Όταν το jogo γίνεται τζόγος

Έχει πλάκα να παρακολουθείς το χειρότερο Μουντιάλ της 35ετίας (τουλάχιστον απ’ όσα εγώ θυμάμαι να έχω δει). Έχει πλάκα να περιμένεις κάθε φορά το επόμενο ματς για να στρώσει κάπως η κατάσταση και να τρως τη μια σούπα μετά την άλλη. Σαν κυριλέ εστιατόριο που τους την κοπάνησε ο σεφ κι ανέλαβε ο αφεντικός να μαγειρεύει –ένα τέτοιο πράγμα. Εγώ πάντως τα πλακέ θεάματα τα παρακολουθώ φανατικά μέχρι να με πάρει ο ύπνος (για να με πάρει ο ύπνος).

Το βαρετό πράγμα φάνηκε από πέρσι που παίχτηκε το Κονφεντερέισονς. Η πρόβα τζενεράλε του Μουντιάλ έμοιαζε με μπάτσελορ πάρτι σε γηροκομείο: όλοι έδειχναν ενθουσιασμένοι από υποχρέωση, μόνο που στην τηλεόραση αντί για το «Μπρος βαθύ και πίσω χάος», έπαιζε βιντεοκασέτα «Το κορίτσι και το άλογο», και τα πουράκια που μοιράστηκαν στους παρευρισκόμενους δεν ήταν Κοχίμπα αλλά Καπρίς. Με λίγα λόγια, αν και είδα μέχρι ΚΑΙ τελικό, λόγω Βραζιλίας, έπρεπε να γκουγκλίσω σήμερα το πρωί για να θυμηθώ το σκορ.

Εκτός από το βαρετό, στο Κονφεντερέισονς φάνηκε και το σπαζαρχίδικο του όλου θέματος. Τουτέστιν οι βουβουζέλες. Είναι, λέει, παράδοση των Νοτιοαφρικανών. Και η ανθρωποφαγία παράδοση είναι, να προσθέσω, και μάλιστα το χλαπάκιασμα της καρδιάς του εχθρού σου αποτελεί τη μέγιστη τιμή που μπορείς να του αποδώσεις, αλλά δε νομίζω ότι θα επέτρεπε κάτι τέτοιο η ΦΙΦΑ στις κερκίδες των γηπέδων. Αφού λοιπόν δεν θα επέτρεπε σε παραδοσιακούς Ζουλού να στήνουν καζάνια στις κερκίδες, γιατί στο διάολο επιτρέπει τις βουβουζέλες; Σα να έχεις καπακώσει σφίγγα σε ποτήρι και να΄χεις στήσει αυτί απέξω –πόση ώρα μπορείς ν΄αντέξεις; Ένα λεπτό; Δυο; Εδώ μιλάμε για 90 λεπτά βουβουζέλας (χώρια τις καθυστερήσεις) -όταν φτάσουμε στα νοκ άουτ παιχνίδια με τις παρατάσεις και τα πέναλτι θα πάθουμε αλωπεκίαση από την πολλή βουβουζέλα.
Το μόνο καλό της υπόθεσης, βέβαια, είναι οτι χαμηλώνεις τον ήχο κι έτσι γλιτώνεις από τις μαλακίες των σχολιαστών της ΝΕΤ.

Είπα μαλακίες των σχολιαστών και θυμήθηκα: αγαπητοί κύριοι της ΝΕΤ, άμα δεν γουστάρετε μια ομάδα, ζητήστε να κάνετε τράμπα με έναν συνάδελφό σας και να μην επιφορτιστείτε με την περιγραφή του αγώνα της. Έκατσα να δω τη Βραζιλία με τη Βόρειο Κορέα και είχα από τη μια τις βουβουζέλες (ήθελα να νιώσω λίγο κλίμα γηπέδου ο μαλάκας), από την άλλη τους «Μαμουζέλους». «Η Βόρειος Κορέα έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων μας, είναι άριστα στημένη στο γήπεδο, ξέρει τι θέλει!» θαύμαζαν οι εκφωνητές. Την ώρα που η Βόρειος Κορέα ήταν μπαστακωμένη κατά τα 10/11 (βγάλε έναν ξανθό κοντοκουρεμένο από κείνους που δέρνει ο Τσάκι Τσαν στις ταινίες του με το σωρό, τον επιλεγόμενο και «Κορεάτη Ρούνεϊ») πίσω από τη γραμμή της σέντρας. Έπαιρνε τη μπάλα ο Βραζιλιάνος, πέφτανε τρεις πάνω του. Την πάσαρε, φεύγανε οι δυο και πηγαίνανε να διπλοντουμπλάρουν τον άλλο Κορεάτη που μάρκαρε τον καινούργιο Βραζιλιάνο κάτοχο μπάλας. Και περιμένανε με μια ξαφνική αντεπίθεση να κάνει τσαφ ο Σέζαρ μπας και πάρουν το παιχνίδι –αλλιώς μια χαρά τους ήταν η ισοπαλία. Δεκτό, το έκανε και η Ελλάδα και πέτυχε να κοιμίσει τον κόσμο όλο και να σηκώσει το Euro κάποτε, αλλά δε νομίζω οτι το ποδόσφαιρο απέκτησε καινούργιους οπαδούς σαν σπορ λόγω της λαμπρής εκείνης πορείας των Ελλήνων. Εννοώ, αν υποστηρίζεις την ομάδα που παίζει «όλοι πίσω ταμπούρι και η μπάλα στο θεό» μπορεί να χαρείς, αν όμως θέλεις να δεις ποδόσφαιρο, παρακαλάς να τσιμπήσουν το γκολάκι μια ώρα αρχύτερα οι ταμπουρωμένοι μπας και παιχτεί κανονικά το άθλημα.
Το εκνευριστικό σύστημα των Κορεατών μόνο οι εκφωνητές της ΝΕΤ το έβρισκαν θαυμάσιο. Και «τι αλληλοκάλυψη!», «πόσος αλτρουισμός (στο κλάδεμα)!», «τι υψηλό ποσοστό συγκέντρωσης των αθλητών (στο να απομακρύνουν τη μπάλα με καμινάδες)»! Κι όσο περνούσε η ώρα τόσο οι εκφωνητές εκστασιάζονταν: «φτάσαμε στο 40 και τα κουλουράκια παραμένουν στον πίνακα!» (αλήθεια έχω την απορία: οι εκφωνητές και σχολιαστές της ΝΕΤ, στα πλαίσια της ανανέωσης, είναι άρτι αποφοιτήσαντες από το νηπιαγωγείο;) Κι όσο εκστασιάζονταν οι εκφωνητές, τόσο παίρνανε θάρρος αρχίζοντας το θάψιμο της Βραζιλιάνικης ομάδας. «Δεν έχουν προσανατολισμό μέσα στο γήπεδο, δυσκολεύονται ν΄αλλάξουν δυο πάσες, δεν δείχνουν διάθεση, οι φίλαθλοι της σελασάο πρέπει οπωσδήποτε να χειροκροτήσουν την προσπάθεια των παικτών της Κορέας (!)» Το μόνο που δεν πρόλαβαν να ξεφουρνίσουν ήταν οτι χάρη τους κάνανε οι Κορεάτες στους Βραζιλιάνους που δεν τους ρίξανε τρία μπαλάκια στο πρώτο μέρος.
Βέβαια, στο δεύτερο ημιχρόνιο (όπως λέγανε και οι συνάδελφοι των καλών αυτών εκφωνητών επί χούντας), βρήκε ο τεράστιος Ελάνο τον Μαϊκόν στην κατεβασιά, φρέναρε ένα κλικ από τη γραμμή του κόρνερ ο Μαϊκόν, τράβηξε ένα σουτάκι από εκείνα που οι Κορεάτες τερματοφύλακες τα θεωρούν σέντρες κι όσο έψαχνε ο καημένος ο Κορεάτης ποιον Βραζιλιάνο να κλείσει στην περιοχή του η μπάλα άραζε στο πλεκτό. Πολύ λυπήθηκαν οι εκφωνητές αλλά δεν το έδειξαν. Προτίμησαν να κάνουν μια κωλοτούμπα (βαθμός δυσκολίας 2,5) και να εκθειάσουν την εκτελεστική δεινότητα του Μαϊκόν –μέχρι να το πουν βέβαια είχε κολλήσει άλλο ένα ο Ελάνο και η σεμνή τελετή είχε λάβει τέλος. Νόμιζα. Αμ δε! Χαλαρώσανε οι Βραζιλιάνοι, έβαλε ένα γκολ ο Κορεάτης στο 80παρακάτι, αναπτερώθηκαν πάλι οι εκφωνητές! Τι για «παραλίγο μυθική ανατροπή» ακούσαμε, τι για «μια από τις καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης (η Βόρειος Κορέα!)» -τέλος πάντων.

Θέλω να πω απλώς οτι εγώ δεν είμαι τόσο καταρτισμένος ποδοσφαιρικώς, άσε που ξεχνάω εύκολα λόγω αλτσχάιμερ, αλλά το ότι η Βραζιλία αρχίζει ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΕ Μουντιάλ πιο αγχωμένη κι από απουσιολόγο την ώρα της εκφώνησης των θεμάτων των πανελλαδικών –ε, αυτό το θυμάμαι πολύ καλά. Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα για τους Βραζιλιάνους όταν η πρώτη ομάδα που αντιμετωπίζουν έχει χαρακτηριστεί παγκοσμίως ως καρπαζοεισπράκτορας, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν είναι τέτοια (θυμήσου και την περίπτωση της Τουρκίας το 2002).

Επειδή τυγχάνω εδώ και μια 35ετία περίπου κολλημένος με την Εθνική Βραζιλίας θα σου πω μερικά πραγματάκια για την τωρινή της ομάδα, αυτή που κατέβηκε να διεκδικήσει το Μουντιάλ του 2010.

Κατά πρώτον, μπορεί να λατρεύεις να βρίσκεσαι μ΄έναν τύπο όταν γίνονται κραιπάλες στο μπαράκι της γειτονιάς, αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι έχεις καμιά όρεξη να τον δεις να ξυπνάει στο κρεβάτι, δίπλα σου, το επόμενο πρωί. Έτσι ακριβώς συμβαίνει με τον Κάρλος Ντούνγκα. Δηλαδή, τον λάτρεψα στα μέσα και τέλη του ’90 σαν αρχηγό της Σελεσάο (από το «Εκλεκτή» νομίζω οτι βγαίνει αυτό), ήξερα οτι οι μισές μπαλιές που πηγαίνανε προς τη μικρή περιοχή της ομάδας θα κόβονταν από τον κοντό (οι άλλες μισές δεν θα γίνονταν όλες γκολ κυρίως λόγω τσαρουχίασης των αντίπαλων επιθετικών), αλλά δεν ήμουν και πολύ ζεστός να τον δω προπονητή της ομάδας. Σαν φιλοσοφημένος αμυντικός μέσος ο Ντούνγκα μοιάζει να ακολουθεί μια τακτική στησίματος του τύπου «τσιμεντώνουμε το κέντρο για να μη φύγει προς τα πίσω η μπάλα κι έτσι, που θα πάει; κατά μπροστά θα πάει!» Θα πεις –δίκιο έχει το παλικάρι, εφόσον οι μόνοι Βραζιλιάνοι που παίζουν (υποτυπώδη) άμυνα είναι οι δυο κεντρικοί αμυντικοί κι αυτό όταν δεν έχουν ανέβει στην αντίπαλη περιοχή για να ξεμουδιάσουν και να σκοράρουν. Δίκιο έχει, αλλά η Βραζιλία δεν είναι η Ίντερ του Μουρίνιο (βρισιά ήταν αυτό, αν δεν κατάλαβες). Η Βραζιλία είναι καταραμένη ομάδα, στοιχειωμένη από το 1982 και δώθε. Οι παίκτες της πρέπει και να βάζουν από 4 γκολ σε κάθε παιχνίδι, να παίρνουν το Μουντιάλ και να κάνουν ζογκλερικά από το 70ο λεπτό και μετά. Κάτι λιγότερο, για να γίνει αποδεκτό (με απροθυμία βέβαια) από τους απανταχού φανατικούς της ομάδας θα πρέπει να συνδυάζεται με την κατάκτηση του τροπαίου. Να μπορούμε να λέμε στους αλλόθρησκους: «όταν παίζαμε μπαλάρα το σήκωναν οι Ιταλοί οι κλωτσοπατινάδες, τώρα αποφασίσαμε να κάνουμε συλλογή από κούπες για να μη μας περνάνε και για μαλάκες».
Θα πάρει την κούπα ο Ντούνγκα; Από χλωμό έως «μην τρελαθούμε κιόλας!» το βλέπω.


Κατά δεύτερον, οι παίκτες που επιλέχτηκαν για την τωρινή Εθνική δε γεμίζουν το μάτι ούτε καν της δεκάχρονης κόρης μου. Εντάξει, υπάρχει ένας εκπληκτικός τερματοφύλακας (ίσως ο καλύτερος στον κόσμο αυτή την εποχή), υπάρχουν δυο φοβεροί πλάγιοι μπακ εξτρέμ (οι Βραζιλιάνοι έχουν ανακαλύψει αυτή τη θέση), ο Μαϊκόν κι ο Ντάνι Άλβες, όμως παραπέρα... Και παραδίπλα... Ο Ελάνο είναι τεράστια παιχτούρα, αλλά είναι και πιο άνευρος από ληξίαρχο σε ποιητική βραδιά. Ο Ρομπίνιο ξέρει όση μπάλα δεν ξέρουν οι Εθνικές όλων των ασιατικών χωρών (και η Εθνική Ελλάδος) μαζί, αλλά είναι πιο απρόβλεπτος από κρίση λόξυγκα σε βρέφος και πιο ατομιστής από οδηγό της Φόρμουλα 1. Ο Κακά (κα)κάπου έχει χάσει τη διάθεσή του να παίζει μπάλα. Θες σε αυτό το φημισμένο πλέον ησυχαστήριο βεντετών πού ονομάζεται Ρεάλ; Θες σε καμιά παραλία; Ο Κακά ποτέ δεν φημιζόταν για τον τσαμπουκά του, τώρα δεν βάζει και το μυαλό του να δουλέψει –αποτέλεσμα, βουτιά στη βουτιά μπας και πάρει κάνα μετάλλιο από τον Γκρεγκ Λουγκάνις. Βαρέθηκα να τον βλέπω να πέφτει στο ματς με τους Κορεάτες –μια φορά μάλιστα έκανε πάσα αριστερά ενώ ταυτοχρόνως βουτούσε δεξιά, τζαστ ιν κέις ρε παιδί μου! Νιλμάρ, Μέλο, Τιάγκο, Μπάστος (Μπάτσος, που λέει η κόρη μου) και άλλα παιδιά είναι πολύ βολικοί για να βγαίνουν σαπόρτ στα μεγάλα ονόματα της βραδιάς, άσε που πολλές φορές μπορούν να κλέψουν και την παράσταση. Με την προϋπόθεση οτι υπάρχουν μεγάλα ονόματα της βραδιάς –έτσι; Γιατί πέραν των προαναφερθέντων, στην τωρινή Βραζιλία υπάρχει ο «αόρατος τοίχος» Ζιλμπέρτο Σίλβα (που όλοι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στον βάζελο) κι εκείνος ο μαλάκας ο Λουίς Φαμπιάνο, ο άνθρωπος που δεν μπορεί να σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα όταν βρεθεί μόνος σε κενό τέρμα, αλλά μπορεί να σκοράρει πεσμένος, με το κεφάλι θαμμένο στο γκαζόν, το δεξί πόδι στον αέρα και το αριστερό στο γύψο. Συνυπολογίζοντας οτι ο Φαμπιάνο είναι περιφερειακός κυνηγός και όχι φουνταριστός, όπως επίσης περιφερειακός είναι κι ο Ραμίρεζ (τον οποίο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεωρώ τον καλύτερο παίκτη της φετινής Εθνικής Βραζιλίας), ο Ρομπίνιο κι ο Νιλμάρ –βγαίνει το συμπέρασμα οτι ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΥΝΗΓΟ (τύπου Ρονάλντο ή Αντριάνο)! ‘Η μάλλον έχει –τον Γκραφίτε! Όσο καθησυχαστικό σού ακούγεται αυτό. Άρα, αβέβαιο το γκολ μπροστά, πιθανό το κουτούλημα μεταξύ Ζουάν και Λούσιο πίσω...

Εντάξει, πάντα η Βραζιλία έχει παίκτες με τους οποίους κολλάω (πρόκειται κυρίως για ποδοσφαιριστές που παίζουν ακόμα στη χώρα τους και όχι για «Ευρωπαίους»). Κι αυτή τη φορά, όσο και αν τίγκαρε την ομάδα με χορτασμένους, σκασμένους, μπλαζέ «Ευρωπαίους» ο Ντούνγκα, κατάφερε να κρατήσει λιγάκι τα προσχήματα παίρνοντας μαζί του τον Κλέμπερσον, τον Μπαπτίστα και τον Γκραφίτε. Όχι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «γηγενείς Βραζιλιάνους», αφού ο Κλέμπερσον ενηλικιώθηκε στην Ευρώπη, ο Μπαπτίστα έπαιξε χρόνια σε ευρωπαϊκούς συλλόγους και ο Γκραφίτε παίζει πλέον στη Μπουντεσλίγκα –αλλά τέλος πάντων. Ποδοσφαιριστές ατραξιόν με απλά λόγια. Ατραξιόν μεν, αλλά άντε να βασιστείς πάνω τους για να σου πάρουν κάποιο παιχνίδι, μιλάω σωστά;
Για να το πω αλλιώς: το 1994, κένταγε η τριπλέτα Μαζίνιο-Μπεμπέτο-Ρομάριο και η Βραζιλία το σήκωσε στις ΗΠΑ, το 2002 κανένας δεν κατάφερε να σταματήσει τα τρία Ρ (Ροναλντίνιο-Ριβάλντο-Ρονάλντο) και η Βραζιλία το σήκωσε στην Ασία. Φέτος, η τριπλέτα που θα οδηγήσει τη Σελεσάο είναι οι Κακά-Ρομπίνιο-Φαμπιάνο; Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη.

Κατά τρίτον, υπάρχει σαφής ενίσχυση των δεξιών τάσεων στην ομάδα, σε βάρος της αριστερής ιδεολογίας που προσέφερε πάντα προοπτικές στους λαούς. Εννοώ -χάθηκαν οι αριστεροπόδαροι ρε γαμώτο; Πίσω, μονάχα ο Μαϊκόν έχει δυο πόδια -ενίοτε δε στα αριστερά παίζει ο Μπάστος (Μπάτσος είπαμε) που είναι μέσος και κόβει μονάχα με το θανατηφόρο του βλέμμα. Μπροστά αριστερά, παίζει ο Ρομπίνιο που είναι δεξιοπόδαρος. Ο Μπαπτίστα έχει δυο πόδια αλλά έχει και το χούι να μην τα κουνάει γρήγορα για να μην ιδρώσουν –τουτέστιν δεν κάνει για αριστερό εξτρέμ. Ο Νιλμάρ είναι νομίζω αριστεροπόδαρος αλλά δεν είμαι σε θέση να ξέρω πόσο νομίζει ο ίδιος ότι είναι εξτρέμ. Μόνο ο Ραμίρεζ φαντάζει σαν κάτι που μπορεί με λίγη καλή θέληση (και πολλή τύχη) να μοιάσει σε αριστερό εξτρέμ.
Και ας μην ξεχνάμε το δεκάρι. Εντάξει, δεν είπα να γίνουμε Αργεντινή που παίζει με 3 δεκάρια τη φορά και στη μέση του παιχνιδιού τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος απ΄όλους θα είναι ο Μαραντόνας, ούτε είπα να γίνουμε η παλιά καλή Βραζιλία των 5 δεκαριών στην ενδεκάδα. Αλλά ένα δεκαράκι ρε άνθρωπε –έτσι για το γούρι, λόγω του έτους να πούμε! Ένα ρημάδι δεκαράκι, να κάθεται μπροστά από το κέντρο να μοιράζει μπάλες! Ο Κακά δεν είναι τέτοιος (υποθέτω οτι ο Κακά είναι αυτό που θα ήθελε να γίνει ο Ντιόγο, παίκτης του ημικυκλίου, που βγάζει μπαλιές γρήγορα σε μικρό χώρο και σκοράρει). Ο Ρομπίνιο έχει τόση σχέση με δεκάρι όση σχέση έχει ο Μουρίνιο με τη μετριοφροσύνη. Σε τόσο άσχημη κατάσταση δηλαδή ήταν ο Ντιέγκο και δεν ήρθε στο Μουντιάλ;
Θέλω να πω οτι για μια χώρα σαν τη Βραζιλία, όπου τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες και οι χαμένοι γίνονται αμυντικοί, είναι περίεργο να μην υπάρχουν στην μουντιαλική της ομάδα ποδοσφαιριστές στις πιο αβανταδόρικες θέσεις –αυτή του κυνηγού κι αυτή του δεκαριού.


Και σα να μην έφταναν όλα αυτά -το «κεντροβαρές» στήσιμο της ομάδας από τον Ντούνγκα, η εξάντληση των σημαντικότερων «Ευρωπαίων» Βραζιλιάνων, οι βουβουζέλες (γαμώ τη βουβουζέλα μου μέσα, μ΄έχουν κάνει να νοσταλγώ το απαρτχάιντ!), τα κλειστά αμυντικά συστήματα αντιπάλων που έχουν καταπιεί δεκαεξαβάλβιδους κινητήρες –σα να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθαν κι οι σκατόμπαλες. Τζαμπουλάνι, το οποίο σημαίνει στη γλώσσα των Ζουλού, «δίνω χαρά σε όλους». Ποιοι είναι αυτοί οι όλοι –αναρωτιέμαι! «Η ελαφρύτερη μπάλα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση», λέει. «Η πιο λεία». «Μ΄αυτή θα μπαίνουν πολλά γκολ», λέει. Τα παπάρια του Πλατινί, λέω εγώ. Όσο κλωτσοσκούφης ήταν σαν ποδοσφαιριστής, το ίδιο ανεμοδαρμένος παραμένει και τώρα σαν παράγοντας. Τον ακούει κι αυτός ο Μπλάτερ –μη χάσει τον φιλόσοφο του φούτμπολ! Αν θέλανε ελαφριές μπάλες ας βάζανε αυτές τις πλαστικές της θαλάσσης, τις μπλε που γράφουν επάνω Νιβέα ρε γαμώτο! Να τις παίρνει κι ο αέρας, εκεί να δεις γκολ!

Επειδή αυτές οι σκατόμπαλες που έχουν διαλέξει μπορεί να ξεφτιλίζουν τους τερματοφύλακες με τα γλιστρήματα στα γάντια τους, με τα αλλοπρόσαλλα σκασίματά τους στο χόρτο και τα εξωφρενικά γκελ τους .....–αλήθεια, γιατί θα πρέπει να ξεφτιλίζονται οι τερματοφύλακες; Δηλαδή να τη γαμήσουμε εντελώς τη θέση; Να βάζουμε πλέον εκεί πέρα έναν χοντρό και ψηλό σαν τον Μπιγκ Σόφο για να πιάνει πολύ χώρο και καθαρίσαμε; Επειδή έτσι όπως πάει, οι αποκρούσεις των τερματοφυλάκων θα γίνονται καθαρά από τύχη κι όχι από ικανότητα ή εμπειρία. Τέλος πάντων, μπορεί οι σκατόμπαλες να γκελάρουν και να φαλτσάρουν και να γλιστράνε αλλά το θέμα δεν αφορά μόνο τους τερματοφύλακες. Αφορά ΚΥΡΙΩΣ τους ποδοσφαιριστές με υψηλή τεχνική κατάρτιση. Αυτοί είναι που δεν μπορούν να κοντρολάρουν την ελαφριά και λεία μπάλα, αυτοί δεν μπορούν να υπολογίσουν τη δύναμη που πρέπει να βάλουν για να κάνουν ποδιές, για να χτυπήσουν φαλτσαριστά φάουλ, για βγάλουν σέντρες λουκούμι ή ξυράφι...
Οι ελαφριές μπάλες βολεύουν μονάχα τους ξυλοκόπους και τους τσαρουχέιρος. Όσους δηλαδή, λόγω ανικανότητας να σημαδέψουν, βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη και που ξέρεις; Μπορεί και να μπει γκολ!

Με κάτι τέτοιες πατέντες νομίζω οτι προσπαθούν να μετατρέψουν το βραζιλιάνικο jogo σε σκέτο τζόγο. Να πηγαίνουν όπου νάναι οι μπάλες, να τρέχουν σαν καρτούν οι ποδοσφαιριστές, να ρουφάνε ότι πάει κατά μέσα οι τερματοφύλακες... Μόνο που, ακόμα και η δικαιολογία της ελαφριάς, λείας, μπάλας για περισσότερο θέαμα -δεν στέκει. Δυο παιχνίδια είχαν τεσσάρες μέχρι τώρα και δε νομίζω να μείνουν στην ιστορία σαν αξιομνημόνευτα. Κατά τα λοιπά, όσοι ποδοσφαιριστές την κατέχουν πραγματικά την τέχνη εκεί πέρα δεινοπαθούν μέχρι βαθμού νευρασθένειας με αποτέλεσμα να κερδίζουν, ας πούμε, οι Ελβετοί ξυλοκόποι τους Ισπανούς. Η απορημένη φάτσα του Πικέ στη φάση του γκολ, όταν ψάχνει να δει που στο διάολο έχει πάει η κωλόμπαλα κι αντί γι΄αυτό βλέπει τις τάπες του Ελβετού κωλοτουμπίστα να πλησιάζουν τη μούρη του επικίνδυνα, αυτή ακριβώς η απορημένη φάτσα νομίζω πώς θα είναι το σήμα κατατεθέν του φετινού Μουντιάλ. Η απορία του κανονικού ποδοσφαιριστή μπροστά στην ανατροπή οποιασδήποτε λογικής ή τεχνικής ίσχυε μέχρι σήμερα στο άθλημα.

Ευτυχώς τουλάχιστον που η σιχαμερή Αργεντινή έχει για προπονητή τον αστείο τον Μαραντόνα. Επειδή σαν γνήσιος οπαδός των Βραζιλιάνων θα πληγωνόμουν αν σήκωναν οι Αργεντίνοι την κούπα -κι ο Μαραντόνα είναι, θεωρώ, ο μακράν αγαπημένος προπονητής των οπαδών της Βραζιλίας, όπως κι ο Τεν Κάτε ήταν ο μακράν αγαπημένος προπονητής των οπαδών του Ολυμπιακού. Αρκεί βέβαια να κοουτσάρουν την αντίπαλη ομάδα.

Posted in: Κολλήματα