"Μα, τίποτα δεν καταλαβαίνεις;"

Πριν πολλά χρόνια (αιώνες για την ακρίβεια) δούλευα σε κάποιο βιβλιοπωλείο. Εκεί είχαν προσλάβει ένα πανέμορφο κοριτσάκι για το ταμείο -λιγότερο από δίμηνο την κράτησαν, επειδή είχε το κακό συνήθειο να διαβάσει την ώρα της δουλειάς. Διάβαζε μονίμως την «Κοινωνία του Θεάματος» του Γκυ Ντεμπόρ. «Καλά –καταλαβαίνεις τίποτα απ΄αυτό το πράγμα;» τη ρώταγα ο πονηρός. «Όχι», μου έλεγε, «αλλά έτσι πρέπει, έτσι το έγραψε ο Ντεμπόρ –να μην το καταλαβαίνουμε». «Γιατί το έγραψε να μην το καταλαβαίνουμε;» απορούσα ο εξυπνάκιας. «Επειδή αν το καταλαβαίνουμε εμείς, θα το καταλάβουν και οι άλλοι», μου εξηγούσε το κοριτσάκι, «γι΄αυτό το διαβάζουμε τώρα κι ας μην καταλαβαίνουμε –όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, θα το καταλάβουμε». Δεν χρειάζεται να αναφέρω οτι την είχα πάρει στο ψιλό αυτή την πιτσιρίκα –χρειάζεται; Κι όμως...

-Στην Κοινωνία του Θεάματος όπου τα μόνα που βλέπεις είναι τα πράγματα και οι τιμές τους κάνουν τα πάντα προκειμένου να αυξήσουν τα επίπεδα της βαρεμάρας.

-Η μόνη αληθινά ελεύθερη επιλογή είναι να αρνηθείς να πληρώσεις.

-Όλη η ενέργεια που ξοδεύεται σε ημίμετρα δυναμώνει το παλιό καθεστώς.

-Αλλά η ολική καταστολή δημιουργεί τη γλώσσα της πλήρους ανυπακοής.

-Το θέαμα δεν είναι μια συλλογή εικόνων –είναι μια κοινωνική σχέση μεταξύ ανθρώπων που διαμεσολαβείται από εικόνες.

-Σ΄έναν κόσμο που είναι αληθινά στημένος ανάποδα, η αλήθεια είναι μια στιγμή του ψεύδους.

-Για όσο η αναγκαιότητα θα είναι κοινωνικό όνειρο, το όνειρο θα παραμένει κοινωνική αναγκαιότητα. Το θέαμα είναι το κακό όνειρο μιας μοντέρνας αλυσοδεμένης κοινωνίας και στο διηνεκές δεν θα εκφράζει τίποτα περισσότερο από την ανάγκη της για ύπνο. Το θέαμα είναι ο φύλακας αυτός του ύπνου.

-Αν και η διαπάλη μεταξύ διαφορετικών δυνάμεων για τον έλεγχο του ίδιου οικονομικο-κοινωνικού συστήματος παρουσιάζεται επίσημα σαν ασυμφιλίωτος ανταγωνισμός, απλώς αντανακλά την θεσμική ενότητα του συστήματος, τόσο διεθνώς όσο και στο εσωτερικό κάθε χώρας.

-Οι ψευδοανάγκες που δημιουργεί ο σύγχρονος καταναλωτισμός δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν με τις αυθεντικές ανάγκες ή επιθυμίες που υπάρχουν άσχετα από την οποιαδήποτε κοινωνία και την ιστορία της. Η υπερπροσφορά αγαθών αντιπροσωπεύει την πλήρη καταστροφή της οργανικής διαμόρφωσης των κοινωνικών αναγκών. Η μηχανιστική συσσώρευση αγαθών απελευθερώνει μια άνευ ορίων εικονικότητα που κυριαρχεί πάνω σε κάθε ζωντανή επιθυμία. Η καταναλωτική δυναμική της αυτονομημένης αυτής εικονικότητας τελειώνει με τη ψευδοποίηση όλης της κοινωνικής ζωής.

-Τα πράγματα τα οποία παρουσιάζει το θέαμα σαν αιώνια βασίζονται στις διαδοχικές αλλαγές και αλλάζουν κάθε φορά που οι υποστηρικτικοί τους θεσμοί μεταβάλλονται. Το θέαμα εμφανίζεται σαν εντελώς δογματικό, αλλά είναι ανίκανο να καταλήξει σε κάποιο στέρεο δόγμα. Τίποτα δεν μένει αμετακίνητο μέσα του. Αυτή η αστάθεια είναι η φυσική κατάσταση του θεάματος, αλλά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη φυσική του τάση.

Posted in: Κολλήματα,Συμβαίνουν κι αυτά