Η αξύριστη "δημοσιογραφία των πολιτών"

«Ξεκίνησε μια ολοκαίνουργια κουβέντα/ αλλά δεν είναι ξεκάθαρη/ την κάνουν οι άνθρωποι από τα καλά σπίτια/ όλη τη φετινή χρονιά/ είναι θορυβώδης κι άγευστη/ την έχω ξανακούσει και παλιότερα», αυτά έλεγε περί «Μόδα» ο Δαβίδ ο Μπάουι από το 1980 ήδη. Και μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, αλλά η Μόδα (δεν σκοπεύω να αναφερθώ στο πρετ α πορτέ) παραμένει εξίσου «θορυβώδης κι άγευστη» -ανούσια είναι η σωστή λέξη.

Πάρε για παράδειγμα αυτή την έκφανση της Μόδας που ονομάζεται «δημοσιογραφία των πολιτών»! «Μπιπ –μπιπ, Μόδα» (τώρα που το ξαναθυμάμαι, ήταν πολύ μοδάτο και γκιράπικο αυτό το τραγούδι του Μπάουι).

Κατά πρώτον λοιπόν, ο χαρακτηρισμός «δημοσιογραφία των πολιτών» δεν ορίζει τίποτα. Κάθε πολίτης που γράφει σε δημόσιο χώρο (μπλογκ, τουίτερ, φόρουμ, τσατ, φεϊσμπούκ, μαντρότοιχο) ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΕΙ.

Κατά δεύτερον (και πονηρότερον) όμως –ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός μοιάζει με αμπούλα βρώμας που κάποιος έχει κρύψει στα μουλωχτά κάτω από το χαλί και περιμένει να την πατήσουν για να πνίξει το δωμάτιο στη μπόχα. Επειδή φιλοξενούνται δυο φορτισμένοι όροι εντός του:
1. Οι πολίτες. Οι ενεργοί δηλαδή μέτοχοι της κοινωνικής ζωής. Τα «πολιτικά όντα» του Αριστοτέλη.
2. Η δημοσιογραφία. Αυτό το συναρπαστικό πράγμα δηλαδή που κάνανε ο Μπερνστάιν με τον Γουντγουόρντ και τώρα (ισχυρίζεται οτι) το κάνει ο Μάκης ο Ζούγκλας ο Μπανιστηριτζής.

Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που ταλαιπωρούνται από ονειρώξεις όντας καθισμένοι στις άβολες καρέκλες τους αγκαλιά με τα πισιά τους –ονειρεύονται λοιπόν οτι αποκαλύπτουν το σούπερ μεγαεπιδραστικό σκάνδαλο το οποίο θα ανατρέψει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, ονειρεύονται οτι καλύπτουν σε πρώτη αποκλειστική μετάδοση τη Δευτέρα Παρουσία... Αντ΄αυτών βέβαια, διαπρέπουν στη δημοσίευση θολών φωτογραφιών και απροσδιόριστων βίντεο με λεζάντες όπως «αποκλειστικές εικόνες από την κατακρήμνιση των Τεμπών», ή «Αποκλειστικό –η Μαντόνα έξω από την ταβέρνα της Ματούλας στο Κάστρο!» Όπου ούτε κατακρήμνιση ξεχωρίζει, ούτε Μαντόνα –αλλά εφόσον το υλικό προέρχεται από αδέσμευτο και ανιδιοτελή πολίτη θα πρέπει να είναι και αληθινό –αλλιώς τι σκοπό θα είχε να το δημοσιεύσει; (Προσωπικά πάντως δεν θα ήθελα να ξέρω τους σκοπούς αυτών των πολιτών-δημοσιογράφων, επειδή κάτι τέτοια άτομα που όταν βρεθούν σε τρακάρισμα βγάζουν πρώτα το κινητό για να τραβήξουν βίντεο και μετά πάνε να βοηθήσουν, εμένα με τρομάζουν).

Εντάξει, αλλά τι γίνεται όταν δεν είσαι μάχιμος ρεπόρτερ των δρόμων –όταν δηλαδή δεν είσαι διακοπές στη Μονεμβασιά και τη Μύκονο για να παραμονεύεις τις Μαντόνες, τις Τζολί και τις ΓκάΓκες; Πώς θα επιζήσει η διαδραστική, ενημερωτική ιστοσελίδα σου με το πιασάρικο όνομα www.ompanizon.blogspot.com; Αναγκάζεσαι τότε (για να αντιμετωπίσεις και τον αδυσώπητο ανταγωνισμό από τα κάθε λογής ποντικοκούραδα τελεία μπλογκσπότ κομ) να κλέψεις, να παραποιήσεις και να συκοφαντήσεις στην τελική! Αυτά έχει η δημοσιογραφία –ακόμα κι όταν είναι «των πολιτών».
Βέβαια, μπορείς εύκολα να γλιτώσεις από τα άγχη και τις στεναχώριες, υπάρχει λύση ώστε και ταμπελάτος πολίτης-δημοσιογράφος να παραμείνεις και να μην τρέχεις κάθε μέρα για την αποκλειστικότητα. Πας για παράδειγμα στον Κούλογλου, πρόσεξε πως το θέτει το άτομο:

«Ακόμη και στην αγνή, αυθεντική εκδοχή της, η δημοσιογραφία των πολιτών δεν αρκεί: χρειάζεται μια ομάδα αποφασισμένων ανθρώπων που έχουν τις απαραίτητες γνώσεις και ασχολούνται επαγγελματικά με την ανάδειξη και την παρουσίαση των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, την πεμπτουσία δηλαδή της δημοσιογραφίας». Ουάου!

Εδώ λοιπόν μαθαίνουμε κατ΄αρχάς περί «αγνής αυθεντικής εκδοχής» της «δημοσιογραφίας των πολιτών». Εικονοποιώ εγώ τώρα αυτή την εκδοχή: πολίτης επιμελώς ατημέλητος (καθότι ανεξάρτητη δημοσιογραφία κι έτσι) που σταματάει σε όλα τα περίπτερα της Ερμού για να τσεκάρει την τιμή του εμφιαλωμένου μισόλιτρου. Και να συγγράψει μετά το βαθυστόχαστο: «Η Ερμού πιο ακριβή από την Κάρναμπι Στριτ» στα ίχνη του φωτισμένου τιμονιέρη του μαχητικού ρεπορτάζ αγοράς ονόματι Τσιαμτσίκα («Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα;»)

Καταφανώς, στον αντίποδα της Α.Α.Ε. («αγνής, αυθεντικής εκδοχής») βρίσκονται οι βόθροι της ιμιτασιόν «δημοσιογραφίας των πολιτών» τύπου Τροκτικό, Αντινιούζ κ.λ.π. Για να μην καταλήξει λοιπόν σε τέτοια χάλια ο συμπαθής πολίτης-δημοσιογράφος, αναλαμβάνει «μια ομάδα αποφασισμένων ανθρώπων» (κάτι σαν τους "Γενναίους του Μπρανκαλεόνε" ας πούμε) να τον καθοδηγήσει ώστε να φτάσει στην «πεμπτουσία της δημοσιογραφίας». Τουτέστιν, στο να κάνει τη χαμαλοδουλειά και αν βγάλει κάτι της προκοπής να το δημοσιεύσουν στο tvxs, να ανέβουν τα κλικ στις μετρήσεις της Αλέξαινας και να πάρει παραπάνω διαφημίσεις η σελίδα! Κι αν τώρα αναρωτηθείς: «μαλάκας είναι ο πολίτης –δημοσιογράφος να δώσει την είδηση στον Κούλογλου;» θα σου απαντήσω πως μαλάκας δεν είναι γι΄αυτό. Μαλάκας είναι επειδή ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ! Εντάξει, να μην τα ισοπεδώνω κι όλα –αν πληρώσει συνδρομή μπορεί να κερδίσει κάνα ντιβιντί ή δωρεάν διαμονή σε καλά ξενοδοχεία –είδες που έχει και η δημοσιογραφία των πολιτών τα πλεονεκτήματά της;

Τέλος πάντων, να μην σε κουράζω με γενικότερους περι-ορισμούς από τη στιγμή που έχω έτοιμα συμπεράσματα, βγαλμένα βεβαίως από προσωπικό μαχητικό ρεπορτάζ αδέσμευτης διαδυκτιακής δημοσιογραφίας (για την ακρίβεια, τα είχα έτοιμα τα συμπεράσματα πριν κάνω το ρεπορτάζ κι αν δεν επιβεβαιώνονταν θα άλλαζα το ρεπορτάζ, όχι τα συμπεράσματα, σαν κανονικός δημοσιογράφος!) Έχουμε και λέμε («δηλαδή δεν έχουμε –αλλά λέμε ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ»):

-Πολλοί μπήκαν στα μπλογκ και στις άλλες διαδικτυακές φόρμες κατάθεσης απόψεων με το απωθημένο (διαβάζεται και κόμπλεξ) της δημοσιογραφικής καθιέρωσης. Άλλοι τα κατάφεραν και δούλεψαν τα ΜΜΕ, σαν τον Πιτσιρίκο, άλλοι δεν τα κατάφεραν (ονόματα μην πω καλύτερα) και εξαντλήθηκαν στο να βρίζουν όσους πέτυχαν να γίνουν Πιτσιρίκοι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη και οι δυο παραπάνω κατηγορίες είναι για τ΄ανάθεμα κι «αντέστε παραδίπλα μη μου τσαλακώσετε το σκιάδιον». Διότι, δεν έχω κανένα πρόβλημα με όποιον θέλει να δουλέψει δημοσιογράφος (μόνο με τους κοπρολάγνους έχω πρόβλημα και μονάχα εφόσον μένουν στην ίδια πολυκατοικία με μένα). Το πρόβλημά μου αρχίζει από τη στιγμή που και καλά σνομπάρεις τους υπόλοιπους φιρμάτους δημοσιογράφους επειδή απλώς θέλεις να πάρεις τη θέση τους. Και το πρόβλημά μου συνεχίζεται όταν κανιβαλίζεις τον πρώην μπλόγκερ-πολίτη και νυν δημοσιογράφο, επειδή τα κατάφερε εκεί που εσύ απέτυχες. Γενικά, είμαι άτομο μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας και η υποκρισία με κουράζει επειδή απαιτεί έξτρα μυαλό για να την αναλύσω.

-Μια άλλη κατηγορία πολιτών –δημοσιογράφων είναι οι δημοσιογράφοι-πολίτες! Αυτοί δηλαδή οι δημοσιογράφοι που τους σουτάρανε από το Μέσο που εργάζονταν (ή κάποιοι που εργάζονται σε Μέσο πιο απόμερο κι από απομεσήμερο στη Βουρβουρού, Δεκέμβρη μήνα) κι αποφάσισαν «να τους δείξουν σ΄όλους αυτούς!» Ανοίξανε λοιπόν ένα μπλογκ κι αρχίσανε να δημοσιεύουν τις αποκλειστικότητές τους κατευθείαν ψαρεμένες από τον βόθρο της ενημέρωσης. Αποκλειστικότητες από κολλητούς σε αστυνομικά τμήματα ή πολιτικά γραφεία, διανθισμένες με αξύριστες μασχάλες και υπαρξιακά ερωτήματα –«σε ποιαν ανήκει η μασχάλη; κάντε κλικ να δείτε!» Σκοπός βέβαια (εξίσου κομπλεξικός με αυτόν της αποπάνω κατηγορίας) το «δείξιμο» στους μεγαλοϊδιοκτήτες μέσω της μεγάλης επισκεψιμότητας της σελίδας. Κι όταν τελειώνουν οι αξύριστες μασχάλες και τα κουτσομπολιά των «συνδέσμων» τι καλύτερο για να κρατηθεί ψηλά η επισκεψιμότητα από τη συκοφαντία και την κοπρολαγνική δημοσιογραφία τύπου Μάκη, Θέμου, Τράγκα και λοιπών υπόδικων; Είπα και θυμήθηκα: που στον πούτσο (και με το συμπάθειο ε;) είναι οι φεμινιστικές οργανώσεις της χώρας; Γίνεται η Αλ Σάλεχ σύμβουλος του Βούγια, γεμίζει ο τόπος ημίγυμνες φωτογραφίες της τραβηγμένες προ 10ετίας σε Χ περιοδικό ποικίλης ύλης. Πάει η Ντόρα για την προεδρία της Ν.Δ. -της κοπανάνε ένα άρθρο που συνδέει τις πολιτικές της επιδιώξεις με τα προβλήματα εξωτερικής εμφάνισης και κάποιους υπαινιγμούς σεξουαλικής ανικανότητας άκρως αηδιαστικούς –τα πλασάρουν όλα αυτά για επιστημονικό ψυχολογικό προφίλ! Παραιτείται η Γκερέκου από τη θέση της, ξαναγεμίζει ο τόπος με φωτογραφίες της ημίγυμνες προ 20ετίας στο Πλειμπόι! Τι λένε για όλα αυτά οι φεμινίστριες; Γιατί να πουν –θα αναρωτηθείς! Τι κέρδος θα έχουν; Δεν σχετίζονται αυτά τα θέματα με μείωση ηλικίας συνταξιοδότησης, ή αύξηση διατροφής, ή κονόμα γενικότερα! Σωστά.

-Επειδή κάθε κατηγοριοποίηση που σέβεται τον εαυτό της θα πρέπει να έχει τουλάχιστον τρεις κατηγορίες, γι΄αυτό και μόνο θα προσθέσω εδώ την κατηγορία δημοσιογραφίας των πολιτών που προανέφερα, αυτή δηλαδή που είναι πρόθυμη να πιαστεί κορόιδο από τις ειδησεογραφικές σελίδες και (είτε με άρθρα, είτε με σχόλια) και να συμβάλει έτσι στην αύξηση της δημοτικότητάς τους. Εκτός από τους Ρεπόρτερς Χωρίς Σύνορα του Κούλογλου, σ΄αυτή την κατηγορία μπορείς να κατατάξεις και τους (κατά κόρον γραφικούς) σχολιαστές κάτω από τα άρθρα των ΝΕΩΝ και άλλων δικτυακών εφημερίδων. Αυτοί οι τελευταίοι αποτελούν, νομίζω, την εξέλιξη των ακροατών που τηλεφωνούν σε αθλητικούς ή και ειδησεογραφικούς σταθμούς και καταθέτουν την άποψή τους περί Ερνέστο Βαλβέρδε και Όλι Ρεν (στο ίδιο τηλεφώνημα!) λόγω του ότι: «παιδεύομαι 2 ώρες να πιάσω γραμμή, τώρα που βγήκα στον αέρα έχω να πω διάφορα πραγματάκια».

Γενικό συμπέρασμα; Βεβαίως και διαθέτουμε –τι δηλαδή; Καλύτεροι είναι οι άλλοι; Λοιπόν...

Αν αφήσεις απέξω τους «αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους» που έχουν κατακλύσει τον χώρο των μπλογκ για τους δικούς τους σκοπούς, η δημοσιογραφία των πολιτών δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια των επίσημων καναλιών ειδησεοποίησης να ποδηγετήσουν τη διαφορετικότητα. Η «δημοσιογραφία των εξεγερμένων» (ή αλλιώς «αντιπληροφόρηση») των ιντυμήντια καταλήγει συνήθως σε άγαρμπες λογοκρισίες εφόσον δεν υπάρχουν σαφείς κατευθυντήριοι άξονες στον χώρο. Οι προσωπικές απόψεις των μπλόγκερς που ξεκίνησαν να δημοσιοποιούνται από το «σήμερα ξύπνησα και ήμουν ανεξήγητα κακόκεφος» και πέρασαν στο «μου τη δίνει αυτή η πόλη», ωθούνται να αφήσουν στην άκρη την (κατά τη γνώμη μου ανεκτίμητη) «προσωπική ματιά» και να επικεντρωθούν σε οπτικές αντικειμενικότητας παύλα εγκυρότητας. Τουτέστιν ή να παραπληροφορήσουν σαν τα επίσημα ΜΜΕ ή να μαραζώσουν.

Στον αγώνα δρόμου σχετικά με το ποιος θα μεταδώσει πρώτος τα εκλογικά αποτελέσματα, τα καθιερωμένα ΜΜΕ μονίμως θα κερδίζουν -στην κούρσα του χαφιεδισμού περί του ποιος πρώτος θα δημοσιοποιήσει την φωτογραφία του στυγερού (δολοφόνου, τρομοκράτη, τραπεζίτη) τα καθιερωμένα ΜΜΕ παίζουν εντός έδρας. Κι όσο το παιχνίδι γίνεται εκεί –το μάξιμουμ επιτυχίας του πολίτη-μπλόγκερ-δημοσιογράφου θα είναι μια θεσούλα φρι λάνσινγκ ή κάτι πιο μόνιμο στην καλύτερη περίπτωση.

Για όποιον το έχει απωθημένο –δεν είναι κακό. Απλώς μου φαίνεται βλακώδες, αν θες να δουλέψεις σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο στείλτους κανένα βιογραφικό με κάποια δείγματα δουλειάς -είναι πιο σύντομο και πιο αποτελεσματικό.

Και θα με γλιτώσεις από το βάσανο να πέφτω σε αξύριστες μασχάλες κάθε φορά που ψάχνω κάτι στο Γκουγκλ. Όχι οτι σ΄ενδιαφέρει βέβαια, αλλά λέω τώρα εγώ ο αναγνώστης...

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά,Blog off