"Μην υψώνεις τη γέφυρα, κατέβασε το ποτάμι"

Αυτό που ακολουθεί είναι μια συνέντευξη του Τζέρι Λιούις στον Τζέιμς Νέλσον (κακομεταφρασμένη όπως θα δεις). Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο 15ο τεύχος του ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ, τον Μάρτιο του 1985. Από εκεί την αντέγραψα επειδή σε ηλεκτρονική μορφή δεν υπάρχει. Ο Τζέρι Λιούις, αυτή η τεράστια κωμική μούρη που θα έκανε κάτι σαπάκια σαν τον Τζιμ Κάρεϊ να το γυρίσουν στην κηπουρική αν είχαν λίγη τσίπα, τελικά δεν ήταν απλώς ένας καλός ηθοποιός. Ήταν ένας φοβερός τύπος και λέει απίστευτα πράγματα! Η συνέντευξη είναι αφιερωμένη σ΄εκείνον που μου έδωσε τα τεύχη του ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ μετά από τόσα χρόνια που τα είχα χάσει, γι΄αυτό και το βιντεάκι στο τέλος που έμαθα πως ήταν το αγαπημένο του.

"Άκου, άκου πτώμα να μαθαίνεις!"



Τ.Λ.: ...Όμως όταν σηκώνομαι τώρα πια το πρωί και διαβάζω στην εφημερίδα οτι κάποιος καταξιωμένος κωμικός τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, μου ‘ρχεται να τηλεφωνήσω στο νεκροτομείο και να πω: «Πριν σφραγίσετε την κάσα του, θάθελα να με αφήσετε, να του χώσω μια γαμημένη σφαίρα, στο γαμημένο του μυαλό». Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις την αδιαφορία που νιώθω τώρα πια, όταν ακούω πως κάποιος αυτοκτόνησε.

Ερ.: Πλησίασες κι εσύ όμως κοντά στην αυτοκτονία. Έτσι δεν είναι;

Τ.Λ.: Αυτό πιθανόν να με έκανε να νιώθω έτσι όπως νιώθω τώρα. Πλησίασα τόσο κοντά όσο θα μπορούσες να πλησιάσεις κι εσύ. Το δάχτυλό μου ήταν έτοιμο να τραβήξει τη σκανδάλη.

Ερ.: Εκείνη την εποχή ήσουν εθισμένος στο Percordan;

Τ.Λ.: Δεκατρία την ημέρα.

Ερ.: Πως απεξαρτήθηκες απ΄αυτό;

Τ.Λ.: Ένα κομμάτι της σπονδυλικής μου στήλης βγήκε σ΄ένα πέσιμο. Θα ΄ταν καλύτερα να είχα σπάσει την πλάτη μου μια και καλή. Ο πόνος από τις 20 Μαρτίου του 1965 μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει. Τον πόνο που νοιώθω μπορώ να τον περιγράψω μόνο μ΄ένα αστείο. Είναι σα να πιάνεις το πάνω χείλος σου και να το τραβάς για να το φτάσεις πάνω απ΄το κεφάλι σου. Απ΄τον πόνο έχει αληθωρίσει το αριστερό μου μάτι και τα πόδια μου τα νιώθω βαριά, όπως μετά από πολύ περπάτημα. Ο πόνος στα πόδια παραμένει δυνατός όλη μέρα κι ας μην έχω κάνει ούτε ένα βήμα. Όταν άρχισα να παίρνω Percordan, με ένα μόνο κατόρθωνα σε 20 λεπτά να χαλαρώσω. Από το 1965 μέχρι το 1972 ήμουν σε θέση να κουμαντάρω τον πόνο μου, με ένα ή δυο την ημέρα. Από το 1972 και μετά άρχισα να τ΄αγοράζω απ΄όπου έβρισκα.

Ερ.: Αληθεύει οτι κάποτε πλήρωσες 1000 δολάρια για δέκα Percordan;

Τ.Λ.: Στεναχωριέμαι που το λέω, αλλά υπήρξε βράδυ που πλήρωσα 500 δολάρια το ένα. Και να σκεφτείς οτι το προηγούμενο βράδυ είχα αγοράσει 10. Αλήθεια. Υπήρξε εποχή που τα 100 δολάρια για ένα κομμάτι μου φαίνονταν κάτι φυσικό. Ήμουν λοιπόν εκείνο το βράδυ στο εστιατόριο Green όταν με πλησίασε ο τύπος που μου πουλούσε Percordan. Πήγα μαζί του στο πίσω μέρος του μαγαζιού και ο τύπος έβγαλε ένα κομμάτι λέγοντάς μου: «Πρέπει να μου δώσεις 500 δολάρια για να το πάρεις». Παρ΄όλο που είχα από το προηγούμενο βράδυ 9, το πήρα. Όταν ο Ντε Μπάκεϊ ο καρδιοχειρούργος με γιάτρεψε αναζωογονήθηκα. Νίκησα κάτι μέσα μου. Τα σταμάτησα εντελώς. Πέταξα 7000 με 8000 Percordan....

Ερ: Στις διάφορες εξετάσεις που έκανες εκείνη την εποχή δεν φαινόταν η εξάρτησή σου από...

Τ.Λ.: Όλοι όσοι με ζούσαν από κοντά, εκείνη την εποχή, το είχαν καταλάβει. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Εάν αυτή η συνέντευξη είχε γίνει πριν 8 χρόνια, ακόμα θα περίμενες μια γαμημένη απάντηση στο πρώτο σου ερώτημα. Όταν με τον καιρό έφτασα να παίρνω 9 Percordan την ημέρα, τα νεύρα μου ήταν σμπαραλιασμένα. Ήμουν βέβαια πολύ ομιλητικός, πολύ κεφάτος, πολύ χάι, αλλά ταυτόχρονα ήμουν και πολύ χαμένος, ξεχνούσα τα πάντα... ‘Οταν ο Φρανκ Σινάτρα έφερε τον Ντιν Μάρτιν στο πρόγραμμα, όλοι αναρωτιόντουσαν αν ήταν έκπληξη. Εγώ δεν θυμόμουν τίποτα την επομένη, Έπρεπε να δω τη βιντεοκασέτα, για να πιστέψω αυτό που άκουγα. Πράγματι, έβλεπα τον εαυτό μου στο βίντεο να μιλάει με τον Ντιν στην τηλεόραση. Τρελάθηκα. Από τα προγράμματα του ’73, του ΄74, του ΄75, του ΄76, του ΄77, δεν έχω καμιά ανάμνηση. Δεν θυμάμαι τίποτα για κείνα τα 5 χρόνια. Εκείνα τα 5 χρόνια ήταν κενά....

Ερ.: Πως κατάφερνες να μένεις άγρυπνος με όλα αυτά τα ναρκωτικά;

Τ.Λ.: Με βοηθούσαν τα διεγερτικά και η δεξανδρίνη. Το πρωί απ΄την ώρα που ξυπνούσα μου ΄παιρνε 20 λεπτά για να σηκωθώ απ΄το κρεβάτι. Όταν έμενα στα διάφορα ξενοδοχεία έδινα 25 με 30 δολάρια κάθε μέρα στον γκρουμ, για να μου χτυπάει την πόρτα, να ανοίγει με το γενικό αντικλείδι και να μου διαλύει τρία Percordan μέσα σε ζεστό νερό, για να φτάνουν στο αίμα γρηγορότερα. Αφού τα έπινα, έμενα μέσα στα σκεπάσματα, για 20 γαμημένα λεπτά, ώσπου να μπορέσω να κινηθώ. Μετά σηκωνόμουν και χτυπούσα μια δεξαδρίνη.

Ερ.: Τι σε οδήγησε στην απόπειρα αυτοκτονίας;

Τ.Λ.: Ο πόνος. Αισθανόμουν πολύ άσχημα εκείνο τ΄απόγευμα. Ήταν ο πιο ανυπόφορος απ΄όσους είχα νιώσει μέχρι τότε. Δεν συγκρινόταν με τίποτε. Ήταν ένας μάταιος πόνος που δεν μπορούσα να τον νικήσω. Αισθανόμουν πως όλα είχαν τελειώσει. Δεν μπορούσα να τον υποφέρω ούτε για ένα λεπτό ακόμα. Διάλεξα να τελειώνουν όλα πολύ γρήγορα. Η ανακούφιση θα ήταν μεγάλη.

Ερ.: Τι ακριβώς έκανες;

Τ.Λ.: Το συρτάρι μου είχε μια κλειδαριά με συνδιασμό. Μου πήρε ένα τέταρτο να το ανοίξω. Έφταιγε η νευρικότητά μου και ο γαμημένος πόνος. Έβγαλα το 38άρι μου, το τίναξα ελαφρά ν΄ανοίξει, το έλεγξα, πήγα σ΄ένα δωμάτιο με περισσότερα έπιπλα και έβαλα την κάνη στο στόμα μου. Ένιωσα αυτό το φοβερό συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν μασάει μια τσίχλα και μαζί ένα κομμάτι από το ασημόχαρτο. Βάλε από περιέργεια ένα 38άρι στο στόμα σου και θα νιώσεις τη γεύση που σου περιγράφω. Είχαν περάσει κιόλας 45 δευτερόλεπτα περίπου και σε 5 δευτερόλεπτα το πολύ η ενέργειά μου θα είχε ολοκληρωθεί. Ξεκίνησαν όλα αυτά μ΄εκείνο το γυαλιστερό Smith & Wesson μωρό μου, και στη συνέχεια... άκουσα τα παιδιά να τρέχουν και να γελάνε κάτω στο χωλ και σταμάτησα.

Ερ.: Από τότε ξανασκέφτηκες την αυτοκτονία;

Τ.Λ.: Όχι. Παρ΄όλα αυτά ο πόνος παραμένει το ίδιο φοβερός. Έμαθα όμως να τον κουμαντάρω χωρίς φάρμακα. Τώρα πια μπορώ να τον μετατρέψω σε ευχαρίστηση. Ότι κι αν κάνω, το κάνω για να σταθώ στα πόδια μου. Όταν τον νιώθω τόσο φοβερό, ρίχνω το κεφάλι πίσω, κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι. Σκέφτομαι: «Είμαι ζωντανός. Αυτός ο πόνος έχει κάποιο λόγο να υπάρχει, αλλά θα περάσει».

Ερ.: Όταν πρωτοεμφανίστηκες στο χώρο είχες τη φήμη του γυναικά.

Τ.Λ.: Ναι. Αυτό είναι αλήθεια. Αυτή η φήμη που προσπαθούσα να διατηρήσω με τόσο πάθος εκείνη την περίοδο της ζωής μου, το φθινόπωρο της ζωής μου, δεν ήταν διαφορετική απ΄οποιουδήποτε άλλου στο Χόλιγουντ. Ήταν μια εποχή που είχα πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Τότε θυμάμαι συνήθιζα να τις δέχομαι με αριθμούς. Το 29; Το 18 ακόμα περιμένει;

Ερ.: Υπήρχε μια σιωπηλή αποδοχή για όλα αυτά που έκανες από τη γυναίκα σου την Πάτι;

Τ.Λ.: Αν μάθαινε έστω και κάτι δεν θα κοιμόταν μαζί μου, στο ίδιο κρεβάτι.

Ερ.: Θες να πεις οτι παρ΄όλα αυτά παρέμενες διακριτικός μαζί της;

Τ.Λ.: Ήμουν διακριτικός, αυτό είναι αλήθεια. Μόνο που ορισμένες φορές ήμουν τόσο διακριτικός που έμοιαζα μ΄ένα γαμημένο ταύρο πρόθυμο να κατουρήσει στο σαλόνι σου.

Ερ.: Εκείνη την εποχή γιατί μένατε μαζί;

Τ.Λ.: Γιατί ήμουν ένας γαμημένος ηλίθιος.

Ερ.: Ναι, αλλά μείνατε μαζί 30 χρόνια.

Τ.Λ.: Ναι. Περάσαμε 30 καλά χρόνια. Μια μέρα όμως αντελήφθηκα και είπα μέσα μου, «Κάποτε ένιωθες επαρκής με όλα αυτά. Τώρα είσαι κατά τα ¾ εξαρτημένος». Πήγα στη Φλόριντα για τα γυρίσματα του Hardly Working και τότε κατάλαβα πόσο ευτυχισμένος ήμουν, έχοντας αφήσει όλες εκείνες τις ευθύνες πίσω στην Καλιφόρνια. Τελικά παράτησα την Πάτι, ξέροντας πως ούτε τα παιδιά μου θα έκανα ευτυχισμένα, ούτε κι αυτήν. Ούτε που μπορούσα τότε να υπολογίσω την συνάντησή μου με τη Σαμ. Χάλασε ένα ολόκληρο παιχνίδι για χάρη της. Επρόκειτο να συμμετάσχω σε μια μεγάλη παρτούζα. Τι στιγμή που έλεγα, «Έλα να μπούμε στο γιωτ, να γαμήσουμε τα ¾ της Βραζιλίας Φρεντ...», έφτασε η Σαμ, άγγιξε την καρδιά μου και την έσωσε....

Ερ.: Σου δώθηκε η ευκαιρία να παίξεις για τον Νίξον στον Λευκό Οίκο. Γιατί αρνήθηκες;

Τ.Λ.: Έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον αντιπρόεδρο Άγκνιου. Μου ζήτησε αν είχα την καλοσύνη να κάνω ένα σόου μόνος μου, στον Λευκό Οίκο για τον πρόεδρο. Του απάντησα, «Κύριε αντιπρόεδρε, εκτιμώ βαθύτατα την τιμή που μου κάνετε με την πρόσκληση αυτή, αλλά δεν θα τα πήγαινα καλά με τη συνείδησή μου, αν δεχόμουν να παίξω για τον πρόεδρο Νίξον». Ο αντιπρόεδρος εντυπωσιάστηκε με την ευθύτητα της απάντησής μου. Ήθελε από τη μια να μου πει, «Είναι ωραίο να μιλάς σ΄ένα αρχίδι, έτσι για αλλαγή» από την άλλη όμως δεν μπορούσε να πει κάτι τέτοιο γιατί είχε πληρωθεί για να εξασφαλίσει ένα σόου. Εγώ πάντως στη συνέχεια του είπα, «Ελπίζω να καταλαβαίνετε την ειλικρίνεια της απάντησής μου. Δεν θα ήθελα να πω πως δεν είμαι διαθέσιμος ή ένα εντάξει και στη συνέχεια, λίγες μέρες πριν το σόου, να το παίξω άρρωστος». Η αλήθεια είναι πως είχα εντυπωσιαστεί από το τηλεφώνημα του αντιπροέδρου. Συνήθως τα τηλεφωνήματα αυτά γίνονται από την ανάλογη υπηρεσία. Ο Άγκνιου κλείνοντας το τηλέφωνο, μου έκανε την εξής ερώτηση, «Η άρνησή σας μήπως οφείλεται στη λίστα;»

Ερ.: Εννοούσε τη λίστα των πολέμιων του Νίξον;

Τ.Λ.: Όχι, αυτό που λες είναι άλλο. Μιλούσε για έναν πιο εσωτερικό κατάλογο ονομάτων. Όπως πληροφορήθηκα αργότερα από φίλους, ήταν ένας κατάλογος με καμιά διακοσαριά ονόματα. Για να σβηστεί το όνομά σου απ΄αυτόν, έπρεπε να κάνεις κάτι γι΄αυτούς. Τέλος πάντων. Μετά την άρνησή μου αυτή, εμφανίστηκε το IRS και έκανε ένα λογιστικό έλεγχο στα βιβλία μου, βγάζοντάς μου μια οφειλή 375.000 δολαρίων. Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι μου αντέδρασαν. Τότε εγώ μπήκα στη μέση και είπα, «Πληρώστε αυτές τις γαμημένες 375.000 αμέσως». Ήταν γαμιόληδες!

Ερ.: Είναι συμπτωματικό που οι σχέσεις σου, με το DMA και το πρόγραμμά σου, δεν είχαν μπει σε αμφισβήτιση μέχρι το 1974;

Τ.Λ.: Όχι. Από το 1948 μέχρι το 1974 δεν υπήρξε ένα γράμμα που να λέει, «Δεν πιστεύουμε σε αυτό που κάνεις. Δεν μας αρέσει η οργάνωσή μου. Μήπως ο Τζέρι είναι πληρωμένος;» 26 χρόνια ούτε ένα αρνητικό γράμμα μέχρι που συνέβη το Γουοτεργκέιτ. Από εκείνη τη στιγμή και μετά το ταχυδρομείο μας γέμισε. Μετά τον αποχαιρετισμό, στις 6 Αυγούστου 1974, του Νίξον –τι γαμιόλης Θεέ μου! –πήραμε το πρώτο μας γράμμα, «Μήπως ο Τζέρι είναι πληρωμένος;»

Ερ.: Έχει υπονοηθεί οτι μερικά από τα ανώτερα στελέχη των επιχειρήσεων που χρηματοδοτείς για διάφορους σκοπούς, αποφεύγουν τις δημόσιες εμφανίσεις μαζί σου γιατί είσαι Εβραίος. Αληθεύει;

Τ.Λ.: Εάν κάποιος πρόκειται να μου δώσει 3 εκατομμύρια, μπορεί ελεύθερα να με αποκαλέσει και Εβραίο μαλάκα αν το θέλει. Θα βάλω μια φούστα και μέικ απ, θα χορέψω μαζί του, θα τον γλείψω αν χρειαστεί, και θα πάρω τα τρία εκατομμύρια, εάν μπορώ μ΄αυτά τα χρήματα να δω παιδιά να μην κάθονται σ΄αναπηρικά καροτσάκια πια. Δεν είναι καιρός για αξιοπρέπειες. Είναι καιρός να αποδείξεις τι σόι άνθρωπος είσαι.

Ερ.: Τώρα τελευταία συναντάς πολύ αντισημιτισμό;

Τ.Λ.: Λοιπόν. Συνάντησα ένα τύπο στο Κολόμπους της Τζόρτζια που είμαι σίγουρος οτι δεν έχει ξαναδεί Εβραίο στη ζωή του. Καθόμουν σ΄ένα ρεστοράν, όταν με πλησίασε και μου είπε, «Έι κύριε, μου είπαν πως κάνεις φιλμ στο Χόλιγουντ. Μπορώ ν΄αγγίξω με τα χέρια μου το πίσω μέρος του κεφαλιού σου, να νιώσω τα κέρατά σου;» «Κάντο αν θες να σερβίρω το γαμημένο σου κεφάλι πάνω σ΄ένα γαμημένο πιάτο», του απάντησα. Στο Παρίσι, μια άλλη φορά, σε μια συνέντευξη τύπου κάποιος μου είπε, «Οι Εβραίοι φημίζονται για τους τρόπους που χρησιμοποιούν για να κερδίζουν χρήματα». Εγώ με μιας του απάντησα, «Όχι. Οι Εβραίοι φημίζονται για τη δυνατότητα που έχουν να επιβιώνουν. Όταν σε κυνηγούν 200 άτομα μέσα σ΄ένα μικρό δρομάκι και καταφέρνεις να τους ξεφύγεις, θέλοντας και μη, αρχίζουν να σε φοβούνται»....

Ερ.: Ο γιος σου ο Γκάρι πολέμησε στο Βιετνάμ, και γύρισε πίσω πολύ αλλαγμένος. Όταν ήταν να πάει, προσπάθησες να τον εμποδίσεις;

Τ.Λ.: Μπορούσα να τηλεφωνήσω στον Μπομπ Κένεντι και να ζητήσω να απαλλάξει τον Γκάρι. Εξήγησα στον Γκάρι τι σκεφτόμουν να κάνω και μου είπε, «Τι θέλεις από μένα να κάνω;». Και ΄γω τότε του είπα, «Να κάνεις αυτό που θέλεις. Μόνο να ξεκαθαρίσεις καλά μέσα σου το τι θέλεις πραγματικά και μετά να πάρεις την απόφασή σου». Τελικά μου είπε πως ήθελε να πάει και να υπηρετήσει την πατρίδα του. Εγώ, δεν το κρύβω ένιωσα υπερήφανος.

Ερ.: Ήσουν υπέρ του πολέμου;

Τ.Λ.: Εκείνον τον καιρό τον υποστήριζα. Έτρεχα στο Χόλιγουντ φωνάζοντας, «Θέλετε ν΄ακούσετε τι είπε ο γιος μου;» Το μόνο που ήξερα τότε ήταν πως ήμασταν σε πόλεμο και επρόκειτο να επιστρατεύσουν τον γιο μου. Μετά από 6 μήνες κατάλαβα σε ποιο γαμημένο πρόβλημα είχαμε μπει. Έκανα 3 ταξίδια στην Ουάσινγκτον κι έτσι έμαθα τι ακριβώς κάναμε στο Βιετνάμ –τη βρωμιά αυτού του πολέμου, και οτι τελικά δεν είχαμε καμιά δουλειά εκεί. Τώρα έχω ένα συναίσθημα ενοχής για τη γαμημένη αφέλεια που έδειξα εκείνη την εποχή.

Ερ.: Οι περισσότεροι Αμερικάνοι ήταν λίγο ως πολύ αφελείς εκείνη την εποχή. Έτσι δεν είναι;

Τ.Λ.: Ναι. Αν ήξερα τα γεγονότα τότε που ο γιος μου μού είπε, «Θέλω να πολεμήσω για την πατρίδα μου» θα του είχα κόψει το γαμημένο του λαιμό. Όταν γύρισε και πήγα να τον πάρω δεν τον αναγνώριζα. Η ιστορία που μου διηγήθηκε ήταν αληθινή. Έτρωγε μ΄έναν από τους φίλους του όταν ο φίλος του, τού ράντισε το στήθος μ΄ένα καυστικό υγρό. Αυτή δεν ήταν μια σκηνή από το σινεμά, ήταν μια σκηνή απ΄τη ζωή του γιου μου. Για καιρό μετά, γύρναγα από το στούντιο στο σπίτι κι έβλεπα τον Γκάρι να κάθεται και ν΄ατενίζει το κενό. 8 με 9 μήνες καθόταν έτσι κι εγώ τον παρακαλούσα, «Μίλησέ μου, απλώς μίλησέ μου».

Ερ.: Όταν κουβεντιάζατε, καταλάβαινες τι σου έλεγε;

Τ.Λ.: Μου μίλαγε συνεχώς για όπλα. Τον καταλάβαινα, ήξερα κι εγώ απ΄αυτά. Αλλά τι μπορούσα να πω όταν μου έλεγε, «Πατέρα σου έτυχε ποτέ να έχεις το δάχτυλο στη σκανδάλη, να βλέπεις από τη διόπτρα έναν άνθρωπο –που ίσως κάπου να έχει μια μικρή κόρη σαν τη δική σου κόρη να τον περιμένει –να έρχεται προς το μέρος σου, και να πρέπει να πατήσεις πρώτος τη σκανδάλη, γιατί αλλιώς θα σε σκοτώσει αυτός;» Εγώ του έλεγα, «Τον σκότωσες για να ζήσεις». Κι αυτός συνέχιζε, «Ναι, αλλά η μικρούλα του τον έχασε για πάντα». Εγώ του ξαναέλεγα, «Γάμησέ τον, δεν τον ξέρω ούτε ξέρω αν είχε κάπου μια κόρη. Μπορείς να βοηθήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, εάν καταλάβεις πως έπρεπε να σκοτώσεις για να ζήσεις». Δεν ήξερα τι διάβολο να του πω. Επαναλάμβανε την ίδια φράση, «Πατέρα θα μπορούσες να με απαλλάξεις απ΄αυτή την έμμονη ιδέα; Πες μου». Και πρέπει να σου πω, πως ο Γκάρι ήταν πολύ καλός μάγειρας πριν πάει στο Βιετνάμ, θα μπορούσε να κάνει πολλά χρήματα απ΄αυτό. Όταν επέστρεψε ήταν ένα πραγματικό ράκος. Το μόνο πράγμα που είχε ανάγκη ήταν πολύ αγάπη, φροντίδα και κατανόηση. Κάπνιζε μαριχουάνα και έπινε Cualudes και άλλα παρόμοια. Τον πήγα για αποτοξίνωση. Τελικά κατάφερε να καπνίζει μόνο μαριχουάνα. Τη χρειαζόταν για κάθε πόνο. Η κατάστασή του καλυτέρευσε...

Ερ.: Τι έκανες όταν ήρθε η ώρα να σου πάρουν και τον δεύτερο γιο;

Τ.Λ.: Σκεφτόμουν σοβαρά να πάω στη Στοκχόλμη. Να βρω ένα μέρος κάπου στη Σουηδία να εγκατασταθούμε μόνιμα. Μ΄αυτόν τον τρόπο δεν θα μου έπαιρναν κανέναν άλλο από τους γιους μου. Για να μου πάρουν έναν θα έπρεπε να τα βάλουν πρώτα με μένα. Βέβαια θα μπορούσαν να μου πουν, «Είναι ενάντια στις ΗΠΑ η άρνησή σου...» Κι εγώ θα τους απαντούσα, «Αλήθεια; Για ακούστε (μιμείται ένα πυροβολισμό). Λοιπόν ο επόμενος ποιος θα είναι;» Αν έβλεπα Ρώσους στην ακτή του Μαλιμπού θα έβαζα ευχαρίστως ένα όπλο στο χέρι της εγγονής μου. Έχει κάποια διαφορά όμως αυτό. Δεν συμφωνείς; Αυτοί μας επιστρατεύουν για να παν να παίξουν στο Ελ Σαλβαδόρ. Ε λοιπόν να παν να γαμηθούν κι αυτοί και το Ελ Σαλβαδόρ τους. Εμένα δεν πρόκειται να μου πάρουν κανέναν από τους γιους μου. Προτιμώ να τους ευνουχίσω ή δεν ξέρω κι εγώ τι, παρά να πάνε στο στρατό.

Ερ.: Ποιες είναι οι απόψεις σου για τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας; Έχεις καπνίσει ποτέ;

Τ.Λ.: Ναι έχω καπνίσει. Είναι απ΄τα καλύτερα παυσίπονα που γνωρίζει ο άνθρωπος. Το χρησιμοποιούν σε μια ποικιλία ιατρικών περιπτώσεων, απ΄ότι τουλάχιστον ξέρω, όπως για τους ασθενείς που πάσχουν από γλαύκωμα και για τους καρκινοπαθείς. Συνήθιζα να καπνίζω για να κοιμηθώ την εποχή που είχα χτυπήσει τη σπονδυλική μου στήλη και είχα εθιστεί στο Percordan. Ήταν το μόνο πράγμα που μου προσέφερε λίγη ανακούφιση, κι έτσι απέφευγα να σκέφτομαι την κατάστασή μου. Νομίζω πως είναι καλύτερα να την νομιμοποιήσουν γιατί είναι πολύ σημαντική η χρήση της. Επιπλέον είναι γεγονός οτι υπάρχουν πολλοί γιατροί που μένουν στην αφάνεια, γιατί προτείνουν ή συνιστούν, κάτι που θεωρείται παράνομο. Το Percordan ναι. Πρέπει να το απαγορεύσουν. Εάν σε πιάνουν να κάνεις χρήση Percordan να σε καταδικάζουν σε 20 χρόνια φυλακή. Επειδή το Percordan είναι επικίνδυνο και ανόητο. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη μαριχουάνα... Αν θες να δεις τη σωστή χρήση των ναρκωτικών ρίξε μια ματιά στους Εγγλέζους.

Ερ.: Έχεις ποτέ προσπαθήσεις να γράψεις ενώ έχεις καπνίσει μαριχουάνα;

Τ.Λ.: Προσπάθησα κάποτε αλλά δεν το θεωρώ πολύ έξυπνο. Μοιάζει με ένα μυθικό ον με μαγικές ικανότητες, που έρχεται μέσα στη νύχτα, τρώει το μάλινο σακάκι σου και γράφει κάτι που δεν διαφέρει από το μπαλάκι των γραφομηχανών της ΙΒΜ –Κλζνατζπσζντνα. Όταν καπνίζω μαριχουάνα γίνομαι επιπόλαιος. Τρώω οτιδήποτε και οποιονδήποτε. Έχω έναν ξάδερφο, τον Χερμπ, που έχει να φανεί ένα χρόνο τώρα. Τα δόντια της θείας μου της Τζιν είναι πολύ χαλαρά. Η αιτία είμαι εγώ. Μια μέρα τη φίλησα, ενώ είχα τραβήξει δυο τζούρες μαριχουάνα. Το αποτέλεσμα; Φιλώντας την χωρίς να το θέλω, της ρούφηξα μαζί και τα ούλα. Τώρα που το σκέφτομαι δεν θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ οτι περπατάω στη σκηνή μαστουρωμένος. Θα έτρωγα το κοινό!

Ερ.: Η μαριχουάνα έχει τη φήμη του αφροδισιακού. Από τη χρήση της, είχες ποτέ τέτοιου είδους εμπειρίες;

Τ.Λ.: Γενικά με τη μαριχουάνα ή κοιμόμουν γρήγορα ή έτρωγα, αλλά συνέβη κάποτε να χύνω από τις 3 Ιανουαρίου μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου. Ήταν ο μεγαλύτερος οργασμός στην ιστορία της Αμερικής. Το δέρμα μου μάζεψε προς τα μέσα και έγινε ένα με το μεδούλι μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ένα πείραμα και κάπνισα ένα τσιγάρο μαριχουάνας μ΄εκείνο το κορίτσι που είχα συναντήσει στη Φλόριδα. Ένιωσα όλων των ειδών τις φαντασιώσεις αυτής της τρέλας. Κι όλα αυτά χωρίς τις γαμημένες συνέπειες....

Ερ.: Υπάρχει μια σκηνή στο The King of Comedy όπου ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο έρχεται σπίτι σου απρόσκλητος, κι εσύ ο μεγάλος τηλεοπτικός σταρ εξοργίζεσαι. Είναι αλήθεια οτι ο Ντε Νίρο άρχισε να σου λέει, πως οι Εβραίοι είναι η αιτία όλων των προβλημάτων στον κόσμο, για να εντείνει το θυμό σου;

Τ.Λ.: Ναι. Του είπα, «Γαμιόλη είσαι τυχερός που είσαι ακόμα ζωντανός. Θα σου ξεσκίσω το γαμημένο σου κεφάλι αν συνεχίσεις να λες αυτές τις μαλακίες». Είχα θυμώσει φοβερά. Δεν ήξερα οτι αυτός κι ο Μάρτιν είχαν συναντηθεί πιο πριν και είχαν κανονίσει να μου τη φέρουν. Δεν ήξερα οτι τη στιγμή που του τα έλεγα αυτά ένα ολόκληρο συνεργείο βρισκόταν κρυμμένοι εκεί και τραβούσαν. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό! Ο Μπόμπι άρχισε λέγοντάς μου οτι οι Εβραίοι ήταν μαλάκες. Στη συνέχεια με προκάλεσε περισσότερο. Σε μια στιγμή μου είπε, «Για ένα λόγο μόνο θα ήθελα να ζήσει ο Χίτλερ. Για να εξαφανίσει όλους εσάς τους γαμιόληδες». Το ήξερε, το ήξερε καλά ο ξεκωλιάρης πως θα με άναβε μ΄αυτό. Όρμησα κατά πάνω του. Η κραυγή του Μάρτιν με σταμάτησε. Αργότερα ήρθε στο καμαρίνι μου ο Μπόμπι και μου είπε «Είσαι εντάξει;» Του είπα, «Ναι. Αλλά ποτέ δεν θέλω να ξανασυνεργαστώ μαζί σου»....

Ερ.: Γιατί έβαζες μπριγιαντίνη στα μαλλιά σου στο σόου του Τζόνι Κάρσον;

Τ.Λ.: Γιατί τα είχα αφήσει να μακρύνουν και μου άρεσαν πολύ. Αλλά δεν μπορούσα να ανεχθώ να πέφτουν μπρος στα μάτια μου. Χρησιμοποιούσα λοιπόν μπριγιαντίνη για να μου τα κρατάει μαζεμένα. Έχω μερικές φωτογραφίες από τότε. Μοιάζω σαν το μουνί του Άντονι Κουίν... Μη με ρωτήσεις πως μούρθε αυτό που είπα τώρα. Ούτε κι εγώ ξέρω.

Ερ.: Παίζεις ακόμα σε καζίνα;

Τ.Λ.: Μ΄αρέσει να παίζω. Όταν είμαι στο Βέγκας παίζω κάθε 2 ή 3 βδομάδες.

Ερ.: Πότε έπαιξες για πρώτη φορά;

Τ.Λ.: Στο ξεοδοχείο Φλαμίνγκο του Βέγκας το 1948. Απ΄ότι θυμάμαι, παρουσιάζαμε, με τον Ντιν Μάρτιν, ένα σόου και παίρναμε 1500 δολάρια τη βδομάδα. Την πρώτη βραδιά έπαιξα και έχασα 137.000 δολάρια.

Ερ.: Με συγχωρείς, τι είπες; 137.000 δολάρια;

Τ.Λ.: Ναι. Οι άνθρωποι που είχαν το καζίνο με κάλεσαν στο γραφείο τους και μου είπαν «Έχεις παίξει εδώ μάρκες αξίας 137.000 δολαρίων και παίρνεις μόνο 1500 τη βδομάδα κι αυτά μαζί με τον παρτενέρ σου». Εγώ ψύχραιμα τους απάντησα, «Χρήματα δεν έχω. Αλλά γι΄αυτό που συνέβη δεν φταίω εγώ. Εσείς μου δώσατε τις μάρκες, χωρίς να εξετάσετε αν έχω το αντίκρυσμα σε χρήματα». Κοίταξα στα μάτια τον Λούι Σέντγκουελ. Δε μιλούσε κανένας. Αυτός κοίταξε τους δικούς του και ψιθύρισε, «Γαμημένοι». Ύστερα γύρισε σε μένα και μου είπε, «Εντάξει». Τους υποσχέθηκα πως θα τους τα πλήρωνα. Βέβαια θα περνούσε πολύς καιρός, γιατί έπαιρνα μόνο 750 τη βδομάδα. Όμως θα τους τα πλήρωνα. Τελικά τους ξεπλήρωσα μέσα σε 28 μήνες!

Ερ.: Πως τα κατάφερες να χάσεις τόσα χρήματα; Στα ζάρια; Στη ρουλέτα;

Τ.Λ.: Έπαιξα απ΄όλα. Τέλος πάντων. Το πρώτο μας σόου δημιούργησε σάλο. Κερδίσαμε 137.000 στα δυο πρώτα σόου. Ζήτησα από τον Ντιν να μου δανείσει το μερίδιό του. Έτσι τους ξεχρέωσα. Η εκτίμηση στο πρόσωπό μου, άλλαξε με μιας... Ακόμα και σήμερα μπορώ να βρω, ανά πάσα στιγμή όσα μετρητά θελήσω, κάνοντας μονάχα ένα τηλεφώνημα. Μπορώ να σου εξασφαλίσω εκατομμύρια δια λόγου, αρκεί να εγγυηθώ μια ημερομηνία.

Ερ.: Χρειάστηκες ποτέ τόσα χρήματα;

Τ.Λ.: Είχα ένα πρόβλημα με μια ταινία που γύριζα στην Φλόριντα και κάποιος φίλος που περνούσε μου έφερε 4 εκατομμύρια. Τα είχε σ΄ένα χαρτοφύλακα θυμάμαι. Τα άδειασε μπροστά μου και μου είπε, «Είναι όλα τακτοποιημένα». Εγώ του απάντησα, «Γλυκιέ μου, αυτά τα χρήματα δεν μπορώ να τα αγγίξω». Ήξερα καλά πως είχαν κερδιθεί. Ήξερα τις δουλειές τους. Πουλούσαν μαύρα μωρά, ναρκωτικά και διάφορα άλλα σκατά. Τους ξέρω καλά. Σαν φίλοι είναι καταπληκτικοί άνθρωποι. Παραμένουν καλοί όταν οι σχέσεις σου μαζί τους είναι σε ισότιμη βάση. Τέλος πάντων όλα αυτά τα λέω αναφορικά.

Ερ.: Νομίζω πως δεν μπορεί κανείς να κάνει αστεία με αυτούς τους ανθρώπους.

Τ.Λ.: Δεν υπάρχει αίσθηση του χιούμορ σ΄αυτό που κάνουν. Το γραντζούνισμα γι΄αυτούς είναι μια μπουνιά στο πρόσωπο. (Λιώστου τα δάχτυλα). Και κυριολεκτούν. Το έχω δει, το έχω ζήσει, το νιώθω. (Λιώστου τα δάχτυλα). Αυτό πάντα συμβαίνει. Αν τύχει, προσπέρασε και φύγε ήσυχα από την περιοχή τους... αυτό είναι το μόνο είδος επίπληξης. Γαμιέσαι με κάποια από τις γυναίκες τους. (Λιώστου τα δάχτυλα). Αυτό είναι νόμος. Πληγώνεις τα παιδιά τους ή κάποια αγαπημένα τους πρόσωπα. (Λιώστου τα δάχτυλα). Έχουν μοιράσει μια –μια τις περιοχές τους. Ποιος θα προσπαθήσει να ασχοληθεί με την κόκα; Ποιος με τη μαριχουάνα; Ποιος με όλα αυτά τα σκατά; Ποιος δημιουργεί προβλήματα; Οι λιμενεργάτες; (Σκότωσέ τους στο ξύλο). Κι ένα μπερτάκι ξύλο γι΄αυτούς αντιστοιχεί με 17 βδομάδες στο νοσοκομείο. Αυτό κι αν είναι ξύλο! Το πιο φρικτό απ΄όλα που μπορούν να σου κάνουν είναι να σου σφίξουν τον καρπό και απότομα να στον κολλήσουν πίσω, στην πλάτη. Όταν σ΄έχουν σ΄αυτή τη θέση μπορούν μ΄ευκολία να σου κόψουν τ΄αρχίδια και να στα χώσουνε στο στόμα.

Ερ.: Πως γίνεται αυτό;

Τ.Λ.: Εάν σου σφίξουν το χέρι και στο κολλήσουν πίσω από την πλάτη και δεν συμφωνήσεις τελικά μαζί τους ο φόνος είναι εύκολη δουλειά γι΄αυτούς... Επιστημονικά αποδεδειγμένα στη θέση αυτή το κορμί μουδιάζει και ενώ καταλαβαίνεις τι σου κάνουν, δεν πεθαίνεις, τους βλέπεις να σου κόβουν και να σου βάζουν τ΄αρχίδια στο στόμα. Μια φρικτή δοκιμασία που έχει συμβεί σε πολλούς...

Ερ.: Ενώ ξέρεις το σύστημα των μεγάλων στούντιο αποδέχεσαι να κάνεις ταινίες με τους δικούς τους όρους. Γιατί;

Τ.Λ.: Αυτοί είναι οι γήινοι κανόνες. Η αγάπη μου είναι να κάνω ταινίες. Νιώθω ευτυχής όταν ξέρω πως αύριο προβάλλεται μια νέα ταινία κάπου. Και νιώθω εξίσου συγκινημένος ξέροντας πως μια άλλη παίχτηκε χτες βράδυ στην τηλεόραση ή πως στη Νέα Υόρκη ξεκινά μια αναδρομική παρουσίαση ταινιών. Αγαπώ όλες τις ταινίες, αγαπώ ότι έχω κάνει. Δεν ντρέπομαι για τίποτα. Απλώς επιθυμώ να τα είχα κάνει καλύτερα.

Posted in: Κολλήματα