Η πιτυρίδα στην υπηρεσία της πατρίδας

Αυτό το άρθρο μού το έστειλε ο Νίκος ο Χ για να μου ανεβάσει κι άλλο την πίεση και να με ξεκάνει –το γράφω για να καταλάβεις τι κουμάσια είναι οι φίλοι μου. Πρόκειται για αναδημοσίευση στο antinews.gr από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Ημών των Ιδίων» -συγνώμη που δεν βάζω λινκ αλλά στη συγκεκριμένη σελίδα έχω πετύχει κάποιον μαλάκα να τρολάρει χρησιμοποιώντας το id μου –ζήτησα από τους διαχειριστές να σβήσουν τα σχετικά σχόλια κι εκείνοι με γράψανε στ΄αρχίδια τους. Όποιος λοιπόν θέλει να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο ας το γκουγκλίσει –πάμε παρακάτω.

Το κείμενο του Χαριτόπουλου ξεκινάει με μια όμορφη ιστορία για μπαμπουίνους –λέει δηλαδή για το 1967 που η Τουρκία μας κήρυξε τον πόλεμο! Το΄ξερες; Δεν πειράζει –ούτε οτι υπάρχουν κροκόδειλοι στους υπονόμους της Αθήνας ξέρεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κιόλας! Τέλος πάντων, αφού γίνεται μια περιγραφή της Τουρκικής υπεροπλίας σε τανκς και μια καρφωτή για όσους τολμάμε να ζητάμε σα μαλάκες τη μείωση των εξοπλισμών, ακολουθεί η ιστορία αθάνατης ελληνικής λεβεντιάς, όπου ένας ίλαρχος με κάτι εθελοντές ξεκινάνε να κάνουν σαμποτάζ στα τούρκικα τανκς. Ο υπολοχαγός Χάνλεϊ είναι εκεί, ο Κίρμπι και ο Λιτλ Τζον επίσης, αλλά, περιέργως, απουσιάζει ο Λοχίας Σόντερς –κρίμα ρε γαμώτο...

Μετά την (μη) εξιστόρηση της ηρωικής ενέργειας ο βιογράφος του Βελουχιώτη και άντρας της Μαλβίνας Κάραλη (βάλτα σε όποια σειρά θέλεις) περνάει στα συμπεράσματα:

«Γιατί το κράτος δεν είναι πατρίδα.
Το κράτος είναι απλώς ένα σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας που αλλάζει ανάλογα με τα πρόσωπα τα οποία εντελώς πρόσκαιρα και συγκυριακά το στελεχώνουν. Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό να δέρνει τους συνταξιούχους, να μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, να τρομοκρατεί.
Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο.
Η πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο.
Αυτή μας προσδιορίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Επειδή είμαστε πρόσωπα, και όχι τυχαία άτομα, υπάρχουμε εν χώρω και χρόνω με δικό μας ήθος και έθος. Άλλωστε η ανθρώπινη ποικιλία τρόπων, αισθημάτων, εμπειριών και έκφρασης συνιστά τη διαφορετικότητα, που είναι ζωή και ευλογία, δίνει μορφή και περιεχόμενο στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.»

Τουτέστιν ασχολείται με την έννοια της πατρίδας (που είναι διαφορετική από το κράτος –άρα, καλά κάνουν οι Βορειοηπειρώτες και αισθάνονται Έλληνες, καλά κάνουν οι Πομάκοι και οι μουσουλμάνοι της Θράκης και αισθάνονται Τούρκοι, καλά κάνω κι εγώ που αισθάνομαι Βραζιλιάνος κάθε 4 χρόνια στα Μουντιάλ). Τι είναι όμως αυτή η πατρίδα; «Κάτι ακλόνητο» -εντάξει; Πάει να πει, κάτι που δεν αλλάζει ανάλογα με τις μετακινήσεις των συνόρων. Όμως, η πατρίδα δεν έχει εδαφικό προσδιορισμό; Δηλαδή εγώ είμαι Έλληνας –γενικά; Δεν θα πρέπει κάπως να μετρήσω την Ελλάδα; Να τη μετρήσω –ωραία! Αλλά από πότε; Από την εποχή της πόλης-κράτους; Ε, τότε θα πρέπει να αισθάνομαι μονίμως είλωτας των Σπαρτιατών. Να τη μετρήσω από την εποχή των μεγάλων αυτοκρατοριών; Μα τότε θα πρέπει μονίμως να νιώθω υποτελής των Ρωμαίων ή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ή έστω των Τούρκων σουλτάνων και να επιδιώκω την ένταξή μου στη Ρωμαϊκή εκκλησία (το λιγότερο) ή στην Τσαρική Ρωσία ή στα οθωμανικά φέουδα. Μήπως να μετρήσω την πατρίδα μου μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους; Εντάξει –τότε γιατί παίζω στο ελληνικό πρωτάθλημα με τη Λάρισα, τις ομάδες της Θεσσαλονίκης και την Ξάνθη ας πούμε; Μέχρι Λαμία δεν ήταν τα πρώτα σύνορα; Πότε διάολο να ξεκινήσω να υπολογίσω τα όρια της πατρίδας μου;

«Η πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας με τον κόσμο», λέει ο ποιητής αλλά αυτό δε με διαφωτίζει. Επειδή κι εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά, αλλά έψαχνα πως να την κάνω από εκεί πέρα –προτίμησα να σουλατσάρω στα Εξάρχεια, σε άλλη γειτονιά δηλαδή. Κι αν μου λέγανε «η γειτονιά σου κατεδαφίζεται», θα απαντούσα «καλά να πάθει» -δεν θα ζωνόμουνα το καριοφίλι για να την υπερασπιστώ.

Δεν με βοηθάει λοιπόν ο ποιητής να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί με τον όρο «πατρίδα», επειδή χρησιμοποιεί τον όρο κάπως μεταφυσικά. Η πατρίδα είναι κάτι που, ναι μεν ορίζεται γεωγραφικά, αλλά στο πέρασμα του χρόνου έγινε ιδέα και οι ιδέες δεν διαθέτουν τελωνεία. Δεν θα ασχολιόμουν αν δεν πέταγε το συμπέρασμα ο ποιητής: «(Η πατρίδα) μας προσδιορίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας». Δηλαδή –ότι σκατά κι αν κάνω εγώ στη ζωή μου, Έλληνας θα παραμείνω! Κι ο Γερμανός το ίδιο –έτσι; Εγώ θα είμαι μια ζωή ο κλαψομούνης που τον σφάζει ο διαιτητής κι ο Γερμανός θα είναι ο μονίμως εισβολέας της Ευρώπης. Κι εφόσον η άποψη περί πατρίδας δεν στηρίζεται, απ΄ότι κατάλαβα, σε αυστηρά κοινωνικοοικονομικά ή/και γεωγραφικά κριτήρια, εμένα όλο αυτό μου βρωμάει ρατσισμό. «Ο Έλληνας είναι έτσι, βρέξει –χιονίσει, επειδή είναι Έλληνας κι αυτό του δίνει νόημα στη ζωή, η ετσοσύνη του!» Ότι κι αν κάνω εγώ, αποκλείεται ν΄αλλάξω –ετεροκαθορισμός του κερατά κι άσε τις κοινωνικές δομές να βουρλίζονται! Για να στο πω αλλιώς, ακόμα και πρίγκιπα του Μονακό να κάνεις τον Αλβανό, αυτός θα παραμονεύει να βουτήξει την τσάντα της πρώτης τουρίστριας που θα βρεθεί κοντά του.

Στην τελευταία παράγραφο (μετά τη «νοηματοδοσία της ύπαρξης») τα γράφει ωραία ο ποιητής περί διαφορετικότητας και προσωπικότητας. Ισχύουν όλα αυτά και καθορίζονται από εξωτερικό παράγοντα. Μόνο που ο εξωτερικός παράγοντας ονομάζεται «κοινωνία» -όχι πατρίδα! Τουτέστιν, άμα μεγαλώσεις στη χλιδή μαθαίνεις να απολαμβάνεις το χαβιάρι ΜΟΝΟ όταν είναι μαύρο κι αν μεγαλώσεις στην ψωμόλυσσα μαθαίνεις να αρπάζεις το ξεροκόμματο ακόμα κι από τους αδέσποτους σκύλους. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς οδοντόκρεμες κι αν η έννοια της πατρίδας ήταν τόσο καθοριστική για τους μετέχοντες σε αυτήν θα έπρεπε οι Πομάκοι να ήταν το ίδιο φανατικοί Ελληναράδες με τους ψηφοφόρους του Ψωμιάδη. Αλλά δεν είναι. Γιατί; Μήπως τους ρίχνουν τουρκόσκονη οι ξένοι πράκτορες στο νερό τους;

Και κάτι καταληκτικό: αφού το «κράτος δεν είναι πατρίδα» αλλά είναι, απ΄ότι κατάλαβα, κάποιες πολιτικοκομματικές δομές που περιστοιχίζουν την εκάστοτε κυβέρνηση, γιατί η πατρίδα δε ρίχνει μια κατραπιά στο κράτος; Να στείλει σπίτια τους όσους κυβερνάνε άσχημα, να βγάλει πάνω τούς πατριώτες, να έχουμε μια ομορφιά ρε παιδί μου! Γιατί η τόσο ισχυρή και επιδραστική πατρίδα δεν επηρεάζει τους παλιο-πολιτικούς; Και γιατί η τόσο πολυάριθμη πατρίδα δεν αντιστέκεται στους λίγους φαύλους που την κουμαντάρουν;


«Όμως όλα έχουν ένα όριο.
Η πορεία ενός έθνους δεν καθορίζεται από ευκαιριακά συμφέροντα και ανεπαρκείς ηγεσίες. Περιλαμβάνεται στις θυσίες των νεκρών μας, στο παρόν το δικό μας και στο μέλλον αυτών που έρχονται. Τα κυριαρχικά μας δικαιώματα μπορεί να τα χάσουμε μόνο μετά από στρατιωτική ήττα, ουδείς από τους κρατούντες νομιμοποιείται να τα παραχωρήσει σε διαπραγματεύσεις.
Όποιος μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία χωρίς να είναι έτοιμος να ματώσει είναι απατεώνας. Ούτε το δικαστήριο της Χάγης ούτε οποιοσδήποτε άλλος διεθνής οργανισμός μπορεί να αποφανθεί αν επιτρέπεται να αναπνέουμε ακόμη τον αέρα της πατρίδας μας ή αν η Θράκη, η Κύπρος και τα νησιά είναι δικά μας.
Η αλήθεια είναι μία και πανάρχαιη:
Δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατεύσεις.»

Στη συνέχεια την κάνει γυριστή ο Χαριτό κι από την πατρίδα περνάει στο Έθνος (φίλτρο ή άφιλτρο δεν ξεκαθαρίζει). Το οποίο έθνος και πάλι δεν προσδιορίζει, αλλά αρκείται στην περιγραφή της πορείας του. Κάτσε να αναρωτηθώ μισό λεπτό: το έθνος δεν καθορίζεται (ούτε κατά διάνοια) από γεωγραφικά όρια, άρα από τι καθορίζεται; Νέισον, νατσιόν, ναζισμός. Το έθνος καθορίζεται από τη φυλή –εξ ου και φυλετισμός, κάνω λάθος; Ωραία –αλλά η φυλή τι είναι; Σαφώς μια ομάδα ανθρώπους που ΚΑΠΟΤΕ έζησε σε ΕΝΑΝ ΚΟΙΝΟ τόπο. Μπράβο της! Αυτή η φυλή έχει όμως ανοιχτά ή κλειστά όρια; Δηλαδή, δεχόμαστε κάθε χλιμίτζουρα που έρχεται σήμερα και τον βάζουμε στην φυλή μας ή είμαστε κλειστό κλαμπ κι όσοι πρόλαβαν, οι υπόλοιποι ξουτ; Επειδή η πρώτη περίπτωση δεν ισχύει, ας δούμε τη δεύτερη. Κάποια ωραία πρωία λοιπόν (κατά το βραδάκι) αποφασίσαμε να βάλουμε κοτετσόσυρμα και να περιχαρακώσουμε το έθνος μας. Ήμασταν φυλετικά καθαροί τη συγκεκριμένη στιγμή; Αμφιβάλλω. Οι μόνοι φυλετικά καθαροί είναι οι βασιλικοί οίκοι ανά τον κόσμο και γι΄αυτό έχουν τόσες τερατογεννέσεις. Αλλά, πάει στο διάολο, το στρώσαμε το κοτετσόσυρμα κι αποφασίσαμε να μη μαγαρίζουμε τα γεννητικά μας όργανα με αλλότρια τινά. Η συγκεκριμένη ενέργεια βέβαια δεν μοιάζει να είναι βιολογικώς υποστηριζόμενη –επειδή, παρ΄όλη την ΟΠΟΙΑ «ανάγκη μας για φυλετική καθαρότητα» εξακολουθούμε να ορεγόμαστε σεξουαλικώς τους αλλόφυλους (από το «φυλή» βγαίνει αυτό), ενίοτε δεν και τους ομόφυλους (από το «φύλο» προκύπτει αυτό). Άρα, μιλάμε για κάποια κοινωνική αναγκαιότητα που μας έστρεψε στην πρόταξη του έθνους ως ενοποιητικού στοιχείου. Ποια ήταν αυτή; Δεν έχεις παρά να δεις τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες άνθισε ο εθνικισμός και θα καταλάβεις. Και θα σου πω εγώ οτι αφού υπήρχαν πρόσφορες συνθήκες φυσικό ήταν να ανθίσει –αλλά τι γίνεται όταν εκλείπουν οι συνθήκες; Τότε λοιπόν, ο εθνικισμός χάνει την, όποια, χρησιμότητά του και η κοινωνία θα πρέπει να τον πετάξει στα σκουπίδια (ή στις αίθουσες των πολεμικών μουσείων, που κάνει ακριβώς το ίδιο). Όσο η κοινωνία δεν τον πετάει, παθαίνει αυτό ακριβώς που παθαίνει ο περιπατητής ο οποίος έφαγε σάπιο μήλο –ανεξέλεγκτη διάρροια τη λάθος ώρα σε λάθος μέρος. "Μας χέσανε ψηλά", με μια κουβέντα.

Στη συνέχεια ο Χαριτόπουλος το ρίχνει στα ανέκδοτα, με τη θέση του περί κυριαρχικών δικαιωμάτων (τίνος; ενός κράτους; ενός έθνους; δεν διευκρινίζει) τα οποία μπορούν να χαθούν μονάχα σε πόλεμο και όχι κατόπιν διαπραγματεύσεων. Δηλαδή, αναρωτιέμαι εγώ: αν αύριο έρθει ο Αλβανός πράιμ μίνιστερ και πει στο δικό μας «μάγκα δε βγαίνω ούτε με ρήγα –να σου δώκω τη Βόρειο Ήπειρο να τη θρέψεις εσύ που είσαι και μπρούκλης;» ο δικός θα πρέπει να απαντήσει: «όχι κύριέ μου –δεν είναι σωστά πράγματα αυτά, να καθίσεις να πολεμήσουμε λιγάκι και μετά μου τη δίνεις»! Αν ο Τούρκος ζοριστεί για να χωρέσει στην Ε.Ε. κι αποφασίσει να ξεφορτωθεί τη Βόρεια Κύπρο θα πρέπει να βγουν οι Κύπριοι στους δρόμους φωνάζοντας: «αδικία –μας τη δίνουν χωρίς πόλεμο, διαιτητή γαμιέται η μάνα σου»! Κάπως έτσι το βλέπει ο πάνσοφος; Ή μήπως ισχύει το «άλλο αυτά –οι περιοχές ήταν δικές μας ΚΑΠΟΤΕ, άρα πρέπει να μας τις δώσουν και να μας πουν και συγνώμη». Αν είναι όμως έτσι, δικαίωμα αξίωσης πρώην δικών τους περιοχών έχουν και οι Τούρκοι (λόγω Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και οι Μακεδόνες που έχουν κοπεί στα 3 λόγω μοιρασιάς και οι Αεκτζήδες μη σου πω, που θα απαιτήσουν αναδρομικά καμιά δεκαριά πρωταθλήματα στα οποία έπαιξαν καλή μπάλα αλλά δεν κατάφεραν να σηκώσουν κούπα! Έτσι; Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!

Αμ το άλλο ανέκδοτο; «Όποιος μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία και δεν είναι έτοιμος να ματώσει είναι απατεώνας»! Γιατί βρε πουλάκι μου; Εγώ κι ελεύθερος θέλω να είμαι και ανεξάρτητος αλλά δεν έχω καμιά όρεξη να γεμίσω χανζαπλάστ! Δεν είναι ανθρώπινα δικαιώματα η ελευθερία και η ανεξαρτησία; Είμαι απατεώνας που προτιμώ να ματώσουν αυτοί που μου τα στερούν παρά εγώ; Είναι σα να λέμε «όποιος θέλει να προστατεύσει τον κώλο του από παραβίαση και δεν είναι διατεθειμένος να ματώσει είναι απατεώνας»! Ρε, άμα είναι να ματώσω –έγινε ήδη η δουλειά! Το θέμα είναι να μην!

Βέβαια, το θέμα είναι αλλού. Πρέπει να ματώσουμε επειδή κάποιοι μας κλέβουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία (κι αυτές οι δυο έννοιες ΔΕΝ συνδέονται με την καθημερινή μας ζωή –αλλά με εδαφικές εκτάσεις κατά τον Χαριτόπουλο, δηλαδή εγώ θα είμαι πιο ελεύθερος και ανεξάρτητος κι ας συνεχίζω να δουλεύω στη φάμπρικα αρκεί να προσαρτήσουμε την Κύπρο, ξέρω ΄γω...). Αλλά τέλος πάντων, ποιοι μας τα κλέβουν όλα αυτά; Κάποιοι «διεθνείς οργανισμοί» κατά τον Χαριτόπουλο –αφού αυτοί οι οργανισμοί μπορούν και να μας τα επιστρέψουν. Και τι είναι οι «διεθνείς οργανισμοί»; Εξωγήινοι από το Άλφα του Κενταύρου; Δεν είναι άνθρωποι με πατρίδα και εθνική συνείδηση αυτοί οι συμμετέχοντες στους οργανισμούς; Αν ναι –μαλακίες μας λέει ο Χαριτόπουλος, την ελευθερία και την ανεξαρτησία μάς την κλέβουν κάποια άλλα κράτη. Ποια κράτη; Πολλά κράτη! Αιγύπτιοι Γενικοί Γραμματείς, Φιλιπινέζοι αντιπρόεδροι, Λιθουανοί σύμβουλοι, Εγγλέζοι δακτυλογράφοι, Αμερικάνοι Φονιάδες των Λαών –όλοι μαζί έχουν κάνει μια ανίερη συμμαχία για να μας κλέψουν! Δηλαδή, η εθνική μας ανεξαρτησία (το «εθνική ελευθερία» είναι, ευτυχώς, ακόμα αδόκιμος όρος) είναι κάτι σαν τον θησαυρό της Ατλαντίδας! Όλοι θέλουν να μας την αρπάξουν.

Μήπως όμως τελικά όλοι αυτοί οι οργανισμοί και τα όργανα είναι ανεξάρτητα από έθνη και εξαρτημένα από κάτι άλλο; Όπως ας πούμε το «κέρδος των πολυεθνικών», την «επέκταση των μονοπωλίων», την «παγκοσμιοποίηση των αγορών»... Τέτοια πράγματα ρε παιδί μου. Μήπως οι κυβερνήσεις των κρατών είναι πιόνια στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και οι πολίτες είναι υπόδουλοι; Αν ναι –μαλακίες μας αραδιάζει τόση ώρα ο Χαριτόπουλος. Επειδή πάνω από το έθνος και την πατρίδα και την ανεξαρτησία είναι το κέρδος των εταιρειών. Αυτό καθορίζει τις γεωστρατηγικές κινήσεις, αυτό εξυπηρετούν οι κυβερνήσεις, αυτό προασπίζουν οι άνθρωποι δουλεύοντας ασταμάτητα. Κι έτσι εξηγείται που δεν επαναστατούν –επειδή δεν ενδιαφέρονται για ελευθερίες, πατρίδες και άλλες τρίχες κατσαρές.
Κι αν η πανάρχαιη (που την είδες γραμμένη;) αλήθεια είναι: «δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατεύσεις», τότε φαίνεται οτι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται να κατοχυρώσουν σαν δικά τους τα αυτοκίνητα, τα σπίτια και τις τηλεοράσεις. Γι΄αυτά τσακώνονται, αυτά προστατεύουν. Κι αν δε με πιστεύεις βγες και κάνε ένα δημοψήφισμα: «είστε διατεθειμένοι να πληρώνετε 600 ευρώ παραπάνω φόρο το χρόνο (όσο πληρώνετε δηλαδή για τσιγάρα) προκειμένου να αυξήσουμε τον αμυντικό μας εξοπλισμό σαν χώρα;» Κάνε το δημοψήφισμα κι έλα μετά να μου πεις το αποτέλεσμα.

Επειδή τελικά η αλήθεια είναι διαφορετική –δικό σου δεν είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατεύσεις, δικό σου είναι αυτό που σου χρειάζεται για να ζήσεις σαν άνθρωπος. Γι΄αυτό επιλέξαμε να ζούμε σε κοινωνίες, αν δικό μας ήταν μόνο ότι έπεφτε κάτω από το ρόπαλό μας θα παραμέναμε στις σπηλιές. Κι όποιος έχει την άποψη οτι η επιβολή της ισχύος, η χρήση δύναμης νομιμοποιεί από μόνη της το δικαίωμά σου στην κατοχή –να πάει να πάρει πίπες στα Ες Ες και στους Αμερικάνους στρατιώτες και σε όλους τους κατά καιρούς εισβολείς. Επειδή κι εκείνοι δικό τους θεώρησαν ότι μπορούσαν να αρπάξουν και να το προστατεύσουν.

Βλέπεις εσύ κανέναν πληρέστερο ορισμό της κτηνωδίας;

Υ.Γ. εκ των υστέρων (ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, δηλαδή!): Επειδή ο Νίκος ο Χ (τρεχάτε κορίτσια όσο είναι ακόμα νωρίς -σε λίγο ούτε αυτόγραφο δεν θα προλαβαίνει να δώσει) όταν σχολιάζει κάτι το κάνει με φωτογραφική ακρίβεια, μου έστειλε δυο φωτογραφίες από το μηχάνημα που πετύχαμε μαζί τις μέρες του Πάσχα -έτσι για να δέσει το περί εθνικισμού θέμα με το προηγούμενο ποστ μου. Πάρτε να'χετε:

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά