την κλασσική έννοια του όρου; Όχι –από τη στιγμή που δεν έχουν κοινή ταξική συνείδηση, από τη στιγμή δηλαδή που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το «εμείς» από το «οι άλλοι». Και ναι, είναι, τουλάχιστον "εν δυνάμει τάξεις" –από τη στιγμή που έχουν κοινά οικονομικά συμφέροντα. Μπερδεμένο; Κάτσε να σου τραβήξω μια απλούστευση.

Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να διακρίνουμε παραγωγικούς τομείς, εφόσον δεν υπάρχει καν παραγωγή. Κι αυτό είναι αλήθεια, αν σκεφτεί κανείς οτι ο κατεξοχήν παραγωγικός τομέας (δηλαδή ο πρωτογενής –ή αλλιώς αγροτικός) επιδοτείται για να επιβιώνει και όχι για να παράγει. Ο δευτερογενής τομέας ή αλλιώς η βιομηχανία είναι ανέκδοτο του τύπου «Ελβετός ναύαρχος» και ο τριτογενής, τουτέστιν οι υπηρεσίες και οι μεταπράτες, απορροφά το μεγαλύτερο μέρος του εργασιακού δυναμικού.

Σε αυτή την διαμορφωμένη κατάσταση έρχεται η εκάστοτε κυβέρνηση και ψάχνει για έσοδα. Από που θα τα πάρει; Η πρώτη, εύκολη, απάντηση είναι «από αυτούς που έχουν μεγάλη περιουσία» κι εδώ μπορούμε να ξεκαρδιστούμε με την άνεσή μας. Επειδή «μεγάλη περιουσία» δεν είναι οι βίλες με πισίνα και τα Χάμερ (αυτά είναι απλές ενδείξεις πλούτου), «μεγάλη περιουσία» είναι οι βιομηχανίες, ας πούμε. Να πάει στη φάμπρικα ο αδέκαστος Έλιοτ Νες και να πει στον κοιλαρά με το πούρο: «βγάνεις αδερφάκι μου –ντούκου, ντούκου όλη μέρα οι μάκινες –δώσε κάτι και στο κράτος!» Και να σκεφτεί ο κοιλαράς: «που να ξηλώνω τώρα την παραγωγική μονάδα και να τρέχω στην υπανάπτυκτη αλλοδαπή;» Κι έτσι να πληρώσει κάποιο φόρο.

Όταν όμως δεν υπάρχει παραγωγική μονάδα –δεν υπάρχει και τίποτα για να ξηλωθεί. Πάει ο καλός Έλιοτ Νες στον κοιλαρά –τον πετυχαίνει με το πούρο και το μπουρνούζι δίπλα στην πισίνα. «Δώσε κάτι κύριος –τόσα έχεις!» Αναψοκοκκινίζει ο κοιλαράς, «τι έχω! τίποτα δεν έχω! κι αυτά που βλέπεις της γυναίκας μου είναι, δώρο από ένα θειό της που ζει στο Αμέρικα –κάτσε καλά μη σηκωθούμε και φύγουμε και σ΄αφήσω το περετικό προσωπικό στο ταμείο ανεργίας!» Τι να φορολογήσει ο φτωχο-Έλιοτ; Αέρα κοπανιστό;

Όμως το κράτος χρειάζεται φόρους για ν΄αναπνέει. Κι επειδή δεν μπορεί να τους βάλει στους αεριτζήδες –τους βάζει όπου βρίσκει. Τουτέστιν, στην κατανάλωση, στη μικροϊδιοκτησία και στους μισθούς. Η κατανάλωση είναι, εν πολλοίς, κοινή –είτε πρόκειται για μένα, είτε για τον Βαρδινογιάννη. Άρα, εγώ πληρώνω, αναλογικά περισσότερα, απ΄αυτόν. Η μικροϊδιοκτησία αφορά αποκλειστικά εμένα, επειδή η μεγαλοϊδιοκτησία, τα είπαμε: «ο θειός από το Αμέρικα». Οι μισθοί.... δε θυμάμαι να είδα ποτέ το όνομα κανενός Βαρδινογιάννη σε μισθολόγιο!

Άρα, συμπεραίνουμε πως, όσο μικρότερο είναι το εισόδημα κάποιου, τόσο μεγαλύτερο φόρο πληρώνει. Αναλογική φορολόγηση με τα πόδια στον αέρα και το κεφάλι στο πάτωμα! Αν όμως ήταν έτσι –θα έπρεπε να έχουμε ένα κοινό μέτωπο. Από δω «εμείς» οι πληρώνοντες, από εκεί «αυτοί» οι κονομόντες. Είναι έτσι; Αναφορικά με τους κονομόντες –σαφώς και κάπως έτσι είναι! Τι γίνεται όμως με τους πληρώνοντες;

Σκέψου έναν τύπο που τον ληστεύουν μέρα μεσημέρι -του έχουν λοιπόν βουτήξει το πορτοφόλι, το κινητό, το ρολόι, τα παπούτσια, το μπουφάν κι αυτός χαμογελάει επειδή σκέφτεται: «του την έφερα του πούστη –έχω ένα εικοσάρι στην κωλότσεπη και δεν το βρήκε!» Αυτή ακριβώς η λογική κυριαρχεί στους πληρώνοντες. Τουτέστιν –«να γλιτώσουμε όσα μπορούμε κι ας πληρώσουμε 10 φορές πάνω όσα δεν μπορούμε να γλιτώσουμε!»
Πράγμα το οποίο χωρίζει τη συγκεκριμένη «τάξη» σε υπο-ομάδες, ανάλογα με την δυνατότητα απόκρυψης χρημάτων. Κι έτσι εμφανίζεται η αντίθεση μεταξύ μισθωτών και μικροεμπόρων. Επειδή οι μεν μισθωτοί δεν μπορούν να κρύψουν τη βασική πηγή εισοδήματός τους όσο οι μικροέμποροι τινάζουν το ευρώ μπας και πέσει κάνα σέντσι στο πάτωμα.

Αλλά το κράτος είναι κράτος –πάει να πει, θέλει τα σέα του και τα μέα του, τα κοστουμάκια του τα μονόπετα, τα πατούμενα τα ιλουστρασιόν, τα αμαξάκια τα ξεσκέπαστα –επειδή το κράτος είναι κράτος, τουτέστιν νταβατζής και μάλιστα κακομαθημένος, με ταρίφα στάνταρ, ασχέτως καταστάσεως της πουτάνας. Κι αν η πουτάνα δεν του τα φέρει –τόσο το χειρότερο για την πουτάνα, καθότι κυκλοφορεί και φαλτσέτα ξυραφάτη.

Όσα λοιπόν κλέβει ο μικροέμπορος από το κράτος, τα φορτώνει το κράτος στους μισθωτούς και τα χάνει ο μικροέμπορος από είσπραξη –επειδή, πού θα πηγαίνανε να ψωνίζουν οι μισθωτοί; Στα Χάροντς; Πέφτει η δουλειά του μικροέμπορου, ψάχνει εκείνος να κλέψει αλλά δε βρίσκει –ανεβάζει τις τιμές μπας και τσιμπήσει κανένα κορόιδο και τα πληρώσει (το κορόιδο) για όλους, αλλά τι τα θες; Στο τέλος μένουν όλοι στον άσσο...

Αντί τώρα ο μικροέμπορος να πιάσει αγκαζέ το κορόιδο που τον κρατάει ζωντανό και να δουν πως θα βγάλουν άκρη προτιμά το «ναι, αλλά εμείς είμαστε οι άλλοι!» Και το κορόιδο που του τα παίρνει το κράτος, του τα παίρνει ο μικροέμπορος, του τα παίρνουν οι τράπεζες, του τα παίρνει ο πάσα ένας –τι κάνει; Αντί να πιάσει τον διπλανό του μισθωτό και να δουν τι θα αποκάμουν, αποφαίνεται βαθυστόχαστα: «κι εμείς, οι άλλοι είμαστε!»

Γίνομαι συγκεκριμένος:

-Αν ρωτήσεις έναν εμποράκο περί του ποιος φταίει για το οτι κοπανάει μύγες καθ΄εκάστην, θα σου απαντήσει (χωρίς καν να πεταρίσουν τα μάτια του) οτι φταίνε οι διαδηλωτές και οι απεργοί που παραλύουν την αγορά, οι δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνονται για να κάθονται και ΓΕΝΙΚΑ τα λαμόγια του κράτους.
-Αν ρωτήσεις έναν μισθοφόρο ιδιωτικό υπάλληλο περί του ποιος φταίει και χρωστάει στις τράπεζες μέχρι τρίτης γενεάς, θα σου απαντήσει (χωρίς καν να κοκκινίσουν τ΄αυτιά του) οτι φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι (για τους γνωστούς λόγους) και ΓΕΝΙΚΑ τα λαμόγια του κράτους.
-Αν ρωτήσεις έναν δημόσιο υπάλληλο περί του ποιος φταίει για το οτι δεν έχει στον ήλιο μοίρα, θα σου απαντήσει.... Αλλά σιγά μην κάτσεις να ρωτήσεις τον κοπρίτη τον δημόσιο υπάλληλο –ε; Πάντως, σίγουρα κι αυτός θα αναφέρει ΓΕΝΙΚΑ τα λαμόγια του κράτους –έτσι δεν είναι;

Και τι σημασία έχουν όλα αυτά; Δεν έγραψα παραπάνω οτι η φορολογία του κράτους είναι αντιστρόφως ανάλογη του εισοδήματος του φορολογούμενου; Δεν είναι αυτή η βασική αιτία της όλης αδικίας που υφιστάμεθα; Είναι; Συμφωνείς;

Εντάξει –είμαστε υποτελείς ενός άδικου κράτους, ας αλλάξουμε λοιπόν το κράτος. «Βραστούς, βραστούς ας φάμε τους αστούς» ή κάτι σχετικό. Γενική απεργία, καταλήψεις των δημόσιων κτιρίων -«Ζήτω εμείς –κάτω οι άλλοι!» Ποιοι είμαστε εμείς; Ποιοι είναι οι άλλοι;

Γι΄αυτό ακριβώς και δεν διανοούμαστε να αγγίξουμε το καθεστώς –αλλά προτιμούμε:

-Να κατηγορούμε κάποια αόριστα και νεφελώδη κρατικά λαμόγια τα οποία όμως ψηφίζουμε (μια φορά με τη συμμετοχή μας και δυο με την αποχή μας) στις εκάστοτε εκλογές.
-Να καταριόμαστε τους διαδηλωτές κι ας μας συμφέρει απολύτως να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους (αφού θα βολέψουν κι εμάς μακροπρόθεσμα).
-Να κατακρίνουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, είτε πηγαίνουν στις δουλειές τους, είτε απεργούν.
-Να λουφάρουμε από τις κρατικές εισφορές όσο μπορούμε, να μη δίνουμε ασφαλιστικές εισφορές όπου είναι αυτό δυνατό, να πουλάμε με κέρδος 200% και, στο καπάκι, να καταγγέλλουμε όσους κάνουν ακριβώς το ίδιο με μας, απαιτώντας από το κράτος να πληρώσει τα κερατιάτικα.

Είπα για δημόσιους υπάλληλους –λοιπόν, αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα του διαχωρισμού ανάμεσα σ΄εμάς και στους άλλους:

-Πόσοι πιστεύουν οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν βρει τη δουλειά τους με βύσμα; Να δω χεράκια; Δάσος! Πόσοι έχουν βρει δουλειά της προκοπής στον ιδιωτικό τομέα απαντώντας απλώς σε αγγελία και όχι μέσω γνωστού; Να δω χεράκια! Ξεραΐλα!

-Πόσοι πιστεύουν οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι απλώς ξύνονται όλη τη μέρα και είναι τσακωμένοι με τη δουλειά; Νάτο πάλι το δάσος! Πόσοι λουφάρουν στις μεγάλες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα; Ελάτε –μεταξύ μας τώρα! Πόσοι εκεί πέρα, ασχολούνται με φέισμπουκ, τσατ, ματ, πατ και άλλα συναφή; Μη ντρέπεστε!

-Πόσοι πιστεύουν οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι καλοπληρωμένοι; Σιγά –μη σπρώχνεστε! Πόσοι είναι αυτοί που δουλεύουν σε μεγάλη εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, έχουν 15 χρόνια προϋπηρεσία στο εργασιακό τους αντικείμενο, έχουν μεταπτυχιακό, γυναίκα και παιδί και παίρνουν 1.600 ευρώ; Δε βλέπω προθυμία να σηκωθούν πολλά χέρια!

-Πόσοι υποστηρίξουν με φανατισμό την άποψη οτι ο Δημόσιος τομέας είναι το απαύγασμα της δυσλειτουργίας; Όλοι; Καλώς! Πείτε μου τώρα μια ιδιωτική εταιρεία παροχής υπηρεσιών με περισσότερους των 50 υπαλλήλων που να λειτουργεί υποφερτά στην Ελλάδα! Μία!

-Πόσοι βρίζουν τους δημόσιους υπάλληλους επειδή απεργούν και ταλαιπωρούν τον κοσμάκη; Όλοι σχεδόν. Πόσοι απ΄αυτούς που βρίζουν, έχουν κάνει τώρα τελευταία καμιά απεργία για τα εργασιακά τους; «Το αφεντικό θα με σουτάρει», είναι η κλασσική δικαιολογία –η οποία φυσικά κρύβει το προφανές: «αν απεργήσουν όλοι, κανένας δεν θα χάσει τη δουλειά του». Αλλά, όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν –χάνουν 100 ευρουδάκια την ημέρα –ποιος είναι πρόθυμος να κάνει το ίδιο στον ιδιωτικό τομέα; Να δω χεράκια!

-Πόσοι υποστηρίζουν τα μέτρα μείωσης των μισθών των Δημοσίων υπαλλήλων; Πολλοί; Όλοι; Πόσοι καταλαβαίνουν οτι η μείωση των μισθών στο Δημόσιο θα ακολουθηθεί από ανάλογη μείωση στον Ιδιωτικό τομέα; Ε;

Για να μη σε κουράζω, κι επειδή τυγχάνω Δημόσιος υπάλληλος, θα σου ρεζουμάρω την προσωπική μου άποψη. Εγώ λοιπόν, δούλεψα στον Ιδιωτικό τομέα πριν έρθω στο Δημόσιο. Δούλεψα σε δουλειές που αναγκάστηκα να κάνω και δούλεψα σε δουλειές που γούσταρα το αντικείμενο. Δεν τα πήγα άσχημα –απλά κάθε βράδυ σιχαινόμουν τον εαυτό μου όταν γύριζα σπίτι. Ήρθα λοιπόν στο Δημόσιο επειδή προτιμώ να εξυπηρετώ (κουτσά –στραβά) τα, όποια, συμφέροντα των πολιτών παρά να σκίζομαι για να τα κονομήσει ο κάθε καργιόλης μαγαζάτορας.

Εγώ λοιπόν θα σου πω ένα πράγμα –πρέπει κάποτε να διαλέξεις με ποιους είσαι. Πρέπει να διαλέξεις τι θέλεις, τι σε συμφέρει και τι σε ρίχνει με τα μούτρα στις λάσπες. Να δεις ποιοι άλλοι είναι στη δική σου πλευρά και ποιοι είναι απέναντί σου.

Αν νομίζεις οτι «εσείς είσαστε οι άλλοι», επειδή εγώ έχω το εισιτήριο κι εσύ θες να μου το αρπάξεις –μπορεί και να τα καταφέρεις, αλλά μια ζωή κακομοίρης θα παραμείνεις. Επειδή στην επόμενη γωνιά κάποιος άλλος θα σου αρπάξει κι εσένα το εισιτήριο.
Μήπως λοιπόν θα ήταν καλύτερα να σταματάγαμε όλοι να πληρώνουμε εισιτήρια και να μπαίναμε στα γήπεδα μόνο με ντου;

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά