"Decayed"

(Με αφορμή την επανέκδοση της «Υπέρβασης» οι θρυλικοί Metro Decay αξιώθηκαν να αναρτήσουν το συγκεκριμένο κείμενο στο μπλογκ τους, οπότε εγώ βρήκα ευκαιρία να το βουτήξω και να το μεταφέρω ατόφιο):

Καταρχάς σας ενημερώνουμε πως η επανέκδοση -σε μορφή βινυλίου πάντα- από την «Ειρκτή» του LP μας «Υπέρβαση» αναβάλλεται για το φθινόπωρο του 2010 προκειμένου να γίνει εκ νέου ηχητική επεξεργασία του. Στην επανέκδοση αυτή θα συμπεριλαμβάνεται και ένας δίσκος 45 στροφών ο οποίος θα περιέχει βασική ηχογράφηση (demo) ενός τραγουδιού μας με Αγγλικό στίχο (το μοναδικό που ηχογραφήσαμε ποτέ στη γλώσσα αυτή) με τίτλο “Brand New Day”. Περισσότερα για την «Ειρκτή» εδώ.



Παγωμένοι στο χρόνο.

Κοιτάζοντας πίσω μετράμε όλες αυτές τις «ολοκαίνουργιες μέρες» που πέρασαν και πάλιωσαν και συνειδητοποιούμε (;) πως έχουν ήδη στριμωχτεί 26 ολόκληρα χρόνια ανάμεσα στο σήμερα και το 1984, χρονιά κυκλοφορίας της «Υπέρβασης» (και τίτλος του γνωστού βιβλίου του Όργουελ για τους σημειολόγους).....

Λοιπόν, τι μας οδήγησε (πέραν της καταλυτικής πειθούς των ανθρώπων της «Ειρκτή») στην απόφαση να συναινέσουμε στην δημοσιοποίηση ενός τραγουδιού μας που ηχογραφήθηκε το 1986 και είχε ξεχαστεί ακόμη και από εμάς τους ίδιους; Την απάντηση αυτή αναζητούμε και εμείς. Ίσως να αποτελεί, όπως και το κείμενο αυτό, μία προσπάθεια να επανεξετάσουμε τη ζωή μας αναπαράγοντας μερικώς τις συνθήκες της εποχής κατά την οποία δεν σπαταλούσαμε τον ελεύθερο χρόνο μας χάρη σε μια βολικά απενοχοποιημένη αναβλητικότητα. Παρατηρώντας το εμπροσθόφυλλο της «νέας» μας κυκλοφορίας το οποίο απεικονίζει έναν άνδρα ο οποίος ετοιμάζεται να κοπανήσει με ένα βαρύ σφυρί το κεφάλι ενός δύστυχου γουρουνιού, νιώθουμε ειλικρινή αισθήματα συμπάθειας και προς τους δύο πρωταγωνιστές. Είτε το δούμε από την πλευρά του ζώου είτε από την πλευρά του δήμιου (σαφώς προτιμότερο!) η νέα δική τους «ολοκαίνουργη» μέρα σημαδεύεται για το μεν τετράποδο από μη αναστρέψιμη επώδυνη εξέλιξη, στον δε γενειοφόρο από πιθανά καθημερινή, αδιάφορη, πλην όμως δυνητικά αναστρέψιμη συνήθεια. Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε αμέσως, είναι ίσως το γεγονός πως η δραματική αυτή σκηνή παραμένει εσαεί παγωμένη. Θύτης και θύμα βρίσκονται in limbo εδώ και αιώνες καθώς το σφυρί απειλεί όμως ποτέ δεν συναντάει το κεφάλι του δύστυχου χοίρου - κατά συνέπεια ούτε κι αυτός τους ένδοξους προγόνους του στη Βαλχάλα των Ζώων. Αυτό μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε τους χαρακτηρισμούς που τους αποδώσαμε και να τιτλοφορήσουμε την σκηνή απλά ως «Άνδρας με Μεγάλο Σφυρί και ένα Γουρούνι» ή ως «Ένας Άνδρας με Ανησυχητικά Μεγάλο Σφυρί που Μάλλον Θέλει να Ισοπεδώσει Ένα Γουρούνι». Ας μην ευτελίσουμε την αξία του δράματος ταυτίζοντας το ζωντανό με γνωστά μας πρόσωπα (ή με τα Σώματα Ασφαλείας: σας ξέρουμε τι κουμάσια είστε!)....
Η σχέση τίτλου/εξωφύλλου οπωσδήποτε μας ικανοποιεί καθώς ακολουθεί την στιχουργική (και όχι μόνο) παράδοσή μας που θέλει να λατρεύουμε την αμφισημία και να αφήνουμε την ερμηνεία των λεγομένων μας στο κοινό. Αφού δείχνετε όμως ενδιαφέρον διαβάζοντας τις γραμμές αυτές ίσως θα έπρεπε να σας εξηγήσουμε επιτέλους κάποια πράγματα σχετικά με τη συνολική στάση μας κατά το μάλλον σύντομο δημόσιο πέρασμά μας από τον χώρο της μουσικής.....

Metro Decay vs. Metro Decay.....

Ας ξεκινήσουμε με την επιλογή μας να χρησιμοποιήσουμε ελληνικό στίχο. Πρώτα απ’ όλα γιατί θεωρήσαμε αυτή την επιλογή τίμια εκτός από προφανέστατα λογική. Παρότι είχαμε την δυνατότητα να γράψουμε στα Αγγλικά (και πιστέψτε μας, με μεγαλύτερη επάρκεια στη συγκεκριμένη γλώσσα από τα περισσότερα εκ των σύγχρονών μας γκρουπ) πιστεύαμε πως σε καμία περίπτωση δεν θα είχαμε την ίδια δυνατότητα έκφρασης όπως αν χρησιμοποιούσαμε (τι άλλο διάολε;), την γλώσσα μας. Τα περί «διεθνούς καριέρας» που επικαλούντο τότε διάφοροι μας φαίνονταν (και ήταν, όπως αποδείχθηκε) κουραφέξαλα. Ίσως να ήταν αλλιώς με τα σημερινά δεδομένα (όπως για παράδειγμα η ύπαρξη του Internet), όμως ζώντας στον ελληνικό μικρόκοσμο των 80s δεν χρειάστηκε να το σκεφθούμε και πολύ. Όσον αφορά το ηχητικό αποτέλεσμα, είναι αλήθεια, ήταν ένα ζήτημα που χρειαζόταν δουλειά. Όμως η επιλογή γλώσσας πιστεύουμε πως ήταν και ένδειξη των προθέσεων της κάθε μπάντας: αυτές που δίστασαν να αποστασιοποιηθούν από τα πρότυπά τους δεν μπήκαν καν σε αυτή τη διαδικασία. Εμείς δεχθήκαμε την πρόκληση, το αν επιτύχαμε ή όχι είναι άσχετο. Στο κάτω-κάτω της γραφής το κοινό μας θα μας αποδοκίμαζε στα ελληνικά αν δεν του άρεσε το αποτέλεσμα. Τέλος, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν μεμφόμαστε εκείνους που προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν την Αγγλική, οφείλαμε όμως να καταθέσουμε την άποψή μας. ....

Πώς φτάσαμε λοιπόν στο ξενόγλωσσο “Brand New Day”; Δεν θα δώσουμε άμεση απάντηση. Η εκφραστική αυτή στροφή ταυτίζεται χρονικά με γενικότερες αλλαγές στην δομή και το ύφος του συγκροτήματος και οφείλεται εν μέρει σε κάποιες εμμονές και στις ιδιορρυθμίες ενός εξ’ ημών (αν και το έργο το ίδιο είναι καρπός συλλογικής δουλειάς). Οι φίλοι του γκρουπ θα έχουν προσέξει πως για την περίοδο που ακολουθεί την «Υπέρβαση» οι πληροφορίες για τους Metro Decay είναι ελάχιστες παρ’ ότι το συγκρότημα παρέμεινε ενεργό για μερικά χρόνια ακόμη. Λοιπόν, οι κύριοι υπαίτιοι για αυτή την έλλειψη πληροφόρησης είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όπως το έθεσε πρόσφατα ένας φίλος (που συμμετείχε στο σχήμα μας για λίγο καιρό), η μπάντα δεν εξελίχθηκε: απλά άλλαξε. Η αλλαγή αυτή προκάλεσε τον αργό θάνατο των Metro και δικαιολογημένα η πλειοψηφία των μελών του σχήματος δεν θέλει να την θυμάται. Παρόλα αυτά, θεωρήσαμε πως θα ήταν συνεπέστερο να ελευθερώσουμε το κομμάτι αυτό από τα δεσμά του, όπως «ελευθερωθήκαμε» και εμείς από το φάντασμα που μας στοίχειωνε ανακοινώνοντας επιτέλους την διάλυση που είχε προ πολλού επέλθει.....

Η Υπέρβαση.....

Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα αποτιμήσουν την όποια αξία της «Υπέρβασης». Για μας είναι ούτως ή άλλως «ταμπού» καθώς την θεωρούμε σαν μια κιβωτό μέσα στην οποία φυλάσσεται η αμετάκλητα χαμένη μας αθωότητα. Σε ό,τι αφορά την δημοτικότητά της, η περιορισμένη (περιθωριακή θα λέγαμε) απήχησή της ήταν αναμενόμενη και τελικώς ευπρόσδεκτη. Δεν ευθύνονται για αυτό αποκλειστικά οι γενικότερα αντίξοες συνθήκες ή καθαρά εμπορικά ζητήματα όπως η έλλειψη προβολής και επαρκούς διανομής του δίσκου - άλλωστε τα προβλήματα αυτά ήταν κοινά για τους περισσότερους καλλιτέχνες που είχαν παρόμοιο με εμάς μουσικό ύφος. Κρίσιμες υπήρξαν οι συνέπειες των επιλογών μας. Θα μπορούσαμε γενικότερα σαν συγκρότημα να είχαμε ακολουθήσει έναν πολύ πιο εύκολο και δημοφιλή δρόμο. Την στιγμή που είχαμε την δυνατότητα να γίνουμε guitar heroes (παίζοντας garage rock ας πούμε) ή εντεχνοπόπ «τραγουδοποιοί» (όπως λέμε «επιπλοποιοί») προτιμήσαμε ένα ύφος πολύ πιο δύσκολο. Δικαιολογημένα πιστεύουμε πολλοί σύγχρονοί μας δυσκολεύτηκαν να μας αγαπήσουν. Και δεν ήταν μόνο η μουσική: ήταν και η (εκνευριστικά οικεία ίσως) εμφάνισή μας και το συνολικό στήσιμο μιας καθ’ όλα θρασύτατης και στρυφνής μπάντας – κάτι που διαπιστώνει εύκολα κανείς διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Όταν είσαι 20 - 25 χρονών και σου αρέσει κάποιο συγκεκριμένο είδος ή καλλιτέχνης απορρίπτεις οτιδήποτε θεωρείς πως απέχει από τα στερεότυπα που έχεις κατά νου. Κάπου εκεί λοιπόν τα χαλάγαμε ακόμη και με εκείνους που άκουγαν τον τότε νέο ήχο που σήμερα πια ονομάζουμε “post-punk”. Από την άλλη βέβαια κατά καιρούς μας έχουν πιστώσει με επιρροή από διάφορους καλλιτέχνες αυτής της ομοταξίας. Φυσικά και είχαμε επιρροές. Απλά ακόμη περιμένουμε να τις πετύχετε. ....

Παιχνίδια Στην Επιφάνεια.....

Υπήρξαν πολλές αφορμές, εκτός από την επανέκδοση των μουσικών γραφών της νιότης μας (sic), που μας οδήγησαν στην δημοσίευση αυτού του κειμένου (ωστόσο, δεν βλέπουμε τον λόγο να τις αναφέρουμε). Από την ημέρα που σχηματίστηκε το συγκρότημα και με ελαχιστότατες εξαιρέσεις προτιμήσαμε συνειδητά να αποφύγουμε τις συνεντεύξεις και γενικότερα την προβολή μας με άλλους τρόπους πλην της μουσικής μας αυτής καθεαυτής. Ταυτόχρονα κάποιες από τις φωτογραφίσεις (ακόμη και ηχογραφήσεις!) μας έγιναν και διασώθηκαν αποκλειστικά χάρη στην φροντίδα τρίτων προσώπων. Πρέπει να παραδεχθούμε πως δεν είμαστε και οι πιο οργανωμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Αλλά τώρα, ποιός ξέρει; Ίσως σιγά σιγά να γινόμαστε σαν τους γέρους που σε κάθε ευκαιρία αναπολούν τα περασμένα και διηγούνται την αγαπημένη τους ιστορία ξεχνώντας πως σου την έχουν ήδη πει πάνω από διακόσιες φορές. Λυπούμαστε αν όντως φανήκαμε φλύαροι, όμως, όπως και να έχει το πράγμα, τόσα χρόνια σιωπής σου γίνονται βάρος βρε αδελφέ. Ακούγοντας την ατελείωτη μπουρδολογία από άσχετους με το θέμα, ή κάποιους συνεντευξιαζόμενους αδιάντροπα να αυτοανακηρύσσονται προστάτες άγιοι της “underground” σκηνής, πολλές φορές βγαίνουμε από τα ρούχα μας. «Και τι σας νοιάζει αφού δεν παίζετε; Έναν κωλοδίσκο βγάλατε όλο κι όλο και μας πρήξατε», σας ακούμε να λέτε. Δεν έχετε άδικο. Εδώ όμως μαθαίνουμε από την τηλεόραση πως στα ελληνικά 80’s μεσουρανούσαν μουσικοί πανδήμως αγνοούμενοι και κάποιοι απίθανοι έχουν χρισθεί rock and roll θρύλοι. Να που τελικά υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα! Ίσως ο κάπρος του εξωφύλλου μας να πάρει την εκδίκησή του σε κάποιο από αυτά. Άντε βρε μάγκα: με την ευχή μας!....

Metro Decay - Απρίλιος 2010 ....

Posted in: Κολλήματα