Χαβαλέ ή Χαλβαλέ;

Θα μπορούσε να θεωρηθεί χοντροκομμένο αστείο αν δεν ήταν τόσο εκνευριστικό. Δηλαδή, κάτι σαν σκηνή από ταινία του Μπεν Στίλερ με τον περί ου ο λόγος να σκουπίζει τον κώλο του στο σεμεδάκι της πρωταγωνίστριας ή να τριβέται σε μια ιδρωμένη τριχωτή κοιλιά ή να πλασάρει τα χύσια του για ζελέ μαλλιών –τέτοιου είδους αστείο εννοώ. Χοντροκομμένο, βλακώδες, γελάσαμε πάλι βρε παιδί μου, σε καλό να μας βγει! Αμ δε...
Για αυτό το πράγμα λέω, για το 4ο σίκουελ του «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα». Θα μπορούσε, λέω, να παραμείνει η όλη υπόθεση στα όρια του χοντροκομμένου αστείου (όπως και τα δυο προηγούμενα σίκουελ) αν δεν αντιμετωπιζόταν το γεγονός με διθυράμβους ανάλογους των υποθετικών γυρισμάτων του σίκουελ του «Ταξιτζή» και μάλιστα με το αυθεντικό καστ!

Το έχω γράψει και παλιότερα –εγώ αυτές τις ταινίες δεν τις θυμάμαι. Όχι οτι δεν πήγαινα σινεμά το ΄80, όχι πώς δεν διάβαζα περιοδικά κ.λ.π. Όλα τα ‘κανα αλλά αυτή τη «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» αναγκάστηκα να τη γκουγκλίσω για να μάθω πότε πρωτοπαίχτηκε. Διάβασα λοιπόν οτι η ταινία βγήκε το 1982 - ‘ντάξει. Εγώ εκείνη την εποχή θυμάμαι οτι είδα στη ζούλα (καθότι ανήλικος) την «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη», την «Έξαψη» (με το πρώτο πέρασμα –δυναμίτη του Μίκυ Ρουρκ), τον «Ταχυδρόμο που χτυπάει πάντα δυο φορές», τη «Ντίβα», το «Μεφίστο» (από το οποίο δεν είχα καταλάβει Χριστό).... αυτά θυμάμαι. Από ελληνικές θυμάμαι τους καταπληκτικούς «Απέναντι» (με τον αισχρό ήχο) κι από επιπέδου «Ρόδα...» θυμάμαι μόνο «Τα Τσακάλια» κι αυτό επειδή είχαμε πάει στο σινεμά για να κανιβαλίσουμε –ειδικά στη σκηνή του τέλους όπου ο Γαρδέλης πεθαίνει από τη θανατηφόρα μίξη ούζου και φούντας είχε γίνει κόλαση μέσα στη ΝΑΝΑ, ήταν κάτι πάνκηδες που πηδάγανε πάνω στα καθίσματα μέχρι να σπάσουν και μετά τα πετάγανε στην οθόνη, τέλος πάντων.... «Ρόδα, τσάντα» και τα παρεμφερή θυμάμαι να έχω δει γύρω στο εικοσάλεπτο σπαστά όταν παιζόταν η ταινία σε κάποια δευτεράτζα ιδιωτικό κανάλι –εκεί κάπου στα τέλη του ’90. Κι εντάξει, μια ταινία της οποίας το «τρελό γέλιο» σηματοδοτείται από αστεία του τύπου: χοντρομπουχέσας (Στηβ Ντούζος) κλείνει τρύπες μυρμηγκιών σε σχολικό προαύλιο για να μην πέσει μέσα ο Νίκος ο Ρίζος, εεεε δε νομίζω οτι αντέχεται για πάνω από πεντάλεπτο τη φορά. Στις τέσσερις φορές μάλιστα έχει προσαρμοστεί το ανοσοποιητικό σου και την αναγνωρίζεις παύλα αποφεύγεις αστραπιαία κάθε που το τηλεκοντρόλ σου την εμφανίζει. Τα γράφω όλα αυτά για να εξηγήσω οτι η άποψη που έχω σχηματίσει για την ταινία είναι ερασιτεχνική και βασίζεται στο αίσθημα απέχθειας που μου προκαλεί, δεν είμαι εμπεριστατωμένος σαν το Δανίκα ας πούμε....

Το 1981 είχε γίνει η τρομερή συναυλία του Rory Gallagher στη Νέα Φιλαδέλφεια και είχαμε πάει (αν και σνομπάραμε γενικώς τους χαρντροκάδες). Είχαμε απολαύσει τότε δακρυγόνα κοκτέιλ με πυροσβεστικό νεράκι από τις μάνικες, είχαμε αρπάξει και κάτι γκλοπιές για να μπει ευτυχισμένα το σχολικό έτος. Προσωπικά πάντως, Rory δεν θυμάμαι να άκουσα εκείνη τη μέρα.

Το 1981 είχε επίσης γίνει το τριήμερο Ανεξάρτητου Ήχου στο Σπόρτινγκ με Metro Decay –Birthday Party, Magic De Spell –Fall, Forward Music Quintet –New Order, μια βδομάδα μετά από τον Rory. Θυμάμαι οτι πονάγανε ακόμα οι πλάτες μας από τις γκλοπιές, πήγαμε κουτσαίνοντας στο Σπόρτινγκ κι εκεί τα ξεχάσαμε όλα. Ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε έτσι, πού πάμε, πού μας πάνε... Σκαστοί από τα σπίτια μας (αφού μετά τα ντράβαλα της Νέας Φιλαδέλφειας οι γέροι δεν ήταν τόσο πρόθυμοι να επιτρέψουν και να χρηματοδοτήσουν άλλες συναυλιακές εμπειρίες) άυπνοι ή τίγκα στα χάπια... Παιδιά στη σειρά να βάψουν τα μάτια τους ακουμπισμένα στον τοίχο του Σπόρτινγκ, οι μπάτσοι να ρίχνουν ξύλο στον Ηλεκτρικό... Αυτά γινόντουσαν το 1981.

Και το 1982 το περάσαμε στην Πλάκα –ήταν λίγο πριν κλείσουν με το ζόρι τα μαγαζιά εκεί πέρα για λόγους «ανάπλασης της περιοχής». Οι Stress από τα νότια έπαιζαν στην Αρετούσα -«Athens burnin’ everythin’s burning» -μαζί τους οι Auswitz, οι Ανυπόφοροι και οι Ex Humans νομίζω, σπάγανε τα τσιμέντα από το pogo. Ήτανε και οι Ταξιαρχίες στο Sky Lab παραδίπλα, κυνηγιότανε ο Τζιμάκος με τους άλλους μαλλιάδες του γκρουπ στην πλατεία της Φιλόμουσας, παίζανε μακριά γαϊδούρα, πουλάγανε το και καλά χίππικο ανέμελο υφάκι τους κι από κοντά οι πάνκηδες έτοιμοι να τους πλακώσουν στις φάπες. Θυμάμαι οτι απεχθανόμασταν τους μαλλιάδες με το στυλ Ιησούς Χριστός, απεχθανόμασταν τους χίππηδες -ένας φιλαράκος, ο Σπήλιος τους κόλλαγε ένα κατοστάρικο στη μούρη να πάνε να κουρευτούν και να του φέρουν τα ρέστα (επέμενε σ΄αυτό το τελευταίο με τα ρέστα επειδή φοβόταν μήπως το αρπάξει κανείς το κατοστάρικο πριν προλάβει να τον εμποδίσει). Κι όταν ήρθε η Εταιρεία Καλλιτεχνών στο Παλαί της Γλυφάδας (χωρίς τον Σιδηρόπουλο μια Κυριακή πρωί) για συναυλία μαζί με τους Stress και πάλι ξύλο έπεσε –πάνκηδες με μαλλιάδες....

Πάνκηδες με μαλλιάδες, μεταλλάδες με γκιράπια, σχολεία μεταξύ τους σε αγώνες μπάσκετ ή βόλεϊ, στον Μίλωνα, στη ΛΑΝΣ ή στο Παλαί... Χούλιγκανς στα ντέρμπυ νομίζω... Πού κολλάει σε όλα αυτά το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα»; Το γκιράπια των ντισκοτέκ δε νομίζω να πήγαν να το δουν στους σινεμάδες καθότι, ακόμα κι αυτοί είχαν έναν αυτοσεβασμό, δεν θα πήγαιναν να δουν ταινία που έπαιζε ο Γκιωνάκης, ο Φωτόπουλος κι ο Ρίζος –ηθοποιοί που άρεσαν στους γέρους τους, για όνομα του θεού! Άντε, να πούμε οτι πήγαν στους σινεμάδες τα κοριτσάκια του Σούπερ Κατερίνα επειδή έπαιζε ο Γαρδέλης... Αλλά μέχρι εκεί από πιτσιρικαρία. Αν η συγκεκριμένη ταινία έκοψε εισιτήρια στις αίθουσες, το κοινό θα πρέπει να ήταν σκατόγεροι που έτρεξαν να πάρουν μάτι κάνα μπουτάκι κι ολίγο από βυζί (άλλωστε ο Ευστρατιάδης ήταν γνωστός για τις λάιτ τσόντες του) ή «προοδευτικοί γονείς» (απ΄αυτούς που δήλωναν πρόθυμοι ν΄ακούσουν τα παιδιά τους κι όταν τα κορόιδα πήγαιναν να αρθρώσουν λέξη άρχιζαν τα «σκάσε μούλε, μια κατοχή σου χρειάζεται!»)

Μέχρι εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία η οποία δεν ακούμπησε ούτε τα πόμολα των σχολικών αιθουσών όταν πρωτοβγήκε. Αλλά τότε τι συνέβη και φτάσαμε στα τωρινά; Έχω κάποια εξήγηση –όχι πολύ έγκυρη, καθότι δεύτερο χέρι. Δεν τα έζησα, μου τα είπαν. Και τι μου είπαν;

Όπως εμείς είχαμε διαποτιστεί στα μικράτα μας από Καλατζή (Θα πάω στη ζούγλα με τον Ταρζάν), Κατέβα (Τ΄άσπρα τα χεράκια σου τα γιασεμάκια σου), Βιολάρη και Πουλόπουλο (ο Βιολάρης το βιολί του και ο Πουλόπουλος....) συν Βουγιούκλω, Φώσκολο κ.λ.π. έτσι οι σημερινοί τριαντάρηδες (συν πλην κάτι) μεγάλωσαν μέσα στην σκουπιδοϊδιωτική τηλεόραση. Μεγάλωσαν στα απογεύματα του Star και του Alter πού πρόβαλλαν συνέχεια Παπασούζες, Γυναικάρες από το Κιλκίς, Ταμτάκους και φυσικά Στηβ Ντούζους. Όταν λοιπόν ήταν ηλικιακά πρόθυμοι να φανατιστούν έπεσαν πάνω στις βιντεοσκουπιδοκασέτες του ’80. «Αυτές ξέρουν, αυτές εμπιστεύονται», που έλεγε και η διαφήμιση.

Βεβαίως, θα αναρωτηθείς –αν λόγω τηλεαποβλάκωσης κόλλησαν με αυτές τις σαχλαμάρες γιατί οι πιτσιρικάδες του ’80 δεν κόλλησαν με τις ταινίες της Φίνος Φιλμ; Θα απαντήσω οτι: πρώτον κολλήσαμε μέσω υπνοπαιδείας με αποτέλεσμα να έχουμε απομνημονεύσει ένα κάρο ατάκες αυτών των ταινιών και δεύτερον δεν συγκρίνεται ο τηλεοπτικός βομβαρδισμός του ’90 και του ’00 με την τηλεόραση του ’80. Το '80 θυμάμαι η τηλεόραση είχε μονάχα 2 κανάλια και το πρόγραμμα ξεκίναγε στις 6 το απόγευμα (αρχικά) ή έκανε μεσημεριανό διάλειμμα λίγο αργότερα. Από τα μέσα του ’90 και δώθε το τηλεκοντρόλ γέμισε κανάλια και τα κεφάλια των θεατών πλημμύρισαν σκουπίδια.

Βάλε και την διαφορετική, διαχρονικά, προσέγγιση των γονιών στα παιδιά τους καθότι άλλο ο πατέρας ο δικός μου πού μου χαμογέλασε πρώτη φορά όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο κι άλλο ο πατέρας του σημερινού 27χρονου για παράδειγμα, πού πάει μαζί του arena στις συναυλίες...

Βάλε και την ταυρίνη που κυλοφορεί από το ’90 και δώθε σε μεγάλες δόσεις στις παιδικές τροφές και κάνει τα καινούργια παιδιά ανθεκτικά στη σαχλαμάρα –όλα αυτά μετράνε, μη νομίζεις....

Κι επειδή όλα αυτά μετράνε πολλοί θα πάνε να δουν το καινούργιο «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» (με πολλά ζόμπι της δεκαετίας του ’80, αλλά και με Κωστέτσο, Γαλάτη και Κατσουράνη!!!) Θα πάνε «για κάψιμο» -όπως έχω ακούσει να λένε. Και γι΄αυτό (για το «κάψιμο» ντε) μάλλον συμμετέχει κι ο Τζόνι ο Βαβούρας, ο μεγαλύτερος μαϊντανός του «ελληνικού άρεγκραουντ» που θα΄λεγε κι ο Πιλάλας. Αποδεικνύοντας βεβαίως οτι είχαν δίκιο οι πάνκηδες που κυνηγάγανε τους μαλλιάδες και κοροϊδεύανε τους μεταλλάδες...

Θα στο κάνω λιανά τώρα, θα στο δώσω συμπερασματικά, να πούμε: αυτή η παπαριά που θα βγει στις αίθουσες πιστεύεις οτι εκπροσωπεί (ή έστω καταγράφει) τις συμπεριφορές των σημερινών πιτσιρικάδων; Θεωρείς οτι αυτή ταινία είναι «νεανική»; Σαφώς και όχι. Πρόκειται για μια ταινία η οποία γυρίστηκε από τον ξάδερφο του Μαθουσάλα και στην οποία οι νεαροί σε ηλικία είναι χαζοχαρούμενα του συστήματος μόντελινγκ, ενώ οι συμμετέχοντες ηθοποιοί ανήκουν κυρίως στη γενιά των παλαιμάχων –παππούδων –άιντε πέθανε ρε! Συμφωνούμε;

Τα ίδια ακριβώς ίσχυαν και όταν πρωτοκυκλοφόρησε η ταινία! Το ίδιο Μαθουσάλας ήταν ο σκηνοθέτης, το ίδιο ξοφλημένοι δημογέροντες οι ηθοποιοί, το ίδιο αγγούρια του μόντελινγκ (τότε λεγόταν αλλιώς –μην επεκταθούμε) ήταν οι νεαροί που «έπαιζαν» στην ταινία.

Επειδή λοιπόν νομίζω οτι ένας σημερινός πιτσιρικάς θα το θεωρούσε βρισιά αν του έλεγαν οτι το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα 2010» αντιπροσωπεύει τη γενιά του, επειδή ένας τριαντάρης θα ένιωθε εξίσου προσβεβλημένος αν του λέγανε οτι το Safe Sex αποτελεί καταγραφή των νεανικών του ανησυχιών, επειδή όλα αυτά....

Κόψτε το παραμύθι με το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» πού αναβιώνει τη δεκαετία του ’80! Όση σχέση έχει ο Βασίλης Μυριανθόπουλος με τη δεκατία του ’00, άλλη τόση είχε κι ο Όμηρος Ευστρατιάδης με τη δεκαετία του ’80.

Κι αν σου έρθει να ρωτήσεις, «ποιος πούστης είναι αυτός ο Μυριανθόπουλος;» έχεις κατανοήσει πλήρως τον παραλληλισμό μου.

Πάρε κι ένα βιντεάκι τώρα, για να δεις πώς θυμάμαι εγώ την αρχή της δεκαετίας του ΄80.


Κι ένα ακόμα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Εύκολα.

Posted in: Κολλήματα