"Είμαστε όλοι αδερφές" -αλλά ποιας χώρας;

Είμαι μονίμως πρόχειρος στον εύκολο εντυπωσιασμό, δεν εννοώ με αυτό ότι φοράω αυτιά γαϊδάρου και τρέχω γυμνός στα λεωφορεία, εννοώ απλώς οτι εντυπωσιάζομαι εύκολα. Πολύ εύκολα. Και ο σχολιασμός ενός προηγούμενου ποστ μου σχετικού με την υπόθεση της δολοφονίας των Τούρκων ακτιβιστών του «Free Gaza» από τους Ισραηλινούς με άφησε κάπως χάνο τις προάλλες.

Επειδή δεν έχεις καμιά όρεξη να διαβάσεις σχεδόν 5 σελίδες Α4 και κοντά 150 σχόλια (τα περισσότερα μακροσκελή) δεν θα σου λινκάρω το ποστ, θα πω απλά ότι έκανα μια προσπάθεια να κουβεντιάσω το θέμα: «μήπως χάθηκαν άδικα οι άνθρωποι πάνω στο τούρκικο καράβι και μήπως τελικά είμαστε κάπως μπερδεμένοι αναφορικά με την εκάστοτε τοποθέτησή μας υπέρ των ακτιβιστικών ενεργειών;» Να μη σε κοροϊδεύω –η θέση μου ήταν «ναι» και στα δυο παραπάνω ερωτήματα. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η αφοριστική υποστήριξη απόψεων από το μεγαλύτερο μέρος των σχολιαστών. Όσο προχωρούσαμε την κουβέντα διέκρινα οτι δεν υπήρχε διάθεση να δεχτούν διαφορετική θέαση πέραν της ασπρόμαυρης. Οι κακοί από δω (αλλά μιλάμε για πολύ κακούς!) και οι καλοί από κει (μιλάμε όμως αποκλειστικά για αγγέλους και αγίους!)

Παρατηρώ δυο πράγματα γενικότερα –την δημιουργία νέων στερεοτύπων τα οποία υπερασπίζεται πολύς κόσμος με εντελώς μασίφ επιχειρηματολογία και την παράλληλη επικράτηση ενός μηδενισμού, επιπέδου Θρασύβουλα: «τα πάντα είναι ατθμός». Να ξεκαθαρίσω πώς ΔΕΝ ΘΕΩΡΩ ΤΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΠΟΣΤ ΜΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΑΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ, ΟΥΤΕ ΖΑΜΑΝΦΟΥΤΙΣΤΕΣ γι΄αυτό και μου έκανε τόση εντύπωση η μπετόν αρμέ αντιμετώπιση του θέματος εκ μέρους τους.

Βέβαια, υπάρχει η βάσιμη πιθανότητα να είμαι ΕΓΩ ο Πόντιος του σχετικού ανεκδότου, που οδηγεί ανάποδα στη λεωφόρο κι όταν ακούει από το ραδιόφωνο την προειδοποίηση περί του επικίνδυνου οδηγού που πάει ανάποδα αναφωνεί: «τι ένας! ένα σωρό μαλάκες πάνε ανάποδα!» Υπάρχει αυτή η πιθανότητα, σωστά;

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες να γράψω κάτι σχετικό, αλλά δεν ήξερα πώς να το θέσω –ευτυχώς η επικαιρότητα δίνει πάντα αφορμές. Αντιγράφω λοιπόν το άρθρο του Guardian που αναδημοσιεύτηκε στο tvxs, επειδή διαβάζοντάς το προβληματίστηκα:

«Κλειστή βρίσκει την πόρτα της παρέλασης gay pride της Μαδρίτης η αποστολή από το Τελ Αβίβ, αφού οι διοργανωτές θεωρούν απαράδεκτο το γεγονός ότι οι αρχές της ισραηλινής πόλης δεν καταδίκασαν την πολύνεκρη επίθεση του ισραηλινού στρατού κατά του «Στόλου της Ελευθερίας»....

Ο Antonio Poveda από την Ισπανική Ομοσπονδία Λεσβιών, Ομοφυλόφιλων, Τρανσέξουαλ και Αμφισεξουαλικών εξηγεί: «Μετά τα όσα διαδραματίστηκαν και ως ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μας φαίνεται βάρβαρο να τους επιτρέψουμε να συμμετάσχουν. Δεν υπερασπιζόμαστε μονάχα το χωραφάκι μας εδώ...».

«Δεν θυμάμαι κάποιον να ζητά από τον Δήμο του Τελ-Αβίβ να υποστηρίξει ή να καταδικάσει αυτή την υπόθεση. Αυτή δεν είναι η δουλειά τους. Επίσης, δεν θυμάμαι καμία οργάνωση ομοφυλοφίλων της Μαδρίτης να καταδικάζει οποιαδήποτε από τις παλαιστινιακές τρομοκρατικές επιθέσεις σε καφετέριες ή λεωφορεία» λέει ο εκπρόσωπος της ισραηλινής πόλης Eytan Schwartz στην ισπανική εφημερίδα El Mundo.

«Δεν γνωρίζουν ότι οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές δεν θέλουν μόνο να αποτελειώσουν το Ισραήλ, αλλά επίσης πιστεύουν ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να «θεραπευθούν» ή να πεθάνουν; Είναι ντροπή που συντάσσονται με τους φιλοπαλαιστινιακές και φονταμενταλιστικές οργανώσεις οι οποίες δεν είναι ακριβώς ανεκτικές με την ομοφυλοφιλία», συμπληρώνει ο Eytan Schwartz.

«Γιατί αναμιγνύουν την πολιτική με την παρέλαση Υπερηφάνειας; Ήμασταν προσκεκλημένοι ως απολιτική ένωση και δεν αποτελούμε εκπροσώπους της κυβέρνησης» λέει ο Mike Hamel, ένας από τους Ισραηλινούς προσκεκλημένους.

Ο Schwartz συμπληρώνει ότι το Τελ-Αβίβ είχε επίσης προσκαλέσει την Μαδρίτη να στείλει μια αντιπροσωπεία ομοφυλοφίλων στην πόλη. Μεταξύ άλλων, συνεχίζει, το Τελ-Αβίβ σχεδίαζε να κάνει μια ξενάγηση στη Γάζα προκειμένου να δουν μόνοι τους ένα μέρος «το οποίο ελέγχεται από τους φονταμενταλιστές της Χαμάς, οι οποίοι δεν σέβονται κανένα ανθρώπινο δικαίωμα και οι οποίοι πιστεύουν ότι οι ομοφυλόφιλοι θα έπρεπε να εκτελεστούν».

«Προσκαλέσαμε τους οργανωτές της παρέλασης Υπερηφάνειας της Μαδρίτης να λάβουν μέρος σε μια πορεία αυτή την Παρασκευή στο Τελ-Αβίβ, το μόνο μέρος στη Μέση Ανατολή όπου μπορείς να είσαι ομοφυλόφιλος δημοσίως. Θα είχαν τη δυνατότητα να μιλήσουν με γκέι Άραβες που ταξιδεύουν μέχρι εδώ κρυφά επειδή θα τους δολοφονούσαν στην πατρίδα τους αν αποκαλυπτόταν η σεξουαλικότητά τους».

Αυτά γράφει το άρθρο. Κι από κάτω ένας... τέλος πάντων ένας σχολιαστής, γράφει:

«Αφού είστε απολίτικοι, αφήστε τα pride και πηγαίντε να ξεσαλώσετε στις ίμπιζες.
Τα pride έχουν αναφορά στην καταπίεση, πολιτικό ζήτημα. Εσείς θέλετε διασκέδαση, δεν σας εμποδίζει κανείς, καλά μπάνια».

Μην περιμένεις να σχολιάσω τις θέσεις των μεν ή των δε –μην περιμένεις βεβαίως να σχολιάσω το σχόλιο του σχολιαστή το οποίο το θεωρώ ανάξιο σχολιασμού (φτου γαμώτο –το σχολίασα!)

Με απασχολεί κυρίως αυτή η τάση προς νεοκνιτισμό, ο φανατισμός των κατεχόντων την αιώνια αλήθεια. Λέγαμε, φοιτητές τότε, στους Κνίτες: «κάτσε ρε σύντροφε –δηλαδή, όλα σωστά τα κάνουν στη Σοβιετία;» Κι απαντούσαν εκείνοι ξαναμμένοι: «η κριτική αυτή δεν είναι της ώρας, ας ξεμπερδέψουμε πρώτα με τον καπιταλισμό και μετά θα κάνουμε ενδοσκόπηση, τώρα τέτοιου είδους κριτικές οδηγούν στον οπορτουνισμό».
Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία «Το Σύνδρομο Μπάαντερ Μάινχοφ», όπου κάποιο μέλος της οργάνωσης αναρωτιέται μήπως έκαναν τακτικά λάθη. «Η οργάνωση δεν κάνει ποτέ λάθη, το μαζικό κίνημα δεν κάνει ποτέ λάθη, μόνο τα άτομα κάνουν λάθη!» αφρίζει ο ρόλος του Αντρέα Μπάαντερ.

Με απασχολεί επίσης η φιλοσοφία της αδράνειας, το «ότι και να κάνεις το σύστημα είναι ανίκητο». Αυτό που δεν τολμάει καν να ισχυριστεί ο φανατικός υποστηρικτής του συστήματος, το ισχυρίζεται αυτός που αυτοχαρακτηρίζεται ως εχθρός του συστήματος –για όνομα δηλαδή!

Με απασχολεί και η αποσπασματικότητα των ενεργειών, σε συνδυασμό με την εκτός πραγματικότητας αποτίμηση της συμμετοχής μας. Το κάνω λιανά.

Συμμετέχουμε στην συλλογική ενέργεια τάδε χωρίς να εξετάσουμε την οιονεί αποτελεσματικότητά της (για παράδειγμα είμαστε ικανοί να τρέχουμε ν΄αναδασώσουμε μια βουνοπλαγιά ακόμα κι αν οι επιστήμονες έχουν αποφανθεί ότι η σχετική ενέργεια είναι ανώφελη και εν δυνάμει βλαβερή για την βουνοπλαγιά!) Μετά το πέρας της συλλογικής ενέργειας είμαστε πρόθυμοι να διογκώσουμε σε βαθμό παραμόρφωσης τη σημαντικότητα της ενέργειας στην οποία συμμετείχαμε (για παράδειγμα, θυμάμαι ακόμα με ανατριχίλα την άποψη κάποιων οτι η πορεία των «μπλόγκερ με τα μαύρα» μπροστά στη Βουλή ήταν το Πολυτεχνείο της νέας δεκαετίας!) Φυσικό επακόλουθο αυτών είναι να θεωρήσουμε στο τέλος οτι έχουμε εκπληρώσει το κοινωνικό μας χρέος στο ακέραιο (και κάτι παραπάνω), τουτέστιν να μην ξανασηκώσουμε τον κώλο μας από τις καφετέριες για την επόμενη δεκαετία. Ίσως και για πάντα.

Αφού με απασχόλησαν όλα αυτά, μπορώ να προχωρήσω στο παρασύνθημα.

Αναρωτιέμαι δηλαδή, με βάση ποια νόρμα επιλέγουμε το αν θα συμμετάσχουμε (ενεργά ή απλώς υποστηρικτικά) σε κάποια δράση, αν θα αντιταχθούμε στη δράση ή αν απλώς θα αδιαφορήσουμε.

Το έγραψα σ΄εκείνο το καταραμένο ποστ –η αλληλεγγύη μας προς τους Παλαιστίνιους σχετικά με το σπάσιμο του εμπάργκο της Γάζα είναι μνημειώδης, η αλληλεγγύη μας προς τους Κουβανούς σχετικά με το σπάσιμο του εμπάργκο που υφίστανται είναι απλώς ανύπαρκτη. Σε απόλυτα μεγέθη.

Το σκεφτόμουν και παλιότερα. Έχω συναντήσει απείρως μεγαλύτερη προθυμία στη συλλογή υπογραφών για την προστασία της φώκιας της Αλάσκας, παρά στη συλλογή υπογραφών κατά της στρατιωτικής εισβολής στην επαρχία της Τσιάπας. Τι ακριβώς συμβαίνει; Επειδή η υπογραφή κειμένου διαμαρτυρίας δεν απαιτεί αποκλειστικότητα, άρα θα μπορούσαμε να υπογράψουμε και στα δυο κείμενα του συγκεκριμένου παραδείγματος -αναρωτιέμαι. Θεωρούμε σημαντική τη σφαγή της φώκιας κι ασήμαντη τη σφαγή των ιθαγενών της Τσιάπας από τον μεξικανικό στρατό; Πιστεύουμε ίσως οτι στη μεν φώκια ο σκοπός της συλλογής υπογραφών είναι ξεκάθαρα σύμφωνος με τις αρχές μας, ενώ στην περίπτωση της Τσιάπας μπορεί να μας χρησιμοποιούν για την εξυπηρέτηση καταχθόνιων σκοπών; Μπορεί δηλαδή οι ιθαγενείς να αρνούνται να σφαγούν οικειοθελώς, επειδή είναι κατά βάθος βρομεροί ιμπεριαλιστές που θέλουν να αιματοκυλήσουν την οικουμένη; Μπορεί το δίκιο να βρίσκεται στην πλευρά των στρατιωτών-σφαγέων; Υπάρχει πιθανότητα να είμαστε υπέρ της σφαγής; Αν όχι –τι διάολο μας εμποδίζει να υπογράψουμε;

Έχω την εντύπωση οτι η κινητοποίησή μας αναφορικά με ένα γεγονός ή στα πλαίσια μιας συλλογικότητας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την απόσταση η οποία ΦΑΙΝΕΤΑΙ να υπάρχει μεταξύ της συλλογικότητας και της ιδεολογικής της τεκμηρίωσης. Αν υπάρχει υπόνοια ύπαρξης αριστερόστροφης λογικής εντός της συλλογικότητας τότε καλό είναι η συμμετοχή να αποφεύγεται. Η αριστερά, πέραν του ότι είναι εκτός μόδας, είναι επίσης ΓΕΝΙΚΑ ΚΙ ΑΟΡΙΣΤΑ υπεύθυνη για κάποια από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Γενικά. Και αόριστα. Στο ίδιο τσουβάλι οι Σοβιετικοί και όσοι αριστεροί, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές μακελεύτηκαν από τους Σοβιετικούς. Ο Στάλιν αγκαζέ με τον Τρότσκι και τον Μάχνο, ο Μπέρια στο ίδιο σακί με τον Ντουρούτι και όλοι αυτοί αντάμα με τον Λένιν, τον Μάο, τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Ζαχαριάδη, τον Βελουχιώτη και τον Ηλιού. Αριστερά –ξύλινη γλώσσα και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος, καθαρίσαμε! Όσο πιο αριστερά, τόσο πιο μακριά. Από μας! (Τώρα, αν για να απομακρυνθούμε από την Αριστερά προσεγγίζουμε την Δεξιά -τι να γίνει; Η γαμημένη η Αριστερά φταίει και γι΄αυτό).

Αυτή μου η εντύπωση εξυπηρετεί την διαλεύκανση της αποχής μας από κάμποσες ενέργειες –ο Κάστρο είναι αριστερός δικτάτορας, ο Υποδιοικητής Μάρκος σκέτο αριστερός (άρα εν δυνάμει δικτάτορας), ο Τσάβες αριστερός εκλεγμένος δικτάτορας –μην ασχολείσαι.

Εντάξει, ας περάσω τώρα χιλιοτραγουδισμένο «τίποτα δεν γίνεται».

Κι ας απορήσω. Πώς είναι δυνατό να έχουμε τόσο σισπασιόν όρια προσδοκιών αναφορικά με τα αποτελέσματα των πράξεών μας; Πώς είναι δυνατό να συμμετέχουμε στην τάδε κινητοποίηση με το σκεπτικό «δεν πάει άλλο, αυτό μόνο βγήκαμε να φωνάξουμε» και να απέχουμε από την δείνα επειδή «τίποτα δεν θ΄αλλάξει, όσο κι αν φωνάξουμε θα μας γράψουν στ΄αρχίδια τους»; Δεν θέλω να το συγκεκριμενοποιήσω με παραδείγματα όλο αυτό, επειδή θα χαθούμε στην ανάλυση των παραδειγμάτων και θα αφήσουμε στην άκρη την δομική αντίφαση της συμπεριφοράς μας.

Έκανα νομίζω τις απορίες μου σαφείς και εμφανείς, δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι περισσότερο. Επειδή τελικά, «ρωτώντας προχωράμε».

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά