9. «Οι μέρες του μέλλοντος πέρασαν»

Ο Γιάννης τίναξε τις καουμπόικες μπότες του κατεβαίνοντας από το σαραβαλιασμένο θρανίο, στριφογύρισε τον Zippo στην παλάμη πριν ανάψει το Camel που κρεμόταν στα χείλη του, τράβηξε μια τζούρα όσο τεντωνόταν, έριξε και μια ροχάλα στο πάτωμα πριν πάρει τη θέση του δίπλα στην έδρα. Κοίταξε τα μαζεμένα παιδιά από κάτω, μέτρησε κεφάλια στα γρήγορα –σχεδόν όλοι ήταν εκεί.
«Να σας ενημερώσω για όσα έγιναν στο δεκαπενταμελές....» ξεκίνησε.
«Ναι –ενημέρωσέ μας, γιατί εξαγριωθήκαμε τώρα τελευταία!» κορόιδεψε ο Αχιλλέας.
«Σκάσε ρε μαλακισμένο!» τον αγριοκοίταξε ο Γιάννης.
«Εμένα είπες;» σηκώθηκε ο Αχιλλέας.
«Εσένα –τρέχει τίποτα;» έκανε δυο βήματα προς το μέρος του ο Γιάννης.
«Ναι, τρέχει....» απάντησε ο Αχιλλέας.
«Ε, άντε κυνήγα το κι άσε μας ήσυχους...» απαξίωσε ο Γιάννης.
Πέσανε μπόλικα χάχανα, ο Αχιλλέας πατζάριασε απότομα, κοίταξε γύρω του αλλά ο Γρηγόρης του έκανε νόημα να λουφάξει.
«Λοιπόν, συνεχίζω....» είπε ο Γιάννης. «μετά την ψηφοφορία που έγινε, το δεκαπενταμελές δεν μας στηρίζει για την ημερήσια....»
«Να πάει να γαμηθεί το δεκαπενταμελές!» ακούστηκε από κάτω.
«Τα μουνιά της Τρίτης φταίνε –για να μη χάσουν τη δική τους πενθήμερη, πουλάνε τη δική μας ημερήσια...» σιγοντάρισε άλλη φωνή.
«Στ΄αρχίδια μας –εμείς θα πάμε!» φώναξε κάποιος τρίτος.
«Μισό –να τελειώσω!» γκάριξε ο Γιάννης. «Κι όποιος με ξαναδιακόψει θα κατέβω να τον πηδήξω επιτόπου –συνεννοηθήκαμε;»
«Διακοπή, καλέ διακοπή!» τσίριξε ο Καραμέλας σπάζοντας τον καρπό του σε μια άγαρμπη αδερφίστικη απομίμηση.
«Άντε χάσου βρομύλε!» μουρμούρισε ο Γιάννης. «Λοιπόν», συνέχισε, «αυτό που μετράει είναι οτι το δεκαπενταμελές μας αφήνει ακάλυπτους. Είμαστε τέσσερα τμήματα η Δευτέρα, θα πρέπει να βγάλουμε τουλάχιστον δυο πούλμαν αν θέλουμε να την πάμε την εκδρομή. Το Β2 είμαστε μέσα σχεδόν όλοι –κάνω λάθος;» ξαναμέτρησε κεφάλια.
«Όλοι, όλοι!» ακούστηκαν φωνές.
«Εντάξει –σχεδόν όλοι!» μουρμούρισε κάποιος.
«Σηκώστε χέρια όσοι δεν θα΄ρθουν...» ζήτησε ο Γιάννης.
«Να σηκώσουν αυτοί που θα΄ρθουν!» πετάχτηκε ο Παντελής.
«Ας σηκώσει χέρια όποιος να’ναι τέλος πάντων....» κορόιδεψε το Φάντασμα από δίπλα.
«Κι άμα δε μας δώσουν οι γέροι τα φράγκα για την εκδρομή;» ρώτησε η Βιολέτα από το μπροστά θρανίο.
«Εντάξει –σε όποιον δεν δώσουν θα τσοντάρουμε οι υπόλοιποι», είπε ο Γιάννης. «Αρκεί να μη γίνουν πουστριλίκια...»
«Με τις απουσίες;» ρώτησε η Μελίνα από το βάθος.
«Το συμβούλιο γονέων και κηδεμόνων πρότεινε να μετρήσουν για αδικαιολόγητες...» είπε σιγά ο Γιάννης.
«Τι πράγμα;»
«Ποιος πούστης το σκέφτηκε αυτό;»
«Ο γιατρός, ο Σοφιανός –ποιος άλλος;»
«Γιατί;»
«Δεν καταλαβαίνεις ρε μαλάκα! Για να πάνε μετά οι γέροι μας σ΄αυτόν, να τους γράψει δικαιολογητικά και να τα κονομήσει...»
«Ακούστηκε οτι θα κατέβει για δήμαρχος στις επόμενες εκλογές –μάλλον θέλει να μαζέψει ψήφους....»
«Καλά –άμα πάμε και του κάψουμε το ιατρείο θα σου πω εγώ τι ψήφους θα μαζέψει...»
«Τέλος πάντων –σηκώστε τα ξερά σας όσοι δεν πρόκειται να έρθετε....» φώναξε ανυπόμονα ο Γιάννης.
Έπεσε απότομη ησυχία –5 χέρια σηκώθηκαν, ένα απ΄αυτά ήταν της Μελίνας. Ο Γιάννης είδε τους δικούς του να μετακινούνται, γίνανε σταδιακά ένας κύκλος γύρω από τη Μελίνα, ήξερε τι της λέγανε.... Γύρισε να κοιτάξει τον Σόλωνα, τον πρόεδρο του Β1, που πρόβαρε τον μισοκοιμισμένο με το κεφάλι ριγμένο στην έδρα.
«Ξύπνα, φτάσαμε!» του σφύριξε ο Γιάννης.
«Ποιος; Τι;» σηκώθηκε αναμαλλιασμένος ο Σόλωνας.
«Οι δικοί μου είναι μέσα –25 άτομα περίπου...» του έδειξε ο Γιάννης.
«Κι οι δικοί μου άλλοι τόσοι....» είπε ο Σόλωνας.
«Ακριβώς;»
«Περίπου...»
«’νταξει -να σφυρίξω λήξη;» τον ρώτησε ο Γιάννης.
«Κάτσε –έχω να πω....» ανακλαδίστηκε ο Σόλωνας καθώς σηκωνόταν. Πήγε δίπλα στον Γιάννη, περίμενε για λίγο μπας και φιλοτιμηθούν οι κανίβαλοι να βγάλουν τον σκασμό, βαρέθηκε τελικά και τράβηξε ένα τσοπάνικο σφύριγμα εκκωφαντικό.
«Έλα ησυχία να μιλήσω!» φώναξε αμέσως μετά.
Έγινε κάποια, τρόπον τινά, ησυχία.
«Η προοπτική είναι, όταν γυρίσουμε από την εκδρομή να κάνουμε αποχή για να δικαιολογήσουμε τις απουσίες –το έχουμε συζητήσει τα προεδρεία της Δευτέρας...» είπε ο Σόλωνας.
«Καλά –και τις απουσίες της αποχής πως θα τις δικαιολογήσουμε;» ρώτησε ένα παιδί από τα μεσαία θρανία.
«Θα κάνουμε άλλη αποχή γι΄αυτό», είπε περήφανα ο Σόλωνας.
«Μήπως να κάναμε τίποτα πιο δραστικό; Να κάναμε μια απεργία πείνας για να υπερασπιστούμε τα ιδανικά μας!» πρότεινε μια άσχημη με τεράστια γυαλιά.
«Δε γίνεται! Εμένα το ιδανικό μου είναι το φαΐ!» τη γείωσε ο Σόλωνας.
Έγινε πάλι χάβρα.
«Γαμηθείτε –φύγετε από την αίθουσα, έληξε η ενημέρωση!» ούρλιαξε ο Γιάννης.
Στην πόρτα εμφανίστηκε αφάνα το κεφάλι του μαθηματικού, ήταν από τη νεώτερη γενιά των καθηγητών, απ΄αυτούς που παίρνανε την πρώτη τους μετάθεση στην πρωτεύουσα και τους στέλνανε δυσμενή. Αυτό το λύκειο ήταν όντως δυσμενής –για καθηγητές, μαθητές –για όλους.
«Τι αποφασίσατε τελικά;» ρώτησε τον Λούι που δρασκέλιζε ήδη την πόρτα.
«Εκδρομή και μετά αποχή», του απάντησε εκείνος.
«Καλά ξηγηθήκατε.... Μακάρι να μπορούσα να’μαι μαζί σας», μουρμούρισε ο μαθηματικός.
«Ε, ποιος σ΄εμποδίζει;» χαμογέλασε ο Λούι.
«Αφού έχουμε πάρει απόφαση ρε παιδί μου –δεν θα συνοδεύσουμε εκδρομές φέτος σε ένδειξη διαμαρτυρίας...» διαμαρτυρήθηκε ο μαθηματικός.
«Έχετε πάρει απόφαση –και τι μ΄αυτό;» έβαλε τους αντίχειρες κάτω από τις μασχάλες ο Λούι.
«Οι συλλογικές διαδικασίες δε σου λένε τίποτα εσένα;» γέλασε ο μαθηματικός.
«Μου λένε οτι η συλλογικότητα είναι ο θάνατος της προσωπικότητας», απάγγειλε ο Λούι.
Ο μαθηματικός ξεκαρδίστηκε.
«Μηδενισμός, ατομικισμός και τι άλλο;» έκανε.
«Πάντως όχι συνδικαλιστικός δήθεν κομμουνισμός!» τον κάρφωσε ο Λούι.
«Έλα –για σύνελθε!» φώναξε ο μαθηματικός.
Κοιτάχτηκαν για λίγο, ήταν χρόνια οργανωμένος στο κόμμα ο μαθηματικός, είχε φάει το ξύλο της αρκούδας σα φοιτητής, το σκέφτηκε ο Λούι και σκέφτηκε μήπως το παρατράβαγε. Για όλα φταίγανε εκείνες οι μαλακισμένες του θηλέων που πήγανε και πνιγήκανε με τη βάρκα στην Κρήτη –οι συνοδεύοντες καθηγητές πληρώσανε τη νύφη κι από τότε αρχίσανε αυτό το τροπάρι –να μη συνοδεύουν μαθητικές εκδρομές.
«Τέλος πάντων –ο καθένας έχει το δικαίωμα -αρκεί να μην την κοπανάει όταν αρχίζουν οι υποχρεώσεις....» μουρμούρισε ο μαθηματικός κάπως μετανιωμένος για την προηγούμενη έκρηξή του.
«Σημειώσατε Χι», του χαμογέλασε ο Λούι πριν του γυρίσει την πλάτη.
Αυτά όλα έγιναν πριν μια βδομάδα.

Επειδή σήμερα είναι η μέρα των πούλμαν. Αραγμένα απέναντι από τα κάγκελα του σχολείου, γυαλιστερά σα φάλαινες το ξημέρωμα περιμένουν να καταβροχθίσουν αυτούς τους φωνακλάδες που κλωτσάνε άδεια κουτιά, άδεια μπουκάλια και στο τέλος κλωτσιούνται μεταξύ τους για να περνάει η ώρα.
«Πού είναι ο μαλάκας;» αναρωτιέται το Φάντασμα.
«Χαμουρεύεται μάλλον - πίσω από τις φτέρες με το γκόμενό του –δεν είδες οτι κι αυτός λείπει;» απαντάει ο Ζόμπι.
Τότε σκάνε από διαφορετικές κατευθύνσεις ο Γιάννης με τον Πέτρο, χαιρετάνε –το Φάντασμα κάνει νόημα στον Ζόμπι σε στυλ «για ξεκάρφωμα, αλλά δε μασάμε», ο Ζόμπι τρέχει προς τον Λούι που κουβαλάει ένα κασετόφωνο μεγάλο σαν φαλαινοθηρικό. Ανάμεσα από τα σταθμευμένα πούλμαν περνάει ο Στάθης σέρνοντας ένα σακίδιο, κοιτάζει τριγύρω ψάχνοντας, κάνει στο τέλος νόημα στον Πέτρο.
«Πάρτο».
«Τι είναι;»
«Ξύδια –ότι μπόρεσα από τους γέρους μου...»
«Μήπως είναι ληγμένα ρε μαλάκα; Επειδή οι γέροι σου πίνουν μόνο στις μεγάλες γιορτές...»
«Και τι πειράζει; Θα την ακούσουμε πιο γρήγορα!»
«Ή θα μας κόψει!»
«Ναι –το ρίσκο δεν αξίζει μία αν δεν παίρνεις και καμιά ζωή που και που... Είδες πουθενά τη Φανή;»
«Ποια είναι η Φανή;»
«Η....»
Οι παλάμες του Στάθη φουσκώνουν απότομα μπροστά στο στέρνο του.
«Ααα, ηηηη....»
«Ναι –αυτή».
«Δεν την είδα!»
«Ποτέ και σώσεις!»
Οι δυο τους χωρίζουν –ο Στάθης για να ψάξει τη Φανή, ο Πέτρος για να προσκολληθεί τους υπόλοιπους που κυλιούνται ήδη στα πεζοδρόμια λες κι είναι σαύρες που θέλουν να ξεφορτωθούν τα πουκάμισά τους. Το κασετόφωνο στριγκλίζει μικροφωνισμούς.
«Τι είναι αυτό;» δυσανασχετεί ο Πέτρος.
«Γκανγκ οφ Φορ –Άνθραξ», του εξηγεί ο Λούι.
«Ποιο είναι το συγκρότημα και ποιο το τραγούδι;» αναρωτιέται ο Πέτρος.
«Με τη σειρά ακριβώς που τα ΄πες...» χαμογελάει ο Λούι.
Κάθεται –μοιράζονται τσιγάρα από ένα ξεκοιλιασμένο πακέτο Camel.
«Ο δικός σου κυνηγάει τη Γωγώ τη βυζαρού που ψάχνει το γαμιά της;» απαγγέλλει το Φάντασμα.
«Αυτός τουλάχιστον θα την πιάσει ενώ εσύ...» κοροϊδεύει ο Ζόμπι.
«Δεν την έχω πιάσει εγώ εννοείς;» πετάγεται το Φάντασμα. «Και την έχω πιάσει και την έχω κουνήσει....»
«Μόνο αν θυμήθηκες στο τέλος να την τινάξεις δεν ξέρω...» συμπληρώνει ο Λούι.
«Κι αυτοί γαμιόσαντε....» μονολογεί ο Πέτρος.
«Συναναμετάξυ τους...» χαμογελάει ο Ζόμπι.
Έχει ήλιο χειμωνιάτικο, όλοι τους φοράνε ανοιχτά τζιν μπουφάν ή κολεγιακές με σηκωμένα μανίκια, τα κορίτσια δεν φοράνε ποδιές σήμερα και τα πάντα μοιάζουν με καρέ της υπόσχεσης.
Ο Γρηγόρης με τους δικούς τους φτάνουν καθυστερημένοι ως συνήθως. Δυο τρεις γκομενίτσες τρέχουν να τους συναντήσουν, ο Στάθης φτύνει στην άσφαλτο συνεχίζοντας να ψάχνει τη Φανή.

Οι πρόεδροι των τμημάτων κρέμονται από τις ανοιχτές πόρτες των τριών (τελικά) πούλμαν.
«Άντε τσακιστείτε ρε ψοφίμια!»
«Φεύγουμε μαλάκες!»
«Όποιος δεν ανέβει τώρα, μένει πίσω!»
Ο Πέτρος κοιτάζει έξω από το τζάμι περιμένοντας –είναι σίγουρος οτι δεν πρόκειται να συμβεί αλλά εξακολουθεί να περιμένει τη Μελίνα να εμφανιστεί τρέχοντας, ν΄ανέβει αλαφιασμένη στο πούλμαν, να του χαμογελάσει: «Άλλαξα γνώμη τελικά!»
«Μαζέψου!»
Ο Πέτρος με το ζόρι προλαβαίνει να τραβηχτεί καθώς ο Στάθης προσγειώνεται δίπλα του.
«Δε θα κάτσεις με την...»
«Όχι –θέλει να κάτσει με μια φίλη της».
«Ποια φίλη της; Μήπως να καθίσουμε ζευγαράκια;»
«Την Άννα τη χοντρή, δε νομίζω να έχεις διάθεση...»
«Όχι δεν έχω...»
«Ρε μπαγάσα –όποια και να’ταν... Αφού εσύ περιμένεις τη Μελίνα!»
«Τι μαλακίες λες τώρα;»
«Μεταξύ μας!»
«Μεταξά! Σάλτα γαμήσου!»
Ο Πέτρος κοιτάζει φουρκισμένος έξω από το παράθυρο όσο το πούλμαν ξεκινάει. Σκατά.
«Φιλάκι;»
Η μύτη του Στάθη δίπλα στη δική του.
«Βρε μ΄έναν πούστη!»
Το πούλμαν σταματάει σε φανάρι.

Ο Ζόρμπα δε Φρικ σηκώνεται από τη γαλαρία, το μούτρο του λαμποκοπάει τίγκα στα παστωμένα με Κλεραζίλ σπυριά. Κρατάει μια κασέτα με τις άκρες των δαχτύλων του λες και μόλις την ψάρεψε από τουαλέτα. Την πάει στον οδηγό του πούλμαν –έναν σιχαμένο σαραντάρη με τριχωτό άνοιγμα στο πουκάμισο, ο οδηγός βρωμοκοπάει Sante άφιλτρα –κάτι λένε, ο οδηγός συμφωνεί απρόθυμα. Κοιτάζει τους μαθητές από τον καθρέφτη του και βάζει την κασέτα. Ξεκινάνε οι κιθάρες κομμωτηρίου -«Λες μ΄αγαπάς/ θες να παντρευτούμε».
Ο Λούι δαγκώνει το πιστόλι που έφτιαξε με τα δάχτυλά του και τινάζει τα μυαλά του στον αέρα, ο Γιάννης δίπλα του καθαρίζει το κεφαλάρι του καθίσματος όλο σιχασιά.
«Γεια σου ρε Τζιμάκο με το κλαρίνο σου!» φωνάζει ο Πέτρος.
«Δεν είναι και τόσο χάλια...» μουρμουρίζει ο Στάθης από δίπλα του.
«Αρχαιολογίες....» σνομπάρει ο Πέτρος.
«Σιγά ρε εξελιγμένε! Δεν είδα όμως τίποτα δικούς σου να τους τραβάνε στα δικαστήρια όπως τις Ταξιαρχίες!»
«Επειδή βγάλανε την ξεβράκωτη στη σκηνή; Γαμώ τις επαναστάσεις –τι να σου πω!»
«Από κάπου πρέπει ν΄αρχίσει κανείς!»
«Κι αρχίσανε από κώλο καθότι επαναστάτες του κώλου!»
«Ρε άντε από ‘δω...»
«Κι εγώ σ΄αγαπώ/ γαμώ το Χριστό μου»
Η μουσική σταματάει απότομα, το ίδιο και το τραγούδι. Η κασέτα κουνιέται στο χέρι του οδηγού. Ο Ζόρμπα δε Φρικ χαζογελάει με τον Αχιλλέα και τους υπόλοιπους στη γαλαρία, ο οδηγός κουνάει την κασέτα νευριασμένα. Ο Πέτρος σηκώνεται να τη μαζέψει –κρίμα είναι να πεταχτεί. Την αρπάζει από το χέρι του οδηγού, κάνει μεταβολή κι αρχίζει να περπατάει στον διάδρομο του πούλμαν. Η Βιολέτα σηκώνεται και του κλείνει το δρόμο. Του δείχνει την κασέτα. Είναι κατακόκκινη και ίσως μεθυσμένη.
«Δική σου είναι;»
«Ναι αμέ!»
Του σκάει τότε ένα σκαμπίλι αστραφτερό –το πούλμαν εκτυφλώνεται για λίγο. Το σκαμπίλι τσούζει κι ο Πέτρος σηκώνει ήδη τη γροθιά του, κάπου στη μέση της διαδρομής συνέρχεται.
«Άντε παραδίπλα μωρή...» μουρμουρίζει καθώς την προσπερνάει.
Φτάνει στον Ζόρμπα δε Φρικ, του πετάει την κασέτα στα πόδια.
«Σιγά –θα τη χαλάσεις και είναι αυθεντική!» διαμαρτύρεται εκείνος.
«Αυθεντικό δεν είναι τίποτα δικό σου ρε γύφτο...» συνεχίζει το μουρμουρητό ο Πέτρος.
Πίσω του γελάει ο Γένιας με τον Αχιλλέα, ο Γρηγόρης δεν έχει χρόνο να γελάσει επειδή χαμουρεύεται με κάποια.
Προσωρινή κατάπαυση.

Ο δρόμος είναι ένα τεράστιο φίδι («το φίδι είναι μακρύ, εφτά μίλια/ καβάλα το φίδι μωρό μου») κι επειδή όλοι βιάστηκαν, τώρα ζαλίζονται σε κάθε τίναγμα του πούλμαν, ανακατεύονται όσο ταξιδεύουν πάνω στις κρύες φολίδες του φιδιού –εμετική μυρωδιά ούζου ανακατεμένη με καπνό, ο Παντελής έχει ανοίξει το παράθυρο, η Μαρίνα δίπλα του σηκώνει απορημένη τους ώμους, ο οδηγός ρωτάει, «ποιος κερατάς καπνίζει εκεί πίσω;»
«Θα πάω να του πω –δεν είναι κατάσταση!» λέει ο Παντελής.
«Κάτσε στ΄αυγά σου», κάνει η Μαρίνα.
Ναύπλιο.

Τα πούλμαν ξεβράζουν κανίβαλους. Οι κανίβαλοι πέφτουν άτσαλα στα παρτέρια της πλατείας. Τα παρτέρια αναποδογυρίζουν. Κάποιος θα φωνάξει σύντομα τους μπάτσους.
«Ποιος είναι για Παλαμήδι;» ρωτάνε δυο ξενέρωτες.
«Εγώ είμαι για το παλαμάρι πάντως!» ξεκαθαρίζει ο Σόλωνας. Μετά αγκαλιάζει τη Ρένα, τη μόνιμή του και αποχωρούν αδιάκριτα. Το Β1 στριφογυρίζει, ψάχνεται, στο τέλος ξεκινάει για το λιμάνι. Το Β3 αποφασίζει να μετρήσει τα σκαλιά του Παλαμηδιού. Το Β2 απλώνεται σαν αψέντι από σπασμένο μπουκάλι, στην αρχή περικυκλώνουν το πούλμαν μετά ανοίγονται προς το κέντρο της πόλης, χωρίζονται σε τόσες ομάδες όσοι και οι δρόμοι, μετακινούνται αργά, αναποφάσιστα –ίσως και απειλητικά. Κάποιοι φτάνουν στην κεντρική πλατεία, στριφογυρίζουν με μάτια μισόκλειστα, κεφάλια πονεμένα. Ακούγονται προτάσεις για καφέ –επειγόντως καφέ.
Το κασετόφωνο του Λούι πιάνει ολόκληρο το σιδερένιο τραπεζάκι του μαγαζιού.
«Βάλε κάτι», ζητάει ο Ζόμπι.
«Κάτι ρομαντικό;» αναρωτιέται ο Λούι.
«Ναι, ναι....»
«Ότι πεις!»
Σκαλίζει, ψάχνεται, βρίσκει, αλλάζει κασέτα, πατάει το πλέι.
«Ψηλά τα χέρια –ποιος θέλει να πεθάνει;/ Άκουσες για τον Σόνυ που κάηκε;/ Σαν λαμπερό ερωτικό αστέρι!»
«Καινούργιο;» ρωτάει ο Ζόμπι.
«Τελευταίο –μετά διαλύσανε», απαντάει ο Λούι.
«Έλα!»
«Κάπως βαβούρα...» μουρμουρίζει το Φάντασμα.
«Μετά στρώνει η κασέτα, έχω γράψει Ουράια Χιπ», γελάει ο Λούι.
«Σιγά και μην....»
«Αυτό έλειπε!»
Δεν προλαβαίνουν να γελάσουν πολύ. Το γκαρσόνι εμφανίζεται πάνω από τα κεφάλια τους.
«Ή κλείστε το ή φύγετε», λέει.
«Γιατί;»
«Ενοχλείτε τους πελάτες».
«Κι εμείς πελάτες είμαστε –πώς δηλαδή;»
«Ρε ακούτε τι σας λέω;»
Κοιτάζονται.
«Ακούμε;»
«Δώσε τόπο στην οργή...»
«Πάμε να φύγουμε –εδώ βρωμάει φορμόλη».
«Εσύ χάνεις λιγούρη!»
«Θα έβαζα και γάλα στον καφέ μου, απ΄αυτό που σου’χει λήξει από πέρσι...»
Διασχίζουν την πλατεία, φτάνουν στην εκκλησία. Τη φέρνουν γύρα.
«Το βλέπεις; Κοίτα –το βλέπεις;»
«Ποιο;»
«Έχουν σε τζαμάκι τη σφαίρα που αστόχησε όταν φάγανε τον Καποδίστρια!»
«Τι λε ρε παιδί μου! Για να δω!»
«Αν σπάγαμε το τζαμάκι και βουτάγαμε τη σφαίρα;»
«Ε και;»
«Μα πώς! Όλο και κάποιος θα ενδιαφερόταν να την αγοράσει –συλλέκτης κι έτσι να πούμε!»
«Βρε κόπανε, η σφαίρα είναι σημαντική επειδή ακριβώς είναι καρφωμένη στον τοίχο. Αν τη βγάλεις θα είναι απλώς μια σφαίρα από όπλο εποχής».
«Ε, να βγάλουμε κι ένα κομμάτι τοίχο τότε!»
«Μα είσαι εντελώς ηλίθιος!»
«Πάμε πίσω στα πούλμαν; Έκοψα κάποιο γρασιδάκι εκεί κοντά....»
«Ο Στάθης που είναι;»
«Τρέχα γύρευε...»
«Επειδή έχει εκείνες τις προμήθειες λέω....»
«Δεν τις έχει –τις άφησε μέσα στο πούλμαν».
«Ε, τι καθόμαστε εδώ πέρα λοιπόν;»
Αυτό το μέρος του χυμένου αψεντιού αδιαφορώντας για τους φυσικούς νόμους αποφασίζει να επιστρέψει από μόνο του στο μπουκάλι.

Ο Στάθης έχει ξεμείνει πίσω στα πούλμαν, η Φανή στριμωγμένη δίπλα του –αμήχανοι.
«Πάμε πουθενά;»
«Πού δηλαδή;»
«Πουθενά».
Την τραβάει κοντά του και τη φιλάει. Έχει σκοπό να συνεχίσει, αλλά νιώθει μια σκιά να τον πιέζει. Σπρώχνει τη Φανή λίγο στο πλάι, κοιτάζει –ο οδηγός του πούλμαν.
«Ελάτε μέσα ρε παιδιά, να σας βάλω και αιρ κοντίσιον...» χαμογελάει λιγδωμένα.
«Άστο –να λείπει...» απαντάει ο Στάθης. Σηκώνεται δίνοντας το χέρι του στη Φανή. «Πάμε», της λέει.
«Πού;» απορεί ξανά εκείνη.
«Κάπου».
Φεύγουν αγκαλιασμένοι.

Συναντιούνται με τους υπόλοιπους όσο εκείνοι επιστρέφουν.
«Πού πάτε ρε;»
«Κάποια βόλτα....»
«Να΄ρθω κι εγώ μαζί σας;»
«Αμέ! Έχω και φανάρι να σου δώσω να το κρατάς!»
«Το σακίδιό σου...»
«Μέσα –στη θέση μου. Ανοιχτό είναι το πούλμαν».
Χωρίζουν οι δρόμοι τους, για την ώρα.

Δυο μπουκάλια ουίσκι της πυρκαγιάς, ένα μπουκάλι κονιάκ, κάτι περισσεύματα ξεθυμασμένου ούζου, ένα μπουκάλι μαρτίνι, ένα μπουκάλι κουμ κουάτ! Καθόλου πάγος, καθόλου αναψυκτικά –πηχτό φαρμάκι το αλκοόλ κατεβαίνει. Στην αρχή με το ζόρι, αλλά όλοι βιάζονται να το ξεπεράσουν. Το κασετόφωνο του Λούι παίζει αβέρτα –πολλά παιδιά έχουν μαζευτεί τριγύρω τους, έχουν κάνει έναν μεγάλο κύκλο, σε μια μεριά κάθεται ανακούρκουδα κι ο οδηγός του πούλμαν δίπλα στη Βιολέτα. Η Βιολέτα, ακόμα πιο άσχημη τώρα που είναι για τα καλά μεθυσμένη. Κατακόκκινη.
Το κασετόφωνο παίζει μια καινούργια κασέτα, πιο πιασάρικα τραγούδια –όχι τα νιου γουέιβ του Λούι. Πέφτει καζούρα όταν ακούγονται οι Σκόρπιονς. Κάποιος ζητάει Πουλόπουλο για να δέσει το σιρόπι. Περνάνε καλά, γελάνε πολύ. Πίνουν βιαστικά, καταναγκαστικά. Ο Πέτρος σηκώνεται, τεντώνεται.
«Που πας;»
«Ξέρω ΄γω; Γενικότερα...»
Και φεύγει περιπατητικά.

Η Μαρίνα έχει καθίσει δίπλα στον Γιάννη από καθαρή σύμπτωση –είναι περίεργο, αλλά οι δυο τους δεν έτυχε να βρεθούν τόσο κοντά άλλη φορά. Διαφορετικά τμήματα, διαφορετικές δέσμες. Εκεί πέρα είναι το Φάντασμα με τον Ζόμπι, όμως το Φάντασμα έχει ψυλλιαστεί το ενδιαφέρον του Γιάννη για τη Μαρίνα –φροντίζει λοιπόν να γίνει αόρατος κρύβοντας και τον Ζόμπι ταυτόχρονα. Θέλουν να φτιάξουν έναν τοίχο για να δώσουν χώρο στον Γιάννη. Έναν τοίχο από ομίχλη –το Φάντασμα ειδικεύεται σε κάτι τέτοια. Σκουντάει τον Ζόμπι καθώς βλέπουν τον Γιάννη να μοστράρει το κολπάκι «ανάβω τον Zippo κροταλίζοντας τα δάχτυλα, τον σβήνω μ΄ένα τίναγμα στον αέρα» για χάρη της Μαρίνας.
«Σωστός!» ψιθυρίζει το Φάντασμα.
«Και τι τύπος!» σιγοντάρει ο Ζόμπι.
Η Μαρίνα αντικαρφώνεται παίρνοντας τον αναπτήρα από τον Γιάννη, τον περιεργάζεται και λέει «ωραίος αναπτήρας» ή κάτι τέτοιο.
«Αφού άλλο θέλεις να του πιάσεις μανάρι μου...» σφυρίζει το Φάντασμα.
«Σκάσε και κολύμπα!» διατάζει ο Ζόμπι.
«Όποιος δεν ανάψει το πρώτο του τσιγάρο με Zippo θα καταντήσει τραπεζικός ή δημόσιος υπάλληλος μια μέρα», ακούνε τον Γιάννη να λέει με μπλαζέ ύφος.
Γουρλώνουν ταυτόχρονα τα μάτια, πνίγονται, παθαίνουν σπασμούς αλλά συνεχίζουν να φτιάχνουν ομίχλες
Μέχρι να έρθει ο μαλάκας ο Παντελής και να τους ξεσκίσει τα αραχνοΰφαντα πέπλα.

Ο Πέτρος ανησυχεί. Αυτή η πόλη μοιάζει με τη λίμνη που υπάρχει δίπλα στο χωριό της μάνας του –τον είχαν πάει στη λίμνη όταν ήταν μικρός –νούφαρα, ανοιχτά δίχρωμα λουλούδια κολυμπούσαν στον αφρό της. Έβαλε το χέρι να τα πιάσει –το νερό ήταν παγωμένο. Βούτηξε το χέρι του βαθύτερα να συνηθίσει την θερμοκρασία, πόνος οξύς τον τίναξε, τράβηξε το χέρι πίσω –ένα νερόφιδο βιάστηκε να ξανακρυφτεί στο σκοτάδι της λίμνης. Αυτή η πόλη μοιάζει μ’ εκείνη τη λίμνη. Παρέες αντρών με πεινασμένα μάτια –τουλάχιστον στη λίμνη τα νερόφιδα είχαν την διακριτικότητα να παραμένουν κρυμμένα μέχρι να δαγκώσουν... Κι ο μαλάκας ο Στάθης –εδώ βρήκε να χαμουρευτεί μ΄εκείνη την κοπέλα; Πως διάολο την είπε; Ήταν καινούργια –αδύνατο να θυμηθεί το όνομά της....

Ο Πέτρος ξαναγυρίζει στην εκκλησία επειδή θέλει να δει τη σφαίρα ακόμα μια φορά, θέλει να νιώσει το θάνατο που έχει απομείνει στις πέτρες του τοίχου, σα μια μεμβράνη που κόλλησε και κανένας δε νοιάστηκε να την καθαρίσει –δε νοιάστηκε ή δε μπόρεσε... Ο Πέτρος έχει νιώσει το θάνατο πασαλειμμένο στις πέτρες του τοίχου και πάει πίσω στην εκκλησία για να τον ξανανιώσει. Στην αρχή περπατάει αφηρημένα –μέχρι που ψάχνει στα παγκάκια λες και υπήρχε περίπτωση να έχει καθίσει εκεί ο θάνατος, να ξαποστάσει πριν θερίσει... Αλλά μετά ακούγεται η κραυγή, δεν είναι σίγουρος, ίσως η κραυγή να βγαίνει από το μυαλό του, όμως τρέχει προς την πίσω μεριά της εκκλησίας. Νομίζει –όχι, είναι σίγουρος –πως έχει στριμώξει τον θάνατο στο αδιέξοδο, όπου να’ναι θα τον αναγκάσει να στρίψει το πρόσωπό του και να τον κοιτάξει.
«Σ΄έχω πούστη, σ΄έχω επιτέλους!» σφίγγει τα δόντια του ο Πέτρος.

Αλλά στο αδιέξοδο στενό είναι κάτι μαλάκες κοντοκουρεμένοι κι ανάμεσά τους μια κοπέλα, γνωστή, από το σχολείο του... Β1 ή Β3; Η κοπέλα μοιάζει τρομαγμένη, κουνάει τα χέρια προς το μέρος του κι ο Πέτρος γίνεται βιαστικά απογοητευμένος. Οι κοντοκουρεμένοι κάνουν να του κλείσουν το δρόμο, ίσως κάποια άλλη φορά –όχι σήμερα.... Ο Πέτρος πιάνει την κοπέλα από το μπράτσο και την τραβάει μαζί του.
«Πάμε –μας περιμένουν», της λέει.
Εκείνη σφίγγεται πάνω του, οι κοντοκουρεμένοι διαμαρτύρονται.
«Αφού είμαστε μια παρέα!»
Ο Πέτρος πετάει ένα «στ΄αρχίδια μου» και προχωράει βιαστικός –θέλει να ξεφορτωθεί αυτή την κοπέλα, θέλει να ξαναγυρίσει, να ψάξει για τον θάνατο που του παίζει αυτά τα μαλακισμένα παιχνίδια....
Βγαίνουν στην πλατεία με τους καργιόληδες στο κατόπι τους.

Ο Πέτρος έχει την εντύπωση οτι η κοπέλα κλαίει, γυρίζει λοιπόν αργά προς το μέρος της, προσπαθεί να την κοιτάξει. Αλλά εκείνη τη στιγμή εμφανίζονται οι δικοί του –τρέχοντας μπαίνουν από τον απέναντι δρόμο στην πλατεία, αλαφιασμένοι –τι συμβαίνει;
«Πέφτει ξύλο –έχουν στριμώξει το Στάθη...» χειρονομεί κάποιος.
Ο Πέτρος τους ακολουθεί, αναγκάζεται μάλιστα να φρενάρει συχνά για να τον φτάσουν οι υπόλοιποι, αφού δεν ξέρει κατά πού πέφτει το ξύλο.

Ο Στάθης είναι κωλόφαρδος επειδή έχει τύχει να περνάνε κάτι παιδιά από το Β3 –περιηγητές που επιστρέφουν από το Παλαμήδι. Αυτοί λοιπόν έχουν δει το στρίμωγμα, στον τοίχο ενός ερειπωμένου σπιτιού ο Στάθης και η Φανή, μπροστά τους 5 ή 6 φαντάροι με πολιτικά. Κάτι τσακώνονται, αλλά τα παιδιά που τρέχουν προς το μέρος τους δεν ακούνε.
«Αφήστε τους ρε μουνόπανα!» ουρλιάζει ο Γιάννης.
Οι φαντάροι γυρίζουν και κοιτάνε τα παιδιά που έχουν παραταχτεί απέναντί τους. Ο Στάθης χαμογελάει στη Φανή, είναι και οι δυο τους ιδρωμένοι. Οι φαντάροι τούς κόβουν το δρόμο –κάπως μπερδεμένο μοιάζει όλο αυτό...
Όλοι μένουν να κοιτάζονται ακίνητοι. Σχεδόν όλοι.

Το Φάντασμα γλιστράει από τα πλάγια, εκμεταλλεύεται τις πεσμένες στα πεζοδρόμια σκιές, φτάνει κοντά σ΄ένα φαντάρο –εκείνος τον παίρνει χαμπάρι τελευταία στιγμή.
«Είσαι πολύ άντρας;» του σφυρίζει το Φάντασμα αλλά ο φαντάρος δεν καταλαβαίνει αν το σφύριγμα βγαίνει από τη φωνή ή από το χέρι του Φαντάσματος που τον χαστουκίζει στο αριστερό αυτί.
Ο φαντάρος σηκώνει τα χέρια του και μετά γονατίζει κλαίγοντας. Τα υπόλοιπα παιδιά ζωντανεύουν απότομα, ορμάνε στους φαντάρους, μουγκρίζοντας «ντου». Ο Στάθης βρίσκει ευκαιρία και τραβάει τη Φανή μακριά από το ξύλο, μετά επιστρέφει και πλακώνει στις κλωτσιές έναν μισοπεσμένο φαντάρο. Τα παιδιά δεν σταματάνε παρ΄όλο που οι φαντάροι έχουν ήδη εγκαταλείψει κάθε αντίσταση –όλο και περισσότερα παιδιά καταφθάνουν.
«Πάμε να φύγουμε», λέει ο Ζόμπι. «Εδώ θα γίνει σκοτωμός».
Ο Γιάννης φτύνει κάποιον ξαπλωμένο και κάνει πίσω, ο Πέτρος έχει ήδη ξεκολλήσει από τη συμπλοκή, τραβάνε τον Στάθη και τον Λούι –το Φάντασμα είναι στην άλλη άκρη του δρόμου ψάχνοντας κάτι. Τον πλησιάζουν.
«Θα γίνει της κόφας», γελάει το Φάντασμα.
Ο Γιάννης τον πλησιάζει, κοιτάζει προς τη μεριά που δείχνει το Φάντασμα, μια ομάδα κοντοκουρεμένων φαίνεται να κοντοζυγώνει –πόσοι είναι; Τι κρατάνε;
«Έρχονται κι άλλοι –ετοιμαστείτε!» ουρλιάζει ο Γιάννης.
Κάποια παιδιά σταματάνε να κλωτσάνε τους πεσμένους.
Ο Γιάννης ξεδιαλέγει τα κορίτσια –τα τραβάει στην άκρη.
«Πηγαίνετε να φέρετε όποιους βρείτε! Εδώ θα γίνει κόλαση!» τους λέει.
Τα κορίτσια τρέχουν όσο μπορούν πιο γρήγορα. Οι καινούργιοι φαντάροι πλησιάζουν. Ο Πέτρος τραβάει μια σφαλιάρα στο Στάθη.
«Μαλάκα –κοίτα τι τραβάμε για πάρτη σου!»
Ο Στάθης χαζογελάει.
Ο Ζόμπι ακουμπάει στην πλάτη του Φαντάσματος κι ο Γιάννης βγαίνει μπροστά για να μην αφήσει μόνο του τον Λούι.
«Ροκ δε Μπίλι Μπούγκι!» κλείνει το μάτι ο Λούι στον Γιάννη δείχνοντας τους φαντάρους που πλησιάζουν.
«Είσαι και πολύ μαλάκας τελικά!» γελάει ο Γιάννης.
Και μετά ρίχνει ένα σπριντ προς το μέρος των φαντάρων. Ο Λούι βιάζεται να σπριντάρει δίπλα του –τρέχουν δαιμονισμένα για να καλύψουν τα μέτρα που τους χωρίζουν. Οι υπόλοιποι τους παίρνουν χαμπάρι σχεδόν αμέσως.
«Α τα μουνιά!» απορεί ο Στάθης και αρχίζει να τρέχει με τη σειρά του για να τους προφτάσει.
«Που πάτε ρε;» φωνάζει ο Ζόμπι και σπριντάρει επίσης.
Οι φαντάροι βλέπουν τέσσερα παιδιά να έρχονται τρέχοντας προς το μέρος τους, κοντοστέκονται με απορία. Φυσικά, το Φάντασμα έχει ήδη φτάσει στο πλάι των φαντάρων και διαλέγει στόχο.

«Σπάστο το γαμήδι!» γελάει ο Γρηγόρης.
Ο Αχιλλέας πετάει το σκουπιδοτενεκέ στη βιτρίνα, η βιτρίνα γίνεται ιστός αράχνης, ιστός διάφανης κοφτερής αράχνης.
«Μαλακίες έκανες. Θέλει κι άλλο», λέει ο Γρηγόρης.
«Πάμε να φύγουμε –έρχονται!» φωνάζει ο Γένιας από τη γωνία.
Το βάζουν στα πόδια.

«Έρχονται κι άλλοι!»
«Μα πόσοι πια!»
«Να την κοπανήσουμε!»
«Πολύ αργά!»
«Που είναι το Β1;»
«Πλάτη στον τοίχο –θα μας λιανίσουν!»

Η πόλη σηκώνει ένα μαύρο σύννεφο, δεν είναι τόσο ενοχλητικός ο ήλιος πλέον. Ίσως και να φταίει το απόγευμα. Παιδιά κλαίνε και παιδιά ουρλιάζουν –κοντοκουρεμένα παιδιά κι άλλα με μακριά όρθια μαλλιά, είναι στιγμές που όλα ησυχάζουν κι ακούγεται μόνο ένα λαχάνιασμα να βγαίνει από χωμάτινα πνευμόνια.

«Ο Σόλωνας!»
«Και οι δικοί του!»
«Τώρα θα τους πάρουμε φαλάγγι!»
«Αίμα και λάσπη!»

Τα παιδιά αλαλάζουν ινδιάνικα. Κανένας δεν βλέπει μακρύτερα από είκοσι πόντους. Μπροστά του ή δίπλα του.

Μετράνε κεφάλια καθώς τους τραβάνε μέσα στα πούλμαν. Βρίζονται άσχημα, ειδικά όσοι δεν έχουν καταλάβει οτι το πανηγύρι τελείωσε, αυτοί που έχουν φάει περισσότερες απ΄όσες έριξαν.
«Έλα –φεύγουμε».
«Άσε με να το γαμήσω το μουνάκι!»
«Ποιον ρε ηλίθιε; Το ΄βαλανε στα πόδια!»
«Θα τον φτάσω –άσε με!»
«Όπου να΄ναι πλακώνει η μπατσαρία!»
«Θα τους γαμήσω κι αυτούς –θα γαμήσω ότι κινείται!»
«Καλά –κατούρα και λίγο».

Τα πούλμαν ξεκινάνε με μεγάλη καθυστέρηση. Οι σειρήνες σκίζουν τους δρόμους της πόλης. Οι πρόεδροι των τμημάτων έχουν κρεμαστεί στους οδηγούς.
«Φύγε!»
«Αν μου κάνουν σήμα θα σταματήσω!»
«Μην τολμήσεις...»
«Θα χάσω την άδειά μου....»
«Έτσι κι αλλιώς θα την χάσεις που δέχτηκες να μεταφέρεις ανήλικους ασυνόδευτους!»
«Κωλόπαιδα!»
«Φύγε και μην κοιτάς πίσω!»
Τα πούλμαν βγαίνουν στον εθνικό δρόμο. Γεμάτα θολά μάτια.

Αίμα τρέχει από το φρύδι του. Ο Στάθης τσακίζει στα δύο το τσιγάρο και του βάζει καπνό στην πληγή.
«Τι θα πεις στη μάνα σου;» τον ρωτάει.
«Παπαριές –έπεσα στη μπάλα...» απαντάει ο Πέτρος.
«Νομίζουν οτι είσαι σχολείο τώρα –έτσι;»
«Ναι, δεν τους είπα....»
«Καλύτερα. Να μη σου πρήζουν και τ΄αρχίδια....»
«Ναι –κάπως έτσι....»
«Στο χρωστάω το σημερινό, να το ξέρεις...»
«Κοίτα τότε να μου το ξεχρεώσεις πριν πεθάνω».
«Έχεις καιρό ακόμα...» μουρμουρίζει ο Στάθης σπάζοντας και δεύτερο τσιγάρο για να σταματήσει το αίμα της πληγής.

Ο Ζόμπι κοιμάται με το στόμα μισάνοιχτο, το Φάντασμα έχει εξαϋλωθεί για μια ακόμα φορά από δίπλα του κι έτσι αόρατος περιτριγυρίζει το πούλμαν. Ο Λούι κοιτάζει έξω, ο Γιάννης πλάι του καπνίζει στη ζούλα.
«Δε θα μας πιάσουν ποτέ ζωντανούς», ψιθυρίζει ο Λούι.
«Τι πράγμα;» πετάγεται ο Γιάννης.
«Τίποτα –είμαι αλλού», του απαντάει εκείνος.
«Γνώρισα κάποια σήμερα....» λέει ο Γιάννης.
«Πως κι έτσι;» συνέρχεται ο Λούι.
«Κάπως έτσι...» απαντάει ο Γιάννης.
«Και;» περιμένει ο Λούι
«Και. –τίποτα», κόβει την κουβέντα ο Γιάννης.

Τα πούλμαν ξανακαβαλάνε το φίδι επιστρέφοντας και τα παιδιά σφαλίζουν τα μάτια για ν΄αντέξουν.

Posted in: "Μην ξεχάσεις να στείλεις τριαντάφυλλα στην κηδεία μου"